During these last decades the inter

During these last decades the interest in professional fasting has markedly diminished. It used to pay very well to stage such great performances under one's own management, but today that is quite impossible. We live in a different world now. At one time the whole town took a lively interest in the hunger artist; from day to day of his fast the excitement mounted; everybody wanted to see him at least once a day; there were people who bought season tickets for the last few days and sat from morning till night in front of his small barred cage; even in the nighttime there were visiting hours, when the whole effect was heightened by torch flares; on fine days the cage was set out in the open air, and then it was the children's special treat to see the hunger artist; for their elders he was often just a joke that happened to be in fashion, but the children stood openmouthed, holding each other's hands for greater security, marveling at him as he sat there pallid in black tights, with his ribs sticking out so prominently, not even on a seat but down among straw on the ground, sometimes giving a courteous nod, answering questions with a constrained smile, or perhaps stretching an arm through the bars so that one might feel how thin it was, and then again withdrawing deep into himself, paying no attention to anyone or anything, not even to the all-important striking of the clock that was the only piece of furniture in his cage, but merely staring into vacancy with half-shut eyes, now and then taking a sip from a tiny glass of water to moisten his lips.
Besides casual onlookers there were also relays of permanent watchers selected by the public, ususally butchers, strangely enough, and it was their task to watch the hunger artist day and night, three of them at a time, in case he should have some secret recourse to nourishment. This was nothing but a formality, instituted to reassure the masses, for the initiates knew well enough that during his fast the artist would never in any circumstances, not even under forcible compulsion, swallow the smallest morsel of food; the honor of his profession forbade it. Not every watcher, of course, was capable of understanding this, there were often groups of night watchers who were very lax in carrying out their duties and deliberately hudled together in a retired corner to play cards with great absorption, obviously intending to give the hunger artist the chance of a little refreshment, which they supposed he could draw from some private hoard. Nothing annoyed the artist more than such watchers; they made him miserable; they made his fast seem unendurable; sometimes he mastered his feebleness sufficiently to sing during their watch for as long as he could keep going, to show them how unjust their suspicions were. But that was of little use; they only wondered at his cleverness in being able to fill his mouth even while singing. Much more to his taste were the watchers who sat up close to the bars, who were not content with the dim night lighting of the hall but focused him in the full glare of the electric pocket torch given them by the impresario. The harsh light did not trouble him at all, in any case he could never sleep properly,and he could always drowse a little, even when the hall was thronged with noisy onlookers. He was quite happy at the prospect of spending a sleepless night with such watchers; he was ready to exchange jokes with them, to tell them stories out of his nomadic life, anything at all to keep them awake and demonstrate to them that he had no eatables in his cage and that he was fasting as not one of them could fast. But his happiest moment was when the morning came and an enormous breakfast was brought them, at his expense, on which they flung themselves wit hthe keen appetite of healthy men after a weary night of wakefulness. Of course there were people who argued that this breakfast was an unfair attempt to bribe the watchers, but that was going rather too far, and when they were invited to take on a night's vigil without a breakfast, merely for the sake of the cause, they made themselves scarce, although they stuck stubbornly to their suspicions.
Such suspicions, anyhow, were a necessary accompaniment to the profession of fasting. No one could possibly watch the hunger artist continuosly, day and night, and so no one could produce first-hand evidence that the fast had really been rigorous and continuous; only the artist himself could know that, he was therefore bound to be the sole completely satisfied spectator of his own fast. Yet for other reasons he was never satisfied; it was not perhaps mere fasting that had brought him to such skeleton thinness that many people had regretfully to keep away from his exhibitions, because the sight of him was too much for them, perhaps it was dissatisfaction with himself that had worn him down. For he alone knew, what no other initiate knew, how easy it was to fast. It was the easiest thing in the world. He made no secret of this, yet people did not believe him. At the best they set him down as modest, most of them, however, thought he was out for publicity or else he was some kind of cheat who found it easy to fast because he had discovered a way of making it easy, and then had the impudence to admit the fact, more or less. He had to put up with all that, and in the course of time had got used to it, but his inner dissatisfaction always rankled, and never yet, after any term of fasting--this must be granted to his credit--had he left the cage of his own free will. The longest period of fasting was fixed by his impresario at forty days, beyond that term he was not allowed to go, not even in great cities, and there was good reason for it, too. Experience had proved that for about forty days the interest of the public could be stimulated by a steadily increasing pressure of advertisment, but after that the town began to lose interest, sympathetic support began notably to fall off, there were of course local variations as between one town and another, but as a general rule forty days marked the limit. So on the fortieth day the flower-bedecked cage was opened, enthusiastic spectators filled the hall, a military band played, two doctors entered the cage to measure the results of the fast, which were announced through a megaphone, and finally two young ladies appeared, blissful at having been selected for the honor, to help the hunger artist down the few steps leading to a small table on which was spread a carefully chosen invalid repast. And at this very moment the artist always turned stubborn. True, he would entrust his bony arms to the outstretched helping hands of the ladies bending over him, but stand up he would not. Why stop fasting at this particular moment, after forty days of it? He had held out for a long time, an illimitably long time; why stop now, when he was in his best fasting form, or rather, not yet quite in his best fasting form? Why should he be cheated of the fame he would get for fasting longer, for being not only the record hunger artist of all time, which presumably he was already, but for beating his own record by a performance beyond human imagination, since he felt that there were no limits to his capacity for fasting? His public pretended to admire him so much, why should it have so little patience with him; if he could endure fasting longer, why shouldn't the public endure it? Besides, he was tired, and now he was supposed to lift himself to his full height and go down to a meal the very thought of which gave him a nausea that only the presence of the ladies kept him from betraying, and even that with an effort. And he looked up into the eyes of the ladies who were apparently so friendly and in reality so cruel, and shook his head, which felt too heavy on its strengthless neck. But then there happened yet again what always happened. The impresario came forward, without a word--for the band made speech impossible--lifted his arms in the air above the artist, as if inviting Heaven to look down upon its creature here in the straw, this suffering martyr, which indeed he was, although in quite another sense; grasped him around the emaciated waist, with exaggerated caution, so that the frail condition he was in might be appreciated; and committed him to the care of the blenching ladies, not without secretly giving him a shaking so that his legs and body tottered and swayed. The artist now submitted completely; his head lolled on his breast as if it had landed there by chance; his body was hollowed out; his legs in a spasm of self-preservation clung to each other at the knees, yet scraped on the ground as if it were not really solid ground, as if they were only trying to find solid ground; and the whole weight of his body, a featherweight after all, relapsed onto one of the ladies, who looking round for help and panting a little--this post of honor was not at all what she expected it to be--first stretched her neck as far as she could to keep her face at least free from contact with the artist, then finding this impossible, and her more fortunate companion not coming to her aid, but merely holding extended on her own trembling hand the little bunch of knucklebones that was the artist's, to the great delight of the spectators burst into tears and had to be replaced by an attendant who had long been stationed in readiness. Then came the food, a little of which the impresario managed to get between the artist's lips, while he sat in a kind of half-fainting trance, to the accompaniment of cheerful patter designed to distract the public's attention from the artist's condition; after that, a toast was drunk to the public, supposedly prompted by a whisper from the artist in the impresario's ear; the band confirmed it with a mighty flourish, the spectators melted away, and no one had any cause to be dissatisfied with the proceedings, no one except the hunger artist himself, he only, as always.
