Stress is thought to influence huma

Stress is thought to influence human eating behavior, and has been examined in animal and
human studies. Our understanding of the stress-eating relationship is confounded by
limitations inherent in the study designs; however, we can make some tentative conclusions
which support the notion that stress can influence eating patterns in humans. Stress appears
to alter overall food intake in two ways, resulting in under- or over-eating, which may be
influenced by stressor severity. Chronic life stress seems to be associated with a greater
preference for energy and nutrient dense foods, namely those that are high in sugar and fat.
Evidence from longitudinal studies suggests chronic life stress may be causally linked to
weight gain, with a greater effect seen in men. Stress-induced eating may be one factor
contributing to the development of obesity. Future studies which measure biological markers
of stress will assist our understanding of the physiological mechanism underlying the stresseating
relationship, and how stress might be linked to neurotransmitters and hormones which
control appetite.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความเครียดเป็นความคิดที่มีอิทธิพลต่อพฤติกรรมการรับประทานอาหารมนุษย์ และการตรวจสอบในสัตว์ และศึกษามนุษย์ เราเข้าใจความเครียดกินเป็น confounded โดยข้อจำกัดในการออกแบบการศึกษา อย่างไรก็ตาม เราสามารถทำให้บทสรุปบางอย่างแน่นอนซึ่งสนับสนุนแนวคิดที่ว่า ความเครียดสามารถมีอิทธิพลต่อรูปแบบการรับประทานอาหารในมนุษย์ ความเครียดที่ปรากฏปรับเปลี่ยนการบริโภคอาหารโดยรวมสองวิธี เกิดภายใต้- หรือ กินมากเกินไป ซึ่งอาจจะผลมาจากความรุนแรง stressor ความเครียดเรื้อรังชีวิตดูเหมือนจะเชื่อมโยงกับตัวมากกว่าการกำหนดลักษณะสำหรับพลังงานและสารอาหารหนาแน่นอาหาร คือผู้ที่มีน้ำตาลและไขมันสูงหลักฐานจากการศึกษาระยะยาวแนะนำชีวิตเรื้อรังเครียดอาจ causally เชื่อมโยงกับน้ำหนักตัวเพิ่ม มีผลมากกว่าที่เห็นในผู้ชาย เกิดจากความเครียดการรับประทานอาหารอาจเป็นปัจจัยหนึ่งเอื้อต่อการพัฒนาของโรคอ้วน การศึกษาในอนาคตซึ่งวัดเครื่องหมายชีวภาพความเครียดจะช่วยให้เราเข้าใจกลไกสรีรวิทยาต้น stresseatingความสัมพันธ์ และว่าความเครียดอาจจะเชื่อมโยงกับ neurotransmitters และฮอร์โมนซึ่งควบคุมความอยากอาหาร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความเครียดเป็นความคิดที่มีอิทธิพลต่อพฤติกรรมการรับประทานอาหารของมนุษย์และได้รับการตรวจสอบในสัตว์และ
การศึกษาของมนุษย์ ความเข้าใจของเราของความสัมพันธ์กับความเครียดการรับประทานอาหารจะได้อายเพราะ
ข้อ จำกัด โดยธรรมชาติในการออกแบบการศึกษา; แต่เราสามารถทำให้ข้อสรุปเบื้องต้นบางส่วน
ที่สนับสนุนความคิดที่ว่าความเครียดจะมีผลต่อรูปแบบการรับประทานอาหารในมนุษย์ ความเครียดจะปรากฏขึ้น
ที่จะปรับเปลี่ยนการบริโภคอาหารโดยรวมในสองวิธีมีผลในการเข้าใจหรือการกินซึ่งอาจจะ
ได้รับอิทธิพลจากความรุนแรงกดดัน ความเครียดในชีวิตเรื้อรังดูเหมือนว่าจะเกี่ยวข้องกับการที่มากขึ้น
สำหรับการตั้งค่าการใช้พลังงานและสารอาหารที่อาหารที่มีความหนาแน่นสูงคือผู้ที่มีความสูงในน้ำตาลและไขมัน.
หลักฐานจากการศึกษาระยะยาวให้เห็นความเครียดในชีวิตเรื้อรังอาจจะเชื่อมโยงเหตุผลในการ
เพิ่มของน้ำหนักที่มีผลกระทบมากขึ้นเห็นได้ใน ผู้ชาย การรับประทานอาหารความเครียดที่เกิดขึ้นอาจจะเป็นปัจจัยหนึ่ง
ที่เอื้อต่อการพัฒนาของโรคอ้วน การศึกษาในอนาคตซึ่งวัดตัวบ่งชี้ทางชีวภาพ
ของความเครียดจะช่วยให้เราเข้าใจกลไกทางสรีรวิทยาพื้นฐาน stresseating
ความสัมพันธ์และวิธีความเครียดอาจจะมีการเชื่อมโยงกับสารสื่อประสาทและฮอร์โมนที่
ควบคุมความอยากอาหาร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความเครียดเป็นความคิดที่มีผลต่อพฤติกรรมการกินของมนุษย์และได้ศึกษาในสัตว์และ
การศึกษามนุษย์ ความเข้าใจของเราของความเครียดกินความสัมพันธ์เป็นงันโดย
ข้อจำกัดโดยธรรมชาติในการออกแบบการศึกษา อย่างไรก็ตาม เราสามารถกำหนดข้อสรุป
ซึ่งสนับสนุนความคิดว่า ความเครียดสามารถมีอิทธิพลต่อการรับประทานในรูปแบบมนุษย์ ความเครียดปรากฏ
ปรับเปลี่ยนการบริโภคอาหารโดยรวมในสองวิธีส่งผลให้ภายใต้หรือกินมากกว่า ซึ่งอาจจะได้รับอิทธิพลจากความรุนแรง
ความเครียด ความเครียดเรื้อรัง ชีวิตดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับการมากขึ้น
พลังงานและอาหารหนาแน่นของสารอาหาร ได้แก่ ผู้ที่มีสูงในน้ำตาลและไขมัน หลักฐานจากการศึกษาระยะยาวแนะ
ความเครียดเรื้อรังอาจจะเชื่อมโยงกับชีวิตตามลำพัง
น้ำหนักกับผลกระทบมากขึ้นเห็นในผู้ชายความเครียดและการกินอาจเป็นปัจจัยหนึ่ง
ให้เกิดการพัฒนาของโรคอ้วน อนาคตการศึกษาซึ่งวัดพิสัย
ความเครียดจะช่วยให้เราเข้าใจกลไกทางสรีรวิทยาพื้นฐาน stresseating
ความสัมพันธ์และวิธีที่ความเครียดอาจจะเชื่อมโยงกับสารสื่อประสาทและฮอร์โมนซึ่ง
ควบคุมความอยากอาหาร