Historical overview[edit]Origins[ed

Historical overview[edit]
Origins[edit]

The immense 19 meter high seated gold covered Buddha in Wat Phanan Choeng, the latter from 1324, pre-dates the founding of the city
According to the most widely accepted version of its origin, the Siamese state based at Ayutthaya in the valley of the Chao Phraya River rose from the earlier, nearby kingdoms of Lavo (at that time still under the Khmer control) and Suphannaphoom (Suvarnabhumi). One source says that, in the mid-fourteenth century, due to the threat of an epidemic, King U Thong moved his court south into the rich floodplain of the Chao Phraya on an island surrounded by rivers,[note 2] which was the former seaport city of Ayothaya, or Ayothaya Si Raam Thep Nakhon, the Angelic City of Sri Rama. The new city was known as Ayothaya, or Krung Thep Dvaravadi Si Ayothaya. Later it became widely known as Ayutthaya, the Invincible City.[2]

Other sources say that King Uthong was a rich merchant of Chinese origin from Phetchaburi, a coastal city in the south, who moved to seek fortune in Ayothaya city. The name of the city indicates the influence of Hinduism in the region. It is believed that this city is associated with the Thai national epic Ramakien, which is a southeastern version of Hindu epic Ramayana.

Conquests and expansion[edit]

Ayutthaya is shown in the Fra Mauro map of the world (ca. 1450 CE) under the name "Scierno", derived from the Persian "Shahr-I-Naw", meaning "New City"[3]
Ayutthaya began its hegemony by conquering northern kingdoms and city-states like Sukhothai, Kamphaeng Phet and Phitsanuloke. Before the end of the fifteenth century, Ayutthaya launched attacks on Angkor, the classical great power of the region. Angkor's influence eventually faded from the Chao Phraya River Plain while Ayutthaya became a new great power.

However, the kingdom of Ayutthaya was not a unified state but rather a patchwork of self-governing principalities and tributary provinces owing allegiance to the king of Ayutthaya under The Circle of Power, or the mandala system, as some scholars suggested .[4] These principalities might be ruled by members of the royal family of Ayutthaya, or by local rulers who had their own independent armies, having a duty to assist the capital when war or invasion occurred. However, it was evident that from time to time local revolts, led by local princes or kings, took place. Ayutthaya had to suppress them.

Due to the lack of succession law and a strong concept of meritocracy, whenever the succession was in dispute, princely governors or powerful dignitaries claiming their merit gathered their forces and moved on the capital to press their claims, culminating in several bloody coups.[5]


1686 French Map of Siam
From the fifteenth century, Ayutthaya showed an interest in the Malay Peninsula, where the great trading port of Malacca contested its claims to sovereignty. Ayutthaya launched several abortive conquests on Malacca. Due to the military support of Ming China, Malacca was diplomatically and economically fortified. In the early fifteenth century the Ming Admiral Zheng He had established one of his bases of operation in the port city, so the Chinese could not afford to lose such a strategic position to the Siamese. Under this protection, Malacca flourished into one of Ayutthaya's great foes, until its conquest in 1511 by the Portuguese.[6]

Starting in the middle of 16th century, the kingdom came under repeated attacks by the Toungoo Dynasty of Burma. The Burmese began the hostilities with an invasion in 1548 but failed. The second Burmese invasion led by King Bayinnaung forced King Maha Chakkraphat to surrender in 1564. The royal family was taken to Pegu, with the king's eldest son Mahinthrathirat installed as the vassal king.[7][8] In 1568, Mahinthrathirat revolted when his father managed to return back from Pegu as a monk. The ensuing third invasion captured Ayutthaya in 1569, and Bayinnaung made Maha Thammarachathirat vassal king.[8]


King Naresuan enters an abandoned Pegu in 1600, mural painting by Phraya Anusatchitrakon, Wat Suwandararam, Ayutthaya.
After Bayinnaung's death in 1581, Maha Thammarachathirat proclaimed Ayutthaya's independence in 1584. The Siamese fought off repeated Burmese invasions (1584–1593), capped by an elephant duel between King Naresuan and Burmese heir-apparent Mingyi Swa in 1593 in which Naresuan famously slew Mingyi Swa (observed 18 January as Royal Thai Armed Forces day). The Siamese went on an offensive, capturing the entire Tenasserim coast up to Martaban in 1595 and Lan Na in 1602. Naresuan even invaded mainland Burma up to Toungoo in 1600 but was driven back. After Naresuan's death in 1605, northern Tenasserim and Lan Na fell back to Burmese control in 1614.[9] The kingdom's attempt to take over Lan Na and northern Tenasserim in 1662–1664 failed.[10]

Foreign trade brought Ayutthaya not only luxury items but also new arms and weapons. In the mid-seventeenth century, during King Narai's reign, Ayutthaya became very prosperous.[11] In the eighteenth century, Ayutthaya gradually lost control over its provinces. Provincial governors exerted their power independently, and rebellions against the capital began.

In the mid-eighteenth century, Ayutthaya again became ensnared in wars with the Burmese. The first invasion by the Konbaung Dynasty of Burma failed. The second invasion succeeded in sacking the Ayutthaya city and ending the kingdom in April 1767.

Kingship of Ayutthaya Kingdom[edit]
See also: Monarchy of Thailand

Ruins of the old city, Ayutthaya, after the Burmese invasion.
The kings of Ayutthaya were absolute monarchs with semi-religious status. Their authority derived from the ideologies of Hinduism and Buddhism as well as from natural leadership. The king of Sukhothai was the moral inspiration of the Inscription Number 1 found in Sukhothai, which stated that King Ramkhamhaeng would hear the petition of any subject who rang the bell at the palace gate. The king was thus considered as a father by his people.

At Ayutthaya, however, the paternal aspects of kingship disappeared. The king was considered chakkraphat, the Sanskrit-Pali term for the Chakravartin who through his adherence to the law made all the world revolve around him.[12] According to Hindu tradition, the king is the Avatar of God Vishnu, the Destroyer of Demons, who was born to be the defender of the people. The Buddhist belief in the king is as the Righteous ruler or Dhammaraja, aiming at the well-being of the people, who strictly follows the teaching of the Buddha.

