impossible for someone who does not

impossible for someone who does not pick up much of the contextual mostly visual information provided by the environment. For instance, if a person found him/herself in a random building, a quick glance around the current location tells a lot already about the building. Things such as signs, furniture, corridors and staircases, and the view from windows can tell about the purpose of the building, and a location can be approximated from the outside view. Most of this information will be completely missed by someone who cannot pick it up with the eyes, and so a major challenge is to design a system that can transmit this information, or provide the knowledge in another way. A blind person navigates in a highly structured manner using both physical and artificial landmarks. Examples of the former include walls, pavement edges, material changes and auditory information such as the beeps of a traffic light or how the sound reverberates in the location. Artificial landmarks are, for example, ''third door on the left'' when walking in a corridor. Since route familiarity is important, it is desirable to reuse as much of a route as possible, because straying from the path might means probably a complete loss of the route. If this should happen, it is important being able to retrace back to a known landmark in order to regain the sense of location and orientation. Routes that stay fairly static might often be preferred because of the lower risk of encountering a large obstacle forcing a different route. Unless the visually impaired person walks with someone else, there are two widely employed solutions to make navigating easier: the white cane and the guide dog. They both provide basic assistance in avoiding obstacles and detecting stairs. Though the guide dog can learn routes and help much more than the cane when something has changed along the route. The cane on the other hand is very simple and is intuitively to use because it behaves like an extended arm. Because of this, it is easy to trust completely in the information the white cane provides. Aside from the white cane or the guide dog, some navigation systems (known as electronic travel aids, ETA's) specifically designed for the visually impaired are available [5]. These range from simple sound-emitting beacons that can be positioned in strategic places of the environment, to Smartphone's with GPS. This can be useful at a high level but