A CowardGuy de MaupassantSociety ca

A Coward

Guy de Maupassant

Society called him Handsome Signoles. His name was Viscount Gontran-Joseph de Signoles.

An orphan, and possessed of an adequate income, he cut a dash, as the saying is. He had a good figure and a good carriage, a sufficient flow of words to pass for wit, a certain natural grace, an air of nobility and pride, a gallant moustache and an eloquent eye, attributes which women like.

He was in demand in drawing-rooms, sought after for valses, and in men he inspired that smiling hostility which is reserved for vital and attractive rivals. He had been suspected of several love-affairs of a sort calculated to create a good opinion of a youngster. He lived a happy, care-free life, in the most complete well-being of body and mind. He was known to be a fine swordsman and a still finer shot with the pistol.

"When I come to fight a duel," he would say, "I shall choose pistols. With that weapon, I'm sure of killing my man."

One evening, he went to the theatre with two ladies, quite young, friends of his, whose husbands were also of the party, and after the performance he invited them to take ices at Tortoni's.

They had been sitting there for a few minutes when he noticed a gentleman at a neighbouring table staring obstinately at one of the ladies of the party. She seemed embarrassed and ill at ease, and bent her head. At last she said to her husband:

"There's a man staring at me. I don't know him; do you?"

The husband, who had seen nothing, raised his eyes, but declared:

"No, not in the least."

Half smiling, half in anger, she replied:

"It's very annoying; the creature's spoiling my ice."

Her husband shrugged his shoulders.

"Deuce take him, don't appear to notice it. If we had to deal with all the discourteous people one meets, we'd never have done with them."

But the Viscount had risen abruptly. He could not permit this stranger to spoil an ice of his giving. It was to him that the insult was addressed, since it was at his invitation and on his account that his friends had come to the cafe. The affair was no business of anyone but himself.

He went up to the man and said:

"You have a way of looking at those ladies, sir, which I cannot stomach. Please be so good as to set a limit to your persistence."

"You hold your tongue," replied the other.

"Take care, sir," retorted the Viscount, clenching his teeth;" you'll force me to overstep the bounds of common politeness."

The gentleman replied with a single word, a vile word which rang across the cafe from one end to the other, and, like the release of a spring, jerked every person present into an abrupt movement. All those with their backs towards him turned round, all the rest raised their heads; three waiters spun round on their heels like tops; the two ladies behind the counter started, then the whole upper half of their bodies twisted round, as though they were a couple of automata worked by the same handle.

There was a profound silence. Then suddenly a sharp noise resounded in the air. The Viscount had boxed his adversary's ears. Every one rose to intervene. Cards were exchanged.

Back in his home, the Viscount walked for several minutes up and down his room with long quick strides. He was too excited to think. A solitary idea dominated his mind: "a duel"; but as yet the idea stirred in him no emotion of any kind. He had done what he was compelled to do; he had shown himself to be what he ought to be. People would talk of it, would approve of him, congratulate him. He repeated aloud, speaking as a man speaks in severe mental distress:

"What a hound the fellow is!"

Then he sat down and began to reflect. In the morning he must find seconds. Whom should he choose? He searched his mind for the most important and celebrated names of his acquaintance. At last he decided on the Marquis de la Tour-Noire and Colonel Bourdin, an aristocrat and a soldier; they would do excellently. Their names would look well in the papers. He realised that he was thirsty, and drank three glasses of water one after the other; then he began to walk up and down again. He felt full of energy. If he played the gallant, showed himself determined, insisted on the most strict and dangerous arrangements, demanded a serious duel, a thoroughly serious duel, a positively terrible duel, his adversary would probably retire an apologist.

He took up once more the card which he had taken from his pocket and thrown down upon the table, and read it again as he had read it before, in the cafe, at a glance, and in the cab, by the light of each gas-lamp, on his way home.

"Georges Lamil, 51 rue Moncey." Nothing more.

He examined the grouped letters; they seemed to him mysterious, full of confused meaning. Georges Lamil? Who was this man? What did he do? Why had he looked at the woman in that way? Was it not revolting that a stranger, an unknown man, could thus disturb a man's life, without warning, just because he chose to fix his insolent eyes upon a woman? Again the Viscount repeated aloud:

"What a hound!"

Then he remained standing stock-still, lost in thought, his eyes still fixed upon the card. A fury against this scrap of paper awoke in him, a fury of hatred in which was mingled a queer sensation of uneasiness. This sort of thing was so stupid! He took up an open knife which lay close at hand and thrust it through the middle of the printed name, as though he had stabbed a man.

So he must fight. Should he choose swords or pistols?--for he regarded himself as the insulted party. With swords there would be less risk, but with pistols there was a chance that his adversary might withdraw. It is very rare that a duel with swords is fatal, for mutual prudence is apt to restrain combatants from engaging at sufficiently close quarters for a point to penetrate deeply. With pistols he ran a grave risk of death; but he might also extricate himself from the affair with all the honours of the situation and without actually coming to a meeting.

"I must be firm," he said. "He will take fright."

The sound of his voice set him trembling, and he looked round. He felt very nervous. He drank another glass of water, then began to undress for bed.