The kings' official names were reflections of those religions: Hinduism and Buddhism. They were considered as the incarnation of various Hindu gods: Indra, Shiva or Vishnu (Rama). The coronation ceremony was directed by Brahmins as the Hindu god Shiva was "lord of the universe". However, according to the codes, the king had the ultimate duty as protector of the people and the annihilator of evil.

On the other hand, according to Buddhism's influence in place of Hinduism, the king was also believed to be a Bodhisattva or Buddha-like. He followed and respected the Dhamma of the Buddha. One of the most important duties of the king was to build a temple or a Buddha statue as a symbol of prosperity and peace.[12]

For locals, another aspect of the kingship was also the analogy of "The Lord of the Land", (Phra Chao Phaendin), or He who Rules the Earth. According to the court etiquette, a special language, Rachasap (Sanskrit: Rājāśabda, Royal Language), was used to communicate with or about royalty.[13][14] In Ayutthaya, the king was said to grant control over land to his subjects, from nobles to commoners, according to the Sakna or Sakdina system[15] codified by King Trailokanat (1448–88). The Sakdina system was similar to, but not the same as feudalism, under which the monarch does not own the land.[16] While there is no concrete evidence that this land management system constituted a formal Palace economy, the French Abbé de Choisy, who came to Ayutthaya in 1685, wrote, "the king has absolute power. He is truly the god of the Siamese: no-one dares to utter his name." Another 17th-century writer, the Dutchman Jan van Vliet, remarked that the King of Siam was "honoured and worshipped by his subjects second to god." Laws and orders were issued by the king. For sometimes the king himself was also the highest judge who judged and punished important criminals such as traitors or rebels.[17]

In addition to the Sakdina system, another of the numerous institutional innovations of King Trailokanat was to adopt the position of uparaja, translated as "viceroy" or "prince", usually held by the king's senior son or full brother, in an attempt to regularize the succession to the throne—a particularly difficult feat for a polygamous dynasty. In practice, there was inherent conflict between king and uparaja and frequent disputed successions.[18] However, it is evident that the power of the Throne of Ayutthaya had its limit. The hegemony of the Ayutthaya king was always based on his charisma in terms of his age and supporters. Without supporters, bloody coups took place from time to time. The most powerful figures of the capital were always generals, or the Minister of Military Department, Kalahom. During the last century of Ayutthaya, the bloody fighting among princes and generals, aiming at the throne, plagued the court.

Social and political development[edit]
Main article: Mandala (Southeast Asian history)

Painting of Ayutthaya, ordered by the Dutch East India Company, Amsterdam
The reforms of King Trailok (r.1448–1488) placed the king of Ayutthaya at the centre of a highly stratified social and political hierarchy that extended throughout the realm. Despite a lack of evidence, it is believed that in the Ayutthaya Kingdom, the basic unit of social organization was the village community composed of extended family households. Title to land resided with the headman, who held it

