I was a railway fireman back in tho

I was a railway fireman back in those days, working on the CPR line in Alberta. I did a hard day's work and earned me a fair wage. I was young then, and my pretty little bride was just setting up housekeeping in the little cottage that was all we could afford. Life was good, and I thought everything would continue rolling along that way.

Then came that fateful day in May of 1908. I was working nights that month, and my buddy Twohey was the engineer. We were about three kilometers out of Medicine Hat when a blazing light appeared in front of the engine. It was another train on a collision course with us. Twohey yelled at me to jump, but there was no time. The light was right on top of us. I thought we were dead. Then the oncoming train veered off to the right and ran passed us, its whistle blowing and the passengers staring at us through the windows. But there was only a single track in that stretch of hills, and it was the one we were on. I looked over at the shrieking, rumbling Ghost Train and saw that the wheels were not touching the ground!

Well, we were mighty spooked by the incident. Twohey decided to take some time off from engineering and began working in the yard; but I kept working the night shift as a fireman, not wanting some Ghost Train to drive me away a job I enjoyed.

A few weeks later, I was stoking the fire for an engineer named Nicholson when we heard the shrill whistle blast through the calm night air. We were on the same single track just outside of Medicine Hat, and the brilliant light of the Ghost Train burst out of nowhere, blinding us. Nicholson gave a shout of terror and I thought my heart would stop. As before, the Ghost Train veered off to the right at the last possible second. I saw it race passed us on tracks that did not exist, its passengers staring curiously at Nicholson and I from out of the windows.

That did it. I wasn't about to go back on the tracks after that. I did yard work for the rest of the month of May and a few weeks in June. Finally, I decided that enough was enough, and I gritted my teeth and resumed my role as fireman.

I was firing up an engine in the yard one evening in early July when the report of an accident came in. The Spokane Flyer and a Lethbridge passenger train had a head-on collision on the single track three kilometers outside of Medicine Hat, on the exact spot where the Ghost Train had appeared. The Lethbridge locomotive had derailed and its baggage car was destroyed. Seven people were killed in the accident, including the two engineers. One was my buddy Twohey, and the other was Nicholson.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมดับเพลิงกับรถไฟในวันที่ ทำงานบนบรรทัดการ CPR ในอัลเบอร์ตา วันทำงานไม่ได้ และรับค่าจ้างที่ยุติธรรมฉัน เป็นสาวแล้ว และสวยของฉันสาวน้อยเพียงตั้งค่าทำความสะอาดในกระท่อมน้อยที่ทั้งหมดที่เราสามารถจ่าย ชีวิตดี และฉันคิดว่า ทุกอย่างจะยังคงกลิ้งตามวิธีแล้ว มาวันที่เกี่ยวกับการพยากรณ์ในพฤษภาคมค.ศ. 1908 ผมทำงานได้เดือน และเพื่อนสนิทของฉัน Twohey เป็นวิศวกร เรามีสามกิโลเมตรจากหาดใหญ่ยาแสงที่เห็นได้ชัดเมื่อปรากฏหน้าเครื่องยนต์ รถไฟอื่นในหลักสูตรชนกับเราได้ Twohey yelled ที่ผมกระโดด แต่มีเวลาไม่ แสงด้านบนของเรา คิดว่า เราตาย รถไฟกำลังมาถึง veered ปิดทางด้านขวา และวิ่งผ่านเรา นกหวีดเป่า และผู้โดยสารที่จ้องเราผ่านหน้าต่าง แต่มีเพียงการติดตามที่ฮิลล์ และเป็นหนึ่งที่เรามา มองผ่านการ shrieking, rumbling รถไฟผี และเห็นว่า ล้อได้สัมผัสพื้นดินดี เรามีไม spooked โดยเหตุการณ์ดังกล่าว Twohey ตัดสินใจที่จะใช้เวลาปิดจากวิศวกรรม และเริ่มทำงานในลาน แต่ฉันยังคงทำงานกะกลางคืนเป็นดับเพลิง ไม่ต้องบางรถไฟผีขับฉันไปงานสะอาดไม่กี่สัปดาห์หลังจาก ฉันมี stoking ไฟสำหรับวิศวกรชื่อ Nicholson เมื่อเราได้ยินระเบิดใด ๆ นกหวีดผ่านอากาศกลางคืนเงียบสงบ เราอยู่บนแทร็กเดียวกันห่างจากยา Hat และแสงสดใสของรถไฟผีระเบิดงาม blinding เรา Nicholson ให้ shout ของความหวาดกลัว และคิดจะหยุดหัวใจของฉัน เป็นก่อน รถไฟผี veered ปิดทางด้านขวาที่สุดสุดท้ายที่สอง ผมเห็นการแข่งขันผ่านเราในเพลงที่ไม่มีอยู่ ผู้โดยสารของจ้อง curiously Nicholson และ from out of หน้าต่างที่ไม่ได้ ค่อยจะกลับไปบนแทร็คหลังจากนั้น ฉันไม่หล้าทำงานสำหรับส่วนเหลือของเดือนพฤษภาคมและกี่สัปดาห์ในเดือนมิถุนายน ในที่สุด ฉันตัดสินใจว่า พอก็เพียงพอ และฉัน gritted ฟัน และดำเนินต่อบทบาทของฉันเป็นเจ้าหน้าที่ดับเพลิงฉันถูกยิงขึ้นเครื่องในลานเย็นหนึ่งในต้นเดือนกรกฎาคมเมื่อรายงานอุบัติเหตุมา ใบปลิว Spokane และรถไฟโดยสารเลได้ชนกันแบบ head-on บนแทร็กเดียวสามกิโลเมตรนอกยา Hat ในจุดตรงที่รถไฟผีมีปรากฏ จักรเลมีตกราง และรถสัมภาระถูกทำลาย เจ็ดคนถูกฆ่าตายในอุบัติเหตุ รวมถึงวิศวกร 2 หนึ่งคือเพื่อนของฉัน Twohey และอื่น ๆ ถูก Nicholson

