The Hitchhiker As Andrea turned off

The Hitchhiker
As Andrea turned off the motorway onto the road to Brockbourne, the small village in which she lived, it was four o'clock in the afternoon, but already the sun was falling behind the hills. At this time in December, it would be completely dark by five o'clock. Andrea shivered. The interior of the car was not cold, but the trees bending in the harsh wind and the patches of yesterday's snow still heaped in the fields made her feel chilly inside. It was another ten miles to the cottage where she lived with her husband Michael, and the dim light and wintry weather made her feel a little lonely. She would have liked to listen to the radio, but it had been stolen from her car when it was parked outside her office in London about two weeks ago, and she had not got around to replacing it yet.
She was just coming out of the little village of Mickley when she saw the old lady, standing by the road, with a crude hand-written sign saying "Brockbourne" in her hand. Andrea was surprised. She had never seen an old lady hitchhiking before. However, the weather and the coming darkness made her feel sorry for the lady, waiting hopefully on a country road like this with little traffic. Normally, Andrea would never pick up a hitchhiker when she was alone, thinking it was too dangerous, but what was the harm in doing a favor for a little old lady like this? Andrea pulled up a little way down the road, and the lady, holding a big shopping bag, hurried over to climb in the door which Andrea had opened for her.
When she did get in, Andrea could see that she was not, in fact, so little. Broad and fat, the old lady had some difficulty climbing in through the car door, with her big bag, and when she had got in, she more than filled the seat next to Andrea. She wore a long, shabby old dress, and she had a yellow hat pulled down low over her eyes. Panting noisily from her effort, she pushed her big brown canvas shopping bag down onto the floor under her feet, and said in a voice which was almost a whisper, "Thank you dearie -- I'm just going to Brockbourne."
"Do you live there?" asked Andrea, thinking that she had never seen the old lady in the village in the four years she had lived there herself.
"No, dearie," answered the passenger, in her soft voice, "I'm just going to visit a friend. He was supposed to meet me back there at Mickley, but his car won't start, so I decided to hitchhike -- there isn't a bus until seven, and I didn't want to wait. I knew some kind soul would give me a lift."
Something in the way the lady spoke, and the way she never turned her head, but stared continuously into the darkness ahead from under her old yellow hat, made Andrea uneasy about this strange hitchhiker. She didn't know why, but she felt instinctively that there was something wrong, something odd, something....dangerous. But how could an old lady be dangerous? it was absurd.
Careful not to turn her head, Andrea looked sideways at her passenger. She studied the hat, the dirty collar of the dress, the shapeless body, the arms with their thick black hairs....
Thick black hairs?
Hairy arms? Andrea's blood froze.
This wasn't a woman. It was a man.
At first, she didn't know what to do. Then suddenly, an idea came into her racing, terrified brain. Swinging the wheel suddenly, she threw the car into a skid, and brought it to a halt.
"My God!" she shouted, "A child! Did you see the child? I think I hit her!"
The "old lady" was clearly shaken by the sudden skid. "I didn't see anything dearie," she said. "I don't think you hit anything."
"I'm sure it was a child!" insisted Andrea. "Could you just get out and have a look? Just see if there's anything on the road?" She held her breath. Would her plan work?
It did. The passenger slowly opened the car door, leaving her bag inside, and climbed out to investigate. As soon as she was out of the vehicle, Andrea gunned the engine and accelerated madly away. The car door swung shut as she rounded a bend, and soon she had put a good three miles between herself and the awful hitchhiker.
It was only then that she thought about the bag lying on the floor in front of her. Maybe the bag would provide some information about the real identity about the old woman who was not an old woman. Pulling into the side of the road, Andrea lifted the heavy bag onto her lap and opened it curiously.
It contained only one item -- a small hand axe, with a razor-sharp blade. The axe, and the inside of the bag, were covered with the dark red stains of dried blood.
