Born in 1395 A.D. to a young wolf t

Born in 1395 A.D. to a young wolf tengu named Hadari Inubashiri and the descendant of a god, she has always been regarded as somewhat of an outsider due to her, albeit very small amount, of divinity, she found herself pushed outside of social groups. Her mother tried to comfort her, thinking it was very unfair of the others to ostracise her daughter merely because of her heritage. Sometimes, after exceptionally troubling days after school, she would find out that her mother had scolded the other young Tengu that had teased her so horribly. She found a sense of pride in that and was comforted by the fact that at the very least, one person on the mountain didn't regard her as some kind of freak.
Still, she was never able to stand up for herself, remaining silent while the others teased her. This often meant Momiji would be up late at night, unable to sleep with the words of the other younglings echoing through her head. She became depressed, moping around both at school and at home. Her mother took note of this and tried to cheer Momiji up when she could, to no avail.
One day, Momiji's mother suggested finding something the young Tengu could dedicate herself to, her calling. Momiji glumly complied, trying to make her mother happy. She tried a multitude of things, art, dancing, you name it. The day came that something happened that would drag her out of her depression. She had never met her father, as he had left before she was born and her mother refused to give any answers regarding him. However, Momiji had taken a walk through the forest out of sheer boredom when she came across a long object wrapped in cloth along with the cracking of branches that instantly drew her attention and she kept watch carefully. The sounds got farther and farther away, soon ceasing entirely. After about ten minutes of waiting and listening, she cautiously approached the object on the ground, picking it up carefully and removing the cloth. What she found puzzled her; a blade and a shield with the crest of the Tengu, a maple leaf.
Surely this must belong to someone, obviously a tengu judging from the crest. She inspected the items further, finding a small note addressed to the daughter of Hadari Inubashiri. This puzzled her greatly, who or what would leave this out in the middle of the forest...why didn't they bring it to her house if they wished to give her a gift...? For that matter, why would someone give her a gift at all? No one in the village was kind enough towards her to do something like this. So why? She threw the items back into the cloth she found it in and ran home as fast as she could. She burst through the door, calling out for her mother who came running, thinking something was wrong.
She got a strange look on her face when Momiji explained what had happened and suggested she accept the gift. Momiji was curious about her mother's suggestion, but decided that she may as well accept the only kind thing that anyone besides Hadari had ever done for her. She looked at the note addressed to her and was surprised to find out that the items were --supposedly-- from her father, who was left unnamed. The note explained that her father was sorry that he hadn't shown himself before and that he wished to give Momiji something to dedicate herself to.
"Wait...how would he know that...?" she paused, uncertain if her guess was right. "Unless..he has been watching?" She mused to herself. A million questions flooded her mind, but of course, her father was not here to answer them. She continued reading the note. It explained that these items were special, but it did not explain why, merely saying that she would have to experiment with them and see. The prospect of actually owning a sword excited her; perhaps fencing would be able to give her life meaning where everything else had failed her. She looked up from the note to announce her intentions to her mother, but discovered that she was no longer in the room.
She looked around everywhere around the house, wondering where she went. When she didn't find her, she looked around the village...nothing. Days passed, her mother was no where to be found, she even talked to the village elder and had him organize a search party to comb the forest. Still nothing. It would figure! Life gives her something good to give her hope, then snatches away more than it gave her to begin with. She mourned for her mother, having no choice but to assume she wasn't coming back. She trained in the forest by herself with her sword, no one would teach her unless she was able to pay them, and all the money she did have was reserved for food. Her awkward, clumsy slashes eventually grew into strong, confident attacks. She developed her own style, using the sword and her shield in unison; be it both for offense, both for defense, or one for each. She begged the village elder to allow her to serve the village, promising to do everything she could to protect the mountain. While the elder was certainly not thrilled with the prospect of a being who was not fully a tengu guarding the mountain, he realized that Momiji didn't have many options left in life, and so, warily agreed, much to Momiji's delight.
So began her days guarding the mountain.
It would be another 50 years or so before she met a crow Tengu named Aya, snapping pictures of people in the forest near the mountain, much to their annoyance. They had even resorted to shooting danmaku at her, but she was much too fast for them. Momiji was greatly confused by this, why would someone do something like that? She decided to investigate, coming to Aya after her photography interest had given up hope of beating Aya. Momiji inquired the reason for doing that and was surprised to hear that her reason was that she was writing a newspaper article on the residents of Gensoukyou and their danmaku. She explained that there wasn't many ways to get people to agree to having their secrets documented like that, so she had to irritate them enough to start shooting danmaku on their own.
While Momiji didn't exactly approve, she didn't say anything negative about it. The older tengu comments on never seeing her before and proceeds to question her about her life. Momiji had nothing to hide and answered every question that Aya asked in a truthful way, ending the session with the confession that even though she loved her job, it didn't pay well enough to maintain her quickly dwindling funds. When she was done, the crow tengu sat in thought for a moment before speaking again "I see, so you've got no choice but this one, eh?" This was acknowledged by a small nod from Momiji. "And," Aya continued "You have no money either... Alright, how about this, I let you stay at my place, and in return you protect the mountain. Does that sound fair?"
That didn't make any sense, Momiji already protected the mountain, but when she went to state this, Aya put a finger to the Wolf Tengu's lips to silence her. "I know what you are gonna say, just tell me whether or not you agree to my terms." Momiji frowned, it seemed...well...wrong to let Aya do this for her. But what choice did she have?
