come from a country which was creat

come from a country which was created at midnight. When I almost died it was just after midday.

One year ago I left my home for school and never returned. I was shot by a Taliban bullet and was
flown out of Pakistan unconscious. Some people say I will never return home but I believe firmly in
my heart that I will. To be torn from the country that you love is not something to wish on anyone.

Now, every morning when I open my eyes, I long to see my old room full of my things, my clothes
all over the floor and my school prizes on the shelves. Instead I am in a country which is five hours
behind my beloved homeland Pakistan and my home in the Swat Valley. But my country is centuries
behind this one. Here there is any convenience you can imagine. Water running from every tap, hot or
cold as you wish; lights at the flick of a switch, day and night, no need for oil lamps; ovens to cook on
that don't need anyone to go and fetch gas cylinders from the bazaar. Here everything is so modern
one can even find food ready cooked in packets.

When I stand in front of my window and look out, I see tall buildings, long roads full of vehicles
moving in orderly lines, neat green hedges and lawns, and tidy pavements to walk on. I close my eyes
and for a moment I am back in my valley - the high snow-topped mountains, green waving fields
and fresh blue rivers - and my heart smiles when it looks at the people of Swat. My mind transports
me back to my school and there I am reunited with my friends and teachers. I meet my best friend
Moniba and we sit together, talking and joking as if I had never left.

Then I remember I am in Birmingham, England.

The day when everything changed was Tuesday, 9 October 2012. It wasn't the best of days to start
with as it was the middle of school exams, though as a bookish girl I didn't mind them as much as
some of my classmates.

That morning we arrived in the narrow mud lane off Haji Baba Road in our usual procession of
brightly painted rickshaws, sputtering diesel fumes, each one crammed with five or six girls. Since
the time of the Taliban our school has had no sign and the ornamented brass door in a white wall
across from the woodcutter's yard gives no hint of what lies beyond.

For us girls that doorway was like a magical entrance to our own special world. As we skipped
through, we cast off our head- scarves like winds puffing away clouds to make way for the sun then
ran helter-skelter up the steps. At the top of the steps was an open courtyard with doors to all the
classrooms. We dumped our backpacks in our rooms then gathered for morning assembly under the
sky, our backs to the mountains as we stood to attention. One girl commanded, L Assaan bash! ' or
'Stand at ease!' and we clicked our heels and responded, 'Allah.' Then she said, ' Hoo she yarV or
'Attention!' and we clicked our heels again. 'Allah.''

The school was founded by my father before I was born, and on the wall above us khushal
school was painted proudly in red and white letters. We went to school six mornings a week and as
a fifteen-year-old in Year 9 my classes were spent chanting chemical equations or studying Urdu
grammar; writing stories in English with morals like 'Haste makes waste' or drawing diagrams of
blood circulation - most of my classmates wanted to be doctors. It's hard to imagine that anyone
would see that as a threat. Yet, outside the door to the school lay not only the noise and craziness of

Mingora, the main city of Swat, but also those like the Taliban who think girls should not go to
school.

That morning had begun like any other, though a little later than usual. It was exam time so school
started at nine instead of eight, which was good as I don't like getting up and can sleep through the
crows of the cocks and the prayer calls of the muezzin. First my father would try to rouse me. 'Time
to get up, Jani muri,' he would say. This means 'soulmate' in Persian, and he always called me that at
the start of the day. 'A few more minutes, Aba, please,' I'd beg, then burrow deeper under the quilt.
Then my mother would come. 'Pisho,' she would call. This means 'cat' and is her name for me. At
this point I'd realise the time and shout, 'Bhabi, I'm late!' In our culture, every man is your 'brother'
and every woman your 'sister'. That's how we think of each other. When my father first brought his
wife to school, all the teachers referred to her as 'my brother's wife' or Bhabi. That's how it stayed
from then on. We all call her Bhabi now.

I slept in the long room at the front of our house, and the only furniture was a bed and a cabinet
which I had bought with some of the money I had been given as an award for campaigning for peace
in our valley and the right for girls to go to school. On some shelves were all the gold-coloured
plastic cups and trophies I had won for coming first in my class. Only twice had I not come top - both
times when I was beaten by my class rival Malka e-Noor. I was determined it would not happen
again.

The school was not far from my home and I used to walk, but since the start of last year I had been
going with other girls in a rickshaw and coming home by bus. It was a journey of just five minutes
along the stinky stream, past the giant billboard for Dr Humayun's Hair Transplant Institute where we
joked that one of our bald male teachers must have gone when he suddenly started to sprout hair. I
liked the bus because I didn't get as sweaty as when I walked, and I could chat with my friends and
gossip with Usman Ali, the driver, who we called Bhai Jan, or 'Brother'. He made us all laugh with
his crazy stories.

