158thailandin 1926, the same year a

158
thailand
in 1926, the same year as the museum’s inauguration.20 Religious architecture and plastic arts were classified into eight chronologically sequential (though partly overlapping) stylistic periods that were named after historic polities: Dvaravati, Srivijaya, Lopburi, Chiangsaen, Sukhothai, Uthong, Ayutthaya and Rattanakosin (Bangkok). The designation of the Dvaravati and Srivijaya art periods rested on speculative grounds. The Lopburi period designated Khmer sculpture and architecture from central Siam, leaving open the question (still debated today) of whether its creators were ‘provincial’ Khmer artisans or Thai imitators of the metropolitan style of Angkor. The Chiangsean period identified the Burmeseinfluenced sculpture and architecture of the northern kingdom of Lanna. The Sukhothai period was taken to mark the appearance of the ‘national’, and indeed ‘classic’, Thai style of Buddhist imagery, thus placing the emergence of the Thai artistic genius within the broader narrative of the political ascendancy of the Thai race. This intent was well served by the distinctive iconography of the Sukhothai icons: supple bronze images of the Buddha in seated, standing and characteristically walking postures, with oval faces, hooked noses, arched eyebrows and lowered eyelids, which re
159
five: modernities
Cultural tourists in Ayutthaya, c. 1900.
elaborated foreign motifs into an original indigenous style. The Ayutthaya period was dismissed as a protracted period of artistic decline, characterized by the sterile replication of a fixed formula that reached its nadir by the start of the Bangkok period. By assimilating art styles to historical periods, Damrong and Cœdès conflated, however, the history of art with political history, relying on the former to fill the lacunae of the latter and on the latter to provide a temporal framework for the former.21 During his term as head of the library from 1915to 1933(when he went on self-imposed exile to Penang), Prince Damrong outlined Thailand’s master historical narrative by sequencing the kingdoms of Sukhothai, Ayutthaya and Bangkok as the successive incarnations of the Thai nation. Taking up Leopold von Ranke’s call to approach historical documents philologically in order to reveal the past ‘as it really was’, Damrong compared and collated extant versions of court chronicles, which he then published with lengthy introductions. In so doing, Damrong literally ‘edited’ Thailand’s past to evoke an image