Andrea began to scream.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โบก
เป็น andrea ปิดทางด่วนบนถนนเพื่อ brockbourne, หมู่บ้านเล็ก ๆ ที่เธออาศัยอยู่มันเป็น 04:00 ในช่วงบ่าย แต่แล้วดวงอาทิตย์ได้ตกหลังเนินเขา ในเวลาในเดือนธันวาคมนี้ก็จะมืดสนิทโดย 05:00 andrea สั่น การตกแต่งภายในของรถที่ไม่เย็นแต่ต้นไม้ดัดในลมที่รุนแรงและแพทช์ของหิมะเมื่อวานนี้ยังคงกองอยู่ในทุ่งนาทำให้เธอรู้สึกเย็นภายใน มันเป็นอีกสิบไมล์ไปที่กระท่อมที่เธออาศัยอยู่กับสามีของเธอไมเคิลและแสงสลัวและสภาพอากาศหนาวทำให้เธอรู้สึกเหงาน้อย เธอจะชอบที่จะฟังวิทยุแต่มันได้ถูกขโมยไปจากรถของเธอเมื่อมันถูกจอดอยู่นอกสำนักงานของเธอในลอนดอนประมาณสองสัปดาห์ที่ผ่านมาและเธอไม่เคยได้รอบที่จะแทนที่มันยัง.
เธอก็เพิ่งออกจากหมู่บ้านเล็ก ๆ ของ mickley มาเมื่อเธอเห็นเก่า ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตามถนนที่มีป้ายที่เขียนด้วยมือหยาบพูดว่า "brockbourne" ในมือของเธอ andrea รู้สึกประหลาดใจ เธอไม่เคยเห็นหญิงชรารอนแรมก่อนแต่สภาพอากาศและความมืดที่ผ่านมาทำให้เธอรู้สึกเสียใจสำหรับผู้หญิงที่รอหวังว่าจะอยู่บนท้องถนนของประเทศเช่นนี้กับการจราจรน้อย ปกติ andrea จะไม่รับโบกเมื่อเธอเป็นคนเดียวที่คิดว่ามันเป็นอันตรายเกินไป แต่สิ่งที่เป็นอันตรายในการทำของที่ระลึกสำหรับหญิงชราร่างเล็กเช่นนี้หรือไม่ andrea ดึงขึ้นเป็นวิธีที่น้อยลงที่ถนนและหญิงสาวคนนั้นถือถุงช้อปปิ้งขนาดใหญ่กว่าก็รีบปีนขึ้นไปในประตูที่ andrea ได้เปิดสำหรับเธอ.
เมื่อเธอไม่ได้รับใน andrea จะได้เห็นว่าเธอไม่ได้อยู่ในความเป็นจริงน้อยมาก ในวงกว้างและไขมันหญิงชรามีความยากลำบากในการปีนผ่านประตูรถพร้อมกับถุงใหญ่ของเธอและเมื่อเธอได้มีในเธอมากกว่าที่เต็มไปที่นั่งถัดจาก andrea เธอสวมยาวชุดเก่าโทรมและเธอมีหมวกสีเหลืองดึงลงต่ำกว่าดวงตาของเธอ หอบดังจากความพยายามของเธอเธอผลักถุงช้อปปิ้งผ้าใบสีน้ำตาลขนาดใหญ่ของเธอลงบนพื้นใต้ฝ่าเท้าของเธอและกล่าวว่าในเสียงซึ่งเกือบกระซิบ "ขอบคุณคุณสายสวาท -. ฉันแค่จะไป brockbourne"
" คุณอาศัยอยู่ที่นั่น " ถาม andrea,คิดว่าเธอไม่เคยเห็นหญิงชราในหมู่บ้านในสี่ปีที่เธอได้อาศัยอยู่ที่นั่นตัวเอง.
