During the brightest days of her un

During the brightest days of her unparalleled beauty, most surely I had never loved her. In the strange anomaly of my existence, feelings with me, had never been of the heart, and my passions always were of the mind. Through the gray of the early morning --among the trellised shadows of the forest at noonday --and in the silence of my library at night, she had flitted by my eyes, and I had seen her --not as the living and breathing Berenice, but as the Berenice of a dream --not as a being of the earth, earthy, but as the abstraction of such a being-not as a thing to admire, but to analyze --not as an object of love, but as the theme of the most abstruse although desultory speculation. And now --now I shuddered in her presence, and grew pale at her approach; yet bitterly lamenting her fallen and desolate condition, I called to mind that she had loved me long, and, in an evil moment, I spoke to her of marriage.

And at length the period of our nuptials was approaching, when, upon an afternoon in the winter of the year, --one of those unseasonably warm, calm, and misty days which are the nurse of the beautiful Halcyon*, --I sat, (and sat, as I thought, alone,) in the inner apartment of the library. But uplifting my eyes I saw that Berenice stood before me.

*For as Jove, during the winter season, gives twice seven days of warmth, men have called this clement and temperate time the nurse of the beautiful Halcyon --Simonides.

Was it my own excited imagination --or the misty influence of the atmosphere --or the uncertain twilight of the chamber --or the gray draperies which fell around her figure --that caused in it so vacillating and indistinct an outline? I could not tell. She spoke no word, I --not for worlds could I have uttered a syllable. An icy chill ran through my frame; a sense of insufferable anxiety oppressed me; a consuming curiosity pervaded my soul; and sinking back upon the chair, I remained for some time breathless and motionless, with my eyes riveted upon her person. Alas! its emaciation was excessive, and not one vestige of the former being, lurked in any single line of the contour. My burning glances at length fell upon the face.

The forehead was high, and very pale, and singularly placid; and the once jetty hair fell partially over it, and overshadowed the hollow temples with innumerable ringlets now of a vivid yellow, and Jarring discordantly, in their fantastic character, with the reigning melancholy of the countenance. The eyes were lifeless, and lustreless, and seemingly pupil-less, and I shrank involuntarily from their glassy stare to the contemplation of the thin and shrunken lips. They parted; and in a smile of peculiar meaning, the teeth of the changed Berenice disclosed themselves slowly to my view. Would to God that I had never beheld them, or that, having done so, I had died!

The shutting of a door disturbed me, and, looking up, I found that my cousin had departed from the chamber. But from the disordered chamber of my brain, had not, alas! departed, and would not be driven away, the white and ghastly spectrum of the teeth. Not a speck on their surface --not a shade on their enamel --not an indenture in their edges --but what that period of her smile had sufficed to brand in upon my memory. I saw them now even more unequivocally than I beheld them then. The teeth! --the teeth! --they were here, and there, and everywhere, and visibly and palpably before me; long, narrow, and excessively white, with the pale lips writhing about them, as in the very moment of their first terrible development. Then came the full fury of my monomania, and I struggled in vain against its strange and irresistible influence. In the multiplied objects of the external world I had no thoughts but for the teeth. For these I longed with a phrenzied desire. All other matters and all different interests became absorbed in their single contemplation. They --they alone were present to the mental eye, and they, in their sole individuality, became the essence of my mental life. I held them in every light. I turned them in every attitude. I surveyed their characteristics. I dwelt upon their peculiarities. I pondered upon their conformation. I mused upon the alteration in their nature. I shuddered as I assigned to them in imagination a sensitive and sentient power, and even when unassisted by the lips, a capability of moral expression. Of Mad'selle Salle it has been well said, "que tous ses pas etaient des sentiments," and of Berenice I more seriously believed que toutes ses dents etaient des idees. Des idees! --ah here was the idiotic thought that destroyed me! Des idees! --ah therefore it was that I coveted them so madly! I felt that their possession could alone ever restore me to peace, in giving me back to reason.

And the evening closed in upon me thus-and then the darkness came, and tarried, and went --and the day again dawned --and the mists of a second night were now gathering around --and still I sat motionless in that solitary room; and still I sat buried in meditation, and still the phantasma of the teeth maintained its terrible ascendancy as, with the most vivid hideous distinctness, it floated about amid the changing lights and shadows of the chamber. At length there broke in upon my dreams a cry as of horror and dismay; and thereunto, after a pause, succeeded the sound of troubled voices, intermingled with many low moanings of sorrow, or of pain. I arose from my seat and, throwing open one of the doors of the library, saw standing out in the antechamber a servant maiden, all in tears, who told me that Berenice was --no more. She had been seized with epilepsy in the early morning, and now, at the closing in of the night, the grave was ready for its tenant, and all the preparations for the burial were completed.

I found myself sitting in the library, and again sitting there alone. It seemed that I had newly awakened from a confused and exciting dream. I knew that it was now midnight, and I was well aware that since the setting of the sun Berenice had been interred. But of that dreary period which intervened I had no positive --at least no definite comprehension. Yet its memory was replete with horror --horror more horrible from being vague, and terror more terrible from ambiguity. It was a fearful page in the record my existence, written all over with dim, and hideous, and unintelligible recollections. I strived to decypher them, but in vain; while ever and anon, like the spirit of a departed sound, the shrill and piercing shriek of a female voice seemed to be ringing in my ears. I had done a deed --what was it? I asked myself the question aloud, and the whispering echoes of the chamber answered me, "what was it?"

On the table beside me burned a lamp, and near it lay a little box. It was of no remarkable character, and I had seen it frequently before, for it was the property of the family physician; but how came it there, upon my table, and why did I shudder in regarding it? These things were in no manner to be accounted for, and my eyes at length dropped to the open pages of a book, and to a sentence underscored therein. The words were the singular but simple ones of the poet Ebn Zaiat, "Dicebant mihi sodales si sepulchrum amicae visitarem, curas meas aliquantulum fore levatas." Why then, as I perused them, did the hairs of my head erect themselves on end, and the blood of my body become congealed within my veins?

There came a light tap at the library door, and pale as the tenant of a tomb, a menial entered upon tiptoe. His looks were wild with terror, and he spoke to me in a voice tremulous, husky, and very low. What said he? --some broken sentences I heard. He told of a wild cry disturbing the silence of the night --of the gathering together of the household-of a search in the direction of the sound; --and then his tones grew thrillingly distinct as he whispered me of a violated grave --of a disfigured body enshrouded, yet still breathing, still palpitating, still alive!

