Labor Theory of Value
The labor theory of value is a major pillar of traditional Marxian economics, which is evident in Marx’s masterpiece, Capital (1867). The theory’s basic claim is simple: the value of a commodity can be objectively measured by the average number of labor hours required to produce that commodity.
If a pair of shoes usually takes twice as long to produce as a pair of pants, for example, then shoes are twice as valuable as pants. In the long run, the competitive price of shoes will be twice the price of pants, regardless of the value of the physical inputs.
Although the labor theory of value is demonstrably false, it prevailed among classical economists through the midnineteenth century. Adam Smith, for instance, flirted with a labor theory of value in his classic defense of capitalism, The Wealth of Nations (1776), and David Ricardo later systematized it in his Principles of Political Economy (1817), a text studied by generations of free-market economists.
So the labor theory of value was not unique to Marxism. Marx did attempt, however, to turn the theory against the champions of capitalism, pushing the theory in a direction that most classical economists hesitated to follow. Marx argued that the theory could explain the value of all commodities, including the commodity that workers sell to capitalists for a wage. Marx called this commodity “labor power.”
Labor power is the worker’s capacity to produce goods and services. Marx, using principles of classical economics, explained that the value of labor power must depend on the number of labor hours it takes society, on average, to feed, clothe, and shelter a worker so that he or she has the capacity to work. In other words, the long-run wage workers receive will depend on the number of labor hours it takes to produce a person who is fit for work. Suppose five hours of labor are needed to feed, clothe, and protect a worker each day so that the worker is fit for work the following morning. If one labor hour equaled one dollar, the correct wage would be five dollars per day.
Marx then asked an apparently devastating question: if all goods and services in a capitalist society tend to be sold at prices (and wages) that reflect their true value (measured by labor hours), how can it be that capitalists enjoy profits—even if only in the short run? How do capitalists manage to squeeze out a residual between total revenue and total costs?
Capitalists, Marx answered, must enjoy a privileged and powerful position as owners of the means of production and are therefore able to ruthlessly exploit workers. Although the capitalist pays workers the correct wage, somehow—Marx was terribly vague here—the capitalist makes workers work more hours than are needed to create the worker’s labor power. If the capitalist pays each worker five dollars per day, he can require workers to work, say, twelve hours per day—a not uncommon workday during Marx’s time. Hence, if one labor hour equals one dollar, workers produce twelve dollars’ worth of products for the capitalist but are paid only five. The bottom line: capitalists extract “surplus value” from the workers and enjoy monetary profits.
Although Marx tried to use the labor theory of value against capitalism by stretching it to its limits, he unintentionally demonstrated the weakness of the theory’s logic and underlying assumptions. Marx was correct when he claimed that classical economists failed to adequately explain capitalist profits. But Marx failed as well. By the late nineteenth century, the economics profession rejected the labor theory of value. Mainstream economists now believe that capitalists do not earn profits by exploiting workers (see profits). Instead, they believe, entrepreneurial capitalists earn profits by forgoing current consumption, by taking risks, and by organizing production.
Alienation
There is more to Marxism, however, than the labor theory of value and Marx’s criticism of profit seeking. Marx wove economics and philosophy together to construct a grand theory of human history and social change. His concept of alienation, for example, first articulated in his Economic and Philosophic Manuscripts of 1844, plays a key role in his criticism of capitalism.
Marx believed that people, by nature, are free, creative beings who have the potential to totally transform the world. But he observed that the modern, technologically developed world is apparently beyond our full control. Marx condemned the free market, for instance, as being “anarchic,” or ungoverned. He maintained that the way the market economy is coordinated—through the spontaneous purchase and sale of private property dictated by the laws of supply and demand—blocks our ability to take control of our individual and collective destinies.