As soon as he was in bed, he blew out the light and closed his eyes.

"I've the whole of to-morrow," he thought, "in which to set my affairs in order. I'd better sleep now, so that I shall be quite calm."

He was very warm in the blankets, but he could not manage to compose himself to sleep. He turned this way and that, lay for five minutes upon his back, turned on to his left side, then rolled over on to his right.

He was still thirsty. He got up to get a drink. A feeling of uneasiness crept over him:

"Is it possible that I'm afraid?"

Why did his heart beat madly at each familiar sound in his room? When the clock was about to strike, the faint squeak of the rising spring made him start; so shaken he was that for several seconds afterwards he had to open his mouth to get his breath.

He began to reason with himself on the possibility of his being afraid.

"Shall I be afraid?"

No, of course he would not be afraid, since he was resolved to see the matter through, and had duly made up his mind to fight and not to tremble. But he felt so profoundly distressed that he wondered:

"Can a man be afraid in spite of himself?"

He was attacked by this doubt, this uneasiness, this terror; suppose a force more powerful than himself, masterful, irresistible, overcame him, what would happen? Yes, what might not happen? Assuredly he would go to the place of the meeting, since he was quite ready to go. But supposing he trembled? Supposing he fainted? He thought of the scene, of his reputation, his good name.

There came upon him a strange need to get up and look at himself in the mirror. He relit his candle. When he saw his face reflected in the polished glass, he scarcely recognised it, it seemed to him as though he had never yet seen himself. His eyes looked to him enormous; and he was pale; yes, without doubt he was pale, very pale.

He remained standing in front of the mirror. He put out his tongue, as though to ascertain the state of his health, and abruptly the thought struck him like a bullet:

"The day after to-morrow, at this very hour, I may be dead."

His heart began again its furious beating.

"The day after to-morrow, at this very hour, I may be dead. This person facing me, this me I see in the mirror, will be no more. Why, here I am, I look at myself, I feel myself alive, and in twenty-four hours I shall be lying in that bed, dead, my eyes closed, cold, inanimate, vanished."

He turned back towards the bed, and distinctly saw himself lying on his back in the very sheets he had just left. He had the hollow face of a corpse, his hands had the slackness of hands that will never make another movement.

At that he was afraid of his bed, and, to get rid of the sight of it, went into the smoking-room. Mechanically he picked up a cigar, lit it, and began to walk up and down again. He was cold; he went to the bell to wake his valet; but he stopped, even as he raised his hand to the rope.

"He will see that I am afraid."

He did not ring; he lit the fire. His hands shook a little, with a nervous tremor, whenever they touched anything. His brain whirled, his troubled thoughts became elusive, transitory, and gloomy; his mind suffered all the effects of intoxication, as though he were actually drunk.

Over and over again he thought:

"What shall I do? What is to become of me?"

His whole body trembled, seized with a jerky shuddering; he got up and, going to the window, drew back the curtains.

Dawn was at hand, a summer dawn. The rosy sky touched the town, its roofs and walls, with its own hue. A broad descending ray, like the caress of the rising sun, enveloped the awakened world; and with the light, hope--a gay, swift, fierce hope--filled the Viscount's heart! Was he mad, that he had allowed himself to be struck down by fear, before anything was sett

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คนขี้ขลาด

Guy de Maupassant

สังคมเรียกว่าเขา Signoles หล่อ ชื่อของเขานั้นไวส์ Gontran โจเซฟเด Signoles

เฟิน และมอบรายได้เพียงพอ เขาตัดเส้นประ เป็นคำกล่าวที่ว่า เขามีตัวเลขดี และรถดี ไหลคำผ่านปัญญา เกรซธรรมชาติที่บาง ของขุนนางและความภาคภูมิใจ gallant moustache และตา eloquent เพียงพอ คุณลักษณะเหมือนผู้หญิงที่

กำลังเนื้อหอมในรูปวาดห้อง หย่อนสำหรับ valses และในผู้ชาย เขาแรงบันดาลใจเป็นศัตรูที่ยิ้มที่จองไว้สำหรับคู่แข่งสำคัญ และน่าสนใจ เขามีการสงสัยของหลายกิจการการรักของการเรียงลำดับคำนวณเพื่อสร้างความคิดที่ดีของการ youngster เขาอาศัยชีวิตความสุข แคร์ฟรี ในสมบูรณ์แบบที่สุดสุขภาพของร่างกายและจิตใจ เขาถูกเรียกว่าดาบดีและยิง ด้วยปืนพกยังปลีกย่อยกัน

"เมื่อฉันมาต่อสู้ปะทะคารม เขาว่า "ฉันจะเลือกสินค้าที่ต้องการ ด้วยอาวุธที่ ฉันแน่ใจว่าการฆ่าคนของฉัน"

ตอนเย็นหนึ่ง เขาไปโรงละคร มีสองฝ่าย ค่อนข้างหนุ่ม เพื่อนของเขา สามียังมีพรรค และหลังประสิทธิภาพ เขาเชิญให้ใช้ที่ของ Tortoni ices

