Now that my time here is seriously

Now that my time here is seriously winding down, this is easily the question I am being asked the most. It’s not so easy to answer, but I’ll give it a try.

Moving to Thailand is hands down the most rash decision I have ever made. I’m someone who thrives on overanalyzing and weighing pros and cons. I entertained a few different plans for post grad, but when they fell through I pretty much just said “I think I’ll move to Thailand” and a day or two later my application to the LanguageCorps was sent. I literally had no reason behind choosing Thailand except for that it was essentially as far away from New York as I could get. Well, that and I thought to myself “Who goes to Thailand? Nobody.” Turns out my hipster ambitions coming out here were dashed as every day my mom was telling me she talked to someone else who had been to Thailand before. So with no real thought being put into coming out here, it’s hard to know if it’s what I was expecting, because I really wasn’t expecting anything other than to teach English.

I certainly wasn’t expecting the homesickness that nearly wrecked me the first week I moved to Ayutthaya. I wasn’t expecting worse problems with the education system than the people love to blame America, and New York especially, for. I wasn’t expecting packs of dogs that wanted to kill me around every corner or the absence of hot water either. I also wasn’t expecting the inspiration and beauty that has come from living among the ruins of Asia’s one time most important city. I definitely wasn’t expecting to find joy and a new sense of youth in teaching children, and I certainly wasn’t expecting to be won over by them.

There’s a lot I could complain about. I have 2 posts in my drafts talking about all the negative things I’ve come across teaching here, but even though I’m super proud of their witty titles, I had to make a very conscious decision to leave them unfinished. It’s too easy to complain. At the end of the day have some things here sucked? Absolutely, I’d be lying if I didn’t admit that. Ultimately though, I’ve been living in Thailand- freaking beautiful, half a world away, Thailand for goodness sakes- for 5ish months now. The awesomeness of that alone absolutely trumps all of the stupid things my schools do. I got the education that college never could have given me. I’ve got an expanded worldview, memories to last me a life time, a whole new appreciation for my home and my age, plans to travel for 10 weeks mostly on my own through Southeast Asia (which is really turning into a nightmare to plan. What was I thinking?), new friends, and a wanderlust I know I’ll never be able to shake.

The question I can answer with certainty is “Was it worth it?” That’s a resounding “Yes!” I might not be staying out here as long as I initially thought, I might have wanted to throw tiny children out windows, I might have lived with lizards and spiders and cockroaches (oh my!) for months, but I wouldn’t have traded that for anything in the world. Without a doubt I am a better, stronger, wiser person than when I left New York, and I can’t wait to share my experiences with you all back home. I did everything I set out here to do. I’m not going to look back on this with any regrets, and I think that right there sums up what an incredible experience this has been.

Until Malaysia,
Mr. S

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ขณะที่เวลาของฉันเป็นขดลวดลงอย่างจริงจัง นี้ได้ง่าย ๆ คำถามที่ถูกถามข้าพเจ้ามากสุด ไม่ใช่เรื่องง่ายดังนั้นการตอบ แต่ฉันจะให้มันลองเป็น

เคลื่อนไหวไทยเป็นมือลงตัดสินใจบุ่มบ่ามมากที่สุดที่เคยได้ทำ ฉันเป็นคนที่เจริญเติบโตใน overanalyzing และชั่งน้ำหนักข้อดีและข้อด้อย ฉันเดินกี่แผนต่าง ๆ ที่จบลง แต่เมื่อพวกเขาตกผ่านฉันสวยมากเพียงกล่าวว่า "ฉันคิดว่า ฉันจะไปประเทศไทย" วันหรือสองวัน และภายหลังได้ส่งแอพลิเคชันของฉันไป LanguageCorps ผมมีเหตุไม่เลือกไทยยกเว้นว่า มันเป็นไกลจากนิวยอร์กอาจได้รับอย่างแท้จริง ดี และที่คิดกับตัวเอง "ที่จะไปประเทศไทย ไม่มีใคร"จะออกของฉันอ่อนความทะเยอทะยานออกมาที่นี่มีเส้นประเป็นทุกวันที่แม่ของฉันบอกฉันเธอพูดคุยกับใครที่เคยไปเมืองไทยมาก่อน ดังนั้นที่จริงไม่คิดว่า การย้ายเข้ามาที่นี่ มันจะยากที่จะรู้ว่าถ้ามันเป็นสิ่งผมคาด เพราะฉันจริง ๆ ไม่ได้คาดหวังอะไรเป็นการสอนภาษาอังกฤษ.