"ไม่มีสายสวาท" ตอบผู้โดยสารในเสียงนุ่มของเธอ "ฉันแค่จะไปเยี่ยมเพื่อน. เขา ควรจะตอบสนองฉันกลับมีที่ mickley แต่รถของเขาจะไม่เริ่มต้นดังนั้นฉันตัดสินใจที่จะโบก - ไม่มีรถบัสจนเจ็ดและฉันไม่ต้องการที่จะรอฉันรู้ว่าบางจิตวิญญาณชนิดจะให้ฉันยก. "
บางสิ่งบางอย่างในทางที่ผู้หญิงคนนั้นพูดและวิธีที่เธอไม่เคยหันหัวของเธอ แต่จ้องมองอย่างต่อเนื่องไปในความมืดข้างหน้าจากใต้หมวกสีเหลืองเก่าของเธอที่ทำ andrea ไม่สบายใจเกี่ยวกับแปลกนี้ โบก. เธอไม่ได้ว่าทำไม แต่เธอรู้สึกโดยสัญชาตญาณว่ามีบางอย่างผิดปกติอะไรบางอย่างแปลกอะไรบางอย่างที่อันตราย ....แต่วิธีการที่หญิงชราจะเป็นอันตรายหรือไม่ มันเป็นเรื่องเหลวไหล.
ระวังไม่ให้หันศีรษะของเธอ andrea มองด้านข้างที่ผู้โดยสารของเธอ เธอเรียนหมวก, เสื้อสกปรกของการแต่งกายร่างกายไม่มีรูปแบบแขนมีขนหนาสีดำของพวกเขา ....
ขนสีดำหนา
แขนมีขนดก? andrea เลือดแช่แข็ง.
นี้ไม่ได้มีผู้หญิงคนหนึ่ง มันเป็นคน.
ในตอนแรกเธอก็ไม่ทราบว่าจะทำ แล้วทันใดนั้นความคิดที่เข้ามาแข่งสมองกลัวของเธอ แกว่งล้อก็เธอโยนเข้าไปในรถลื่นไถลและได้นำมันไปหยุด.
"พระเจ้าของฉัน" เธอตะโกน "เด็ก! คุณเห็นเด็ก? ฉันคิดว่าฉันตีเธอ"
"หญิงชรา" ถูกเขย่าอย่างชัดเจนโดยลื่นไถลอย่างฉับพลัน "ฉันไม่ได้เห็นอะไรสายสวาท" เธอกล่าวว่า "ฉันไม่คิดว่าคุณจะตีอะไร."
"ฉันแน่ใจว่ามันเป็นเด็ก!" andrea ยืนยัน"คุณก็สามารถได้รับการออกและได้ดู? เพียงแค่ดูว่ามีอะไรที่บนถนนหรือไม่" เธอถือลมหายใจของเธอ แผนของเธอจะทำงานอย่างไร
มัน ผู้โดยสารช้าเปิดประตูรถออกจากกระเป๋าของเธอภายในและปีนออกไปตรวจสอบ ทันทีที่เธอออกจากรถ andrea ยิงเครื่องยนต์และเร่งออกไปอย่างบ้าคลั่ง ประตูรถเหวี่ยงปิดขณะที่เธอโค้งมนโค้งและเร็ว ๆ นี้เธอได้ใส่ดีสามไมล์ระหว่างตัวเองและโบกเหลือร้าย.
มันเป็นเพียงแล้วที่เธอคิดว่าเกี่ยวกับถุงนอนอยู่บนพื้นด้านหน้าของเธอ บางทีถุงจะให้ข้อมูลเกี่ยวกับตัวตนที่แท้จริงเกี่ยวกับหญิงชราคนหนึ่งที่ไม่ได้หญิงชราบาง ดึงลงด้านข้างของถนน andrea ยกถุงหนักลงบนตักของเธอและเปิดมันอยากรู้อยากเห็น.
