Productivity growth is the most imp

Productivity growth is the most important gauge of an economy’s long-run health. Nothing is more critical in determining living standards over the long run than improvements in the efficiency with which an economy combines its inputs of capital and labor. Most economists focus on labor productivity, which is an incomplete gauge of efficiency because firms can boost output per man-hour by investing more and equipping workers with better machinery. A better gauge of an economy’s use of resources is “total factor productivity” (TFP), which assesses the efficiency with which both capital and labor are used. Once a nation’s labor force stops growing and an increasing capital stock causes the return on new investment to decline, TFP becomes the main source of economic growth.
The illusion of sustainable growth was not only limited to the command economies. The unusually rapid and protracted growth in the then newly industrialized economies (NIEs) of East Asia (Hong Kong, Singapore, South Korea, and Taiwan) from the 1960s until the 1980s led to the widespread belief that productivity growth in these economies, especially in their manufacturing sectors, had been extraordinarily high. But seminal research[4] showed that the NIEs’ economic growth was mainly due to factor accumulation and the sectoral reallocation of resources.
All four economies had experienced sizable increases in their labor force participation, leading to natural increases in output per capita, or average living standards. In particular, however, they had been rapidly accumulating capital, leading to more capital per worker, and in turn, higher labor productivity. Unlike the command economies of the Communist era, however, factor accumulation in the four NIEs contributed substantially to growth because these economies on the whole allowed the increasing amounts of labor and capital to move from the less productive sectors to the more productive ones. It is this factor accumulation, combined with eventual gains in productivity, which allowed them to escape the MIT.
Japan’s dismal rate of economic growth over the past two decades is largely the result of lackluster productivity increases. (According to the Conference Board, TFP growth averaged only 0.5 percent between 2000 and 2013.[5]) As its post–World War II rate of factor accumulation began slowing down, particularly capital accumulation, so did its overall rate of growth.
Part of the jump in America’s labor productivity during the “new economy” era of the late 1990s reflected a sharp rise in domestic investment as a share of GDP (that is, capital accumulation). As this investment share returned to historically normal levels last decade, so did U.S. real GDP growth.
This Special Report explores the root causes of the MIT and offers policy recommendations on how developing countries can avoid it. The MIT issue is most critical today because there are now 55 developing countries in the upper-middle-income range with combined populations of over two billion.[6] This Special Report focuses on four nations in Southeast Asia—Indonesia, the Philippines, Thailand, and Vietnam—because these have been some of the fastest growing since the turn of the millennium, and at least for now, appear resistant to the MIT.