- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
“Miss Steele?” the latest blonde as
“Miss Steele?” the latest blonde asks.
“Yes,” I croak, and clear my throat. “Yes.” There, that sounded more confident.
“Mr. Grey will see you in a moment. May I take your jacket?”
“Oh please.” I struggle out of the jacket.
“Have you been offered any refreshment?”
“Um – no.” Oh dear, is Blonde Number One in trouble?
Blonde Number Two frowns and eyes the young woman at the desk.
“Would you like tea, coffee, water?” she asks, turning her attention back to me.
“A glass of water. Thank you,” I murmur.
“Olivia, please fetch Miss Steele a glass of water.” Her voice is stern. Olivia scoots up immediately and scurries to a door on the other side of the foyer.
“My apologies, Miss Steele, Olivia is our new intern. Please be seated. Mr. Grey will be another five minutes.”
Olivia returns with a glass of iced water.
“Here you go, Miss Steele.”
“Thank you.”
Blonde Number Two marches over to the large desk, her heels clicking and echoing on the sandstone floor. She sits down, and they both continue their work.
Perhaps Mr. Grey insists on all his employees being blonde. I’m wondering idly if that’s legal, when the office door opens and a tall, elegantly dressed, attractive African-American man with short dreads exits. I have definitely worn the wrong clothes.
He turns and says through the door. “Golf, this week, Grey.”
I don’t hear the reply. He turns, sees me, and smiles, his dark eyes crinkling at the corners. Olivia has jumped up and called the elevator. She seems to excel at jumping from her seat. She’s more nervous than me!
“Good afternoon ladies,” he says as he departs through the sliding door.
“Mr. Grey will see you now, Miss Steele. Do go through,” Blonde Number Two says. I stand rather shakily trying to suppress my nerves. Gathering up my satchel, I abandon my glass of water and make my way to the partially open door.
“You don’t need to knock – just go in.” She smiles kindly.
I push open the door and stumble through, tripping over my own feet, and falling head first into the office.
Double crap – me and my two left feet! I am on my hands and knees in the doorway to Mr. Grey’s office, and gentle hands are around me helping me to stand. I am so embarrassed, damn my clumsiness. I have to steel myself to glance up. Holy cow – he’s so young.
“Miss Kavanagh.” He extends a long-fingered hand to me once I’m upright. “I’m Christian Grey. Are you all right? Would you like to sit?”
So young – and attractive, very attractive. He’s tall, dressed in a fine gray suit, white shirt, and black tie with unruly dark copper colored hair and intense, bright gray eyes that regard me shrewdly. It takes a moment for me to find my voice.
“Um. Actually–” I mutter. If this guy is over thirty then I’m a monkey’s uncle. In a daze, I place my hand in his and we shake. As our fingers touch, I feel an odd exhilarating shiver run through me. I withdraw my hand hastily, embarrassed. Must be static. I blink rapidly, my eyelids matching my heart rate.
“Miss Kavanagh is indisposed, so she sent me. I hope you don’t mind, Mr. Grey.”
“And you are?” His voice is warm, possibly amused, but it’s difficult to tell from his impassive expression. He looks mildly interested, but above all, polite.
“Anastasia Steele. I’m studying English Literature with Kate, um… Katherine… um… Miss Kavanagh at Washington State.”
“I see,” he says simply. I think I see the ghost of a smile in his expression, but I’m not sure.
“Would you like to sit?” He waves me toward a white leather buttoned L-shaped couch.
His office is way too big for just one man. In front of the floor-to-ceiling windows, there’s a huge modern dark-wood desk that six people could comfortably eat around. It matches the coffee table by the couch. Everything else is white – ceiling, floors, and walls except, on the wall by the door, where a mosaic of small paintings hang, thirty-six of them arranged in a square. They are exquisite – a series of mundane, forgotten objects painted in such precise detail they look like photographs. Displayed together, they are breathtaking.
“A local artist. Trouton,” says Grey when he catches my gaze
“Yes,” I croak, and clear my throat. “Yes.” There, that sounded more confident.
“Mr. Grey will see you in a moment. May I take your jacket?”
“Oh please.” I struggle out of the jacket.
“Have you been offered any refreshment?”
“Um – no.” Oh dear, is Blonde Number One in trouble?
Blonde Number Two frowns and eyes the young woman at the desk.
“Would you like tea, coffee, water?” she asks, turning her attention back to me.
“A glass of water. Thank you,” I murmur.
“Olivia, please fetch Miss Steele a glass of water.” Her voice is stern. Olivia scoots up immediately and scurries to a door on the other side of the foyer.
“My apologies, Miss Steele, Olivia is our new intern. Please be seated. Mr. Grey will be another five minutes.”
Olivia returns with a glass of iced water.
“Here you go, Miss Steele.”
“Thank you.”