He pointed to garments;-they were muddy and clotted with gore. I spoke not, and he took me gently by the hand; --it was indented with the impress of human nails. He directed my attention to some object against the wall; --I looked at it for some minutes; --it was a spade. With a shriek I bounded to the table, and grasped the box that lay upon it. But I could not force it open; and in my tremor it slipped from my hands, and fell heavily, and burst into pieces; and from it, with a rattling sound, there rolled out some instruments of dental surgery, intermingled with thirty-two small, white and ivory-looking substances that were scattered to and fro about the floor.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ระหว่างวันสว่างมากที่สุดของความงามของเธอระบุ สุดย่อมฉันมีไม่เคยรักเธอ ในความผิดปกติที่ผิดปกติของการดำรงอยู่ของฉัน ไม่ได้รู้สึกกับฉัน ของหัวใจ และจิตใจของฉันถูกเสมอจิต ผ่านสีเทาของตอนเช้า - ระหว่างเงา trellised ป่า ที่ ลูกธนู - และ ในความเงียบของไลบรารีในเวลากลางคืน เธอมี flitted ด้วยตาของฉัน และฉันได้เห็นเธอ - เป็นห้องนั่งเล่นและหายใจ Berenice ไม่ แต่ เป็น Berenice ของความฝัน - ไม่เป็นตัวของแผ่นดิน พลัง แต่ เป็น abstraction ของดังกล่าวเป็นไม่เป็นสิ่งที่ชอบ แต่ การ วิเคราะห์ - ไม่ เป็นวัตถุแห่งความรัก แต่ เป็นรูปแบบของการเก็งกำไรที่สุด abstruse desultory แม้ว่า และตอนนี้ - ตอนนี้ผม shuddered ในสถานะของเธอ และเติบโตอ่อนที่วิธีการของเธอ แต่พิรี้พิไรเสียใจเงื่อนไขเธออ้างว้าง และ fallen ฉันเรียกคิดว่า เธอก็รักฉันยาว และ ในขณะความชั่วร้าย ฉันพูดกับเธอแต่งงานและ ที่ความยาวของรอบระยะเวลาของ nuptials ของเรามีกำลัง เมื่อ เมื่อยามบ่ายในฤดูหนาวของปี, -- หนึ่งในนั้น unseasonably อบอุ่น เงียบสงบ และตนซึ่งเป็นพยาบาลของสวยงามฮัลคลอน *, --ทน นั่ง, (และเป็นที่ เสาร์ เป็นคิด คนเดียว,) ในภายในของไลบรารี แต่ด้านตาเห็นว่า Berenice ยืนก่อนฉัน* สำหรับเป็น Jove ในระหว่างฤดูหนาว ให้ความอบอุ่น สองเจ็ดวันคนมีเรียกครั้งนี้ตะปาปาเคลเมนต์ และแจ่มพยาบาลของฮัลคลอน - Simonides สวยงามมีจินตนาการของตัวเองตื่นเต้น - หรืออิทธิพลของบรรยากาศ - ตนหรือทไวไลท์ไม่แน่นอนของหอ - draperies สีเทาซึ่งตกรอบรูปเธอ - ที่เกิดขึ้นใน vacillating และ indistinct ให้เค้า ผมสามารถบอก เธอพูดคำไม่ ฉัน - ในโลกไม่สามารถฉันได้พูดเป็นพยางค์ เย็นเป็นน้ำแข็งวิ่งผ่านเฟรมของฉัน ความวิตกกังวล insufferable ถูกรุกรานฉัน อยากใช้นานถึงจะจิตใจของฉัน และฉันจมกลับตามเก้าอี้ ยังคงเวลาเบรธเลส และ พระกร กับตา riveted เมื่อคนของเธอ อนิจจา ของ emaciation vestige มากเกินไป และไม่หนึ่งของอดีตถูก lurked ในบรรทัดใด ๆ เดียวของเส้นได้ สายตาแปลกฉันเขียนลดลงเมื่อใบหน้ายาวหน้าผาก สูง และซีดมาก และพลา ซิด singularly และท่าเทียบเรือหนึ่งครั้งผมตกบางส่วนมัน overshadowed วัดกลวงกับ ringlets ที่นับไม่ถ้วนตอนนี้สีเหลืองสดใส และ Jarring discordantly ในอักขระที่ยอดเยี่ยมของพวกเขา ละห้อยครองราชย์ของการสนับสนุน ตาถูก lifeless และ lustreless และดูเหมือนว่านักเรียนน้อยกว่า และฉัน shrank involuntarily จ้องความฟิตจากการสะสมของริมฝีปากบาง และ shrunken พวกเขาศึกษาธิการ และในรอยยิ้มของความหมายที่แปลกประหลาด ฟัน Berenice เปลี่ยนเปิดเผยตัวเองช้าไปที่มุมมองของฉัน