“First, I know just what you want t

“First, I know just what you want to buy,” said Mr. Sanderson. “Second, I see you every afternoon at my window; you think I don’t see? You’re wrong. Third, to give it its full name, you want the Royal Crown Cream-Sponge Para Litefoot Tennis Shoes: ‘LIKE MENTHOL ON YOUR FEET!’ Fourth, you want credit.”
“No!” cried Douglas, breathing hard, as if he’d run all night in his dreams. “I got something better than credit to offer!” he gasped. “Before I tell, Mr. Sanderson, you got to do me one small favor. Can you remember when was the last time you yourself wore a pair of Litefoot sneakers, sir?”
Mr. Sanderson’s face darkened. “Oh, ten, twenty, say, thirty years ago. Why. . . ?”
“Mr. Sanderson, don’t you think you owe it to your customers, sir, to at least try the tennis shoes you sell, for just one minute, so you know how they feel? People forget if they don’t keep testing things. United Cigar Store man smokes cigars, don’t he? Candy-store man samples his own stuff, I should think. So . . . .”
“You may have noticed,” said the old man, “I’m wearing shoes.”
“But not sneakers, sir! How you going to sell sneakers unless you can rave about them and how you going to rave about them unless you know them?”
Mr. Sanderson backed off a little distance from the boy’s fever, one hand to his chin. “Well....”
“Mr. Sanderson,” said Douglas, “you sell me something and I’ll sell you something just as valuable.”
“It is absolutely necessary to the sale that I put on a pair of the sneakers, boy?” said the old man.
“I sure wish you could, sir!”
The old man sighed. A minute later, seated panting quietly, he laced the tennis shoes to his long narrow feet. They looked detached and alien down there next to the dark cuffs of his business suit. Mr. Sanderson stood up.
“How do they feel?” asked the boy.
“How do they feel, he asks; they feel fine.” He started to sit down.
“Please!” Douglas held out his hand. “Mr. Sanderson, now could you kind of
rock back and forth a little, sponge around, bounce kind of, while I tell you the rest? It’s this: I give you my money, you give me the shoes, I owe you a dollar. But, Mr. Sanderson, but—soon as I get those shoes on, you know what happens?”
“What?”
“Bang! I deliver your packages, pick up packages, bring you coffee, burn your trash, run to the post office, telegraph office, library! You’ll see twelve of me in and out, in and out, every minute. Feel those shoes, Mr. Sanderson, feel how fast they’d take me? All those springs inside? Feel all the running inside? Feel how they kind of grab hold and can’t let you alone and don’t like you just standing there? Feel how quick I’d be doing the things you’d rather not bother with? You stay in the nice cool store while I’m jumping all around town! But it’s not me really, it’s the shoes. They’re going like mad down alleys, cutting corners, and back! There they go!”
Mr. Sanderson stood amazed with the rush of words. When the words got going the flow carried him; he began to sink deep in the shoes, to flex his toes, limber his arches, test his ankles. He rocked softly, secretly, back and forth in a small breeze from the open door. The tennis shoes silently hushed themselves deep in the carpet, sank as in