it has some major disadvantages. Firstly it is based on static maps and therefore cannot provide dynamic information on-the-fly, and secondly it does not work indoors. The GPS devices that are tailored for the visually impaired, like they usually have some extra features like easy tagging of locations, route logging and retracing functionality, and a ''where am I?'' feature which tries to describe the current location in terms of tagged locations around it [4].

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นไปไม่ได้สำหรับคนที่ไม่ได้รับข้อมูลส่วนใหญ่มองเห็นบริบทโดยสิ่งแวดล้อม เช่น ถ้าคนพบตนเองในอาคารแบบสุ่ม แบบรวดเร็วใกล้เคียงตำแหน่งปัจจุบันบอกมากแล้วเกี่ยวกับอาคาร สิ่งต่าง ๆ เช่นป้าย เฟอร์นิเจอร์ ทางเดิน และบันได และมุมมองจากหน้าต่างสามารถบอกเกี่ยวกับวัตถุประสงค์ของอาคาร และสามารถหาค่าประมาณใกล้จากมุมมองภายนอก ข้อมูลส่วนใหญ่นี้จะพลาดอย่างสมบูรณ์ โดยคนที่ไม่รับกับดวงตา และดังนั้น ความท้าทายสำคัญคือการ ออกแบบระบบที่สามารถส่งข้อมูลนี้ หรือให้ความรู้ในวิธีอื่น คนตาบอดยังในลักษณะมีโครงสร้างสูงโดยใช้สถานที่ทั้งทางกายภาพ และการประดิษฐ์ ตัวอย่างของผนังรวมอดีต ขอบถนน การเปลี่ยนแปลงเนื้อหา และข้อมูลเสียงเช่นการส่งเสียของไฟหรือว่าเสียง reverberates ในตำแหน่งที่ตั้ง ประดิษฐ์สถานอยู่ เช่น, ''สามประตูด้านซ้าย '' เมื่อเดินในทางเดินในอาคาร เนื่องจากความคุ้นเคยเส้นทางเป็นสิ่งสำคัญ เป็นสิ่งที่ต้องการใช้ของกระบวนการผลิตให้มากที่สุด เนื่องจากพลัดหลงจากเส้นทางอาจหมายความว่า อาจจะสูญเสียกระบวนการเสร็จสมบูรณ์ ถ้าควรจะใช้ มันเป็นสิ่งสำคัญความสามารถย้อนกลับไปยังสถานที่รู้จักเพื่อที่จะได้สัมผัสสถานที่และการวางแนว เส้นทางที่พักคงค่อนข้างบ่อยอาจต้อง เพราะลดความเสี่ยงของพบอุปสรรคใหญ่การบังคับทาง เว้นแต่บุคคลที่บกพร่องทางสายตาเดินกับคนอื่น มีสองวิธีแก้ไขทำงานกันอย่างแพร่หลายเพื่อให้การนำทางได้ง่ายขึ้น: เท้าขาวและสุนัขนำทาง พวกเขาทั้งสองให้ความช่วยเหลือเบื้องต้นในการหลีกเลี่ยงอุปสรรค และตรวจจับบันได แม้ว่า สุนัขนำทางสามารถเรียนรู้เส้นทางและความช่วยเหลือมากกว่าไม้เท้าเมื่อบางสิ่งบางอย่างมีการเปลี่ยนแปลงตามกระบวนการผลิต ไม้เท้าคงง่ายมาก และสังหรณ์ใจจะใช้ เพราะแขนขยายเหมือน ด้วยเหตุนี้ มันง่ายเชื่อถือได้อย่างสมบูรณ์ในข้อมูลที่ช่วยให้เท้าขาว นอกจากเท้าขาวหรือสุนัขนำทาง บางระบบนำทาง (เรียกว่าอิเล็กทรอนิกส์ท่องเที่ยวโรคเอดส์ เอของ) โดยเฉพาะออกแบบมาสำหรับจุดบกพร่องจะมี [5] เหล่านี้ช่วงจากเปล่งเสียงบีง่ายที่คุณสามารถวางในสถานยุทธศาสตร์สิ่งแวดล้อม ไปยังสมาร์ทโฟน ของจีพีเอส นี้จะเป็นประโยชน์ในระดับสูง แต่ก็มีข้อเสียที่สำคัญบางอย่าง ประการแรกมันเป็นไปตามแผนที่คง และดังนั้นจึง ไม่สามารถให้ข้อมูลแบบไดนามิกในการบิน และประการที่สอง จะทำงานในที่ร่ม อุปกรณ์ GPS