So he live

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในระหว่างทศวรรษนี้ สนใจในอาชีพการถือศีลอดได้อย่างเด่นชัดลดลง จะใช้จ่ายเพื่อขั้นตอนแสดงดังกล่าวดีภายใต้การจัดการตนเอง แต่วันนี้ที่เป็นไปไม่ได้ค่อนข้างดี เราอยู่ในโลกที่แตกต่างกันตอนนี้ ทีเมืองทั้งเอาสนใจมีชีวิตชีวาในศิลปินหิว จากวันต่อวันของเขารวดเร็วติด ที่นี่ ทุกคนอยากดูเขาอย่างน้อยวันละครั้ง มีคนซื้อตั๋วฤดูกาลสุดท้ายไม่กี่วัน และวันเสาร์ตั้งแต่เช้าถึงกลางคืนหน้ากรง barred เขาเล็ก แม้ในเวลากลางคืนมีเยี่ยมชมชั่วโมง เมื่อผลทั้งหมดถูกแถลงการณ์ โดยไฟฉาย flares วันดี กรงถูกกำหนดในเปิดโล่ง และจากนั้น ก็รักษาพิเศษเด็กดูศิลปินหิว สำหรับผู้สูงอายุของพวกเขาเป็นเพียงตลกที่เกิดขึ้นในแฟชั่น แต่เด็ก มักจะ ยืน openmouthed จับมือของผู้อื่นเพื่อความปลอดภัยมากขึ้น นั้นเขาเป็นเขานั่งสคลาในเสื้อสีดำ กับซี่โครงของเขาแลบดังนั้นจึง ไม่แม้แต่บนนั่งลงแต่ระหว่างฟางบนพื้นดิน บางครั้งให้พยักหน้าสุภาพ ตอบคำถามดีจำกัด หรือบางทียืดแขนที่ผ่านแถบนั้นหนึ่งอาจรู้สึกว่าบางก็ และถอนอีก ลึกเข้าไปในตัวเอง ไม่ให้ความสนใจกับใครหรือสิ่งใด ไม่ได้ให้โดดเด่นที่พักของนาฬิกาที่มีเพียงชิ้นส่วนของเฟอร์นิเจอร์ในกรงของเขา แต่เพียงจ้องมองลงในตำแหน่งว่างด้วยครึ่งปิดตา การจิบจากแก้วเล็ก ๆ น้ำคลอริมฝีปากของเขาตอนนี้แล้วนอกจาก onlookers สบายๆ ได้รีเลย์ของนักถาวรเลือกประชาชน โรงฆ่า ususally ตระการพอ และมันเป็นงานของพวกเขาดูศิลปินหิวกลางวันและกลางคืน สามของพวกเขาในเวลา ในกรณีที่เขาควรมีเบี้ยบางลับบำรุง นี้คืออะไร แต่ที่ระดับ instituted เพื่อเวบฝูง สำหรับการเริ่มรู้ว่าพอดีที่ระหว่างเขาศิลปินจะไม่อยู่ในสถานการณ์ใด ๆ ไม่ได้ภายใต้การบีบบังคับ forcible กลืน morsel น้อยที่สุดของอาหาร อย่างรวดเร็ว เกียรติของอาชีพของเขาข้อนั้น ไม่ watcher แน่นอน มีความสามารถในการทำความเข้าใจนี้ มักจะมีกลุ่มของนักคืนที่ lax มากในหน้าที่และจงใจ hudled กันในมุมที่ออกไปเล่นไพ่กับการดูดซึมดี ตั้งใจอย่างชัดเจนให้ศิลปินหิวโอกาสสดชื่นเล็กน้อย ซึ่งพวกเขาควรเขาสามารถวาดจากบางมุมส่วนตัว ไม่รำคาญศิลปินมากกว่าเช่นนัก พวกเขาทำให้เขาต้องกลับ พวกเขาทำได้อย่างรวดเร็วของเขาดูเหมือน unendurable บางครั้งเขาเข้าใจเขา feebleness พอ ไปร้องเพลงในระหว่างการดูตราบใดที่เขาสามารถเก็บไป จะแสดงวิธีการทำลายความสงสัยความถูก แต่ไม่ใช้น้อย พวกเขาสงสัยว่า เท่าที่ความฉลาดของเขาสามารถกรอกปากแม้ในขณะร้องเพลง มากรสของเขาถูกนักที่นั่งค่าใกล้กับบาร์ ไม่ได้เนื้อหาที่ มีแสงสว่างกลางคืนมืดศาลา แต่เขาเน้นในแสงจ้าเต็มของไฟฉายกระเป๋าไฟฟ้าให้ โดย impresario แสงรุนแรงได้ไม่ปัญหาให้เขาทั้งหมด ในกรณีใดๆ เขาอาจไม่เคยนอนหลับได้อย่างถูกต้อง และเขาได้เสมอ drowse น้อย แม้ศาลามี thronged กับ onlookers คะ เขามีความสุขมากที่โอกาสของการใช้จ่ายคืนสลีพเลสการ์กับนักเช่น เขาพร้อมที่จะแลกเปลี่ยนเรื่องตลกกับพวกเขา เพื่อบอกพวกเขาเรื่องราวจากชีวิต nomadic อะไรที่จะทำให้พวกเขาทำงาน และแสดงให้เห็นถึงไปว่า เขาไม่ eatables ในกรงของเขา และว่า เขาได้ถือศีลอดไม่หนึ่งได้อย่างรวดเร็ว แต่ของเขาขณะสุขได้เมื่อตอนเช้ามา และอาหารเช้าเป็นอย่างมากถูกนำไป