[7]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เจริญเติบโตของผลผลิตเป็นวัดสำคัญของสุขภาพการทำงานระยะยาวของเศรษฐกิจ ไม่มีอะไรจะสำคัญมากในการกำหนดคุณภาพชีวิตในระยะยาวมากกว่าการปรับปรุงอย่างมีประสิทธิภาพซึ่งเศรษฐกิจรวมของปัจจัยการผลิตทุนและแรงงาน นักเศรษฐศาสตร์ส่วนใหญ่เน้นผลผลิตแรงงาน ซึ่งเป็นวัดสมบูรณ์มีประสิทธิภาพเนื่องจากบริษัทสามารถเพิ่มผลผลิตต่อชั่วโมงแรงงาน โดยการลงทุนมากขึ้น และผู้ปฏิบัติงานกับเครื่องจักรที่ดี "ผลผลิตรวมปัจจัย" เป็นมาตรวัดที่ดีขึ้นของเศรษฐกิจการใช้ทรัพยากร (TFP), การประเมินประสิทธิภาพที่ทั้งทุนและแรงงานใช้ เมื่อกำลังแรงงานของประเทศหยุดการเจริญเติบโต และการเพิ่มทุนจดทะเบียนทำให้การกลับมาลงทุนใหม่จะลดลง TFP กลายเป็น แหล่งที่มาหลักของเศรษฐกิจภาพลวงตาของการเติบโตอย่างยั่งยืนไม่เพียง จำกัดเศรษฐกิจคำสั่ง การเติบโตอย่างรวดเร็วผิดปกติ และยืดเยื้อในที่ แล้วใหม่อุตสาหกรรมเศรษฐกิจ (NIEs) ของภูมิภาคเอเชียตะวันออก (Hong Kong สิงคโปร์ เกาหลีใต้ และไต้หวัน) จากปี 1960 จนถึงไฟต์ที่นำไปสู่ความเชื่อแพร่หลายว่า เจริญเติบโตของผลผลิตในประเทศเหล่านี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในภาคการผลิตของพวกเขา ได้รองสูง แต่วิจัยบรรลุถึง [4] พบว่า NIEs' เศรษฐกิจเป็นส่วนใหญ่เนื่องจากการสะสมตัวและปันส่วนรายสาขาทรัพยากรทั้งหมด 4 ประเทศมีประสบการณ์เพิ่มขึ้นยากลำบากในการแรงงานบังคับเข้าร่วม นำการเพิ่มผลผลิตต่อหัวธรรมชาติ คุณภาพชีวิตเฉลี่ย เฉพาะ อย่างไรก็ตาม พวกเขาได้รับอย่างรวดเร็วสะสมทุน นำไปเพิ่มทุน ต่อผู้ปฏิบัติงาน และกลับ แรงงานประสิทธิภาพสูง ซึ่งแตกต่างจากคำสั่งเศรษฐกิจยุคคอมมิวนิสต์ ไร สะสมปัจจัยใน NIEs สี่ส่วนมากเจริญเติบโตเนื่องจากประเทศเหล่านี้อนุญาตให้จำนวนแรงงานและทุนจะย้ายจากภาคน้อยผลผลิตมีประสิทธิภาพมากขึ้นในทั้งหมด นี้รวบรวมปัจจัย รวมกับกำไรที่เก็บผลผลิต ซึ่งได้รับอนุญาตให้หลบหนี MIT ได้อัตราเติบโตทางเศรษฐกิจผ่านมาสองทศวรรษที่ญี่ปุ่นแค่เป็นส่วนใหญ่ผลเพิ่มประสิทธิภาพ lackluster (คณะประชุม TFP เติบโต averaged 0.5 เปอร์เซ็นต์ระหว่างปี 2013 และ 2000 เท่านั้น [5]) ตามอัตราสงครามลง – โลกของสะสมปัจจัยเริ่มชะลอตัวลง โดยเฉพาะอย่างยิ่งทุนสะสม ก็รวมของการเจริญเติบโตส่วนการกระโดดในผลิตภาพแรงงานของอเมริกาในช่วง "เศรษฐกิจใหม่" ยุคปลายทศวรรษที่ 1990 ปรากฏขึ้นความคมชัดในการลงทุนในประเทศเป็นการใช้ร่วมกันของ GDP (นั่นคือ เงินทุนสะสม) เป็นการร่วมลงทุนนี้ ระดับคืนสู่ปกติอดีตทศวรรษ ก็สหรัฐอเมริกาเศรษฐกิจจริงรายงานพิเศษนี้รากสาเหตุของ MIT สำรวจ และนำเสนอข้อเสนอแนะนโยบายในการพัฒนาประเทศสามารถหลีกเลี่ยงได้ ปัญหา MIT เป็นสำคัญที่สุดวันนี้เนื่องจากขณะนี้มี 55 ประเทศกำลังพัฒนาในช่วงบนกลางรายได้มีประชากรรวมของกว่า 2 พันล้าน [6] รายงานพิเศษนี้เน้นสี่ประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เช่นอินโดนีเซีย ฟิลิปปินส์ ไทย และเวียดนาม — เพราะเหล่านี้มีบางส่วนเติบโตเร็วที่สุดตั้งแต่เปิดการันตี และน้อย สำหรับตอนนี้ ปรากฏ MIT ทนต่อ [7]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การเจริญเติบโตผลผลิตเป็นมาตรวัดที่สำคัญที่สุดของเศรษฐกิจของสุขภาพในระยะเรียกใช้ ไม่มีอะไรที่เป็นสำคัญมากขึ้นในการกำหนดมาตรฐานการดำรงชีวิตในระยะยาวมากกว่าการปรับปรุงประสิทธิภาพกับที่เศรษฐกิจรวมปัจจัยการผลิตของทุนและแรงงาน นักเศรษฐศาสตร์ส่วนใหญ่มุ่งเน้นไปที่การผลิตแรงงานซึ่งเป็นมาตรวัดที่ไม่สมบูรณ์ของประสิทธิภาพเพราะ บริษัท สามารถเพิ่มผลผลิตต่อคนชั่วโมงโดยการลงทุนมากขึ้นและเตรียมคนงานที่มีเครื่องจักรที่ดีขึ้น มาตรวัดที่ดีขึ้นของการใช้งานเศรษฐกิจของทรัพยากรคือ "ผลิตภาพการผลิตรวม" (TFP) ซึ่งประเมินประสิทธิภาพซึ่งทั้งทุนและแรงงานที่มีการใช้ เมื่อกำลังแรงงานของประเทศหยุดการเจริญเติบโตและหุ้นเพิ่มทุนเป็นสาเหตุที่ทำให้ผลตอบแทนการลงทุนใหม่ที่จะลดลงที่ TFP จะกลายเป็นแหล่งที่มาหลักของการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ.
