When “Sol LeWitt: A Wall Drawing Re

When “Sol LeWitt: A Wall Drawing Retrospective” opened last November at the Massachusetts Museum of Contemporary Art (Mass MOCA) in the old mill town of North Adams, the reviews were rapturous. Having just returned from there, it's easy to see why. This may be the most perfect union of contemporary art and architecture in the United States. It's our Sistine.

The building -- a 27,000-square-foot, three-story historic factory -- now holds 105 of LeWitt’s signature large-scale wall drawings. They span the artist’s career, from 1969 to his death at 78 in 2007. LeWitt designed the installation, although he did not live to see it finished, and it took my breath away.

While LeWitt was working on the Mass MOCA show, he was also preparing one of his last wall drawings for his final public project -- a mammoth black-and-white work for a new federal office building and courthouse in Springfield, roughly midway between North Adams and the artist's home in Chester, Conn. Running the full length of a curved, 300-foot corridor outside the third-floor courtrooms, it's the largest LeWitt I've seen. I walked the length of it for the video posted above.

“Wall Drawing No. 1259: Loopy Doopy (Springfield)” is a gem. In the last decade or so of his life, LeWitt made a number of drawings by ...

... taping together two pencils and rolling them through his fingers and twisting his wrist as he moved across the page. That became the template for the mural.

The energy of the piece derives from the way it negotiates the crazy play of its linear twists and turns with the strict rationality of the architectural setting. (The building was designed by Boston architect Moshe Safdie.) On a black acrylic ground, the wide white lines seem to emerge from the surrounding white-walled interior, which merges a rectilinear grid with a compound curve. Buildings can be eccentric, but they must also subscribe to the logic of structural codes -- which an artist can happily ignore. The loopy-doopy drawing, flooded with natural light from the building's glass facade and skylights directly above, takes that fundamental difference and runs with it.

Most any pilgrimage route to North Adams from the south or east goes through Springfield, but as far as I can tell this final LeWitt work hasn't been written about before now. Commissioned for the Art in Architecture Program run by the federal General Services Administration and installed last summer, it's worth a detour to see. More pictures follow below.

Meanwhile, the Mass MOCA website also has a terrific array of information about its retrospective exhibition, including time-lapse pictures of the installation in progress. Like the single Springfield work, the show was designed so all the drawings (with one exception) are on interior walls, which leaves the windows exposed around the building's perimeter walls. The LeWitt retrospective is on view until 2033 -- yes, a 25-year run -- which makes sense given the complexity, breadth and expense of what was involved in putting on the show. The museum worked with the art galleries at Williams College and, especially, Yale University on the project, and the partners will evaluate what to do when the quarter-century is up.

Call me loopy-doopy, but I suspect America's Sistine will become a cherished permanent fixture of the artistic landscape.

Loopy_doopy_courthouse Loopy_doopy_001

"Loopy Doopy (Springfield)" is on the third floor of the new federal courthouse.

Loopy_doopy_cathedral Loopy_doopy_hampden

The steeple of St. Michael's Cathedral, built in the 1860s, is seen out one end-window of the new federal building; the wall drawing wraps around the four courtroom entrances.

Loopy_doopy_arcade Loopy_doopy_staircase

For security reasons, the federal offices and courtrooms are separated from the street-side facade by a staircase and hall, but abundant glass allows natural light to flood the secure interior space.

Loopy_doopy_skylight_2 Loopy_doopy_skylight_2_2

Skylights run the full 300-feet of the wall that holds the drawing. Floodlights illuminate the wall at night, making the work visible from the street.