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ภาพรวมทางประวัติศาสตร์ [แก้ไข][แก้ไข] ต้นกำเนิดทองใหญ่ 19 เมตรสูงนั่งครอบคลุมพระพุทธรูปในวัดพนัญเชิง หลังจาก 1324 ก่อนวันก่อตั้งเมืองตามรุ่นยอมรับกันอย่างแพร่หลายของกำเนิด รัฐสยามขึ้นที่อยุธยาในหุบเขาของแม่น้ำเจ้าพระยาจากที่ก่อนหน้านี้ กุหลาบใกล้เคียงกับอาณาจักรละโว้ (ในขณะนั้นยังอยู่ภายใต้การควบคุมของเขมร) และ Suphannaphoom (สุวรรณภูมิ) ฉบับหนึ่งกล่าวว่า ในศตวรรษ fourteenth กลาง จากภัยคุกคามของการติดต่อ พระอู่ทองย้าย เขาศาลใต้เป็น floodplain รวยของบนเกาะล้อมรอบ ด้วยแม่น้ำเจ้าพระยา [หมายเหตุ 2] ซึ่งเป็นเมืองท่าเรือเก่าอโยธยา หรืออโยธยาศรี Raam เทพนคร เมืองดาของศรีราม ใหม่ถูกเรียกว่าอโยธยา หรือกรุงเทพ Dvaravadi ศรีอโยธยา ภายหลังมันกลายเป็นที่รู้จักกันอย่างกว้างขวางเป็นอยุธยา เมือง Invincible[2]แหล่งอื่น ๆ บอกว่า กษัตริย์อู่ทองมีร้านค้าหลากหลายเชื้อสายจีนจากเพชรบุรี เมืองชายฝั่งทะเลภาคใต้ ที่ย้ายไปแสวงโชคในเมืองอโยธยา ชื่อของเมืองบ่งชี้อิทธิพลของศาสนาฮินดูในภูมิภาค เชื่อกันว่าเมืองนี้เกี่ยวข้องกับไทยชาติมหากาพย์รามเกียรติ์ ซึ่งเป็นรุ่นที่ตะวันออกเฉียงใต้ของศาสนาฮินดูมหากาพย์รามายนะพ่วงและขยาย [แก้ไข]อยุธยาจะแสดงอยู่ในแผนที่โลก (ca. 1450 CE) Fra Mauro ภายใต้ชื่อ "Scierno" มาจากเปอร์เซีย "Shahr-ฉัน-Naw" หมายถึง "สร้างเมือง" [3]อยุธยาเริ่มต้นเจ้าของ โดยเอาชนะเหนืออาณาจักรและ city-states เช่นสุโขทัย กำแพงเพชร และ Phitsanuloke ก่อนปลายศตวรรษสิบห้า อยุธยาเปิดตัวโจมตีในอังกอร์ อำนาจคลาสสิกของภูมิภาค อิทธิพลของอังกอร์สุดสีจางลงจากแม่น้ำเจ้าพระยาธรรมดาในขณะที่อยุธยากลายเป็น อำนาจใหม่อย่างไรก็ตาม อาณาจักรอยุธยาไม่ใช่รัฐรวมแต่ค่อนข้างมาปะติดปะต่อของราชรัฐกำกับดูแลตนเองและจังหวัดสมทบ owing ให้สัตยาบันเพื่อกษัตริย์ของอยุธยาภายใต้วงกลมของพลังงาน หรือระบบมันดาลา เป็นนักวิชาการบางคนที่แนะนำ[4] อาจจะปกครองราชรัฐเหล่านี้ โดยสมาชิกของพระราชวงศ์ของอยุธยา หรือไม้ท้องถิ่นที่มีตนเองขึ้นอยู่กับกองทัพ มีหน้าที่ช่วยเหลือเงินทุนเมื่อเกิดสงครามหรือบุกรุก อย่างไรก็ตาม ก็เห็นได้ชัดว่า เวลาท้องถิ่นอย่างไร นำ โดยเครื่องปริ๊นซ์หรือพระมหากษัตริย์ ทำ อยุธยาจะระงับไว้ได้ขาดการสืบทอดกฎหมายและแนวคิดเกี่ยวกับคุณธรรมนิยม แข็งแกร่งเมื่อบัลลังก์มีข้อโต้แย้ง ผู้ว่าราชการ princely หรือสาแหรกมีประสิทธิภาพอ้างบุญผู้รวบรวมกองกำลังของพวกเขา และย้ายไปกดเรียกร้องของพวกเขาในเมืองหลวง จบในหลายรัฐประหารนองเลือด[5]แผนที่ฝรั่งเศส 1686 ของสยามจากศตวรรษสิบห้า อยุธยาแสดงความสนใจในคาบสมุทรมลายู ที่ยังดีค้าท่าเรือมะละกาจากทั้งหมดที่เรียกร้องให้อำนาจอธิปไตย อยุธยาเปิดพ่วงหลาย abortive ในมะละกา เนื่องจากการสนับสนุนทางทหารของจีนหมิง มะละกาเป็นทูต และกาญจน์ธาตุ ในศตวรรษที่สิบห้าต้น หมิพลเจิ้งเขาได้สร้างหนึ่งของฐานการเมืองท่า เพื่อให้จีนสามารถไม่สามารถจะสูญเสียตำแหน่งเชิงกลยุทธ์กับสยาม ภายใต้การป้องกันนี้ มะละกาเจริญรุ่งเรืองเป็นหนึ่งในศัตรูมากของอยุธยา จนถึงการชนะใน 1511 โดยโปรตุเกสที่[6]เริ่มต้นที่กลางพุทธศตวรรษที่ 16 ราชอาณาจักรภายใต้การโจมตีซ้ำ โดยราชวงศ์ตองอูของพม่ามา พม่าเริ่มสู้รบกับการรุกรานใน 1548 แต่ล้มเหลว การที่สองบุกรุกพม่านำ โดยกษัตริย์ Bayinnaung บังคับพระมหาจักราพัฒน์พลี 1564 พระบรมวงศานุวงศ์ถูกนำไป Pegu กับ Mahinthrathirat ติดตั้งเป็นกษัตริย์ vassal บุตรชายคนโตของพระมหากษัตริย์[7][8] ในสำโรงเหนือ Mahinthrathirat revolted เมื่อพ่อของเขาได้กลับจาก Pegu เป็นพระ การบุกรุกที่สามเพราะจับอยุธยา 1569 และ Bayinnaung ทำ Thammarachathirat มหากษัตริย์ vassal[8]สมเด็จพระนเรศวรป้อนการละทิ้ง Pegu ใน 1600 ภาพจิตรกรรมฝาผนังที่วาด โดยพระยา Anusatchitrakon, Wat Suwandararam อยุธยาหลังความตายของ Bayinnaung ใน 1581, Maha Thammarachathirat ประกาศอิสรภาพของอยุธยาใน 1584 สยามสู้ปิดซ้ำพม่ารุกราน (1584-1593), ปรบมือ โดยการดวลช้างระหว่างสมเด็จพระนเรศวรและพม่า heir ชัดเจน Mingyi ซัวใน 1593 ซึ่งสมเด็จพระนเรศวรมหาราชซึ่งฆ่า Mingyi ซัว (สังเกต 18 มกราคมเป็นวันกองทัพไทยรอยัล) สยามไปบนรก จับฝั่ง Tenasserim ทั้ง Martaban ใน 1595 และ Lan Na ใน 1602 นเรศวรบุกแผ่นดินใหญ่พม่าถึงตองอูใน 1600 แม้ แต่ถูกขับกลับ หลังความตายของพระนเรศวรใน 1605, Tenasserim และลานนาภาคเหนือตกกลับพม่าคุม 1614[9] ราชอาณาจักรที่พยายามใช้ Lan Na และ Tenasserim เหนือในค.ศ. 1662 – 1664 ล้มเหลว[10]การค้าต่างประเทศนำอยุธยาไม่เฉพาะสินค้าฟุ่มเฟือยแต่ยังใหม่อาวุธและอาวุธ ในศตวรรษ seventeenth กลาง ระหว่างรัชสมัยพระนารายณ์ พระนครศรีอยุธยาเป็นเจริญมาก[11] ในศตวรรษ eighteenth อยุธยาสูญเสียการควบคุมของจังหวัดค่อย ๆ ผู้ว่าราชการจังหวัดนั่นเองอำนาจอิสระ และฝ่ายต่อต้านทุนเริ่มในศตวรรษที่กลางราช อยุธยาอีกกลายเป็น ensnared ในสงครามกับพม่า การบุกรุกครั้งแรก โดยราชวงศ์พม่าล้มเหลว การบุกรุกที่สองประสบความสำเร็จใน sacking เมืองอยุธยา และสิ้นสุดราชอาณาจักรในเดือนเมษายนปีพ.