ภาพลวงตาของการเจริญเติบโตอย่างยั่งยืนไม่ได้ จำกัด อยู่เพียงในประเทศที่คำสั่ง การเจริญเติบโตผิดปกติอย่างรวดเร็วและยืดเยื้อในประเทศอุตสาหกรรมใหม่แล้ว (NIEs) ของเอเชียตะวันออก (ฮ่องกง, สิงคโปร์, เกาหลีใต้และไต้หวัน) จากปี 1960 จนถึงปี 1980 นำไปสู่ความเชื่ออย่างกว้างขวางว่าการเติบโตของการผลิตในประเทศเหล่านี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งใน ภาคการผลิตของพวกเขาได้รับสูงเป็นพิเศษ แต่งานวิจัยเชื้อ [4] แสดงให้เห็นว่าการเติบโตทางเศรษฐกิจ NIEs 'สาเหตุหลักมาจากการสะสมปัจจัยและจัดสรรภาคของทรัพยากร.
ทั้งสี่เศรษฐกิจมีประสบการณ์เพิ่มขึ้นของขนาดใหญ่ในการมีส่วนร่วมของกำลังแรงงานของพวกเขาที่นำไปสู่การเพิ่มขึ้นของธรรมชาติในการส่งออกต่อหัวหรือเฉลี่ย มาตรฐานความเป็นอยู่. โดยเฉพาะอย่างยิ่ง แต่พวกเขาได้รับอย่างรวดเร็วสะสมทุนที่นำไปสู่เงินทุนมากขึ้นต่อผู้ปฏิบัติงานและในทางกลับกันการผลิตแรงงานที่สูงขึ้น ซึ่งแตกต่างจากคำสั่งของเศรษฐกิจยุคคอมมิวนิสต์ แต่การสะสมในปัจจัยสี่ NIEs มีส่วนสำคัญต่อการเจริญเติบโตเพราะประเทศเหล่านี้ในทั้งที่ได้รับอนุญาตจำนวนที่เพิ่มขึ้นของแรงงานและทุนที่จะย้ายจากภาคการผลิตน้อยลงเพื่อให้คนที่มีประสิทธิผลมากขึ้น มันคือการสะสมปัจจัยนี้รวมกับกำไรในที่สุดในการผลิตซึ่งได้รับอนุญาตให้พวกเขาที่จะหลบหนีเอ็ม.
อัตราอึมครึมของญี่ปุ่นขยายตัวทางเศรษฐกิจในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมาส่วนใหญ่เป็นผลจากการเพิ่มขึ้นของการผลิตที่น่าเบื่อ (ตามที่ประชุมคณะกรรมการการเจริญเติบโตของ TFP เฉลี่ยเพียงร้อยละ 0.5 ระหว่างปี 2000 และ 2013 [5]) ในฐานะที่เป็นหลังสงครามโลกครั้งที่สองอัตราการสะสมของปัจจัยที่เริ่มชะลอตัวลงโดยเฉพาะอย่างยิ่งการสะสมทุนเพื่อให้ได้อัตราโดยรวมของการเจริญเติบโต.
ส่วนหนึ่ง ของการกระโดดในการผลิตแรงงานของอเมริกาในช่วง "เศรษฐกิจใหม่" ยุคของปลายปี 1990 สะท้อนให้เห็นถึงการเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในการลงทุนในประเทศเป็นส่วนแบ่งของ GDP (นั่นคือการสะสมทุน) ในฐานะที่เป็นส่วนแบ่งการลงทุนในครั้งนี้กลับมาสู่ระดับปกติในอดีตทศวรรษที่ผ่านมาเพื่อให้ได้การเติบโตของ GDP สหรัฐจริง.