พวกเขามีการนั่งมีกี่นาทีเมื่อเขาสังเกตเห็นเป็นสุภาพบุรุษในตารางเพื่อน obstinately จ้องฝ่ายพรรคหนึ่ง เธอดูเหมือนอาย และเก้อ และงอหัวของเธอ ในที่สุด เธอบอกว่า สามี:

"มีคนจ้องฉัน ไม่ทราบเขา ไม่คุณ"

สามี เห็นอะไร ยกตา แต่ประกาศ:

"ไม่ ในน้อยที่สุดไม่"

ครึ่งยิ้ม ครึ่งในความโกรธ ที่เธอตอบ:

"ก็น่ารำคาญมาก ของสิ่งมีชีวิต spoiling น้ำแข็งของฉัน"

สามียักไหล่ไหล่เขา

"Deuce นำ ไม่ปรากฏขึ้นเพื่อ แจ้งให้ทราบว่า ถ้าเรามีการจัดการกับคนสุภาพทั้งหมดที่หนึ่งตรง เราจะไม่เคยได้ทำกับพวกเขา"

แต่ไวส์ที่มีเกิดขึ้นกะทันหัน เขาไม่อนุญาตให้คนแปลกหน้านี้เสียน้ำแข็งของเขาให้ มันเป็นการเขาว่า ดูถูกที่ถูกส่ง ตั้งแต่เชิญของเขา และ ในบัญชีของเขาว่า เพื่อนของเขาได้มาคาเฟ่ เรื่องไม่มีธุรกิจของตัวเองทุกคน

เขาไปขึ้นชายคนนั้น และกล่าวว่า:

"คุณมีวิธีการสุภาพสตรีเหล่านั้น ที่รัก ที่ฉันไม่สามารถกระเพาะอาหาร โปรดได้ดีเป็นกำหนดขีดจำกัดการมีอยู่ของคุณ"

"คุณค้างลิ้น ตอบอีก

"ใช้ดูแล รัก โต้ว่า ไวส์ เด็กนอนกัดฟันของเขา คุณจะบังคับให้ผมล่วงล้ำขอบเขตของ politeness ทั่วไป"

สุภาพบุรุษตอบกลับ ด้วยคำเดียว คำมั่นที่รังในคาเฟ่จากปลายด้านหนึ่ง ไปอีก และ เช่นของสปริง jerked ทุกคนที่อยู่ในการเคลื่อนไหวอย่างทันทีทันใด ทุกคน มีความหลังต่อเขาเปิดรอบ เหลือยกศีรษะของพวกเขา บริกรที่สามปั่นรอบบนส้นเท้าของพวกเขาเช่นท็อปส์ ฝ่ายสองหลังตัวนับเริ่มต้น แล้วทั้งครึ่งบนของร่างกายบิดปัด ว่าพวกเขาคู่ของโกเบที่ทำเดียวกันจับ

มีเงียบลึกซึ้ง แล้ว จู่ ๆ เสียงคม resounded ในอากาศ ไวส์ที่มีกล่องกล่องหูของคู่ต่อสู้ ทุกหนึ่งกุหลาบด้วย มีแลกบัตร

กลับมาในบ้าน ไวส์ที่เดินหลายนาทีขึ้นห้องของเขาก้าวหน้าอย่างรวดเร็วจึง เขาตื่นเต้นมากเกินไปคิด ความคิดปัจเจกครอบงำจิตใจของเขา: "ปะทะคารม" แต่เป็นความคิดกวนในเขาไม่มีอารมณ์ใด ๆ เขาได้ทำสิ่งที่เขาถูกบังคับให้ทำ เขาได้แสดงตนเองเป็นสิ่งที่เขาควรจะเป็น คนจะพูดอย่างนั้น จะอนุมัติของเขา เขาแสดงความยินดี เขาซ้ำเสียง พูดเป็นคนพูดในความทุกข์ทางจิตใจอย่างรุนแรง:

"หมาสิ่งเพื่อนเป็น"

แล้วเขานั่งลง และเริ่มที่จะสะท้อน ในตอนเช้า เขาต้องค้นหาวินาที เขาจะเลือกใคร เขาค้นหาจิตใจของเขาชื่อเฉลิมฉลอง และสำคัญที่สุดของความใกล้ชิดของเขา ในที่สุด เขาตัดสินใจมาร์ควิสเดอลาทัวร์นอยเร และพัน Bourdin อภิชน และ ทหาร พวกเขาจะไม่ได้เชิญ ชื่อของพวกเขาจะดูดีในเอกสาร เขาเองก็ยังคิดว่า เขาคือกระหายน้ำ และดื่มน้ำหนึ่งแก้วสามหลังอื่น ๆ แล้ว เขาเริ่มเดินขึ้นและลงอีกครั้ง เขารู้สึกเต็มไปด้วยพลังงาน ถ้าเล่นบริษัทกาลลันท์ พบตัวเองที่กำหนด ยืนยันในการจัดเรียงที่เข้มงวด และอันตรายที่สุด ต้องการปะทะคารมอย่างรุนแรง ปะทะคารมอย่างรุนแรง ดวลบวกน่ากลัว โมโหคงจะถอน apologist การ