ศ. 2310ดำรัสของอาณาจักรอยุธยา [แก้ไข]ดูเพิ่ม: พระมหากษัตริย์ไทยซากปรักหักพังของเมืองเก่า อยุธยา หลังจากการบุกรุกพม่าพระมหากษัตริย์ของอยุธยามีกษัตริย์สมบูรณ์ ด้วยสถานะกึ่งศาสนา อำนาจของพวกเขามา จากเพื่อเผยแพร่อุดมการณ์ของศาสนาฮินดูและศาสนาพุทธรวม ทั้ง จากผู้นำธรรมชาติ กษัตริย์แห่งกรุงสุโขทัยได้แรงบันดาลใจทางศีลธรรม 1 เลขจารึกที่พบในสุโขทัย ซึ่งระบุว่า พ่อขุนรามคำแหงจะได้ยินชื่อของเรื่องที่รังกระดิ่งที่ประตูวัง ดังนั้นกษัตริย์ที่ถือเป็นพ่อที่คนของเขาอยุธยา ไร ด้านปู่ของโคลัมเบียหายไป กษัตริย์ที่ถือจักราพัฒน์ คำสันสกฤตบาลีสำหรับพระเจ้าจักรพรรดิที่ผ่านเขาต่าง ๆ กฎหมายทำโลกทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับเขา[12] ตามประเพณีฮินดู พระมหากษัตริย์เป็นการอวตารของพระนารายณ์ พิฆาตของปีศาจ ที่เกิดเป็น กองหลังคน พุทธศาสนาความเชื่อในพระเป็นไม้บรรทัดความชอบธรรมหรือ Dhammaraja มุ่งที่ให้ความเป็นอยู่ของคน ไปสอนที่พระพุทธเจ้าได้ชื่ออย่างเป็นทางการของกษัตริย์ถูกสะท้อนของเหล่าศาสนา: ศาสนาฮินดูและศาสนาพุทธ พวกเขาได้ถือเป็นการลงของเทพเจ้าฮินดูต่าง ๆ: พระอินทร์ พระอิศวร หรือพระนารายณ์ (พระราม) พิธีราชาภิเษกได้โดยตรง โดยพวกเราเป็นฮินดูพระศิวะ "เจ้าของจักรวาล" อย่างไรก็ตาม ตามรหัส กษัตริย์ได้ภาษีที่ดีที่สุดเป็น annihilator ของความชั่วร้ายและป้องกันคนบนมืออื่น ๆ ตามอิทธิพลของพระพุทธศาสนาแทนศาสนาฮินดู กษัตริย์ถูกยังเชื่อกันว่าพระโพธิสัตว์ หรือพระพุทธเจ้าเหมือนกัน เขาตาม และยอมรับธรรมะของพระพุทธเจ้า หนึ่งในหน้าที่สำคัญของพระมหากษัตริย์ที่สร้างวัดหรือรูปปั้นพระพุทธรูปเป็นสัญลักษณ์ของความเจริญรุ่งเรืองและสันติสุข[12]คน ให้ด้านอื่นยังเป็นคำว่า "เจ้าของที่ที่ดิน", (พระเจ้า Phaendin), หรือเขาเจ้าโลก ตามศาลมารยาท ภาษาพิเศษ Rachasap (สันสกฤต: Rājāśabda ราชาศัพท์), ใช้ในการสื่อสารด้วย หรือ เกี่ยวกับราชวงศ์[13][14] ในอยุธยา พระมหากษัตริย์ที่กล่าวให้ควบคุมที่ดินกับหัวข้อของเขา จากขุนนางกับไพร่ ตาม Sakna หรือ Sakdina ระบบ [15] ประมวลกฎหมายสูง โดยสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถกษัตริย์ (1448 – 88) Sakdina ที่ระบบ แต่ไม่เหมือนกับระบบเจ้าขุนมูลนาย ซึ่งพระมหากษัตริย์จะได้เป็นเจ้าของที่ดิน[16] ในขณะถูกคอนกรีตว่า ระบบการจัดการที่ดินนี้ทะลักเศรษฐกิจที่พาทาง de ฝรั่งเศส Abbé ชอยซี่ ที่มาอยุธยาใน 1685 เขียน "พระมหากษัตริย์ มีอำนาจ เขาเป็นพระสยาม: ไม่มีใครกล้าส่งชื่อของเขา " อีกศตวรรษที่ 17 นักเขียน Dutchman Jan van Vliet กล่าวว่า กษัตริย์สยามคือ "เกียรติ และบูชาตามเรื่องของเขาสองเพื่อพระเจ้า" กฎหมายและใบสั่งที่นำออกใช้ โดยพระมหากษัตริย์ บางครั้งพระเองยังเป็นผู้พิพากษาสูงสุดผู้ตัดสิน และลงโทษอาชญากรสำคัญเช่นผู้ทรยศหรือกบฏ[17]นอกจากระบบ Sakdina อื่นของสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถกษัตริย์สถาบันนวัตกรรมจำนวนมากคือการนำตำแหน่งของ uparaja แปลว่า "รอย" หรือ "เจ้าชาย" จัดขึ้น โดยพระอาวุโสลูกชายหรือพี่ชายทั้งหมด ในความพยายามที่จะสืบทอดราชบัลลังก์ regularize – เพลงยากโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับราชวงศ์เมียมาก ในทางปฏิบัติ มีแต่กำเนิดความขัดแย้งระหว่างกษัตริย์ และ uparaja และ successions มักมีข้อโต้แย้ง[18] อย่างไรก็ตาม จะเห็นได้ชัดว่า อำนาจของราชบัลลังก์อยุธยามีขีด นับถือของกษัตริย์อยุธยาเสมอขึ้นบนซึ้งอายุและหัวใจของเขา ไม่ มีหัวใจ รัฐประหารเลือดทำเวลา ตัวเลขที่มีประสิทธิภาพที่สุดของเมืองหลวงก็ทหาร หรือรัฐมนตรีของกองทัพภาค Kalahom ในช่วงศตวรรษสุดท้ายของอยุธยา ต่อสู้เลือดปริ๊นซ์และนายพล มุ่งที่บัลลังก์ เลือกศาลพัฒนาสังคม และการเมือง [แก้ไข]บทความหลัก: แมนดาลา (ประวัติศาสตร์เอเชียตะวันออกเฉียงใต้)จิตรกรรมอยุธยา สั่งซื้อดัตช์อีสต์อินเดียบริษัท อัมสเตอร์ดัมการปฏิรูปของพระ Trailok (r.1448–1488) วางกษัตริย์ของอยุธยาที่เซ็นเตอร์ชั้น stratified สูงทางสังคม และการเมืองที่ขยายตลอดขอบเขต แม้ไม่มีหลักฐาน เชื่อว่า อาณาจักรอยุธยา หน่วยพื้นฐานขององค์กรทางสังคมชุมชนหมู่บ้านประกอบด้วยครัวเรือนครอบครัวขยาย เรื่องที่ดินอยู่กับผู้ใหญ่ ที่จัดขึ้นนั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ภาพรวมของประวัติศาสตร์ [แก้ไข]
