It was a dark basement. This space

It was a dark basement. This space where the sun’s rays shone in from a small overhead windows were finely punctuated by cells lined up in rows.
In this prison-like cell I laid down to rest.
I was only laying down, not sleeping.
It was because of a certain noise I wasn’t able to sleep.
It was a noisy girl, it wouldn’t have killed her to do it more quietly.
The sound I heard was a female voice, I can hear the sweet voice, appealing, by offering flattery perhaps, to gain some pleasure.
“Here” is where as usual, the wardens perused the goods they liked for themselves.
Nobody cared, and even if they do nobody would lift a finger.
I quickly threw the threadbare blanket…the flea-ridden piece of cloth on myself.
Before long the voices faded, and silence returned.
It won’t be long until sunrise now, but I should get as much sleep as I can.
I closed my eyes, enjoying what short rest I can before dawn.
I came “here” before I was aware of what was going on.
When I realized it I was already here, I don’t know where I was before I came here, nor did I know how I got here.
I myself said that my age was 13 or 14, but still, I don’t know what it is exactly. As far as I could hear from the people who brought me up, they said I might have been sold by my parents, or maybe kidnapped by some robbers.
What this place “here” is can be clearly explained.
This was a place where boys and girls are gathered, and the perverted guests enjoy themselves by embracing them or making them kill each other.
I awoke to the coarse ringing sound of a bell and jumped to my feet.
The only thing I need to prepare was my own body.
Today is another day where I would have to battle for my life.
I left the small room, went to the mess room to fill myself with soup that looked like vomit, and awaited my orders.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชั้นใต้ดินที่มืดได้ พื้นที่นี้ที่แดด shone ในจากหน้าต่างขนาดเล็กจ่ายได้ประณีต punctuated โดยเซลล์ที่เรียงกันเป็นแถวในเซลล์คุกเช่นนี้ ฉันวางลงที่เหลือฉันได้เพียงวางลง นอนไม่ก็ เพราะเป็นเสียงบางอย่างที่ไม่ค่อยได้นอนมันเป็นผู้หญิงคะ มันไม่ได้ฆ่าเธอค่อยเสียงที่ผมได้ยินเป็นเสียงหญิง ฉันสามารถได้ยินเสียงหวาน น่าสนใจ ตาม flattery ที่ให้บริการที ได้รับความสุขบาง"ที่นี่" อยู่ตามปกติ wardens ที่ perused สินค้าที่พวกเขาชอบในตัวเองไม่มีใครดูแล และแม้ว่าพวกเขาไม่มีใครต้องยกนิ้วฉันได้อย่างรวดเร็วโยน threadbare แบบครอบคลุม...นั่งนัดชิ้นส่วนผ้าในตัวเองก่อนที่จะลอง เสียงสีจางลง และความเงียบกลับไม่นานจนกระทั่งพระอาทิตย์ขึ้นในตอนนี้ แต่ฉันควรได้รับการนอนหลับมากที่สุดเท่าที่ฉันสามารถฉันปิดตา เพลิดเพลินกับการพักผ่อนสั้น ๆ สิ่งที่ฉันสามารถก่อนรุ่งอรุณฉันมา "ที่นี่" ก่อนที่ผมตระหนักถึงสิ่งเกิดขึ้นเมื่อฉันรับรู้มันได้แล้วที่นี่ ฉันไม่รู้ว่าที่ผมก่อนผมมาที่นี่ หรือไม่ฉันรู้ว่าฉันได้ที่นี่ฉันเองพูดว่า ฉันอายุ 13 หรือ 14 แต่ยัง ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไรแน่นอน เท่าที่ได้ฟังจากคนที่ขึ้นมาที่ฉัน กล่าวฉันอาจถูกขาย โดยพ่อแม่ของฉัน หรือบางทีการลักพาตัว โดยโจรบางสถานที่นี้ "ที่นี่" จะสามารถได้ชัดเจนอธิบายนี้เป็นสถานที่รวบรวมเด็กชายและเด็กหญิง และที่ perverted พักตัวเอง โดยในบรรดาพวกเขา หรือทำให้พวกเขาฆ่ากันฉันตื่นขึ้นมาเสียงระฆังดังหยาบ และการเท้าของฉันสิ่งเดียวที่ต้องจัดเตรียมคือ ร่างกายของฉันเองวันนี้เป็นอีกวันที่ผมจะต้องต่อสู้ชีวิตของฉันผมออกจากห้อง ไปห้องระเบียบไปเติมเอง ด้วยซุปที่เหมือนอาเจียน และใบสั่งของฉันที่รอคอย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันเป็นห้องใต้ดินที่มืด นี้พื้นที่ที่รังสีดวงอาทิตย์ที่ส่องมาจากค่าใช้จ่ายในหน้าต่างขนาดเล็กละเอียด punctuated โดยเซลล์เรียงกันเป็นแถว ในคุกนี้ เช่น เซลล์ผม

ผมนอนพัก ก็นอน ไม่นอน .
เพราะบางเสียงผมยังไม่ได้หลับ .
มันหญิงสาวเสียงดัง มันไม่ฆ่าเธอทำมันอย่างเงียบๆ เสียงที่ฉันได้ยินคือ
เสียงหญิงผมได้ยินเสียง หวาน คาว โดยเสนอคะบางที เพื่อจะได้มีความสุข
" ที่นี่ " คือที่เป็นปกติ , ผู้พิทักษ์ perused สินค้าที่พวกเขาชอบตัวเอง .
ไม่มีใครแคร์ และแม้ว่าพวกเขาทำไม่มีใครยกนิ้ว .
ผมรีบโยนผ้าห่ม . . . . . . . ถูกหมัดขึ้น ชิ้นผ้าเอง ไม่นานเสียงจาง

และความเงียบกลับมามันไม่ยาวจนพระอาทิตย์ขึ้น แต่ตอนนี้ผมควรจะได้รับการนอนหลับมากที่สุดเท่าที่ฉันสามารถ .
ฉันปิดตาของฉันเพลิดเพลินกับส่วนที่เหลือสั้น ๆ ว่าฉันสามารถ ก่อนฟ้าสาง
ฉันมา " ที่นี่ " ก่อนที่ผมจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น . . .
ตอนที่ฉันรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ ฉันไม่รู้ว่าฉันก่อนที่ฉันจะมาที่นี่ ผมไม่รู้ว่าผมมาที่นี่ ผมเองบอกว่า
อายุ 13 หรือ 14 ปี แต่ผมก็ยังไม่รู้ มันคืออะไรกันแน่เท่าที่ผมได้ยินจากคนที่เลี้ยงผมมา เขาบอกว่าแม่อาจจะถูกขายโดยพ่อแม่ หรืออาจถูกลักพาตัวโดยโจร .
อะไรนี่ " ที่นี่ " จะสามารถอธิบายได้ชัดเจนขึ้น
นี่คือสถานที่ที่ชายและหญิงรวมกัน และพวกแขกเพลิดเพลินกับตัวเองโดย กอดพวกเขาหรือทำให้พวกเขาฆ่ากันเอง
ผมตื่นขึ้นกับเสียงของระฆังที่หยาบและกระโดดให้เท้าของฉัน .
สิ่งเดียวที่ผมต้องเตรียมตัวคือร่างกายของฉันเอง .
วันนี้เป็นวันอื่นที่ฉันต้องต่อสู้เพื่อชีวิตของฉัน .
ผมออกจากห้องเล็ก ๆ ไปที่ห้องระเบียบเพื่อเติมตัวเองด้วยซุปที่คล้าย อาเจียน และรอคำสั่งข้า