Food-borne disease outbreaks or foo

Food-borne disease outbreaks or food-related intoxications are more frequently reported within the last two decades and increasingly recognized by the general public as health threat. Changes in food production methods and an increasing globalization of the food supply chain may be linked to recent incidences and reinforced food safety measures (Frank et al., 2011, Gould et al., 2013 and Sivapalasingam et al., 2004). Food products can become contaminated at any point of the food supply chain and therefore it is important to understand growth behaviour of potential pathogens in food, especially in products with nationwide or global markets.
Bacillus anthracis is a non-typical food pathogen but has a long history as biological warfare agent. It was classified as category A agent by the CDC (Centers for Disease Control and Prevention, USA) because of its spore-forming capabilities and the possibility for airborne dispersal ( Tasota et al., 2002). In humans an infection with B. anthracis manifests as cutaneous, gastrointestinal or inhalational anthrax, depending on the route of transmission ( Hicks et al., 2012). Symptoms, such as lesions from the oral cavity to the caecum, difficulty in swallowing, stomach pain, fever, bloody diarrhoea and vomiting appear 2–5 days after ingestion of contaminated food. The lethal dose (LD50) for humans is unknown, but an oral minimal infectious dose of 3.5 × 104 spores or a LD50 of 5 × 108 spores is estimated for sheep or cattle, respectively ( Carter and Pearson, 1999 and Ustun et al., 2008). Anthrax is still present worldwide and frequently reported in rural regions of Africa, the Middle East or south eastern Asia ( Hugh-Jones, 1999 and Inglesby et al., 1999). Spores remain viable over decades in the soil and herbivores grazing on contaminated grounds represent the major source of infection in humans ( Inglesby et al., 1999).
B. anthracis is closely related to B. cereus the causative agent of foodborne poisoning. Both are distinguished by the presence of the two B. anthracis-specific virulence plasmids, pX01 and pX02 ( Logan, 2012). B. cereus, an aerobic endospore forming soil bacterium, is highly resistant to heat, mechanical or chemical stresses and survives conditions used for preservation of milk or meat products ( Andersson et al., 1995). This represents a major problem for the food industry and several studies are dedicated to explore inactivation procedures of B. cereus in food products ( Beuchat et al., 1997, Black et al., 2008, Jagannath and Tsuchido, 2003, Jaquette and Beuchat, 1998 and Scurrah et al., 2006). These data are not necessarily appropriate for the prediction of viability and growth behaviour of B. anthracis ( De Siano et al., 2006 and Montville et al., 2006).