ฉันแน่นอนไม่ต้อง homesickness ที่เกือบจนอับปางลงฉันในสัปดาห์แรกที่ผมย้ายไปอยุธยา ผมไม่ได้คาดหวังว่าปัญหาเลวร้ายยิ่งกับระบบการศึกษามากกว่าคนชอบโทษอเมริกา และนิวยอร์กโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในการ ผมไม่ได้คาดหวังว่าชุดของสุนัขที่ต้องการฆ่าผมทุกมุมหรือการขาดงานของเครื่องทำน้ำอุ่นอย่างใดอย่างหนึ่ง ผมยังไม่ได้คาดหวังว่าแรงบันดาลใจและความงามที่เกิดจากสิ่งมีชีวิตจากซากปรักหักพังของเอเชียหนึ่งครั้งสำคัญที่สุด ฉันแน่นอนไม่ได้คาดหวังว่าจะพบความสุขและความรู้สึกใหม่ของเยาวชนในการสอนเด็ก และฉันแน่นอนไม่ได้คาดหวังว่าจะสามารถชนะ โดยพวกเขา

มีมากผมไม่บ่น มี 2 บทความในร่างของฉันพูดเกี่ยวกับสิ่งลบทั้งหมดที่ผมเคยเจอสอนที่นี่ แต่แม้ว่าฉันสุดภูมิใจชื่อเรื่องไหวพริบ ได้ทำการตัดสินใจอย่างมีสติให้ปล่อยไว้ยังไม่เสร็จ มันเป็นเรื่องง่ายเกินไปจะบ่น ในวันมีบางสิ่งบางอย่างที่นี่ดูด แน่นอน ฉันจะต้องโกหกถ้าข้าพเจ้าไม่ยอมรับที่ ในที่สุดแม้ว่า ผมได้รับอยู่ในประเทศไทยด้วยความสวยงาม ครึ่งโลก ไทยสำหรับความดี sakes-5ish เดือนขณะนี้ Awesomeness ของที่คนเดียวจริง ๆ trumps สิ่งโง่ทำโรงเรียนของฉันทั้งหมด ผมได้รับการศึกษาที่วิทยาลัยไม่เคยได้มีให้ฉัน ได้โลกทัศน์ของการขยาย ความทรงจำสุดท้ายฉันเวลาชีวิต เพิ่มค่าใหม่ทั้งหมดในบ้านของฉัน และฉัน อายุ แผนการเดินทาง 10 สัปดาห์ส่วนใหญ่ในเอเชียตะวันออกเฉียงของตัวเองถึง (ซึ่งจริง ๆ จะเปลี่ยนเป็นฝันร้ายในการวางแผน สิ่งฉันคิด), เพื่อนใหม่ และแวนเดอร์ลัสต์ที่ฉันรู้ว่า ฉันไม่เคยจะสามารถปั่น

คำถามที่ฉันสามารถตอบ ด้วยความแน่นอนคือ "ถูกมันคุ้มหรือไม่" นั่นคือการสะท้อนกลับ "ใช่" ฉันอาจไม่อยู่ที่นี่ตราบใดที่ฉันเริ่มคิดว่า ฉันอาจต้องการโยนเด็กเล็ก ๆ ออก windows ฉันอาจเคยอาศัยอยู่กับกิ้งก่า และแมงมุม และแมลงสาบ (โอ้ ฉัน!) เดือน แต่ฉันจะไม่มีขายที่เพื่ออะไรในโลก ไม่ต้องสงสัย ผมเป็นคนที่ดีกว่า แข็งแกร่ง wiser กว่าเมื่อทิ้งนิวยอร์ก และฉันไม่สามารถรอที่จะแบ่งปันประสบการณ์กับคุณทั้งหมดกลับบ้าน ฉันไม่ฉันตั้งออกที่นี่จะทำอย่างไร ฉันไม่ไปดูคืนนี้ ด้วย regrets ใด ๆ และผมคิดว่า ที่ ได้รับผลด้านขวามีค่าอะไรที่เหลือเชื่อประสบการณ์นี้

จนกว่ามาเลเซีย,
S นาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตอนนี้เวลาของฉันที่นี่อย่างจริงจังคดเคี้ยวลงนี้เป็นอย่างคำถามที่ผมถูกถามมากที่สุด มันไม่ง่ายที่จะตอบ แต่ฉันจะให้มันลองย้ายไปยังประเทศไทยเป็นมือลงการตัดสินใจผื่นมากที่สุดเท่าที่ผมเคยทำ ฉันคนที่ปลูกสร้าง overanalyzing และชั่งน้ำหนักข้อดีและข้อเสีย ฉันเพลิดเพลินแผนการที่แตกต่างกันไม่กี่โพสต์จบ แต่เมื่อพวกเขาตกลงไปผมสวยมากเพียงแค่กล่าวว่า "ผมคิดว่าผมจะย้ายไปยังประเทศไทย" และวันหรือสองวันต่อมาใบสมัครของฉันจะ LanguageCorps ที่ถูกส่ง แท้จริงฉันมีเหตุผลที่อยู่เบื้องหลังการเลือกประเทศไทยยกเว้นว่ามันเป็นหลักเป็นห่างไกลจากนิวยอร์กที่ผมจะได้รับไม่มี ดีที่และฉันคิดกับตัวเอง "ใครจะไปประเทศไทย ไม่มีใคร. "เปลี่ยนจากความทะเยอทะยาน Hipster ของฉันออกมาที่นี่ถูกเหวี่ยงลงแหลกเป็นทุกวันแม่ของฉันได้บอกผมว่าเธอพูดคุยกับคนอื่นที่เคยมาเมืองไทยก่อน ดังนั้นไม่มีความคิดที่แท้จริงถูกใส่ลงไปออกมาที่นี่ก็ยากที่จะรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ผมคาดหวังว่าเพราะผมไม่ได้คาดหวังอะไรอื่นนอกเหนือจากการสอนภาษาอังกฤษอย่างแน่นอนฉันไม่ได้คาดหวังความคิดถึงบ้านว่าเกือบอับปางฉัน สัปดาห์แรกที่ผมย้ายไปอยู่ที่อยุธยา ฉันไม่ได้คาดหวังว่าปัญหาแย่ลงด้วยระบบการศึกษามากกว่าคนรักที่จะตำหนิอเมริกาและนิวยอร์กโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับ ฉันไม่ได้คาดหวังว่าชุดของสุนัขที่อยากจะฆ่าฉันทั่วทุกซอกมุมหรือไม่มีน้ำร้อนอย่างใดอย่างหนึ่ง ฉันยังไม่ได้คาดหวังแรงบันดาลใจและความงามที่ได้มาจากการใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางซากปรักหักพังของเมืองที่ครั้งหนึ่งที่สำคัญที่สุดในเอเชีย แน่นอนผมไม่ได้คาดหวังที่จะพบความสุขและความรู้สึกใหม่ของเยาวชนในการเรียนการสอนเด็กและแน่นอนฉันไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับรางวัลโดยพวกเขามีจำนวนมากที่ฉันจะบ่นเกี่ยวกับการเป็น ฉันมี 2 กระทู้ในร่างของฉันพูดคุยเกี่ยวกับทุกสิ่งที่เป็นลบผมเคยเจอการเรียนการสอนที่นี่ แต่แม้ว่าฉันสุดภาคภูมิใจของชื่อไหวพริบของพวกเขาฉันได้เพื่อให้ตัดสินใจอย่างมีสติมากที่จะปล่อยพวกเขายังไม่เสร็จ มันง่ายเกินไปที่จะบ่น ณ สิ้นวันที่มีบางสิ่งบางอย่างที่นี่ดูด? แน่นอนฉันจะโกหกถ้าฉันไม่ได้ยอมรับว่า ในที่สุด แต่ฉันได้รับการอาศัยอยู่ในประเทศไทย-ซที่สวยงามครึ่งหนึ่งของโลกออกไปประเทศไทยเพื่อเห็นแก่ความดีสำหรับ 5ish เดือนนี้ awesomeness ของที่อยู่คนเดียวอย่างที่สำคัญกว่าทุกสิ่งที่โง่โรงเรียนของฉัน ผมได้รับการศึกษาที่วิทยาลัยไม่เคยมีให้ฉัน ฉันมีมุมมองที่ขยายความทรงจำที่จะสุดท้ายฉันเวลาชีวิตความชื่นชมใหม่สำหรับบ้านและอายุของฉันฉันวางแผนที่จะเดินทางสำหรับ 10 สัปดาห์ส่วนใหญ่ของตัวเองผ่านทางเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (ซึ่งเป็นจริงกลายเป็นฝันร้ายในการวางแผน . ผมคิดอะไร?) เพื่อนใหม่และ Wanderlust ฉันรู้ว่าฉันจะไม่สามารถที่จะเขย่าคำถามที่ฉันสามารถตอบด้วยความมั่นใจคือ "มันคุ้มค่าหรือไม่" นั่นดังก้อง "ใช่!" ผมอาจจะไม่ จะอยู่ที่นี่นานเท่าที่ผมเริ่มคิดว่าผมอาจจะอยากจะโยนเด็กเล็ก ๆ ออกหน้าต่างฉันอาจจะอาศัยอยู่กับจิ้งจกและแมงมุมและแมลงสาบ (โอ้!) สำหรับเดือน แต่ฉันจะไม่มีการซื้อขายว่าอะไร ในโลก โดยไม่ต้องสงสัยผมที่ดีขึ้นแข็งแรงคนฉลาดกว่าเมื่อผมออกจากนิวยอร์กและฉันไม่สามารถรอที่จะแบ่งปันประสบการณ์ของฉันกับคุณทั้งหมดกลับบ้าน ฉันทำทุกอย่างที่ฉันจะตั้งค่าออกจากที่นี่จะทำอย่างไร ฉันจะไม่มองย้อนกลับไปเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยความเสียใจใด ๆ และผมคิดว่าต้องมีผลรวมถึงสิ่งที่เป็นประสบการณ์ที่น่าทึ่งนี้ได้รับจนถึงมาเลเซียนาย S

