He felt his release building with e

He felt his release building with each , felt it crest before slamming into him, relentless in its force. He shoved deep inside, and Jiyong choked, shoved in so far he didn’t know how to pull out again, notched so tight he thought they might be connected for good, wasn’t displeased by the thought.
His arms shook as he tried to hold himself up, to keep from crushing Jiyong under him, but they soon gave out, causing him to collapse, but Jiyong welcomed that too, arms folding over his back to hold him close, hands running lovingly through his hair.
Seunghyun pulled his arms out from under Jiyong’s legs, but that was the only bit of untangling Jiyong would allow, arms still twined around him, cradling Seunghyun with his hips. Seunghyun let him have this, this closeness, because it was what he wanted, too.
Neither one of them spoke for a long time, as if words could only cheapen the moment. They stayed pressed together as their sweat cooled and dried, hands drifting over skin, a conversation of slow, intimate touches. Seunghyun was already composing lyrics in his mind.
When they finally did separate, it was with a slight hiss, muscles aching and protesting from use. Seunghyun rolled over to throw the in the trash, and rolled back to find Jiyong stretching his arms up above his head, back in a sinuous arch.
“I’m gonna be so sore,” he whined.
Seunghyun might’ve felt bad if not for the smug look on Jiyong’s face. “Does that mean I did it right?” he joked.
Jiyong rolled into him, smiling. “Yeah,” he said, “It was pretty good. For your first time.”
“First time?” Seunghyun repeated, miffed, but then he saw the teasing light in Jiyong’s eye, the impish gleam. He reached out and tickled his hip, muttering, “I’ll show you first time.”
Jiyong giggled, trying to squirm away. “Oppa!”
Seunghyun snorted. “What do you want now? Aren’t you ever happy?”
Jiyong smiled up at him, giggles trailing off into a contended sigh. “Yeah,” he said. “I’m happy.”
It went straight to his heart, Jiyong’s smile, the open honesty in his confession, more than Seunghyun had asked for but exactly what he wanted.
Seunghyun smiled back. “Me too.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เขารู้สึกว่าเขาเปิดตัวอาคารแต่ละ รู้สึกยอดก่อน slamming ลงเขา อย่างไม่หยุดยั้งในการบังคับ เขาถูกผลักลึกภายใน และ Jiyong สำลัก ยั่วยวนในจนเขาไม่รู้วิธีการดึงออกมาอีกครั้ง ทั้งกลมแน่นเพื่อให้เขาคิดว่า พวกเขาอาจมีการเชื่อมต่อที่ดี ไม่ได้ไม่พอใจตามความคิดแขนของเขาจับเขาพยายาม จะถือตัวเองขึ้น เพื่อให้บด Jiyong ใต้เขา แต่พวกเขาเร็ว ๆ นี้ให้ ทำให้เขายุบ Jiyong ยินดีให้มากเกินไป แขนพับผ่านหลังให้เขาปิด มือวิ่งผ่านผมรักSeunghyun ดึงแขนของเขาออกมาอยู่ใต้ขาของ Jiyong แต่ที่จะให้บิตเดียวของ untangling Jiyong แขนยังคง twined รอบ ถือ Seunghyun กับสะโพกของเขา Seunghyun ให้เขาได้ใกล้ชิดนี้ นี้ เพราะสิ่งที่เขาต้องการ เกินไปใช่หนึ่งในนั้นพูดเป็นเวลานาน เช่นถ้าคำไม่เท่า cheapen ขณะ พวกเขาอยู่ที่กดกันเหงื่อของเย็น และ แห้ง มือลอยเหนือผิว การสนทนาของสัมผัสช้า ใกล้ชิด Seunghyun แล้วเขียนเนื้อเพลงในใจของเขาเมื่อพวกเขาก็แยกไม่ได้ ไม่มี hiss เล็ก กล้ามเนื้อปวดเมื่อย และประท้วงจากการใช้ Seunghyun ยกเลิกไปโยนที่ในถังขยะ และย้อนกลับหา Jiyong ยืดแขนของเขาขึ้นเหนือหัวของเขา กลับซุ้มเต็มไปด้วย"ฉันจะต้องเจ็บมาก เขา whinedSeunghyun อาจเคยรู้สึกว่าไม่ดีถ้าไม่ดู smug บนใบหน้าของ Jiyong "ไม่ว่าหมายถึง ไม่ได้อยู่" เขาพูดติดตลกJiyong รีดเข้าเขา รอยยิ้ม "ใช่ เขากล่าวว่า "มันอร่อย ครั้งแรกของคุณ""ครั้งแรก" Seunghyun ซ้ำ miffed แต่แล้ว เห็นแสงในตาของ Jiyong คให้ impish ล้อเล่น เขาถึงออก และโดนจับสะโพกของเขา muttering, "ฉันจะแสดงแรกเวลานี้"Jiyong giggled พยายามขยุกขยิกอยู่ "พี่"Seunghyun snorted "คุณต้องเดี๋ยวนี้ ไม่ได้คุณเคยมีความสุข"Jiyong ยิ้มขึ้นที่เขา giggles ต่อท้ายปิดลงในอก contended "ใช่ เขากล่าวว่า "ฉันมีความสุข"มันก็ตรงกับใจของเขา รอยยิ้มของ Jiyong ซื่อสัตย์เปิดสารภาพ มากกว่า Seunghyun มีถามแต่สิ่งที่เขาต้องSeunghyun ยิ้มกลับ "ฉันเกินไป. "

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เขารู้สึกว่าปล่อยเขาอาคารแต่ละรู้สึกว่ามันยอดก่อนที่จะพุ่งเข้าใส่เขาอย่างไม่หยุดยั้งในการบังคับใช้ของ เขาผลักลึก ๆ ข้างในและจียงสำลักผลักในเพื่อให้ห่างไกลเขาไม่ได้รู้วิธีที่จะดึงออกมาอีกครั้งหยักแน่นจนเขาคิดว่าพวกเขาอาจจะเชื่อมต่อสำหรับการที่ดีไม่ได้ไม่พอใจโดยคิด.
แขนของเขาสั่นขณะที่เขาพยายาม จะถือตัวเองขึ้นเพื่อเก็บจากการบดจียงภายใต้เขา แต่พวกเขาเร็ว ๆ นี้ให้ออกทำให้เขาจะยุบ แต่จียงยินดีที่เกินไปแขนพับมากกว่าเขากลับไปถือเขาปิดมือทำงานด้วยความรักผ่านผมของเขา.
ซึงฮยอนดึงเขา แขนออกมาจากใต้ขาของจียง แต่นั่นก็เป็นเพียงบิตของแกะจียงจะช่วยให้แขนยังคง twined รอบ ๆ ตัวเขาอุ้มซึงฮยอนกับสะโพกของเขา ซึงฮยอนปล่อยให้เขาได้นี้ความใกล้ชิดนี้เพราะมันเป็นสิ่งที่เขาต้องการมากเกินไป.
ทั้งหนึ่งของพวกเขาพูดเป็นเวลานานเช่นถ้าคำเท่านั้นที่สามารถลดราคาขณะนี้ พวกเขาอยู่ด้วยกันในฐานะกดเหงื่อของพวกเขาระบายความร้อนและแห้ง, มือลอยไปตามผิวหนัง, การสนทนาของช้าสัมผัสใกล้ชิด ซึงฮยอนได้แล้วการแต่งเพลงในใจของเขา.
ในที่สุดเมื่อพวกเขาแยกจากกันมันก็มีฟ่อเล็กน้อยปวดกล้ามเนื้อและการประท้วงจากการใช้งาน ซึงฮยอนรีดกว่าที่จะโยนในถังขยะและเหล็กแผ่นรีดกลับไปหาจียงยืดแขนของเขาขึ้นไปข้างบนศีรษะของเขากลับมาอยู่ในโค้งคดเคี้ยว.
"ฉันจะเจ็บมาก" เขาบ่นอู้อี้.
ซึงฮยอนอาจเคยรู้สึกไม่ดีถ้า ไม่ได้สำหรับรูปลักษณ์พอใจในตัวเองบนใบหน้าของจียง "หมายความว่าฉันไม่ได้ใช่มั้ย?" เขาพูดติดตลก.
จียงรีดเป็นเขายิ้ม "ใช่" เขากล่าวว่า "มันเป็นสิ่งที่ดีงาม สำหรับครั้งแรกของคุณ. "
" ครั้งแรก? "ซึงฮยอนซ้ำ miffed แต่แล้วเขาก็เห็นแสงล้อเล่นในสายตาของจียงที่ประกายเจ้าเล่ห์ เขาเอื้อมมือออกไปและ tickled สะโพกของเขาพึมพำ "ฉันจะแสดงให้คุณเห็นเป็นครั้งแรก."
