That group of students moved on. Se

That group of students moved on. Several years later, after I had returned from a vacation, my parents met me at the airport. As we were driving home, Mother asked the usual questions about the trip: How the weather was, my experiences in general. There was a slight lull in the conversation. Mother gave Dad a sideways glance and simply said, "Dad?" My father cleared his throat. "The Eklunds called last night," he began. "Really?" I said. "I haven't heard from them for several years. I wonder how Mark is"
Dad responded quietly. "Mark was killed in Vietnam," he said. "The funeral is tomorrow, and his parents would like it if you could attend." To this day I can still point to the exact spot on 1-494 where Dad told me about Mark.
I had never seen a serviceman in a military coffin before. Mark looked so handsome, so mature. All I could think at that moment was, Mark, I would give all the masking tape in the world if only you could talk to me.
The church was packed with Mark's friends. Chuck's sister sang "The Battle Hymn of the Republic." Why did it have to rain on the day of the funeral? It was difficult enough at the graveside. The pastor said the usual prayers and the bugler played taps. One by one those who loved Mark took a last walk by the coffin and sprinkled it with holy water.
I was the last one to bless the coffin. As I stood there, one of the soldiers who had acted as a pallbearer came up to me. "Were you Mark's math teacher?" he asked. I nodded as I continued to stare at the coffin. "Mark talked about you a lot," he said.
After the funeral most of Mark's former classmates headed to Chuck's farmhouse for lunch. Mark's mother and father were there, obviously waiting for me. "We want to show you something," his father said, taking a wallet out of his pocket. "They found this on Mark when he was killed. We thought you might recognize it."
Opening the billfold, he carefully removed two worn pieces of notebook paper that had obviously been taped, folded and refolded many times. I knew without looking that the papers were the ones on which I had listed all the good things each of Mark's classmates had said about him. "Thank you so much for doing that," Mark's mother said. "As you can see, Mark treasured it."
Mark's classmates started to gather around us. Chuck smiled rather sheepishly and said, "I still have my list. It's in the top drawer of my desk at home." John's wife said, "John asked me to put his in our wedding album." "I have mine, too," Marilyn said. "It's in my diary." Then Vicki, another classmate, reached into her pocketbook, took out her wallet and showed her worn and frazzled list to the group. "I carry this with me at all times," Vicki said without batting an eyelash. "I think we all saved our lists."
That's when I finally sat down and cried. I cried for Mark and for all his friends who would never see him again.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กลุ่มของนักเรียนที่ย้าย หลายปีต่อมาหลังจากที่ผมเพิ่งกลับมาจากวันหยุดพ่อแม่ของฉันได้พบกับเราได้ที่สนามบิน ขณะที่เรากำลังขับรถกลับบ้านแม่ถามคำถามตามปกติเกี่ยวกับการเดินทาง: วิธีการที่สภาพอากาศเป็นประสบการณ์ของฉันในทั่วไป มีการขับกล่อมเล็กน้อยในการสนทนาได้ ให้พ่อแม่ได้อย่างรวดเร็วด้านข้างและก็กล่าวว่า "พ่อ" พ่อของฉันล้างลำคอของเขา "การ Eklunds เรียกว่าคืนที่ผ่านมา" เขาเริ่ม "จริงเหรอ?" ฉันพูดว่า. "ผมยังไม่เคยได้ยินจากพวกเขาเป็นเวลาหลายปี. ฉันสงสัยว่ามาร์ค"
พ่อตอบสนองอย่างเงียบ ๆ "มาร์คถูกฆ่าตายในเวียดนาม" เขากล่าว "งานศพคือวันพรุ่งนี้และพ่อแม่ของเขาจะชอบมันถ้าคุณสามารถเข้าร่วม." จนถึงวันนี้ผมก็ยังสามารถชี้ไปที่จุดที่แน่นอนใน 1-494 ที่พ่อบอกฉันเกี่ยวกับมาร์ค.
ฉันไม่เคยเห็นบริกรในโลงศพทหารก่อน มาร์คมองหล่อดังนั้นผู้ใหญ่ ทั้งหมดที่ฉันสามารถคิดในขณะที่มาร์คฉันจะให้เทปกาวในโลกถ้าเพียง แต่คุณสามารถพูดคุยกับฉัน.
โบสถ์แห่งนี้เต็มไปด้วยเพื่อนมาร์ค น้องสาวของชัคร้องเพลง "สงครามเพลงสวดของสาธารณรัฐ." ทำไมมันต้องมีฝนตกในวันงานศพหรือไม่ มันเป็นเรื่องยากพอที่ฝัง บาทหลวงกล่าวว่าการสวดมนต์ตามปกติและก๊อกเล่นเป่าแตร หนึ่งโดยหนึ่งในบรรดาผู้ที่รักมาร์คได้เดินผ่านมาจากโลงศพและโรยด้วยน้ำศักดิ์สิทธิ์.
ฉันเป็นคนสุดท้ายที่จะอวยพรโลงศพ ขณะที่ผมยืนอยู่ที่นั่นซึ่งเป็นหนึ่งในทหารที่ทำหน้าที่เป็นผู้แบกโลงขึ้นไปมาให้ฉัน "คุณเป็นครูคณิตศาสตร์มาร์ค?" เขาถาม. ผมพยักหน้าขณะที่ผมยังคงจ้องมองที่โลงศพ "มาร์คพูดคุยเกี่ยวกับคุณมาก" เขากล่าว.