I had started taking the bus because my mother was scared of me walking on my own. We had been
getting threats all year. Some were in the newspapers, some were notes or messages passed on by
people. My mother was worried about me, but the Taliban had never come for a girl and I was more
concerned they would target my father as he was always speaking out against them His close friend
and fellow campaigner Zahid Khan had been shot in the face in August on his way to prayers and I
knew everyone was telling my father, 'Take care, you'll be next.'

Our street could not be reached by car, so coming home I would get off the bus on the road below
by the stream and go through a barred iron gate and up a flight of steps. I thought if anyone attacked me
it would be on those steps. Like my father I've always been a daydreamer, and sometimes in lessons
my mind would drift and I'd imagine that on the way home a terrorist might jump out and shoot me on
those steps. I wondered what I would do. Maybe I'd take off my shoes and hit him, but then I'd think if
I did that there would be no difference between me and a terrorist. It would be better to plead, 'OK,
shoot me, but first listen to me. What you are doing is wrong. I'm not against you personally, I just
want every girl to go to school.'

I wasn't scared but I had started making sure the gate was locked at night and asking God what
happens when you die. I told my best friend Moniba everything. We'd lived on the same street when
we were little and been friends since primary school and we shared everything, Justin Bieber songs
and Twilight movies, the best face-lightening creams. Her dream was to be a fashion designer

although she knew her family would never agree to it, so she told everyone she wanted to be a doctor.
It's hard for girls in our society to be anything other than teachers or doctors if they can work at all. I
was different - I never hid my desire when I changed from wanting to be a doctor to wanting to be an
inventor or a politician. Moniba always knew if something was wrong. 'Don't worry' I told her.
'The Taliban have never come for a small girl.'

When our bus was called, we ran down the steps. The other girls all covered their heads before
emerging from the door and climbing up into the back. The bus was actually what we call a dyna, a
white Toyota TownAce truck with three parallel benches, one along either side and one in the middle.
It was cramped with twenty girls and three teachers. I was sitting on the left between Moniba and a
girl from the year below called Shazia Ramzan, holding our exam folders to our chests and our school
bags under our feet.

After that it is all a bit hazy. I remember that inside the dyna it was hot and sticky. The cooler days
were late coming and only the faraway mountains of the Hindu Kush had a frosting of snow. The back
where we sat had no windows, just thick plastic sheeting at the sides which flapped and was too
yellowed and dusty to see through. All we could see was a little stamp of open sky out of the back and
glimpses of the sun, at that time of day a yellow orb floating in the dust that streamed over everything.

I remember that the bus turned right off the main road at the army checkpoint as always and rounded
the corner past the deserted cricket ground. I don't remember any more.

In my dreams about the shooting my father is also in the bus and he is shot with me, and then there
are men everywhere and I am searching for my father.

In reality what happened was we suddenly stopped. On our left was the tomb of Sher Mohammad
Khan, the finance minister of the first ruler of Swat, all overgrown with grass, and on our right the
snack factory. We must have been less than 200 metres from the checkpoint.

We couldn't see in front, but a young bearded man in light-coloured clothes had stepped into the
road and waved the van down.

'Is this the Khushal School bus?' he asked our driver. Usman Bhai Jan thought this was a stupid
question as the name was painted on the side. 'Yes,' he said.

'I need information about some children,' said the man.

'You should go to the office,' said Usman Bhai Jan.

As he was speaking another young man in white approached the back of the van. 'Look, it's one of

come from a country which was created at midnight. When I almost died it was just after midday.

One year ago I left my home for school and never returned. I was shot by a Taliban bullet and was 
flown out of Pakistan unconscious. Some people say I will never return home but I believe firmly in 
my heart that I will. To be torn from the country that you love is not something to wish on anyone.

Now, every morning when I open my eyes, I long to see my old room full of my things, my clothes 
all over the floor and my school prizes on the shelves. Instead I am in a country which is five hours 
behind my beloved homeland Pakistan and my home in the Swat Valley. But my country is centuries 
behind this one. Here there is any convenience you can imagine. Water running from every tap, hot or 
cold as you wish; lights at the flick of a switch, day and night, no need for oil lamps; ovens to cook on 
that don't need anyone to go and fetch gas cylinders from the bazaar. Here everything is so modern 
one can even find food ready cooked in packets.

When I stand in front of my window and look out, I see tall buildings, long roads full of vehicles 
moving in orderly lines, neat green hedges and lawns, and tidy pavements to walk on. I close my eyes 
and for a moment I am back in my valley - the high snow-topped mountains, green waving fields 
and fresh blue rivers - and my heart smiles when it looks at the people of Swat. My mind transports 
me back to my school and there I am reunited with my friends and teachers. I meet my best friend 
Moniba and we sit together, talking and joking as if I had never left.

Then I remember I am in Birmingham, England.

The day when everything changed was Tuesday, 9 October 2012. It wasn't the best of days to start 
with as it was the middle of school exams, though as a bookish girl I didn't mind them as much as 
some of my classmates.