เขาเอาค่าบัตรที่เขาได้มาจากกระเป๋าของเขาโยนลงตามตาราง และอ่านมันอีกครั้ง ตามที่เขาได้อ่านมาก่อน ในคาเฟ่ ได้อย่างรวดเร็ว อีกครั้งและ แท็กซี่ โดยไฟของแต่ละแก๊สหลอดไฟ บนเขาทางบ้าน

"จอร์จ Lamil, 51 rue Moncey " อะไรเพิ่มเติม

เขาตรวจสอบจดหมายกลุ่ม พวกเขาดูเหมือนเขาลึกลับ เต็มไปด้วยความหมายสับสน จอร์จ Lamil คนนี้เป็นใคร เขาไม่ได้ทำอะไรได้บ้าง เขามองที่ผู้หญิงในลักษณะที่เหตุได้ ไม่ได้ว่า คนแปลกหน้า คนไม่รู้จัก ไม่ดังรบกวนเจ้าชีวิต พรวด revolting เพียง เพราะเขาเลือกที่จะแก้ไขตากำเริบเมื่อผู้หญิง อีก ไวส์ที่ซ้ำออกเสียง:

"อะไรเป็นหมา"

แล้วเขายังคงยืน stock-still หายไปในความคิด ตาของเขายัง คงตามบัตร โกรธกับเศษกระดาษนี้ตื่นขึ้นมาในพระองค์ ความโกรธของความเกลียดชังที่ถูกเข้าความรู้สึกแปลก ๆ ที่ uneasiness การเรียงลำดับของสิ่งโง่ดังนั้น เขาเอาค่ามีดการเปิด ที่วางที่กระตุกของชื่อพิมพ์ เหมือนเขาได้แทงคน

เพื่อเขาต้องต่อสู้กัน ควรเขาเลือกดาบหรือสินค้าที่ต้องหรือไม่-สำหรับเขาถือว่าตัวเองเป็นบุคคลที่ insulted มีดาบ จะมีความเสี่ยงน้อย แต่ มีสินค้าที่ต้อง มีโอกาสที่คู่ต่อสู้อาจถอน เป็นเรื่องยากดวลกับดาบร้ายแรง ความรอบคอบซึ่งกันและกันเป็นฉลาดตัดคู่จากเสน่ห์ที่พอสำหรับการจุดเจาะลึก มีสินค้าที่ต้อง ได้วิ่งเสี่ยงภัยความตาย แต่เขาอาจยัง extricate ตัวเองจากความมีเกียรติทั้งหมดที่ ของสถานการณ์ และไม่ มีจริง มาประชุม

"ฉันต้องยืนยัน เขากล่าวว่า "เขาจะตกใจ"

เสียงเสียงของเขาตั้งเขางก ๆ และเขาดูกลมขึ้น เขารู้สึกประสาทมาก เขาดื่มน้ำแก้วอื่น แล้วเริ่มถอดเสื้อสำหรับเตียง

เป็นกำลังใน เขาได้พัดออกแสง และปิดตา

"ผมทั้งเพื่อเหล่า เขาคิดว่า "ในการตั้งกิจการของฉันในลำดับ ผมจะดีกว่านอนตอนนี้ เพื่อว่าฉันจะค่อนข้างเงียบสงบ"

กำลังอบอุ่นในผ้าห่ม แต่เขาไม่สามารถจัดการการเขียนตัวเองเข้าสู่โหมดสลี เขาเปิดด้วยวิธีนี้และที่ วางสำหรับห้านาทีเมื่อเขา เปิดข้างซ้ายของเขา แล้วสะสมบนไปขวาเขา

กำลังกระหายน้ำยัง เขาได้ขึ้นไปรับเครื่องดื่ม ความรู้สึกของ uneasiness crept ผ่านเขา:

"เป็นไปได้ว่า ฉันกลัวหรือ"

ทำไมได้หัวใจของเขาชนะนักที่แต่ละเสียงที่คุ้นเคยในห้องของเขาหรือไม่ เมื่อนาฬิกาการ นัดหยุดงาน สารภาพจาง ๆ ของสปริงเพิ่มขึ้นทำให้เขาเริ่มต้น หวั่นไหวเพื่อเป็นที่สำหรับหลายนาทีหลังจากนั้นเขาจะเปิดปากรับลมหายใจของเขา

เริ่มให้เหตุผลกับตัวเองในความเป็นไปได้ของเขากลัว

"ฉันจะกลัวหรือไม่"

ไม่ แน่นอนว่าเขาจะไม่กลัว เนื่องจากเขาได้รับการแก้ไขเพื่อดูเรื่องผ่าน และก็ดูแลทำจิตใจของเขาใน การต่อสู้ และไม่สั่นเครือ แต่เขารู้สึกดังนั้นซึ้งเป็นทุกข์ให้เขาสงสัยว่า:

"คนจะกลัวแม้ตัวเอง"