The aim of this study was to evaluate growth behaviour of B. anthracis in cream cheese and yoghurt. We hypothesized that the presence of fermenting lactic acid bacteria (LAB) and the resulting decrease in pH-value negatively affects growth of B. anthracis, but that spores remain fully viable. Therefore protocols for production of laboratory-scale cream cheese and homemade-style yoghurt were developed and growth ofB. anthracis was monitored by surface plating and quantitative real time PCR (qPCR) during the manufacturing process and storage.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อาหารเชื่อว่าโรคระบาดหรือ intoxications ที่เกี่ยวข้องกับอาหารมีรายงานบ่อยภายในทศวรรษที่สอง และเป็นภัยคุกคามสุขภาพประชาชนมากขึ้นรู้จัก เปลี่ยนแปลงวิธีการผลิตอาหารและโลกาภิวัตน์การเพิ่มขึ้นของห่วงโซ่อุปทานอาหารอาจเชื่อมโยงกับ incidences ล่าสุดและมาตรการด้านความปลอดภัยอาหารเสริม (Frank et al., 2011, Gould et al., 2013 และ Sivapalasingam et al., 2004) ได้ ผลิตภัณฑ์อาหารสามารถเป็นการปนเปื้อนตลอดโซ่อุปทานอาหาร และดังนั้น จึงควรทำความเข้าใจพฤติกรรมการเจริญเติบโตของโรคอาจเกิดขึ้นในอาหาร โดยเฉพาะอย่างยิ่งในผลิตภัณฑ์กับตลาดทั่วประเทศ หรือทั่วโลกAnthracis คัดศึกษาทั่วไปไม่ใช่อาหาร แต่มีประวัติศาสตร์ยาวนานเป็นตัวแทนของสงครามทางชีวภาพ มันถูกจัดเป็นประเภท A แทน โดย CDC (ศูนย์ ควบคุมและป้องกันโรค และการป้องกัน สหรัฐอเมริกา) เป็นความสามารถในการขึ้นรูปสปอร์และความเป็นไปได้ในอากาศ dispersal (Tasota et al., 2002) ในมนุษย์ ติดเชื้อกับ anthracis เกิดปรากฏเป็นผิวหนัง ระบบ หรือ inhalational แอนแทรกซ์ ตามเส้นทางของการส่ง (Hicks et al., 2012) อาการ เช่นได้จากช่องปากไป caecum ความยากลำบากในการกลืน ปวดท้อง ไข้ เลือดท้องเสียและอาเจียนปรากฏ 2 – 5 วันหลังกินอาหารปนเปื้อน ยายุทธภัณฑ์ (LD50) สำหรับมนุษย์จะไม่ รู้จัก แต่ ที่ปากน้อยติดเชื้อเพาะเฟิร์นยา 3.5 × 104 หรือ LD50 ของเพาะเฟิร์น 5 × 108 เป็นประมาณแกะหรือวัว ตามลำดับ (คาร์เตอร์ และ Pearson, 1999 และ Ustun et al., 2008) แอนแทรกซ์จะยังคงมีอยู่ทั่วโลก และมักรายงานในภาคชนบทของแอฟริกา ตะวันออกกลาง หรือเอเชียตะวันออกใต้ (ฮิวจ์โจนส์ 1999 และ Inglesby et al., 1999) ทศวรรษในดินยังคงทำงานได้เพาะเฟิร์น และ herbivores grazing บนบริเวณปนเปื้อนหมายถึงแหล่งที่มาสำคัญของการติดเชื้อในมนุษย์ (Inglesby et al., 1999)Anthracis เกิดได้อย่างใกล้ชิดกับ cereus เกิดแทนสาเหตุการของ foodborne พิษ ทั้งสองจะโดดเด่น ด้วยของสองเกิดเฉพาะ anthracis virulence plasmids, pX01 และ pX02 (โลแกน 2012) เกิด cereus, endospore เป็นแอโรบิกแบคทีเรียดิน การขึ้นรูปได้สูงทนต่อความร้อน เครื่องจักรกล หรือเคมีเน้น และ survives