-- Christopher Knight

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อ "โซล LeWitt: A ผนังวาดคาด" เปิดเมื่อเดือนพฤศจิกายนที่แมสซาชูเซตส์พิพิธภัณฑ์ศิลปะร่วมสมัย (มวล MOCA) ในแบบเก่าสีเมืองของเหนือ Adams ถูก rapturous นอกจากนี้การมีเพียงแค่กลับจาก ซึ่งง่ายต่อการเห็นจึง นี้อาจเป็นการเคลื่อนที่สมบูรณ์แบบที่สุดของศิลปะและสถาปัตยกรรมในสหรัฐอเมริกา มันเป็นของเราเปลซิสตินอาคาร - 27,000 ตารางฟุต เรื่องที่ 3 ประวัติศาสตร์โรงงาน - ตอนนี้ถือ 105 ของลายเซ็นของ LeWitt ขนาดใหญ่ผนังภาพวาด พวกเขาขยายอาชีพของศิลปิน จาก 1969 ตายที่ 78 ในปี 2007 LeWitt ออกแบบติดตั้ง แม้ว่าเขาไม่ได้อยู่เห็นมันเสร็จ และมันเอาลมหายใจของฉันในขณะที่ LeWitt กำลังทำงานอยู่แสดงมวล MOCA ยังกำลังเตรียมหนึ่งเขาวาดผนังสุดท้ายสำหรับโครงการสาธารณะของเขาสุดท้าย - งานขาวดำมหึมาสำหรับอาคารสำนักงานของรัฐบาลกลางใหม่และแล้วในสปริงฟิลด์ ประมาณกึ่งกลางบนระหว่าง Adams เหนือและบ้านของศิลปินในเชสเตอร์ Conn. วิ่งเต็มความยาวของทางโค้ง 300 ฟุตนอก courtrooms สามชั้น เป็น LeWitt ที่ใหญ่ที่สุดที่ผมเคยเห็น ฉันเดินความยาวของวิดีโอบน"ผนังวาดหมายเลข 1259: Doopy เป็นวงแหวน (Springfield) " เป็นอัญมณี ในทศวรรษสุดท้ายของชีวิต LeWitt ทำหมายเลขของภาพวาดโดย......เทป เทปสองดินสอกันกลิ้งให้ผ่านนิ้วมือของเขา และบิดข้อมือของเขาเขาย้ายข้ามหน้า ที่เป็นแบบสำหรับภาพจิตรกรรมฝาผนังพลังงานของชิ้นส่วนมาจากวิธี negotiates เล่นบ้าของบิดของเส้น และจะ มี rationality อย่างเข้มงวดของการตั้งค่าสถาปัตยกรรม (อาคารถูกออกแบบ โดยสถาปนิกบอสตัน Safdie โมเช่) เราเป็นอะครีลิคสีดำ เส้นสีขาวกว้างดูเหมือนจะ เกิดขึ้นจากบริเวณกำแพงขาวภาย ซึ่งเส้นที่เส้นตรงโค้งผสมผสาน อาคารสามารถหลุดโลก แต่พวกเขาต้องสมัครเป็นสมาชิกของตรรกะรหัสโครงสร้าง - ซึ่งศิลปินสามารถละเว้นอย่างมีความสุข เป็นวงแหวน-doopy วาด เกลื่อนแสงธรรมชาติโดยตรงข้างหน้าต่างบนหลังคาและซุ้มกระจกของอาคาร ความแตกต่างพื้นฐานที่ใช้ และทำงานกับส่วนใหญ่การแสวงบุญเส้นทางไป Adams เหนือใต้หรือตะวันออกไปถึงสปริงฟิลด์ แต่เท่าที่ผมสามารถบอก งานนี้ LeWitt สุดท้ายไม่ได้เขียนเกี่ยวกับก่อนหน้านี้ มอบหมายอำนาจหน้าที่ ศิลปะสถาปัตยกรรมโปรแกรมรัน โดยรัฐบาลกลางดูแลการบริการทั่วไป และการติดตั้งล่าสุดร้อนได้น่าเดินไปดู ตามรูปภาพด้านล่างในขณะเดียวกัน เว็บไซต์ MOCA มวลยังมีเรย์มากมายข้อมูลเกี่ยวกับนิทรรศการการคาด รวมรูปภาพการหน่วงเวลาของการติดตั้งในระหว่างการ เช่นงานสปริงฟิลด์เดียว แสดงถูกออกแบบเพื่อให้ภาพวาดทั้งหมด (มีข้อยกเว้นหนึ่ง) บนผนังภายใน ออกหน้าต่างสัมผัสรอบ ๆ ผนังในขอบเขตของอาคารซึ่ง ย้อนรอย LeWitt อยู่ดูจนถึง 2033 - ใช่ 25-ปีทำงาน - ที่ทำให้ความรู้สึกที่ซับซ้อน กว้าง และค่าใช้จ่ายที่เกี่ยวข้องกับการวางในการแสดง พิพิธภัณฑ์ทำกับศิลป์ที่วิทยาลัยวิลเลียมส์ มหาวิทยาลัยเยลโดยเฉพาะ โครงการ และพันธมิตรจะประเมินสิ่งที่ควรทำเมื่อเป็นไตรมาสศตวรรษติดต่อ doopy เป็นวงแหวน แต่ฉันสงสัยว่าอเมริกาเปลซิสตินจะกลายเป็นการแข่งถาวรหัวแก้วหัวแหวนของภูมิทัศน์ศิลปะLoopy_doopy_courthouse Loopy_doopy_001"เป็นวงแหวน Doopy (Springfield)" อยู่บนชั้นสามของแล้วรัฐบาลกลางใหม่Loopy_doopy_cathedral Loopy_doopy_hampdenSteeple ของโบสถ์ St. Michael ใน 1860s จะเห็นท้ายหน้าต่างหนึ่งของรัฐบาลกลางอาคารใหม่ ผนังวาดตัดรอบ ๆ ทางเข้าสี่ courtroomLoopy_doopy_arcade Loopy_doopy_staircaseสำหรับเหตุผลด้านความปลอดภัย สำนักงานของรัฐบาลกลางและ courtrooms จะแยกออกจากซุ้มริมถนนภายในและห้องโถง แต่แก้วอุดมสมบูรณ์ช่วยให้แสงธรรมชาติน้ำท่วมภายในพื้นที่ทางLoopy_doopy_skylight_2 Loopy_doopy_skylight_2_2หน้าต่างบนหลังคาวิ่งเต็ม 300-เท้าของผนังที่มีรูปวาด Floodlights ส่องกำแพงในเวลากลางคืน ทำงานที่มองเห็นได้จากถนน-อัศวินคริสโตเฟอร์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อ "โซล LeWitt: กำแพงวาดภาพย้อนหลัง" เปิดเมื่อเดือนพฤศจิกายนที่พิพิธภัณฑ์แมสซาชูเซตศิลปะร่วมสมัย (MOCA มวล) ในเมืองโรงสีเก่าของนอร์อดัมส์, ความคิดเห็นเป็นลืมตัว หลังจากกลับมาจากที่นั่นก็เป็นเรื่องง่ายที่จะเห็นว่าทำไม นี้อาจจะเป็นสหภาพที่สมบูรณ์แบบที่สุดของศิลปะร่วมสมัยและสถาปัตยกรรมในประเทศสหรัฐอเมริกา มัน Sistine เรา. อาคาร - เป็น 27,000 ตารางฟุต, สามเรื่องโรงงานประวัติศาสตร์ - ตอนนี้ถือ 105 ลายเซ็น LeWitt ของภาพวาดฝาผนังขนาดใหญ่ พวกเขาช่วงอาชีพของศิลปินจาก 1,969 ไปสู่ความตายของเขาที่ 78 ในปี 2007 LeWitt การออกแบบการติดตั้งถึงแม้เขาจะไม่ได้อยู่ที่จะเห็นมันเสร็จแล้วและจะเอาลมหายใจของฉันไป. ในขณะที่ LeWitt ได้ทำงานในการแสดงมวล MOCA เขาเป็น นอกจากนี้ยังมีการเตรียมความพร้อมเป็นหนึ่งในภาพวาดผนังสุดท้ายของเขาสำหรับโครงการสาธารณะของเขาเป็นครั้งสุดท้าย. - มหึมาทำงานสีดำและสีขาวสำหรับอาคารสำนักงานของรัฐบาลกลางใหม่และศาลในสปริงฟิลด์ประมาณกึ่งกลางระหว่างนอร์ดัมส์และบ้านของศิลปินในเชสเตอร์เรือวิ่ง ความยาวของโค้งทางเดิน 300 ฟุตนอกห้องพิจารณาคดีชั้นที่สามก็ LeWitt ที่ใหญ่ที่สุดที่ผมเคยเห็น ผมเดินไปตามความยาวของมันสำหรับวิดีโอที่โพสต์ข้างต้น. "กระดานวาดฉบับที่ 1259: Loopy Doopy (สปริงฟิลด์)" เป็นอัญมณี ในทศวรรษที่ผ่านมาหรือดังนั้นในชีวิตของเขา LeWitt ทำให้จำนวนของภาพวาดโดย ... ... เทปด้วยกันสองดินสอและกลิ้งพวกเขาผ่านนิ้วมือของเขาและการบิดข้อมือของเขาในขณะที่เขาเดินข้ามหน้า ที่กลายเป็นแม่แบบสำหรับภาพจิตรกรรมฝาผนังที่. พลังงานของชิ้นมาจากวิธีการที่จะเจรจาการเล่นบ้าบิดเชิงเส้นและเปลี่ยนด้วยเหตุผลที่เข้มงวดของการตั้งค่าสถาปัตยกรรม (ตัวอาคารได้รับการออกแบบโดยสถาปนิก Moshe Safdie