นี้รายงานพิเศษสำรวจรากเหง้าของเอ็มไอทีและให้คำแนะนำเกี่ยวกับวิธีการกำหนดนโยบายการพัฒนาประเทศสามารถหลีกเลี่ยงได้ ปัญหาที่เอ็มไอทีมีความสำคัญมากที่สุดในวันนี้เพราะขณะนี้มี 55 ประเทศที่กำลังพัฒนาอยู่ในช่วงบนมีรายได้ปานกลางที่มีประชากรรวมกันกว่าสองพันล้าน. [6] นี้รายงานพิเศษมุ่งเน้นไปที่สี่ประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้อินโดนีเซีย, ฟิลิปปินส์, ไทย และเวียดนามเพราะเหล่านี้ได้รับบางส่วนของที่เติบโตเร็วที่สุดนับตั้งแต่การเปิดของสหัสวรรษและอย่างน้อยตอนนี้ปรากฏทนต่อเอ็มไอที. [7]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การเจริญเติบโต ผลผลิต เป็นวัดที่สำคัญที่สุดของสุขภาพในระยะยาวของเศรษฐกิจ ไม่มีอะไรที่สำคัญมากขึ้นในการกำหนดมาตรฐานความเป็นอยู่ในระยะยาวมากกว่าการปรับปรุงประสิทธิภาพที่เศรษฐกิจรวมของปัจจัยทุนและแรงงาน นักเศรษฐศาสตร์ส่วนใหญ่มุ่งเน้นผลิตภาพแรงงานซึ่งเป็นวัดที่ไม่สมบูรณ์ของประสิทธิภาพเนื่องจาก บริษัท สามารถเพิ่มผลผลิตต่อชายชั่วโมง โดยการลงทุนเพิ่มเติม และเตรียมงานกับดีเครื่องจักร มาตรวัดดีกว่าเศรษฐกิจของการใช้ทรัพยากรเป็นปัจจัยการผลิตทั้งหมด " ( tfp ) ซึ่งประเมินประสิทธิภาพซึ่งทั้งทุนและแรงงานที่ใช้เมื่อแรงงานของประเทศหยุดการเติบโต และเพิ่มทุน ทำให้ผลตอบแทนจากการลงทุนใหม่ที่จะลดลง tfp กลายเป็นแหล่งหลักของการเติบโตทางเศรษฐกิจ
ภาพลวงตาของการเติบโตอย่างยั่งยืนไม่เพียง แต่ จำกัด ให้คำสั่งก่อนหน้า การผิดปกติการเติบโตอย่างรวดเร็ว และยืดเยื้อในประเทศ ( คน ) แล้วอุตสาหกรรมใหม่ของเอเชีย ( ฮ่องกง , สิงคโปร์ , เกาหลีใต้และไต้หวัน ) จากปี 1960 ถึง 1980 นำไปสู่ความเชื่อที่ว่า การขยายตัวของผลผลิตรวมในประเทศเหล่านี้ โดยเฉพาะในภาคการผลิตได้สูงเป็นพิเศษ . แต่การวิจัยอสุจิ [ 4 ] พบว่า การเติบโตทางเศรษฐกิจ คนส่วนใหญ่เนื่องจากการสะสมปัจจัยและการจัดสรรทรัพยากร
ภาค .ทั้งสี่ประเทศมีประสบการณ์ขนาดใหญ่เพิ่มขึ้นในแรงงาน การมีส่วนร่วม นำไปสู่การเพิ่มผลผลิตต่อหัวในธรรมชาติ หรือมาตรฐานความเป็นอยู่โดยเฉลี่ย โดยเฉพาะ , อย่างไรก็ตาม , พวกเขาได้รับอย่างรวดเร็วสะสมทุน นำทุนต่อแรงงานมากขึ้น และในทางกลับกัน , ผลิตภาพแรงงานที่สูงขึ้น ซึ่งแตกต่างจากคำสั่งของเศรษฐกิจยุคคอมมิวนิสต์ อย่างไรก็ตามสะสมปัจจัยในสี่คนสนับสนุนอย่างเต็มที่เพื่อการเจริญเติบโต เพราะเศรษฐกิจของประเทศเหล่านี้ในทั้งหมดอนุญาตให้ปริมาณที่เพิ่มขึ้นของแรงงานและทุนเพื่อย้ายจากภาคการผลิตน้อยกว่าคนมากขึ้น มันคือตัวประกอบสะสมรวมกับในที่สุดกำไรในการผลิต ซึ่งอนุญาตให้พวกเขาที่จะหลบหนีด้วย
.ญี่ปุ่นกลุ้มใจอัตราการขยายตัวทางเศรษฐกิจที่ผ่านมาสองทศวรรษที่ผ่านมา ส่วนใหญ่เป็นผลที่ 2 ผลผลิตที่เพิ่มขึ้น ( ตามที่ประชุมคณะกรรมการ tfp เติบโตเฉลี่ยเพียง 0.5 เปอร์เซ็นต์ระหว่างปี 2000 และปี 2013 [ 5 ] ) เป็นโพสต์ - สงครามโลกครั้งที่สองคะแนนสะสมปัจจัยเริ่มชะลอตัวลง โดยเฉพาะอย่างยิ่งการสะสมทุนเพื่อทำคะแนนโดยรวมของการเจริญเติบโต .
ส่วนหนึ่งของการกระโดดในผลิตภาพแรงงานของอเมริกาในช่วง " เศรษฐกิจใหม่ " ยุคปลายปี 1990 สะท้อนให้เห็นเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในการลงทุนในประเทศเป็นส่วนแบ่งของ GDP ( นั่นคือ การสะสมทุน นี้ลงทุนหุ้นกลับไปในอดีตปกติระดับทศวรรษแล้ว สหรัฐ Real GDP เติบโต .