เขาถูกโจมตีนี้สงสัย uneasiness นี้ ความหวาด กลัวนี้ สมมติว่าแรงมากมีประสิทธิภาพมากกว่าตัวเอง ซูโจว ต้าน ทาน overcame เขา อะไรจะเกิดขึ้น ใช่ สิ่งไม่อาจเกิดขึ้นได้อย่างไร แน่นอนเขาจะไปสถานที่ประชุม มาตั้งแต่ค่อนข้างพร้อมที่จะไป แต่ถ้าเขา trembled ถ้าเขาเป็นอย่างไร เขาคิดว่า สถาน ชื่อเสียงของเขา ของเขาดีนั้น

มีมาเมื่อเขาต้องแปลกไปลุกขึ้น มามองตัวเองในกระจก เขา relit ของเขาเทียน เมื่อเขาเห็นใบหน้าของเขาปรากฏในกระจกเงา เขาแทบยัง เหมือนเขาว่าเขายังไม่เคยเห็นตัวเอง ตามองเขาอย่างมาก และกำลังอ่อน ใช่ โดยไม่ต้องสงสัยเขาได้มาก ซีดจาง

เขายังคงยืนอยู่หน้ากระจก เขาใส่ออกลิ้นของเขา แต่เป็นการตรวจสถานะของสุขภาพของเขา และโดยฉับพลันความคิดหลงเขาเช่นกระสุน:

"หลังการเหล่า ที่ชั่วโมงนี้มาก ฉันอาจตายได้"

หัวใจเริ่มเต้นที่รุนแรงอีกด้วย

"หลังการเหล่า ที่ชั่วโมงนี้มาก ฉันอาจตายได้ คนนี้หันหน้าเข้าหาฉัน ฉันเห็นในกระจก จะเป็นไม่ ทำไม ที่นี่ฉัน ฉันดูตัวเอง รู้สึกว่าตัวเองมีชีวิตอยู่ และในยี่สิบสี่ชั่วโมงฉันจะนอนที่เตียง ตาย ตาปิด เย็น inanimate ศาสดา "

เขาก็หันกลับไปยังเตียง และเห็นตัวเองนอนอยู่บนเขาในแผ่นมากที่เขาได้ทิ้งอย่างเห็นได้ชัด เขามีใบหน้าของศพกลวง มือของเขามี slackness มือที่จะไม่ทำให้เคลื่อนไหวอีก

ว่าเขากลัวเตียงของเขา และ การกำจัดของ สายตาของมัน ไปเข้า smoking-room กลไกเขารับซิการ์ สว่างมัน แล้วเริ่มเดินขึ้นและลงอีกครั้ง เขาเย็น เขาไประฆังปลุกเขาบริการ แต่เขาหยุด แม้เป็นเขายกมือให้เชือก

"เขาจะดูว่า ฉันกลัว"

คงไม่ไม่แหวน เขาใต้แสงไฟ มือของเขาสั่นเครือเล็กน้อย มีสั่นประสาท เมื่อใดก็ ตามที่พวกเขาสัมผัสอะไร สมอง whirled ความคิดของเขาปัญหาก็เปรียว อนิยม และ มืดมน จิตใจของเขาประสบผลทั้งหมดของ intoxication เหมือนเขาได้จริงเมา

และมากกว่า อีกครั้งเขาคิดว่า:

"จะไร คืออะไรเป็นของฉัน

ร่างกายของเขาทั้ง trembled ยึด ด้วยการกระตุกตัว เขามีค่า และ ไปหน้าต่าง วาดกลับม่าน.

มือ ถูกรุ่งอรุณร้อน โรซี่ฟ้าสัมผัสเมือง หลังคา และ ผนัง เว้ของตัวเอง ความกว้างเรียงเรย์ เช่นทาของอาทิตย์ ขัดโลก awakened และ มี แสง ความหวัง - หวังเกย์ รวดเร็ว รุนแรง - เติมหัวใจของไวส์ เขาบ้า เขาได้อนุญาตให้ตัวเองจะหลงมา ด้วยความหวาดกลัว ก่อนอะไรเป็นรัฐบาล

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ขี้ขลาด

กีย์เดอโมปา ซังต์

สังคมเรียกว่า หล่อ signoles . ชื่อของเขาคือ ไวเคานท์ gontran โจเซฟ เดอ signoles

เด็กกำพร้า และสิงของรายได้เพียงพอ เขาตัดขีด บอกว่าเป็น เขามีรูปร่างที่ดี และ รถดี การไหลที่เพียงพอของคำผ่านสำหรับปัญญา มีธรรมชาติงดงาม อากาศของเกียรติและศักดิ์ศรี หนวดใส่เกียร์ว่างและตาพูดได้ดี ,แอตทริบิวต์ที่ผู้หญิงชอบ

เขาอยู่ในความต้องการในการวาดห้อง , ขอหลังจากสำหรับ valses และในผู้ชายเขาเป็นแรงบันดาลใจว่า ยิ้ม ปรปักษ์ซึ่งสงวนไว้สำหรับคู่แข่งที่สำคัญและน่าสนใจ เขาถูกสงสัยว่าเรื่องความรักหลายประเภทคำนวณเพื่อสร้างความคิดดีๆ ของพ่อหนุ่ม เขาอยู่อย่างมีความสุข ชีวิต ดูแลฟรี ในความเป็นอยู่ที่สมบูรณ์ที่สุดของร่างกาย และ จิตใจเขาเป็นนักดาบที่ดี และยิงยังละเอียดด้วยปืนพก .