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมเป็นพนักงานดับเพลิงกลับรถไฟในสมัยนั้นการทำงานในสายการทำ CPR ในอัลเบอร์ต้า ผมทำงานหนักและได้รับค่าจ้างที่ฉันยุติธรรม ผมเป็นเด็กแล้วและเจ้าสาวน้อยน่ารักของฉันเป็นเพียงการตั้งค่าการดูแลห้องพักในกระท่อมเล็ก ๆ น้อย ๆ นั่นคือทั้งหมดที่เราสามารถจ่ายได้ ชีวิตเป็นสิ่งที่ดีและผมคิดว่าทุกอย่างจะยังคงกลิ้งไปตามวิธีการที่. จากนั้นก็มาเป็นเวรเป็นกรรมที่วันในเดือนพฤษภาคมของปี 1908 ผมทำงานคืนที่เดือนและเพื่อน Twohey ฉันเป็นวิศวกร เรามีประมาณสามกิโลเมตรจาก Medicine Hat เมื่อแสงที่เห็นได้ชัดปรากฏในหน้าของเครื่องยนต์ มันเป็นรถไฟในหลักสูตรการปะทะกันอีกกับเรา Twohey ตะโกนใส่ผมที่จะกระโดด แต่มีเวลาไม่นาน แสงที่ถูกต้องด้านบนของเรา ผมคิดว่าเราตายไปแล้ว แล้วสวนรถไฟเลี้ยวออกไปทางขวาและวิ่งผ่านเราเป่านกหวีดและผู้โดยสารจ้องมองมาที่พวกเราผ่านหน้าต่าง แต่มีเพียงทางเดียวในการยืดของภูเขานั้นและมันก็เป็นสิ่งหนึ่งที่เราอยู่บน ผมมองไปที่กรีดร้องที่เสียงดังก้องรถไฟผีและเห็นว่าล้อที่ไม่ได้สัมผัสพื้นดิน! ดีที่เราได้ spooked อันยิ่งใหญ่โดยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น Twohey ตัดสินใจที่จะใช้เวลาบางส่วนออกจากวิศวกรรมและเริ่มทำงานในบ้าน; แต่ผมยังคงทำงานกะกลางคืนเป็นพนักงานดับเพลิงไม่อยากรถไฟผีบางส่วนที่จะขับรถฉันไปงานที่ผมมีความสุข. ไม่กี่สัปดาห์ต่อมาผมก็คุ้ยไฟสำหรับวิศวกรที่มีชื่อนิโคลสันเมื่อเราได้ยินเสียงระเบิดนกหวีดโหยหวนผ่านความสงบ อากาศคืน เราอยู่บนเส้นทางเดียวที่เหมือนกันอยู่ด้านนอกของ Medicine Hat และแสงที่ยอดเยี่ยมของรถไฟผีออกมาจากที่ไหนเลยทำให้ไม่เห็นเรา นิโคลสันให้เสียงร้องของความหวาดกลัวและฉันคิดว่าหัวใจของฉันจะหยุด เมื่อก่อนรถไฟผีเฉไฉออกไปทางขวาที่เป็นไปได้ที่สองที่ผ่านมา ฉันเห็นมันผ่านการแข่งขันเราบนรางที่ไม่ได้อยู่ผู้โดยสารจ้องมองที่อยากรู้อยากเห็นนิโคลสันและฉันออกมาจากหน้าต่าง. ที่ไม่ได้ ฉันไม่ได้เกี่ยวกับการที่จะกลับไปอยู่บนรางรถไฟหลังจากนั้น ฉันได้ทำงานหลาสำหรับส่วนที่เหลือของเดือนของเดือนพฤษภาคมและไม่กี่สัปดาห์ในเดือนมิถุนายน สุดท้ายผมตัดสินใจว่าพอก็เพียงพอแล้วและฉัน gritted ฟันและกลับบทบาทของฉันเป็นพนักงานดับเพลิง. ฉันถูกยิงขึ้นเครื่องยนต์ในบ้านในเย็นวันหนึ่งในต้นเดือนกรกฎาคมเมื่อรายงานการเกิดอุบัติเหตุมา. สโป Flyer และเลท ผู้โดยสารรถไฟมีการปะทะกันบนหัวในการติดตามเดียวสามกิโลเมตรนอก Medicine Hat บนจุดที่แน่นอนที่รถไฟผีปรากฏ รถจักรเลทได้ตกรางและรถสัมภาระที่ถูกทำลาย เจ็ดคนถูกฆ่าตายในที่เกิดเหตุรวมทั้งสองวิศวกร หนึ่งคือเพื่อนของฉัน Twohey และอื่น ๆ ที่เป็นนิโคลสัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมเป็นนักดับเพลิงรถไฟกลับในวันเหล่านั้น ทำ CPR บรรทัดในอัลเบอร์ต้า ผมเหนื่อยจากงานมาทั้งวันและได้รับฉันค่าจ้างยุติธรรม ตอนนั้นผมยังเด็ก และเจ้าสาวสวยน้อยของฉันเป็นเพียงการตั้งค่างานแม่บ้านในกระท่อมหลังเล็กที่เป็นทั้งหมดที่เราสามารถจ่ายได้ ชีวิตที่ดี , และฉันคิดว่าทุกอย่างจะยังคงกลิ้งไปตามทางนั้น

