The three original American dialect

The three original American dialects — New England, Mid-Atlantic and Southern — all had their origins in different areas of England and reproduce many of the characteristics of those areas. The varieties of Southern English, as well as the Midwestern twang, evolved in consequence of these dialects' rubbing together.
Non-English dialects have had relatively little influence, except in semantics and several structures which are clearly marked as non-English in origin (for example, Yiddish influence in the New York area; Black English influence). Languages in contact (as opposed to dialects in contact) rarely interact except in extremes and never in phonology. Rather there may be borrowings, which are eventually integrated into the target language (corduroy, diapers, etc.), or else one language obliterates the other, as in Latin taking over Gaulish, or English taking over Irish. However, the latter case is special, since traces of Irish remain in phonology, familiar syntax, and vocabulary. A standard form evolves when a group speaks such a mixture of dialects that no particular one can be distinguished.

The principles are the same for any language which `emigrates,' as with English, French, Spanish and Portuguese into North America. First the emigrant languages start to evolve from a specific homeland dialect. Then they evolve differently from the homeland because of lack of contact. The less contact, the more different the evolution, because the home dialect also continues to evolve.

The U.S. kept less of a `British' accent because it threw off British dominance at a rather early stage, which Australia and New Zealand did not. The educational system in those countries continued to import teachers and administrators from "home," as the British linguistic model was considered `superior'. Canada is an odd case: it is also British-dominated, but the Maritimes, which were the center of Canada for a significant while (from 1755 until around 1830), were heavily populated with Celtic groups, both Irish and Scots, who emigrated to get away from the British, or were expelled from Britain, and did not particularly want to follow a `superior' linguistic model.

A large group of American Loyalists went to Canada after the Revolution and settled en masse in southern Quebec and southern Ontario, bringing the already-evolved U.S. linguistic model. This model continued to be powerful because of the constant contacts between Canada and the U.S., as opposed to either country's contacts with Britain. Upper-class speech in Canada sounded vaguely British (to U.S. ears, not to British ones) until around the 1950's, when it aligned itself with the American model, keeping only certain particularities in pronunciation (individual words, not phonemes), structure (lack of articles, as in "she's at university") and vocabulary. It is practically impossible to distinguish a Western Canadian from a Northwestern American, because both groups moved west around the same time, with a resultant mix of dialects.

All emigrant languages tend to be linguistically nostalgic, preserving archaic forms of pronunciation: the `hillbillies' really did preserve forms of English which date back to Shakespeare, although what they do with those forms is another question.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สำเนียงอเมริกันฉบับสาม — นิวอิงแลนด์ แอตแลนติกตอนกลาง และภาคใต้ซึ่งทั้งหมดมีจุดเริ่มต้นของพวกเขาในพื้นที่ต่าง ๆ ของประเทศอังกฤษ และสร้างลักษณะของพื้นที่เหล่านั้นมากมาย พัฒนาสายพันธุ์ภาคใต้ภาษาอังกฤษ ตลอดจน Midwestern twang, in consequence of ของภาษาเหล่านี้ถูกัน
สำเนียงไม่ใช่ภาษาอังกฤษมีค่อนข้างน้อยอิทธิพล ยกเว้นในความหมายและหลายโครงสร้างที่ชัดเจนได้ทำเครื่องหมายเป็นไม่ใช่ภาษาอังกฤษในจุดเริ่มต้น (เช่น ยิวมีอิทธิพลในบริเวณนิวยอร์ก อังกฤษดำอิทธิพล) ภาษาในการติดต่อ (เมื่อเทียบกับภาษาในการติดต่อ) ไม่ค่อยโต้ตอบยกเว้น ในที่สุด และไม่เคย ในทางสัทวิทยา แต่ อาจมีเงินกู้ยืม ซึ่งในที่สุดรวมเข้ากับภาษาเป้าหมาย (corduroy ผ้าอ้อม etc.), ภาษาหรืออื่น ๆ หนึ่ง obliterates อื่น ๆ ในการละตินพิมพ์ใหญ่กว่า Gaulish หรือขึ้นกว่าไอริชภาษาอังกฤษ อย่างไรก็ตาม กรณีหลังเป็นพิเศษ เนื่องจากร่องรอยของไอร์แลนด์ยังคงอยู่ในทางสัทวิทยา ไวยากรณ์คุ้นเคย และคำศัพท์ ฟอร์มมาตรฐานอยู่เสมอเมื่อกลุ่มพูดเช่นการผสมผสานระหว่างภาษาที่หนึ่งโดยเฉพาะไม่สามารถแตกต่างกัน