มันมีเพียงหนึ่งรายการ - ขวานมือขนาดเล็กที่มีใบมีดที่คมกริบ ขวานและด้านในของกระเป๋าที่ถูกปกคลุมไปด้วยคราบสีแดงเข้มของเลือดแห้ง.
andrea เริ่มกรีดร้อง.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Hitchhiker ที่
เป็นอานเดรอาปิดมอเตอร์เวย์บนถนน Brockbourne หมู่บ้านเล็ก ๆ ที่เธออาศัยอยู่ ก็ 4 โมงในตอนบ่าย แต่แล้วดวงอาทิตย์ตกอยู่ข้างหลังเขา ขณะนี้ในเดือนธันวาคม มันจะสมบูรณ์เข้ม โดยห้าโมง แอนเดรีย shivered ภายในรถยนต์ไม่เย็น แต่ต้นไม้ดัดลมรุนแรงและโปรแกรมของเมื่อวานนี้หิมะยัง รันทดในฟิลด์ทำให้เธอรู้สึกหนาวข้างใน มันเป็นอีกคอทเทจที่เธออาศัยอยู่กับสามีไมเคิล และมิติแสง และ wintry อากาศทำให้เธอรู้สึกโดดเดี่ยวน้อยสิบไมล์ เธอจะชอบฟังวิทยุ แต่มันถูกขโมยจากรถของเธอเมื่อมันถูกจอดนอกสำนักงานของเธอในลอนดอนประมาณสองสัปดาห์ที่ผ่านมา และเธอไม่ได้มีทั่วไปแทนยัง
เธอเป็นเพียงมาจากหมู่บ้านเล็ก ๆ ของ Mickley เมื่อเธอเห็นเลดี้เก่า สแตนด์บายอยู่ มีเครื่องดิบมือเขียนว่า "Brockbourne" ในมือของเธอ อันเดรอาประหลาดใจ เธอไม่เคยเห็นมีหญิง hitchhiking ก่อน อย่างไรก็ตาม อากาศและความมืดมาทำเธอเสียใจสำหรับผู้หญิง รอหวังว่าบนถนนประเทศนี้มีน้อยการจราจร ปกติ แอนเดรียจะไม่รับเป็น hitchhiker เมื่อเธอคนเดียว คิดว่า มันอันตรายเกินไป แต่สิ่งที่เป็นอันตรายในการทำชอบสำหรับผู้หญิงอายุน้อยเช่นนี้ อานเดรอาทำลายขึ้นวิธีการน้อยลงถนน และหญิง ถือถุงช้อปปิ้งขนาดใหญ่ รีบกว่าไต่ประตูซึ่งแอนเดรียได้เปิด her.
เมื่อเธอไม่ได้ แอนเดรียได้เห็นว่า เธอไม่ ในความเป็นจริง มากน้อยได้ กว้าง และไขมัน หญิงมีปัญหาบางปีนในประตูรถยนต์ มีกระเป๋าขนาดใหญ่ของเธอ และเมื่อเธอได้มีใน เธอมากกว่าเติมนั่งติดกับอานเดรอา เธอสวมยาว shabby เก่าชุด และเธอมีหมวกสีเหลืองดึงลงต่ำกว่าดวงตาของเธอ Panting ฟ้าลั่นครืนจากความพยายามของเธอ เธอผลักกระเป๋าช้อปปิ้งผ้าใบสีน้ำตาลขนาดใหญ่ของเธอลงบนพื้นภายใต้เท้าของเธอ และในเสียงที่เกือบเป็น whisper "ขอบคุณ dearie - ฉันแค่จะไป Brockbourne"
"คุณอยู่มี" ถามแอนเดรีย คิดว่า เธอไม่เคยได้เห็นเลดี้เก่าในหมู่บ้านในสี่ปีที่เธอมีชีวิตอยู่มีตัวเอง.
"ไม่มี dearie, " ตอบผู้โดยสาร ในเสียงนุ่มของเธอ "ฉันแค่ จะไปเยี่ยมเพื่อน เขาควรตอบสนองผมกลับมีที่ Mickley แต่รถจะ เริ่ม ดังนั้นฉันตัดสินใจโบกรถ- ไม่มีรถประจำทางจนถึงเจ็ด และฉันไม่ต้องการรอ ฉันรู้จิตบางประเภทจะให้ฉันยกตัว"
บางสิ่งบางอย่างในวิธีการ พูดสุภาพสตรี และวิธีเธอไม่เคยเปิดหัวของเธอ แต่เริ่มอย่างต่อเนื่องในความมืดข้างหน้าอย่างหมวกเหลืองเก่า ได้อานเดรอาไม่สบายใจเกี่ยวกับ hitchhiker นี้แปลก เธอไม่รู้ทำไม แต่เธอรู้สึก instinctively ว่า มีบางอย่างผิดปกติ สิ่งแปลก สิ่ง...อันตราย แต่วิธีหญิงอาจเป็นอันตรายหรือไม่ absurd ด้วย
ระวังไม่เปิดหัวของเธอ อันเดรอามองด้านข้างผู้โดยสารของเธอนั้น เธอศึกษาหาดใหญ่ คอสกปรกการแต่งกาย ร่างกาย shapeless แขน ด้วยเส้นขนสีดำความหนา...