Blonde Number Two marches over to the large desk, her heels clicking and echoing on the sandstone floor. She sits down, and they both continue their work.
Perhaps Mr. Grey insists on all his employees being blonde. I’m wondering idly if that’s legal, when the office door opens and a tall, elegantly dressed, attractive African-American man with short dreads exits. I have definitely worn the wrong clothes.
He turns and says through the door. “Golf, this week, Grey.”
I don’t hear the reply. He turns, sees me, and smiles, his dark eyes crinkling at the corners. Olivia has jumped up and called the elevator. She seems to excel at jumping from her seat. She’s more nervous than me!
“Good afternoon ladies,” he says as he departs through the sliding door.
“Mr. Grey will see you now, Miss Steele. Do go through,” Blonde Number Two says. I stand rather shakily trying to suppress my nerves. Gathering up my satchel, I abandon my glass of water and make my way to the partially open door.
“You don’t need to knock – just go in.” She smiles kindly.
I push open the door and stumble through, tripping over my own feet, and falling head first into the office.
Double crap – me and my two left feet! I am on my hands and knees in the doorway to Mr. Grey’s office, and gentle hands are around me helping me to stand. I am so embarrassed, damn my clumsiness. I have to steel myself to glance up. Holy cow – he’s so young.
“Miss Kavanagh.” He extends a long-fingered hand to me once I’m upright. “I’m Christian Grey. Are you all right? Would you like to sit?”
So young – and attractive, very attractive. He’s tall, dressed in a fine gray suit, white shirt, and black tie with unruly dark copper colored hair and intense, bright gray eyes that regard me shrewdly. It takes a moment for me to find my voice.
“Um. Actually–” I mutter. If this guy is over thirty then I’m a monkey’s uncle. In a daze, I place my hand in his and we shake. As our fingers touch, I feel an odd exhilarating shiver run through me. I withdraw my hand hastily, embarrassed. Must be static. I blink rapidly, my eyelids matching my heart rate.
“Miss Kavanagh is indisposed, so she sent me. I hope you don’t mind, Mr. Grey.”
“And you are?” His voice is warm, possibly amused, but it’s difficult to tell from his impassive expression. He looks mildly interested, but above all, polite.
“Anastasia Steele. I’m studying English Literature with Kate, um… Katherine… um… Miss Kavanagh at Washington State.”
“I see,” he says simply. I think I see the ghost of a smile in his expression, but I’m not sure.
“Would you like to sit?” He waves me toward a white leather buttoned L-shaped couch.
His office is way too big for just one man. In front of the floor-to-ceiling windows, there’s a huge modern dark-wood desk that six people could comfortably eat around. It matches the coffee table by the couch. Everything else is white – ceiling, floors, and walls except, on the wall by the door, where a mosaic of small paintings hang, thirty-six of them arranged in a square. They are exquisite – a series of mundane, forgotten objects painted in such precise detail they look like photographs. Displayed together, they are breathtaking.
“A local artist. Trouton,” says Grey when he catches my gaze