ที่ค่าใช้จ่ายของเขา ซึ่งพวกเขาส่วนใหญ่ตัวเองปัญญา hthe ความกระตือรือร้นความอยากอาหารของผู้ชายสุขภาพหลังจากคืนที่เหนื่อยล้าของ wakefulness แน่นอนมีคนโต้เถียงว่า เช้านี้พยายามธรรมสินบนนัก แต่ที่เป็นไปค่อนข้างไกล และเมื่อพวกเขาได้รับเชิญให้กับ vigil กลางคืนไม่มีอาหารเช้า เพียงเพื่อสาเหตุ พวกเขาทำตัวเองขาดแคลน แม้ว่าพวกเขาติดดันทุรังไปสงสัยความของพวกเขาสงสัยความเช่น อย่างไรก็ตาม ได้ไพเราะจำเป็นกับอาชีพศีล ไม่อาจจะสามารถดู continuosly ศิลปินหิว กลางวันและกลางคืน และดังนั้น ไม่มีใครสามารถผลิตหลักฐานแรกคงที่อย่างรวดเร็วจริง ๆ ได้อย่างเข้มงวด และต่อ เนื่อง ศิลปินตัวเองไม่รู้ว่า เขาจึงถูกผูกพันที่ต้อง แข่งขันอย่างสมบูรณ์พอแต่เพียงผู้เดียวของตนเองอย่างรวดเร็ว แต่ เหตุผลอื่นๆ เขาก็ไม่เคยพอใจ ไม่อาจเป็นเพียงการถือศีลอดที่ได้นำเขาไป thinness เช่นโครงกระดูกคนจำนวนมากที่ มี regretfully ให้จากนิทรรศการของเขา เนื่องจากสายตาของเขามากเกินไปสำหรับพวกเขา บางทีมันเป็นความไม่พอใจกับตัวเองที่ได้สวมใส่เขาลง สำหรับเขาคนเดียวรู้ สิ่งไม่อื่น ๆ เริ่มรู้ วิธีที่ง่ายก็ให้ มันเป็นสิ่งง่ายที่สุดในโลก เขาทำไม่ลับนี้ แต่คนไม่เชื่อเขา ในสุดพวกเขาไว้เขาเจียมเนื้อเจียมตัวเป็น ส่วนใหญ่ของพวกเขา แต่ คิดว่า เขาก็ออกมาประชาสัมพันธ์หรือ อื่น ๆ เขาโกงที่พบง่ายรวดเร็วเนื่องจากเขาได้ค้นพบวิธีทำให้ง่าย และหลังจากนั้น ก็ impudence จะยอมรับความจริง น้อย บางประการ เขาต้องทนกับทุกที่ และในหลักสูตรของเวลาก็ได้ใช้มัน แต่ของเขาภายในความไม่พอใจเสมอ rankled และไม่ได้ หลังของการถือศีลอด - นี้ต้องได้รับการ - มีเขาออกจากกรงของเขาเองจะ ระยะเวลาที่ยาวที่สุดของการถือศีลอดถูกกำหนด โดย impresario ของเขาที่สี่สิบวัน นอกเหนือจากคำที่เขาไม่ได้รับอนุญาตให้ไป ไม่ได้ในเมืองที่ดี และมีเหตุผลที่ดีสำหรับมัน เกินไป ประสบการณ์ได้พิสูจน์ว่า เกี่ยวกับเวลา 40 วันสนใจของประชาชนที่อาจถูกกระตุ้น โดยการเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องดันโฆษณา แต่หลังจากที่เมืองเริ่มเสียดอกเบี้ย เห็นอกเห็นใจสนับสนุนเริ่มยวดหลุด มีหลักสูตรท้องถิ่นการเปลี่ยนแปลงระหว่างเมืองหนึ่งและอีก แต่เป็นกฎทั่วไป สี่สิบวันถูกจำกัด เรื่อย ๆ วัน fortieth ที่เปิดกรงเปรอท่านโดยเฉพาะดอกไม้ ผู้ชมกระตือรือร้นเต็มไปหอ วงดนตรีทหารเล่น แพทย์สองป้อนราคากรงวัดผลรวดเร็ว ซึ่งได้ประกาศผ่านโทรโข่งเป็น และสุดท้าย สองสตรี ปรากฏ ความสุขที่มีการเลือกสำหรับเกียรติ ช่วยศิลปินหิวลงขั้นตอนการนำตารางขนาดเล็กที่กระจายไป repast ไม่ถูกต้องที่เลือก และขณะนี้ ศิลปินจะเปิดปากแข็ง จริง เขาจะ entrust แขนของเขา bony กับมือช่วย outstretched ของผู้หญิงดัดกว่าเขา แต่ขาขึ้นเขาจะไม่ ทำไมหยุดขณะนี้เฉพาะ หลังสี่สิบวันของการถือศีลอดหรือไม่ เขามีจัดออกมาเป็นเวลานาน การ illimitably นาน ทำไมหยุดตอนนี้ เมื่อเขามาในแบบฟอร์มของเขาถือศีลอดส่วน หรือเป็น ไม่ยังค่อนข้างในฟอร์มของเขาถือศีลอดส่วน ทำไมควรจะโกงเขาขจรที่เขาจะได้รับการถือศีลอดต่อไป การไม่เฉพาะศิลปินบันทึกหิวตลอด ซึ่งสันนิษฐานว่าคงถูกแล้ว แต่ สำหรับการตีคอร์ดของเขาเอง ด้วยประสิทธิภาพที่เกินกว่าจินตนาการของมนุษย์ เพราะเขารู้สึกว่า มีไม่จำกัดความสามารถของเขาถือศีลอด