หลังจากงานศพส่วนใหญ่ของอดีตเพื่อนร่วมชั้นของมาร์คมุ่งหน้าไปยังบ้านของชัคสำหรับมื้อกลางวัน แม่ของมาร์คและพ่ออยู่ที่นั่นอย่างเห็นได้ชัดรอให้ฉัน "เราต้องการที่จะแสดงให้คุณเห็นบางสิ่งบางอย่าง" พ่อของเขากล่าวว่าการกระเป๋าสตางค์ออกจากกระเป๋าของเขา "พวกเขาพบนี้ต่อ Mark เมื่อเขาถูกฆ่าตาย. เราคิดว่าคุณอาจจะรู้จักมัน."
เปิดสตางค์เขาอย่างระมัดระวังลบออกสองชิ้นสวมใส่กระดาษโน๊ตบุ๊คที่ได้รับการเห็นได้ชัดเทปพับและ refolded หลายต่อหลายครั้ง ผมรู้ว่าโดยไม่ได้มองว่าเอกสารเป็นคนที่ฉันได้ระบุไว้ทุกสิ่งที่ดีในแต่ละเพื่อนร่วมชั้นของมาร์คได้กล่าวเกี่ยวกับเขา "ขอบคุณมากสำหรับการทำว่า" แม่ของมาร์กกล่าวว่า "ที่คุณสามารถดูมาร์ครักมัน."
เพื่อนร่วมชั้นของมาร์คเริ่มรวบรวมรอบตัวเรา ชัคยิ้มเจื่อนค่อนข้างและกล่าวว่า "ผมยังคงมีรายชื่อของฉัน. มันอยู่ในลิ้นชักด้านบนของโต๊ะทำงานของฉันที่บ้าน." ภรรยาของจอห์นกล่าวว่า "จอห์นถามฉันที่จะนำเขาในอัลบั้มงานแต่งงานของเรา." "ผมมีเหมืองเกินไป" มาริลีนกล่าวว่า "มันอยู่ในไดอารี่ของฉัน." จากนั้นวิคกี้เพื่อนร่วมชั้นอีกเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าของเธอเอากระเป๋าสตางค์ของเธอและแสดงให้เห็นว่ารายการที่สวมใส่และ frazzled ของเธอให้กับกลุ่ม "ผมดำเนินการนี้กับฉันทุกครั้งที่" วิคกี้กล่าวว่าโดยไม่ต้องปัดขนตา "ผมคิดว่าเราทุกคนบันทึกรายการของเรา."
นั่นคือเมื่อในที่สุดผมก็นั่งลงและร้องไห้ ฉันร้องไห้มาร์คและเพื่อน ๆ ทุกคนของเขาที่ไม่เคยจะได้เห็นเขาอีกครั้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ที่กลุ่มของนักเรียนที่ย้ายมาอยู่ หลายปีต่อมา เมื่อผมกลับมาจากวันหยุด พ่อกับแม่เจอกันที่สนามบิน ขณะที่เรากำลังขับรถกลับบ้าน แม่ถาม ปกติคำถามเกี่ยวกับการเดินทาง : สภาพอากาศเป็นอย่างไร ประสบการณ์ของฉันในทั่วไป มีกล่อมเล็กน้อยในการสนทนา แม่ให้พ่อไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว และเพียงแค่พูดว่า " พ่อ " ? พ่อผ่านลำคอของเขา" eklunds โทรมาเมื่อคืน " เขาเริ่ม " . จริงเหรอ ? " ฉันบอกว่า " . ผมไม่เคยได้ยินจากพวกเขาเป็นเวลาหลายปี ฉันสงสัยว่าเครื่องหมาย "
พ่อตอบอย่างเงียบๆ " มาร์ค ถูกฆ่าตายในเวียดนาม , " เขากล่าว . " งานศพพรุ่งนี้ และพ่อแม่ของเขาต้องการมันหากคุณสามารถเข้าร่วม . " ถึงวันนี้ผมก็ยังชี้ไปยังจุดที่แน่นอนใน 1-494 ที่พ่อบอกว่า มาร์ค
ผมไม่เคยเห็นบริกรในหีบศพทหารก่อน มาร์ค ดูหล่อมาก เป็นผู้ใหญ่ ทั้งหมดที่ฉันสามารถคิดในขณะนั้นคือ มาร์ค ผมจะเอาเทปกาวในโลกถ้าคุณสามารถคุยกับฉัน .
โบสถ์ก็เต็มไปด้วยของมาร์ค เพื่อน น้องสาวของชัค ร้องเพลง " สงครามเพลงของสาธารณรัฐ " ทำไมต้องให้ฝนตกในวันงานศพมันก็ยากอยู่แล้ว ที่หลุมฝังศพ . บาทหลวงกล่าวบทสวดและเป่าแตรเล่นครั้ง หนึ่งโดยหนึ่งคนที่รักมาร์คเดินสุดท้ายโลงศพ แล้วโรยด้วยน้ำศักดิ์สิทธิ์ .
ฉันเป็นคนสุดท้ายที่จะอวยพรโลงศพ ขณะที่ผมยืนอยู่ที่นั่น ทหารคนหนึ่งที่ทำตัวเป็นผู้หามหีบศพมาหาฉัน " นายมาร์คครูคณิตศาสตร์ ? เขาถาม