บอสตัน.) เมื่อวันที่พื้นดินคริลิคสีดำเส้นสีขาวกว้างดูเหมือนจะโผล่ออกมาจากรอบการตกแต่งภายในสีขาวผนังที่ผสานตารางเป็นเส้นตรงกับเส้นโค้งสารประกอบ อาคารอาจจะประหลาด แต่พวกเขายังต้องสมัครเป็นสมาชิกกับตรรกะของรหัสโครงสร้าง - ซึ่งเป็นศิลปินที่มีความสุขสามารถละเว้น การวาดภาพเป็นวงแหวน-doopy น้ำท่วมด้วยแสงธรรมชาติจากอาคารกระจกของอาคารและสกายไลท์โดยตรงข้างต้นจะใช้เวลาแตกต่างพื้นฐานที่และทำงานกับมัน. ส่วนใหญ่เส้นทางแสวงบุญใด ๆ ที่นอร์อดัมส์จากทางทิศใต้หรือทิศตะวันออกผ่านไปสปริงฟิลด์ แต่เท่าที่ผม สามารถบอกได้ว่างานนี้ LeWitt สุดท้ายยังไม่ได้รับการเขียนเกี่ยวกับก่อนหน้านี้ นายศิลปะสถาปัตยกรรมในโครงการที่ดำเนินการโดยรัฐบาลกลางบริการทั่วไปการบริหารและการติดตั้งฤดูร้อนครั้งล่าสุดก็คุ้มค่าทางอ้อมที่จะเห็น ภาพอื่น ๆ เพิ่มเติมตามด้านล่าง. ในขณะที่เว็บไซต์ MOCA มวลยังมีอาร์เรย์ที่ยอดเยี่ยมของข้อมูลเกี่ยวกับการจัดนิทรรศการย้อนหลังรวมทั้งภาพตามเวลาของการติดตั้งในความคืบหน้า เช่นเดียวกับการทำงานสปริงฟิลด์เดียวการแสดงถูกออกแบบมาเพื่อการวาดภาพทั้งหมด (ด้วยการยกเว้น) อยู่บนผนังภายในซึ่งใบหน้าต่างสัมผัสรอบอาคารผนังปริมณฑล ย้อนหลัง LeWitt เป็นในมุมมองจนถึง 2,033 - ใช่วิ่ง 25 ปี - ซึ่งทำให้ความรู้สึกที่ได้รับความซับซ้อนความกว้างและค่าใช้จ่ายในสิ่งที่มีส่วนเกี่ยวข้องในการวางในการแสดง พิพิธภัณฑ์ทำงานร่วมกับหอศิลป์ที่วิทยาลัยวิลเลียมและโดยเฉพาะอย่างยิ่งมหาวิทยาลัยเยลในโครงการและคู่ค้าจะประเมินสิ่งที่จะทำอย่างไรเมื่อสี่ศตวรรษจะขึ้น. โทรหาฉันเป็นวงแหวน-doopy แต่ฉันสงสัยว่าอเมริกา Sistine จะกลายเป็น หวงแหนถาวรของภูมิทัศน์ศิลปะ. Loopy_doopy_courthouse Loopy_doopy_001 "บ้า Doopy (สปริงฟิลด์)" ตั้งอยู่บนชั้นที่สามของศาลรัฐบาลกลางใหม่. Loopy_doopy_cathedral Loopy_doopy_hampden ยอดของมหาวิหารเซนต์ไมเคิลที่สร้างขึ้นในยุค 1860 จะเห็นได้จากปลายด้านหนึ่งหน้าต่าง ของอาคารของรัฐบาลกลางใหม่ ตัดภาพวาดผนังรอบสี่ทางเข้าห้องพิจารณาคดี. Loopy_doopy_arcade Loopy_doopy_staircase เพื่อความปลอดภัยสำนักงานของรัฐบาลกลางและคดีจะแยกออกจากอาคารข้างถนนโดยบันไดและห้องโถง แต่แก้วที่อุดมสมบูรณ์ช่วยให้แสงธรรมชาติน้ำท่วมพื้นที่ภายในที่มีความปลอดภัย. Loopy_doopy_skylight_2 Loopy_doopy_skylight_2_2 สกายไลท์เรียกใช้เต็ม 300 ฟุตของผนังที่มีการวาดภาพ ไฟส่องสว่างที่ผนังในเวลากลางคืนทำให้การทำงานที่มองเห็นจากถนน. - คริสโตอัศวิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อ " ซอลเลวิทท์ : ผนังวาดย้อนหลัง " เปิดเมื่อเดือนพฤศจิกายนที่ Massachusetts พิพิธภัณฑ์ศิลปะร่วมสมัย ( Mass MoCA ) ในโรงงานเก่าของเมืองนอร์ทอดัมส์ , คำวิจารณ์ความปิติยินดีอย่างยิ่ง . เพิ่งกลับมาจากที่นั่น , มันง่ายที่จะเห็นว่าทำไม นี้อาจจะสมบูรณ์ที่สุด สหภาพของศิลปะร่วมสมัยและ สถาปัตยกรรมในประเทศสหรัฐอเมริกา มันคือซิสทีนของเรา