แล้วมาว่าวันหนึ่งในเดือนพฤษภาคมของปี 1908 .ผมทำงาน คืน ที่ เดือน และ twohey เพื่อนผมเป็นวิศวกร เราประมาณสามกิโลเมตรจากหมวกยาเมื่อโชนแสงที่ปรากฏในด้านหน้าของเครื่องยนต์ มันเป็นรถไฟอีกขบวนในหลักสูตรการปะทะกันกับเรา twohey ตะคอกฉันกระโดด แต่มันไม่มีเวลา แสงจะถูกขวาด้านบนของเรา ฉันคิดว่าเราตายไปแล้วแล้วรถไฟจะเปลี่ยนทางไปทางขวาและวิ่งผ่านเราไป มันเป่านกหวีดและผู้โดยสารจ้องมาที่เรา ผ่านทางหน้าต่าง แต่ มีเพียงแทร็คเดียวในที่ยืดของภูเขา และเป็นหนึ่งในพวกเรา . ผมมองไปที่เสียงกรีดร้องก้องรถไฟผี , เห็นที่ล้อไม่แตะพื้น !

เราก็ยิ่งใหญ่ตกใจจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นtwohey ตัดสินใจที่จะใช้เวลาปิดจากวิศวกรรมและเริ่มทำงานในบ้าน แต่ผมต้องทำงานกะกลางคืนเป็นเจ้าหน้าที่ดับเพลิง ไม่ต้องการบางรถไฟผีให้ฉันออกไปทำงาน ฉันชอบ

ไม่กี่สัปดาห์ต่อมา ผมก็ติดไฟเป็นวิศวกรชื่อ นิโคลสัน เมื่อเราได้ยินเสียงระเบิด นกหวีด เสียงกรีดร้องจากความสงบคืนอากาศเรากำลังในการติดตามเดียวเดียวกันเพียงนอกของหมวก ยารักษาโรค และความสว่างสดใสของรถไฟผีออกมาโดยไม่รู้ตัว ทำให้ไม่เห็นเรา นิโคลสันให้ตะโกนของความหวาดกลัวและฉันคิดว่าหัวใจของฉันจะหยุด ก่อนที่รถไฟผีเปลี่ยนทางไปทางขวาที่ส่วนที่สอง ผมเห็นมันวิ่งผ่านเราซึ่งไม่เคยมีอยู่จริงผู้โดยสารที่จ้องมองอย่างสงสัยที่นิโคลสันและฉัน ออกจากหน้าต่าง

นั่นมัน ฉันไม่ต้องการกลับไปบนแทร็ก หลังจากนั้น ผมทำสนามสำหรับส่วนที่เหลือของเดือน พฤษภาคม และ ไม่กี่สัปดาห์ในเดือนมิถุนายน ในที่สุด , ฉันตัดสินใจว่าพอก็เพียงพอ และผม gritted ฟัน และหน้าที่ของผมในฐานะนักดับเพลิงต่อ

ผมยิงเครื่องยนต์ในสนามเย็นวันหนึ่งในช่วงต้นเดือนกรกฎาคมเมื่อรายงานอุบัติเหตุเข้ามา ที่สโปใบปลิวและผู้โดยสารรถไฟเลทมีการชนกันในการติดตามเดียวสามกิโลเมตรนอกของหมวก ยา ในจุดที่แน่นอนที่รถไฟผีมาแล้ว หัวรถจักร Lethbridge มีรางและรถสัมภาระของมันได้ถูกทำลาย