Aya removed her finger from Momiji's lips and motioned for her to continue. She replied with an uncertain, uneven tone "Y-yes, I think I'm okay with that." Aya smiled and took Momiji's hand, leading her back to the village and to her house, much to the embarrassment of the young Wolf Tengu. So began her friendship with Aya, though she had come to like the Crow Tengu in a way she had never felt before. She hid these feelings away, not wanting to ruin her relationship with Aya by presenting feelings that were not mutual. But, she was really, really bad at hiding it. Aya quickly picked up on it and started asking questions in her usual way, but Momiji refused to speak. But Aya could tell, she could read Momiji like an open book. Eventually Momiji managed to say something on the matter, clearly very embarrassed about the whole thing. Aya smiled, but told her that she'd like to simply remain friends for the time being. That was okay, it was a silly admiration crush. So, they both agreed to keep things simple.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เกิดในคศ. 1395 การ tengu หมาป่าหนุ่มที่ชื่อ Hadari Inubashiri และหลานของพระเจ้า เธอมักจะถูกถือเป็นเป็นบุคคลภายนอกเนื่องจากเธอ ค่อนข้างมากแม้ว่าจำนวนเล็กน้อย divinity เธอพบตัวเองผลักดันภายนอกกลุ่มสังคม แม่ของเธอพยายามมอบความสบายให้เธอ คิดถูกมากที่ไม่เป็นธรรมของผู้อื่นในการ ostracise ลูกสาวของเธอเพียง เพราะเธอเฮอริเทจ บางที หลังจากปัญหาวันหลังโรงเรียนสอนพิเศษ เธอจะหาว่า แม่ของเธอมี scolded ที่อื่น ๆ หนุ่ม Tengu ที่มี teased เธอดังอย่างน่ากลัว เธอพบความรู้สึกของความภาคภูมิใจในที่ และถูก comforted ความจริงที่คนน้อยมาก บนภูเขาไม่เกี่ยวกับเธอบางชนิดของประหลาด
ยัง เธอไม่เคยต้องยืนในตัวเอง เหลือเงียบในขณะที่คนอื่น ๆ teased เธอ นี้มักจะหมายถึง Momiji จะอัพดึก ไม่สามารถนอนหลับพร้อมกับคำพูดของ younglings อื่น ๆ ที่พักผ่านศีรษะของเธอ เธอกลายเป็นซึมเศร้า moping สถานทั้ง ที่โรงเรียน และที่บ้าน แม่ของเธอของนี้ และพยายามที่จะบันเทิง Momiji เมื่อเธอสามารถ เพื่อประโยชน์ไม่
วันหนึ่ง แม่ของ Momiji ที่แนะนำที่หาสิ่ง Tengu หนุ่มสามารถอุทิศตัวเองเพื่อ โทรศัพท์ของเธอ Momiji glumly กำกับ พยายามที่จะทำให้แม่ของเธอมีความสุข เธอพยายามหลากหลายสิ่ง ศิลปะ เต้นรำ คุณชื่อมัน ในวันมาที่บางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นที่จะลากเธอออกจากภาวะซึมเศร้าของเธอ เธอไม่เคยได้พบพ่อของเธอ เป็นเขา ซ้ายก่อนเธอเกิดและแม่ของเธอถูกปฏิเสธให้คำตอบเกี่ยวกับเขา อย่างไรก็ตาม Momiji มีนำเดินผ่านป่าจากความเบื่อที่แท้จริงเมื่อเธอมาในวัตถุยาวที่ห่อในผ้าพร้อมถอดของสาขาที่ดึงความสนใจของเธอทันที และเธอเก็บไว้ดูอย่างระมัดระวัง เสียงมีอยู่ห่าง และ ห่าง เร็ว ๆ นี้ เบี้ยทั้งหมด หลังจากประมาณ 10 นาทีรอ และฟัง เธอเดินประดับวัตถุบนพื้นดิน รับมันอย่างระมัดระวัง และเอาผ้านั้น สิ่งที่เธอพบว่า puzzled เธอ ใบมีดและโล่ ด้วยยอด Tengu ใบเมเปิ้ล
แน่นอน นี้ต้องเป็นของคน ชัด tengu ตัดสินจากยอด เธอตรวจสอบรายการเพิ่มเติม ค้นหาบันทึกย่อเล็กดูแลลูกสาวของ Hadari Inubashiri นี้ puzzled เธอมาก ใครหรืออะไรจะปล่อยออกมาในกลางป่า...ทำไมไม่ได้จะเอามาให้บ้านถ้าพวกเขาปรารถนาจะให้เธอเป็นของขวัญ... สำหรับเรื่องที่ ทำไมต้องคนให้เธอเป็นของขวัญเลย ไม่มีใครในหมู่บ้านถูกดีพอต่อเธอจะทำเช่นนี้ ดังนั้นทำไม เธอโยนสินค้ากลับเป็นผืนที่เธอพบมันใน และบ้านวิ่งเร็วที่สุดเท่าที่เธอไม่ เธอระเบิดประตู เรียกหาแม่ของเธอที่มาทำงาน คิดอย่างนั้นไม่ถูกต้อง