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตอนนี้เวลาของฉันที่นี่เป็นอย่างจริงจังที่คดเคี้ยวลง นี่เป็นคำถามที่ผมถูกถามได้อย่างง่ายดายที่สุด มันไม่ง่ายที่จะตอบ แต่ผมจะลองดู

ย้ายไปประเทศไทยเป็นมือลงผื่นการตัดสินใจมากที่สุดที่ผมเคยทำ ฉันเป็นคนที่ thrives ในวิจัยและชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสีย ฉันความบันเทิงที่แตกต่างกันไม่กี่นัดหลังจบ ,แต่เมื่อพวกเขาตกผ่านชั้น สวยมาก แค่พูดว่า " ฉันคิดว่าฉันจะย้ายไปไทย " และในวันหรือสองวันต่อมา languagecorps โปรแกรมประยุกต์เพื่อส่ง ชั้นไม่มีเหตุผลในการเลือกประเทศไทย ยกเว้นว่ามันเป็นห่างไกลจากนิวยอร์กที่ผมได้มา นั่น และฉันคิดกับตัวเอง " ที่ไปเมืองไทย ไม่มีใคร" กลายเป็นว่าของฉัน Hipster ความทะเยอทะยานออกมาถูกพุ่งชนเหมือนทุกวัน แม่บอกฉันเธอคุยกับคนอื่นที่ได้รับในประเทศไทยมาก่อน ดังนั้น ด้วยไม่คิดว่าถูกจับมาที่นี่ มันเป็นเรื่องยากที่จะทราบว่ามันคือสิ่งที่ผมต้องการ เพราะผมก็ไม่ได้หวังอะไร นอกจากสอนภาษาอังกฤษ

ผมก็ไม่ได้คาดหวังว่าคิดถึงบ้านที่เกือบทำลายฉันสัปดาห์แรกที่ผมย้ายไปอยู่ที่จังหวัดพระนครศรีอยุธยา ผมไม่คิดว่าจะมีปัญหารุนแรงกับระบบการศึกษามากกว่าคนชอบโทษว่าอเมริกา และนิวยอร์ก โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับ ผมไม่คิดว่าจะได้แพ็คของสุนัขที่อยากจะฆ่าฉันอยู่ทุกมุมถนน หรือขาดน้ำ ร้อนเหมือนกันผมยังไม่ได้รับแรงบันดาลใจและความสวยงามที่ได้มาจากการใช้ชีวิตท่ามกลางซากปรักหักพังของเมืองแห่งหนึ่งที่สำคัญที่สุด แน่นอนผมไม่ได้คาดหวังว่าจะพบความสุขและความรู้สึกใหม่ของเยาวชนในการสอนเด็ก และผมก็ไม่คิดว่าจะได้รางวัลมากกว่า โดยเขา

มีมากผมจะบ่นเกี่ยวกับผมมี 2 โพสต์ในร่างของฉันพูดถึงทั้งหมดลบสิ่งที่ผมเคยเจออาจารย์ที่นี่ แต่ถึงแม้ว่าผมจะภูมิใจในตนเองฉลาดชื่อ ฉันต้องตัดสินใจมีสติมาก การปล่อยให้มันคาราคาซัง มันง่ายเกินไปที่จะบ่น ในตอนท้ายของวันมีเรื่องนี่ห่วยหรอ แน่นอน ฉันจะโกหกถ้าไม่ได้ยอมรับ ในที่สุดแม้ว่าฉันได้อาศัยอยู่ในประเทศไทย - โคตรสวย ห่างกันครึ่งโลก ประเทศไทยเพื่อความดี - 5ish เดือนตอนนี้ ความสวยงามของคนเดียวจริง ๆเท่านั้น ทั้งหมดของสิ่งที่โง่โรงเรียนของฉันทำ ฉันได้รับการศึกษาที่มหาวิทยาลัยไม่เคยมีให้ฉัน ผมได้ขยายโลกทัศน์ ความทรงจำ ที่จะทำให้ ชีวิต เวลา เพิ่มค่าใหม่ทั้งหมดสำหรับบ้านและอายุของฉันแผนการเดินทางเป็นเวลา 10 สัปดาห์ส่วนใหญ่ด้วยตัวเองผ่านเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ( ซึ่งมันก็กลายเป็นฝันร้ายที่แผน นี่ฉันกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย ? ) เพื่อนใหม่และ Wanderlust ฉันรู้ว่าฉันจะไม่มีวันสั่น

คำถามที่ผมตอบได้แน่นอนคือ " มันคุ้มไหม " นั่นเป็นดังก้อง " ใช่ ! " ผมอาจจะอยู่ที่นี่นานเท่าที่ฉันเริ่มคิดว่าผมอาจจะต้องการที่จะโยนเด็กเล็กออกไปนอกหน้าต่าง ฉันอาจจะ อยู่ กับ จิ้งจก แมงมุม แมลงสาบ ( อ้าว ! ) เดือน แต่ผมไม่ได้มีการซื้อขายที่ทุกอย่างในโลก โดยไม่ต้องสงสัยฉันที่ดีกว่า แข็งแกร่ง คนฉลาดกว่าตอนออกจาก New York , และฉันไม่สามารถรอที่จะแบ่งปันประสบการณ์ของฉันกับคุณทั้งหมดกลับบ้าน ผมทำทุกอย่างที่ผมตั้งมาเพื่อทำฉันจะไม่กลับไปมองมันอยู่กับความเสียใจ และฉันคิดว่านั่นเป็นสิ่งที่เป็นประสบการณ์ที่น่าทึ่งนี้ได้


คุณ s จนถึงมาเลเซีย