of the Thais as being distinguished, as he put it, by ‘love of national independence, toleration and power of assimilation’.22 Damrong also emphasized the Thais’ vocation to syncretism: ‘The Siamese do not reject the good and the beautiful just because it is of foreign origin. They borrowed the good and the beautiful features of various different styles and merged them together.’23 During the absolutist era knowledge was subjected to the royal monopoly of power, and those who produced and circulated it outside of this monopoly incurred the state’s wrath. Such was the fate of K.S.R. Kulap (1834–1921), a commoner who, after working for foreign commercial firms, established a printing press and a journal in which he published historical and biographical essays based on texts he was able to borrow from the palace library. Kulap’s publishing activity led to his prosecution on charges of forgery; convicted in 1902, he was granted royal pardon because of his age. With the fall of the absolute monarchy, the royal elite’s monopoly over the writing of history also came to an end and national history was rewritten, as Craig Reynolds puts it, by braiding together the old plot of dynasty and the new plot of nation-state.24 The rewriting of the national past took place in the domain of popular rather than academic history; its main architect was the

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

158ไทยในปี 1926 ปีเดียวกันเป็น inauguration.20 ของพิพิธภัณฑ์สถาปัตยกรรมทางศาสนาและศิลปะพลาสติกถูก classified เป็นแปดตามลำดับตามลำดับ (แม้ว่าบางส่วนทับซ้อน) รอบระยะเวลาเป็นสำนวนที่ถูกตั้งชื่อตามประวัติศาสตร์ polities: ทวารวดี ศรีวิชัย ลพบุรี Chiangsaen สุโขทัย อู่ทอง อยุธยา และรัตนโกสินทร์ (กรุงเทพ) การกำหนดของงวดศิลปะทวารวดีและอาณาจักรศรีวิชัยขึ้นบริเวณเก็งกำไร งวดลพบุรีเขตเขมรประติมากรรมและสถาปัตยกรรมจากเซ็นทรัลสยาม ทิ้งคำถาม (ยังคงถกเถียงกันวันนี้) ผู้สร้างของมันถูก 'จังหวัด' Khmer artisans หรือลอกเลียนแบบไทยสไตล์นครของอังกอร์ Chiangsean รอบ identified Burmeseinfluenced ประติมากรรมและสถาปัตยกรรมของภาคเหนืออาณาจักรล้านนา สุโขทัยถูกทำเครื่องหมายของ 'แห่งชาติ' และแน่นอน 'คลาสสิค' ไทยสไตล์ภาพพุทธ จึง วางของอัจฉริยะทางศิลปะไทยภายในการเล่าเรื่องที่กว้างขึ้นของขึ้นครองตำแหน่งทางการเมืองของการแข่งขันไทย เจตนานี้ถูกโฆษณาตาโดดเด่นของไอคอนสุโขทัย: ภาพนุ่มสีบรอนซ์ของพุทธเจ้านั่ง ยืน และลักษณะเฉพาะตัวเดินท่า กับใบหน้ารูปไข่ ติดจมูก โค้งคิ้ว และเปลือกตา re ซึ่งลดลง159ห้า: modernitiesนักท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมในอยุธยา ราวค.