" เมื่อฉันมาสู้กันตัวต่อตัว " เขาจะบอกว่า " ผมจะเลือกปืนพก . กับอาวุธแบบนั้น ผมแน่ใจว่าฆ่าคนของฉัน "

ในเย็นวันหนึ่ง เขาไปที่โรงละครกับสุภาพสตรีสองคนค่อนข้างหนุ่ม เพื่อนที่มีสามียัง ของพรรค และหลังจากการแสดงที่เขาเชิญให้ใช้น้ำแข็งที่ ตอร์โตนิ .

พวกเขาได้นั่งไม่กี่นาที เมื่อเขาสังเกตเห็นสุภาพบุรุษที่ใกล้เคียงโต๊ะมองข้างๆ คูๆ หนึ่งในสาวๆ ของพรรค ดูเหมือนเธอจะเขินอายและไม่มั่นใจ และก้มศีรษะ ในที่สุดเธอบอกว่าสามีของเธอ :

" มีคนจ้องฉันอยู่ ชั้นไม่รู้จักเค้า คุณ ? "

สามี ที่ ได้ เห็น อะไร ขึ้นมา ดวงตาของเขา แต่การประกาศ :

" ไม่ ไม่ "

ครึ่งยิ้มครึ่งในความโกรธ เธอตอบ :

" มันน่ารำคาญมาก สัตว์ประหลาดกำลังแย่งน้ำแข็งของฉัน "

สามียักไหล่

" Deuce พาเขาไม่ได้ปรากฏให้เห็น ถ้าเราจัดการกับทุกคนหยาบคายคนหนึ่งเจอ เราไม่เคยทำอะไรกับพวกเขา . "

แต่ไวเคานท์ ขึ้นมาทันที เขาจะไม่อนุญาตให้คนแปลกหน้าคนนี้เสียน้ำแข็งของเขาให้มันคือที่เขาดูถูกก็อยู่เพราะมันเป็นคำเชิญของเขา และในบัญชีของเขาว่า เพื่อนของเขาก็มาที่ร้านกาแฟ เรื่องธุรกิจของทุกคน แต่ตัวเอง

เขาไปและบอกว่า :

" คุณมีวิธีการมองสาวๆ เหล่านั้นครับ ซึ่งผมไม่ได้ท้อง โปรด ดังนั้น การตั้งค่าขีดจำกัดความพยายามของลูก "

" เก็บลิ้นของเจ้าไว้ " ตอบอื่น ๆ .

" ดูแลครับ " โต้กลับพวกไวเคานท์กัดฟัน , " คุณจะบังคับให้ฉันทำนอกเหนือขอบเขตของสามัญความสุภาพ "

เขาตอบกลับมาด้วยคำพูด , คำที่ดังขึ้นทั่วร้านหนึ่งจากปลายด้านหนึ่งไปที่อื่น ๆและชอบปล่อยสปริง สะบัดทุกๆ คน ปัจจุบัน เป็นขบวนการที่หยาบคาย ทั้งหมดเหล่านั้นกับหลังของพวกเขาต่อ เขาหันไปรอบส่วนที่เหลือทั้งหมดยกศีรษะของพวกเขา สามรอบ บริกรก็ปั่นบนส้นเท้าของพวกเขาเช่นท็อปส์ซู ; สองสาวหลังเคาน์เตอร์เริ่มแล้วครึ่งบนของร่างกายบิดเบี้ยวรอบ ราวกับว่าพวกเขาเป็นคู่รักของออโตมาตาทำงานโดยการจัดการเดียวกัน

มีความเงียบอันลึกซึ้ง ทันใดนั้น เสียงแหลมดังก้องไปในอากาศ ส่วนไวเคานต์มีบรรจุกล่องศัตรูของเขาคือหูทุกคนลุกขึ้นไปแทรกแซง บัตรแลก

กลับมาที่บ้านของเขา ไวเคานท์ เดินหลายนาที และลงห้องของเขาที่มีความก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว นาน เขาตื่นเต้นกับการคิด ความคิดครอบงำจิตใจของเขาโดดเดี่ยว " ดวล " ; แต่ที่ยังคิดแบบเขาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ เขาทำสิ่งที่เขาต้องทำ เขาได้แสดงตนเป็นสิ่งที่มันควรจะเป็นผู้คนจะพูดนั้น จะอนุญาตให้เขาไปแสดงความยินดีกับเขา เขาทวนคำเสียงดัง พูดในฐานะผู้ชายพูดรุนแรงทางจิตใจอย่างแรง :

" แล้วหมาเพื่อน !

