A bamboo bridge over rapidsSeksan P

A bamboo bridge over rapids
Seksan Prasertkul
Some stories seem to be buried stubbornly in our memory. They usually come back to haunt
us on nights of loneliness, at moments when we let our mind drift with the whisper of the sea
or the sighs of the breeze. They return time and time again like whirling waters and form a
sad melody of life, intruding faintly, regardless of place, whenever we are engrossed in the
present.
On the last day of September 1980, my eight friends and I were walking down a high ridge
and, a little before noon, we reached the upper course of the Kha Khaeng stream. Monsoon
rains had been falling for days on end, at times seeming to split the whole range asunder, at
others melting in a fine drizzle that lasted from dawn to dusk. Even when the rain stopped,
the whole jungle was still as dim and damp as a deserted theatre. The smell of old leaves and
soggy rotting logs had filled our nostrils along the way.
Taking the ravine near the source of the Khwae Yai River as our starting point, we had
walked for five full days in the rain, up and down steep mountain slopes. We were coming
from the west, cutting across the common borders of Uthai Thani, Tak and Kanchanaburi
provinces in order to reach the jungle’s edge at a place called Sap Fa Pha. Another day and
we would reach our destination, provided we could safely cross the Kha Khaeng rapids. It
was the end of the rainy season, and the water was at its highest level. The stream, turbid like
a sea of boiling mud, had overflowed its banks and spread wide. All along its course we
could see a scattering of half-submerged bushes, which swayed about like drowning men
struggling wildly as they called out for help. Whole trees – roots, trunks and all – drifted
down, and some got stuck on bushes which the current hadn’t yet torn up.
On the opposite bank, a little beyond our route, a large monitor lizard had been swept onto
a branch, to which it clung, bobbing up and down under the thrashing of the current; it was
unable to climb up the bank and unable to let go, as it would be whisked away by the rapids.
What a pathetic sight!
It was a fully grown lizard which must have gone through a lot before being caught in the
stream…
Before deciding to leave the mountains at the end of September 1980, I’d spent more than
five years of my life in the jungle. It hadn’t been easy for someone who happened to be born
and lived for nearly two decades in a village by the sea, and all the more so for someone who

