The concept of active ageing is a r

The concept of active ageing is a relative newcomer in Europe, achieving
widespread currency only in the past five years (largely owing to the ef-
forts of the WHO). Its pedigree in the United States is much longer and can
be traced back to the early 1960s when it was argued that the key to “suc-
cessful ageing” (Pfeiffer, 1974; Rowe and Kahn, 1987) was the maintenance
in old age of the activity patterns and values typical of middle age
(Havighurst, 1954, 1963; Havighurst and Albrecht, 1953). In other words,
successful ageing was to be achieved by denying the onset of old age and
by replacing those relationships, activities and roles of middle age that are
lost with new ones in order to maintain activities and life satisfaction. This
theory of ageing was seen partly as a response to the then influential theory
of “disengagement”, which viewed old age as an inevitable period of with-
drawal from roles and relationships (Cumming and Henry, 1961).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนวคิดทางด้านอายุการใช้งานคือ ผู้เกี่ยวข้องในยุโรป บรรลุสกุลเงินที่แพร่หลายเฉพาะใน 5 ปีที่ผ่านมา (ส่วนใหญ่เพราะ ef-ป้อมปราการของคน) ของเลือดในสหรัฐอเมริกามีความยาวมาก และสามารถติดตามกลับไปช่วงต้นปี 1960 เมื่อมันถูกโต้เถียงที่คีย์กับ "suc-ริ้วรอย cessful" (เชลล์ไฟฟ์เฟอร์ 1974 Rowe และคาห์น 1987) คือการบำรุงรักษาในยุคเก่าของรูปแบบกิจกรรมและค่าปกติของยุคกลาง(Havighurst, 1954, 1963 Havighurst กภาพ 1953) ในคำอื่น ๆสูงอายุที่ประสบความสำเร็จคือการทำได้ โดยการปฏิเสธของวัย และโดยแทนที่ความสัมพันธ์ กิจกรรม และบทบาทของวัยกลางคนที่สูญเสียใหม่เพื่อรักษากิจกรรมและความพึงพอใจในชีวิต นี้ทฤษฎีของการสูงอายุได้เห็นบางส่วนเป็นการตอบสนองทฤษฎีมีอิทธิพลแล้วของ "disengagement" ซึ่งดูเก่าอายุเป็นรอบระยะเวลาหลีกเลี่ยงไม่ได้ของด้วย -drawal จากบทบาทและความสัมพันธ์ (Cumming และเฮนรี 1961)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แนวคิดของริ้วรอยที่ใช้งานเป็นญาติใหม่ในยุโรปประสบความสำเร็จในสกุลเงินที่แพร่หลายเฉพาะในห้าปีที่ผ่านมา(ส่วนใหญ่เนื่องจากประสิทธิผลป้อมของWHO) สายเลือดของมันในประเทศสหรัฐอเมริกาเป็นอย่างมากอีกต่อไปและสามารถตรวจสอบกลับไปต้นปี 1960 เมื่อมันถูกถกเถียงกันอยู่ว่ากุญแจสำคัญที่จะ "สำเร็จริ้วรอยประสบ" (ไฟฟ์เฟอร์ 1974; Rowe และคาห์น, 1987) คือการบำรุงรักษาในยุคเก่ารูปแบบกิจกรรมและค่านิยมตามแบบฉบับของวัยกลางคน(Havighurst, 1954, 1963; Havighurst และ Albrecht, 1953) ในคำอื่น ๆริ้วรอยที่ประสบความสำเร็จก็จะประสบความสำเร็จโดยการปฏิเสธการโจมตีของวัยชราและโดยการเปลี่ยนความสัมพันธ์เหล่านั้นกิจกรรมและบทบาทของวัยกลางคนที่มีการสูญเสียไปกับคนใหม่เพื่อรักษากิจกรรมและความพึงพอใจในชีวิต นี้ทฤษฎีของริ้วรอยที่เห็นส่วนหนึ่งเป็นการตอบสนองต่อทฤษฎีที่มีอิทธิพลแล้วของ"หลุดพ้น" ซึ่งมองว่าอายุเป็นช่วงเวลาที่แน่นอนของปราศจากdrawal จากบทบาทและความสัมพันธ์ (คัมมิงและเฮนรี่, 1961)