จากนั้นก็นั่งลงและเริ่มที่จะสะท้อนให้เห็น ในตอนเช้าเขาต้องค้นหาวินาที ซึ่งเขาจะเลือก ? เขาครุ่นคิดในใจ สำหรับชื่อที่สำคัญที่สุดและฉลองของคนรู้จักของเขาในที่สุดเขาตัดสินใจใน Marquis de la Tour Noire และผู้พัน bourdin , ขุนนางและทหาร พวกเขาจะทำอะไรก็ดี ชื่อของพวกเขาจะดูในหนังสือพิมพ์ เขาตระหนักว่าเขากระหายน้ำ ดื่มน้ำ 3 แก้ว หนึ่งหลังจากที่อื่น ๆ แล้วเขาเริ่มที่จะเดินขึ้นและลงอีกครั้ง เขารู้สึกเต็มไปด้วยพลังงาน ถ้าเขาเล่นสุภาพ , พบว่าตัวเองตัดสินใจยืนยันในการจัดการที่เข้มงวดมากและอันตราย เรียกร้องการต่อสู้ที่รุนแรง , การต่อสู้อย่างละเอียดจริงจัง ต่อสู้อย่างน่ากลัว คู่ต่อสู้ของเขาอาจจะเกษียณเป็นเอฟ

เขาเอาขึ้นอีกครั้งการ์ดซึ่งพระองค์ยึดมาได้จากกระเป๋าของเขาและโยนลงบนโต๊ะ และอ่านมันอีกครั้ง เมื่อเขาได้อ่านมัน ก่อนหน้านี้ ในคาเฟ่ที่รวดเร็วและในแท็กซี่โดยแสงของแต่ละก๊าซโคมไฟระหว่างทางกลับบ้าน

" จอร์จ lamil 51 Rue moncey " ไม่มีอะไรมาก

เขาเพื่อจัดกลุ่มตัวอักษร มันดูเหมือนเขาลึกลับ ที่เต็มไปด้วยความสับสนความหมาย จอร์จ lamil ? ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร เขาทำอะไร ? ทำไมถึงได้มองผู้หญิงแบบนั้น ? มันไม่น่าขยะแขยงที่คนแปลกหน้า คนที่ไม่รู้จัก จึงรบกวนชีวิตของมนุษย์ โดยไม่มีการเตือนเพียงเพราะเขาเลือกที่จะแก้ไขสายตาอวดดีของเขาต่อผู้หญิง อีกครั้งที่ไวเคานต์ซ้ำดัง :

" แล้วหมา ! "

แล้วเขายังคงยืนหุ้นยังหายไปในความคิด ดวงตาของเขายังคงตรึงอยู่บนบัตร ความโกรธนี้กับเศษกระดาษตื่นขึ้นมาในเขา ความโกรธความเกลียดชังที่ปนความรู้สึกประหลาดของความไม่สบายใจ เรื่องพรรค์นี้มันโง่มาก !เขาไปเปิดที่วางใกล้มือมีดแทงผ่านตรงกลางของพิมพ์ชื่อ ราวกับว่าเขาแทงคน

ดังนั้นเขาต้องต่อสู้ เขาควรเลือกดาบหรือปืน ? . . . สำหรับเขาถือว่าตัวเองเป็นดูถูกพรรค กับดาบจะมีความเสี่ยงน้อยกว่า แต่ด้วยปืนมีโอกาสที่คู่ต่อสู้ของเขาอาจจะถอนตัว เป็นเรื่องยากที่การต่อสู้ด้วยดาบเป็นร้ายแรงเพื่อความรอบคอบ ร่วมกันเป็น apt เพื่อยับยั้งรบจากการมีส่วนร่วมที่ใกล้ชิดเพียงพอสำหรับจุดที่จะเจาะลึก ด้วยปืนเขาหนีอันตรายจากความตาย แต่เขาอาจคลี่คลายตัวเองจากความสัมพันธ์กับทุกเกียรติยศของสถานการณ์ และโดยไม่ต้องไปประชุม

" ฉันต้องเป็น บริษัท , " เขากล่าว . " เขาจะตกใจ "

เสียงของเขาทำให้เขาตัวสั่นและเขามองดูรอบ เขารู้สึกตื่นเต้นมาก เขาดื่มน้ำอีกแก้ว เริ่มถอดเสื้อนอนแล้ว

ทันทีที่เขานอนอยู่บนเตียง เขาดับไฟและปิดตาของเขา . . . . . .

" ฉันทั้งพรุ่งนี้ " เขาคิด " ซึ่งจะตั้งเรื่องให้เรียบร้อย ฉันควรจะนอนได้แล้ว ผมจะค่อนข้างสงบ . . . "

เขาอบอุ่นมาก ในผ้าห่มแต่เขาไม่สามารถจัดการที่จะเขียนตัวเองให้หลับ เขาหันมาทางนี้และที่วาง 5 นาที บนหลังของเขา เปิดไปด้านซ้ายของเขา แล้วกลิ้งไปบนขวามือของเขา

เขายังกระหาย เขายกมันขึ้นดื่ม ความรู้สึกของความไม่สบายใจคลานอยู่เหนือเขา

" มันเป็นไปได้ที่ฉันจะกลัวเหรอ ? "

ทำไมหัวใจของเขาเต้นอย่างบ้าคลั่งในแต่ละคุ้นหูในห้องของเขา ?เมื่อเวลาประมาณตี , สารภาพลมของฤดูใบไม้ผลิ ทำให้เขาเริ่มเพิ่มขึ้น ดังนั้น เขย่าเขาอยู่หลายวินาทีหลังจากนั้นเขาต้องเปิดปากของเขาและเอาลมหายใจของเขา . . . . . .

