A mandarin once lived in Kiang-ho w

A mandarin once lived in Kiang-ho who was so exceedingly cross and disagreeable that everyone hated him. He snarled and stormed at every person he met and was never known to laugh or be merry under any circumstances. Especially he hated boys and girls; for the boys jeered at him, which aroused his wrath, and the girls made fun of him, which hurt his pride.

When he had become so unpopular that no one would speak to him, the emperor heard about it and commanded him to emigrate to America. This suited the mandarin very well; but before he left China he stole the Great Book of Magic that belonged to the wise magician Haot-sai. Then, gathering up his little store of money, he took ship for America.

He settled in a city of the middle west and of course started a laundry, since that seems to be the natural vocation of every Chinaman, be he coolie or mandarin.

He made no acquaintances with the other Chinamen of the town, who, when they met him and saw the red button in his hat, knew him for a real mandarin and bowed low before him. He put up a red and white sign and people brought their laundry to him and got paper checks, with Chinese characters upon them, in exchange, this being the only sort of character the mandarin had left.

One day as the ugly one was ironing in his shop in the basement of 263 1/2 Main street, he looked up and saw a crowd of childish faces pressed against the window. Most Chinamen make friends with children; this one hated them and tried to drive them away. But as soon as he returned to his work they were back at the window again, mischievously smiling down upon him.

The naughty mandarin uttered horrid words in the Manchu language and made fierce gestures; but this did no good at all. The children stayed as long as they pleased, and they came again the very next day as soon as school was over, and likewise the next day, and the next. For they saw their presence at the window bothered the Chinaman and were delighted accordingly.

The following day being Sunday the children did not appear, but as the mandarin, being a heathen, worked in his little shop a big butterfly flew in at the open door and fluttered about the room.

The mandarin closed the door and chased the butterfly until he caught it, when he pinned it against the wall by sticking two pins through its beautiful wings. This did not hurt the butterfly, there being no feeling in its wings; but it made him a safe prisoner.

This butterfly was of large size and its wings were exquisitely marked by gorgeous colors laid out in regular designs like the stained glass windows of a cathedral.

The mandarin now opened his wooden chest and drew forth the Great Book of Magic he had stolen from Haot-sai. Turning the pages slowly he came to a passage describing "How to understand the language of butterflies." This he read carefully and then mixed a magic formula in a tin cup and drank it down with a wry face. Immediately thereafter he spoke to the butterfly in its own language, saying:

"Why did you enter this room?"

"I smelled bees-wax," answered the butterfly; "therefore I thought I might find honey here."

"But you are my prisoner," said the mandarin. "If I please I can kill you, or leave you on the wall to starve to death."

"I expect that," replied the butterfly, with a sigh. "But my race is shortlived, anyway; it doesn't matter whether death comes sooner or later."

"Yet you like to live, do you not?" asked the mandarin.

"Yet; life is pleasant and the world is beautiful. I do not seek death."

"Then," said the mandarin, "I will give you life--a long and pleasant life--if you will promise to obey me for a time and carry out my instructions."

"How can a butterfly serve a man?" asked the creature, in surprise.

"Usually they cannot," was the reply. "But I have a book of magic which teaches me strange things. Do you promise?"

"Oh, yes; I promise," answered the butterfly; "for even as your slave I will get some enjoyment out of life, while should you kill me--that is the end of everything!"

"Truly," said the mandarin, "butterflies have no souls, and therefore cannot live again."

"But I have enjoyed three lives already," returned the butterfly, with some pride. "I have been a caterpillar and a chrysalis before I became a butterfly. You were never anything but a Chinaman, although I admit your life is longer than mine."

"I will extend your life for many days, if you will obey me," declared the Chinaman. "I can easily do so by means of my magic."

"Of course I will obey you," said the butterfly, carelessly.

"Then, listen! You know children, do you not?--boys and girls?"

"Yes, I know them. They chase me, and try to catch me, as you have done," replied the butterfly.

"And they mock me, and jeer at me through the window," continued the mandarin, bitterly. "Therefore, they are your enemies and mine! But with your aid and the help of the magic book we shall have a fine revenge for their insults."

"I don't care much for revenge," said the butterfly. "They are but children, and 'tis natural they should wish to catch such a beautiful creature as I am."

"Nevertheless, I care! and you must obey me," retorted the mandarin, harshly. "I, at least, will have my revenge."

Then he stuck a drop of molasses upon the wall beside the butterfly's head and said:

"Eat that, while I read my book and prepare my magic formula."

