THE law of the theater, as M. Brune

THE law of the theater, as M. Brunetière has formulated it, is that the drama must deal with an exercise of the human will, and that therefore a struggle of some sort is an essential element in the pleasure we take in a play. A clear understanding of this law is helpful in any question of classification--for example, in the difficult attempt sharply to set off tragedy from melodrama and comedy from farce. If the obstacle against which the will of the hero finally breaks itself is absolutely insurmountable, the Greek idea of fate, for example, the Christian decree of Providence, or the modern scientific doctrine of heredity, then we have tragedy pure and simple. If the obstacle is not absolutely insurmountable, being no more than a social law, something of man's own making and therefore not finally inexorable then we have the serious drama. If the obstacle is only the desire of another human being, then the result of the contention of these two characters is likely to give us comedy. And if the obstacle is merely one of the minor conventions of society, then we may have farce. But as there is no hard-and-fast line separating these several obstacles which the several heroes are struggling to overcome, so the different types of play may shade into one another, until it is often difficult to declare the precise classification. Who shall say that the 'Comedy of Errors' is not, in fact, essentially a farce? Or that the Elizabethan tragedy-of-blood is not essentially a melodrama?

Although the true dramatist cannot but conceive both the incidents of his play and its personages at the same moment, yet we are accustomed to consider tragedy and comedy nobler than melodrama and farce, because in the former the characters themselves seem to create the situations of the plot and to dominate its structure; whereas in the latter it is obvious rather that the situations have evoked the characters, and that these are realized only in so far as the conduct of the story may cause them to reveal the characteristics thus called for. Comedy, then, appears to us as a humorous piece, the action of which is caused by the clash of character on character; and this is a definition which fits THE MISANTHROPE, THE MARRIAGE OF FIGARO, THE SCHOOL FOR SCANDAL, and THE GENDRE DE M. POIRIER. In all these comedies the plot, the action, the story, is the direct result of the influence of the several characters on one another.

