Johnson-Laird (1983) explained that

Johnson-Laird (1983) explained that cognitive psychologists have discovered that verbatim memory of a sentence typically persists only for a few seconds, in what is called short-term or working memory. Once its meaning has been apprehended the sentence is discarded like a booster rocket. Something similar seems to be true of individual sentence meanings. When a hearer is asked about the contents of a talk some time afterwards, the hearer’s sentences rarely stand in a one-one correspondence to those of the speaker. Instead, the hearer relies on his or her internalized representation of the content. This representation is constructed incrementally as the speech unfolds. Often, as Johnson-Laird (1983) has emphasized, it is a kind of model of the subject matter rather than a set of propositions. That is, unlike a purely discursive representation, it bears a structural resemblance to its subject matter, which may amount to isomorphism.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จอห์นสันสกอตแลนด์นิก (1983) อธิบายองค์ความรู้นักจิตวิทยาได้ค้นพบว่า หน่วยความจำทุกตัวอักษรของประโยคโดยทั่วไปยังคงมีอยู่สำหรับไม่กี่วินาที ในสิ่งที่เรียกว่าระยะสั้นหรือการทำงานหน่วยความจำเท่านั้น เมื่อมีการเข้าใจความหมาย ประโยคถูกละทิ้งเช่นจรวดบูสเตอร์ คล้ายกันน่าจะเป็นจริงของความหมายแต่ละประโยค เมื่อเป็นเพียงจะถามเกี่ยวกับเนื้อหาของการพูดคุยบางครั้งหลังจากนั้น ประโยคของเพียงไม่ค่อยเด่นในการติดต่อแบบหนึ่งหนึ่งของลำโพง แทน เพียงที่อาศัยของเขา หรือเธอแสดง internalized ของเนื้อหา แสดงนี้จะสร้างเพิ่มขึ้นเป็นเสียงแผ่ออกไป มักจะ เป็นจอห์นสันสกอตแลนด์นิก (1983) ได้เน้นการ มันเป็นชนิดของรูปแบบของเรื่องมากกว่าที่เป็นชุดของข้อเสนอ นั่นคือ ซึ่งแตกต่างจากการแสดง discursive แท้ มันมีโครงสร้างคล้ายคลึงกับเนื้อหาวิชา ซึ่งกับ isomorphism

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จอห์นสันสกอตแลนด์ (1983) อธิบายว่านักจิตวิทยาความรู้ความเข้าใจได้ค้นพบว่าหน่วยความจำคำต่อคำของประโยคโดยทั่วไปยังคงมีอยู่เพียงไม่กี่วินาทีในสิ่งที่เรียกว่าระยะสั้นหรือหน่วยความจำทำงาน เมื่อความหมายของมันได้รับการจับประโยคที่จะถูกยกเลิกเหมือนจรวด บางสิ่งบางอย่างที่คล้ายกันดูเหมือนว่าจะมีความหมายที่แท้จริงของแต่ละประโยค เมื่อผู้ฟังถามเกี่ยวกับเนื้อหาของการพูดคุยบางเวลาหลังจากนั้นผู้ฟังประโยคที่ไม่ค่อยยืนอยู่ในการติดต่อ 1-1 กับของลำโพง แต่ผู้ฟังต้องอาศัยตัวแทน internalized ของเขาหรือเธอของเนื้อหา การแสดงนี้ถูกสร้างขึ้นเรื่อย ๆ พูดแผ่ออกไป มักจะเป็นจอห์นสันสกอตแลนด์ (1983) ได้ให้ความสำคัญมันเป็นชนิดของรูปแบบของเรื่องที่มากกว่าชุดของข้อเสนอที่ นั่นคือแตกต่างจากการเป็นตัวแทนอย่างหมดจดประเด็นก็มีความคล้ายคลึงกับโครงสร้างของเรื่องซึ่งอาจจะเป็นจำนวนเงินมอร์ฟ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จอห์นสันเจ้าของที่ดิน ( 1983 ) อธิบายว่า นักจิตวิทยาการรับรู้ได้ค้นพบว่าหน่วยความจำเสียงของประโยคมักจะยังคงมีอยู่เพียงไม่กี่วินาที , ในสิ่งที่เรียกว่าหน่วยความจำระยะสั้น หรือ ทำงาน เมื่อความหมายของมันได้ถูกควบคุมตัวประโยคถูกทิ้งเหมือน Booster จรวด สิ่งที่คล้ายกันน่าจะจริงของแต่ละประโยคมีความหมาย เมื่อมีผู้ฟังถามเกี่ยวกับเนื้อหาของการพูดคุยเวลาภายหลัง ก็ฟังประโยคแทบจะยืนในทางหนึ่งที่ลำโพง แต่ผู้ฟังอาศัยของเขาหรือเธอ internalized แสดงเนื้อหา การแสดงนี้จะสร้างแบบเพิ่มหน่วย เป็นคำพูดที่แผ่ออกไป มักจะเป็นจอห์นสันเจ้าของที่ดิน ( 1983 ) ได้เน้น มันเป็นชนิดของรูปแบบของเรื่อง มากกว่าชุดของข้อเสนอ . ที่แตกต่างจากการเลือกหมดจด มันมีความคล้ายคลึงกับโครงสร้างของเรื่อง ซึ่งอาจเป็นจํานวนเงินก้อน .