ที่มาของกฎหมายอิสลามถูกเรียกว่า หลักฐานทางศาสนบัญญัติ (اَلأَدِلَّةُ الشَّرْعِيَّةُ) หรือ หลักมูลฐาน (اَلأُصُوْلُ) ซึ่งนักกฎหมายอิสลามส่วนใหญ่มีความเห็นตรงกันว่ามี 4 ประการ คือ
1. อัล-กุรฺอาน (اَلْقُرْآن)
2. อัล-หะดีษ (اَلْحَدِيْثُ)
3. อัล-อิจญฺมาอฺ (اَلإِجْمَاعُ)
สามประการนี้เรียกว่า หลักฐานอันเป็นตัวบทที่มีการรายงานสืบเนื่องกันมา (اَلأَدِلَّةُ النَّقْلِيَّةُ)
4. อัล-กิยาส (اَلْقِيَاسُ) หลักข้อนี้จัดอยู่ในหมวดหลักฐานที่ใช้การวิเคราะห์ทางสติปัญญา (اَلأَدِلَّةُ الْعَقْلِيَّةُ) ซึ่งนักกฎหมายอิสลามได้ผนวกประเภทของหลักฐานในหมวดนี้เอาไว้แตกต่างกัน เช่น อัล-อิสติหฺสาน อัล-อิสติสหาบฺ อัลอุรฺฟ และอัล-มะศอลิฮุลมุรฺสะละฮฺ เป็นต้น
นักวิชาการเรียกที่มาของกฎหมายอิสลามทั้ง 4 ประการนี้ว่า หลักฐานปฐมภูมิ (اَلأَدِلَّةُ الأَسَاسِيَّةُ) และเรียกประเภทอื่น ๆ ที่ถูกจัดอยู่ในหมวดของหลักฐานที่ใช้การวิเคราะห์ทางสติปัญญาว่า หลักฐานสืบเนื่อง (اَلأَدِلَّةُ التَّابِعِيَّةُ) หรือ หลักฐานทุติยภูมินั่นเอง