เธอมามองแปลก ๆ บนใบหน้าของเธอเมื่อ Momiji อธิบายสิ่งที่เกิดขึ้น และแนะนำเธอรับของขวัญ Momiji อยากแนะนำแม่ของเธอ แต่ตัดสินใจว่า เธออาจยอมรับสิ่งที่ดีเท่านั้นที่นอกเหนือจาก Hadari ใครเคยทำเธอด้วย เธอมองดูที่หมายเหตุที่อยู่กับเธอ และมากเพื่อหาว่า สินค้าถูก -คาดคะเน - จากพ่อของเธอ คนที่เหลือไม่ได้ตั้งชื่อ หมายเหตุอธิบายว่า พ่อของเธอถูกขอว่า เขาไม่ได้แสดงตัวเองก่อน และที่เขาปรารถนาให้ Momiji ให้อุทิศตัวเองให้
"รอ...จะเขารู้ที่..." เธอหยุดชั่วคราว ไม่แน่นอนถ้าเธอเดาไม่ถูกต้อง "ถ้า...เขาได้ดูหรือไม่" เธอ mused กับตัวเอง คำถามล้านน้ำท่วมใจของเธอ แต่แน่นอน พ่อของเธอไม่ใช่ที่นี่ตอบ เธอยังคงอ่านหมายเหตุ อธิบายว่า สินค้าเหล่านี้ถูกพิเศษ แต่มันไม่ได้อธิบายเหตุผล เพียงคำพูดที่เธอจะต้องทดลองกับพวกเขา และดู โอกาสของการเป็นเจ้าของดาบจริง ตื่นเต้นเธอ บางทีฟันดาบจะได้ให้ความหมายของชีวิตซึ่งทุกอย่างก็ล้มเหลวเธอ เธอมองขึ้นจากบันทึกที่ประกาศความตั้งใจของเธอกับแม่ของเธอ แต่พบว่า เธอไม่มีในห้อง
เธอมองรอบรอบบ้าน สงสัยว่า ที่เธอไป เมื่อเธอไม่ได้พบเธอ เธอมองรอบ ๆ หมู่บ้าน...ไม่ วันผ่าน แม่ของเธอได้ไม่พบ เธอแม้แต่กับบ้านพี่ และมีเขาจัดระเบียบบุคคลค้นหาหวีป่า ยังไม่ จะคิด ชีวิตให้เธอดี ๆ ให้เธอหวัง แล้ว snatches ไปมากกว่าที่จะให้เธอจะเริ่มต้นด้วย นาง mourned แม่ของเธอ มีไม่เลือก แต่สมมติเธอไม่กลับมา เธอผ่านการฝึกอบรมในป่า ด้วยตนเอง ด้วยดาบของเธอ ไม่มีใครจะสอนเธอถ้าเธอสามารถที่จะจ่ายให้ และเงินทั้งหมดที่เธอไม่ได้ถูกจองไว้สำหรับอาหาร เธอตกใจ เครื่องหมายทับป้ำ ๆ เติบโตเป็นการโจมตีที่แข็งแกร่ง ความมั่นใจในที่สุด เธอพัฒนาสไตล์ของเธอเอง การใช้ดาบและโล่ของเธอในหัวใจ ไม่ว่าจะเป็นทั้งการกระทำผิด ทั้ง สำหรับการป้องกัน หรือสำหรับแต่ละ เธอขอร้องพี่ให้เธอเพื่อวิลเลจ หมู่บ้านสัญญาจะทำทุกอย่างที่เธอสามารถปกป้องเขา ขณะรุ่นพี่แน่นอนไม่รู้สึกตื่นเต้นกับโอกาสของการ ที่ไม่เต็ม tengu เป็นรักษาภูเขา รู้ว่า Momiji ไม่มีตัวเลือกเหลือในชีวิต และอื่น ๆ warily ตกลงมากสุขของ Momiji.
เพื่อ เริ่มต้นวันของเธอรักษาเขา
ได้อีก 50 ปีหรือมากกว่านั้นก่อนที่เธอพบอีกา Tengu ชื่ออา, จัดระยะภาพของคนในป่าใกล้ภูเขา มากของความรำคาญ แม้จะมี resorted ที่จะยิง danmaku ที่เธอ แต่เธอมากเร็วเกินไปสำหรับพวกเขา Momiji ถูกสับสนมากตามนี้ ทำไมคนทำบางสิ่งบางอย่างเช่นนั้นหรือไม่ เธอตัดสินใจที่จะตรวจสอบ มาอาหลังจากสนใจถ่ายภาพของเธอได้รับความหวังของการตีอา Momiji ทูลถามสาเหตุที่ทำ และก็ประหลาดใจที่ได้ยินว่า เหตุผลของเธอไม่ว่า เธอกำลังเขียนบทความหนังสือพิมพ์บนชาว Gensoukyou และ danmaku ของพวกเขา เธออธิบายว่า ไม่มีหลายวิธีเพื่อให้ได้คนต้องมีความลับของเอกสารเช่นนั้น ดังนั้นเธอมีการระคายเคืองเหล่านั้นพอเริ่มยิง danmaku เอง
ในขณะที่แน่นอนไม่ได้อนุมัติ Momiji เธอไม่พูดอะไรลบเลย Tengu เก่าเห็นบนไม่เคยเห็นเธอก่อน และดำเนินการคำถามเธอเกี่ยวกับชีวิตของเธอ ไม่มีอะไรซ่อน Momiji และตอบทุกคำถามที่ถามอาในทางสุจริตใจ สิ้นสุดเซสชัน ด้วยสารภาพว่า แม้ว่าเธอรักงานเธอ มันไม่ได้ค่าจ้างดีพอรักษาเงินของเธออย่างรวดเร็ว dwindling เมื่อเธอเสร็จ tengu ขันนั่งคิดอึดใจหนึ่งก่อนพูดอีก "เห็น เพื่อให้คุณได้เลือกไม่แต่หนึ่ง เอ๊ะ" นี้ถูกยอมรับ ด้วยการพยักหน้าเล็ก ๆ จาก Momiji "และ อาอย่างต่อเนื่อง"คุณไม่มีเงินทำ... ครับ นี้ ฉันให้คุณได้พักผ่อนในสถานที่ของฉัน และกลับ คุณปกป้องเขา ที่เสียงดี"
ที่ไม่เหมาะสมใด ๆ Momiji ป้องกันภูเขาแล้ว แต่เมื่อเธอไปรัฐนี้ อาใส่นิ้วมือกับริมฝีปากของ Tengu หมาป่าให้เงียบของเธอ "ฉันรู้ว่าสิ่งที่คุณกำลังจะบอกว่า แค่บอกว่า ไม่หรือคุณยอมรับเงื่อนไขของฉัน" Momiji frowned เหมือน...ดี...ไม่ถูกต้องให้อาทำสำหรับเธอ เลือกอะไรไม่ได้เธอมี?