หลักการเหมือนกันสำหรับภาษาที่ 'emigrates เช่นเดียวกับภาษาอังกฤษ ฝรั่งเศส สเปน และโปรตุเกสในทวีปอเมริกาเหนือ ครั้งแรก ภาษา emigrant เริ่มจะพัฒนาขึ้นจากภาษาบ้านเกิดเฉพาะ แล้ว พวกเขาพัฒนาแตกต่างออกไปจากบ้านเกิดเมืองนอนเนื่องจากขาดการติดต่อ แตกต่างกันมากขึ้น ติดต่อยิ่งวิวัฒนาการ เนื่องจากภาษาบ้านนอกจากนี้ยังพัฒนา

สหรัฐอเมริกา เก็บน้อยสำเนียง 'อังกฤษ' เพราะมันโยนออกปกครองอังกฤษในแต่ก่อนขั้นตอน ที่ออสเตรเลียและนิวซีแลนด์ได้ไม่ ระบบการศึกษาในประเทศอย่างต่อเนื่องเพื่อนำครูผู้สอนและผู้ดูแลระบบจาก "บ้าน เป็นแบบภาษาศาสตร์อังกฤษเขาก็ 'ซู' แคนาดาเป็นกรณีแปลก: มีอังกฤษครอบงำ แต่ Maritimes ซึ่งมีศูนย์ของแคนาดาในขณะที่สำคัญ (จาก 1755 จนประมาณ 1830), หนักถูกเติม ด้วยกลุ่มเซลติก ไอริชและสก็อต ซึ่งได้อพยพไปอยู่อังกฤษ หรือถูกไล่ออกจากราชอาณาจักร และโดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ได้ต้องการตามแบบภาษาศาสตร์ 'ซู'

กลุ่มใหญ่ของ Loyalists อเมริกันไปแคนาดาหลังจากการปฏิวัติ และมีชำระในควิเบกภาคใต้และภาคใต้ออนตาริโอ มาพัฒนาแล้วสหรัฐภาษาศาสตร์แบบ รูปแบบนี้ต่อให้มีประสิทธิภาพเนื่องจากติดต่อคงที่ระหว่างแคนาดาและสหรัฐอเมริกา ตรงข้ามกับประเทศทั้งสองติดต่อกับราชอาณาจักร เสียงชั้นสูงในประเทศแคนาดาแต่เพียงแห่งอังกฤษคลับ (ไปสหรัฐอเมริกา หู ไม่ให้คนอังกฤษ) จนกระทั่งรอบ 1950's เมื่อมันจัดเองกับแบบอเมริกัน รักษาบาง particularities ในการออกเสียง (คำแต่ละคำ ไม่ phonemes), โครงสร้าง (ไม่มีบทความ ใน "เธอเป็นมหาวิทยาลัย") และคำศัพท์ เป็นจริงไปแคนาดาตะวันตกแยกจากที่ตะวันตกเฉียงเหนืออเมริกัน เนื่องจากทั้งสองย้ายตะวันตกทั่วกัน มีผลแก่ผสมสำเนียง

emigrant ภาษาทั้งหมดมีแนวโน้มที่จะมีความคิดถึง รักษาพวกรูปแบบของการออกเสียง: 'hillbillies"จริง ๆ ไม่ได้รักษารูปแบบของภาษาอังกฤษซึ่งวันเชกสเปียร์ กลับแม้ว่าทำกับฟอร์มที่มีคำถามอื่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สามฉบับอเมริกันภาษา - อังกฤษ แอตแลนติกกลางและภาคใต้ -- ทั้งหมดมีต้นกำเนิดของพวกเขาในพื้นที่ที่แตกต่างกันของอังกฤษ และทำซ้ำหลายลักษณะของพื้นที่เหล่านี้ ความหลากหลายของภาษาอังกฤษภาคใต้ ตลอดจนสำเนียงตะวันตก วิวัฒนาการในผลของภาษาเหล่านี้ เสียดสีกัน ไม่มีอิทธิพลต่อภาษาอังกฤษ
ถิ่นมีค่อนข้างน้อยยกเว้นในความหมายและโครงสร้างต่าง ๆซึ่งมีเครื่องหมายชัดเจนที่ไม่ใช่ภาษาอังกฤษในประเทศ ( เช่น ภาษาไทย อิทธิพลในพื้นที่ ; นิวยอร์กอิทธิพลอังกฤษสีดำ ) ภาษาในการติดต่อ ( ตรงข้ามกับผู้ติดต่อ ) ไม่ค่อยโต้ตอบยกเว้นสุดขั้วและไม่ในนี้ . แต่อาจจะมีการกู้ยืม ซึ่งในที่สุดก็รวมเป็นภาษาเป้าหมาย ( ผ้าริ้ว , ผ้าอ้อมฯลฯ ) , หรืออีกภาษาหนึ่งจะมีอำนาจเหนืออื่น ๆเช่นเดียวกับในภาษาละตินรับช่วงโกลิชหรือภาษาอังกฤษยึดไอริช อย่างไรก็ตาม กรณีหลังเป็นพิเศษ เนื่องจากร่องรอยของไอริชยังคงอยู่ในแบบที่คุ้นเคย และไวยากรณ์คำศัพท์ แบบฟอร์มมาตรฐานวิวัฒนาการเมื่อกลุ่มพูดเช่นส่วนผสมของถิ่นที่ไม่เฉพาะเจาะจงแตกต่าง