ประชาชนเขา pretended ชื่นชมเขามาก ทำไมควรจะมีความอดทนน้อยมากกับเขา ถ้าเขาไม่สามารถทนการอดอาหารอีกต่อไป ทำไมไม่ควรประชาชนทนได้ นอกจาก เขาเหนื่อย และตอนนี้ เขาควรยกตัวเองให้เต็มความสูงของเขา และไปลงที่อาหารการคิดมากของที่ให้เขาคลื่นไส้การแสดงตนของสาว ๆ เก็บเขาจากการแจ้งเบาะแสเรื่อง และก็ มีความพยายาม และเขามองขึ้นในสายตา ของผู้หญิงที่เห็นได้ชัดว่าเป็นมิตร และ ในความเป็นจริงที่โหดร้ายมาก และจับหัวของเขา ซึ่งรู้สึกว่าหนักเกินไปบนคอของ strengthless แต่แล้ว มีเกิดขึ้นอีกครั้งว่าจะเกิดอะไรขึ้น Impresario มาข้างหน้า โดยคำ - สำหรับเสียงดนตรีที่ทำไปไม่ได้ - ยกแขนของเขาในอากาศเหนือศิลปิน ถ้าพักสวรรค์เหยียดของสิ่งมีชีวิตที่นี่ในฟาง นี้ความทุกข์ทรมานมรณสักขี ซึ่งอันที่จริงเขา แต่ในความรู้สึกอีกมาก grasped เขารอบพุงโกโรคทั้ง ระวัง exaggerated เพื่อให้เขาในเงื่อนไข frail อาจนิยม และเขาดูแลฝ่าย blenching โดยการแอบให้เขาตัวสั่นเพื่อให้ขาและร่างกายของเขา tottered และ swayed ไม่ ตอนนี้ ส่งหมด ศิลปิน หัว lolled บนเต้านมของเขาเหมือนกับว่ามันมีที่ดินมีเงี่ยง ร่างกายของเขาถูกหลอ ขาของเขาในการกระตุก self-preservation พืชกันที่หัวเข่า ยังขูดบนพื้นดินนั้นไม่แข็งจริง ๆ พื้น ว่าเท่านั้นกลับไปหาพื้นดินแข็ง และน้ำหนักทั้งหมดของร่างกายของเขา เฟเธอร์เวทหลังจากที่ทุก relapsed บนหนึ่งในฝ่าย ที่มองรอบสำหรับช่วย panting น้อย - เกียรติโพสต์นี้ไม่ไม่สิ่งที่เธอคาดหวังให้เป็น - ก่อนยืดคอของเธอเท่าที่เธอสามารถให้ใบหน้าของเธอน้อยฟรีจากที่ติดต่อกับศิลปิน แล้วค้นหานี้เป็นไปไม่ได้ และเพื่อนโชคดีมากเธอไม่มาช่วยเธอ แต่เพียงกดขยายเพิ่มเติมตนเองงก ๆ มือพวงน้อยของ knucklebones ที่อยู่ของศิลปิน สุขที่ดีของผู้ชมที่ออกมาเป็นน้ำตา และได้ถูกแทนที่ ด้วยข้าที่มียาวถูกประจำอยู่ที่ความพร้อม แล้ว มาอาหาร เล็กน้อยที่ impresario การจัดการจะได้รับระหว่างริมฝีปากของศิลปิน ในขณะที่เขานั่งในแบบซึมครึ่งความมึนงง ไพเราะร่าเริงลายออกแบบมาเพื่อกวนใจความสนใจของประชาชนจากสภาพของศิลปิน หลังจากนั้น ขนมปังถูกเมาให้ประชาชน ให้คาดคะเน โดย whisper จากศิลปินในหูของ impresario วงยืนยันกับอวดอันยิ่งใหญ่ ผู้ชมหลอมละลาย และไม่มีสาเหตุใด ๆ จะพอใจกับกระบวนการพิจารณา ไม่มีใครยกเว้นศิลปินหิวตัวเอง เขาเท่านั้น เป็นเสมอดังนั้น เขาอาศัยอยู่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในช่วงทศวรรษที่ผ่านมาเหล่านี้ที่น่าสนใจในการถือศีลอดมืออาชีพลดลงอย่างเห็นได้ชัดได้ จะใช้จ่ายเป็นอย่างดีเพื่อเป็นเวทีการแสดงที่ยอดเยี่ยมเช่นภายใต้การบริหารของตัวเอง แต่ในวันนี้ว่าเป็นไปไม่ได้เลยทีเดียว เราอยู่ในโลกที่แตกต่างในขณะนี้ ครั้งหนึ่งที่เมืองทั้งเมืองเอาความสนใจที่มีชีวิตชีวาในศิลปินหิว; วันต่อวันของความตื่นเต้นอย่างรวดเร็วของเขาติด; ทุกคนอยากจะเห็นเขาอย่างน้อยวันละครั้ง; มีคนที่ซื้อตั๋วฤดูกาลไม่กี่วันที่ผ่านมาและนั่งตั้งแต่เช้าจนถึงกลางคืนในด้านหน้าของกรงเล็ก ๆ ของเขาถูกกันออกไป; แม้ในตอนกลางคืนมีการเยี่ยมชมชั่วโมงเมื่อมีผลบังคับใช้ทั้งความคิดริเริ่มโดยพลุไฟฉาย; ในวันที่ดีกรงที่ถูกกำหนดไว้ในที่โล่งและจากนั้นมันเป็นรักษาพิเศษของเด็กที่จะเห็นศิลปินหิว; สำหรับผู้สูงอายุของพวกเขาเขาก็มักจะเป็นเพียงเรื่องตลกที่เกิดขึ้นจะอยู่ในแฟชั่น