The thermal conductivity enhancemen

The thermal conductivity enhancement factor is used to indicate the efficiency of heat conduction of the tested material. In this research, it serves as a measure of the increased efficiency of the asphalt specimen after the addition of the reinforcing material. From Figures 4(a) and 4(b), it is evident that the thermal conductivity enhancement factor (K) of the asphalt specimens, with varying proportions of the additive, undergoes significant changes. The addition of graphite clearly increases the K values [14]. When increasing graphite content by 1% and 2%, the most suitable proportion observed is 1% by weight. The value decreases as the proportion of graphite is further increased. The addition of steel fibers also contributes to an increased thermal conductivity (K value) of the asphalt specimen [8]. When comparing the K values of asphalt specimens mixed with steel fiber at 1% and 2% by weight, similar results are observed, with asphalt specimens containing 2% steel fiber showing slightly better performance than those with 1% steel fiber. However, both of these values still remain lower than those of the specimens mixed with graphite.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปัจจัยการเพิ่มการนำความร้อนใช้เพื่อระบุประสิทธิภาพของการนำความร้อนของวัสดุที่ทดสอบ ในการวิจัยนี้ ทำหน้าที่เป็นการวัดประสิทธิภาพที่เพิ่มขึ้นของชิ้นงานแอสฟัลต์หลังจากการเติมวัสดุเสริมแรง จากรูปที่ 4(a) และ 4(b) เห็นได้ชัดว่าปัจจัยการเพิ่มการนำความร้อน (K) ของชิ้นงานแอสฟัลต์ซึ่งมีสัดส่วนที่แตกต่างกันของสารเติมแต่ง ได้รับการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญ การเติมกราไฟท์จะเพิ่มค่า K อย่างชัดเจน [14] เมื่อเพิ่มปริมาณกราไฟท์ 1% และ 2% สัดส่วนที่เหมาะสมที่สุดที่สังเกตได้คือ 1% โดยน้ำหนัก ค่าจะลดลงเมื่อสัดส่วนของกราไฟท์เพิ่มขึ้นอีก การเติมเส้นใยเหล็กยังช่วยเพิ่มการนำความร้อน (ค่า K) ของชิ้นงานแอสฟัลต์ [8] เมื่อเปรียบเทียบค่า K ของชิ้นงานแอสฟัลต์ผสมกับเส้นใยเหล็กที่ 1% และ 2% โดยน้ำหนัก จะสังเกตเห็นผลลัพธ์ที่คล้ายกัน โดยชิ้นงานแอสฟัลต์ที่มีเส้นใยเหล็ก 2% มีประสิทธิภาพดีกว่าชิ้นงานที่มีเส้นใยเหล็ก 1% เล็กน้อย อย่างไรก็ตาม ค่าทั้งสองนี้ยังคงต่ำกว่าค่าของชิ้นงานทดสอบที่ผสมกับกราไฟท์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ปัจจัยเพิ่มการนำความร้อนใช้เพื่อระบุประสิทธิภาพการนำความร้อนของวัสดุทดสอบ ในการศึกษานี้เป็นการวัดประสิทธิภาพของชิ้นงานยางมะตอยหลังจากเพิ่มวัสดุเสริมแรง เห็นได้ชัดจากรูปที่ 4 (a) และ 4 (b) เมื่อมีการเปลี่ยนแปลงอัตราส่วนของสารเติมแต่งตัวประกอบการนำความร้อน (K) ของชิ้นงานยางมะตอยมีการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญ การเพิ่มกราไฟท์เพิ่มค่า K อย่างมีนัยสำคัญ [14] เมื่อปริมาณกราไฟท์เพิ่มขึ้น 1% และ 2% สัดส่วนที่เหมาะสมที่สุดที่สังเกตได้คือน้ำหนัก 1% ค่านี้จะลดลงเมื่อสัดส่วนของกราไฟท์เพิ่มขึ้นอีก การเพิ่มเส้นใยเหล็กยังช่วยเพิ่มการนำความร้อน (ค่า K) ของชิ้นงานยางมะตอย [8] เมื่อเปรียบเทียบค่า K ของตัวอย่างยางมะตอยที่ผสมกับเส้นใยเหล็ก 1% และ 2% (น้ำหนัก) ผลลัพธ์ที่คล้ายกันจะสังเกตเห็นตัวอย่างยางมะตอยที่มีเส้นใยเหล็ก 2% แสดงให้เห็นว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ค่าการนําความร้อนใช้เพื่อแสดงประสิทธิภาพการนําความร้อนของวัสดุที่ทดสอบ ในการศึกษานี้จะใช้เป็นตัวชี้วัดการเพิ่มประสิทธิภาพของตัวอย่างยางมะตอยหลังจากเพิ่มวัสดุเสริม จากรูปที่4 ( a )และ4 ( b )จะเห็นได้ชัดว่าค่าการนําความร้อน( k )ของตัวอย่างยางมะตอยที่มีสัดส่วนของสารเติมแต่งที่แตกต่างกันมีการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสําคัญ การเพิ่มแกรไฟต์เพิ่มค่าkอย่างมีนัยสําคัญ[ 14 ] เมื่อปริมาณแกรไฟต์เพิ่มขึ้น1 %และ2 %อัตราส่วนที่เหมาะสมที่สุดที่สังเกตได้คือ1 %น้ําหนัก เมื่ออัตราส่วนของแกรไฟต์เพิ่มขึ้นค่านี้จะลดลง การเพิ่มเส้นใยเหล็กยังช่วยเพิ่มการนําความร้อน( k )ของตัวอย่างยางมะตอย[ 8 ] เมื่อเปรียบเทียบค่าkของตัวอย่างยางมะตอยที่มีเส้นใยเหล็ก1 %และ2 %โดยน้ําหนักพบว่าผลลัพธ์ที่คล้ายคลึงกันตัวอย่างยางมะตอยที่มีเส้นใยเหล็ก2 %แสดงประสิทธิภาพที่ดีกว่าตัวอย่างยางมะตอยที่มีเส้นใยเหล็ก1 % อย่างไรก็ตามค่าทั้งสองนี้ยังคงต่ํากว่าค่าของตัวอย่างที่ผสมกับกราไฟท์