Basically, schema theory originated

Basically, schema theory originated in cognitive psychology but it had its applications in a majority of educational fields. The term “schema” (plural form is schemata or schemas) could be traced back to Plato who proposed the invisible ideal types of knowledge existing in the mind. Kant (1781, cited in Nassaji, 2007) was the first man to use the term “schema” in the literature. According to Kant (1781 cited in Nassaji, 2007) schema theory was the background knowledge for reading comprehension. When subjects read a story with an unfamiliar topic, they would modify the original version of the story according to their previous knowledge (Kant, 1781). Many researchers had studied the influence of background knowledge and the organization of texts on reading comprehension from psychology (Rumelhart & Ortony, 1977; Spiro, 1977; Rumelhart, 1980, 1984), psycholinguistics (Goodman, 1967), linguistics (Fillmore, 1982; Chafe, 1977a, 1977b; Tannen, 1978, 1979) and artificial intelligence (Schank & Abelson, 1975).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โดยทั่วไป ทฤษฎี schema มาในสาขาจิตวิทยาแต่ก็มีแอปพลิเคชันในส่วนใหญ่ของเขตการศึกษา คำว่า "schema" (พหูพจน์คือ แบบแผนหรือ schemata) สามารถ traced กลับไปที่เพลโตที่เสนอเหมาะชนิดมองไม่เห็นความรู้ที่มีอยู่ในจิตใจ จิตวิทยา (1781 อ้างถึงใน Nassaji, 2007) เป็นคนแรกใช้คำว่า "แผน" ในวรรณคดี ตามจิตวิทยา (1781 อ้างถึงใน Nassaji, 2007) คือทฤษฎีแบบแผน ความรู้พื้นฐานสำหรับการอ่านจับใจความ เมื่อวิชาอ่านเรื่องกับหัวข้อที่คุ้นเคย พวกเขาจะปรับเปลี่ยนรุ่นต้นฉบับของเรื่องราวตามความรู้ก่อนหน้า (จิตวิทยา 1781) นักวิจัยหลายคนได้ศึกษาอิทธิพลของความรู้และการจัดระเบียบข้อความการอ่านจับใจความจากจิตวิทยา (Rumelhart & Ortony, 1977 Spiro, 1977 Rumelhart, 1980, 1984), ภาษาศาสตร์เชิงจิตวิทยา (Goodman, 1967), ภาษาศาสตร์ (ฟิลล์มอร์ 1982 สมัยสุย 1977a, 1977b Tannen, 1978, 1979) และปัญญาประดิษฐ์ (Schank และ Abelson, 1975)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โดยทั่วไปทฤษฎีสคีเกิดขึ้นในจิตวิทยาองค์ แต่มันก็มีการประยุกต์ใช้ในส่วนของเขตการศึกษา คำว่า "สคี" (รูปพหูพจน์คือ schemata หรือสกีมา) จะได้รับการตรวจสอบกลับไปเพลโตที่นำเสนอในอุดมคติที่มองไม่เห็นรู้ที่มีอยู่ในใจ คานท์ (1781 อ้างถึงใน Nassaji 2007) เป็นผู้ชายคนแรกที่จะใช้ "สคี" ระยะในวรรณคดี ตามที่คานท์ (1781 อ้างถึงใน Nassaji 2007) ทฤษฎีคีมาเป็นความรู้พื้นฐานสำหรับการอ่านจับใจความ เมื่ออาสาสมัครอ่านเรื่องราวที่มีหัวข้อที่ไม่คุ้นเคยพวกเขาจะปรับเปลี่ยนรุ่นเดิมของเรื่องให้เป็นไปตามความรู้ของพวกเขาก่อนหน้า (Kant 1781) นักวิจัยหลายคนได้ศึกษาอิทธิพลของความรู้พื้นฐานและองค์กรของตำราในการอ่านจับใจความจากจิตวิทยา (Rumelhart & Ortony 1977; Spiro 1977; Rumelhart 1980, 1984), จิตวิทยา (กู๊ดแมน, 1967) ภาษาศาสตร์ (Fillmore 1982; สุย, 1977a, 1977b; Tannen 1978, 1979) และปัญญาประดิษฐ์ (Schank & Abelson, 1975)