Even now when I think of that night

Even now when I think of that nightmare the sweat breaks out upon my brow. What could I do? My useless fowling-piece was in my hand. What help could I get from that? I looked desperately round for some rock or tree, but I was in a bushy jungle with nothing higher than a sapling within sight, while l knew that the creature behind me could tear down an ordinary as though it were a reed. My only possible chance lay in flight. I could not move swiftly over the rough, broken ground, but as l looked round me in despair I saw a well-marked, hard-beaten path which ran across in front of me. We had seen several of the sort, the runs of various wild beasts, during our expeditions. Along this l could perhaps hold my own, for I was a fast runner, and in excellent condition. Flinging away my useless gun, I set myself to do such a half-mile as l have never done before or since. My limbs ached, my chest heaved, I felt that my throat would burst for want of air, and yet with that horror behind me I ran and I ran and ran. At last l paused, hardly able to move. For a moment l thought that I had thrown him off. The path lay still behind me. And then suddenly, with a crashing and a rending, a thudding of giant feet and a panting of monster lungs the beast was upon me once more. He was at my very heels. I was lost.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แม้ตอนนี้เมื่อคิดว่า ฝันร้ายของ เหงื่อที่แบ่งออกตามคิ้วของฉัน ฉันสามารถทำอะไร ฉันไม่ fowling-ชิ้นอยู่ในมือของฉัน วิธีใดที่ฉันสามารถรับจาก ผมดูหมดรอบก้อนหินหรือต้นไม้บางอย่าง แต่ฉันก็ในป่าสูดมีอะไรสูงกว่า sapling ภายใน ในขณะที่ l รู้ว่า สิ่งมีชีวิตข้างหลังสามารถฉีกลงเป็นธรรมดาถึงจะลิ้นเป็น โอกาสของฉันเท่าที่วางในเที่ยวบิน ฉันไม่สามารถย้ายอย่างรวดเร็วผ่านหยาบ เสีย ดิน แต่ เป็น l ดูรอบฉันสิ้นหวัง เห็นชัด ตียากเส้นทางที่วิ่งผ่านด้านหน้าของฉัน เราเห็นหลายเรียง รันของสัตว์ป่าต่าง ๆ ในระหว่างการเลือกของเรา ตาม l นี้อาจบางทีเก็บของตัวเอง สำหรับผมวิ่งอย่างรวดเร็ว และสภาพการ ตั้งตัวเองให้ทำดังกล่าวเป็นครึ่งไมล์ เป็น l ไม่ได้กระทำก่อน หรือตั้งแต่ flinging เก็บปืนของฉันไร้ประโยชน์ แขนขาของฉัน ached, heaved หน้าอกของฉัน ฉันรู้สึกว่า คอจะระเบิดสำหรับต้องการอากาศ ยังกับว่าสยองขวัญข้างหลัง ฉันวิ่ง และฉันวิ่ง และวิ่ง ในที่สุด l หยุดชั่วคราว ไม่สามารถเคลื่อนย้าย สำหรับ l ขณะที่คิดว่า ที่ ผมมีโยนเขาออก วางเส้นทางยังข้างหลัง แล้ว ทันใดนั้น เป็น crashing และเป็น rending เป็นแผ่นกระดานของเท้ายักษ์และเป็น panting ปอดมอนสเตอร์ สัตว์ถูกเมื่อฉันอีกครั้ง เขาอยู่ที่ส้นเท้าของฉันมาก ผมหายไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แม้ตอนนี้เมื่อฉันคิดว่าฝันร้ายที่เหงื่อแตกต่างออกไปตามคิ้วของฉัน สิ่งที่ฉันจะทำอย่างไร นกชิ้นไร้ประโยชน์ของฉันอยู่ในมือเรา สิ่งที่ช่วยให้ฉันจะได้รับจากที่? ผมมองหมดรอบสำหรับบางหินหรือต้นไม้ แต่ผมอยู่ในป่าเป็นป่าที่มีอะไรที่สูงกว่าในสายตาหนุ่มขณะลิตรรู้ว่าสิ่งมีชีวิตที่อยู่ข้างหลังผมจะฉีกลงสามัญราวกับว่ามันเป็นกก มีโอกาสเป็นไปได้ของฉันเพียงวางในเที่ยวบิน ฉันไม่สามารถย้ายได้อย่างรวดเร็วในช่วงขรุขระพื้นดินเสีย แต่เป็นลิตรมองรอบฉันในความสิ้นหวังผมเห็นดีทำเครื่องหมายเส้นทางที่ยากตีซึ่งวิ่งข้ามในด้านหน้าของฉัน เราได้เห็นหลายของการจัดเรียง, วิ่งของสัตว์ป่าต่างๆในระหว่างการเดินทางของเรา พร้อมลิตรนี้อาจจะถือของตัวเองเพราะเราเป็นนักวิ่งอย่างรวดเร็วและในสภาพที่ดีเยี่ยม เหวี่ยงออกไปปืนไร้ประโยชน์ของฉันฉันตั้งตัวเองที่จะทำเช่นครึ่งไมล์ลิตรเป็นไม่เคยทำมาก่อนหรือตั้งแต่ แขนขาของฉันปวดร้าว, หน้าอกของฉันน่ะฉันรู้สึกว่าลำคอของฉันจะออกมาเพื่อต้องการอากาศและยังด้วยความกลัวที่อยู่ข้างหลังผมฉันวิ่งและฉันวิ่งและวิ่ง ที่หยุดชั่วคราวลิตรที่ผ่านมาแทบจะไม่สามารถที่จะย้าย สำหรับช่วงเวลาที่ลิตรคิดว่าฉันก็โยนเขาออก เส้นทางยังคงวางอยู่ข้างหลังผม แล้วก็มี crashing และ rending, การทุบหรือตีหรือต่อยที่ทำให้เกิดเสียงดังของเท้ายักษ์และหอบของปอดมอนสเตอร์สัตว์ที่อยู่กับฉันอีกครั้ง เขาเป็นคนที่ส้นเท้าของฉันมาก ผมได้หายไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แม้แต่ตอนนี้ ตอนที่ฉันคิดถึงฝันร้ายเหงื่อแบ่งออกบนหน้าผากของฉัน จะให้ฉันทำยังไง ? ฉันไร้ประโยชน์ fowling ชิ้นอยู่ในมือของฉัน ช่วยอะไรฉันได้บ้างล่ะ ? ผมมองอย่างรอบหินหรือต้นไม้ แต่ผมอยู่ในป่าครึ้ม ไม่มีอะไรสูงกว่าต้นกล้าในสายตา ในขณะที่ผมรู้ว่าสิ่งมีชีวิตข้างหลังผมจะฉีกลงเป็นปกติ ราวกับว่ามันเป็นกกฉันได้โอกาสวางในการบิน ผมจะไม่ย้ายไปอยู่ที่พื้นแตกขรุขระ ฉิว แต่ผมมองรอบๆฉันสิ้นหวังฉันเห็นด้วยเครื่องหมาย ยากตี เส้นทางที่วิ่งผ่านในด้านหน้าของฉัน เราได้เห็นหลายของการจัดเรียง , วิ่งของสัตว์ป่าต่างๆ ในระหว่างการเดินทางของเรา ตามนี้ผมอาจจะถือของฉันเอง ฉันเป็นนักวิ่งเร็ว และอยู่ในสภาพที่ดีเยี่ยมเหวี่ยงทิ้งปืนที่ไร้ค่าของฉัน ฉันทำให้ตัวเองทำเช่นครึ่งไมล์ ที่ผมไม่เคยทำมาก่อนหรือตั้งแต่ แขนฉันปวดไปหมดทั้งตัว หน้าอกของผม ผมรู้สึกว่าคอจะแตก เพราะต้องการอากาศ แต่ความน่ากลัวที่ข้างหลังฉัน ฉันวิ่งและวิ่งและวิ่ง ในที่สุดฉันชะงักแทบจะไม่สามารถย้าย สำหรับช่วงเวลาที่ฉันคิดว่าฉันได้โยนเขาออกไป เส้นทางที่วางนิ่งอยู่ข้างหลังฉัน แล้วทันใดนั้นกับ crashing และ rending , ลากเท้าของยักษ์ และเสียงหอบของปอดสัตว์ประหลาดสัตว์อยู่กับผมอีกครั้ง เขาอยู่ที่ส้นเท้าครับ ผมหลงทาง