อาคาร -- 27 ,000 ตารางฟุต , สามเรื่องราวประวัติศาสตร์โรงงาน -- ตอนนี้ถือ 105 ของเลอวิตต์ลายเซ็นขนาดใหญ่ผนังภาพวาด พวกเขาช่วงในอาชีพของศิลปิน จาก 2512 ถึงความตายของเขาที่ 78 บาท เลอวิตต์ออกแบบติดตั้ง แม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่เห็นมันเสร็จ แล้วมันเอาลมหายใจของฉันไป

ขณะที่เลวิทท์กำลังมวลชน MoCA แสดงเขายังเตรียมหนึ่งของเขาเมื่อผนังภาพวาดของเขาสุดท้ายสาธารณะโครงการ - งานขาว - ดำแมมใหม่สำหรับอาคารสำนักงานและศาลรัฐบาลกลางในสปริงฟิลด์ประมาณกึ่งกลางระหว่าง North Adams และศิลปินบ้านเชสเตอร์ โซวิ่งเต็มความยาวของโค้ง , 300 เท้า ทางเดินด้านนอก ชั้น 3 ห้องตัดสินมัน เลวิทท์ใหญ่ที่สุดที่ผมเคยเห็นฉันเดินตามความยาวของมันสำหรับวิดีโอที่โพสต์ข้างบน

" ผนังวาด ไม่ ท่าน : วงแหวน doopy ( สปริงฟิลด์ ) " เป็นอัญมณี ในทศวรรษที่ผ่านมาหรือดังนั้นในชีวิตของเขา เลวิทท์ทำจำนวนของภาพวาดโดย . . . . . . .

. . . . . . . ถ่ายกันสองดินสอและม้วนพวกเขาผ่านนิ้วมือของเขาและบิดข้อมือของเขาเมื่อเขาย้ายจากหน้า ที่เป็นแม่แบบสำหรับภาพจิตรกรรมฝาผนัง .

พลังงานของชิ้นส่วนมาจากวิธีเจรจาเล่นบ้าบิดเชิงเส้นและเปลี่ยนด้วยเหตุผลที่เข้มงวดของการตั้งค่าทางสถาปัตยกรรม ( อาคารได้รับการออกแบบโดยสถาปนิกโมเช่ ซาฟดีบอสตัน ) บนพื้นดินอะคริลิกสีดำ กว้าง เส้นสีขาวที่ดูเหมือนจะโผล่ออกมาจากกำแพงสีขาวโดยรอบ ภายใน ซึ่งผสานตารางเคลื่อนที่เป็นเส้นตรงด้วยโค้งผสมอาคารสามารถนอกรีต แต่พวกเขายังต้องสมัครสมาชิกกับตรรกะของรหัสโครงสร้าง -- ซึ่งเป็นศิลปินมีความสุขสามารถละเว้น การวาดภาพ doopy วงแหวนน้ำท่วมด้วยแสงธรรมชาติจากซุ้มกระจกของอาคารและสกายไลท์โดยตรงเหนือ ใช้เวลาที่พื้นฐานความแตกต่างและวิ่งกับมัน มากที่สุด

มีธุดงค์เส้นทาง North Adams จากทิศใต้หรือทิศตะวันออกไปสปริงฟิลด์แต่เท่าที่ผมสามารถบอกได้นี้สุดท้ายเลวิทท์งานยังไม่ได้เขียนเกี่ยวกับก่อนหน้านี้ มอบหมายให้ศิลปะในการรันโปรแกรมสถาปัตยกรรมโดย Federal บริการงานบริหารทั่วไปและติดตั้งเมื่อฤดูร้อนปีที่แล้ว เป็นมูลค่าทางอ้อมดู ภาพเพิ่มเติมตามด้านล่าง .

ส่วนมวลชน MoCA เว็บไซต์ยังมีอาร์เรย์ที่ยอดเยี่ยมของข้อมูลย้อนหลังของนิทรรศการรวมทั้งเวลาล่วงเลยรูปการติดตั้งในความคืบหน้า ชอบเดี่ยวเปิดงานแสดงถูกออกแบบมาเพื่อภาพทั้งหมด ( กับข้อยกเว้น ) บนผนังภายใน ซึ่งทำให้หน้าต่างเปิดรับรอบอาคารผนังปริมณฑล . ที่เป็นมุมมอง 2576 เลวิทท์ย้อนหลัง จนกระทั่ง . . . ได้ . . . 25 ปี วิ่ง ฟังดูมีเหตุผล ความซับซ้อน