ต้นกำเนิด [แก้ไข] อันยิ่งใหญ่ 19 เมตรทองนั่งสูงปกคลุมพระพุทธรูปในวัดพนัญเชิงหลังจาก 1324 ก่อนวันก่อตั้งของเมืองตามรุ่นที่ได้รับการยอมรับกันอย่างแพร่หลายของการกำเนิดของรัฐสยาม อยู่ที่อยุธยาในหุบเขาของแม่น้ำเจ้าพระยาเพิ่มขึ้นจากก่อนหน้านี้ราชอาณาจักรใกล้เคียงละโว้ (ในเวลานั้นยังอยู่ภายใต้การควบคุมของเขมร) และ Suphannaphoom (สุวรรณภูมิ) แหล่งข่าวคนหนึ่งกล่าวว่าในช่วงกลางศตวรรษที่สิบสี่, เนื่องจากการคุกคามของโรคระบาดพระอู่ทองย้ายศาลของเขาทางตอนใต้ลงไปในพื้นที่น้ำท่วมที่อุดมไปด้วยแม่น้ำเจ้าพระยาบนเกาะที่ล้อมรอบด้วยแม่น้ำ [note 2] ซึ่งเป็นอดีต เมืองท่าเรือของอโยธยาหรืออโยธยาศรี Raam เทพนคร Angelic เมืองศรีพระราม เมืองใหม่ที่ถูกเรียกว่าอโยธยาหรือ Krung Thep Dvaravadi ศรีอโยธยา ต่อมามันก็กลายเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางว่าเป็นอยุธยาซิตี้อยู่ยงคงกระพัน. [2] แหล่งข้อมูลอื่นบอกว่าพระมหากษัตริย์อู่ทองเป็นพ่อค้าที่อุดมไปด้วยชาวจีนจากเพชรบุรีเป็นเมืองชายฝั่งทะเลในภาคใต้ที่ย้ายไปแสวงโชคในเมืองอโยธยา ชื่อของเมืองที่แสดงให้เห็นอิทธิพลของศาสนาฮินดูในภูมิภาค มีความเชื่อกันว่าเมืองนี้มีความเกี่ยวข้องกับบุคคลสัญชาติไทยมหากาพย์รามเกียรติ์ซึ่งเป็นรุ่นที่ตะวันออกเฉียงใต้ของมหากาพย์รามายณะฮินดูพ่วงและการขยายตัว [แก้ไข] อยุธยาที่ปรากฏอยู่ในแผนที่ของอุโระนี่แหละของโลก (แคลิฟอร์เนีย 1450 ซีอี) ภายใต้ ชื่อ "Scierno" มาจากภาษาเปอร์เซีย "Shahr-I-Naw" ความหมาย "ใหม่เมือง" [3] อยุธยาเริ่มมีอำนาจโดยการเอาชนะราชอาณาจักรภาคเหนือและเมืองรัฐเช่นสุโขทัยกำแพงเพชรและพิษณุโลก ก่อนสิ้นศตวรรษที่สิบห้าอยุธยาเปิดตัวการโจมตีในนคร, พลังอันยิ่งใหญ่คลาสสิกของภูมิภาค ในที่สุดก็จางหายไปมีอิทธิพลอังกอร์จากแม่น้ำเจ้าพระยาธรรมดาในขณะที่อยุธยากลายเป็นพลังอันยิ่งใหญ่ใหม่อย่างไรก็ตามอาณาจักรอยุธยาก็ไม่ได้รัฐเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน แต่เย็บปะติดปะต่อกันของอาณาเขตปกครองตนเองและจังหวัดแควเนื่องจากว่าจะจงรักภักดีต่อพระมหากษัตริย์แห่งกรุงศรีอยุธยาภายใต้ วงกลมของพลังงานหรือระบบจักรวาลที่เป็นนักวิชาการบางคนบอก. [4] อาณาเขตเหล่านี้อาจถูกปกครองโดยสมาชิกของพระราชวงศ์ของอยุธยาหรือโดยการปกครองท้องถิ่นที่มีกองทัพเป็นอิสระของตัวเองมีหน้าที่ให้ความช่วยเหลือเงินทุนเมื่อ สงครามหรือการบุกรุกที่เกิดขึ้น แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเวลายังปฏิวัติท้องถิ่นที่นำโดยเจ้าชายท้องถิ่นหรือพระมหากษัตริย์เกิดขึ้น อยุธยามีการปราบปรามพวกเขาเนื่องจากการขาดของกฎหมายอย่างต่อเนื่องและเป็นแนวคิดที่แข็งแกร่งของเทียมเมื่อใดก็ตามที่สืบทอดอยู่ในข้อพิพาทว่าเจ้าหรือบุคคลสำคัญที่มีประสิทธิภาพอ้างบุญของพวกเขารวบรวมกองกำลังของพวกเขาและย้ายเมืองหลวงไปกดเรียกร้องของพวกเขาสูงสุดใน รัฐประหารนองเลือดหลาย. [5] 1686 ฝรั่งเศสแผนที่ของสยามจากศตวรรษที่สิบห้าอยุธยาแสดงความสนใจในคาบสมุทรมลายูที่เมืองท่าค้าขายที่ดีของมะละกาประกวดอ้างอธิปไตย อยุธยาเปิดตัวล้วนสำเร็จหลายมะละกา เนื่องจากการสนับสนุนของทหารหมิงประเทศจีนมะละกาได้อย่างมีชั้นเชิงและเศรษฐกิจเสริม ในศตวรรษที่สิบห้าต้นราชวงศ์หมิงพลเจิ้งเหอได้สร้างหนึ่งในฐานของการดำเนินการในเมืองพอร์ตดังนั้นจีนไม่สามารถที่จะสูญเสียดังกล่าวเป็นตำแหน่งเชิงกลยุทธ์เพื่อสยาม ภายใต้การคุ้มครองนี้มะละกาเจริญรุ่งเรืองเป็นหนึ่งในศัตรูที่ดีอยุธยาจนพิชิตใน 1511 โดยชาวโปรตุเกสของ. [6] เริ่มต้นในช่วงกลางของศตวรรษที่ 16 อาณาจักรมาอยู่ภายใต้การโจมตีซ้ำโดยราชวงศ์ตองอูของพม่า พม่าเริ่มการสู้รบที่มีการบุกรุกใน 1548 แต่ล้มเหลว การรุกรานของพม่าที่สองนำโดยพระมหากษัตริย์ Bayinnaung บังคับให้พระมหากษัตริย์สมเด็จพระมหาจักรพรรดิที่จะยอมจำนนใน 1564. พระราชวงศ์ถูกนำตัวไปพะโคกับลูกชายคนโตของกษัตริย์สมเด็จพระมหินทราธิราชที่ติดตั้งเป็นกษัตริย์ข้าราชบริพาร. [7] [8] ใน 1568, สมเด็จพระมหินทราธิราชเมื่อเขาไม่เห็นด้วย พ่อจะกลับกลับมาจากพะโคเป็นพระภิกษุสงฆ์ การบุกรุกที่สามตามมาจับอยุธยาใน 1569 และ Bayinnaung ทำสมเด็จพระมหาธรรมราชาธิราชข้าราชบริพารพระมหากษัตริย์. [8] สมเด็จพระนเรศวรเข้ามาทิ้งพะโคในปี 1600, การวาดภาพจิตรกรรมฝาผนังโดยพระยา Anusatchitrakon, วัดสุวรรณดารารามราชวรวิหารอยุธยาหลังจากการตายของ Bayinnaung ใน 1581, สมเด็จพระมหาธรรมราชาธิราชประกาศอยุธยา ความเป็นอิสระใน 1584. สยามต่อสู้กับการรุกรานซ้ำพม่า (1584-1593) ต่อยอดจากการดวลช้างระหว่างสมเด็จพระนเรศวรมหาราชและพม่ารัชทายาท Mingyi Swa ใน 1593 ที่มีชื่อเสียงฆ่านเรศวร Mingyi Swa (สังเกต 18 มกราคมขณะที่กองทัพไทย วัน) สยามก็เป็นที่น่ารังเกียจจับชายฝั่ง Tenasserim ทั้งหมดถึงเมาะตะมะใน 1595 และล้านนาใน 1602. นเรศวรแม้แผ่นดินใหญ่บุกพม่าถึงตองอูในปี 1600 แต่ถูกขับรถกลับ หลังจากการตายของพระนเรศวรมหาราชใน 1605, ภาคเหนือและตะนาวศรีล้านนากลับลงไปที่การควบคุมพม่าใน 1614 [9] ความพยายามของอาณาจักรจะใช้เวลามากกว่าล้านนาและภาคเหนือตะนาวศรีใน 1662-1664 ล้มเหลว. [10] การค้าต่างประเทศนำอยุธยารายการหรูหราไม่เพียง แต่ยังแขนใหม่และอาวุธ ในช่วงกลางศตวรรษที่สิบเจ็ดในระหว่างรัชสมัยสมเด็จพระนารายณ์ของอยุธยากลายเป็นอริยะมาก. [11] ในศตวรรษที่สิบแปดอยุธยาค่อยๆสูญเสียการควบคุมของจังหวัด ผู้ว่าการจังหวัดออกแรงอำนาจของพวกเขาเป็นอิสระและการก่อกบฏต่อต้านทุนเริ่มต้นในช่วงกลางศตวรรษที่สิบแปด, อยุธยาอีกครั้งกลายเป็นติดกับดักในสงครามกับพม่า