That morning we arrived in the narrow mud lane off Haji Baba Road in our usual procession of 
brightly painted rickshaws, sputtering diesel fumes, each one crammed with five or six girls. Since 
the time of the Taliban our school has had no sign and the ornamented brass door in a white wall 
across from the woodcutter's yard gives no hint of what lies beyond.

For us girls that doorway was like a magical entrance to our own special world. As we skipped 
through, we cast off our head- scarves like winds puffing away clouds to make way for the sun then 
ran helter-skelter up the steps. At the top of the steps was an open courtyard with doors to all the 
classrooms. We dumped our backpacks in our rooms then gathered for morning assembly under the 
sky, our backs to the mountains as we stood to attention. One girl commanded, L Assaan bash! ' or 
'Stand at ease!' and we clicked our heels and responded, 'Allah.' Then she said, ' Hoo she yarV or 
'Attention!' and we clicked our heels again. 'Allah.''

The school was founded by my father before I was born, and on the wall above us khushal 
school was painted proudly in red and white letters. We went to school six mornings a week and as 
a fifteen-year-old in Year 9 my classes were spent chanting chemical equations or studying Urdu 
grammar; writing stories in English with morals like 'Haste makes waste' or drawing diagrams of 
blood circulation - most of my classmates wanted to be doctors. It's hard to imagine that anyone 
would see that as a threat. Yet, outside the door to the school lay not only the noise and craziness of

Mingora, the main city of Swat, but also those like the Taliban who think girls should not go to 
school.

That morning had begun like any other, though a little later than usual. It was exam time so school 
started at nine instead of eight, which was good as I don't like getting up and can sleep through the 
crows of the cocks and the prayer calls of the muezzin. First my father would try to rouse me. 'Time 
to get up, Jani muri,' he would say. This means 'soulmate' in Persian, and he always called me that at 
the start of the day. 'A few more minutes, Aba, please,' I'd beg, then burrow deeper under the quilt. 
Then my mother would come. 'Pisho,' she would call. This means 'cat' and is her name for me. At 
this point I'd realise the time and shout, 'Bhabi, I'm late!' In our culture, every man is your 'brother' 
and every woman your 'sister'. That's how we think of each other. When my father first brought his 
wife to school, all the teachers referred to her as 'my brother's wife' or Bhabi. That's how it stayed 
from then on. We all call her Bhabi now.

I slept in the long room at the front of our house, and the only furniture was a bed and a cabinet 
which I had bought with some of the money I had been given as an award for campaigning for peace 
in our valley and the right for girls to go to school. On some shelves were all the gold-coloured 
plastic cups and trophies I had won for coming first in my class. Only twice had I not come top - both 
times when I was beaten by my class rival Malka e-Noor. I was determined it would not happen 
again.

The school was not far from my home and I used to walk, but since the start of last year I had been 
going with other girls in a rickshaw and coming home by bus. It was a journey of just five minutes 
along the stinky stream, past the giant billboard for Dr Humayun's Hair Transplant Institute where we 
joked that one of our bald male teachers must have gone when he suddenly started to sprout hair. I 
liked the bus because I didn't get as sweaty as when I walked, and I could chat with my friends and 
gossip with Usman Ali, the driver, who we called Bhai Jan, or 'Brother'. He made us all laugh with 
his crazy stories.

I had started taking the bus because my mother was scared of me walking on my own. We had been 
getting threats all year. Some were in the newspapers, some were notes or messages passed on by 
people. My mother was worried about me, but the Taliban had never come for a girl and I was more 
concerned they would target my father as he was always speaking out against them His close friend 
and fellow campaigner Zahid Khan had been shot in the face in August on his way to prayers and I 
knew everyone was telling my father, 'Take care, you'll be next.'

Our street could not be reached by car, so coming home I would get off the bus on the road below 
by the stream and go through a barred iron gate and up a flight of steps. I thought if anyone attacked me 
it would be on those steps. Like my father I've always been a daydreamer, and sometimes in lessons 
my mind would drift and I'd imagine that on the way home a terrorist might jump out and shoot me on 
those steps. I wondered what I would do. Maybe I'd take off my shoes and hit him, but then I'd think if 
I did that there would be no difference between me and a terrorist. It would be better to plead, 'OK, 
shoot me, but first listen to me. What you are doing is wrong. I'm not against you personally, I just 
want every girl to go to school.'

I wasn't scared but I had started making sure the gate was locked at night and asking God what 
happens when you die. I told my best friend Moniba everything. We'd lived on the same street when 
we were little and been friends since primary school and we shared everything, Justin Bieber songs 
and Twilight movies, the best face-lightening creams. Her dream was to be a fashion designer

although she knew her family would never agree to it, so she told everyone she wanted to be a doctor. 
It's hard for girls in our society to be anything other than teachers or doctors if they can work at all. I 
was different - I never hid my desire when I changed from wanting to be a doctor to wanting to be an 
inventor or a politician. Moniba always knew if something was wrong. 'Don't worry' I told her. 
'The Taliban have never come for a small girl.'