อาเอานิ้วของเธอออกจากริมฝีปากของ Momiji และ motioned สำหรับเธอต้องการ เธอตอบ ด้วยเสียงไม่แน่นอน ไม่สม่ำเสมอ "Y-ใช่ ฉันคิดว่า ฉันมีที่" อายิ้ม และเอามือของ Momiji นำเธอกลับ ไปยังหมู่บ้าน และ บ้าน ไปความลำบากใจของ Tengu หมาป่าหนุ่ม ดังนั้น เริ่มต้นมิตรภาพของเธอกับอา แม้ว่าเธอมาชอบ Tengu ขันในแบบที่เธอไม่เคยได้รู้สึกก่อน เธอซ่อนความรู้สึกเหล่านี้ ไม่อยากทำลายความสัมพันธ์ของเธอกับอา โดยนำเสนอความรู้สึกที่ได้ร่วมกัน แต่ เธอจริง ๆ เลวจริง ๆ ที่ซ่อนไว้ อารับขึ้นลงในนั้น และเริ่มถามคำถามในลักษณะปกติของเธออย่างรวดเร็ว แต่ Momiji ปฏิเสธที่จะพูด แต่ไม่สามารถ บอกอา เธอสามารถอ่าน Momiji เหมือนการเปิดหนังสือ ในที่สุด Momiji จัดการเพื่อพูดอะไรบางอย่างในเรื่อง ชัดเจนมากอายเกี่ยวกับสิ่งทั้ง อายิ้ม แต่บอกเธอว่า เธอต้องการเพียงแค่ เพื่อน ที่ถูกไร ก็มีความสนใจชื่นชมโง่ ดังนั้น พวกเขาทั้งสองตกลงที่จะให้สิ่งที่เรียบง่าย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เกิดใน 1395 AD จะ Tengu หมาป่าหนุ่มที่ชื่อ Hadari Inubashiri และลูกหลานของพระเจ้าที่เธอได้เสมอถือว่าเป็นบางส่วนของบุคคลภายนอกเนื่องจากเธอแม้ว่าปริมาณที่น้อยมากของพระเจ้าที่เธอพบว่าตัวเองผลักดันด้านนอกของกลุ่มสังคม แม่ของเธอพยายามที่จะปลอบใจเธอคิดว่ามันเป็นอย่างไม่เป็นธรรมของผู้อื่นที่จะ ostracise ลูกสาวของเธอเพียงเพราะของมรดกของเธอ บางครั้งหลังจากวันที่หนักใจเป็นพิเศษหลังเลิกเรียนเธอก็จะพบว่าแม่ของเธอดุ Tengu หนุ่มอื่น ๆ ที่ได้แกล้งให้เธอเพื่อที่น่ากลัว เธอพบว่าความรู้สึกของความภาคภูมิใจในการที่และได้รับการปลอบโยนจากข้อเท็จจริงที่ว่าอย่างน้อยที่สุดคนหนึ่งบนภูเขาไม่ว่าเธอเป็นชนิดของประหลาดบางอย่าง
ยังเธอก็ไม่สามารถที่จะยืนขึ้นสำหรับตัวเองเงียบ ขณะที่คนอื่นแกล้งเธอ นี่หมายความว่ามักจะ Momiji จะขึ้นปลายในเวลากลางคืนไม่สามารถที่จะหลับนอนกับคำพูดของ younglings อื่น ๆ สะท้อนผ่านหัวของเธอ เธอกลายเป็นหดหู่เซื่องซึมรอบทั้งที่โรงเรียนและที่บ้าน แม่ของเธอเอาบันทึกนี้และพยายามที่จะให้กำลังใจ Momiji ขึ้นเมื่อเธอสามารถที่จะไม่มีประโยชน์
มาวันหนึ่งแม่ของ Momiji บอกหาบางสิ่งบางอย่างหนุ่ม Tengu จะอุทิศตัวเองเพื่อเรียกเธอ Momiji glumly ปฏิบัติพยายามที่จะให้แม่ของเธอมีความสุข เธอพยายามที่หลากหลายของสิ่งที่ศิลปะการเต้นรำคุณชื่อมัน วันมาว่าสิ่งที่เกิดขึ้นที่จะลากเธอออกจากภาวะซึมเศร้าของเธอ เธอไม่เคยได้พบกับพ่อของเธอในขณะที่เขาทิ้งไว้ก่อนที่เธอจะเกิดและแม่ของเธอปฏิเสธที่จะให้คำตอบใด ๆ เกี่ยวกับเขา แต่ Momiji ได้นำเดินผ่านป่าออกมาจากความเบื่อเลี่ยงเมื่อเธอมาในวัตถุยาวห่อผ้าพร้อมกับการแตกร้าวของสาขาที่ดึงความสนใจของเธอทันทีและเธอเฝ้าระมัดระวัง เสียงได้ไกลและไกลออกไปในเร็ว ๆ นี้หยุดอย่างสิ้นเชิง หลังจากนั้นประมาณสิบนาทีของการรอคอยและฟังเธอระมัดระวังเข้าหาวัตถุที่อยู่บนพื้นดินหยิบมันขึ้นมาอย่างระมัดระวังและเอาผ้า สิ่งที่เธอพบงงงวยของเธอ ใบมีดและโล่ที่มียอด Tengu ใบเมเปิ้ล
แน่นอนนี้จะต้องเป็นคนที่เห็นได้ชัด Tengu ตัดสินจากยอด เธอตรวจสอบรายการต่อไปหาบันทึกขนาดเล็กที่ส่งไปยังลูกสาวของ Hadari Inubashiri นี้งงงวยของเธออย่างมากใครหรือสิ่งที่จะออกจากนี้ออกมาในกลางป่า ... ทำไมไม่ได้ที่พวกเขานำมาไว้ที่บ้านของเธอหากพวกเขาอยากจะให้เธอเป็นของขวัญ ... สำหรับเรื่องที่ว่าทำไมคนที่จะให้เธอเป็นของขวัญที่ทั้งหมดหรือไม่ ไม่มีใครในหมู่บ้านเป็นชนิดเพียงพอต่อเธอจะทำอะไรเช่นนี้ ดังนั้นทำไม? เธอโยนรายการที่กลับเข้ามาในผ้าที่เธอพบในบ้านและวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่เธอสามารถทำได้ เธอพังประตูเข้ามาเรียกหาแม่ของเธอที่มาทำงานคิดบางอย่างผิดปกติ