0/5000
"นางสาว Steele " บลอนด์ล่าสุดถาม"ใช่ ฉัน croak และล้างคอ "ใช่" มี ที่แต่เพียงแห่งยิ่งมั่นใจ"นายสีเทาจะเห็นคุณในช่วงนั้น อาจทำเสื้อของคุณ""โอ้ กรุณา" ฉันต่อสู้จากเสื้อนอก"ได้คุณได้นำเสนอเครื่องดื่มใด""อึม – ไม่" โอ้ รัก เป็นบลอนด์หมายเลขหนึ่งในปัญหาหรือไม่สีบลอนด์เลขสอง frowns และดวงตาหญิงสาวที่โต๊ะ"ไหมเช่นชา กาแฟ น้ำ" เธอถาม เปลี่ยนความสนใจของเธอให้ฉันกลับไป"แก้วน้ำ ขอขอบคุณคุณ ฉันเสียงฟู่ของการ"โอลิเวีย กรุณานำ Steele นางสาวแก้วน้ำ" เสียงของเธอตรง ๆ ได้ โอลิเวีย scoots ทันที และ scurries ไปประตูอีกด้านหนึ่งของเคาน์เตอร์รับการ"ฉันขอ โทษ นางสาว Steele โอลิเวียเป็นช่างเทคนิคฝึกหัดของเราใหม่ โปรดได้นั่ง นายสีเทาจะได้อีกห้านาที"โอลิเวียกลับกับแก้วน้ำเย็น"นี่คุณไป นางสาว Steele""ขอบใจ"สีบลอนด์เลขสอง marches ผ่านมาโต๊ะใหญ่ ส้นเท้าของเธอคลิ และห้องพักบนชั้นหินทราย เธออยู่ลง และพวกเขาทั้งสองทำงานบางทีสีเทานายรมย์พนักงานของเขาเป็นสีบลอนด์ ฉันสงสัยว่า เปล่า ๆ ถ้าเป็นกฎหมาย เมื่อคน African-American สูง ห้องแต่งตัว น่าสนใจและเปิดประตูสำนักงานกับสั้นกลัวออกจากกัน แน่นอนฉันได้สวมใส่เสื้อผ้าไม่ถูกต้องเขาเปิด และกล่าวว่า ประตู "กอล์ฟ สัปดาห์นี้ สีเทา"ฉันไม่ได้ยินการตอบ เขาเปิด เห็น ฉัน และรอยยิ้ม crinkling ที่มุมตามืด โอลิเวียได้ไปค่า และเรียกลิฟต์ เธอดูเหมือนว่าไปยัง excel ที่กระโดดจากที่นั่งของเธอ เธอเป็นประสาทมากขึ้นกว่าฉัน"ดีบ่ายผู้หญิง เขาว่า ตามเขาออกผ่านประตูบานเลื่อน"นายสีเทาจะเห็นคุณตอนนี้ นางสาว Steele ผ่าน บลอนด์หมายเลข 2 ว่า ยืน shakily แทนที่จะพยายามไม่ใส่เส้นประสาทของฉัน ฉันรวบรวมค่าของฉัน satchel ละทิ้งฉันแก้วน้ำ และทำให้ประตูเปิดบางส่วนของฉันไป"คุณไม่จำเป็นต้องเคาะ – เพียงแค่เข้าไป" รอยยิ้มเธอกรุณาผลักดันการเปิดประตู และสะดุด ผ่าน สะดุดผ่านเท้าตัวเอง ล้มหัวแรกไปคู่อึ – ฉันและเท้าซ้ายของฉันสอง ฉันบนมือและหัวเข่าในประตูสำนักงานนายสีเทาของฉัน และมือเบา ๆ รอบตัวช่วยให้ยืน ฉันอายมาก ไอ้วิงเวียนของฉัน ฉันต้องเหล็กเองมองขึ้น วัวศักดิ์สิทธิ์ – เขาเป็นหนุ่มสาวดังนั้น"มิสคาวานอจห์" เขาขยายมือมือไวลองกับผมเมื่อผมตรง "ฉันเป็นคริสเตียนเทา มีคุณต้องทั้งหมดหรือไม่ คุณอยากนั่งหรือไม่"ดังนั้น หนุ่ม – และน่าสนใจ น่าสนใจมาก เขาได้สูง แต่งตัวในชุดสีเทาดี เสื้อขาว และสีดำผูกกับวินัยเข้มผมสีทองแดงเข้ม สดใสสีเทาตาที่เกี่ยวกับฉัน shrewdly ใช้เวลาครู่ฉันหาเสียงของฉัน"อึม จริง – "ฉัน mutter ถ้าผู้ชายคนนี้กว่าสามสิบ แล้วฉันเป็นลุงของลิง ดึก ฉันทำมือในของเขา และเราจับ นิ้วมือสัมผัส ฉันรู้สึกแปลก ๆ ต้องศิวะวิ่งผ่านฉัน ถอนมือรีบ อับอาย ต้องคง ฉันกะพริบอย่างรวดเร็ว เปลือกตาของฉันตรงกับอัตราการเต้นหัวใจของฉัน"มิสคาวานอจห์ได้ indisposed เพื่อเธอส่งให้ฉัน ฉันหวังว่า คุณไม่ทราบ นายสีเทา""และคุณ" เสียงของเขาจะอบอุ่น เพลิดเพลินอาจจะ แต่ของยากที่จะบอกจากนิพจน์ของเขาเฉย ๆ เขาดู สนใจ mildly แต่ข้าง บนทั้งหมด สุภาพ"อนาสตาเซีย Steele ฉันกำลังเรียนวรรณคดีอังกฤษกับเคท อึม... แคทเธอรีน...อึม... นางสาวคาวานอจห์ที่รัฐวอชิงตัน""เห็น เขากล่าวเพียง ผมคิดว่า เห็นผียิ้มในนิพจน์ของเขา แต่ฉันไม่แน่ใจ"คุณอยากนั่งหรือไม่" เขาคลื่นผมไปทางโซฟารูปตัว L สีขาวหนัง buttonedสำนักงานของเขาจะใหญ่เกินไปสำหรับคนเดียว หน้าหน้าต่างพื้นถึงเพดาน มีโต๊ะไม้สีเข้มทันสมัยขนาดใหญ่ที่หกคนสามารถเดินทางสะดวกสบาย มันตรงกับโต๊ะกาแฟ ด้วยโซฟา ทุกอย่างเป็นสีขาว – เพดาน พื้น และผนังยกเว้น บนผนังโดยประตู กระเบื้องโมเสคของภาพวาดขนาดเล็กหาง สามสิบหกของพวกเขาที่จัดเรียงในตาราง จะสวยงาม – ชุดของวัตถุโลกีย์ ลืมทาสีในรายละเอียดดังกล่าวชัดเจนก็เหมือนรูปถ่าย แสดงร่วมกัน พวกเขาจะงดงาม"ศิลปินท้องถิ่น Trouton กล่าวว่า สีเทาเมื่อเขาจับสายตาของฉัน
การแปล กรุณารอสักครู่..