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สะพานไผ่เหนือแก่งเสก Prasertkulบางเรื่องดูเหมือนจะถูกฝังอยู่ในหน่วยความจำของเราดันทุรัง พวกเขามักจะกลับมาหลอกหลอน ในคืนของความเหงา ในช่วงเวลาเมื่อเราปล่อยให้จิตใจของเราเราดริฟท์กับ whisper ของทะเล หรือ sighs ของสายลม พวกเขากลับอีกครั้งเช่น whirling น้ำและแบบฟอร์มการ เมโลดี้เศร้าของชีวิต intruding รำไร ว่า เมื่อใดก็ ตามเราจะหมกมุ่นอยู่ในการ ปัจจุบันในวันสุดท้ายของเดือน 1980 กันยายน เพื่อนของฉันแปดและเดินลงริดจ์สูง และ เล็กน้อยก่อนเที่ยง เราถึงหลักสูตรบนน้ำแข้งขา มรสุม ฝนได้ตกลงมาวันในสิ้น ตลอดเวลาด้วยการ แบ่งทั้งหมดออกเป็นชิ้น ๆ ที่ อื่น ๆ ละลายพรำ ๆ ดีที่กินเวลาจากเช้าถึงค่ำมืด แม้เมื่อฝนหยุด ป่าทั้งยังเป็นมิติ และชื้นเป็นโรงละครร้าง กลิ่นของใบ และ บันทึกหึ่ง soggy ได้เติมจมูกของเราไปพร้อมกันการ ravine ใกล้แหล่งที่มาของแควใหญ่เป็นจุดเริ่มต้นของเรา เราได้ เดินห้าวันเต็มในสายฝน ขึ้นภูเขาสูงชันลาด เรามา ตะวันตก ตัดข้ามพรมแดนทั่วไปของ จังหวัดอุทัยธานี ตาก และกาญจนบุรี จังหวัดเพื่อที่จะถึงขอบของป่าที่เรียกว่า Sap Fa ผา วันอื่น และ เราจะถึงปลายทางของเรา ให้เราได้อย่างปลอดภัยสามารถข้ามแก่งคาแข้ง มัน มีจุดสิ้นสุดของฤดูฝน และน้ำที่ระดับสูงสุดนั้น สตรีม turbid เช่น ทะเลเดือดโคลน มี overflowed ของธนาคาร และแผ่กว้าง รับหลักสูตรของเรา สามารถดู scattering พุ่มน้ำท่วมครึ่ง ที่ swayed เกี่ยวกับเช่นจมคน ดิ้นรนอาละวาด ตามที่พวกเขาร้องเรียกขอความช่วยเหลือ ทั้งต้นราก กางเกง และทั้งหมดลอย ลง และบางใส่ติดอยู่ในพุ่มไม้ซึ่งปัจจุบันยังไม่ได้ขาดค่าตรงข้ามธนาคาร เล็กน้อยนอกจากเส้นทางของเรา ได้รับการกวาดจิ้งจกจอภาพขนาดใหญ่ไป สาขา ซึ่งมันพืช bobbing ขึ้นและลงภายใต้ thrashing ของปัจจุบัน มันเป็น ไม่สามารถปีนขึ้นธนาคาร และไม่สามารถปล่อย เป็นมันจะได้ whisked ไปตามแก่ง น่าสงสารเห็นอะไรมีจิ้งจกเติบโตเต็มที่ต้องมีผ่านไปผ่านมากก่อนถูกจับใน กระแส...ก่อนตัดสินใจจะออกจากภูเขาที่ส่วนท้ายของ 1980 กันยายน ฉันได้ใช้เวลามากกว่า 5 ปีของชีวิตในป่า มันไม่ได้ถูกง่ายสำหรับคนที่เกิดที่เกิดขึ้น และอยู่เกือบสองทศวรรษที่ผ่านมาในหมู่บ้านริมทะเล และคอยให้คนที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นสะพานไม้ไผ่ ผ่านแก่ง
เสกสรรค์ ประเสริฐกุล
บางเรื่องดูเหมือนจะฝังหัวชนฝาในความทรงจำของเรา พวกเขามักจะกลับมาหลอกหลอน
เราในคืนแห่งความเหงา ที่ช่วงเวลาเมื่อเราปล่อยให้ล่องลอยจิตใจของเราด้วย เสียงกระซิบแห่งท้องทะเล
หรือถอนหายใจของสายลม พวกเขากลับมาเวลาและเวลาอีกครั้ง เหมือนขว้างน้ำและรูปแบบ
เมโลดี้เศร้าของชีวิต รบกวนๆ โดยไม่คำนึงถึงสถานที่ whenever we are engrossed in the
present.
On the last day of September 1980, my eight friends and I were walking down a high ridge
and, a little before noon, we reached the upper course of the Kha Khaeng stream. Monsoon
rains had been falling for days on end, at times seeming to split the whole range asunder, at
others melting in a fine drizzle that lasted from dawn to dusk.เมื่อฝนหยุด
ทั้งป่า ก็ยังเป็นที่มืด และชื้นเป็นร้างโรงละคร กลิ่นของใบเก่า
เปียกเน่าบันทึกเต็มของเราจมูกตลอดทาง
ถ่ายลำธารใกล้แหล่งของแม่น้ำแควใหญ่เป็นจุดเริ่มต้นของเรา เรามี
เดิน 5 วันเต็มในสายฝน , ขึ้นและลงลาดภูเขาที่สูงชัน เราจะมา
จากตะวันตกตัดข้ามชายแดนทั่วไปของจังหวัดอุทัยธานี ตาก และจังหวัดกาญจนบุรี
เพื่อที่จะไปถึงขอบของป่าในสถานที่ที่เรียกว่า SAP ฟ้าผา . วันอื่นและ
เราจะไปให้ถึงปลายทางของเรา ให้เราสามารถอย่างปลอดภัยข้ามขาแข้ง แก่ง มัน
เป็นปลายฤดูฝน น้ำก็อยู่ในระดับสูงสุดของ กระแสขุ่นเหมือน
ทะเลเดือด โคลน had overflowed its banks and spread wide. All along its course we
could see a scattering of half-submerged bushes, which swayed about like drowning men
struggling wildly as they called out for help. Whole trees – roots, trunks and all – drifted
down, and some got stuck on bushes which the current hadn’t yet torn up.
On the opposite bank, a little beyond our route,จิ้งจกหน้าจอใหญ่ถูกกวาดลง
สาขา ที่ตูดกระดกขึ้นลง , ภายใต้เจ้าของปัจจุบัน ; มันเป็น
ไม่สามารถปีนขึ้นและธนาคารไม่สามารถปล่อย เหมือนจะแกว่งไปตามแก่ง
นี่น่าสงสารจริงๆเลย !
มันโตเต็มที่ จิ้งจก ซึ่งต้องผ่านอะไรมากมาย ก่อนที่จะถูกจับในกระแส

. . . . . . .Before deciding to leave the mountains at the end of September 1980, I’d spent more than
five years of my life in the jungle. It hadn’t been easy for someone who happened to be born
and lived for nearly two decades in a village by the sea, and all the more so for someone who