When our bus was called, we ran down the steps. The other girls all covered their heads before 
emerging from the door and climbing up into the back. The bus was actually what we call a dyna, a 
white Toyota TownAce truck with three parallel benches, one along either side and one in the middle. 
It was cramped with twenty girls and three teachers. I was sitting on the left between Moniba and a 
girl from the year below called Shazia Ramzan, holding our exam folders to our chests and our school 
bags under our feet.

After that it is all a bit hazy. I remember that inside the dyna it was hot and sticky. The cooler days 
were late coming and only the faraway mountains of the Hindu Kush had a frosting of snow. The back 
where we sat had no windows, just thick plastic sheeting at the sides which flapped and was too 
yellowed and dusty to see through. All we could see was a little stamp of open sky out of the back and 
glimpses of the sun, at that time of day a yellow orb floating in the dust that streamed over everything.

I remember that the bus turned right off the main road at the army checkpoint as always and rounded 
the corner past the deserted cricket ground. I don't remember any more.

In my dreams about the shooting my father is also in the bus and he is shot with me, and then there 
are men everywhere and I am searching for my father.

In reality what happened was we suddenly stopped. On our left was the tomb of Sher Mohammad 
Khan, the finance minister of the first ruler of Swat, all overgrown with grass, and on our right the 
snack factory. We must have been less than 200 metres from the checkpoint.

We couldn't see in front, but a young bearded man in light-coloured clothes had stepped into the 
road and waved the van down.

'Is this the Khushal School bus?' he asked our driver. Usman Bhai Jan thought this was a stupid 
question as the name was painted on the side. 'Yes,' he said.

'I need information about some children,' said the man.

'You should go to the office,' said Usman Bhai Jan.

As he was speaking another young man in white approached the back of the van. 'Look, it's one of