A consideration of the history of dramatic literature will show that comedy of this standard is very infrequent indeed, since the humorous piece is always tending either to stiffen into drama, as in FROUFROU, for example, or to relax into farce, as in THE RIVALS. Satisfactory as the definition seems on the whole, and useful as it is in aiding us to perceive clearly the true limitations of comedy, we must not insist upon applying it too severely or we shall find that we have erased from the list of the writers of comedy the names of two of the greatest masters of stage-humor, Shakespeare and Aristophanes, from neither of whom have we a single comic play the action of which is caused solely by the clash of character on character. The delightful fantasies of Shakespeare fall into another class, which we may term romantic-comedy, and in which we find the comic plot sustained and set off by a serious plot only artificially joined to it. The imaginative exuberance of Aristophanes displayed itself not in any form fairly to be called comedy, but rather in what may be described as lyrical-burlesque.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กฎหมายของโรงละคร Brunetière เมตรมีสูตร เป็นว่า ละครที่ต้องจัดการกับการออกกำลังกายของมนุษย์จะ และดังนั้นการต่อสู้บางอย่างเป็นองค์ประกอบสำคัญในความสุขที่เราใช้ในการเล่น การทำความเข้าใจกฎหมายนี้จะเป็นประโยชน์ในคำถามใด ๆ ของประเภท - ตัวอย่าง ในความพยายามยากอย่างรวดเร็วเพื่อชดเชยโศกนาฏกรรมจาก melodrama และตลกจาก farce ว่าอุปสรรคการย้อนของพระเอกสุดท้ายแบ่งตัวอย่าง insurmountable คิดกรีกของโชคชะตา เช่น คริสเตียนที่ตั้งของจัดเตรียม ทางเลือก ตรรกะทางวิทยาศาสตร์ทันสมัย แล้วเรามีโศกนาฏกรรมที่บริสุทธิ์และเรียบง่าย ถ้าอุปสรรคไม่อย่าง insurmountable การไม่มากกว่ากฎหมายสังคม บางสิ่งบางอย่างของผู้ชายของตัวเองทำ และดังไม่สุดท้าย inexorable แล้วเรามีละครอย่างจริงจัง ถ้าอุปสรรคเป็นความปรารถนาของมนุษย์อีก ผลของการโต้เถียงของอักขระสองตัวนี้มีแนวโน้มให้เราตลก และอุปสรรคเป็นเพียงหนึ่งในแผนย่อยของสังคม แล้วเราอาจ farce แต่มีไม่บรรทัด hard-and-fast แยกอุปสรรคต่าง ๆ เหล่านี้ซึ่งวีรบุรุษหลายจะดิ้นรนเอาชนะ ดังนั้นชนิดของเล่นอาจแรเงาเข้ากัน จนเป็นเรื่องที่ยากจะประกาศการจัดประเภทแม่นยำ ใครจะบอกว่า 'ตลกของข้อผิดพลาด' ไม่ ในความเป็นจริง หลัก farce หรือว่า เอลิซาเบธโศกนาฏกรรมของเลือดไม่เป็น melodramaแม้ว่า dramatist จริงไม่ ได้ทั้งเหตุการณ์เขาเล่นและ personages ตั้งครรภ์ในขณะเดียวกัน