เส้นขนสีดำหนา?
ขนแขน เลือดของอันเดรอา froze.
นี้ไม่ได้เป็นผู้หญิง ก็คน
ตอนแรก เธอไม่รู้ว่าจะทำ แล้วทันใด นั้น คิดมาเป็นของเธอแข่ง สมองคนกลัว ควงล้อทันใดนั้น เธอโยนรถในการลื่นไถล และมาหยุดการ
"พระ" เธอตะโกน "เด็ก ดูเด็ก ผมคิดว่า ผมตีเธอ"
"หญิง" ได้อย่างชัดเจนหวาดวิตก โดยลื่นไถลอย่างฉับพลัน "ไม่เห็นอะไร dearie, " เธอกล่าว "ผมว่า คุณตีอะไร"
"ผมแน่ใจว่า มันเป็นเด็ก" ยืนยันแอนเดรีย "ไม่คุณเพียงได้รับการออก และดู เพียงดูว่า มีอะไรบนถนนหรือไม่" เธอถือครองลมหายใจของเธอ จะทำงานในแผนของเธอ?
มันไม่ ผู้โดยสารที่เปิดประตูรถยนต์ ช้าออกจากกระเป๋าของเธอภายใน และปีนออกไปตรวจสอบ ทันทีที่เธอออกจากรถ แอนเดรีย gunned เครื่องยนต์ และเร่งไปนัก ประตูรถ swung ปิดเป็นเธอปัดโค้ง และเร็ว ๆ นี้ เธอได้ทำดี 3 ไมล์ระหว่างตัวเองและร้าย hitchhiker.
ก็เท่านั้น แล้วเธอคิดว่า เกี่ยวกับถุงนอนบนพื้นหน้าเธอ บางทีกระเป๋าจะให้ข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับตัวตนแท้จริงเกี่ยวกับหญิงชราที่ไม่มีหญิง ดึงลงข้างถนน แอนเดรียยกกระเป๋าหนักลงบนตักของเธอ และเปิด curiously.
ดังกล่าวประกอบด้วยเพียงรายการเดียว - ตัวเล็กหมู กับใบมีดโกนคม ขวาน และด้านในของกระเป๋า ถูกปกคลุม ด้วยคราบสีแดงเข้มของเลือดแห้ง
อานเดรอาเริ่มกรีด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หู
ตามมาตรฐานที่เป็นอันปิดเส้นทางมอร์เตอร์เวย์สายเข้ากับถนนที่ไปยัง brockbourne หมู่บ้านขนาดเล็กที่ซึ่งเธอมีชีวิตอยู่ก็เป็นเวลาสี่โมงเย็นในช่วงบ่ายแต่แล้วก็ลดลงอยู่เบื้องหลัง Hills ได้ ในช่วงเวลานี้ในเดือนธันวาคมนี้จะมีสีเข้มอย่างสมบรูณ์แบบด้วยถึงห้าโมงเย็น Andrea ตัวสั่นเทิ้ม ภายใน ห้องโดยสารของรถยังเย็นไม่ได้แต่ต้นที่งออยู่ในกระแสลมที่รุนแรงและซอฟต์แวร์ของหิมะพูนของเมื่อวานนี้ยังอยู่ในฟิลด์ที่ทำให้เธอรู้สึกว่าอากาศหนาวเย็น ภายใน มันเป็นสิบไมล์อื่นไปที่กระท่อมที่เธออยู่กับสามีของเธอไมเคิลและ สภาพ อากาศมีฝนและหิมะตกและแสงสลัวที่ทำให้เธอรู้สึกว่าเล็กๆที่โดดเดี่ยว เธออยากจะฟังวิทยุได้แต่ก็ถูกขโมยมาจากรถของเธอเมื่อมันเป็นจอดรถอยู่ทางด้านนอกสำนักงานของเธอในกรุงลอนดอนประมาณสองสัปดาห์ที่แล้วและเธอก็ไม่ได้การจะยัง.
