system. Meade and Sarkis (1999) hav

system. Meade and Sarkis (1999) have used four dimensions to measure the agility of a manufacturing system. These are cooperating to enhance competitiveness, enriching customer, mastering change and uncertainty, and leveraging the impact of people and information.
Tolone (2000) has supported the role of real time and asynchronous collaboration technology for allowing manufacturers to increase their supply chain agility. Prater, Biehl, and Smith (2001) have used case studies to show how firms have successfully made a tradeoff between vulnerability and supply chain agility.
Svensson (2001) has stated that lean, responsive, and agile supply chains require satisfactory or high levels of perceived trust of companies towards suppliers and customers. Power, Sohal, and Rahman (2001) have identified some of the factors critical for successful agile organizations in managing their supply chains. Stratton and Warburton (2003) have explored the role of inventory and capacity in developing agile supply chain for an apparel manufacturer. Lau, Wong, Pun, and Chin (2003) have developed an infra-structural framework for the design and development of an agile supply chain system, which is characterized by its ability to cope with unpredictable changes related to the management of suppliers and flow of parts within the value chain of the entire production network. Yusuf, Gunasekaran, Adeleye, and Sivayoganathan (2004) have presented a conceptual model for assessing the capability of an agile supply chain, which consists of four dimensions: value

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ระบบ เพื่อและ Sarkis (1999) ได้ใช้มิติสี่วัดความคล่องตัวของระบบการผลิต เหล่านี้จะร่วมมือกันเพื่อเพิ่มศักยภาพในการแข่งขัน เสริมลูกค้า เปลี่ยนแปลงและความไม่แน่นอนในการเรียนรู้ และการใช้ประโยชน์จากผลกระทบของบุคคลและข้อมูลการ
Tolone (2000) สนับสนุนบทบาทของเวลาจริงและร่วมกันแบบอะซิงโครนัสเทคโนโลยีเพื่อช่วยให้ผู้ผลิตเพื่อเพิ่มความคล่องตัวโซ่อุปทานของตน Prater, Biehl และสมิธ (2001) ได้ใช้กรณีศึกษาเพื่อแสดงว่าบริษัทได้ทำข้อดีข้อเสียระหว่างความเสี่ยงและความว่องไวโซ่อุปทานสำเร็จ
Svensson (2001) ได้ระบุไว้แบบ lean ที่ ตอบสนอง และห่วงโซ่อุปทานโรงต้องการระดับสูง หรือพอรับรู้ความน่าเชื่อถือของบริษัทผู้จำหน่ายและลูกค้า พลังงาน Sohal และ Rahman (2001) ได้ระบุบางส่วนของปัจจัยสำคัญสำหรับองค์กรคล่องตัวประสบความสำเร็จในการจัดการห่วงโซ่อุปทานของพวกเขาอยู่ วิและวอร์เบอร์ตัน (2003) ได้สำรวจบทบาทของสินค้าคงคลังและกำลังการผลิตในการพัฒนาห่วงโซ่อุปทานที่คล่องตัวสำหรับผู้ผลิตเครื่องนุ่งห่ม Lau วง เตาปูน และคาง (2003) ได้พัฒนาเป็นกรอบโครงสร้างอินฟราสำหรับการออกแบบและพัฒนาระบบโซ่อุปทานที่คล่องตัว ซึ่งมีลักษณะ โดยความสามารถในการรับมือกับการเปลี่ยนแปลงไม่แน่นอนที่เกี่ยวข้องกับการบริหารซัพพลายเออร์และการไหลของชิ้นส่วนภายในห่วงโซ่คุณค่าของเครือข่ายการผลิตทั้งหมด ยูซุฟ Gunasekaran, Adeleye และ Sivayoganathan (2004) ได้เสนอรูปแบบแนวคิดสำหรับการประเมินความสามารถของการคล่องตัวโซ่ ซึ่งประกอบด้วย 4 มิติ: ค่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ระบบ มี้ดและ Sarkis (1999) ได้ใช้มิติที่สี่ในการวัดความคล่องตัวของระบบการผลิต เหล่านี้จะให้ความร่วมมือเพื่อเสริมสร้างความสามารถในการแข่งขันเพิ่มคุณค่าของลูกค้าการเรียนรู้การเปลี่ยนแปลงและความไม่แน่นอนและการใช้ประโยชน์จากผลกระทบของผู้คนและข้อมูลที่