เงื่อนไขที่ใช้สำหรับเก็บรักษาผลิตภัณฑ์นมหรือเนื้อสัตว์ (Andersson et al., 1995) นี้แสดงถึงปัญหาที่สำคัญสำหรับอุตสาหกรรมอาหาร และทุ่มเทศึกษาหลายแห่งยกเลิกการเรียกกระบวนการเกิด cereus ในผลิตภัณฑ์อาหาร (Beuchat et al. ปี 1997 สีดำและ al., 2008, Jagannath และ Tsuchido, 2003, Jaquette และ Beuchat, 1998 และ Scurrah และ al., 2006) ข้อมูลเหล่านี้ไม่จำเป็นที่เหมาะสมสำหรับการคาดเดาพฤติกรรมชีวิตและการเจริญเติบโตของเกิด anthracis (De Siano et al., 2006 และมอนท์วิลล์ et al., 2006)จุดมุ่งหมายของการศึกษานี้คือการ ประเมินพฤติกรรมการเจริญเติบโตของ anthracis เกิดในครีมชีสและโยเกิร์ต เราตั้งสมมติฐานว่า ของ fermenting แบคทีเรียกรดแลกติก (LAB) และลดลงของค่า pH ได้ส่งส่งผลกระทบต่อการเจริญเติบโตของ anthracis เกิด แต่ว่า เพาะเฟิร์นยังคงทำงานได้อย่างสมบูรณ์ จึง มีพัฒนาโปรโตคอลสำหรับการผลิตปฏิบัติมาตราส่วนครีมชีสและโยเกิร์ตแบบโฮมเมด และ ofB เจริญเติบโต anthracis ถูกตรวจสอบ โดยการชุบผิวและเชิงปริมาณจริงเวลา PCR (qPCR) ในระหว่างกระบวนการผลิตและการจัดเก็บ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อาหารเป็นพาหะนำโรคระบาดหรือพิษที่เกี่ยวกับอาหารจะมีการรายงานบ่อยครั้งมากขึ้นภายในสองทศวรรษที่ผ่านมาและได้รับการยอมรับมากขึ้นโดยประชาชนทั่วไปเป็นภัยคุกคามสุขภาพ การเปลี่ยนแปลงในวิธีการผลิตอาหารและโลกาภิวัตน์ที่เพิ่มขึ้นของห่วงโซ่อาหารอาจจะเชื่อมโยงกับอุบัติการณ์ที่ผ่านมาและเสริมมาตรการความปลอดภัยด้านอาหาร (แฟรงก์ et al., 2011, โกลด์ et al., 2013 และ Sivapalasingam et al., 2004) ผลิตภัณฑ์อาหารที่ปนเปื้อนจะกลายเป็นที่จุดใดของห่วงโซ่อุปทานอาหารและดังนั้นจึงเป็นสิ่งสำคัญที่จะเข้าใจพฤติกรรมการเจริญเติบโตของเชื้อโรคที่อาจเกิดขึ้นในอาหารโดยเฉพาะอย่างยิ่งในผลิตภัณฑ์ที่มีตลาดทั่วประเทศหรือทั่วโลก.
บาซิลลัส anthracis เป็นเชื้อโรคอาหารที่ไม่ปกติ แต่มีความยาว ประวัติศาสตร์เป็นตัวแทนสงครามเชื้อโรค มันถูกจัดประเภทเป็นตัวแทนโดย CDC (ศูนย์ควบคุมและป้องกันโรคสหรัฐอเมริกา) เพราะความสามารถในการสร้างสปอร์และความเป็นไปได้สำหรับการแพร่กระจายในอากาศ (Tasota et al., 2002) ในมนุษย์ติดเชื้อ B. anthracis ปรากฏเป็นผิวหนังระบบทางเดินอาหารหรือโรคนี้อขึ้นอยู่บนเส้นทางของการส่งผ่าน (ฮิกส์ et al., 2012) อาการเช่นแผลจากช่องปากเพื่อ caecum ยากลำบากในการกลืน, ปวดท้องมีไข้ท้องเสียเลือดและอาเจียนปรากฏ 2-5 วันหลังการกลืนกินอาหารที่ปนเปื้อน ตายยา (LD50) สำหรับมนุษย์ไม่เป็นที่รู้จัก แต่ปริมาณการติดเชื้อในช่องปากที่น้อยที่สุดของ 3.5 × 104 สปอร์หรือ LD50 5 × 108 สปอร์เป็นที่คาดกันแกะหรือวัวตามลำดับ (คาร์เตอร์และเพียร์สัน, ปี 1999 และ Ustun et al., 2008) โรคระบาดยังคงมีอยู่ทั่วโลกและมีการรายงานที่พบบ่อยในพื้นที่ชนบทของแอฟริกา, ตะวันออกกลางหรือทิศตะวันออกเฉียงใต้เอเชีย (ฮิวห์โจนส์ปี 1999 และ Inglesby et al., 1999) สปอร์ยังคงทำงานได้ในช่วงทศวรรษที่ผ่านมาในดินและพืชในบริเวณทุ่งเลี้ยงสัตว์ที่ปนเปื้อนเป็นตัวแทนของแหล่งที่มาของการติดเชื้อในมนุษย์ (Inglesby et al., 1999).