ที่มีเพื่อหาจุดบกพร่อง เช่นมักจะมีคุณสมบัติพิเศษบางอย่างเช่นการติดป้ายสถานง่าย การเข้าสู่ระบบ และฟังก์ชันเส้นทางติดตามรอย และแท็กคุณลักษณะ ''ผมอยู่ที่ไหน '' ซึ่งพยายามอธิบายตำแหน่งที่ตั้งปัจจุบันในแง่ของ สถานที่นั้น [4]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไปไม่ได้สำหรับคนที่ไม่ได้รับมากของข้อมูลภาพส่วนใหญ่ที่ให้บริการโดยบริบทสภาพแวดล้อม ยกตัวอย่างเช่นถ้าเป็นคนที่พบว่าเขา / เธอในอาคารแบบสุ่มอย่างรวดเร็วรอบที่ตั้งปัจจุบันบอกมากแล้วเกี่ยวกับอาคาร สิ่งต่างๆเช่นป้าย, เฟอร์นิเจอร์, ทางเดินและบันไดและมุมมองจากหน้าต่างสามารถบอกเกี่ยวกับวัตถุประสงค์ของอาคารและสถานที่ที่จะสามารถประมาณการจากมุมมองออกไปข้างนอก ส่วนใหญ่ของข้อมูลนี้จะพลาดอย่างสมบูรณ์โดยคนที่ไม่สามารถหยิบมันขึ้นมาได้ด้วยตาและความท้าทายที่สำคัญคือการออกแบบระบบที่สามารถส่งข้อมูลนี้หรือให้ความรู้ในอีกทางหนึ่ง มีคนตาบอดนำทางในลักษณะโครงสร้างสูงใช้ทั้งสถานที่สำคัญทางกายภาพและเทียม ตัวอย่างของอดีตรวมถึงผนังขอบทางเท้าเปลี่ยนแปลงวัสดุและข้อมูลการได้ยินเช่นเสียงเตือนของสัญญาณไฟจราจรหรือวิธีการเสียงสั่นสะเทือนในสถานที่ สถานที่สำคัญประดิษฐ์จะยกตัวอย่างเช่น '' สามประตูด้านซ้าย '' เมื่อเดินอยู่ในทางเดิน เนื่องจากเส้นทางที่คุ้นเคยเป็นสิ่งที่สำคัญเป็นที่พึงปรารถนาเพื่อนำมาใช้เท่าของเส้นทางที่เป็นไปได้เพราะพลัดหลงจากเส้นทางอาจหมายความว่าอาจจะสูญเสียที่สมบูรณ์ของเส้นทาง ถ้าเรื่องนี้จะเกิดขึ้นก็เป็นสิ่งสำคัญที่จะสามารถย้อนกลับไปยังสถานที่สำคัญที่รู้จักกันในการที่จะฟื้นความรู้สึกของสถานที่และการวางแนว เส้นทางที่อยู่ค่อนข้างคงที่อาจมักจะเป็นที่ต้องการเนื่องจากมีความเสี่ยงลดลงของการเผชิญหน้ากับอุปสรรคใหญ่บังคับให้เป็นเส้นทางที่แตกต่างกัน เว้นแต่บุคคลที่พิการทางสายตาเดินกับคนอื่นมีสองโซลูชั่นที่มีงานทำกันอย่างแพร่หลายเพื่อให้การนำง่าย: อ้อยสีขาวและสุนัขคู่มือ พวกเขาทั้งสองให้ความช่วยเหลือขั้นพื้นฐานในการหลีกเลี่ยงอุปสรรคและการตรวจจับบันได แม้ว่าสุนัขสามารถเรียนรู้เส้นทางและช่วยให้มากขึ้นกว่าอ้อยเมื่อสิ่งที่มีการเปลี่ยนแปลงไปตามเส้นทาง อ้อยในมืออื่น ๆ เป็นเรื่องง่ายมากและสังหรณ์ใจที่จะใช้เพราะมันจะทำงานเหมือนแขนขยาย ด้วยเหตุนี้จึงเป็นเรื่องง่ายที่จะไว้วางใจอย่างสมบูรณ์ในข้อมูลอ้อยให้เป็นสีขาว นอกเหนือจากอ้อยสีขาวหรือสุนัขบางระบบนำทาง (เรียกว่าโรคเอดส์เดินทางอิเล็กทรอนิกส์กทพ.) ที่ได้รับการออกแบบมาโดยเฉพาะสำหรับผู้พิการทางสายตาที่มีอยู่ [5] ช่วงนี้จากบีคอนเสียงเปล่งง่ายๆที่สามารถวางในสถานที่ยุทธศาสตร์ของสภาพแวดล้อมมาร์ทโฟนที่มีจีพีเอส ซึ่งจะเป็นประโยชน์ในระดับสูง แต่ก็มีข้อเสียที่สำคัญบางอย่าง ประการแรกมันขึ้นอยู่กับแผนที่แบบคงที่และดังนั้นจึงไม่สามารถให้ข้อมูลแบบไดนามิกใน-the-fly และประการที่สองมันไม่ทำงานในบ้าน