เธอได้ดูแปลกบนใบหน้าของเธอเมื่อ Momiji อธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นและแนะนำให้เธอรับของขวัญ Momiji อยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับข้อเสนอแนะของแม่ของเธอ แต่ตัดสินใจว่าเธอได้เป็นอย่างดีอาจยอมรับสิ่งที่ชนิดเดียวที่ทุกคนนอกจาก Hadari เคยทำเพื่อเธอ เธอมองที่บันทึกจ่าหน้าถึงเธอและรู้สึกประหลาดใจที่พบว่ารายการที่มี - สมมุติ - จากพ่อของเธอที่ถูกทิ้งไม่มีชื่อ ทราบอธิบายว่าพ่อของเธอรู้สึกเสียใจที่เขาไม่ได้แสดงให้เห็นว่าตัวเองก่อนและบอกว่าเขาอยากจะให้ Momiji สิ่งที่จะอุทิศตัวเองให้
"รอ ... ว่าเขาจะรู้ว่า ... ?" เธอหยุดชั่วคราวไม่แน่ใจว่าเธอเดาถูกต้อง "ถ้า .. เขาได้รับการเฝ้าดู" เธอรำพึงกับตัวเอง ล้านคำถามที่ถูกน้ำท่วมใจของเธอ แต่แน่นอนพ่อของเธอเป็นไม่ได้ที่นี่ที่จะตอบพวกเขา เธอยังคงอ่านบันทึก มันอธิบายว่ารายการเหล่านี้เป็นพิเศษ แต่มันก็ไม่ได้อธิบายว่าทำไมแค่บอกว่าเธอจะต้องทดสอบกับพวกเขาและดู โอกาสของจริงเป็นเจ้าของดาบตื่นเต้นของเธอ; บางทีรั้วจะสามารถที่จะให้ชีวิตของเธอมีความหมายที่ทุกอย่างอื่นล้มเหลวของเธอ เธอมองขึ้นมาจากบันทึกที่จะประกาศความตั้งใจของเธอกับแม่ของเธอ แต่พบว่าเธอไม่ได้อยู่ในห้อง
เธอมองไปรอบ ๆ ทุกที่รอบ ๆ บ้านสงสัยที่เธอเดิน เมื่อเธอไม่พบเธอเธอมองไปรอบ ๆ หมู่บ้าน ... ไม่มีอะไร วันที่ผ่านมาแม่ของเธอเป็นที่ที่จะพบเธอได้พูดคุยกับผู้สูงอายุในหมู่บ้านและเขาได้จัดงานเลี้ยงการค้นหาหวีป่า ยังไม่มีอะไร มันจะคิด! ชีวิตของเธอให้สิ่งที่ดีที่จะให้ความหวังของเธอแล้วฉวยไปกว่านั้นทำให้เธอเริ่มต้นด้วย เธอรู้สึกเสียใจที่แม่ของเธอมี แต่ไม่มีทางเลือกที่จะถือว่าเธอไม่ได้กลับมา เธอได้รับการฝึกฝนในป่าด้วยตัวเองด้วยดาบของเธอไม่มีใครจะสอนเธอถ้าเธอก็สามารถที่จะจ่ายเงินให้พวกเขาและเงินทั้งหมดที่เธอไม่ได้ถูกสงวนไว้สำหรับอาหาร อึดอัด slashes เงอะงะของเธอในที่สุดก็กลายเป็นที่แข็งแกร่งโจมตีมั่นใจ เธอพัฒนาสไตล์ของตัวเองของเธอใช้ดาบและโล่ของเธอในเวลาเดียวกัน; ไม่ว่าจะเป็นทั้งความผิดทั้งสำหรับการป้องกันหรือหนึ่งสำหรับแต่ละ เธอขอร้องให้ผู้สูงอายุในหมู่บ้านเพื่อให้เธอที่จะให้บริการหมู่บ้านสัญญาว่าจะทำทุกอย่างที่เธอสามารถทำได้เพื่อป้องกันภูเขา ในขณะที่ผู้สูงอายุได้อย่างแน่นอนไม่ตื่นเต้นกับโอกาสของการเป็นที่ไม่ได้อย่างเต็มที่ Tengu เฝ้าภูเขาเขาตระหนักว่า Momiji ไม่ได้มีตัวเลือกมากมายที่เหลืออยู่ในชีวิตและเป็นเช่นนั้นอย่างรอบคอบตกลงมากเพื่อความสุขของ Momiji
ดังนั้นเริ่ม วันที่เธอเฝ้าภูเขา
มันจะอีก 50 ปีหรือมากกว่านั้นก่อนที่เธอจะได้พบกับกา Tengu ชื่ออายะ, snapping ภาพของคนที่อยู่ในป่าที่อยู่ใกล้ภูเขาที่สร้างความรำคาญให้พวกเขา พวกเขาได้ resorted แม้กระทั่งการถ่ายภาพ danmaku เธอ แต่เธอก็มากอย่างรวดเร็วเกินไปสำหรับพวกเขา Momiji สับสนอย่างมากกับเรื่องนี้ทำไมจะมีใครบางคนทำสิ่งที่ต้องการได้หรือไม่ เธอตัดสินใจที่จะตรวจสอบมาถึงอายะหลังจากการถ่ายภาพที่น่าสนใจของเธอได้รับความหวังของการตีอายะ Momiji ถามเหตุผลสำหรับการทำเช่นนั้นและรู้สึกประหลาดใจที่ได้ทราบว่าเหตุผลของเธอคือการที่เธอได้รับการเขียนบทความในหนังสือพิมพ์เกี่ยวกับการอาศัยอยู่ใน Gensoukyou และ danmaku ของพวกเขา เธออธิบายว่ามีไม่หลายวิธีที่จะรับคนที่จะเห็นด้วยที่จะมีเอกสารลับของพวกเขาเช่นนั้นเธอจึงมีการระคายเคืองพวกเขามากพอที่จะเริ่มต้นการถ่ายภาพ danmaku ของตัวเอง