จะพระเจ้าที่ฉันได้เคย beheld เหล่านั้น หรือว่า ทำให้ ฉันเสียชีวิตปิดประตูรบกวนฉัน และ หา พบว่า ลูกพี่ลูกน้องของฉันได้ออกเดินทางจากหอการค้า แต่จากหอ disordered ของสมองของฉัน ไม่ อนิจจา ออกเดินทาง และจะไม่สามารถขับเคลื่อน สเปกตรัมสีขาว และส่วนของฟัน ไม่ speck บนพื้นผิวของพวกเขา — ไม่เฉดสีบนเคลือบฟันของพวกเขา - ไม่มี indenture ขอบ - แต่สิ่งที่รอบระยะเวลาของรอยยิ้มของเธอได้กลางกับแบรนด์ในเมื่อหน่วยความจำของฉัน ผมเห็นพวกเขาตอนนี้ unequivocally ยิ่งกว่าฉัน beheld แล้ว ฟัน -ฟัน -พวกที่ นี่ และ มี และ ทุกที่ และระยะ และ palpably ฉัน ยาว แคบ และ ขาวมากเกินไป กับริมฝีปากซีดที่เขียนเกี่ยวกับพวกเขา ในขณะนี้มากของพวกเขาแรกน่ากลัว แล้ว มาโกรธเต็มของ monomania ของฉัน และฉันต่อสู้สู้กับอิทธิพลแปลก และสม ในวัตถุคูณของโลกภายนอก มีความคิดไม่ แต่ฟัน สำหรับเหล่านี้ ที่ฉันปรารถนา ด้วยความปรารถนา phrenzied เรื่องอื่น ๆ ทั้งหมดและความสนใจแตกต่างกันทั้งหมดกลายเป็นดูดซึมในสื่อตัวเดียว -พวกเขาเพียงอย่างเดียวพวกมีตาจิต และพวกเขา ในบุคลิกลักษณะของพวกเขาแต่เพียงผู้เดียว เป็นสาระสำคัญของชีวิตจิตใจ ผมจัดให้ในทุกแสง ฉันเปิดพวกเขาในทุกท่า ผมสำรวจลักษณะของพวกเขา ฉันอาศัยอยู่ตามข้องของพวกเขา ผม pondered เมื่อ conformation ของพวกเขา ผม mused เมื่อแก้ไขในธรรมชาติของพวกเขา ฉัน shuddered ฉันกับพวกเขาในจินตนาการกำลังอ่อนไหว และความรู้สึก และ เมื่อบรรยาย โดยริมฝีปาก ความสามารถของนิพจน์คุณธรรม Salle Mad'selle มันถูกดีกล่าว พรม "que tous ses pas etaient des รู้สึก และ Berenice ฉันมากขึ้นอย่างจริงจังเชื่อว่า que toutes ses dents etaient des idees เด idees -อา นี่เป็น idiotic คิดว่าทำลายฉัน เด idees -อา ดังนั้น คำว่า ฉัน coveted เหล่านั้นดังนั้นนัก รู้สึกว่า ครองอาจคนเดียวเคยคืนฉันเพื่อความสงบสุข ในการให้ฉันกลับไปเหตุผลและตอนเย็นปิดในเมื่อฉันดัง- แล้วความมืด มา ทรงประทับ และ ไป - วันอีกครั้งเริ่ม ขึ้น - และสายหมอกของคืนที่สองก็กำลังรวบรวมรอบ - และยังคง ทนนั่งนิ่งในห้องพักที่ปัจเจก และยังคง ทนนั่งฝังอยู่ในสมาธิ และยัง phantasma ฟันรักษา ascendancy ของน่ากลัวเป็น กับ distinctness hideous คมชัดที่สุด มันลอยเกี่ยวกับท่ามกลางแสงไฟและเงาของหอการค้าเปลี่ยนแปลง ยาว มีฝึกฝนตามความฝันของฉันร้องไห้ ณน่ากลัวและกังวล และ thereunto หลังจากหยุดชั่วคราว สำเร็จเสียงเสียงปัญหา intermingled กับ moanings ต่ำมาก ความเสียใจ หรือความเจ็บปวด ฉันเกิดขึ้นจากที่นั่งของฉัน ขว้างปาเปิดประตูรี หนึ่งเห็นยืนออกในมเบอร์มีข้าราชการหญิงสาว ในน้ำตา คนบอก Berenice ที่ได้ - ไม่ได้ เธอได้ถูกยึดกับโรคลมชักในตอนเช้า และตอนนี้ ที่ปิดใน คืนศพถูกพร้อมผู้เช่าของ และเตรียมทั้งหมดสำหรับการฝังศพได้เสร็จสมบูรณ์ฉันพบตัวเองนั่งอยู่ในไลบรารี และอีก ห้องมีคนเดียว ดูเหมือนว่า ฉันมีใหม่ตื่นตัวจากความฝันสับสน และน่าตื่นเต้น ฉันรู้ว่า มันถูกตอนนี้เที่ยงคืน และผมตระหนักที่นับตั้งแต่ที่ตั้งของดวงอาทิตย์ที่มีการ interred Berenice แต่ระยะเวลาที่เศร้าซึมที่เข้าแทรกแซง ผมไม่บวก - ทำความเข้าใจไม่น้อยแน่นอน ยัง จำเป็นได้ด้วยน่ากลัว - สยองขวัญน่ากลัวมากขึ้นจากกำลังคลุมเครือ ความหวาดกลัวมากน่ากลัวจากความคลุมเครือ มันเป็นความน่ากลัวหน้าในระเบียนของฉันดำรงอยู่ เขียนทั่ว มิติ และ hideous และ unintelligible recollections ฉันพยายามให้ decypher พวกเขา แต่ในความไร้ สาระ ในขณะที่เคยและอานนท์ เช่นจิตวิญญาณของเสียงพรากจากกันมา shriek ใด ๆ และเจาะเสียงหญิงดูเหมือนจะ เป็น ringing ในหูของฉัน ผมได้ทำเป็นหนังสือ - สิ่ง ถามตัวเองคำถามออกเสียง และตอบ echoes whispering ของหอฉัน "อะไรมา"เขียนโคมไฟบนโต๊ะข้างฉัน และใกล้จะวางไว้เล็กน้อย มีอักขระที่ไม่โดดเด่น และได้เห็นมันบ่อย ๆ ก่อน มันเป็นคุณสมบัติของแพทย์ครอบครัว แต่ว่ามามี ตามตาราง และทำไมไม่ฉัน shudder ในเรื่องนั้นหรือไม่ สิ่งเหล่านี้ได้อย่างไม่มีที่จะลงบัญชี และตายาวหลุดหน้าเปิดหนังสือ และประโยคจัด therein คำมีคนง่าย ๆ แต่เอกพจน์ของกวี Ebn Zaiat, " Dicebant mihi sodales ศรี sepulchrum amicae visitarem, curas ส aliquantulum fore levatas " แล้ว เป็นฉัน perused พวกเขาทำไมเส้นผมของศีรษะตรงตัวเองสิ้น และเลือดของร่างกายของฉันเป็น congealed ภายในเส้นเลือดของฉันมีมาแตะเบา ๆ ที่ปิดไลบรารี และซีดเป็นผู้เช่าที่สุสาน menial ที่ป้อนเมื่อเขย่ง ลักษณะของเขาได้มีความหวาดกลัว และเขาพูดกับฉันในเสียง tremulous, husky และต่ำมาก เขากล่าวว่า -บางประโยคเสียที่ผมได้ยิน เขาบอกของร้องป่าที่รบกวนความเงียบของคืน - รวบรวมเข้าด้วยกันในครัวเรือน-ค้นหาทิศทางของเสียง - แล้ว เสียงของเขาเติบโต thrillingly ทั้งหมดที่เขากระซิบผมศพ violated - พระกายสงสาร enshrouded แต่ยังหายใจ palpitating ยังคง ยังคงมีชีวิตอยู่เขาชี้ไปยังเสื้อผ้า; -พวกโคลน และ clotted กับกอร์ ฉันพูดไม่ และเขาเอาฉันเบา ๆ มือ -มันมีย่อหน้า ด้วยใจของมนุษย์เล็บ เขานำความสนใจของฉันบางวัตถุกำแพง -ช็อปปิ้งที่บางนาที -มันเป็นไพ่โพดำ กรี๊ดฉันล้อมรอบตาราง และ grasped กล่องที่วางไว้ แต่ผมอาจไม่บังคับเปิด ในของฉันสั่น มันเล็ดรอดจากมือของฉัน ตกหนัก และระเบิดเป็นชิ้น และจาก กับเสียง rattling มีรีดออกบางเครื่องมือผ่าตัดทันตกรรม intermingled กับสามสิบสองขนาดเล็ก สีขาว และ มองงาช้างสารที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วไปเทียวมาเกี่ยวกับพื้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในระหว่างวันสว่างของความงามที่หาตัวจับยากของเธอมากที่สุด แน่นอน ผมเคยรักเธอ ในมิติที่แปลกของการมีชีวิตอยู่ของฉัน ความรู้สึกกับผม ไม่เคย ของ จิตใจ และอารมณ์ของฉันเสมอในจิตใจ through ของ the early พูด morning ค่าเช่าของตัวเองไปด้วย trellised กล่าวคือ เป็น the ผิดปกติ ( องอาจ พูดอะผม my at ยืม she had flitted by eyes ฉันและฉันได้เห็นเธอ . . . ไม่เหมือนมีชีวิตและหายใจ Berenice แต่เป็น Berenice ความฝัน . . . ไม่ใช่ในฐานะของ ดิน ดิน แต่เป็นนามธรรม เช่น การไม่ได้เป็นสิ่งชื่นชม แต่วิเคราะห์ . . . ไม่ใช่เป็นวัตถุของความรัก แต่เป็นรูปแบบของ ลึกซึ้งมากที่สุด ถึงแม้ว่าเจ๊การเก็งกำไร และตอนนี้ . . . ตอนนี้ผมตัวสั่นต่อหน้าเธอ และเริ่มซีดที่เข้าใกล้เธอยังนึกครวญของเธอลดลง และสภาพรกร้าง ผมเรียกในใจว่าเธอเคยรักฉันยาว และในช่วงเวลาที่ชั่วร้าย ฉันพูดกับเธอ . .

และที่ความยาวช่วงของการแต่งงานของเราก็มาถึง เมื่อ เมื่อช่วงบ่ายในฤดูหนาวของปี . . . หนึ่งในนั้นอบอุ่น เย็นไม่เข้ากับฤดูเลย , , หมอกและวันซึ่งเป็นพยาบาลของ * เงียบสงบสวยงาม . . . ผมนั่ง ( และวันเสาร์ฉันคิดว่าคนเดียว ) ในห้องด้านในของห้องสมุด แต่ใจสายตาของฉันฉันเห็น Berenice ยืนอยู่หน้าฉัน

* * * * เป็นจูปิเตอร์ ในช่วงฤดูหนาว ทำให้สองเจ็ดวันแห่งความอบอุ่น ผู้ชายได้นี้เรียกว่า เคลมองต์ และ เย็น เวลาพยาบาลของสวยงามเงียบสงบ -- ซิโมนิเดส .