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ก่อน ฉันรู้เพียงสิ่งที่คุณต้องการซื้อ กล่าวว่า นาย Sanderson "สอง เห็นคุณทุกบ่ายที่หน้าต่างของฉัน คุณคิดว่า มองไม่เห็น คุณไม่ถูกต้อง 3 จะให้มันชื่อเต็ม คุณต้องรอยัลคราวน์ฟองน้ำครีมพารา Litefoot เทนนิสรองเท้า: 'เช่นอินเดียในของเท้า ' สี่ คุณต้องเครดิต""ไม่" ร้องเรียกดักลาส หายใจยาก ว่าจะวิ่งทั้งคืนในความฝันของเขา "ผมได้รับสิ่งที่ดีกว่าสินเชื่อให้" เขา gasped "ก่อนที่ฉันบอก นาย Sanderson คุณได้ทำผมโปรดปรานขนาดเล็ก คุณสามารถจำได้เมื่อครั้งสุดท้ายคุณเองสวมคู่ของรองเท้า Litefoot รักหรือไม่"นาย Sanderson หน้ามืดมัวไป "โอ้ สิบ ยี่สิบ พูด สามสิบปีที่ผ่านมา ทำไม... ? ""นาย Sanderson อย่าคิดว่า คุณเป็นหนี้กับลูกค้าของคุณ ที่รัก ลองรองเท้าเทนนิสที่คุณขาย แค่หนึ่งนาที เพื่อให้คุณทราบว่าพวกเขารู้สึกน้อย คนลืมถ้าจะไม่ทำการทดสอบสิ่ง สหรัฐเก็บซิการ์คน smokes ซิการ์ ไม่เขาหรือไม่ คนเก็บขนมตัวอย่างสิ่งของเขาเอง ควรคิด So . . . .”"คุณอาจได้พบ กล่าวว่า คน "ฉันสวมรองเท้า""แต่ไม่รองเท้า ที่รัก วิธีคุณไปขายรองเท้าเว้นแต่ ว่าคุณสามารถตรงเกี่ยวกับพวกเขา และวิธีคุณไปตรงเกี่ยวกับพวกเขาเว้นแต่คุณทราบได้อย่างไร "นาย Sanderson สำรองออกห่างเล็กน้อยจากไข้ของเด็กผู้ชาย มือหนึ่งชิ้นของเขา "ดี..."ดักลาส "คุณขายผมบาง และผมจะขายคุณสิ่งมีคุณค่าเป็นเพียง" กล่าวว่า "นาย Sanderson,"“It is absolutely necessary to the sale that I put on a pair of the sneakers, boy?” said the old man.“I sure wish you could, sir!”The old man sighed. A minute later, seated panting quietly, he laced the tennis shoes to his long narrow feet. They looked detached and alien down there next to the dark cuffs of his business suit. Mr. Sanderson stood up.“How do they feel?” asked the boy.“How do they feel, he asks; they feel fine.” He started to sit down.“Please!” Douglas held out his hand. “Mr. Sanderson, now could you kind ofrock back and forth a little, sponge around, bounce kind of, while I tell you the rest? It’s this: I give you my money, you give me the shoes, I owe you a dollar. But, Mr. Sanderson, but—soon as I get those shoes on, you know what happens?”“What?”“Bang! I deliver your packages, pick up packages, bring you coffee, burn your trash, run to the post office, telegraph office, library! You’ll see twelve of me in and out, in and out, every minute. Feel those shoes, Mr. Sanderson, feel how fast they’d take me? All those springs inside? Feel all the running inside? Feel how they kind of grab hold and can’t let you alone and don’t like you just standing there? Feel how quick I’d be doing the things you’d rather not bother with? You stay in the nice cool store while I’m jumping all around town! But it’s not me really, it’s the shoes. They’re going like mad down alleys, cutting corners, and back! There they go!”Mr. Sanderson stood amazed with the rush of words. When the words got going the flow carried him; he began to sink deep in the shoes, to flex his toes, limber his arches, test his ankles. He rocked softly, secretly, back and forth in a small breeze from the open door. The tennis shoes silently hushed themselves deep in the carpet, sank as in

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ครั้งแรกที่ฉันรู้ว่าสิ่งที่คุณต้องการที่จะซื้อ" นายแซนเดอกล่าวว่า "ประการที่สองผมเห็นคุณทุกบ่ายที่หน้าต่างของฉัน คุณคิดว่าฉันไม่เห็น? คุณผิด. ประการที่สามที่จะให้มันชื่อเต็มของคุณต้องการรอยัลคราวน์ครีมฟองน้ำพารา Litefoot รองเท้าเทนนิส: 'เช่นเมนทอลที่เท้าของคุณ! ประการที่สี่คุณต้องการเครดิต.
"" ไม่! "ร้องไห้ดักลาสหายใจยากราวกับว่าเขาต้องการใช้ตลอดทั้งคืนในความฝันของเขา "ผมได้รับสิ่งที่ดีกว่าเครดิตให้!" เขาอ้าปากค้าง "ก่อนที่ผมจะบอกนาย Sanderson, คุณได้ทำฉันหนึ่งที่ระลึกเล็ก ๆ คุณสามารถจำได้ว่าเมื่อครั้งสุดท้ายที่คุณเองสวมรองเท้าผ้าใบ Litefoot ที่ครับ?
"นาย ใบหน้าของ Sanderson มืด "โอ้สิบยี่สิบบอกว่าสามสิบปีก่อน ทำไม . . ?
"" นาย Sanderson ไม่คุณคิดว่าคุณเป็นหนี้ให้กับลูกค้าของคุณครับอย่างน้อยลองรองเท้าเทนนิสที่คุณขายเพียงหนึ่งนาทีเพื่อให้คุณรู้ว่าพวกเขารู้สึกอย่างไร? คนลืมถ้าพวกเขาไม่ให้สิ่งที่ทดสอบ คนประเทศที่เก็บซิการ์สูบบุหรี่ซิการ์ไม่เขา? ลูกอมเก็บตัวอย่างสิ่งที่คนของตัวเองผมควรคิด ดังนั้น . . .