“Miss Steele?” the latest blonde asks.
“Yes,” I croak, and clear my throat. “Yes.” There, that sounded more confident.
“Mr. Grey will see you in a moment. May I take your jacket?”
“Oh please.” I struggle out of the jacket.
“Have you been offered any refreshment?”
“Um – no.” Oh dear, is Blonde Number One in trouble?
Blonde Number Two frowns and eyes the young woman at the desk.
“Would you like tea, coffee, water?” she asks, turning her attention back to me.
“A glass of water. Thank you,” I murmur.
“Olivia, please fetch Miss Steele a glass of water.” Her voice is stern. Olivia scoots up immediately and scurries to a door on the other side of the foyer.
“My apologies, Miss Steele, Olivia is our new intern. Please be seated. Mr. Grey will be another five minutes.”
Olivia returns with a glass of iced water.
“Here you go, Miss Steele.”
“Thank you.”
Blonde Number Two marches over to the large desk, her heels clicking and echoing on the sandstone floor. She sits down, and they both continue their work.
Perhaps Mr. Grey insists on all his employees being blonde. I’m wondering idly if that’s legal, when the office door opens and a tall, elegantly dressed, attractive African-American man with short dreads exits. I have definitely worn the wrong clothes.
He turns and says through the door. “Golf, this week, Grey.”
I don’t hear the reply. He turns, sees me, and smiles, his dark eyes crinkling at the corners. Olivia has jumped up and called the elevator. She seems to excel at jumping from her seat. She’s more nervous than me!
“Good afternoon ladies,” he says as he departs through the sliding door.
“Mr. Grey will see you now, Miss Steele. Do go through,” Blonde Number Two says. I stand rather shakily trying to suppress my nerves. Gathering up my satchel, I abandon my glass of water and make my way to the partially open door.
“You don’t need to knock – just go in.” She smiles kindly.
I push open the door and stumble through, tripping over my own feet, and falling head first into the office.
Double crap – me and my two left feet! I am on my hands and knees in the doorway to Mr. Grey’s office, and gentle hands are around me helping me to stand. I am so embarrassed, damn my clumsiness. I have to steel myself to glance up. Holy cow – he’s so young.
“Miss Kavanagh.” He extends a long-fingered hand to me once I’m upright. “I’m Christian Grey. Are you all right? Would you like to sit?”
So young – and attractive, very attractive. He’s tall, dressed in a fine gray suit, white shirt, and black tie with unruly dark copper colored hair and intense, bright gray eyes that regard me shrewdly. It takes a moment for me to find my voice.
“Um. Actually–” I mutter. If this guy is over thirty then I’m a monkey’s uncle. In a daze, I place my hand in his and we shake. As our fingers touch, I feel an odd exhilarating shiver run through me. I withdraw my hand hastily, embarrassed. Must be static. I blink rapidly, my eyelids matching my heart rate.
“Miss Kavanagh is indisposed, so she sent me. I hope you don’t mind, Mr. Grey.”
“And you are?” His voice is warm, possibly amused, but it’s difficult to tell from his impassive expression. He looks mildly interested, but above all, polite.
“Anastasia Steele. I’m studying English Literature with Kate, um… Katherine… um… Miss Kavanagh at Washington State.”
“I see,” he says simply. I think I see the ghost of a smile in his expression, but I’m not sure.
“Would you like to sit?” He waves me toward a white leather buttoned L-shaped couch.
His office is way too big for just one man. In front of the floor-to-ceiling windows, there’s a huge modern dark-wood desk that six people could comfortably eat around. It matches the coffee table by the couch. Everything else is white – ceiling, floors, and walls except, on the wall by the door, where a mosaic of small paintings hang, thirty-six of them arranged in a square. They are exquisite – a series of mundane, forgotten objects painted in such precise detail they look like photographs. Displayed together, they are breathtaking.
“A local artist. Trouton,” says Grey when he catches my gaze
“Yes,” I croak, and clear my throat. “Yes.” There, that sounded more confident.
“Mr. Grey will see you in a moment. May I take your jacket?”
“Oh please.” I struggle out of the jacket.
“Have you been offered any refreshment?”
“Um – no.” Oh dear, is Blonde Number One in trouble?
Blonde Number Two frowns and eyes the young woman at the desk.
“Would you like tea, coffee, water?” she asks, turning her attention back to me.
“A glass of water. Thank you,” I murmur.