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

มาจากประเทศที่ถูกสร้างขึ้นในเวลาเที่ยงคืน เมื่อเกือบจะเสียชีวิต ได้หลังตอนกลางวัน หนึ่งปีที่ผ่านมาผมไปฉันบ้านโรงเรียน และไม่รับคืน ฉันถูกยิง ด้วยกระสุนตอลิบาน และถูก บินจากปากีสถานอสัญ บางคนบอกว่า ฉันจะไม่กลับบ้าน แต่ผมเชื่อมั่นใน หัวใจของฉันที่ฉันจะ การจะเสียหายจากประเทศที่คุณรักได้สิ่งที่ต้องการผู้ ตอนนี้ ทุกเช้าเมื่อฉันเปิดตาของฉัน ผมยาวดูค่ะอายุเต็มของฉัน ซื้อของ ทั่วพื้นและรางวัลโรงเรียนของฉันบนชั้นวาง แต่ ฉันอยู่ในประเทศซึ่งเป็นห้าชั่วโมง หลังฉันรักบ้านเกิดเมืองนอนปากีสถานและบ้านของฉันในหุบเขาหน่วย Swat แต่ประเทศของฉันเป็นมานานหลายศตวรรษ หลังหนึ่งนี้ ที่นี่มีความสะดวกสบายใด ๆ คุณสามารถจินตนาการ น้ำที่ใช้จากทุกเคาะ ร้อน หรือ เย็นตามที่คุณต้องการ ไฟที่ตวัดของสวิตช์ กลางวันและกลางคืน ไม่ต้องการโคมไฟน้ำมัน การปรุงอาหารบนเตา ที่ไม่จำเป็นทุกคนไป และนำภาชนะบรรจุก๊าซจากตลาด ที่นี่จึงเป็นบันได แม้สามารถหาอาหารพร้อมปรุงด้วยแพคเก็ต เมื่อยืนอยู่ด้านหน้าหน้าต่างของฉัน และมองออกไป เห็นอาคารสูง ยาวถนนที่เต็มไปด้วยยานพาหนะ ย้ายบรรทัดเป็นระเบียบ ประเมินค่าเฮดจ์สีเขียวเรียบร้อย และสนามหญ้า และระเบียบทางเท้าเดิน ฉันปิดตา และครู่ ฉันกลับฉันหุบเขา - ภูเขาหิมะราดสูง เขียวโบกฟิลด์ และแม่น้ำสีฟ้าสด - และรอยยิ้มที่ใจของฉันเมื่อมันมองไปที่คนของหน่วย Swat ขนส่งจิตใจของฉัน ฉันไปโรงเรียนของฉัน และมีฉันเป็นตัวกับเพื่อนและครู ฉันพบเพื่อนที่ดีที่สุด Moniba และเรานั่งด้วยกัน พูด และหยอกล้อว่า ไม่มีทิ้งกัน แล้วจำผมในเบอร์มิงแฮม ประเทศอังกฤษ วันอังคาร 9 2555 ตุลาคมวันเมื่อทุกอย่างเปลี่ยนแปลงได้ มันไม่ได้ดีสุดของวันเริ่มต้น กับก็กลางของโรงเรียนสอบ แต่เป็นสาว bookish ฉันไม่รังเกียจพวกเขามากที่ บางเพื่อนร่วมชั้นของฉัน ตอนเช้าที่เรามาถึงเลนโคลนแคบถนนบา Haji ในขบวนของเราปกติ ทาสีสดใสทนา พ่นควันดีเซล แต่ละคนรับกับสาวห้า หรือหก ตั้งแต่ เวลาของตอลิบานโรงเรียนของเรามีไม่และประตูทองเหลืองประดาผนังสีขาว ฝั่งตรงข้ามบ้านของ woodcutter ให้คำใบ้ไม่สิ่งที่อยู่นอกเหนือจาก สำหรับผู้หญิงเรา ที่ประตูได้เช่นเข้าขลังเพื่อโลกของเราเองพิเศษ เราข้าม ผ่าน เราโยนปิด scarves ใหญ่ของเราเช่นลม puffing เมฆเก็บให้ดวงอาทิตย์แล้ว วิ่งเตลิดขึ้นขั้นตอน ขั้นตอนที่เป็นลานเปิดโล่ง มีประตูทั้งหมด ห้องเรียน เรา dumped เป้ของเราในห้อง แล้วรวบรวมสำหรับแอสเซมบลีเช้าภายใต้การ สกา หลังของเราบนเรายืนความสนใจ สาวหนึ่งสั่ง ทุบตี L Assaan ' หรือ 'ยืนง่าย ' และเราคลิส้นเท้าของเรา และการตอบ สนอง "อัลลอฮ" แล้วเธอบอกว่า, ' ฮูเธอ yarV หรือ 'ความสนใจ ' และเราคลิส้นเท้าของเราอีกครั้ง "อัลลอฮ '' โรงเรียนก่อตั้ง โดยพ่อก่อนผมเกิด และ บนผนังเหนือ khushal มีทาสีโรงเรียนภูมิใจในตัวอักษรสีแดง และสีขาว เราไปโรงเรียนมุ่ง 6 สัปดาห์ และเป็น แบบห้าปีใน 9 ปีฉันเรียนได้ใช้สวดมนต์สมการเคมี หรือเรียนภาษาอูรดู ไวยากรณ์ เขียนเรื่องราวในอังกฤษ ด้วยคุณธรรมเช่น 'ช้า' หรือการวาดไดอะแกรมของ ไหลเวียนของเลือด - ส่วนใหญ่ของเพื่อนร่วมชั้นของฉันต้องการ แพทย์ ความคิดที่ทุกคน จะเห็นว่าเป็นการคุกคาม ยัง นอกประตูโรงเรียนวางไม่เพียงเสียงและ craziness ของ Mingora เมืองหลักของหน่วย Swat ผู้เช่นตอลิบานที่คิดว่า ผู้หญิงควรไม่ไป โรงเรียน เช้าที่เริ่มเหมือนกัน แต่น้อยช้ากว่าปกติ ก็เวลาสอบที่โรงเรียนดังนั้น เริ่มต้นที่ 9 แทนแปด ที่ดีผมไม่ชอบลุกขึ้น และนอนผ่าน การ ตรง cocks และเรียกอธิษฐานของ muezzin ก่อน พ่อจะพยายามปลุกฉัน ' เวลา ลุกขึ้น muri jani ใน เขาพูด ซึ่งหมายความว่า 'เนื้อคู่' ในเปอร์เซีย และเขาจะเรียกผมที่ จุดเริ่มต้นของวัน 'เสียเพิ่มเติมกี่นาที Aba กรุณาจ่าย ฉันจะขอ แล้วเจาะรูไปทั่วลึกภายใต้การควิลท์ แล้ว แม่จะมา 'Pisho ที่เธอจะโทร นี้หมายความว่า 'แมว' และชื่อของเธอให้ฉัน ที่ จุดนี้ฉันต้องตระหนักถึงเวลาและ shout, 'Bhabi ฉันมาช้า ' ในวัฒนธรรมของเรา ทุกคนเป็น 'พี่' และผู้หญิงทุกคน 'น้องสาว' นั่นคือวิธีที่เราคิดกัน เมื่อพ่อก่อนนำของเขา ภรรยาไปโรงเรียน ครูทั้งหมดที่เรียกว่าเธอเป็น 'ภรรยาของน้องชายของฉัน' หรือ Bhabi คือว่ามันอยู่ จากนั้น ตอนนี้เราโทร Bhabi ของเธอ ฉันนอนในห้องยาวหน้าบ้าน และเฟอร์นิเจอร์เพียงมีเตียงและตู้ ซึ่งผมได้ซื้อมา ด้วยเงินที่ฉันได้รับเป็นรางวัลสำหรับ campaigning เพื่อสันติภาพแห่ง ในหุบเขาของเราและเหมาะสมสำหรับหญิงไปโรงเรียน ในบางชั้นมีทั้งหมดทองสี ถ้วยพลาสติกและถ้วยรางวัลผมก็ชนะมาครั้งแรกในชั้นเรียนของฉัน เพียงสองครั้งก็ไม่มาผม ท็อป - ทั้งสอง ครั้งเมื่อฉันถูกตี ด้วยของฉันชั้น rival Malka e-นูร์ มีกำหนดจะไม่เกิดขึ้น อีกครั้ง โรงเรียนไม่ไกลจากบ้านของฉัน และเคยเดิน แต่ของปีที่แล้ว ผมเคย ไปกับหญิงอื่นในบ้านมา โดยรถประจำทางและรถลาก มันเป็นการเดินทางเพียง 5 นาที ตามลำธารเหม็น บิลบอร์ดยักษ์สำหรับ Dr Humayun ผมเปลี่ยน