จียงหัวเราะคิกคักพยายามที่จะดิ้นออกไป "พี่คะ!"
ซึงฮยอน snorted "อะไรที่คุณต้องการตอนนี้? คุณไม่เคยมีความสุข? "
จียงยิ้มขึ้นที่เขาหัวเราะคิกคักลากออกไปถอนหายใจเกี่ยง "ใช่" เขากล่าว "ฉันมีความสุข."
มันก็ตรงไปยังหัวใจของเขารอยยิ้มของจียง, เปิดความซื่อสัตย์ในการสารภาพของเขามากกว่าซึงฮยอนถามหา แต่สิ่งที่เขาต้องการ.
ซึงฮยอนยิ้มกลับ "ฉันด้วย."

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขารู้สึกว่าตัวของเขากับแต่ละตึก รู้สึกมันยอดก่อนที่จะกระแทกใส่เขา อย่างไม่หยุดยั้งในการบังคับ เขาผลักลึกภายใน และจียงสำลัก ผลักนั้นเขาไม่ได้รู้วิธีที่จะดึงออกอีก ความแน่น เขาคิดว่า พวกเขาอาจจะเชื่อมต่อที่ดี ไม่ใช่ไม่พอใจ โดยคิดแขนของเขาสั่น เขาพยายามรั้งตัวเองไว้ เพื่อไม่ให้บดจียงตามเขา แต่พวกเขาเร็ว ๆนี้ให้หมด ทำให้เขาล้มลง แต่จียงยินดีเหมือนกัน แขนพับขึ้นไปบนหลังของเขามีเขาอยู่ใกล้ มือกำลังจัดผมของเขาซึงฮยอนดึงแขนของเขาออกมาจากใต้ขาของจียง แต่มันเป็นบิตของสัตรี จียงจะอนุญาตให้ แขนก็รัดรอบตัวเขา น้ำหนัก ซึงฮยอนกับสะโพกของเขา ซึงฮยอนปล่อยให้เขาได้นี้ ความนี้ เพราะมันเป็นสิ่งที่เขาต้องการเหมือนกันไม่มีใครพูดมานานแล้ว ถ้าเป็นคำพูดได้แต่ไปแล้ว . พวกเขาอยู่กดเข้าด้วยกันเป็นเหงื่อของพวกเขาเย็นและแห้ง มือลอยเหนือผิว การสนทนาของช้า สัมผัสใกล้ชิด ซึงฮยอนก็เขียนเนื้อเพลงในจิตใจของเขาเมื่อพวกเขาทำแยกต่างหาก มันเป็นเย้ยหยันเล็กน้อย กล้ามเนื้อ ปวด และประท้วงจากการใช้ ซึงฮยอนรีดมากกว่าที่จะโยนในถังขยะและกลิ้งกลับมาหาจียง ยืดแขนขึ้นเหนือหัวของเขา กลับโค้งอ่อนช้อย ." ผมจะเจ็บ " เขาคร่ำครวญ .ซึงฮยอนอาจจะรู้สึกไม่ดีถ้าไม่ได้มองหน้าจียง สบายใจได้ " ก็หมายความว่า ฉันทำมันแล้วใช่มั้ย ? " เขาพูดติดตลก .จียงมาที่เขายิ้มๆ " ใช่ " เขากล่าว " มันสวยดี เป็นครั้งแรกของคุณ "" ครั้งแรก " ซึงฮยอนเล่าซ้ำ รำคาญ แต่แล้วเขาก็เห็นล้อแสง จียง นัยน์ตาแววซน เขาเอื้อมมือไปจั๊กจี้และสะโพกของเขาพึมพำ " ผมจะแสดงให้คุณเห็นครั้งแรก " .จียงหัวเราะคิกคัก พยายามดิ้นหนี " พี่คะ ! "ซึงฮยอนได้กลิ่น . " คุณต้องการอะไร ? ไม่ได้คุณเคยมีความสุขไหม ? "จียงยิ้มขึ้นที่เขาหัวเราะต่อท้ายปิดเป็น contended ถอนหายใจ " ครับ " เขากล่าว " ฉันมีความสุข " .มันก็ตรงกับหัวใจของเขา จียงยิ้มความซื่อสัตย์เปิดคำสารภาพของเขามากกว่า ซึงฮยอนได้ถามแต่ในสิ่งที่เขาต้องการซึงฮยอนยิ้มกลับ " ฉันก็เหมือนกัน "