“Olivia, please fetch Miss Steele a glass of water.” Her voice is stern. Olivia scoots up immediately and scurries to a door on the other side of the foyer.
“My apologies, Miss Steele, Olivia is our new intern. Please be seated. Mr. Grey will be another five minutes.”
Olivia returns with a glass of iced water.
“Here you go, Miss Steele.”
“Thank you.”
Blonde Number Two marches over to the large desk, her heels clicking and echoing on the sandstone floor. She sits down, and they both continue their work.
Perhaps Mr. Grey insists on all his employees being blonde. I’m wondering idly if that’s legal, when the office door opens and a tall, elegantly dressed, attractive African-American man with short dreads exits. I have definitely worn the wrong clothes.
He turns and says through the door. “Golf, this week, Grey.”
I don’t hear the reply. He turns, sees me, and smiles, his dark eyes crinkling at the corners. Olivia has jumped up and called the elevator. She seems to excel at jumping from her seat. She’s more nervous than me!
“Good afternoon ladies,” he says as he departs through the sliding door.
“Mr. Grey will see you now, Miss Steele. Do go through,” Blonde Number Two says. I stand rather shakily trying to suppress my nerves. Gathering up my satchel, I abandon my glass of water and make my way to the partially open door.
“You don’t need to knock – just go in.” She smiles kindly.
I push open the door and stumble through, tripping over my own feet, and falling head first into the office.
Double crap – me and my two left feet! I am on my hands and knees in the doorway to Mr. Grey’s office, and gentle hands are around me helping me to stand. I am so embarrassed, damn my clumsiness. I have to steel myself to glance up. Holy cow – he’s so young.
“Miss Kavanagh.” He extends a long-fingered hand to me once I’m upright. “I’m Christian Grey. Are you all right? Would you like to sit?”
So young – and attractive, very attractive. He’s tall, dressed in a fine gray suit, white shirt, and black tie with unruly dark copper colored hair and intense, bright gray eyes that regard me shrewdly. It takes a moment for me to find my voice.
“Um. Actually–” I mutter. If this guy is over thirty then I’m a monkey’s uncle. In a daze, I place my hand in his and we shake. As our fingers touch, I feel an odd exhilarating shiver run through me. I withdraw my hand hastily, embarrassed. Must be static. I blink rapidly, my eyelids matching my heart rate.
“Miss Kavanagh is indisposed, so she sent me. I hope you don’t mind, Mr. Grey.”
“And you are?” His voice is warm, possibly amused, but it’s difficult to tell from his impassive expression. He looks mildly interested, but above all, polite.
“Anastasia Steele. I’m studying English Literature with Kate, um… Katherine… um… Miss Kavanagh at Washington State.”
“I see,” he says simply. I think I see the ghost of a smile in his expression, but I’m not sure.
“Would you like to sit?” He waves me toward a white leather buttoned L-shaped couch.
His office is way too big for just one man. In front of the floor-to-ceiling windows, there’s a huge modern dark-wood desk that six people could comfortably eat around. It matches the coffee table by the couch. Everything else is white – ceiling, floors, and walls except, on the wall by the door, where a mosaic of small paintings hang, thirty-six of them arranged in a square. They are exquisite – a series of mundane, forgotten objects painted in such precise detail they look like photographs. Displayed together, they are breathtaking.
“A local artist. Trouton,” says Grey when he catches my gaze
การแปล กรุณารอสักครู่..
" คุณหนู สตีลล์ ? " สาวผมบลอนด์ ล่าสุดถาม .
" ใช่ " ผม . . . . และล้างคอของฉัน " ครับ " นั้น ฟังดูมั่นใจมากขึ้น .
" คุณเกรย์จะเห็นคุณในช่วงเวลาที่ ฉันเอาเสื้อของคุณ ? "
" โอ้ " ฉันถีบออกจากเสื้อ .
" คุณเคยถูกเสนอเครื่องดื่มอะไรเลย ? "
" อืม . . . " โอ้ – เป็นสีบลอนด์อันดับหนึ่งในปัญหา ? สีบลอนด์สองขมวดคิ้ว ดวงตา
จำนวนผู้หญิงที่โต๊ะ
" อยากดื่มชา กาแฟ น้ำดื่ม " เธอถาม เปลี่ยนความสนใจของเธอกลับมาให้ฉัน .
" น้ำแก้ว ขอบคุณคุณ " ฉันบ่นอุบอิบ .
" โอลิเวีย กรุณาเรียกคุณสตีลของน้ำแก้วนึง " เสียงของเธออยู่ท้ายเรือ โอลิเวีย scoots ขึ้นทันทีและมาโผล่เข้าประตูอีกด้านของโถง .
" ผมขออภัย คุณ สตีล โอลิเวียเป็นเด็กฝึกงานใหม่ของเรา โปรดนั่ง คุณเกรย์จะเป็นอีกห้านาที "
.ส่งกลับโอลิเวียกับน้ำแข็งสักแก้ว .