เธอจะมาออกจากหมู่บ้านเล็กๆน้อยๆของ mickley เพียงเมื่อเธอเห็นหญิงชราที่ยืนอยู่โดยทางถนนที่พร้อมด้วยป้ายเขียนด้วยน้ำมันดิบที่ว่า" brockbourne "อยู่ในมือของหล่อน Andrea รู้สึกประหลาดใจ เธอไม่เคยพบเห็นอุดมการณ์นี้หญิงชราที่ก่อนอย่างไรก็ตาม สภาพ อากาศและความมืดมาที่ทำให้เธอรู้สึกเสียใจกับผู้หญิงที่กำลังรอและหวังว่าจะอยู่บนถนนประเทศอย่างนี้ด้วยการจราจรน้อย Andrea ตามปกติจะไม่รับหูเมื่อเธออยู่ตามลำพังผมคิดว่าคงจะเป็นอันตรายมากเกินไปแต่ที่เป็นอันตรายในการทำเพื่อหญิงชราคล้ายๆแห่งนี้ Andrea ดึงขึ้นมาเล็กน้อยลงไปตามถนนและเลดี้ที่ถือกระเป๋าช้อปปิ้งขนาดใหญ่แล้วรีบไปปีนป่ายในประตูซึ่ง Andrea ได้เปิดโอกาสให้เธอ.
เมื่อเธอได้รับใน Andrea เห็นว่าเธอไม่ได้อยู่ในความเป็นจริงแล้วขนาดเล็ก กว้างและไขมันหญิงชราได้ยากในบางปีนเขาผ่านประตูรถที่มีถุงเก็บฝุ่นขนาดใหญ่ของเธอและเมื่อเธอได้มาในเธอมากกว่าเต็มไปด้วยที่นั่งที่อยู่ติดกับ Andrea เธอสวมชุดเก่าซอมซ่อยาวและเธอก็สวมหมวกสีเหลืองที่ดึงลงต่ำตาของเธอ กระหืดกระหอบเสียงอึกทึกจากความพยายามของเธอเธอถูกกระเป๋าช้อปปิ้งผ้าใบสีน้ำตาลขนาดใหญ่ของเธอลงไปยังชั้นให้อยู่ ภายใต้ เท้าของเธอและพูดด้วยเสียงซึ่งแทบเป็นเสียงกระซิบ"ขอขอบคุณคุณหล่อนผมจะ brockbourne เพียง"สัญลักษณ์
"คุณอยู่ที่นั่นหรือไม่?"ถาม Andreaความคิดที่ว่าเธอไม่เคยพบเห็นหญิงชราที่อยู่ในหมู่บ้านในสี่ปีที่เธอเคยอาศัยอยู่ที่นั่นด้วยตัวเอง
"ไม่มีหล่อน"ตอบว่าคนโดยสารในเสียงนุ่มของเธอ"ฉันจะไปเยี่ยมเพื่อนที่อยู่. เขาว่ากันว่าเขาไปพบผมกลับไปที่นั่นที่ mickley แต่รถของเขาจะไม่เริ่มต้นดังนั้นผมจึงตัดสินใจที่จะเที่ยวไปโดยเดินบ้างอาศัยรถบ้างไม่มีรถโดยสารที่จนกว่าเจ็ดและผมก็ไม่ต้องการให้รอฉันรู้ว่าชีวิตบางอย่างจะให้ยกให้"
บางสิ่งบางอย่างในทางที่เลดี้ที่พูดและวิธีการที่เธอไม่เคยหันไปมองแต่จ้องมองอย่างต่อเนื่องเข้าไปในความมืดไปข้างหน้าจากใต้หมวกสีเหลืองเก่าของเธอไม่ได้ทำ Andrea ไม่สบายใจเกี่ยวกับหูคนแปลกหน้านี้ เธอไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรแต่ก็รู้สึกสนุกที่มีบางสิ่งบางอย่างไม่ถูกต้องบางสิ่งบางอย่างประหลาดบางสิ่งบางอย่าง....อันตรายแต่จะใช้วิธีไหนได้หญิงชราที่เป็นอันตราย มันเป็นเรื่องไร้สาระ.
