The concept of class-based storage

The concept of class-based storage combines some of the methods mentioned so far. In inventory control, a
classical way for dividing items into classes based on popularity is Pareto’s method. The idea is to group
products into classes in such a way that the fastest moving class contains only about 15% of the products
stored but contributes to about 85% of the turnover2. Each class is then assigned to a dedicated area of the
warehouse. Storage within an area is random. Classes are determined by some measure of demand frequency
of the products, such as COI or pick volume. Fast moving items are generally called A-items. The next fastest
moving category of products is called B-items, and so on. Often the number of classes is restricted to three,
although in some cases more classes can give additional gains with respect to travel times.
Based on simulation experimental results, Petersen et al. (2004) show that with regards to the travel distance
in a manual order-picking system, full-turnover storage outperforms class-based storage. The gap between the
two depends on the class partition strategy (i.e. number of classes, percentage of the total volume per class)
and the routing method used. However, they suggest using the class-based method with 2 to 4 classes in
practice as it is easier to implement than the volume-based method; it does not require a complete list of the
items ranked by volume and it requires less time to administer than the other dedicated methods do. While for
AS/RS, Yang (1988) and Van den Berg and Gademann (2000) found that (in their studies) 6-class is the best
among other options. The advantage of this way of storing is that fast-moving products can be stored close to
the depot and simultaneously the flexibility and low storage space requirements of random storage are
applicable. Graves et al. (1977) observe that in order to enable an incoming load to be stored in the correct

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แนวคิดของการจัดเก็บข้อมูลตามระดับชั้นรวมบางส่วนของวิธีการดังกล่าวเพื่อให้ห่างไกล
ในการควบคุมสินค้าคงคลังเป็นวิธีที่คลาสสิกสำหรับรายการแบ่งเป็นชั้นเรียนตามความนิยมเป็นวิธีการของพาเรโต ความคิดคือการกลุ่มผลิตภัณฑ์ในชั้นเรียนในลักษณะที่ว่าระดับการเคลื่อนไหวที่เร็วที่สุดมีเพียงประมาณ 15% ของสินค้าที่เก็บไว้แต่ก่อให้ประมาณ 85% ของ turnover2 แต่ละชั้นจะได้รับมอบหมายจากนั้นไปยังพื้นที่เฉพาะของคลังสินค้า การจัดเก็บข้อมูลที่อยู่ในพื้นที่ที่เป็นแบบสุ่ม การเรียนการสอนจะถูกกำหนดโดยบางวัดความถี่ของความต้องการของผลิตภัณฑ์เช่น COI หรือปริมาตรเลือก เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วรายการที่เรียกว่ารายการ- ที่เร็วที่สุดต่อไปหมวดหมู่การเคลื่อนย้ายของผลิตภัณฑ์ที่เรียกว่า B-รายการและอื่น ๆ บ่อยครั้งที่ตัวเลขของการเรียนถูก จำกัด ให้สามแม้ว่าในบางกรณีการเรียนมากขึ้นสามารถให้ผลกำไรที่เพิ่มขึ้นเกี่ยวกับการเดินทางครั้ง. จากการจำลองผลการทดลอง, et al, ปีเตอร์เสน (2004) แสดงให้เห็นว่ามีไปถึงระยะทางที่เดินทางในคู่มือระบบการสั่งซื้อการเลือกการจัดเก็บเต็มมูลค่าการซื้อขายมีประสิทธิภาพดีกว่าการจัดเก็บข้อมูลตามระดับ ช่องว่างระหว่างสองขึ้นอยู่กับกลยุทธ์พาร์ทิชันชั้น (เช่นจำนวนของการเรียนร้อยละของปริมาณรวมต่อชั้น) และวิธีการในการกำหนดเส้นทางที่ใช้ แต่พวกเขาแนะนำให้ใช้วิธีการเรียนตามที่มี 2-4 ชั้นเรียนในการปฏิบัติที่เป็นมันเป็นเรื่องง่ายที่จะใช้กว่าวิธีตามปริมาณนั้น มันไม่จำเป็นต้องเป็นรายการที่สมบูรณ์ของรายการที่จัดอันดับโดยปริมาณและมันต้องใช้เวลาน้อยลงในการจัดการกว่าวิธีอื่น ๆ ทำเฉพาะ ในขณะที่AS / RS ยาง (1988) และแวนเดนเบิร์กและ Gademann (2000) พบว่า (ในการศึกษาของพวกเขา) 6 ระดับที่ดีที่สุดในตัวเลือกอื่นๆ ข้อดีของวิธีการจัดเก็บคือผลิตภัณฑ์ที่เคลื่อนไหวรวดเร็วสามารถเก็บไว้ใกล้นี้สถานีและในขณะเดียวกันความยืดหยุ่นและความต้องการพื้นที่จัดเก็บที่ต่ำของการจัดเก็บข้อมูลแบบสุ่มที่มีผลบังคับใช้ เกรฟส์และอัล (1977) สังเกตว่าเพื่อให้ภาระที่เข้ามาจะถูกเก็บไว้ในที่ถูกต้อง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แนวคิดของคลาสพื้นฐานที่เก็บรวมบางส่วนของวิธีการที่กล่าวถึงเพื่อให้ห่างไกล ในการควบคุมสินค้าคงคลัง ,
วิธีคลาสสิกสำหรับแบ่งรายการในชั้นเรียนตามความนิยม คือ Pareto เป็นวิธี ความคิดคือกลุ่ม
ผลิตภัณฑ์ในชั้นเรียนในวิธีที่เร็วที่สุดการย้ายห้องเรียน มีเพียงประมาณร้อยละ 15 ของผลิตภัณฑ์
เก็บไว้แต่ก่อให้ประมาณ 85 % ของ turnover2 .แต่ละชั้นจะมอบหมายให้เฉพาะพื้นที่ของ
โกดัง กระเป๋าภายในพื้นที่เป็นแบบสุ่ม ชั้นเรียนจะถูกกำหนดโดยความต้องการบางวัดความถี่
ของผลิตภัณฑ์ เช่น ลำปาง หรือ เลือกปริมาณ รวดเร็วเคลื่อนย้ายสินค้าโดยทั่วไปจะเรียกว่า a-items . ต่อไปเร็ว
ย้ายหมวดของผลิตภัณฑ์ที่เรียกว่า b-items และอื่น ๆ มักจำนวนประเภทจำกัด
3แม้ว่าในบางกรณีเรียนมากขึ้นสามารถให้กำไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับการเดินทางครั้ง .
จากการจำลองผลการทดลองปีเตอร์เซน et al . ( 2004 ) แสดงให้เห็นว่ามีการไปถึงการเดินทางไกล
ในคู่มือเพื่อเลือกระบบการหมุนเวียนเต็มโปรยตามกระเป๋าชั้นจัดเก็บ . ช่องว่างระหว่าง
2 ขึ้นอยู่กับกลยุทธ์ระดับพาร์ทิชัน ( เช่นจำนวนของชั้นเรียนร้อยละของปริมาณรวมต่อชั้นเรียน )
และเส้นทางวิธีใช้ อย่างไรก็ตาม พวกเขาขอแนะนำให้ใช้วิธีการสอนที่ใช้กับ 2 ห้องเรียน
ฝึกเป็นง่ายที่จะใช้มากกว่าปริมาณโดยวิธีการ มันไม่ต้องมีรายการที่สมบูรณ์ของ
รายการอันดับโดยปริมาตรและมันต้องใช้เวลาน้อยที่จะให้มากกว่าคนอื่น ๆ โดยเฉพาะ วิธีการทำ ในขณะที่
AS / RS ,ยาง ( 1988 ) และ แวน เดน เบิร์ก และ gademann ( 2000 ) พบว่า ในการศึกษาของพวกเขา ) 6-class เป็นดีที่สุด
ท่ามกลางตัวเลือกอื่นๆ ข้อดีของวิธีนี้คือ ว่า ผลิตภัณฑ์ของการจัดเก็บที่หลากหลายสามารถเก็บไว้ใกล้
คลังและพร้อมกันความยืดหยุ่นและความต้องการพื้นที่จัดเก็บน้อย สุ่มเก็บข้อมูล
โดย หลุมฝังศพ et al .( 1977 ) สังเกตว่า เพื่อช่วยให้ โหลด ที่เข้ามาจะถูกเก็บไว้ในที่ที่ถูกต้อง