" เอ้า คุณสตีล "
" ขอบคุณ " สีบลอนด์สอง เดินขบวนไปที่โต๊ะขนาดใหญ่ ส้นสูงของเธอ คลิกและสะท้อนบนพื้นหินทราย เธอนั่งลงและพวกเขาทั้งสองยังคงทำงานของพวกเขา .
บางทีคุณเกรย์ยืนยันทั้งหมดพนักงานของเขาเป็นสีบลอนด์ ผมสงสัยเฉยๆ ถ้าเป็นกฎหมาย เมื่อประตูออฟฟิศเปิด และสูง หรูหรา แต่งตัวมีเสน่ห์ชาวอเมริกันคนสั้น กลัวออก ฉันต้องสวมเสื้อผ้าผิด .
เขาเปิด และพูดผ่านประตู " กอล์ฟ สัปดาห์นี้ สีเทา "
ฉันไม่ได้ยินเสียงตอบกลับ เขาจะเห็นฉัน และยิ้ม ดวงตาของเขา crinkling ที่มุม โอลิเวียได้กระโดดขึ้นและเรียกลิฟต์ ดูเหมือนเธอจะเก่งในการกระโดดจากที่นั่งของเธอ เธอกังวลมากกว่าฉัน
" สวัสดีครับท่าน " เขาพูดขณะที่เขาออกผ่านประตูบานเลื่อน .
" คุณเกรย์จะพบคุณตอนนี้ คุณสตีล . ทำผ่าน " สีบลอนด์หมายเลขสองกล่าวว่า ฉันยืนค่อนข้างง่อนแง่น พยายามระงับประสาทของฉัน รวบรวมกระเป๋าของฉัน ฉันทิ้งแก้วของน้ำและทำวิธีของฉันไปที่ประตูเปิดบางส่วน .
" คุณไม่ต้องเคาะ–ไป " เธอยิ้ม
กรุณาฉันผลักประตูเปิด และสะดุด , สะดุดเท้าตัวเองและล้มหัวแรกในสำนักงาน .
คู่เวร–ฉันและฉันสองเท้าซ้าย ! ฉันมือและเข่าในประตูไปที่สำนักงานของนายเทา มือนุ่มอยู่รอบตัวฉันช่วยฉันให้ยืนขึ้น ฉันอาย โธ่ ผมซุ่มซ่ามเอง ฉันต้องเตรียมตัวเองให้รวดเร็วขึ้น ( วัวศักดิ์สิทธิ์เขายังหนุ่ม .
" นางสาว Kavanagh ." เขายืดมือยาวลูบผมด้วย เมื่อผมตรง " ผมสีเทาที่นับถือศาสนาคริสต์ คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย ? นั่งก่อนมั้ย ? "
ดังนั้น–หนุ่ม และมีเสน่ห์ มีเสน่ห์มาก เขาตัวสูง แต่งตัวในชุดสูทสีเทาดี เสื้อสีขาวและผูกสีดำมืดและสีเข้ม ผมเกเร ทองแดง สดใส ดวงตาสีเทาที่เคารพในความฉลาดมากกว่า มันต้องใช้เวลาสำหรับผมที่จะหาเสียงของฉัน .
" อืม . . .จริง– " ฉันบ่น ถ้าผู้ชายคนนี้เป็นสามสิบกว่าแล้ว ฉันเป็นลุงของลิง ในความงุนงง ฉันวางในมือของฉันของเขาและเราเขย่า ที่นิ้วของเราแตะกัน ผมรู้สึกแปลกใจสะท้านวิ่งผ่านฉัน ผมถอนมือปุ๊บ อาย ต้องเป็นแบบคงที่ ฉันกระพริบตาอย่างรวดเร็วของฉันเปลือกตาที่ตรงกับอัตราการเต้นหัวใจของฉัน .
" นางสาว Kavanagh กำลังป่วยดังนั้นเธอส่งฉันมา ฉันหวังว่าคุณไม่รังเกียจ คุณเกรย์ "
." แล้วเธอล่ะ ? " เสียงเค้าอบอุ่น อาจจะขำ แต่มันก็ยากที่จะบอกได้จากการแสดงออกกระตุ้นอารมณ์ของเขา เขาดูแผ่วสนใจ แต่เหนือสิ่งอื่นใด สุภาพ .
" อนาสตาเซีย สตีล . ผมเรียนวรรณคดีอังกฤษกับเคท อืม . . . . . . . แคท . . . . . . . . . . . . . คุณ Kavanagh ในรัฐวอชิงตัน "
" เข้าใจ " เขาพูดได้เพียงแค่ ฉันคิดว่าฉันเห็นผียิ้มในสีหน้าของเขา แต่ผมไม่แน่ใจ
" นั่งก่อนมั้ย ? " เขาคลื่นผมต่อหนังสีขาวรูปตัว L โซฟา buttoned .