B. anthracis เป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับ B. cereus สาเหตุของการเป็นพิษที่เกิดจากอาหาร ทั้งสองมีความโดดเด่นด้วยการปรากฏตัวของสอง B. anthracis พลาสมิดรุนแรงเฉพาะ PX01 และ PX02 (โลแกน, 2012) เชื้อ B. cereus, endospore แอโรบิกการสร้างแบคทีเรียในดินมีความทนทานต่อความร้อนความเครียดเชิงกลหรือสารเคมีและมีชีวิตอยู่สภาพที่ใช้สำหรับการเก็บรักษาของผลิตภัณฑ์นมหรือเนื้อสัตว์ (แอนเดอ et al., 1995) นี้เป็นปัญหาสำคัญสำหรับอุตสาหกรรมอาหารและการศึกษาหลายทุ่มเทให้กับการสำรวจขั้นตอนการใช้งานของเชื้อ B. cereus ในผลิตภัณฑ์อาหาร (Beuchat et al., 1997, ดำ et al., 2008, Jagannath และ Tsuchido 2003 Jaquette และ Beuchat, ปี 1998 และ Scurrah et al., 2006) ข้อมูลเหล่านี้ไม่จำเป็นต้องมีความเหมาะสมสำหรับการคาดการณ์ของการมีชีวิตและพฤติกรรมการเจริญเติบโตของแบคทีเรีย B. anthracis (De Siano et al., 2006 และ Montville et al., 2006).
จุดมุ่งหมายของการศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อประเมินพฤติกรรมการเจริญเติบโตของแบคทีเรียใน ครีมชีสและโยเกิร์ต เราตั้งสมมติฐานว่าการปรากฏตัวของการหมักแบคทีเรียกรดแลคติก (LAB) และลดลงส่งผลให้ในค่า pH ส่งผลกระทบต่อการเจริญเติบโตของแบคทีเรีย แต่ที่สปอร์ยังคงทำงานได้อย่างเต็มที่ ดังนั้นโปรโตคอลสำหรับการผลิตครีมชีสห้องปฏิบัติการขนาดและโยเกิร์ตโฮมเมดสไตล์ได้รับการพัฒนาและการเติบโต Ofb anthracis ได้รับการตรวจสอบโดยการชุบผิวและเชิงปริมาณ time PCR จริง (qPCR) ในระหว่างกระบวนการผลิตและการเก็บรักษา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อาหาร borne โรคระบาด หรือเกี่ยวข้องกับอาหารที่ intoxications บ่อยรายงานในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมาและได้รับการยอมรับมากขึ้น โดยประชาชนทั่วไปที่คุกคามสุขภาพ การเปลี่ยนแปลงในวิธีการผลิตอาหาร และโลกาภิวัตน์ที่เพิ่มขึ้นของอุปทานโซ่อาหาร อาจเชื่อมโยงกับเหตุการณ์ล่าสุดและเสริมมาตรการความปลอดภัยของอาหาร ( Frank et al . , 2011 , Gould et al . ,2013 และ sivapalasingam et al . , 2004 ) ผลิตภัณฑ์อาหารที่ปนเปื้อนจะเป็นจุดใดของอุปทานโซ่อาหารและดังนั้นจึงเป็นสิ่งสำคัญที่จะเข้าใจพฤติกรรมของศักยภาพการเจริญเติบโตของเชื้อโรคในอาหาร โดยเฉพาะอย่างยิ่งในผลิตภัณฑ์กับตลาดทั่วประเทศหรือทั่วโลก .