เขาเริ่มให้เหตุผลกับตัวเองในความเป็นไปได้ของเค้ากลัว

" ผมจะต้องกลัวด้วยล่ะ ? "

ไม่ แน่นอน เขาจะไม่กลัว เพราะเขาตั้งใจจะดูเรื่องนี้ผ่านและผมตัดสินใจที่จะต่อสู้ และไม่สั่น แต่เขารู้สึกซึ้งเศร้าที่เขาสงสัยว่า :

" ผู้ชายกลัวทั้งๆที่ตัวเอง ?

เขาก็ถูกสงสัย เรื่องนี้ความไม่สบายใจ , ความหวาดกลัวนี้ สมมติว่ามีประสิทธิภาพแรงกว่าตัวเอง , เก่ง , ต่อต้าน , เอาชนะเขา จะเกิดอะไรขึ้น ? ใช่ มันอาจจะไม่เกิดขึ้นแน่นอน เขาจะไป สถานที่ประชุม ในเมื่อเขาก็พร้อมที่จะไป แต่หากว่าเขาสั่น ? สมมติว่าเขาเป็นลม เขาคิดว่าของฉากของชื่อเสียงของเขา ชื่อของเขาดี

มันมาอยู่บนเขาต้องแปลกที่จะลุกขึ้นและมองตัวเองในกระจก เขา relit เทียนของเขา เมื่อเขาเห็นใบหน้าของเขาที่สะท้อนอยู่ในกระจกขัด เขาจะยอมรับมันมันดูเหมือนเขาราวกับว่าเขาไม่เคยเห็นตัวเอง แววตาของเขาดูเขามหาศาล และเขาหน้าซีด ใช่ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาหน้าซีด ซีดมาก

เขายังคงยืนอยู่หน้ากระจก เขาเอาลิ้นออก ราวกับจะยืนยันสถานะของสุขภาพของเขา และเขาคิดว่าหลงเขาชอบกระสุน :

" หลังจาก วัน พรุ่งนี้ ในเวลานี้ ฉันอาจจะตาย

"หัวใจของเขาเริ่มเต้นอีกครั้งโกรธของมัน

" หลังจาก วัน พรุ่งนี้ ในเวลานี้ ผมอาจจะตายไปแล้ว เขาหันมาทางฉัน นี่ผมเห็นในกระจก จะไม่มีอีกต่อไป ทำไมผมมาอยู่ที่นี่ ผมมองดูตัวเอง ผมรู้สึกว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่และในยี่สิบสี่ชั่วโมงผมจะโกหกในเตียง , ตาย , หลับตา , เย็น , ชีวิตหายไป . "

เขาหันกลับไปยังเตียงและเด่นชัดเห็นตัวเองนอนอยู่บนหลังของเขาในแผ่นมาก เขาเพิ่งออกไป เขามีใบหน้าที่กลวงของศพ มือของเขามีความหย่อนของมือที่จะไม่ให้เคลื่อนไหวอีก

ที่เค้ากลัวเตียงของเขาเพื่อกำจัดหน้ามันเข้าไปในห้องสูบบุหรี่ ซึ่งเขาหยิบซิการ์ , สว่าง , และเริ่มที่จะเดินขึ้นและลงอีกครั้ง เขาเย็นเขาไปที่ระฆังปลุกบริการของเขา แต่เขาก็หยุด แม้แต่ขณะที่เขายกพระหัตถ์เชือก

" เขาจะเห็นว่าผมกลัว "

เขาไม่ดัง เขาถูกยิง มือของเขาสั่นเล็กน้อย พร้อมกับอาการสั่นประสาท เมื่อใดก็ตามที่พวกเขาแตะต้องอะไรเลย สมองของเขา Whirled ความคิดเป็นทุกข์ของเขากลายเป็นเปรียว ชั่วคราว และเศร้าหมอง จิตใจของเขาประสบผลของพิษทั้งหมด ,ราวกับว่าเขากำลังเมา

ซ้ำแล้วซ้ำอีก เขาคิดว่า :

" แล้วจะให้ฉันทำยังไง ? เกิดอะไรขึ้นกับฉัน ?

ทั้งร่างของเขาก็ถูกยึดด้วยกระตุกตัวสั่น เขาลุกไปที่หน้าต่าง ดึงกลับม่าน

รุ่งอรุณถูกมือ ฤดูร้อนที่รุ่งอรุณ ท้องฟ้าสีชมพูสัมผัสเมืองของหลังคาและผนัง ด้วยตัวของมันเอง กว้างลง เรย์ ชอบกอดรัดของพระอาทิตย์ขึ้นที่ห่อหุ้มโลกตื่นตัว และมีแสงสว่าง ความหวัง . . . เกย์ รวดเร็ว ดุร้าย หวังว่า -- เต็มหัวใจของไวเคานต์ ! เขาโกรธที่เขาอนุญาตให้ตัวเองเพื่อจะหลงลงโดยความกลัว ก่อนที่อะไรก็เซท