ในขณะที่ Momiji ไม่ตรงอนุมัติเธอไม่ได้พูด อะไรเชิงลบเกี่ยวกับเรื่องนี้ ความเห็น Tengu เก่าที่ไม่เคยเห็นเธอมาก่อนและดำเนินการที่จะถามเธอเกี่ยวกับชีวิตของเธอ Momiji ก็ไม่มีอะไรจะซ่อนและตอบคำถามที่ถามอายะในทางที่จริงตอนจบเซสชั่นที่มีการสารภาพว่าแม้ว่าเธอรักงานของเธอทุกคนก็ไม่ได้จ่ายดีพอที่จะรักษาเงินของเธอได้อย่างรวดเร็วลดน้อยลง เมื่อเธอได้ทำ Tengu กานั่งอยู่ในความคิดสักครู่ก่อนที่จะพูดอีกครั้ง "ผมเห็นดังนั้นคุณจึงได้มีไม่มีทางเลือก แต่อันนี้ใช่มั้ย" นี้ได้รับการยอมรับโดยการพยักหน้าเล็กน้อยจาก Momiji "และ" อายะยังคง "คุณไม่มีเงินอย่างใดอย่างหนึ่ง ... เอาล่ะวิธีการเกี่ยวกับเรื่องนี้ผมให้คุณอยู่ในสถานที่ของฉันและในทางกลับกันคุณปกป้องภูเขา. ไม่ยุติธรรมที่เสียง"
ที่ไม่ทำให้รู้สึกใด ๆ , Momiji แล้วป้องกันภูเขา แต่เมื่อเธอเดินไปยังรัฐนี้อายะวางนิ้วให้กับริมฝีปากหมาป่า Tengu เพื่อความเงียบของเธอ "ฉันรู้ว่าสิ่งที่คุณกำลังจะพูดเพียงแค่บอกฉันหรือไม่ว่าคุณยอมรับเงื่อนไขของฉัน". Momiji ขมวดคิ้วดูเหมือน ... ดี ... ที่ไม่ถูกต้องที่จะปล่อยให้อายะทำเช่นนี้สำหรับเธอ แต่สิ่งที่ทางเลือกของเธอมี
อายะออกจากนิ้วของเธอริมฝีปาก Momiji และ motioned สำหรับเธอที่จะดำเนินการ เธอตอบด้วยความไม่แน่นอนไม่สม่ำเสมอเสียง "Y-ใช่ผมคิดว่าผมโอเคกับที่." อายะยิ้มและจับมือ Momiji ที่นำเธอกลับไปที่หมู่บ้านและไปที่บ้านของเธอมากที่จะลำบากใจของหนุ่มหมาป่า Tengu ดังนั้นเริ่มต้นมิตรภาพของเธอกับอายะ แต่เธอจะมาชอบอีกา Tengu ในวิธีที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน เธอซ่อนความรู้สึกเหล่านี้อยู่ห่างออกไปไม่อยากจะทำลายความสัมพันธ์ของเธอกับอายะโดยนำเสนอความรู้สึกที่ไม่ได้ร่วมกัน แต่เธอก็จริงๆไม่ดีจริงๆที่ซ่อนมัน อายะรีบหยิบมันขึ้นมาและเริ่มถามคำถามในลักษณะปกติของเธอ แต่ Momiji ปฏิเสธที่จะพูด แต่อายะจะบอกเธอสามารถอ่าน Momiji เหมือนหนังสือที่เปิด ในที่สุด Momiji จัดการเพื่อพูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างเห็นได้ชัดมากอายเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมด อายะยิ้ม แต่บอกว่าเธอต้องการที่จะยังคงอยู่เพียงแค่เพื่อนในขณะนี้ นั่นคือโอเคมันก็ปิ๊ชื่นชมโง่ ดังนั้นพวกเขาทั้งสองตกลงที่จะให้สิ่งที่ง่าย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เกิดใน ค.ศ. 1395 เป็นเทนกุหมาป่าหนุ่มที่ชื่อ hadari inubashiri และลูกหลานของพระเจ้า เธอได้เสมอถือว่าเป็นค่อนข้างของคนนอก เนื่องจากเธอ แต่ในปริมาณน้อยมาก ของเทพ เธอพบว่าตัวเองผลักอกของกลุ่มสังคม แม่ของเธอพยายามที่จะปลอบเธอ คิดว่ามันไม่ยุติธรรมมากของผู้อื่นเพื่อเนรเทศลูกสาวของเธอเพียงเพราะเรื่องมรดกของเธอ บางครั้งหลังจากวันที่หนักใจเป็นพิเศษ หลังเลิกเรียน เธอจะพบว่าแม่ด่าหนุ่มๆเทนกุที่แกล้งเธออย่างน่ากลัว เธอพบความรู้สึกของความภาคภูมิใจในและสบายใจที่อย่างน้อย หนึ่งคน บนภูเขา ไม่คิดว่านางเป็นบางอย่างที่ประหลาด
แต่เธอก็ไม่สามารถที่จะยืนขึ้นสำหรับตัวเองยังคงเงียบ ในขณะที่คนอื่น ๆเริ่มล้อเธอ นี้มักจะหมายถึง โมมิจิจะตื่นกลางดึก นอนไม่หลับกับคำพูดของอื่น ๆ พวกเด็กๆ สะท้อนผ่านศีรษะของเธอ เธอกลายเป็นหดหู่ เซื่องซึมรอบ ๆทั้งที่โรงเรียนและที่บ้าน แม่ของเธอก็ทราบเรื่องนี้และพยายามเชียร์ โมมิจิขึ้นเมื่อเธอสามารถเพื่อประโยชน์ no .