การบุกครั้งแรกโดยราชวงศ์คองบองของพม่าล้มเหลว การบุกรุกที่สองประสบความสำเร็จในการชิงทรัพย์เมืองอยุธยาและสิ้นสุดราชอาณาจักรในเมษายน 1767 ในรัชสมัยของอาณาจักรอยุธยา [แก้ไข] ดูเพิ่มเติม: พระมหากษัตริย์ไทยซากปรักหักพังของเมืองเก่าอยุธยาหลังจากการรุกรานของพม่าพระมหากษัตริย์แห่งกรุงศรีอยุธยามีพระมหากษัตริย์แน่นอน ที่มีสถานะกึ่งศาสนา อำนาจของพวกเขามาจากเจตนารมณ์ของศาสนาฮินดูและพุทธศาสนารวมทั้งจากความเป็นผู้นำตามธรรมชาติ กษัตริย์แห่งสุโขทัยเป็นแรงบันดาลใจทางศีลธรรมของจารึกหมายเลข 1 ที่พบในสุโขทัยที่ระบุว่าพ่อขุนรามคำแหงจะได้ยินเสียงร้องของเรื่องที่สั่นกระดิ่งที่ประตูพระราชวังใด ๆ กษัตริย์จึงได้รับการพิจารณาเป็นพ่อโดยคนของเขาที่อยุธยา แต่ด้านบิดาของกษัตริย์หายไป พระมหากษัตริย์ถือเป็นจักรพรรดิคำภาษาสันสกฤตภาษาบาลี-สำหรับ Chakravartin ที่ผ่านการยึดมั่นของเขาที่จะทำกฎหมายทั่วโลกหมุนรอบตัวเขา. [12] ตามประเพณีฮินดูกษัตริย์คืออวตารของพระเจ้าพระนารายณ์พิฆาตของปีศาจ ที่เกิดมาเพื่อเป็นผู้พิทักษ์ของประชาชน ความเชื่อของพุทธศาสนาในพระมหากษัตริย์เป็นผู้ปกครองที่ชอบธรรมหรือ Dhammaraja เป้าหมายในการเป็นอยู่ที่ดีของคนที่เคร่งครัดตามคำสอนของพระพุทธเจ้าชื่ออย่างเป็นทางการกษัตริย์ 'เป็นภาพสะท้อนของศาสนาเหล่านั้น: ศาสนาฮินดูและศาสนาพุทธ พวกเขาได้รับการพิจารณาว่าเป็นอวตารของเทพเจ้าฮินดูต่างๆ: พระอินทร์พระอิศวรหรือพระนารายณ์ (พระราม) พิธีบรมราชาภิเษกที่กำกับโดยพราหมณ์เป็นเทพเจ้าในศาสนาฮินดูพระอิศวรคือ "ลอร์ดแห่งจักรวาล" อย่างไรก็ตามตามรหัสกษัตริย์มีหน้าที่เป็นผู้พิทักษ์ที่ดีที่สุดของผู้คนและสังหารแห่งความชั่วร้ายในอีกทางหนึ่งตามอิทธิพลของพุทธศาสนาในสถานที่ของศาสนาฮินดูกษัตริย์ก็ยังเชื่อว่าจะเป็นพระโพธิสัตว์หรือ Buddha- เช่น เขาเดินตามและเคารพธรรมของพระพุทธเจ้า หนึ่งในหน้าที่ที่สำคัญที่สุดของกษัตริย์คือการสร้างพระวิหารหรือพระพุทธรูปเป็นสัญลักษณ์ของความเจริญรุ่งเรืองและความสงบสุข. [12] สำหรับชาวบ้านในด้านของกษัตริย์อีกก็เป็นความคล้ายคลึงกันของ "พระเจ้าของแผ่นดิน", (พระเจ้า Phaendin) หรือใครที่กฎโลก ตามมารยาทศาลเป็นภาษาพิเศษ Rachasap (ภาษาสันสกฤต: Rājāśabdaรอยัล Language) ถูกนำมาใช้ในการสื่อสารกับเจ้านายหรือประมาณ [13] [14] ในอยุธยากษัตริย์ก็บอกว่าจะให้ควบคุมที่ดินให้พสกนิกรของพระองค์. จากขุนนางเพื่อไพร่ตามที่ระบบ Sakna หรือ Sakdina [15] การประมวลผลโดยกษัตริย์ Trailokanat (1448-1488) ระบบ Sakdina เป็นคล้าย แต่ไม่เหมือนระบบศักดินาภายใต้ซึ่งพระมหากษัตริย์ไม่ได้เป็นเจ้าของที่ดิน. [16] ในขณะที่ไม่มีหลักฐานที่เป็นรูปธรรมว่านี้ระบบการจัดการที่ดินประกอบด้วยเศรษฐกิจพระราชวังอย่างเป็นทางการฝรั่งเศสAbbé de Choisy, ที่มาอยุธยาใน 1685 เขียน "พระมหากษัตริย์มีอำนาจเขาเป็นอย่างแท้จริงเทพเจ้าแห่งสยาม.. ไม่มีใครกล้าที่จะพูดชื่อของเขา" อีกนักเขียนในศตวรรษที่ 17 ชาวดัตช์แจนแวน Vliet ข้อสังเกตว่ากษัตริย์แห่งสยามเป็น "รู้สึกเป็นเกียรติและบูชาด้วยวิชาที่สองของเขากับพระเจ้า." กฎหมายและคำสั่งที่ออกโดยกษัตริย์ สำหรับบางครั้งกษัตริย์เองก็ยังเป็นผู้พิพากษาสูงสุดที่ตัดสินและลงโทษอาชญากรที่สำคัญเช่นการทรยศหรือกบฏ. [17] นอกจากนี้ยังมีระบบ Sakdina อีกอย่างหนึ่งของสถาบันนวัตกรรมมากมายของกษัตริย์ Trailokanat ที่จะนำมาใช้ตำแหน่งของ uparaja แปล ขณะที่ "อุปราช" หรือ "เจ้าชาย" มักจะจัดขึ้นโดยกษัตริย์ลูกชายของพี่ชายอาวุโสหรือเต็มรูปแบบในความพยายามที่จะ regularize สืบทอดบัลลังก์-ความสำเร็จได้ยากโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับราชวงศ์มีภรรยาหลายคน ในทางปฏิบัติมีความขัดแย้งโดยธรรมชาติระหว่างกษัตริย์และ uparaja และ successions โต้แย้งบ่อย. [18] แต่ก็เห็นได้ชัดว่าอำนาจในการครองสิริราชสมบัติของอยุธยามีขีด จำกัด อำนาจของกษัตริย์อยุธยาก็ขึ้นอยู่เสมอในความสามารถพิเศษของเขาในแง่ของอายุและผู้สนับสนุนของเขา โดยไม่ต้องสนับสนุนรัฐประหารนองเลือดที่เกิดขึ้นเป็นครั้งคราว ตัวเลขที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดของเมืองหลวงเป็นนายพลเสมอหรือรัฐมนตรีว่าการกระทรวงทหารกรม Kalahom ในช่วงศตวรรษที่ผ่านมาอยุธยา, การต่อสู้นองเลือดระหว่างเจ้าชายและนายพลเล็งไปที่บัลลังก์ศาลโรคทางสังคมและการพัฒนาทางการเมือง [แก้ไข] บทความหลัก: จักรวาล (ประวัติศาสตร์เอเชียตะวันออกเฉียงใต้) จิตรกรรมอยุธยาได้รับคำสั่งจากอินเดียตะวันออกของดัตช์ บริษัท อัมสเตอร์ดัมปฏิรูปของกษัตริย์ไตรโลก (r.1448-1488) วางพระมหากษัตริย์ของอยุธยาที่ศูนย์ของลำดับชั้นทางสังคมและการเมืองที่แบ่งชั้นสูงที่ขยายไปทั่วโลก แม้จะไม่มีหลักฐานที่มีความเชื่อกันว่าในอาณาจักรอยุธยา, หน่วยพื้นฐานของสังคมคือชุมชนหมู่บ้านประกอบด้วยครัวเรือนครอบครัวขยาย ที่ดินอาศัยอยู่กับผู้ใหญ่บ้านที่ถือมันไว้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