So the butterfly feasted upon the molasses and the mandarin studied his book, after which he began to mix a magic compound in the tin cup.

When the mixture was ready he released the butterfly from the wall and said to it:

"I command you to dip your two front feet into this magic compound and then fly away until you meet a child. Fly close, whether it be a boy or a girl, and touch the child upon its forehead with your feet. Whosoever is thus touched, the book declares, will at once become a pig, and will remain such forever after. Then return to me and dip you legs afresh in the contents of this cup. So shall all my enemies, the children, become miserable swine, while no one will think of accusing me of the sorcery."

"Very well; since such is your command, I obey," said the butterfly. Then it dipped its front legs, which were the shortest of the six, into the contents of the tin cup, and flew out of the door and away over the houses to the edge of the town. There it alighted in a flower garden and soon forgot all about its mission to turn children into swine.

In going from flower to flower it soon brushed the magic compound from its legs, so that when the sun began to set and the butterfly finally remembered its master, the mandarin, it could not have injured a child had it tried.

But it did not intend to try.

"That horrid old Chinaman," it thought, "hates children and wishes to destroy them. But I rather like children myself and shall not harm them. Of course I must return to my master, for he is a magician, and would seek me out and kill me; but I can deceive him about this matter easily enough."

When the butterfly flew in at the door of the mandarin's laundry he asked, eagerly:

"Well, did you meet a child?"

"I did," replied the butterfly, calmly. "It was a pretty, golden-haired girl--but now 'tis a grunting pig!"

"Good! Good! Good!" cried the mandarin, dancing joyfully about the room. "You shall have molasses for your supper, and to-morrow you must change two children into pigs."

The butterfly did not reply, but ate the molasses in silence. Having no soul it had no conscience, and having no conscience it was able to lie to the mandarin with great readiness and a certain amount of enjoyment.

Next morning, by the mandarin's command, the butterfly dipped its legs in the mixture and flew away in search of children.

When it came to the edge of the town it noticed a pig in a sty, and alighting upon the rail of the sty it looked down at the creature and thought.

"If I could change a child into a pig by touching it with the magic compound, what could I change a pig into, I wonder?"

Being curious to determine this fine point in sorcery the butterfly fluttered down and touched its front feet to the pig's nose. Instantly the animal disappeared, and in its place was a shock-headed, dirty looking boy, which sprang from the sty and ran down the road uttering load whoops.

"That's funny," said the butterfly to itself. "The mandarin would be very angry with me if he knew of this, for I have liberated one more of the creatures that bother him."

It fluttered along after the boy, who had paused to throw stones at a cat. But pussy escaped by running up a tree, where thick branches protected her from the stones. Then the boy discovered a newly-planted garden, and trampled upon the beds until the seeds were scattered far and wide, and the garden was ruined. Next he caught up a switch and struck with it a young calf that stood quietly grazing in a field. The poor creature ran away with piteous bleats, and the boy laughed and followed after it, striking the frightened animal again and again.

"Really," thought the butterfly, "I do not wonder the mandarin hates children, if they are all so cruel and wicked as this one."

The calf having escaped him the boy came back to the road, where he met two little girls on their way to school. One of them had a red apple in her hand, and the boy snatched it away and began eating it. The little girl commenced to cry, but her companion, more brave and sturdy, cried out:

"You ought to be ashamed of yourself, you nasty boy!"

At this the boy reached out and slapped her pretty face, whereupon she also began to sob.

Although possessed of neither soul nor conscience, the butterfly had a very tender heart, and now decided it could endure this boy no longer.

"If I permitted him to exist," it reflected, "I should never forgive myself, for the monster would do nothing but evil from morning 'til night."

So it flew directly into his face and touched his forehead with its sticky front feet.