สำนักงานของเขามีขนาดใหญ่เกินไปสำหรับผู้ชายเพียงคนเดียว ในด้านหน้าของหน้าต่างสูงจากพื้นถึงเพดาน มีโต๊ะไม้สีเข้มขนาดใหญ่ทันสมัย หกคนได้สบายๆ กินๆ มันตรงกับโต๊ะข้างๆ โซฟา ทุกอย่างเป็นสีขาว พื้น เพดาน และ ผนัง ยกเว้น บนผนัง โดยประตูที่โมเสคของภาพวาดขนาดเล็กแขวน สามสิบหกของพวกเขาในการจัดตาราง พวกเขามีความสวยงามและชุดของวัตถุที่วาดในทางโลก ลืมรายละเอียดชัดเจนเหมือนรูปถ่าย แสดงด้วยกัน พวกเขาน่าทึ่ง .
" ศิลปินท้องถิ่น trouton " ว่าสีเทาเมื่อเขาจับสายตาของฉัน
" ใช่ " ผม . . . . และล้างคอของฉัน " ครับ " นั้น ฟังดูมั่นใจมากขึ้น .
" คุณเกรย์จะเห็นคุณในช่วงเวลาที่ ฉันเอาเสื้อของคุณ ? "
" โอ้ " ฉันถีบออกจากเสื้อ .
" คุณเคยถูกเสนอเครื่องดื่มอะไรเลย ? "
" อืม . . . " โอ้ – เป็นสีบลอนด์อันดับหนึ่งในปัญหา ? สีบลอนด์สองขมวดคิ้ว ดวงตา
จำนวนผู้หญิงที่โต๊ะ
" อยากดื่มชา กาแฟ น้ำดื่ม " เธอถาม เปลี่ยนความสนใจของเธอกลับมาให้ฉัน .
" น้ำแก้ว ขอบคุณคุณ " ฉันบ่นอุบอิบ .
" โอลิเวีย กรุณาเรียกคุณสตีลของน้ำแก้วนึง " เสียงของเธออยู่ท้ายเรือ โอลิเวีย scoots ขึ้นทันทีและมาโผล่เข้าประตูอีกด้านของโถง .
" ผมขออภัย คุณ สตีล โอลิเวียเป็นเด็กฝึกงานใหม่ของเรา โปรดนั่ง คุณเกรย์จะเป็นอีกห้านาที "
.ส่งกลับโอลิเวียกับน้ำแข็งสักแก้ว .
" เอ้า คุณสตีล "
" ขอบคุณ " สีบลอนด์สอง เดินขบวนไปที่โต๊ะขนาดใหญ่ ส้นสูงของเธอ คลิกและสะท้อนบนพื้นหินทราย เธอนั่งลงและพวกเขาทั้งสองยังคงทำงานของพวกเขา .
บางทีคุณเกรย์ยืนยันทั้งหมดพนักงานของเขาเป็นสีบลอนด์ ผมสงสัยเฉยๆ ถ้าเป็นกฎหมาย เมื่อประตูออฟฟิศเปิด และสูง หรูหรา แต่งตัวมีเสน่ห์ชาวอเมริกันคนสั้น กลัวออก ฉันต้องสวมเสื้อผ้าผิด .
เขาเปิด และพูดผ่านประตู " กอล์ฟ สัปดาห์นี้ สีเทา "
ฉันไม่ได้ยินเสียงตอบกลับ เขาจะเห็นฉัน และยิ้ม ดวงตาของเขา crinkling ที่มุม โอลิเวียได้กระโดดขึ้นและเรียกลิฟต์ ดูเหมือนเธอจะเก่งในการกระโดดจากที่นั่งของเธอ เธอกังวลมากกว่าฉัน
" สวัสดีครับท่าน " เขาพูดขณะที่เขาออกผ่านประตูบานเลื่อน .
" คุณเกรย์จะพบคุณตอนนี้ คุณสตีล . ทำผ่าน " สีบลอนด์หมายเลขสองกล่าวว่า ฉันยืนค่อนข้างง่อนแง่น พยายามระงับประสาทของฉัน รวบรวมกระเป๋าของฉัน ฉันทิ้งแก้วของน้ำและทำวิธีของฉันไปที่ประตูเปิดบางส่วน .
" คุณไม่ต้องเคาะ–ไป " เธอยิ้ม
กรุณาฉันผลักประตูเปิด และสะดุด , สะดุดเท้าตัวเองและล้มหัวแรกในสำนักงาน .