[ แก้ไข ]
ภาพรวมทางประวัติศาสตร์ต้นกำเนิด [ แก้ไข ]

อัน 19 เมตรสูงนั่งคลุมด้วยทองพระพุทธรูปในวัดพนัญเชิง หลังจากวันที่ 1 ก่อนการก่อตั้งเมือง
ตามที่ยอมรับกันมากที่สุดรุ่นของต้นกำเนิดของ รัฐสยามอยู่ที่ อยุธยา ในหุบเขาของแม่น้ำเจ้าพระยา เพิ่มขึ้นจากก่อนหน้านี้ใกล้เคียง อาณาจักรละโว้ ( ตอนนั้นยังอยู่ภายใต้การควบคุมของเขมร ) และ suphannaphoom ( สุวรรณภูมิ ) แหล่งหนึ่งบอกว่าในศตวรรษที่สิบสี่กลาง เนื่องจากภัยคุกคามของการแพร่ระบาด พระอู่ทองย้ายราชสำนักใต้ในที่ราบน้ำท่วมถึงรวยของเจ้าพระยา บนเกาะที่ล้อมรอบด้วยแม่น้ำ , [ 2 ] ซึ่งเป็นอดีตเมืองท่าเมืองอโยธยา หรืออโยธยาศรี raam เทพนครเมืองนางฟ้า ศรีพระราม เมืองใหม่ที่ถูกเรียกว่าอโยธยา หรือกรุงเทพ dvaravadi ศรีอโยธยา . ต่อมาก็เป็นที่รู้จักกันอย่างแพร่หลาย เช่น อยุธยา เมืองอยู่ยงคงกระพัน [ 2 ]