Tolone (2000) ได้รับการสนับสนุนบทบาทของเวลาจริงและเทคโนโลยีการทำงานร่วมกันไม่ตรงกันเพื่อให้ผู้ผลิตเพื่อเพิ่มความคล่องตัวห่วงโซ่อุปทานของพวกเขา Prater, Biehl และสมิ ธ (2001) มีการใช้กรณีศึกษาเพื่อแสดงให้เห็นว่า บริษัท ได้ประสบความสำเร็จในการถ่วงดุลอำนาจระหว่างความเสี่ยงและห่วงโซ่อุปทานความคล่องตัว
Svensson (2001) ได้ระบุไว้ว่าไม่ติดมันและตอบสนองเปรียวห่วงโซ่อุปทานในระดับที่น่าพอใจต้องหรือสูงของ การรับรู้ของความไว้วางใจจาก บริษัท ที่มีต่อคู่ค้าและลูกค้า พาวเวอร์, Sohal และเราะห์มาน (2001) ได้ระบุบางส่วนของปัจจัยที่สำคัญสำหรับองค์กรเปรียวที่ประสบความสำเร็จในการจัดการห่วงโซ่อุปทานของพวกเขา สแตรทตันและบูรตัน (2003) ได้มีการสำรวจบทบาทของสินค้าคงคลังและความสามารถในการพัฒนาห่วงโซ่อุปทานเปรียวสำหรับผลิตเครื่องแต่งกาย Lau, วงศ์, ปุนและชิน (2003) ได้มีการพัฒนากรอบใต้โครงสร้างสำหรับการออกแบบและการพัฒนาของระบบห่วงโซ่อุปทานเปรียวซึ่งเป็นลักษณะโดยความสามารถในการรับมือกับการเปลี่ยนแปลงที่คาดเดาไม่เกี่ยวข้องกับการจัดการของซัพพลายเออร์และการไหลของ ชิ้นส่วนภายในห่วงโซ่มูลค่าของเครือข่ายการผลิตทั้งหมด ยูซุฟ Gunasekaran, Adeleye และ Sivayoganathan (2004) ได้นำเสนอรูปแบบแนวความคิดในการประเมินความสามารถของห่วงโซ่อุปทานเปรียวซึ่งประกอบด้วยสี่มิติ: ค่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ระบบ มี้ด และ sarkis ( 1999 ) มีการใช้มิติการวัดความคล่องตัวของระบบผลิต เหล่านี้จะประสานงานเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการแข่งขันสมบูรณ์ของลูกค้า การเปลี่ยนแปลงและความไม่แน่นอน และการใช้ประโยชน์จากผลกระทบของประชาชนและข้อมูล .
Breisundet ( 2000 ) ได้ให้การสนับสนุนบทบาทของเวลาจริงเทคโนโลยีและความร่วมมือแบบให้ผู้ผลิตเพิ่มห่วงโซ่อุปทานความคล่องตัว เพรเตอร์ biehl , และสมิธ ( 2544 ) มีการใช้กรณีศึกษาเพื่อแสดงให้เห็นว่า บริษัท ได้ทำข้อเสียระหว่างความเสี่ยงและการจัดหาตัวโซ่ .
วสัน ( 2001 ) ได้ระบุว่า เอน ตอบและโซ่อุปทานเปรียวต้องเป็นที่พอใจหรือระดับสูงของการรับรู้ความไว้วางใจของบริษัทกับซัพพลายเออร์ และลูกค้า อำนาจ sohal และ Rahman ( 2001 ) ได้ระบุปัจจัยบางอย่างที่สำคัญสำหรับองค์กรในการจัดการห่วงโซ่อุปทานเปรียวที่ประสบความสำเร็จของพวกเขาและ Stratton วอร์เบอร์ตัน ( 2003 ) ได้สำรวจบทบาทของความจุของสินค้าคงคลัง และในการพัฒนาห่วงโซ่อุปทานเปรียวเป็นผู้ผลิตเสื้อผ้า หลิว หว่อง ปูน และคาง ( 2003 ) ได้มีการพัฒนาการโครงสร้างกรอบสำหรับการออกแบบและพัฒนาระบบห่วงโซ่อุปทานเปรียว ,ซึ่งเป็นลักษณะความสามารถในการรับมือกับการเปลี่ยนแปลงที่ไม่แน่นอนที่เกี่ยวข้องกับการจัดการซัพพลายเออร์และการไหลของชิ้นส่วนภายในห่วงโซ่มูลค่าของเครือข่ายการผลิตทั้งหมด ยูซุฟ gunasekaran ADELEYE , , , และ sivayoganathan ( 2547 ) ได้เสนอแบบจำลองเพื่อประเมินความสามารถของห่วงโซ่อุปทานเปรียว ซึ่งประกอบด้วย 4 มิติ : ค่า