บาซิลลัส แอนทราซีสเป็นอาหารแต่ไม่โดยทั่วไปนี้มีประวัติศาสตร์ที่ยาวนาน เป็น ตัวแทน สงครามชีวภาพมันถูกจัดเป็นประเภทตัวแทนโดย CDC ( ศูนย์ควบคุมและป้องกันโรคสหรัฐอเมริกา ) เนื่องจากสปอร์สร้างความสามารถและความเป็นไปได้ในการแพร่กระจาย ( tasota et al . , 2002 ) ในมนุษย์การติดเชื้อแอนแทรกซ์ manifests เป็นบี ผิวหนัง ระบบทางเดินอาหาร หรือ inhalational แอนแทรกซ์ ขึ้นอยู่กับเส้นทางของการส่งผ่าน ( ฮิกส์ et al . , 2012 ) อาการเช่น แผลจากช่องปากสู่ลูก , กลืนลำบากปวดท้องไข้ ท้องเสีย และอาเจียนเลือดปรากฏขึ้น 5 วัน หลังจากรับประทานอาหารปนเปื้อน พิษของยา ( ld50 ) สำหรับคนไม่รู้ แต่การพูดน้อยขนาด 3.5 × 104 ติดเชื้อสปอร์หรือ ld50 5 × 108 สปอร์ประมาณสำหรับวัวแกะหรือตามลำดับ ( คาร์เตอร์และเพียร์สัน1999 และสทัน et al . , 2008 ) แอนแทรกซ์อยู่ทั่วโลกและการรายงานบ่อยในเขตชนบทของแอฟริกา ตะวันออกกลาง หรือ ใต้ เอเชียตะวันออก ( ฮิวจ์ โจนส์ , 1999 และ inglesby et al . , 1999 ) สปอร์คงอยู่ได้กว่าทศวรรษในดินและพืชกินหญ้าปนเปื้อนบริเวณแสดงแหล่งที่มาของการติดเชื้อในมนุษย์ ( inglesby et al . , 1999 ) .
Bแอนแทรกซ์เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดเพื่อ B . cereus ที่เป็นสาเหตุของอาหารเป็นพิษสารพิษ ทั้งมีความโดดเด่นโดยการปรากฏตัวของโรคแอนแทรกซ์เฉพาะพลาสมิด 2 B , และ px01 px02 ( โลแกน , 2012 ) B . cereus เป็นแบคทีเรียแอโรบิกสร้างเอนโดสปอร์ในดิน , ทนต่อความร้อนสูงความเค้นเชิงกล หรือสารเคมีจากเงื่อนไขที่ใช้สำหรับการเก็บรักษาของผลิตภัณฑ์ นม หรือ เนื้อ แอนเดอร์ น et al . , 1995 ) นี้เป็นปัญหาที่สำคัญสำหรับอุตสาหกรรมอาหารและการศึกษาหลายทุ่มเทเพื่อศึกษาการยับยั้งกระบวนการของ B . cereus ในผลิตภัณฑ์อาหาร ( beuchat et al . , 1997 , สีดำ et al . , 2003 และ 2008 tsuchido Jagannath , jaquette beuchat , และ ,1998 และ scurrah et al . , 2006 ) ข้อมูลเหล่านี้จะไม่จําเป็นต้องเหมาะสม เพื่อทำนายพฤติกรรมความมีชีวิตและการเจริญเติบโตของ B . แอนแทรกซ์ ( เดอ เซียอาโน et al . , 2006 และ Montville et al . , 2006 ) .
วัตถุประสงค์ของการศึกษานี้เพื่อประเมินพฤติกรรมการเจริญเติบโตของ B . แอนแทรกซ์ในครีมชีส และโยเกิร์ตเราตั้งสมมุติฐานว่า การปรากฏตัวของการหมักกรดแลคติก ( LAB ) และลดลงในค่า pH ซึ่งส่งผลกระทบต่อการเจริญเติบโตของ สปอร์แอนแทรกซ์ แต่ยังคงพร้อมใช้งานได้อยู่ ดังนั้นโปรโตคอลสำหรับการผลิตของครีมชีสและโยเกิร์ตสไตล์โฮมเมดระดับห้องปฏิบัติการมีการพัฒนาและใช้อย่างต่อเนื่องแอนแทรกซ์ถูกตรวจสอบโดยผิวชุบและปริมาณเวลา PCR จริง ( qpcr ) ในระหว่างกระบวนการผลิตและการจัดเก็บ .