แต่เราคุ้นเคยกับพิจารณาโศกนาฏกรรมและตลก nobler melodrama และ farce เนื่องจากในอดีต ตัวเองดูเหมือน สร้างสถานการณ์แผน และครองโครงสร้าง ในขณะที่ในหลัง ได้ชัดเจนแต่ว่า สถานการณ์มี evoked ตัว และให้เหล่านี้จะรู้เฉพาะในตราบการดำเนินเรื่องอาจทำให้เขาเปิดเผยลักษณะจึงเรียก ตลก แล้ว ปรากฏให้เราเป็นตัวอารมณ์ขัน การกระทำที่เกิดจากการปะทะกันตามอักขระ และนี่คือคำนิยามที่เหมาะสม MISANTHROPE แต่งงานของฟิกาโร โรงเรียนสำหรับสแกนดัล และ POIRIER เมตร DE GENDRE ใน comedies เหล่านี้ พล็อต ดำเนินการ เรื่อง เป็นผลโดยตรงต่ออิทธิพลของหลายตัวบนกันพิจารณาประวัติศาสตร์วรรณกรรมละครจะแสดงตลกของมาตรฐานนี้ว่ามากได้ไม่แน่นอน เนื่องจากชิ้นส่วนอารมณ์ขันอยู่เสมอแนว stiffen ในละคร ใน FROUFROU เช่น หรือผ่อนคลายใน farce ในคู่แข่ง พอใจ ตามคำจำกัดความที่ดูเหมือนว่าในทั้งหมด และมีประโยชน์จะเป็นในการช่วยงานเราสังเกตชัดเจนข้อจำกัดจริงของตลก เราไม่ต้องยืนยันที่เมื่อใช้รุนแรงเกินไป หรือเราจะพบว่า เราได้ลบออกจากรายการของตัวเขียนของตลกชื่อสองสุดแบบขั้นอารมณ์ขัน เชกสเปียร์และอริสโตฟานเนส จากที่ไม่มีเราเล่นการ์ตูนเดียวการกระทำที่เกิดตามการปะทะของอักขระบนอักขระ Fantasies งามของเชกสเปียร์แบ่งออกเป็นคลาสอื่น ซึ่งเราอาจสมัยโรแมนติกตลก และที่เราค้นหาพล็อตการ์ตูนอย่างต่อเนื่อง และกำหนดออกตามแผนอย่างจริงจังเท่านั้นเหือดร่วมกับ ยุคคลินตันจินตนาการของอริสโตฟานเนสแสดงตัวเองไม่อยู่ ในรูปแบบใด ๆ ที่ค่อนข้างจะเรียกว่าตลก แต่ค่อนข้าง ในที่อาจอธิบายว่า burlesque น้อยจอม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กฎหมายของโรงละครที่เป็นเอ็มBrunetièreได้กำหนดมันก็คือละครเรื่องนี้ต้องรับมือกับการออกกำลังกายของมนุษย์จะและที่ดังนั้นการต่อสู้ของบางจัดเรียงเป็นองค์ประกอบสำคัญในความสุขที่เราใช้เวลาในการเล่น ความเข้าใจที่ชัดเจนของกฎหมายนี้เป็นประโยชน์ในการจัดหมวดหมู่คำถามใด ๆ - ตัวอย่างเช่นในความพยายามที่ยากลำบากอย่างมากที่จะตั้งปิดโศกนาฏกรรมจากโลกและนักแสดงตลกจากเรื่องตลก หากอุปสรรคกับที่ประสงค์ของพระเอกในที่สุดก็แบ่งตัวเองเป็นผ่านไม่ได้อย่างความคิดของกรีกชะตากรรมเช่นพระราชกฤษฎีกาคริสเตียนพรหรือหลักคำสอนทางวิทยาศาสตร์ที่ทันสมัยของการถ่ายทอดทางพันธุกรรมแล้วเรามีโศกนาฏกรรมบริสุทธิ์และเรียบง่าย ถ้าไม่ได้เป็นอุปสรรคผ่านไม่ได้อย่างที่เป็นไม่มากไปกว่ากฎหมายทางสังคมของการทำบางสิ่งบางอย่างของตัวเองของมนุษย์และดังนั้นจึงไม่ยอมในที่สุดแล้วเราก็มีละครเรื่องร้ายแรง หากอุปสรรคเป็นเพียงความปรารถนาของมนุษย์อีกแล้วผลของการต่อสู้ของทั้งสองตัวละครที่มีแนวโน้มที่จะให้เราตลก และถ้าอุปสรรคเป็นเพียงหนึ่งในการประชุมของสังคมเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้วเราอาจจะมีเรื่องตลก