หลักการจะเหมือนกันสำหรับภาษาใด ๆ ซึ่ง emigrates ` ' เป็นภาษาอังกฤษ , ฝรั่งเศส , สเปนและโปรตุเกสในทวีปอเมริกาเหนือ ก่อนอพยพภาษาเริ่มคายจากสำเนียงบ้านเกิดที่เฉพาะเจาะจง แล้วพวกเขามีวิวัฒนาการแตกต่างจากบ้านเกิด เพราะขาดการติดต่อ ยิ่งสัมผัส ยิ่งต่างวิวัฒนาการ เพราะบ้านถิ่นยังคงพัฒนา .

.ทำให้น้อยลงของ ` เน้นอังกฤษ เพราะมันโยนออกอังกฤษการปกครองที่ค่อนข้างในระยะแรก ซึ่งออสเตรเลียและนิวซีแลนด์ไม่ ระบบการศึกษาในประเทศเหล่านั้นยังคงนำเข้าครูและผู้บริหารจาก " บ้าน " เป็นแบบภาษาอังกฤษถือว่า ` เหนือกว่า ' แคนาดาเป็นกรณีแปลก : มันยังเป็นชาวอังกฤษที่โดดเด่น แต่ maritimes ,ซึ่งเป็นศูนย์กลางของแคนาดาสำหรับสำคัญในขณะที่ ( จาก 1175 จนถึงประมาณ 1830 ) มีประชากรมาก มีกลุ่มเซลติก ทั้งชาวไอริชและสก็อตที่อพยพไปจากอังกฤษ หรือถูกไล่ออก จากอังกฤษ และไม่ได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งต้องการตาม ' เหนือกว่า ' ภาษา

นางแบบกลุ่มใหญ่ของ loyalists อเมริกันไปแคนาดาหลังการปฏิวัติและตัดสิน en masse ในภาคใต้และภาคใต้ Ontario ประเทศแคนาดา นำแล้วพัฒนาของภาษาแบบ รุ่นนี้ยังคงมีอำนาจเพราะการติดต่อคงที่ระหว่างแคนาดาและสหรัฐอเมริกา เป็นนอกคอกทั้งประเทศ ติดต่อกับอังกฤษ การพูดของชนชั้นสูงในแคนาดาฟังดูคลุมเครืออังกฤษ ( สหรัฐอเมริกาหู ไม่ใช่ที่อังกฤษ ) จนรอบ 1950 ของ เมื่อมันชิดตัวเองกับแบบอเมริกัน , การรักษาเพียงลักษณะเฉพาะบางอย่างในการออกเสียงคำที่บุคคลไม่ทั้งหมด ) โครงสร้าง ( ขาดบทความ เช่น " เธอที่มหาวิทยาลัย " ) และคำศัพท์ มันเป็นไปไม่ได้จริงเพื่อแยกแยะชาวแคนาดาตะวันตกจากตะวันตกเฉียงเหนือของอเมริกาเพราะทั้งกลุ่มย้ายตะวันตกรอบเวลาเดียวกัน ด้วยการผสมผสานระหว่างภาษาถิ่น .

ภาษาผู้อพยพทั้งหมดมีแนวโน้มที่จะคิดถึงภูมิหลัง รักษารูปแบบโบราณของการออกเสียง : ' คนบ้านนอก ' จริงๆรักษารูปแบบของภาษาอังกฤษที่วันที่กลับไปเช็คสเปียร์ แม้ว่าสิ่งที่พวกเขาจะทำอย่างไรกับรูปแบบเหล่านั้นเป็นอีกคำถาม