แต่เด็กยืน openmouthed จับมือของกันและกันเพื่อความปลอดภัยมากขึ้นประหลาดใจที่เขาเป็นเขานั่งอยู่ที่นั่นซีดในถุงน่องสีดำกับซี่โครงของเขายื่นออกมาเพื่อให้ผงาด ไม่ได้อยู่บนที่นั่ง แต่ลดลงในหมู่ฟางบนพื้นดินบางครั้งให้พยักหน้าสุภาพในการตอบคำถามด้วยรอยยิ้ม จำกัด หรือบางทีอาจจะยืดแขนผ่านบาร์เพื่อที่หนึ่งอาจจะรู้สึกว่าบางที่มันเป็นแล้วอีกครั้งถอนลึกเข้าไป ตัวเองให้ความสนใจกับใครหรืออะไรไม่ได้ที่จะโดดเด่นที่สำคัญทั้งหมดของนาฬิกาที่เป็นเพียงชิ้นเดียวของเฟอร์นิเจอร์ในกรงของเขา แต่เพียงจ้องมองเข้าไปในช่องว่างด้วยตาครึ่งปิดตอนนี้แล้วจิบจาก แก้วเล็ก ๆ ของน้ำเพื่อหล่อเลี้ยงริมฝีปากของเขา.
นอกจากนี้ผู้เข้าชมสบาย ๆ มีรีเลย์ยังเฝ้าถาวรเลือกโดยประชาชน ususally เนื้อแปลกพอและมันก็เป็นงานของพวกเขาที่จะดูวันศิลปินหิวและคืนสามของพวกเขาที่ เวลาในกรณีที่เขาควรมีการขอความช่วยเหลือในการบำรุงความลับ นี่เป็นอะไร แต่ทางการก่อตั้งเพื่อสร้างความมั่นใจฝูงสำหรับประทับจิตรู้ดีพอที่จะทำให้ได้อย่างรวดเร็วในช่วงที่ศิลปินของเขาจะไม่เคยอยู่ในสถานการณ์ใด ๆ ที่ไม่อยู่ภายใต้การบังคับแม้กระทั่งบังคับ, กลืนชิ้นอาหารอันโอชะที่เล็กที่สุดของอาหาร เกียรติของอาชีพของเขาห้ามมัน ไม่ใช่ว่าทุกคนเฝ้าดูแน่นอนคือความสามารถในการทำความเข้าใจนี้มีบ่อยครั้งที่กลุ่มนักดูคืนที่ถูกเข้มงวดมากในการปฏิบัติหน้าที่ของตนและจงใจ hudled ร่วมกันในมุมที่เกษียณจะเล่นไพ่กับการดูดซึมที่ดีอย่างเห็นได้ชัดที่มีความประสงค์ที่จะให้ความหิว ศิลปินโอกาสของเครื่องดื่มเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่พวกเขาควรที่เขาจะดึงออกมาจากบางส่วนสะสมส่วนตัว ไม่มีอะไรรำคาญศิลปินนักดูมากกว่านั้น พวกเขาทำให้เขามีความสุข; พวกเขาทำอย่างรวดเร็วของเขาดูเหมือนจะไม่สามารถทนทาน; บางครั้งเขาก็เข้าใจเขาอ่อนแอพอที่จะร้องเพลงของพวกเขาในระหว่างการดูให้นานที่สุดเท่าที่เขาจะเก็บไปเพื่อแสดงให้รู้ว่าไม่เป็นธรรมสงสัยของพวกเขา แต่นั่นก็เป็นของใช้เล็ก ๆ น้อย ๆ ; พวกเขาเพียง แต่สงสัยในความฉลาดของเขาในความสามารถในการกรอกปากของเขาแม้ในขณะที่ร้องเพลง มากขึ้นเพื่อลิ้มรสของเขาเป็นนักดูที่ลุกขึ้นนั่งใกล้กับบาร์ที่ไม่ได้เนื้อหาที่มีแสงสลัวคืนของห้องโถง แต่มุ่งเน้นไปที่เขาในแสงจ้าเต็มรูปแบบของกระเป๋าไฟฉายไฟฟ้าให้แก่พวกเขาโดยการแสดง แสงที่รุนแรงไม่ได้มีปัญหาเขาเลยในกรณีใด ๆ เขาไม่เคยสามารถนอนหลับได้อย่างถูกต้องและเขามักจะง่วงนอนเล็ก ๆ น้อย ๆ แม้ในขณะที่ฮอลล์ได้รับการ thronged กับผู้เข้าชมที่มีเสียงดัง เขาเป็นคนที่มีความสุขมากที่คาดหมายของการใช้จ่ายคืนนอนไม่หลับกับนักดูดังกล่าว เขาพร้อมที่จะแลกเปลี่ยนเรื่องตลกกับพวกเขาจะบอกพวกเขาเรื่องราวจากชีวิตเร่ร่อนของเขาสิ่งที่ทุกเพื่อให้พวกเขาตื่นตัวและแสดงให้พวกเขาว่าเขามีกินไม่มีอยู่ในกรงของเขาและว่าเขาได้รับการอดอาหารไม่หนึ่งของพวกเขาจะทำได้อย่างรวดเร็ว . แต่ช่วงเวลาความสุขของเขาคือเมื่อตอนเช้ามาและอาหารเช้ามหาศาลถูกนำตัวพวกเขาที่ค่าใช้จ่ายของเขาที่พวกเขาโยนตัวเองปัญญา hthe อยากอาหารกระตือรือร้นของผู้ชายที่มีสุขภาพหลังจากคืนที่เหนื่อยล้าจากการตื่นตัว แน่นอนมีคนที่ถกเถียงกันอยู่ว่าเช้านี้เป็นความพยายามที่ไม่เป็นธรรมที่จะติดสินบนดู แต่ที่เป็นไปค่อนข้างไกลเกินไปและเมื่อพวกเขาได้รับเชิญที่จะใช้ในการเฝ้าระวังคืนไม่รวมอาหารเช้าเป็นเพียงเพื่อประโยชน์ของสาเหตุที่ พวกเขาทำให้ตัวเองหายากแม้ว่าพวกเขาจะติดอยู่หัวชนฝาที่จะสงสัยของพวกเขา.