แหล่งอื่นบอกว่า พระอู่ทอง เป็นพ่อค้าชาวจีนจากเพชรบุรีเป็นเมืองชายฝั่งทะเลในภาคใต้ ที่ย้ายไปแสวงหาโชคในเมืองอโยธยา .ชื่อเมืองหมายถึงอิทธิพลของศาสนาฮินดูในภูมิภาค เชื่อกันว่า เมืองนี้จะเกี่ยวข้องกับคนไทย มหากาพย์รามเกียรติ์ ซึ่งเป็นรุ่น Southeastern ของฮินดูมหากาพย์รามเกียรติ์

กับชัยชนะและการแก้ไข ]

อยุธยาจะถูกแสดงในฟรา เมาโร แผนที่ของโลก ( ประมาณ 1450 CE ) ภายใต้ชื่อ " scierno " มาจาก " shahr-i-naw เปอร์เซีย " ความหมาย " ใหม่เมือง " [ 3 ]
อยุธยาเริ่มของเจ้าโลก โดยพิชิตอาณาจักรทางเหนือ และเมืองรัฐ เช่น สุโขทัย กำแพงเพชร และพิษณุโลก ก่อนที่จะสิ้นสุดของศตวรรษที่สิบห้า อยุธยา เปิดตัวโจมตีในอังกอร์ , พลังดั้งเดิมของภูมิภาค อังกอร์อิทธิพลในที่สุดจางหายไปจากแม่น้ำเจ้าพระยาธรรมดา ขณะที่อยุธยากลายเป็นมหาอำนาจใหม่

อย่างไรก็ตามกรุงศรีอยุธยาไม่ได้เป็นรัฐเอกภาพ แต่การเย็บปะติดปะต่อกันของอาณาเขตที่ปกครองตนเอง และสาขาจังหวัด เพราะความจงรักภักดีต่อกษัตริย์อยุธยาภายใต้วงกลมแห่งอำนาจ หรือตำแหน่งระบบ เป็นนักวิชาการบางคนเสนอ [ 4 ] principalities เหล่านี้อาจถูกปกครองโดยสมาชิกของพระราชวงศ์ของอยุธยา หรือท้องถิ่น ผู้ปกครองที่ มีกองทัพของตนเองเป็นอิสระที่มีหน้าที่ช่วยเหลือเมืองหลวงเมื่อสงครามหรือการรุกรานเกิดขึ้น แต่มันเห็นได้ชัดว่า เวลาปฏิวัติท้องถิ่น นำโดยเจ้าชายท้องถิ่นหรือกษัตริย์ เอาสถานที่ อยุธยาต้องหยุดยั้งมันได้

เนื่องจากขาดกฎหมายมรดกและแนวความคิดที่แข็งแกร่งของธรรมาธิปไตย เมื่อใดก็ตามที่สืบทอดอยู่ในข้อพิพาทผู้ว่าการของเจ้า หรือแขกที่อ้างว่ารวบรวมกองกำลังที่มีประสิทธิภาพที่พวกเขาเคย และย้ายเมืองหลวงไปกดการเรียกร้องของพวกเขา , culminating ในเลือดหลายแห่ง [ 5 ]


1686 ฝรั่งเศสแผนที่สยาม
จากศตวรรษที่สิบห้า , อยุธยา แสดงความสนใจในคาบสมุทรมลายู ซึ่งการค้าขายดีท่าเรือมะละกาโต้แย้งการเรียกร้องของมันอธิปไตย