สถาบันที่ผ่านมาที่เรา พูดติดตลกว่า หนึ่งครูชายหัวล้านของเราต้องได้ไปเขาก็เริ่มงอกผม ฉัน ชอบรถเมล์ เพราะฉันไม่ได้เป็น sweaty เป็นเมื่อฉันเดิน และผมสามารถคุยกับเพื่อน และ กอสซิป Usman อาลี พนักงานขับรถ ที่เราเรียกว่า Bhai Jan หรือ 'พี่ชาย' เขาทำให้เราทั้งหมดหัวเราะด้วย เรื่องราวของเขาบ้า ผมได้เริ่มทำรถเพราะแม่กลัวของฉันเดินด้วยตัวเอง เราได้ ได้รับคามตลอดทั้งปี บางคนในหนังสือพิมพ์ บางคนบันทึกหรือข้อความที่ส่งใน คน แม่เป็นห่วงฉัน แต่ผู้หญิงไม่เคยมาตอลิบาน และได้เพิ่มเติม เกี่ยวข้องจะต้องเป้าหมายพ่อเป็นเขาถูกเสมอพูดออกกับเหล่าเพื่อนสนิทของเขา และเพื่อน campaigner ขัน Zahid ได้ถูกยิงในหน้าในเดือนสิงหาคมทางไปสวดมนต์และ รู้ว่า ทุกคนบอกพ่อ 'ดูแล คุณจะได้ถัดไป' ไม่สามารถเข้าถึงถนนของเราได้ โดยทางรถยนต์ เพื่อ มาบ้านผมจะได้ออกรถบนถนนด้านล่าง ตามกระแสและไป ผ่านประตูเหล็ก barred และ ขึ้นบินของขั้นตอนการ ผมคิดว่า ถ้า ทุกคนโจมตีผม มันจะอยู่ในขั้นตอนเหล่านี้ เช่นพ่อ ผมเสมอเคยเป็น daydreamer และบทเรียนในบางครั้ง ใจของฉันจะดริฟท์ และฉันจะคิดว่า ทางบ้าน เป็นผู้ก่อการร้ายอาจกระโดดข้ามไป และยิงฉัน ขั้นตอนเหล่านี้ สงสัยว่า ฉันจะทำอะไร บางทีฉันจะถอดรองเท้าของฉัน และตีเขา แต่แล้ว ผมคิดว่า ถ้า ไม่ได้ที่จะมีความแตกต่างระหว่างฉันและเป็นผู้ก่อการร้ายไม่ มันจะดีกว่าที่จะยอมรับ, ' OK ยิงฉัน แต่ก่อน ฟังฉัน สิ่งที่คุณทำไม่ถูกต้อง ฉันไม่ได้กับคุณเอง ฉันเพียงแค่ ต้องทุกสาวไปโรงเรียน " ไม่ค่อยกลัว แต่ฉันได้เริ่มต้นที่ทำให้แน่ใจว่า ประตูถูกล็อกในเวลากลางคืน และถามพระเจ้าว่า เกิดขึ้นเมื่อคุณตาย ฉันบอกเพื่อนสุด Moniba ทุกอย่าง เรามีชีวิตอยู่บนถนนเดียวกันเมื่อ เราได้น้อย และถูกเพื่อนตั้งแต่ประถมและเราร่วมทุกอย่าง เพลง Justin Bieber และภาพยนตร์ Twilight ที่ดีที่สุดใบหน้าเด้งไอศครีม เธอฝันที่จะ เป็นนักออกแบบแฟชั่น although she knew her family would never agree to it, so she told everyone she wanted to be a doctor. It's hard for girls in our society to be anything other than teachers or doctors if they can work at all. I was different - I never hid my desire when I changed from wanting to be a doctor to wanting to be an inventor or a politician. Moniba always knew if something was wrong. 'Don't worry' I told her. 'The Taliban have never come for a small girl.' When our bus was called, we ran down the steps. The other girls all covered their heads before emerging from the door and climbing up into the back. The bus was actually what we call a dyna, a white Toyota TownAce truck with three parallel benches, one along either side and one in the middle. It was cramped with twenty girls and three teachers. I was sitting on the left between Moniba and a girl from the year below called Shazia Ramzan, holding our exam folders to our chests and our school bags under our feet. After that it is all a bit hazy. I remember that inside the dyna it was hot and sticky. The cooler days were late coming and only the faraway mountains of the Hindu Kush had a frosting of snow. The back where we sat had no windows, just thick plastic sheeting at the sides which flapped and was too yellowed and dusty to see through. All we could see was a little stamp of open sky out of the back and glimpses of the sun, at that time of day a yellow orb floating in the dust that streamed over everything. I remember that the bus turned right off the main road at the army checkpoint as always and rounded the corner past the deserted cricket ground. I don't remember any more. In my dreams about the shooting my father is also in the bus and he is shot with me, and then there are men everywhere and I am searching for my father. In reality what happened was we suddenly stopped. On our left was the tomb of Sher Mohammad Khan, the finance minister of the first ruler of Swat, all overgrown with grass, and on our right the snack factory. We must have been less than 200 metres from the checkpoint. We couldn't see in front, but a young bearded man in light-coloured clothes had stepped into the road and waved the van down. 'Is this the Khushal School bus?' he asked our driver. Usman Bhai Jan thought this was a stupid question as the name was painted on the side. 'Yes,' he said. 'I need information about some children,' said the man. 'You should go to the office,' said Usman Bhai Jan. As he was speaking another young man in white approached the back of the van. 'Look, it's one of