สงสัยดังกล่าว แต่อย่างใดเป็นสิ่งจำเป็นในการประกอบอาชีพของการถือศีลอด ไม่มีใครอาจจะดูศิลปินหิวต่อเนื่องทั้งกลางวันและกลางคืนและจึงไม่มีใครสามารถผลิตหลักฐานมือแรกที่ได้รับจริงๆอย่างรวดเร็วอย่างเข้มงวดและต่อเนื่อง เพียงศิลปินที่ตัวเองจะได้รู้ว่าเขาถูกผูกไว้จึงจะเป็น แต่เพียงผู้เดียวที่มีผู้ชมพึงพอใจอย่างสมบูรณ์อย่างรวดเร็วของเขาเอง แต่สำหรับเหตุผลอื่น ๆ เขาไม่เคยพอใจ; มันไม่ได้เป็นเพียงการอดอาหารอาจจะเป็นที่ได้นำเขาไปสู่บางโครงกระดูกดังกล่าวที่หลาย ๆ คนได้อย่างน่าเศร้าที่จะให้ออกไปจากการจัดนิทรรศการของเขาเพราะสายตาของเขามากเกินไปสำหรับพวกเขาอาจจะเป็นความไม่พอใจกับตัวเองว่าได้สวมใส่เขาลง สำหรับเขาคนเดียวที่รู้ว่าสิ่งที่ไม่มีใครเริ่มต้นการรู้วิธีที่ง่ายก็คือการได้อย่างรวดเร็ว มันเป็นสิ่งที่ง่ายที่สุดในโลก เขาทำให้ความลับนี้ไม่มี แต่คนไม่เชื่อเขา ที่ดีที่สุดที่พวกเขาตั้งเขาลงมาเป็นเจียมเนื้อเจียมตัวมากที่สุดของพวกเขา แต่คิดว่าเขาออกมาสำหรับการประชาสัมพันธ์หรืออื่น ๆ ที่เขาเป็นชนิดของการโกงที่พบว่ามันง่ายที่จะได้อย่างรวดเร็วเพราะเขาได้ค้นพบวิธีการทำก็ง่ายบางส่วนและจากนั้นก็ อหังการที่จะยอมรับความจริงที่มากกว่าหรือน้อยกว่า เขาจะต้องทนกับทุกสิ่งที่และในหลักสูตรของเวลาได้มีใช้ไป แต่ความไม่พอใจภายในของเขาปวดร้าวอยู่เสมอและไม่เคย แต่ระยะหลัง ๆ ของการอดอาหาร - นี้ต้องได้รับเครดิตของเขา - เขาได้ เหลือกรงของเจตจำนงเสรีของเขาเอง ระยะเวลาที่ยาวที่สุดของการอดอาหารได้รับการแก้ไขโดยการแสดงของเขาที่สี่สิบวันเกินกว่าคำว่าเขาไม่ได้รับอนุญาตให้ไปไม่ได้ในเมืองใหญ่และมีเหตุผลที่ดีสำหรับมันเกินไป ประสบการณ์ได้พิสูจน์ว่าประมาณสี่สิบวันความสนใจของประชาชนที่จะได้รับการกระตุ้นโดยความดันที่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องของการโฆษณา แต่หลังจากนั้นเมืองเริ่มที่จะสูญเสียความสนใจสนับสนุนขี้สงสารเริ่มสะดุดตาที่จะตกออกมีแน่นอนรูปแบบท้องถิ่นระหว่าง หนึ่งในเมืองอื่น แต่เป็นกฎทั่วไปสี่สิบวันทำเครื่องหมายขีด จำกัด ดังนั้นในวันที่สี่สิบกรงดอกไม้ตกแต่งถูกเปิดชมกระตือรือร้นเต็มฮอลล์, วงดนตรีทหารเล่นหมอสองคนเดินเข้าไปในกรงในการวัดผลลัพธ์ของการได้อย่างรวดเร็วซึ่งได้ประกาศผ่านโทรโข่งและสุดท้ายสองหญิงสาวที่ปรากฏ , ความสุขที่ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นเกียรติที่จะช่วยให้ศิลปินหิวลงไม่กี่ขั้นตอนที่นำไปสู่ตารางขนาดเล็กที่ได้รับการแพร่กระจายมื้ออาหารที่ไม่ถูกต้องเลือกอย่างระมัดระวัง และในขณะนี้ศิลปินมักจะหันปากแข็ง ทรูเขาจะมอบความไว้วางใจกระดูกแขนของเขาที่จะยื่นออกไปช่วยให้มือของผู้หญิงดัดมากกว่าเขา แต่ยืนขึ้นเขาจะไม่ได้ ทำไมหยุดการอดอาหารในขณะนี้โดยเฉพาะหลังจากที่สี่สิบวันมันได้หรือไม่ เขาได้ยื่นออกมาเป็นเวลานานเป็นเวลานาน