1 วันแม่ของโมมิจิ แนะนำหาอะไรเทนกุยังสามารถอุทิศตนเพื่อเรียกเธอ โมมิจิ glumly ปฏิบัติตาม , พยายามทำให้แม่มีความสุข เธอพยายามหลากหลายของสิ่ง , ศิลปะ , นาฏศิลป์ , คุณชื่อมัน วันก็เกิดเรื่องบางอย่างที่จะลากเธอออกจากภาวะซึมเศร้าของเธอ เธอเคยพบพ่อของเธอเมื่อเขาได้จากไปก่อนที่เธอเกิด และแม่ของเธอปฏิเสธที่จะให้คำตอบอะไรเกี่ยวกับเขา อย่างไรก็ตาม โมมิจิ ต้องเดินผ่านป่าจากอิดความเบื่อหน่าย เมื่อเธอมาข้ามวัตถุยาวในห่อผ้าพร้อมกับการแตกของกิ่งก้านที่ได้ทันทีดึงความสนใจของเธอ และที่เธอเฝ้าให้ดี เสียงได้ไกลและไกลออกไป ไม่นานก็หยุดทั้งหมดหลังจากนั้นประมาณ 10 นาที รอและฟัง เธอค่อยเข้าหาวัตถุบนพื้น หยิบมันขึ้นมาอย่างระมัดระวัง และเอาผ้า สิ่งที่เธอพบสับสนของเธอ ดาบและโล่ที่มีตราของการาสุเทนกุ , Maple Leaf .
แน่นอนนี้ต้องเป็นของคน เห็นได้ชัดว่าเป็นเทนกุตัดสินจากยอด . เธอตรวจสอบรายการเพิ่มเติมค้นหาขนาดเล็กจดหมายส่งถึงลูกสาวของ hadari inubashiri . นี้ทำให้เธองุนงงยิ่งนัก ใครหรืออะไรจะปล่อยออกมาในกลางป่า . . . . . . . ทำไมพวกเขาไม่นำมันที่บ้านถ้าพวกเขาอยากจะให้ของขวัญเธอ . . . . . . . ? สำหรับเรื่องที่ทำไมบางคนให้ของขวัญเธอเลยเหรอ ไม่มีใครในหมู่บ้านใจดีต่อเธอทำอะไรแบบนี้ ดังนั้นทำไม ?เธอโยนรายการกลับเข้าไปในผ้า เธอพบมัน และวิ่งกลับบ้านเร็วที่สุดเท่าที่เธอทำได้ เธอออกมาผ่านประตู เรียกให้แม่ของเธอ ที่วิ่งมา คิดว่ามีอะไรผิดปกติ
เธอดูแปลกๆ บนใบหน้าของเธอเมื่อโมมิจิ อธิบายว่าเกิดอะไรขึ้น และแนะนำให้เขารับของขวัญ โมมิจิก็อยากรู้เกี่ยวกับคำแนะนำของแม่เธอแต่ตัดสินใจว่าเธอจะยอมรับเฉพาะชนิดที่ใครนอกจาก hadari เคยทำให้เธอ เธอมองจดหมายจ่าหน้าถึงของเธอและประหลาดใจที่พบว่า รายการ . . . คาดคะเน จากพ่อของเธอ ที่ถูกทิ้งไว้ที่อ้างอิงหมายเหตุอธิบายว่าพ่อของเธอเสียใจที่เขาไม่ได้แสดงตนก่อน และที่เขาปรารถนาที่จะให้โมมิจิบางอย่างที่จะอุทิศตนเพื่อ .
" เดี๋ยว . . . แล้วเขาจะรู้ได้ยังไง . . . ? " เธอเว้นระยะ ไม่แน่ใจ ถ้าคิดว่าเธอพูดถูก " เว้นแต่ . . . . . . . เขาดู ? เธอรำพึงกับตัวเอง คำถามเป็นล้านท่วมจิตใจของเธอ แต่แน่นอน พ่อของเธอไม่ได้มาที่นี่ เพื่อตอบคำถามเธอยังคงอ่านข้อความ มันอธิบายว่า รายการเหล่านี้เป็นพิเศษ แต่มันไม่ได้อธิบายว่าทำไม แค่บอกว่าเธอจะต้องทดลองกับพวกเขาดู โอกาสของการเป็นเจ้าของดาบจริงตื่นเต้นของเธอ บางทีการจะให้ความหมายชีวิตที่ทุกอย่างล้มเหลวของเธอ เธอเงยหน้าขึ้นจากโน้ตประกาศความตั้งใจของเธอกับแม่ของเธอแต่พบว่าเธอไม่ได้อยู่ในห้อง
เธอมองไปรอบๆจนทั่วบ้าน สงสัยว่าเธอไปที่ไหน เมื่อเธอไม่พบ เธอมองไปรอบ ๆหมู่บ้าน . . . . . . . ไม่มีอะไร วันผ่านไป แม่ของเธอก็ไม่เจอ เธอได้คุยกับหัวหน้าหมู่บ้านและเขาจัดทีมค้นหาหวีป่า ยังคงไม่มีอะไร มันต้องคิด !ชีวิตจะช่วยให้บางสิ่งบางอย่างของเธอที่ดีที่จะให้ความหวัง แล้วฉกไปมากกว่า มันทำให้เธอเริ่ม เธอไว้ทุกข์ให้แม่ของเธอ มี แต่ไม่มีทางเลือกที่จะสมมติเธอไม่กลับมา เธอฝึกในป่าคนเดียวด้วยดาบของเธอ ไม่มีใครสอนเธอ ถ้าเธอสามารถจ่ายได้ และเงินทั้งหมดที่เธอได้ถูกสงวนไว้สำหรับอาหาร เธอกระอักกระอ่วนซุ่มซ่าม slashes ในที่สุดเติบโตการโจมตีมั่นใจแข็งแรง . เธอได้พัฒนาสไตล์ของตัวเอง โดยใช้ดาบและโล่ของเธอพร้อมเพรียง ไม่ว่าจะทั้งรุก ทั้งป้องกัน หรือ หนึ่ง ของแต่ละ เธอขอร้องให้หัวหน้าหมู่บ้าน เพื่อให้นางรับใช้หมู่บ้าน , สัญญาว่าจะทำทุกอย่างที่เธอทำได้เพื่อปกป้องเขาขณะที่ผู้เฒ่าไม่ตื่นเต้นกับโอกาสของการที่ไม่เต็มที่เป็นเทนกุเฝ้าภูเขา เขาตระหนักว่าโมมิจิไม่ได้มีตัวเลือกมากนักในชีวิต ดังนั้น ก็คงงั้นเห็นด้วยมาก โมมิจิก็สุขใจ