"" คุณอาจจะสังเกตเห็น "กล่าวว่าชายชรา" ฉันสวมรองเท้า.
"" แต่ไม่ได้รองเท้าผ้าใบครับ! วิธีที่คุณจะขายรองเท้าผ้าใบจนกว่าคุณจะสามารถคลั่งเกี่ยวกับพวกเขาและวิธีที่คุณจะคลั่งเกี่ยวกับพวกเขาจนกว่าคุณจะรู้ได้อย่างไร
"นาย Sanderson ถอยออกห่างจากไข้ของเด็กผู้ชายคนหนึ่งมือเพื่อคางของเขา "อืม .... "
"นาย Sanderson คุณขายอะไรบางอย่างและฉันจะขายคุณเพียงแค่สิ่งที่มีคุณค่าเช่น. "" ดักลาสกล่าวว่า
"" มันเป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่งที่จะขายที่ฉันใส่รองเท้าผ้าใบที่เป็นเด็ก?
"ชายชรากล่าวว่า." ฉันหวังว่าคุณจะแน่ใจว่าจะทำได้ครับ
"ชายชราถอนหายใจ นาทีต่อมาหอบนั่งเงียบ ๆ เขาเจือรองเท้าเทนนิสที่เท้าแคบยาว พวกเขามองเดี่ยวและมนุษย์ต่างดาวลงไปที่นั่นติดกับเสื้อสีเข้มของชุดธุรกิจของเขา นายแซนเดอลุกขึ้นยืน.
"พวกเขารู้สึกอย่างไร?" ถามเด็ก.
"พวกเขารู้สึกอย่างไรเขาถาม; พวกเขารู้สึกดี.
"เขาเริ่มที่จะนั่งลง." กรุณา "ดักลาสจัดขึ้นมือของเขาออก "นาย. Sanderson
ตอนนี้คุณสามารถชนิดของหินกลับมาเล็กๆ น้อย ๆ ฟองน้ำรอบตีกลับชนิดในขณะที่ฉันบอกคุณส่วนที่เหลือ? มันนี้: ฉันให้คุณเงินของฉันคุณให้ฉันรองเท้าที่ฉันเป็นหนี้คุณดอลลาร์ แต่นาย Sanderson แต่เร็ว ๆ นี้ที่ฉันได้รับผู้ที่อยู่ในรองเท้าที่คุณรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้น?
"" คืออะไร
"" แบง! ฉันส่งมอบแพคเกจของคุณรับแพคเกจเครื่องชงกาแฟทำให้คุณเผาถังขยะของคุณวิ่งไปที่ทำการไปรษณีย์ที่ทำการไปรษณีย์โทรเลขห้องสมุด! คุณจะเห็นสิบสองของผมในและนอกเข้าและออกทุกนาที รู้สึกว่ารองเท้าเหล่านั้นนาย Sanderson รู้สึกวิธีการที่รวดเร็วพวกเขาจะพาฉัน? น้ำพุทุกคนภายใน? รู้สึกว่าทุกการทำงานภายใน? รู้สึกว่าพวกเขาชนิดของการจับถือและไม่สามารถช่วยให้คุณอยู่คนเดียวและไม่ชอบคุณก็ยืนอยู่ที่นั่น? รู้สึกว่ารวดเร็วฉันจะทำสิ่งที่คุณไม่ต้องการรบกวนด้วย? คุณจะอยู่ในร้านเย็นที่ดีในขณะที่ฉันกระโดดทั่วเมือง! แต่มันไม่ได้จริงๆผมก็รองเท้า พวกเขากำลังจะลงเช่นตรอกซอกซอยบ้าตัดมุมและกลับมา! ที่นั่นพวกเขาไป!
"นาย Sanderson ยืนประหลาดใจด้วยความรีบเร่งของคำ เมื่อคำได้จะไหลไปดำเนินเขา; เขาเริ่มที่จะจมลึกลงไปในรองเท้าที่จะดิ้นเท้าของเขาโค้งงอของข้อเท้าของเขาทดสอบ เขาโยกเบา ๆ แอบไปมาในสายลมขนาดเล็กจากเปิดประตู รองเท้าเทนนิสเงียบสงบตัวเองลึกลงไปในพรมจมลงในขณะที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมจะไม่บอกคุณผมจะไม่บอกคุณผมจะไม่บอกคุณผมจะไม่บอกคุณผมจะไม่บอกคุณผมจะไม่บอกคุณผมจะไม่บอกคุณผมจะไม่บอกคุณผมจะไม่บอกคุณ