illimitably; ทำไมหยุดตอนนี้เมื่อเขาอยู่ในรูปแบบการอดอาหารที่ดีที่สุดของเขาหรือเปล่ายังไม่มากในรูปแบบการอดอาหารที่ดีที่สุดของเขา? ทำไมเขาควรจะโกงของชื่อเสียงที่เขาจะได้รับสำหรับการอดอาหารอีกต่อไปสำหรับการไม่เพียง แต่ศิลปินหิวบันทึกของเวลาทั้งหมดซึ่งสันนิษฐานว่าเขาได้แล้ว แต่สำหรับการตีบันทึกของตัวเองของเขาโดยผลการดำเนินงานเกินกว่าจินตนาการของมนุษย์เพราะเขารู้สึกว่า ไม่มีข้อ จำกัด กำลังการผลิตของเขาสำหรับการอดอาหาร? ประชาชนของเขาแกล้งทำเป็นชื่นชมเขามากว่าทำไมมันควรมีความอดทนน้อยมากกับเขา ถ้าเขาสามารถทนอดอาหารอีกต่อไปว่าทำไมไม่ควรประชาชนทนมันได้หรือไม่ นอกจากนี้เขาเหนื่อยและตอนนี้เขาก็ควรที่จะยกตัวเองให้เต็มความสูงของเขาและลงไปรับประทานอาหารคิดว่ามากซึ่งทำให้เขามีอาการคลื่นไส้ที่เพียง แต่การปรากฏตัวของผู้หญิงที่ทำให้เขาทรยศและแม้กระทั่งว่าด้วย ความพยายาม และเขาเงยหน้าขึ้นมองเข้าไปในดวงตาของผู้หญิงที่เห็นได้ชัดเพื่อให้เป็นมิตรและความเป็นจริงที่โหดร้ายในดังนั้นและส่ายหัวของเขาซึ่งรู้สึกว่าหนักเกินไปที่คอของ strengthless แต่ก็มีเกิดขึ้นอีกครั้งสิ่งที่เกิดขึ้นเสมอ การแสดงมาข้างหน้าโดยไม่ต้องคำ - วงได้พูดไปไม่ได้ - ยกแขนของเขาในอากาศเหนือศิลปินเช่นถ้าเชิญสวรรค์ที่จะมองลงมาของสิ่งมีชีวิตที่นี่ในฟางที่เรียกร้องความสนใจความทุกข์ทรมานนี้ซึ่งแน่นอนเขา เป็น แต่ในความรู้สึกที่ค่อนข้างอื่น; ลงโทษเขาผอมแห้งรอบเอวที่มีความระมัดระวังที่พูดเกินจริงเพื่อให้สภาพอ่อนแอเขาอยู่ในอาจจะได้รับการชื่นชม; และความมุ่งมั่นของเขาในการดูแลของผู้หญิง blenching ไม่โดยไม่ต้องแอบให้เขาเขย่าเพื่อให้ขาและร่างกายของเขา tottered และเปี่ยม ศิลปินในขณะนี้ส่งสมบูรณ์; ศีรษะของเขา lolled บนหน้าอกของเขาราวกับว่ามันได้เป็นเจ้าของที่ดินโดยมีโอกาส; ร่างของเขาถูกโหลออก; ขาของเขาในอาการกระตุกของตัวเองเก็บรักษายึดติดกับแต่ละอื่น ๆ ที่หัวเข่า แต่คัดลอกมาบนพื้นดินราวกับว่ามันเป็นพื้นดินแข็งไม่ได้จริงๆว่าพวกเขาเป็นเพียงการพยายามที่จะหาพื้นดินแข็ง; และน้ำหนักทั้งหมดของร่างกายของเขาเป็นเฟเธอร์เวทหลังจากทั้งหมดอาการกำเริบลงหนึ่งของผู้หญิงที่มองรอบสำหรับความช่วยเหลือและหอบเล็ก ๆ น้อย ๆ - โพสต์ของเกียรตินี้ไม่ได้ในทุกสิ่งที่เธอคาดหวังให้เป็น - ครั้งแรกของเธอยืด คอเท่าที่เธอสามารถทำได้เพื่อให้ใบหน้าของเธออย่างน้อยฟรีจากการสัมผัสกับศิลปินแล้วหาเป็นไปไม่ได้นี้และเธอสหายโชคดีมากไม่มาช่วยเธอ แต่เพียงถือขยายในมือสั่นเธอเองพวงเล็ก ๆ น้อย ๆ ของ Knucklebones ว่า เป็นศิลปินเพื่อความสุขที่ดีของผู้ชมออกมาเป็นน้ำตาและต้องถูกแทนที่ด้วยผู้เข้าร่วมประชุมที่ได้รับการประจำการในการเตรียมความพร้อม จากนั้นก็มาอาหารเล็ก ๆ น้อย ๆ ซึ่งการแสดงที่มีการจัดการที่จะได้รับระหว่างริมฝีปากของศิลปินในขณะที่เขานั่งอยู่ในชนิดของความมึนงงครึ่งลมเพื่อประกอบของลายร่าเริงออกแบบมาเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของประชาชนจากสภาพของศิลปิน; หลังจากนั้นขนมปังเมาให้ประชาชนที่ได้รับแจ้งโดยคาดว่าเสียงกระซิบจากศิลปินในหูการแสดงของที่; วงดนตรีที่ได้รับการยืนยันด้วยเจริญยิ่งใหญ่ชมละลายหายไปและไม่มีใครมีสาเหตุใด ๆ ที่จะไม่พอใจกับการดำเนินการอย่างใดอย่างหนึ่งยกเว้นศิลปินหิวตัวเองไม่มีเขาเท่านั้นเช่นเคย.