คู่เวร–ฉันและฉันสองเท้าซ้าย ! ฉันมือและเข่าในประตูไปที่สำนักงานของนายเทา มือนุ่มอยู่รอบตัวฉันช่วยฉันให้ยืนขึ้น ฉันอาย โธ่ ผมซุ่มซ่ามเอง ฉันต้องเตรียมตัวเองให้รวดเร็วขึ้น ( วัวศักดิ์สิทธิ์เขายังหนุ่ม .
" นางสาว Kavanagh ." เขายืดมือยาวลูบผมด้วย เมื่อผมตรง " ผมสีเทาที่นับถือศาสนาคริสต์ คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย ? นั่งก่อนมั้ย ? "
ดังนั้น–หนุ่ม และมีเสน่ห์ มีเสน่ห์มาก เขาตัวสูง แต่งตัวในชุดสูทสีเทาดี เสื้อสีขาวและผูกสีดำมืดและสีเข้ม ผมเกเร ทองแดง สดใส ดวงตาสีเทาที่เคารพในความฉลาดมากกว่า มันต้องใช้เวลาสำหรับผมที่จะหาเสียงของฉัน .
" อืม . . .จริง– " ฉันบ่น ถ้าผู้ชายคนนี้เป็นสามสิบกว่าแล้ว ฉันเป็นลุงของลิง ในความงุนงง ฉันวางในมือของฉันของเขาและเราเขย่า ที่นิ้วของเราแตะกัน ผมรู้สึกแปลกใจสะท้านวิ่งผ่านฉัน ผมถอนมือปุ๊บ อาย ต้องเป็นแบบคงที่ ฉันกระพริบตาอย่างรวดเร็วของฉันเปลือกตาที่ตรงกับอัตราการเต้นหัวใจของฉัน .
" นางสาว Kavanagh กำลังป่วยดังนั้นเธอส่งฉันมา ฉันหวังว่าคุณไม่รังเกียจ คุณเกรย์ "
." แล้วเธอล่ะ ? " เสียงเค้าอบอุ่น อาจจะขำ แต่มันก็ยากที่จะบอกได้จากการแสดงออกกระตุ้นอารมณ์ของเขา เขาดูแผ่วสนใจ แต่เหนือสิ่งอื่นใด สุภาพ .
" อนาสตาเซีย สตีล . ผมเรียนวรรณคดีอังกฤษกับเคท อืม . . . . . . . แคท . . . . . . . . . . . . . คุณ Kavanagh ในรัฐวอชิงตัน "
" เข้าใจ " เขาพูดได้เพียงแค่ ฉันคิดว่าฉันเห็นผียิ้มในสีหน้าของเขา แต่ผมไม่แน่ใจ
" นั่งก่อนมั้ย ? " เขาคลื่นผมต่อหนังสีขาวรูปตัว L โซฟา buttoned .
สำนักงานของเขามีขนาดใหญ่เกินไปสำหรับผู้ชายเพียงคนเดียว ในด้านหน้าของหน้าต่างสูงจากพื้นถึงเพดาน มีโต๊ะไม้สีเข้มขนาดใหญ่ทันสมัย หกคนได้สบายๆ กินๆ มันตรงกับโต๊ะข้างๆ โซฟา ทุกอย่างเป็นสีขาว พื้น เพดาน และ ผนัง ยกเว้น บนผนัง โดยประตูที่โมเสคของภาพวาดขนาดเล็กแขวน สามสิบหกของพวกเขาในการจัดตาราง พวกเขามีความสวยงามและชุดของวัตถุที่วาดในทางโลก ลืมรายละเอียดชัดเจนเหมือนรูปถ่าย แสดงด้วยกัน พวกเขาน่าทึ่ง .
" ศิลปินท้องถิ่น trouton " ว่าสีเทาเมื่อเขาจับสายตาของฉัน
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- You were at home with the kids ??
- ฉันก็ไม่อยากเล่นมันแล้วด้วย เพราะ ตอนนี้
- And what I get if I send u 50 000 baht b
- ฉันขอโทษ ยกโทษให้ฉันได้ไหม
- ฉันก็จะอบอุ่น
- If you are not sure about the skin tone
- ฉันจะได้เจอคุณมั้ย
- 행복 한 샤먼을 소유 했다 2 생일 물어 동생 아주 행복 하다.내가 사랑
- I ask Tony whom he took to the party las
- ของขวัญปีใหม่ฉัน
- ที่รัก
- 170 Just enough for me |meow
- อนุเทพ พื้นหินลาด
- ฉันอยากฝึกภาษาอังกฤษเช่นกัน
- why must i bring louise and these people
- Firsts day of the year 2015 , in the mor
- because i dont know why you have to thin
- ถ้ามีโอกาสเราคงได้พบกัน
- I see..
- so you are close to me than!
- Sam got on his car and drove directly ho
- ฉันไม่อยากให้ถึงพรุ่งนี้ ฉันคงคิดถึงคุณม
- i like you essay, but i want you to illu
- see celebrity clients sleeping on the be