The next instant the

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

A mandarin once lived in Kiang-ho who was so exceedingly cross and disagreeable that everyone hated him. He snarled and stormed at every person he met and was never known to laugh or be merry under any circumstances. Especially he hated boys and girls; for the boys jeered at him, which aroused his wrath, and the girls made fun of him, which hurt his pride.When he had become so unpopular that no one would speak to him, the emperor heard about it and commanded him to emigrate to America. This suited the mandarin very well; but before he left China he stole the Great Book of Magic that belonged to the wise magician Haot-sai. Then, gathering up his little store of money, he took ship for America.He settled in a city of the middle west and of course started a laundry, since that seems to be the natural vocation of every Chinaman, be he coolie or mandarin.He made no acquaintances with the other Chinamen of the town, who, when they met him and saw the red button in his hat, knew him for a real mandarin and bowed low before him. He put up a red and white sign and people brought their laundry to him and got paper checks, with Chinese characters upon them, in exchange, this being the only sort of character the mandarin had left.One day as the ugly one was ironing in his shop in the basement of 263 1/2 Main street, he looked up and saw a crowd of childish faces pressed against the window. Most Chinamen make friends with children; this one hated them and tried to drive them away. But as soon as he returned to his work they were back at the window again, mischievously smiling down upon him.The naughty mandarin uttered horrid words in the Manchu language and made fierce gestures; but this did no good at all. The children stayed as long as they pleased, and they came again the very next day as soon as school was over, and likewise the next day, and the next. For they saw their presence at the window bothered the Chinaman and were delighted accordingly.The following day being Sunday the children did not appear, but as the mandarin, being a heathen, worked in his little shop a big butterfly flew in at the open door and fluttered about the room.The mandarin closed the door and chased the butterfly until he caught it, when he pinned it against the wall by sticking two pins through its beautiful wings. This did not hurt the butterfly, there being no feeling in its wings; but it made him a safe prisoner.This butterfly was of large size and its wings were exquisitely marked by gorgeous colors laid out in regular designs like the stained glass windows of a cathedral.The mandarin now opened his wooden chest and drew forth the Great Book of Magic he had stolen from Haot-sai. Turning the pages slowly he came to a passage describing "How to understand the language of butterflies." This he read carefully and then mixed a magic formula in a tin cup and drank it down with a wry face. Immediately thereafter he spoke to the butterfly in its own language, saying:"Why did you enter this room?""I smelled bees-wax," answered the butterfly; "therefore I thought I might find honey here.""But you are my prisoner," said the mandarin. "If I please I can kill you, or leave you on the wall to starve to death.""I expect that," replied the butterfly, with a sigh. "But my race is shortlived, anyway; it doesn't matter whether death comes sooner or later.""Yet you like to live, do you not?" asked the mandarin."Yet; life is pleasant and the world is beautiful. I do not seek death.""Then," said the mandarin, "I will give you life--a long and pleasant life--if you will promise to obey me for a time and carry out my instructions.""How can a butterfly serve a man?" asked the creature, in surprise."Usually they cannot," was the reply. "But I have a book of magic which teaches me strange things. Do you promise?""Oh, yes; I promise," answered the butterfly; "for even as your slave I will get some enjoyment out of life, while should you kill me--that is the end of everything!""อย่างแท้จริง กล่าวว่า แมนดาริน "ผีเสื้อมีวิญญาณไม่ และดังนั้นจึง ไม่สามารถอยู่อีก""แต่ฉันมีความสุขชีวิตสามแล้ว คืนผีเสื้อ ความภาคภูมิใจบาง "ฉันได้รับเป็นอย่างไร chrysalis และด้วงก่อนเป็นผีเสื้อ คุณได้เคย anything but เป็น Chinaman ถึงแม้ว่าข้าพเจ้ายอมรับว่า ชีวิตของคุณมีความยาวมากกว่าเหมือง""ฉันจะขยายชีวิตของคุณหลายวัน ถ้าคุณจะฟังฉัน ประกาศ Chinaman "ฉันสามารถทำได้ โดยวิเศษของฉัน""แน่นอนฉันจะเชื่อฟังคุณ กล่าวว่า ผีเสื้อ ลวก ๆ"แล้ว ฟัง คุณรู้จักเด็ก ไม่คุณ? -ชายและหญิง? ""ใช่ ฉันรู้ว่าพวกเขา พวกเขาไล่ฉัน และพยายามจะจับฉัน เสร็จแล้ว ตอบกลับผีเสื้อ"และพวกเขาเยาะฉัน jeer ที่ฉันผ่านหน้าต่าง ต่อแมนดาริน พิรี้พิไร "ดังนั้น พวกเขาเป็นศัตรูและเหมือง แต่ ด้วยความช่วยเหลือของคุณและวิธีใช้หนังสือเวทย์ เราจะได้แก้แค้นที่ดีสำหรับการดูหมิ่น""ฉันไม่สนใจมากสำหรับการแก้แค้น กล่าวว่า ผีเสื้อ "มีแต่เด็ก และ ' tis ควรต้องจับสัตว์สวยงามตามธรรมชาติเป็นฉัน""อย่างไรก็ตาม ฉันสนใจ และคุณต้องฟังฉัน โต้ว่า แมนดาริน ดุ ",น้อย จะมีการแก้แค้นของฉัน"แล้วเขาติดหยดกากน้ำตาลตามผนังข้างหัวของผีเสื้อ และกล่าวว่า:"กินที่ ในขณะที่ฉันอ่านหนังสือของฉัน และเตรียมสูตรมหัศจรรย์ของฉัน"ดังนั้นผีเสื้อ feasted ตามกากน้ำตาล และแมนดารินที่เรียนหนังสือของเขา หลังจากที่เขาเริ่มผสมเป็นมายากลผสมในถ้วยดีบุกWhen the mixture was ready he released the butterfly from the wall and said to it:"I command you to dip your two front feet into this magic compound and then fly away until you meet a child. Fly close, whether it be a boy or a girl, and touch the child upon its forehead with your feet. Whosoever is thus touched, the book declares, will at once become a pig, and will remain such forever after. Then return to me and dip you legs afresh in the contents of this cup. So shall all my enemies, the children, become miserable swine, while no one will think of accusing me of the sorcery.""Very well; since such is your command, I obey," said the butterfly. Then it dipped its front legs, which were the shortest of the six, into the contents of the tin cup, and flew out of the door and away over the houses to the edge of the town. There it alighted in a flower garden and soon forgot all about its mission to turn children into swine.In going from flower to flower it soon brushed the magic compound from its legs, so that when the sun began to set and the butterfly finally remembered its master, the mandarin, it could not have injured a child had it tried.But it did not intend to try."That horrid old Chinaman," it thought, "hates children and wishes to destroy them. But I rather like children myself and shall not harm them. Of course I must return to my master, for he is a magician, and would seek me out and kill me; but I can deceive him about this matter easily enough."
When the butterfly flew in at the door of the mandarin's laundry he asked, eagerly:

"Well, did you meet a child?"

"I did," replied the butterfly, calmly. "It was a pretty, golden-haired girl--but now 'tis a grunting pig!"

"Good! Good! Good!" cried the mandarin, dancing joyfully about the room. "You shall have molasses for your supper, and to-morrow you must change two children into pigs."

The butterfly did not reply, but ate the molasses in silence. Having no soul it had no conscience, and having no conscience it was able to lie to the mandarin with great readiness and a certain amount of enjoyment.

Next morning, by the mandarin's command, the butterfly dipped its legs in the mixture and flew away in search of children.

When it came to the edge of the town it noticed a pig in a sty, and alighting upon the rail of the sty it looked down at the creature and thought.

"If I could change a child into a pig by touching it with the magic compound, what could I change a pig into, I wonder?"

Being curious to determine this fine point in sorcery the butterfly fluttered down and touched its front feet to the pig's nose. Instantly the animal disappeared, and in its place was a shock-headed, dirty looking boy, which sprang from the sty and ran down the road uttering load whoops.

"That's funny," said the butterfly to itself. "The mandarin would be very angry with me if he knew of this, for I have liberated one more of the creatures that bother him."

It fluttered along after the boy, who had paused to throw stones at a cat. But pussy escaped by running up a tree, where thick branches protected her from the stones. Then the boy discovered a newly-planted garden, and trampled upon the beds until the seeds were scattered far and wide, and the garden was ruined. Next he caught up a switch and struck with it a young calf that stood quietly grazing in a field. The poor creature ran away with piteous bleats, and the boy laughed and followed after it, striking the frightened animal again and again.

"Really," thought the butterfly, "I do not wonder the mandarin hates children, if they are all so cruel and wicked as this one."

The calf having escaped him the boy came back to the road, where he met two little girls on their way to school. One of them had a red apple in her hand, and the boy snatched it away and began eating it. The little girl commenced to cry, but her companion, more brave and sturdy, cried out:

"You ought to be ashamed of yourself, you nasty boy!"

At this the boy reached out and slapped her pretty face, whereupon she also began to sob.

Although possessed of neither soul nor conscience, the butterfly had a very tender heart, and now decided it could endure this boy no longer.

"If I permitted him to exist," it reflected, "I should never forgive myself, for the monster would do nothing but evil from morning 'til night."

So it flew directly into his face and touched his forehead with its sticky front feet.