Marx condemned capitalism as a system that alienates the masses. His reasoning was as follows: although workers produce things for the market, market forces, not workers, control things. People are r
ทฤษฎีมูลค่าแรงงานทฤษฎีมูลค่าแรงงานเป็นหลักการสำคัญของแบบ Marxian เศรษฐศาสตร์ ซึ่งในผลงานชิ้นเอกของ Marx ทุน (1867) ของทฤษฎีพื้นฐานอ้างเป็นเรื่องง่าย: มูลค่าของสินค้าสามารถวัด โดยจำนวนเฉลี่ยของชั่วโมงแรงงานต้องผลิตสินค้าที่บริษัทฯ ได้ถ้ารองเท้าคู่มักจะใช้เวลาสองครั้งที่ยาวจะผลิตเป็นของ เช่น แล้วรองเท้ามีสองเป็นกางเกง ในระยะยาว ราคารองเท้าจะมีสองราคากางเกง โดยไม่คำนึงถึงมูลค่าของปัจจัยการผลิตทางกายภาพแม้ว่าทฤษฎีมูลค่าแรงงานเป็นเท็จ demonstrably มันแผ่ขยายไปในหมู่นักเศรษฐศาสตร์คลาสสิกผ่านศตวรรษ midnineteenth Adam Smith เช่น flirted กับทฤษฎีมูลค่าแรงงานในการป้องกันของเขาคลาสสิกของทุนนิยม ความมั่งคั่งของประชาชาติ (1776), และ David Ricardo systematized หลังมันในเขาหลักของเศรษฐกิจการเมือง (1817), ข้อศึกษา โดยของนักเศรษฐศาสตร์การตลาดฟรีดังนั้น ทฤษฎีมูลค่าแรงงานไม่เฉพาะลัทธิมากซ์ มาร์กซ์ได้พยายาม อย่างไรก็ตาม เปิดทฤษฎีกับแชมป์ของทุนนิยม ผลักดันทฤษฎีในทิศทางที่นักเศรษฐศาสตร์คลาสสิกส่วนใหญ่ลังเลที่จะทำตาม Marx โต้เถียงว่า ทฤษฎีสามารถอธิบายค่าของสินค้าโภคภัณฑ์ทั้งหมด รวมทั้งสินค้าที่คนขายให้นายทุนสำหรับค่าแรง มาร์กซ์เรียกว่าสินค้านี้ "พลังแรงงาน"พลังงานแรงงานมีกำลังการผลิตของผู้ปฏิบัติงานในการผลิตสินค้าและบริการ Marx การใช้หลักการของเศรษฐศาสตร์คลาสสิก อธิบายว่า ค่าของกำลังแรงงานต้องขึ้นอยู่กับจำนวนชั่วโมงแรงงานที่จะสังคม เฉลี่ย อาหาร ผ้า และพักพิงผู้ปฏิบัติงานเพื่อให้เขาหรือเธอมีความสามารถในการทำงาน ในคำอื่น ๆ ค่าจ้างระยะยาวคนงานได้รับจะขึ้นกับจำนวนชั่วโมงแรงงานที่ใช้เพื่อผลิตบุคคลที่เหมาะสมสำหรับการทำงาน สมมติว่า ต้องการอาหาร ผ้า และปกป้องผู้ปฏิบัติงานแต่ละวันเพื่อให้ผู้ปฏิบัติงานจัดงานเช้าห้าชั่วโมงแรงงาน ถ้าแรงงานหนึ่งชั่วโมงหนึ่งดอลลาร์ ค่าจ้างถูกต้องจะเป็น 5 ดอลลาร์ ต่อวันMarx แล้วถามคำถามที่เห็นได้ชัดว่าทำลายล้าง: หากสินค้าและบริการในสังคมทุนนิยมมีแนวโน้มที่จะขายที่ราคา (ค่าจ้าง) ที่สะท้อนถึงมูลค่าของจริง (วัดตามชั่วโมงแรงงาน) มันจะได้อย่างไรว่า นายรับกำไร — แม้เพียงในระยะสั้นการทำงาน นายจัดบีบออกเหลือระหว่างรายได้และต้นทุนรวมอย่างไรนายทุน Marx ตอบ ต้องสนุกกับสิทธิพิเศษ และมีประสิทธิภาพตำแหน่งเป็นเจ้าของหมายถึงการผลิต และได้การเอาเปรียบแรงงาน ruthlessly แม้ว่าการผูกขาดจ่ายค่าแรงงานค่าจ้างถูกต้อง อย่างใด — Marx เป็นที่คลุมเครือชะมัดนี่ — การผูกขาดทำให้ผู้ปฏิบัติงานทำงานหลายชั่วโมงเกินกว่าที่จะต้องสร้างพลังแรงงานของผู้ปฏิบัติงาน เขาจะต้องผูกขาดการจ่ายคนละ 5 ดอลลาร์ ต่อวัน คนทำงาน พูด สิบสองชั่วโมงต่อวันซึ่งวันทำเป็นเรื่องปกติในช่วงเวลาของ Marx ได้ ดังนั้น ถ้าหนึ่งชั่วโมงแรงงานเท่ากับหนึ่งดอลลาร์ คนงานผลิตสิบสองเหรียญมูลค่าของผลิตภัณฑ์สำหรับการผูกขาด แต่เงินห้า บรรทัดด้านล่าง: นายแยก "มูลค่าส่วนเกิน" จากผู้ปฏิบัติงาน และเพลิดเพลินกับผลกำไรทางการเงินแม้ว่ามาร์กซ์พยายามใช้ทฤษฎีแรงงานค่ากับทุนนิยม ด้วยการยืดการข้อจำกัดของ เขาตั้งใจแสดงความอ่อนแอของตรรกะและข้อสมมติฐานของทฤษฎี มาร์กซ์ถูกต้องเมื่อเขาอ้างว่า นักเศรษฐศาสตร์คลาสสิกไม่สามารถอธิบายผลกำไรทุนนิยมเพียงพอ แต่ Marx ไม่สำเร็จเช่นกัน โดยช่วงปลายศตวรรษ อาชีพเศรษฐกิจปฏิเสธทฤษฎีมูลค่าแรงงาน นักเศรษฐศาสตร์กระแสหลักในขณะนี้เชื่อว่า นายไม่ได้รับผลกำไร โดยใช้แรงงาน (ดูผลกำไร) แทน เชื่อว่า นายทุนผู้ประกอบการได้รับผลกำไร โดยการละทิ้งการใช้ปัจจุบัน เสี่ยง และ โดยการจัดระเบียบการผลิตAlienationThere is more to Marxism, however, than the labor theory of value and Marx’s criticism of profit seeking. Marx wove economics and philosophy together to construct a grand theory of human history and social change. His concept of alienation, for example, first articulated in his Economic and Philosophic Manuscripts of 1844, plays a key role in his criticism of capitalism.Marx believed that people, by nature, are free, creative beings who have the potential to totally transform the world. But he observed that the modern, technologically developed world is apparently beyond our full control. Marx condemned the free market, for instance, as being “anarchic,” or ungoverned. He maintained that the way the market economy is coordinated—through the spontaneous purchase and sale of private property dictated by the laws of supply and demand—blocks our ability to take control of our individual and collective destinies.Marx condemned capitalism as a system that alienates the masses. His reasoning was as follows: although workers produce things for the market, market forces, not workers, control things. People are r
การแปล กรุณารอสักครู่..