ดังนั้นเขาจึงมีชีวิตอยู่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในช่วงทศวรรษที่ผ่านมาเหล่านี้มีความสนใจในวิชาชีพ อดอาหารได้เด่นชัดลดลง มันเคยจ่ายมาก เวทีการแสดงที่ยิ่งใหญ่ดังกล่าวภายใต้การจัดการของตนเอง แต่ในวันนี้ มันเป็นไปไม่ได้เลย เราอยู่ในโลกที่แตกต่างกันในขณะนี้ พร้อมกันทั้งเมืองเอาความสนใจนี้ในความหิวของศิลปิน จากวันของเขาอย่างรวดเร็ว ความตื่นเต้นที่ติดตั้ง ;ทุกคนต้องการเห็นเขา อย่างน้อยวันละครั้ง มีคนที่ซื้อตั๋วฤดูกาลไม่กี่วัน และนั่งตั้งแต่เช้าจนถึงกลางคืนในด้านหน้าของเขามีขนาดเล็กกรง แม้ในเวลากลางคืน มีเวลาเยี่ยม เมื่อผลทั้งหมดเพิ่มมากขึ้น โดยคบเพลิงพลุ ; ดีวัน กรงถูกตั้งค่า ในอากาศเปิดแล้วมันเป็นเด็กพิเศษที่จะเห็นศิลปินหิว เพราะผู้ใหญ่เขาก็มักจะเป็นเพียงแค่เรื่องตลกที่เกิดขึ้นจะอยู่ในแฟชั่น แต่เด็กๆ ยืน openmouthed การจับมืออีกฝ่ายเพื่อความปลอดภัยมากขึ้น , marveling ที่เขาเป็นเขานั่งซีดในชุดรัดรูปสีดำ กับซี่โครงของเขายื่นออกมาแล้ว อย่างเห็นได้ชัด แม้แต่นั่งแต่ของฟางลงบนพื้นดินบางครั้งให้พยักหน้าสุภาพ ตอบคำถามกับเค้นยิ้ม หรือบางทีอาจจะยืดแขนผ่านแถบดังนั้นหนึ่งอาจรู้สึกว่าบางมันและจากนั้นอีกครั้งถอนลึกเข้าไปในตัวเอง จ่าย ไม่สนใจใครหรืออะไรเลย แม้แต่ที่สำคัญทั้งหมดที่โดดเด่นของนาฬิกาที่เป็นแค่ชิ้นส่วนของเฟอร์นิเจอร์ใน กรงของเขาแต่เพียงแค่จ้องมองที่ว่างกับปิดครึ่งตา แล้วพาจิบจากแก้วเล็ก ๆของน้ำเพื่อหล่อเลี้ยงริมฝีปากของเขา มันดูไม่เป็นทางการ
นอกจากนี้ยังมีแบบถาวรนัก ที่เลือกโดยประชาชน ususally คนขายเนื้อ แปลกพอ และมันเป็นงานของพวกเขาที่จะดูศิลปินหิวทั้งวันและคืน สาม ของพวกเขาในเวลาในกรณีที่เขามีความลับ recourse โภชนา มันไม่มีอะไร แต่พอ , instituted เพื่อสร้างความมั่นใจให้ประชาชน เพราะเริ่มรู้จักดีในช่วงที่เขาอย่างรวดเร็ว ศิลปินจะไม่ในสถานการณ์ใด ๆ แม้แต่ในโฟซิเบอะเชียว กลืนอาหารชิ้นเล็กๆ ; เกียรติของอาชีพของเขาห้ามมัน ไม่ทุกการ แน่นอนมีความสามารถในการเข้าใจนี้ มีบ่อยครั้งที่กลุ่มของคืนที่หละหลวมมากนักในการปฏิบัติหน้าที่ของตน และเจตนา hudled ด้วยกันในมุมที่เกษียณไปเล่นไพ่ที่ดีการดูดซึม เห็นได้ชัดว่าตั้งใจจะให้ความหิวของศิลปินโอกาสของเครื่องดื่มเล็ก ๆน้อย ๆที่พวกเขาควรจะเขาสามารถวาดจากสะสมส่วนตัวบ้างไม่รำคาญศิลปินมากกว่า เช่น เนื้อ พวกเขาทำให้เขาเป็นทุกข์ เขาทำของเขาอย่างรวดเร็ว ดูเหมือน unendurable ; บางครั้งเขาเข้าใจอ่อนกำลังของเขาพอที่จะร้องระหว่างนาฬิกาของเขาได้นานเท่าที่เขาจะทำต่อไป เพื่อแสดงให้พวกเขาวิธีการที่ไม่เป็นธรรม ความสงสัยของตนเองได้ แต่นั่นคือการใช้เพียงเล็กน้อย เขาแค่สงสัยว่าเขาฉลาดในการสามารถกรอกปากของเขาแม้ในขณะที่ร้องเพลง