เริ่มต้นของเธอวันเฝ้าภูเขา
มันจะอีก 50 ปี หรือดังนั้นก่อนที่เธอจะเจอเทนกุอีกาที่ชื่อ อายะsnapping ภาพของผู้คนในป่าใกล้ภูเขามากรบกวนพวกเขา พวกเขาได้ resorted ที่จะยิงดันมาคุใส่เธอ แต่เธอก็อย่างรวดเร็วมากเกินไปสำหรับพวกเขา โมมิจิก็ยิ่งสับสน โดยนี้ ทำไมถึงต้องทำอย่างนั้น ? เธอตัดสินใจที่จะตรวจสอบ มาอายะหลังจากสนใจการถ่ายภาพของเธอได้ทิ้งความหวังของการตี อายะโมมิจิถามเหตุผลที่ทำแบบนั้น และแปลกใจที่ได้ยินว่าเหตุผลของเธอที่เธอได้เขียนบทความในหนังสือพิมพ์เกี่ยวกับชาวเกนโซวเคียว และดันมาคุ . เธออธิบายว่าไม่มีวิธีไม่กี่คนที่จะรับคนที่จะเห็นด้วยที่จะมีความลับของเอกสารแบบนั้น เธอเลยต้องรบกวนพวกเขาพอจะถ่ายดันมาคุด้วยตนเอง .
ในขณะที่ โมมิจิก็ไม่ได้ยอมรับ เธอไม่ได้พูดอะไรเชิงลบเกี่ยวกับมัน ความคิดเห็นที่ไม่เคยเห็นพี่สาวเทนกุเธอก่อน และเริ่มถามเธอเกี่ยวกับชีวิตของเธอ โมมิจิมีอะไรซ่อน และตอบทุกคำถามที่อายะถามในทางเป็นจริงสิ้นสุดเซสชันกับคำสารภาพที่แม้ว่าเธอรักงานของเธอมันไม่จ่ายดีเพียงพอที่จะรักษาเธออย่างรวดเร็ว เช่นกองทุน เมื่อเธอทำเสร็จแล้ว อีกาเทนกุนั่งคิดสักครู่ก่อนที่จะพูดอีกครั้ง " ผมเห็นดังนั้นคุณไม่มีทางเลือก แต่เดียวนี้ เอ๋ ? นี้ได้รับการยอมรับโดยการพยักหน้าเล็กน้อย โมมิจิ " . และ " อายะกล่าว " คุณไม่มีเงินให้ . . . . . . . เอาล่ะ เอาเป็นว่า ผมให้คุณอยู่ในบ้านและในทางกลับคุณจะปกป้องเขาแฟร์”
นั่นไม่ได้ทำให้รู้สึกใด ๆ โมมิจิก็ปกป้องภูเขา แต่เมื่อเธอเดินไปสภาพนี้ อายะเอานิ้วกับริมฝีปากหมาป่าเทนกุก็ปิดปากเธอ " . ผมรู้ว่าคุณจะพูดอะไร ก็บอกฉันว่าคุณเห็นด้วยกับเงื่อนไข " โมมิจิ ขมวดคิ้ว มันดูเหมือน . . . เอ่อ . . . . . . . ผิดให้อายะทำเพื่อเธอ แต่เลือกในสิ่งที่เธอมี
อายะเอานิ้วออกจากริมฝีปาก โมมิจิและ motioned สำหรับของเธอต่อไป เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงไม่มั่นคง " ไม่เท่ากันครับ ผมคิดว่าผมโอเคกับมันนะ " อายะยิ้มและจับมือ โมมิจิก็นำเธอกลับไปที่หมู่บ้านและบ้านเธอมากเพื่อความอับอายของเทนกุหมาป่าหนุ่ม ดังนั้นเริ่มมิตรภาพของเธอกับอายะแม้ว่าเธอจะชอบอีกาเทนกุในทางที่เธอไม่ เคยรู้สึกมาก่อน เธอซ่อนความรู้สึกเหล่านี้ออกไป ไม่อยากจะทำลายความสัมพันธ์ของเธอกับอายะ ด้วยการนำเสนอความรู้สึกที่ไม่ได้ร่วมกัน แต่เธอจริงๆ แย่จริงๆที่ต้องปิดบังมัน อายะรีบหยิบมันและเริ่มถามคำถามในลักษณะปกติ แต่โมมิจิปฏิเสธที่จะพูด แต่อายะไม่สามารถบอกได้เธออ่านโมมิจิ เหมือนเปิดหนังสือ ในที่สุด โมมิจิจะพูดอะไรในเรื่องนี้ เห็นได้ชัดว่าอายมากเกี่ยวกับสิ่งทั้งหมด อายะยิ้มให้ แต่บอกเธอว่า ขอเพียงเป็นเพื่อนกันอยู่นะคะ ไม่เป็นไรหรอก มันชอบความงี่เง่า ดังนั้นพวกเขาทั้งสองตกลงที่จะเก็บสิ่งที่ง่ายๆ