ศ. 1900ลวดลายต่าง elaborated เป็นแบบพื้นเมืองเดิม กรุงศรีอยุธยาถูกไล่เป็นระยะเวลายืดเยื้อของศิลปะลดลง โดยการจำลองแบบที่ผ่านการฆ่าเชื้อของสูตร fixed ที่มาถึงของจอมเริ่มงวดกรุงเทพ โดยจริง ๆ ลักษณะศิลปะ Cœdès conflated อย่างไรก็ตาม มีประวัติทางการเมือง ประวัติศาสตร์ศิลปะและประวัติศาสตร์ระยะ รงค์พึ่งไปเพื่อค่อย ๆ พ.ศ.2550 ของหลัง และ บนหลังเพื่อให้กรอบชั่วคราวสำหรับการ former.21 ระยะของเขาเป็นหัวหน้าของไลบรารีจาก 1915to 1933 (เมื่อเขาก็เรียกตนเองถูกเนรเทศไปปีนัง) เจ้าชายรงค์ไว้เล่าเรื่องประวัติศาสตร์หลักของไทย โดยจัดลำดับอาณาจักรสุโขทัย อยุธยา และกรุงเทพมหานครเป็นปรินิพพานต่อเนื่องของประเทศไทย ใช้ Leopold von Ranke เรียกวิธี philologically เอกสารทางประวัติศาสตร์เพื่อที่จะเปิดเผยผ่านมา 'เหมือนจริง ' รงค์เปรียบเทียบ และรวบรวมพงศาวดารศาล ที่เขาเผยแพร่แล้วกับบทนำยาวรุ่นที่ยังหลงเหลืออยู่ ทำ รงค์อักษร 'แก้ไข' อดีตของไทยจะทำให้เกิดภาพของคนไทยเป็นโดดเด่น เขาใส่มัน โดย 'รักเอกราช ทน และพลังการดูดซึม' . รงค์ 22 ยังเน้นอาชีพของคนไทยเพื่อประสานทัศน์: ' สยามไม่ปฏิเสธดีและสวยที่ มีต้นกำเนิดต่างกัน พวกเขายืมดีและคุณสมบัติสวยงามของหลากหลายรูปแบบที่แตกต่างกัน และผสานพวกเขากัน ' 23 ระหว่างความรู้ยุค absolutist ได้ภายใต้การผูกขาดพระราชอำนาจ และผู้ที่เข็งนอกนี้ผูกขาดผลิต และเกิดการลงโทษของรัฐ เช่นถูกชะตากรรมของ K.S.R. Kulap (1834 – 1921), องค์ที่ หลังจากทำงานต่างประเทศพาณิชย์มริ จัดพิมพ์ และสมุดที่เขาตีพิมพ์บทความทางประวัติศาสตร์ และชีวประวัติอิงตำราเขาก็สามารถขอยืมจากห้องสมุดวัง กิจกรรมเผยแพร่ของ Kulap นำไปฟ้องร้องเขาจากค่าใช้จ่ายของปลอม ตัดสินในปี 1902 เขาได้รับลงโทษเนื่องจากอายุของเขา ฤดูใบไม้ร่วงของ อีลิท royal ผูกขาดมากกว่าการเขียนประวัติศาสตร์ก็มาถึงจุดสิ้นสุด และเขียน ใหม่ประวัติชาติถูก เครกเรย์โนลด์สทำให้มัน โดยถักเปียโดดพล็อตเก่าของราชวงศ์ และพล็อตใหม่ของ state.24 ประเทศที่เขียนในชาติอดีตที่เกิดขึ้นในโดเมนความนิยมแทนที่จะศึกษาประวัติ เป็นสถาปนิกของหลักการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

158
ไทย
ในปี 1926 ซึ่งเป็นปีเดียวกับพิพิธภัณฑ์ inauguration.20 ศาสนาสถาปัตยกรรมและศิลปะพลาสติกถูกจัดประเภทเป็นแปดลำดับตามลำดับ (แม้ว่าบางส่วนที่ทับซ้อนกัน) งวดโวหารที่ได้รับการตั้งชื่อตามการเมืองประวัติศาสตร์: สมัยทวารวดีศรีวิชัยลพบุรีเชียงแสนสุโขทัยอู่ทอง อยุธยาและรัตนโกสินทร์ (กรุงเทพฯ) การกำหนดระยะเวลาของศิลปะสมัยทวารวดีศรีวิชัยและวางอยู่บนบริเวณเก็งกำไร ระยะเวลาที่กำหนดลพบุรีประติมากรรมและสถาปัตยกรรมเขมรจากใจกลางสยามเปิดออกคำถาม (ยังคงถกเถียงกันในวันนี้) ว่าผู้สร้างเป็น 'จังหวัด' ช่างฝีมือเขมรหรือลอกเลียนแบบไทยสไตล์ปริมณฑลของนคร ระยะเวลาเชียงแสนระบุ Fi ed ประติมากรรม Burmeseinfluenced และสถาปัตยกรรมของราชอาณาจักรล้านนา สมัยสุโขทัยถูกนำตัวไปทำเครื่องหมายลักษณะของสไตล์ไทย 'ชาติ' และแน่นอน 'คลาสสิก' ของภาพพุทธจึงวางการเกิดขึ้นของอัจฉริยะทางศิลปะของไทยในการเล่าเรื่องที่กว้างขึ้นของอำนาจทางการเมืองเป็นของการแข่งขันของไทย ความตั้งใจนี้ได้ทำหน้าที่อย่างดีโดยยึดถือที่โดดเด่นของไอคอนสุโขทัย: ภาพสีบรอนซ์อ่อนนุ่มของพระพุทธเจ้าในการนั่งยืนและมีลักษณะการเดินท่าที่มีใบหน้ารูปไข่, จมูกติดยาเสพติดคิ้วโค้งและลดลงเปลือกตาซึ่งอีก