แต่ในขณะที่ไม่มีเส้นอย่างหนักและรวดเร็วแยกอุปสรรคเหล่านี้หลายที่หลายวีรบุรุษกำลังดิ้นรนที่จะเอาชนะเพื่อให้แตกต่างกันของการเล่นอาจจะเป็นหนึ่งในที่ร่มอีกจนกระทั่งมันมักจะเป็นเรื่องยากที่จะประกาศการจัดหมวดหมู่ได้อย่างแม่นยำ ใครจะบอกว่า 'ตลกที่ผิดพลาด' ไม่ได้ในความเป็นจริงเป็นหลักเรื่องตลก? หรือว่าลิซาเบ ธ โศกนาฏกรรมของเลือดไม่ได้เป็นหลักโลกหรือไม่แม้ว่าละครจริงแต่ไม่สามารถตั้งครรภ์เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งในการเล่นของเขาและบุคคลที่ช่วงเวลาเดียวกัน แต่เราจะคุ้นเคยกับการพิจารณาโศกนาฏกรรมและตลกสูงส่งกว่าโลกและเรื่องตลก เพราะในอดีตตัวละครที่ตัวเองดูเหมือนจะสร้างสถานการณ์ของพล็อตและครองโครงสร้าง; ในขณะที่ในระยะหลังก็เป็นที่ชัดเจนมากกว่าที่สถานการณ์ที่มีการปรากฏตัวละครและที่เหล่านี้จะตระหนักถึงเฉพาะในเท่าที่ดำเนินการเรื่องนี้อาจจะทำให้พวกเขาเผยให้เห็นลักษณะที่เรียกว่าดังนั้นสำหรับ ตลกแล้วเราดูเหมือนจะเป็นชิ้นส่วนอารมณ์ขัน, การกระทำของที่เกิดจากการปะทะกันของตัวละครที่ตัวอักษร; และนี่คือความหมายที่เหมาะกับเกลียดชังผู้หญิงที่แต่งงานของ FIGARO โรงเรียนอื้อฉาวและ Gendre DE เมตร POIRIER ในละครเหล่านี้พล็อตการดำเนินการเรื่องนี้เป็นผลโดยตรงจากอิทธิพลของตัวละครหลายตัวที่หนึ่งอีก. พิจารณาของประวัติศาสตร์ของวรรณกรรมละครจะแสดงตลกของมาตรฐานนี้เป็นบ่อยมากอย่างแน่นอนเนื่องจาก ชิ้นส่วนอารมณ์ขันอยู่เสมอว่าจะพุ่งลงไปในละครแข็งเช่นเดียวกับใน FROUFROU เช่นหรือจะผ่อนคลายลงในเรื่องตลกในขณะที่คู่แข่ง ที่น่าพอใจเป็นความหมายที่ดูเหมือนว่าในทั้งและมีประโยชน์ตามที่มันเป็นในการช่วยให้เราสามารถรับรู้ได้อย่างชัดเจนข้อ จำกัด ที่แท้จริงของตลกเราต้องไม่ยืนยันการใช้มันมากเกินไปอย่างรุนแรงหรือเราจะพบว่าเราได้ลบออกจากรายชื่อของนักเขียนของ ตลกชื่อของทั้งสองของโทยิ่งใหญ่ที่สุดของเวทีอารมณ์ขันเช็คสเปียร์และอริสจากไม่มีใครเรามีการ์ตูนการเล่นเดี่ยวการกระทำของซึ่งมีสาเหตุมาจากการปะทะกัน แต่เพียงผู้เดียวของตัวละครที่ตัวอักษร จินตนาการที่สวยงามของเช็คสเปียร์ตกอยู่ในชั้นอื่นซึ่งเราอาจระยะโรแมนติกตลกและในการที่เราได้พบกับพล็อตการ์ตูนอย่างต่อเนื่องและตั้งค่าออกจากพล็อตที่ร้ายแรงเพียงเข้าร่วมเทียมกับมัน อุดมสมบูรณ์ของความคิดสร้างสรรค์อริแสดงตัวเองไม่ได้อยู่ในรูปแบบใด ๆ ค่อนข้างจะเรียกว่าตลก แต่ในสิ่งที่อาจจะอธิบายเป็นตลก-พรั่งพรูออกมา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กฎหมายของโรงละครเป็นเมตร bruneti è re ได้สูตรมันก็คือละคร ต้องจัดการกับการออกกำลังกายของจะของมนุษย์และดังนั้นการต่อสู้ของบางประเภทเป็นองค์ประกอบสําคัญในความสุขที่เราใช้ในการเล่น ความเข้าใจที่ชัดเจนของกฎหมายฉบับนี้จะเป็นประโยชน์ในการใด ๆคำถามของการจัดหมวดหมู่ -- ตัวอย่างเช่นในความพยายามที่ยากขึ้นที่จะตั้งปิดโศกนาฏกรรมจากเมโลดราม่าและตลกจากละครตลก