RESULTS:The intention-to-treat popu

RESULTS:
The intention-to-treat population consisted of 353 patients (64.9% male; mean [SD] age, 65.0 [14.4] years). Septic shock occurred in 36 of 170 patients (21.2%) in the hydrocortisone group and 39 of 170 patients (22.9%) in the placebo group (difference, -1.8%; 95% CI, -10.7% to 7.2%; P = .70). No significant differences were observed between the hydrocortisone and placebo groups for time until septic shock; mortality in the intensive care unit or in the hospital; or mortality at 28 days (15 of 171 patients [8.8%] vs 14 of 170 patients [8.2%], respectively; difference, 0.5%; 95% CI, -5.6% to 6.7%; P = .86), 90 days (34 of 171 patients [19.9%] vs 28 of 168 patients [16.7%]; difference, 3.2%; 95% CI, -5.1% to 11.4%; P = .44), and 180 days (45 of 168 patients [26.8%] vs 37 of 167 patients [22.2%], respectively; difference, 4.6%; 95% CI, -4.6% to 13.7%; P = .32). In the hydrocortisone vs placebo groups, 21.5% vs 16.9% had secondary infections, 8.6% vs 8.5% had weaning failure, 30.7% vs 23.8% had muscle weakness, and 90.9% vs 81.5% had hyperglycemia

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผลลัพธ์:ประกอบด้วยประชากรความตั้งใจในการรักษาผู้ป่วย 353 (64.9% ผู้ชาย อายุหมายถึงอะไร [SD] [14.4] 65.0 ปี) ติดเชื้อช็อกที่เกิดขึ้นใน 36 39 170 ผู้ป่วย (ร้อยละ 22.9) ในกลุ่มยาหลอกและผู้ป่วย 170 (21.2%) ในกลุ่ม hydrocortisone (ความแตกต่าง -1.8%; 95% CI, -10.7% 7.2% P =.70). ไม่มีความแตกต่างกันถูกตั้งข้อสังเกตระหว่างกลุ่มยาหลอกและ hydrocortisone ครั้งจนช็อกส้วม ตายตัว หรือ ในโรง พยาบาล หรือตายที่ 28 วัน (15 ของผู้ป่วย 171 [8.8%] vs 14 ผู้ป่วย 170 [8.2%], ตามลำดับ แตกต่าง 0.5%; 95% CI, -5.6% 6.7% P =.86), 90 วัน (34 ของผู้ป่วย 171 [19.9%] vs 28 ผู้ป่วย 168 [16.7%] แตกต่าง 3.2%; 95% CI, -5.1% ถึง 11.4% P =.44), และ 180 วัน (45 ของผู้ป่วย 168 [26.8%] vs 37 ผู้ป่วย 167 [22.2%], ตามลำดับ แตกต่าง 4.6%; 95% CI, -4.6% ถึง 13.7% P =.32). ในกลุ่มยาหลอก vs hydrocortisone, 21.5% vs 16.9% มีติดเชื้อรอง 8.6% vs 8.5% ได้หย่านมความล้มเหลว 30.7% vs 23.8% มีกล้ามเนื้ออ่อนแอ และ 90.9% vs 81.5% มีน้ำตาลในเลือดสูง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผลการศึกษา:
ประชากรตั้งใจต่อการรักษาของผู้ป่วยประกอบด้วย 353 (64.9% ผู้ชาย; เฉลี่ย [SD] อายุ 65.0 [14.4] ปี) การติดเชื้อช็อตที่เกิดขึ้นใน 36 ของผู้ป่วยที่ 170 (21.2%) ในกลุ่ม hydrocortisone และ 39 ของผู้ป่วยที่ 170 (22.9%) ในกลุ่มยาหลอก (ความแตกต่าง, -1.8%; 95% CI, -10.7% ถึง 7.2%; p = 70) ไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่าง hydrocortisone และกลุ่มยาหลอกเป็นครั้งจนช็อก; อัตราการตายในห้องไอซียูในโรงพยาบาลหรือ; หรือการตายใน 28 วัน (15 of 171 ผู้ป่วย [8.8%] VS 14 ของผู้ป่วย 170 [8.2%] ตามลำดับความแตกต่าง, 0.5%; 95% CI, -5.6% ถึง 6.7%; p = 0.86) 90 วัน (34 171 ผู้ป่วย [19.9%] VS 28 168 ผู้ป่วย [16.7%]; แตกต่างกัน 3.2%; 95% CI, -5.1% ถึง 11.4%; p = 0.44) และ 180 วัน (45 ของผู้ป่วย 168 [ 26.8%] VS 37 167 ผู้ป่วย [22.2%] ตามลำดับ; แตกต่างกัน 4 6%; 95% CI, -4.6% ถึง 13.7%; p = 0.32) ใน hydrocortisone VS กลุ่มยาหลอก, 21.5% เทียบกับมีการติดเชื้อ 16.9%, 8.6% เทียบกับ 8.5% มีหย่านมล้มเหลว 30.7% เทียบกับ 23.8% มีกล้ามเนื้ออ่อนแรงและ 90.9% เทียบกับ 81.5% มีน้ำตาลในเลือดสูง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผลลัพธ์ :ความตั้งใจที่จะรักษาประชากร จำนวน 353 ราย ( 64.9 % เพศชาย ; หมายถึง [ SD ] อายุ , 65.0 [ 116 ] ปี ) ช็อกเหตุพิษติดเชื้อเกิดขึ้นใน 36 170 ราย ( 21.2 เปอร์เซ็นต์ ) ในกลุ่มไฮโดรคอร์ติโซนและ 39 170 ราย ( ร้อยละ 22.9 ) ในกลุ่มยาหลอก ( ความแตกต่าง , - 1.8% ; 95% CI , - 10.7 % ม % ; p = . 70 ) ไม่พบความแตกต่างระหว่างไฮโดรคอร์ติโซนและกลุ่มยาหลอกเวลาจนกว่าร็อคแมนซีรีส์ ; อัตราการตายใน ICU หรือในโรงพยาบาล หรือตายใน 28 วัน ( 15 171 ผู้ป่วย [ 8.8% ] vs [ 14 ] 170 คน ร้อยละ 8.2 ตามลำดับ ความแตกต่าง , 0.5% ; 95% CI , 5.6 ร้อยละ 6.7 % ; p = . 86 ) , 90 วัน ( 34 171 ผู้ป่วย 19.9 % ] vs [ 28 168 ผู้ป่วย [ 16.7 % ] ; ความแตกต่าง 3.2% ; 95% CI , - 5.1 ร้อยละ 11.4 % ; p = . 44 ) และ 180 วัน ( 45 ) [ 168 26.8 % ] vs 37 167 ผู้ป่วย [ 22.2 % ] ตามลำดับ ความแตกต่าง 4.6 % ; 95% CI , - 4.6 ร้อยละ 13.7 % ; p = . 32 ) ในไฮโดรคอร์ติโซนและกลุ่มยาหลอก , 21.5 % VS 16.9% มีการติดเชื้อทุติยภูมิ , 8.6 % vs 8.5% มีการหย่า ความล้มเหลว หรือ ร้อยละ 23.8 % VS กล้ามเนื้ออ่อนแรง และจำนวนผู้ป่วยร้อยละ 81.5 % ต่อได้