Until the advent of frictional driv

Until the advent of frictional drives (see below), kilns only ever had one turning gear and this supplies all the torque to turn the kiln, so in the case of a long kiln, it is usually positioned somewhere near the middle (strictly speaking, the centre of mass) to minimise the amount of torsional distortion produced in the shell. Preferably a relatively cool section of the kiln is chosen. The gear is placed near to a tyre so that it is accurately aligned with the kiln axis, with minimal wobble. It is normal for the nearby tyre to be fixed in position with thrust rollers, so that as the kiln expands on warming up, the turning gear position remains fairly constant, while the nose and tail of the kiln expand outward. The pier of the nearby tyre is usually extended to include the pinion mounting bed, the gearbox and the motor, although on early kilns it was common to mount the motor on the kiln house floor, and connect it to the gearbox with a flat belt. In the case of shorter dry process kilns with preheaters, it has been normal practice to locate the turning gear next to the rear tyre, at the coolest part of the kiln.

Early turning gears were attached directly to the shell. Differential expansion in such circumstances causes the gear to break and the kiln shell to "neck", and this practice was soon abandoned in favour of some sort of flexible mounting. Various mountings have been used, but by far the most common is the tangential mounting, which emerged in the first decade of the twentieth century. Flexible plates are riveted (and later welded) to the kiln shell tangentially, the other end being fixed to the gear ring through a flexible coupling. This allows expansion of the shell to take place unfettered. It also results in minimal heat transfer to the gear ring, so that the latter remains cool enough for conventional lubricants to be used. Tangent plates must operate in tension, and so they differ from longitudinal mountings in that the kiln may not be run in reverse.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มาย frictional ไดรฟ์ (ดูด้านล่าง), เตาเผาเท่านั้นเคยมีหนึ่งเปลี่ยนเกียร์ และนี้ให้แรงบิดทั้งหมดจะเปิดเตาเผา ดังนั้นในกรณีของเตาเผายาว จึงมักจะวางอยู่ใกล้กลาง (เคร่งครัดพูด ศูนย์กลางมวล) เพื่อลดจำนวนเพี้ยน torsional ผลิตใน shell ควรจะเลือกส่วนของเตาเผาค่อนข้างเย็น เกียร์จะวางใกล้ยางเพื่อให้มันได้อย่างถูกต้องสอดคล้องกับแกนเตาเผา กับกระเด้งน้อย เป็นเรื่องปกติสำหรับยางใกล้เคียงที่คงที่ในตำแหน่งที่มีลูกกลิ้งกระตุก เพื่อให้เป็นเตาเผาขยายบนร้อนขึ้น เปลี่ยนเกียร์ตำแหน่งยังคงค่อนข้างคง ในขณะที่จมูกและหางของเตาเผาขยายขาออก มักจะมีขยายท่าเรือของยางใกล้เคียงรวม pinion ติดตั้งเตียง กล่องเกียร์ และ มอเตอร์ แม้ว่าในยุคแรกๆ ก็ติดมอเตอร์บนเตาเผาบ้านชั้น และเชื่อมต่อกับกล่องเกียร์กับสายพานแบน ในกรณีที่เตาเผากระบวนการแห้งสั้นกับ preheaters จะได้รับตามปกติไปค้นหาเกียร์เปิดติดยางหลัง ในส่วนของเตาเผายอดเยี่ยมช่วงเปลี่ยนเกียร์ถูกแนบโดยตรงกับ shell ขยายส่วนที่แตกต่างในสถานการณ์ดังกล่าวทำให้เกียร์จะแบ่งและเปลือกเตาเผาให้ "คอ" และแบบฝึกหัดนี้ถูกยกเลิกทันทีลงบางจัดเรียงของติดตั้งความยืดหยุ่น Mountings ต่าง ๆ ถูกนำมาใช้ แต่โดยทั่วไปที่สุดคือ ติด tangential ที่เกิดในทศวรรษแรกของศตวรรษที่ยี่สิบ แผ่นมีความยืดหยุ่น riveted (และรอยต่อ) ไปเตาเผาเปลือก tangentially สิ้นสุดอื่น ๆ ที่ถูกยึดให้แหวนเกียร์ผ่านการเชื่อมต่อมีความยืดหยุ่น นี้ส่วนขยายของเชลล์จะทำนี่ได้ ยังส่งผลในถ่ายเทความร้อนน้อยที่สุดเพื่อแหวนเกียร์ ที่ยังคงอยู่หลังเย็นพอสำหรับหล่อลื่นทั่วไปจะใช้ แผ่นสัมผัสต้องมีความตึงเครียด และดังนั้น พวกเขาแตกต่างจาก mountings ระยะยาวที่เตาเผาอาจไม่ทำงานในการย้อนกลับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จนกระทั่งการมาถึงของไดรฟ์เสียดทาน (ดูด้านล่าง) เตาเผาเท่านั้นที่เคยมีหนึ่งเปลี่ยนเกียร์และวัสดุทุกแรงบิดที่จะเปิดเตาเผาดังนั้นในกรณีของเตาเผานานก็มักจะวางตำแหน่งอยู่ที่ไหนสักแห่งใกล้กลาง (พูดอย่างเคร่งครัด, จุดศูนย์กลางมวล) เพื่อลดปริมาณของการบิดเบือนบิดผลิตในเปลือก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในส่วนที่ค่อนข้างเย็นของเตาเผาที่ถูกเลือก เกียร์วางอยู่ใกล้กับยางเพื่อที่จะได้อย่างถูกต้องสอดคล้องกับแกนเตาเผาที่มีวอกแวกน้อยที่สุด มันเป็นเรื่องปกติสำหรับยางที่อยู่ใกล้เคียงได้รับการแก้ไขในตำแหน่งที่มีแรงผลักดันลูกกลิ้งเพื่อให้เป็นเตาเผาขยายร้อนขึ้นตำแหน่งเกียร์เปลี่ยนค่อนข้างคงที่ในขณะที่จมูกและหางของเตาเผาขยายออกไปด้านนอก ท่าเรือของยางใกล้จะขยายออกไปมักจะมีโซฟาติดตั้งเฟืองเกียร์และมอเตอร์แม้ว่าเตาเผาต้นมันเป็นเรื่องธรรมดาที่จะติดมอเตอร์บนพื้นเตาเผาบ้านและเชื่อมต่อกับเกียร์ด้วยเข็มขัดแบน ในกรณีที่มีกระบวนการที่สั้นกว่าเตาเผาแห้งกับ preheaters จะได้รับการปฏิบัติตามปกติที่จะหาเปลี่ยนเกียร์ที่ติดกับยางด้านหลังในส่วนที่เด็ดสุดของเตาเผา. ต้นการเปลี่ยนเกียร์ติดโดยตรงกับเปลือก การขยายตัวที่แตกต่างกันในกรณีดังกล่าวทำให้เกิดเกียร์ที่จะทำลายและเปลือกเตาเผาที่ "คอ" และการปฏิบัตินี้ไม่ช้าก็ทิ้งในความโปรดปรานของการเรียงลำดับของการติดตั้งที่มีความยืดหยุ่นบาง mountings ต่าง ๆ ได้ถูกนำมาใช้ แต่ไกลโดยที่พบมากที่สุดคือการติดตั้งวงซึ่งเกิดขึ้นในช่วงทศวรรษแรกของศตวรรษที่ยี่สิบ แผ่นมีความยืดหยุ่นจะตรึง (และรอยภายหลัง) เปลือกเตาเผาสัมผัสที่ปลายอีกด้านหนึ่งถูกจับจ้องไปที่แหวนเกียร์ผ่านการมีเพศสัมพันธ์ที่มีความยืดหยุ่น นี้จะช่วยให้การขยายตัวของเปลือกจะใช้สถานที่เป็นอิสระ นอกจากนี้ยังส่งผลในการถ่ายโอนความร้อนน้อยที่สุดเพื่อแหวนเกียร์เพื่อให้หลังยังคงเย็นพอสำหรับสารหล่อลื่นธรรมดาที่จะใช้ แผ่นสัมผัสต้องดำเนินการในความตึงเครียดและเพื่อให้พวกเขาแตกต่างจาก mountings ยาวในเตาเผาที่อาจจะไม่ได้ทำงานในสิ่งที่ตรงกันข้าม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จนกระทั่งการมาถึงของไดรฟ์แรงเสียดทาน ( ดูด้านล่าง ) , เตาเผาเท่านั้น เคยเปลี่ยน เกียร์ และอุปกรณ์ทั้งหมดที่มีการเปิดเตาเผา ดังนั้นในกรณีของเตายาว มันมักจะตั้งอยู่ที่ไหนสักแห่งใกล้กลาง ( พูดอย่างเคร่งครัด ศูนย์สื่อมวลชน ) เพื่อลดปริมาณของการบิดที่ผลิตใน เปลือก สด ๆค่อนข้างเย็นส่วนของเตาเผาเป็นผู้ถูกเลือกเกียร์ที่วางอยู่ใกล้ยางเพื่อให้ถูกต้องสอดคล้องกับเตาเผาแกน กับน้อยที่สุดส่ายไปส่ายมา มันเป็นปกติของยางใกล้เคียงให้คงที่ในตำแหน่งด้วยลูกกลิ้งกระตุก นั่นเป็นเตาเผาขยายร้อนขึ้น , เปลี่ยนตำแหน่งเกียร์ยังคงค่อนข้างคงที่ ในขณะที่จมูกและหางของเตาเผาขยายภายนอก