ถ้าอุปสรรคต่อซึ่งจะของพระเอกก็แบ่งตัวเองเป็นอย่างที่ผ่านไม่ได้ , กรีกความคิดของโชคชะตา , ตัวอย่างเช่น , คริสเตียน บัญชาของพระผู้เป็นเจ้า หรือหลักการทางวิทยาศาสตร์สมัยใหม่ กรรมพันธุ์ เราก็เศร้า บริสุทธิ์และเรียบง่ายถ้าไม่ได้จริง ๆอุปสรรคผ่านไม่ได้ถูกไม่กว่ากฏหมายสังคมบางอย่างของมนุษย์เองและดังนั้นจึงไม่ก็ไม่ยอมให้เราก็มีดราม่าจริงจัง ถ้าอุปสรรคเป็นเพียงความปรารถนาของมนุษย์อีก แล้วผลของการต่อสู้ของทั้งสองตัวละครจะมีให้เราตลก และถ้าอุปสรรคเป็นเพียงหนึ่งในการประชุมย่อยของสังคมแล้วเราอาจจะทำ . แต่ไม่มีอย่างหนักและรวดเร็วเส้นแยกอุปสรรคหลายเหล่านี้ซึ่งวีรบุรุษหลายกำลังดิ้นรนที่จะเอาชนะ ดังนั้นประเภทที่แตกต่างกันของการเล่นอาจจะค่อยๆ เปลี่ยนเป็นอีกแบบหนึ่ง จนกระทั่ง มันมักจะยากที่จะประกาศหมวดหมู่ที่ชัดเจน ใครจะบอกว่า ' ตลกของข้อผิดพลาด ' ไม่ได้เป็นในความเป็นจริงเป็น เรื่องตลก ?หรือว่าทางโศกนาฏกรรมเลือดไม่ได้เป็นหนังรักเหรอ

แม้ว่าจริงความรู้ไม่สามารถ แต่ประดิษฐ์ทั้งเหตุการณ์และบุคคลที่การเล่นในช่วงเวลาเดียวกันของเขา แต่เราก็คุ้นเคยกับการพิจารณาโศกนาฏกรรมและตลกกว่าและ nobler เหมือนเรื่องตลก เพราะในอดีตตัวละครตัวเองดูเหมือนจะสร้างสถานการณ์ของพล็อต และควบคุมโครงสร้างของในขณะที่หลังมันเป็นที่ชัดเจนว่าสถานการณ์มี evoked ตัวละครที่เป็นพวกรับรู้เท่าที่ดำเนินการเรื่องที่อาจทำให้พวกเขาที่จะเปิดเผยลักษณะจึงเรียก . ตลก , จากนั้นจะปรากฏให้เราเป็นชิ้นอารมณ์ขัน , การกระทำซึ่งเกิดจากการปะทะกันของตัวละครกับตัวละคร ซึ่งเป็นคำนิยามที่เหมาะกับคนเกลียดมนุษย์ ,การแต่งงานของเวอร์จินแมรี โรงเรียนนี้ และ gendre เดอ ม. poirier . ในตลกนี้แปลง , การกระทำ , เรื่องราว , เป็นผลโดยตรงของอิทธิพลของตัวละครหลายตัวในกันและกัน

พิจารณาประวัติความเป็นมาของวรรณกรรมละครจะแสดงตลกของมาตรฐานนี้มีไม่บ่อยแน่นอนตั้งแต่ชิ้นที่อารมณ์ขันอยู่เสมอพุ่งทั้งดามในละคร ใน ฟรู ฟรู ตัวอย่าง หรือผ่อนคลายในเรื่องตลก เป็นคู่แข่ง น่าพอใจเป็นคำนิยามดูทั้งหมด และเป็นประโยชน์ มันเป็นในการช่วยงานเรารับรู้อย่างชัดเจน ข้อ จำกัด ที่แท้จริงของตลกเราต้องไม่ยืนยันเมื่อใช้มันรุนแรงเกินไป หรือเราจะพบว่า เราได้ลบออกจากรายการของนักเขียนของตลกชื่อ สอง ของ มาสเตอร์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของอารมณ์ขันขั้น เชคสเปียร์ และอาริสโตฟาเนส จากทั้งผู้ที่มีเราคนเดียวการ์ตูนเล่นการกระทำที่เนื่องจากการปะทะกันของตัวละครใน อักขระจินตนาการที่สวยงามของเชกสเปียร์อยู่ในอีกห้องหนึ่ง ซึ่งเราอาจระยะ โรแมนติก คอมเมดี้ และที่เราเจอการ์ตูนพล็อตอย่างต่อเนื่องและตั้งปิดโดยแปลงร้ายแรงเท่านั้น ตั้งใจกับมัน ความอุดมสมบูรณ์ของกันดั้มมาร์คทูว์แสดงจินตนาการตัวเองในรูปแบบใด ๆค่อนข้างที่จะเรียกว่าตลก แต่ในสิ่งที่อาจจะอธิบายเป็นเนื้อเพลงตลก .