ระวังอย่าหันศีรษะไปเธอ Andrea มองไปทางด้านข้างโดยเคลื่อนตัวไปที่นั่งของเธอ เธอเรียนหมวกที่ปลอกคอสกปรกของร่างกายไม่มีรูปที่แขนที่หนาที่มีสีดำเส้นขน....
เส้นขนสีดำหนาทึบของพวกเขาหรือไม่?
แขนหรือไม่? เลือดของ Andrea ค้าง.
นี้ไม่ได้ผู้หญิงคนหนึ่ง เป็นชายที่.
ในครั้งแรกนั้นเธอไม่รู้ว่าจะทำอะไร แล้วจู่ๆแนวความคิดที่มาเข้าไปในการแข่งรถของเธอสมองตื่นตระหนก โล้ชิงช้าที่ล้อรถแล้วจู่ๆเธอก็เข้าไปในไม้ค้ำและนำมาให้หยุด.
"พระเจ้าของฉัน!"เธอตะโกน"เด็กที่ คุณเห็นเด็ก ผมคิดว่าผมทำ!"สัญลักษณ์
"หญิงชรา"เขย่าโดยลื่นไถลมาได้อย่างชัดเจน "ผมไม่ได้เห็นอะไรหล่อน"เธอกล่าว "ผมไม่คิดว่าคุณทำอะไรได้"สัญลักษณ์
"ผมมั่นใจว่ามันเป็นเด็กที่!"ยืนกราน Andrea"คุณจะอยู่ห่างออกไปและมีมุมมองที่ เพียงดูถ้ามีเรื่องอะไรอยู่บนถนนได้หรือไม่?"เธอมีลมหายใจของเธอ แผนของเธอจะทำงานอย่างไร?
ไม่มีอะไร คนโดยสารอย่างช้าๆเปิดประตูรถออกจากกระเป๋าของเธอ ภายใน และปีนขึ้นไปออกไปตรวจสอบ ทันทีที่เธอออกมาของยานพาหนะที่ Andrea เหตุการณ์เครื่องยนต์ที่เร่งตัวขึ้นอย่างบ้าคลั่งและอยู่ห่างออกไป ประตูรถแกว่งปิดเป็นทางโค้งมนเธอและอีกไม่นานเธอทำให้ทั้งสามไมล์ที่เหมาะสมระหว่างตัวเธอเองและหูก็แย่แล้ว.
มันเป็นเพียงว่าเธอคิดว่าเกี่ยวกับถุงนอนอยู่บนชั้นที่อยู่ทางด้านหน้าของเธอ ถุงเก็บฝุ่นอาจจะให้ข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับรหัสประจำตัวที่แท้จริงที่เกี่ยวกับหญิงชราที่ไม่ใช่หญิงชราคนหนึ่ง ดึงเข้าทางด้านข้างของถนนที่ Andrea ยกกระเป๋าหนักลงบนตักของเธอและเปิดให้บริการได้อย่างประหลาด.
มีอยู่เพียงหนึ่งรายการ AX มือขนาดเล็กพร้อมด้วยใบมีดโกนที่คมกริบ AX และด้านในของกระเป๋าให้เป็นแบบมีหลังคาพร้อมด้วยคราบสีแดงสีเข้มของเลือดแห้ง.
Andrea เริ่มกรีดร้องออกมา.