อุปกรณ์จีพีเอสที่เหมาะสำหรับผู้พิการทางสายตาเช่นที่พวกเขามักจะมีคุณสมบัติพิเศษบางอย่างเช่นการติดแท็กได้ง่ายในสถานที่เข้าสู่ระบบเส้นทางและการทำงานย้อนกลับและ 'ฉันอยู่ที่ไหน?' คุณสมบัติ '' ซึ่งพยายามที่จะอธิบายถึงตำแหน่งปัจจุบันในแง่ ของแท็กสถานที่รอบ ๆ [4]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นไปไม่ได้สำหรับคนที่ไม่ได้รับมากของบริบทส่วนใหญ่ภาพข้อมูลจากสิ่งแวดล้อม ตัวอย่างเช่นถ้าเป็นคนที่พบเขา / เธอในการสร้างแบบสุ่มอย่างรวดเร็วรอบตำแหน่งปัจจุบันบอกมากแล้วเกี่ยวกับอาคาร เฟอร์นิเจอร์ต่างๆ เช่น ป้าย ทางเดินและบันได และมุมมองจากหน้าต่างสามารถบอกเกี่ยวกับจุดประสงค์ของอาคารและสถานที่สามารถคำนวณจากมุมมองภายนอก ข้อมูลนี้ส่วนใหญ่จะพลาดอย่างสมบูรณ์โดยใครบางคนที่ไม่สามารถรับกับดวงตา ดังนั้น ความท้าทายหลัก คือ การออกแบบระบบที่สามารถส่งข้อมูลนี้ หรือให้ความรู้ในทางอื่น คนตาบอดนำทางในลักษณะโครงสร้างสูงใช้แหล่งท่องเที่ยว ทั้งทางร่างกาย และประดิษฐ์ ตัวอย่างของอดีตรวมถึงผนัง , ขอบบาทวิถี การเปลี่ยนแปลงวัสดุและข้อมูลเสียง เช่น เสียงของสัญญาณไฟจราจร หรือ ว่า เสียงจะสะท้อนในสถานที่ แหล่งท่องเที่ยว เทียม เช่น 'third ประตูทางซ้าย ' ' เมื่อเดินในทางเดิน เนื่องจากเส้นทางที่คุ้นเคย เป็นสิ่งสำคัญ มันเป็นที่พึงปรารถนาที่จะใช้มากของเส้นทางที่เป็นไปได้ เพราะพลัดหลงจากเส้นทางอาจหมายความว่าอาจหายไปอย่างสมบูรณ์ของเส้นทาง ถ้ามันเกิดขึ้น มันเป็นสิ่งสำคัญที่สามารถย้อนกลับไปรู้จักสถานที่สำคัญเพื่อที่จะฟื้นความรู้สึกของตำแหน่งและทิศทาง เส้นทางที่พักค่อนข้างคงที่อาจจะมักจะต้องการเนื่องจากการลดความเสี่ยงของการพบกับอุปสรรคใหญ่บังคับให้เส้นทางอื่น ถ้าบกพร่องคนเดินกับคนอื่น มีอยู่สองอย่างที่ใช้โซลูชั่นเพื่อให้นำทางได้ง่ายขึ้น : ไม้เท้าขาวและสุนัขนำทาง พวกเขาทั้งสองให้ความช่วยเหลือขั้นพื้นฐานในการหลีกเลี่ยงอุปสรรคและบันได แม้ว่าสุนัขนำทางสามารถเรียนรู้เส้นทางและช่วยให้มากขึ้นกว่าอ้อยเมื่อมีบางอย่างเปลี่ยนไปตามเส้นทาง ไม้เท้าในมืออื่น ๆได้ง่ายมาก และสังหรณ์ใจในการใช้ เพราะมันทำตัวเหมือนเป็นแขนขยาย . เพราะเรื่องนี้ มันเป็นเรื่องง่ายที่จะเชื่อใจในข้อมูลไม้เท้าขาวให้ นอกเหนือจากไม้เท้าขาว หรือสุนัขนำทาง , ระบบนำทาง ( ที่รู้จักกันเป็น เอดส์ ด้านอิเล็กทรอนิกส์และ ) ที่ออกแบบมาเฉพาะสำหรับผู้พิการทางสายตามีอยู่ [ 5 ] เหล่านี้ช่วงจากง่ายเสียงเปล่งบีคอนที่สามารถวางในสถานที่เชิงกลยุทธ์ของสิ่งแวดล้อม , มาร์ทโฟนกับ GPS นี้จะเป็นประโยชน์ในระดับมาก แต่มันมีข้อเสียที่สำคัญ . ประการแรก ตามแผนที่แบบคงที่และดังนั้นจึงไม่สามารถให้ข้อมูลแบบไดนามิกในการบิน และประการที่สอง มันไม่ทำงานในบ้าน อุปกรณ์จีพีเอสที่เหมาะสำหรับผู้พิการทางสายตา เช่นที่พวกเขามักจะมีลักษณะพิเศษบางอย่างเช่นง่ายติดป้ายสถานที่ , เส้นทางเข้าสู่ระบบและย้อนรอยเส้นทางการทำงาน และ ' 'where ฉัน ? ' ' คุณลักษณะที่พยายามอธิบายถึงตำแหน่งปัจจุบันในแง่ของแท็กสถานที่รอบ ๆ [ 4 ]