159
ที่ห้า: Modernities
นักท่องเที่ยววัฒนธรรม ในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา, C 1900
elaborated ลวดลายต่างประเทศเข้าสไตล์พื้นเมืองเดิม สมัยกรุงศรีอยุธยาได้รับการยอมรับว่าเป็นช่วงเวลาที่ยืดเยื้อของการลดลงของศิลปะที่โดดเด่นด้วยการจำลองการฆ่าเชื้อของสูตรคงที่ที่ถึงจุดต่ำสุดของตนโดยจุดเริ่มต้นของระยะเวลาที่กรุงเทพฯ โดยการปรับรูปแบบศิลปะช่วงเวลาในประวัติศาสตร์, Damrong และ Coedes Con FL ated แต่ประวัติศาสตร์ของศิลปะที่มีประวัติทางการเมืองที่อาศัยในอดีตยัง FI LL lacunae ของหลังและบนหลังเพื่อให้กรอบการทำงานชั่วคราวสำหรับ former.21 ในช่วงของเขา ระยะฐานะหัวหน้าห้องสมุดจาก 1915to 1933 (เมื่อเขาก็ถูกเนรเทศตัวเองเรียกเก็บไปปีนัง) ที่ระบุไว้พระยาดำรงต้นแบบการเล่าเรื่องประวัติศาสตร์ของไทยโดยการจัดลำดับราชอาณาจักรของสุโขทัยอยุธยาและกรุงเทพฯเป็นสาขาต่อเนื่องของชาติไทย การขึ้นโทรเลโอโพลด์ฟอน Ranke ของการเข้าหาเอกสารทางประวัติศาสตร์ philologically ในการสั่งซื้อที่จะเปิดเผยอดีตที่ผ่านมา 'ขณะที่มันจริงๆคือ' ดำรงค์เทียบและตรวจทานรุ่นที่ยังหลงเหลืออยู่พงศาวดารศาลซึ่งเขาตีพิมพ์แล้วกับการเปิดตัวยาว ดังนั้นในการทำ Damrong อักษร 'แก้ไข' ที่ผ่านมาของไทยจะทำให้เกิดภาพของคนไทยเป็นเป็นที่โดดเด่นในขณะที่เขาวางไว้โดย 'ความรักของเอกราชของชาติ, ความอดทนและพลังของ assimilation'.22 Damrong ยังเน้นความสำคัญของคนไทยเพื่ออาชีพ syncretism: 'สยามไม่ปฏิเสธดีและสวยงามเพียงเพราะมันเป็นของมาจากต่างประเทศ พวกเขายืมดีและคุณลักษณะที่สวยงามของรูปแบบที่แตกต่างกันและรวมพวกเขาในช่วง together.'23 ความรู้ยุคสมบูรณาญาได้ภายใต้การผูกขาดพระราชอำนาจและผู้ที่ผลิตและหมุนเวียนมันนอกของการผูกขาดนี้เกิดขึ้นการลงโทษของรัฐ ดังกล่าวเป็นชะตากรรมของ KSR กุหลาบ (1834-1921) เป็นคนธรรมดาสามัญที่หลังจากการทำงานสำหรับชาวต่าง RMS Fi ในเชิงพาณิชย์จัดตั้งและกดพิมพ์ในวารสารที่เขาเผยแพร่เรียงความประวัติศาสตร์และชีวประวัติตามตำราเขาก็สามารถที่จะกู้ยืมเงินจากพระราชวัง ห้องสมุด. กิจกรรมการเผยแพร่กุหลาบนำไปสู่การฟ้องร้องเขาในข้อหาปลอมแปลง; การตัดสินในปี 1902 เขาได้รับพระราชอภัยโทษเพราะอายุของเขา กับการล่มสลายของระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ที่ผูกขาดชนชั้นพระราชมากกว่าการเขียนของประวัติศาสตร์ก็มาถึงจุดสิ้นสุดและประวัติศาสตร์แห่งชาติได้รับการเขียนใหม่เป็นเครกนาดส์ที่วางไว้โดยการถักเปียด้วยกันพล็อตเก่าราชวงศ์และพล็อตใหม่ของรัฐชาติ 0.24 เขียนใหม่ที่ผ่านมาชาติที่เกิดขึ้นในโดเมนได้รับความนิยมมากกว่านักวิชาการประวัติศาสตร์นั้น สถาปนิกหลักของมันคือ