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

มาจากประเทศที่ถูกสร้างขึ้นในเวลาเที่ยงคืน เมื่อฉันเกือบตายก็หลังเที่ยงคืน

เมื่อหนึ่งปีก่อนฉันจากบ้านมาโรงเรียน และไม่เคยกลับมา ผมถูกยิงโดยกระสุนของตอลิบานและ
บินออกจากปากีสถาน หมดสติ บางคนบอกว่า ผมจะไม่กลับบ้าน แต่ผมเชื่อมั่นใน
หัวใจของฉันที่ฉันจะ จะขาดจากประเทศที่คุณรักไม่ใช่สิ่งที่ปรารถนาใคร

ตอนนี้ทุกๆเช้าที่ฉันลืมตา ฉันปรารถนาที่จะได้เห็นเพื่อนเก่าห้องเต็มไปด้วยข้าวของ เสื้อผ้าของฉัน
ทั่วพื้นและรางวัลโรงเรียนของฉันบนชั้นวาง แทนผมในประเทศซึ่งเป็นห้าชั่วโมง
หลังที่รักบ้านเกิดปากีสถานและบ้านในหุบเขาสวัต แต่ประเทศเป็นศตวรรษ
หลังนี้ ที่นี่มีสะดวกใด ๆที่คุณสามารถจินตนาการ น้ำไหลจากทุกเคาะร้อนหรือหนาว
อย่างที่เธอต้องการ แสงไฟที่สะบัดของสวิตช์ วันและคืน , ไม่ต้องมีโคมไฟน้ำมัน ; เตาอบการปรุงอาหารบน
ที่ไม่ต้องการให้ใครไปเอาถังแก๊ส จากตลาดสด ที่นี่ทุกอย่างทันสมัยจัง
หนึ่งยังสามารถหาอาหารพร้อมปรุงในแพ็กเก็ต

เมื่อฉันยืนอยู่ในด้านหน้าของหน้าต่างของฉันและมองออกไป เห็นอาคารสูงยาว ถนนเต็มไปด้วยยานพาหนะ
ย้ายไปสายเองสีเขียวหญ้าและพุ่มไม้เรียบร้อยและเป็นระเบียบ ฟุตบาท เดิน ต่อไป ฉันปิด
ตาของฉันและในตอนนี้ ฉันกลับในหุบเขาหิมะของฉัน - สูงมีภูเขาเขียว โบกสาขา
และแม่น้ำสีฟ้าสด และ หัวใจยิ้มได้ เมื่อมองไปที่ประชาชนของหน่วย SWAT จิตใจของฉันขนส่ง
ฉันกลับไปที่โรงเรียนของฉันและฉันได้พบกับเพื่อนๆและครู ผมเจอ moniba เพื่อน
ดีที่สุดและเรานั่งด้วยกันพูดแล้วก็ขำว่าผมไม่เคยไป

แล้วผมจำได้ผมในเบอร์มิงแฮม , อังกฤษ

วันเมื่อทุกอย่างเปลี่ยนไป คือ วันอังคารที่ 9 ตุลาคม 2555 มันไม่ได้ดีที่สุดของวันเริ่มต้น
กับมันในระหว่างการสอบในโรงเรียน แต่เป็นผู้หญิงที่ผมชอบอ่านหนังสือไม่สนใจพวกเขาเท่าที่
เพื่อนร่วมชั้นของฉัน

เช้าวันนั้นเราเดินทางมาถึงในโคลนเลนแคบ ปิดถนน Haji บาบาในขบวนของเราปกติ
ทาสีสดใส rickshaws Sputtering ดีเซลควันแต่ละคนหนาตา กับ ห้า หรือ หกสาว ตั้งแต่
เวลาของตอลิบานโรงเรียนของเราไม่มีสัญญาณ และ ประดับทองเหลือง ประตูสีขาวในผนัง
ตรงข้ามของคนตัดไม้หลาไม่ใบ้ของสิ่งที่อยู่เกิน

สำหรับเราที่ประตูเป็นทางเข้าของขลังโลกพิเศษของเราเอง เราข้าม
ผ่าน เราทิ้งหัวของเรา - ผ้าพันคอเหมือนเมฆลมพองออกไปเพื่อเปิดทางให้ดวงอาทิตย์แล้ว
รัน Helter Skelter ขึ้นขั้นตอน ที่ด้านบนของขั้นตอนที่เป็นลานเปิดประตูห้องเรียนทั้งหมด

เราทิ้งเป้ของเราในห้องพักของเรา แล้วรวมตัวกันเพื่อประชุมตอนเช้าใต้
ท้องฟ้าของเราหลังภูเขาที่เรายืนอยู่ในความสนใจ คนสั่ง ผม assaan ทุบตี ! หรือ
'stand สบายใจ ! และเราคลิกของเราส้นและตอบ ' อัลลอฮฺ ' เธอก็บอกว่า ' ฮูเธอ yarv หรือ
'attention ! และเรากดส้นเท้าของเราอีกครั้ง . . . อัลลอ ' '

โรงเรียนก่อตั้งโดยพ่อก่อนที่ผมเกิด และบนผนังเหนือโรงเรียน Khushal
เราวาดอย่างภาคภูมิใจในตัวอักษรสีแดงและสีขาวพวกเราไปโรงเรียนตอนเช้าหกสัปดาห์และสิบห้าปีเก่า
9 ปีของฉันในการเรียนใช้เวลาสวดมนต์สมการทางเคมีหรือเรียนภาษาอูรดู
ไวยากรณ์ การเขียนเรื่องภาษาอังกฤษกับศีลธรรมอย่างเร่งรีบเสีย ' หรือวาดแผนภาพของ
การไหลเวียนของเลือด - เพื่อนร่วมชั้นของผมส่วนใหญ่ต้องการที่จะเป็นหมอ มันยากที่จะจินตนาการว่าใคร
จะเห็นว่าเป็นการคุกคาม ยังนอกประตูโรงเรียนวางไม่เพียง แต่เสียงดังและความบ้าของ

mingora เมืองหลักของหน่วย แต่ยังเหมือนตอลิบานที่คิดว่าผู้หญิงไม่ควรไป
โรงเรียน

ตอนเช้าเริ่มขึ้น เช่นเดียวกับอื่น ๆ แม้ว่าจะเล็กน้อยกว่าปกติ มันคือเวลาที่สอบแล้วโรงเรียน
เริ่มที่ 9 แทนแปดซึ่งเป็น ดี ฉัน ไม่ ชอบ ขึ้นมา และสามารถนอนผ่าน
อีกาของไก่และคำอธิษฐานเรียกร้องจากเสียง . ก่อนพ่อจะปลุกฉัน เวลา
ลุก จานี muri ' เขาพูด นี้หมายถึง ' เนื้อคู่ ' ในเปอร์เซีย และเขาก็เรียกฉันว่า
เริ่มต้นของวัน . ไม่กี่นาที , ABA , กรุณา , ' ผมขอร้อง แล้วมุดลงไปใต้ผ้าห่ม
แล้วแม่จะมา . . . pisho ' เธอจะโทรมานี้หมายถึง ' แมว ' คือชื่อของเธอให้ฉัน ณจุดนี้ฉันตระหนัก
เวลาตะโกน ' bhabi ฉันสายแล้ว ! ในวัฒนธรรมของเรา ทุกคนเป็น ' พี่ชาย '
ผู้หญิง ' น้องสาว ' นั่นเป็นวิธีที่เราคิดกัน เมื่อพ่อพาภรรยา
โรงเรียน ครูทุกคนเรียกเธอว่า ' พี่ชายภรรยา ' หรือ bhabi . มันอยู่
จากนั้น เราเรียก bhabi เธอตอนนี้

ผมนอนในห้องพักยาวที่ด้านหน้าของบ้าน และ เฟอร์นิเจอร์ มีเตียงและตู้
ที่ผมซื้อกับบางส่วนของเงินที่ฉันได้รับเป็นรางวัลสำหรับรณรงค์เพื่อสันติภาพในหุบเขาของเรา
และสิทธิสำหรับผู้หญิงที่จะไปโรงเรียน บนชั้นวางของทั้งหมดทองสี
ถ้วยพลาสติก และถ้วยรางวัล ผมก็มาครั้งแรกในชั้นเรียนของฉัน

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.