The next instant the

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แมนดารินเคยอาศัยอยู่ในเกียงโฮซึ่งเป็นดังนั้นเหลือเกินข้ามและไม่พอใจที่ทุกคนเกลียดเขา เขาคำรามและบุกคนที่เขาได้พบกับทุกคนและก็ไม่เคยรู้จักกันที่จะหัวเราะหรือความสุขภายใต้สถานการณ์ใด ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขาเกลียดชายและหญิง; สำหรับเด็กชายเยาะหยันเขาซึ่งกระตุ้นความโกรธของเขาและหญิงที่ทำสนุกของเขาซึ่งทำร้ายความภาคภูมิใจของเขา. เมื่อเขาจึงกลายเป็นที่นิยมที่ไม่มีใครจะพูดกับเขาจักรพรรดิได้ยินเกี่ยวกับมันและสั่งให้เขาย้ายไป อเมริกา นี้เหมาะแมนดารินเป็นอย่างดี; แต่ก่อนที่เขาจะออกจากประเทศจีนที่เขาขโมยหนังสือที่ดีของวิเศษที่เป็นนักมายากลที่ชาญฉลาด Haot ทราย จากนั้นรวบรวมร้านค้าเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขาเงินเขาเอาเรืออเมริกา. เขาตั้งรกรากอยู่ในเมืองทางตะวันตกกลางและแน่นอนเริ่มซักรีดตั้งแต่ที่น่าจะเป็นอาชีพตามธรรมชาติของชาวจีนทุกคนจะเป็นที่เขาหรือกุลีส้มแมนดารินเขาทำให้คนรู้จักใด ๆ กับ Chinamen อื่น ๆ ของเมืองที่เมื่อพวกเขาได้พบกับเขาและเห็นปุ่มสีแดงในหมวกของเขารู้ว่าเขาเป็นแมนดารินที่แท้จริงและโค้งคำนับต่ำก่อนหน้าเขา เขาวางสัญญาณสีแดงและสีขาวและคนนำซักรีดของพวกเขาและได้รับการตรวจสอบกระดาษที่มีตัวอักษรจีนกับพวกเขาในการแลกเปลี่ยนนี้เป็นแบบเฉพาะของตัวละครของส้มแมนดารินมีเหลือ. วันหนึ่งเป็นหนึ่งที่น่าเกลียดที่ถูกรีดผ้าใน ร้านของเขาในห้องใต้ดินของ 263 1/2 ถนนหลักที่เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นฝูงชนของใบหน้าที่หน่อมแน้มกดกับหน้าต่าง Chinamen ส่วนใหญ่เป็นเพื่อนกับเด็ก คนนี้เกลียดชังเขาและพยายามที่จะผลักดันให้พวกเขาออกไป . แต่ทันทีที่เขากลับไปทำงานของเขาที่พวกเขาได้กลับมาที่หน้าต่างอีกครั้งซุกซนยิ้มลงมาเขาแมนดารินซนพูดคำน่าเกลียดน่ากลัวในภาษาแมนจูและทำท่าทางที่รุนแรง; แต่ตอนนี้ไม่ดีที่ไม่ทั้งหมด เด็กอยู่ตราบเท่าที่พวกเขายินดีและพวกเขามาอีกครั้งในวันรุ่งขึ้นทันทีที่โรงเรียนถูกกว่าและเช่นเดียวกันในวันถัดไปและต่อไป สำหรับพวกเขาเห็นการปรากฏตัวของพวกเขาที่หน้าต่างใส่ใจจีนและมีความยินดีที่ตาม. วันรุ่งขึ้นเป็นอาทิตย์เด็ก ๆ ไม่ปรากฏ แต่เป็นแมนดารินเป็นประชาชาติที่ทำงานอยู่ในร้านเล็ก ๆ ของเขาเป็นผีเสื้อขนาดใหญ่บินที่เปิดประตู และเบาโผบินเกี่ยวกับห้องพัก. แมนดารินปิดประตูและไล่ผีเสื้อจนกว่าเขาจะจับมันเมื่อเขาตรึงมันกับผนังโดยการเกาะสองขาผ่านปีกที่สวยงาม นี้ไม่ได้ทำร้ายผีเสื้อที่มีความรู้สึกในการเป็นปีกของมันไม่มี แต่มันก็ทำให้เขากลายเป็นนักโทษที่ปลอดภัย. ผีเสื้อนี้เป็นที่มีขนาดใหญ่และมีปีกของมันถูกทำเครื่องหมายอย่างประณีตด้วยสีที่งดงามออกมาวางในรูปแบบปกติเช่นหน้าต่างกระจกสีของโบสถ์. แมนดารินตอนนี้เปิดหน้าอกไม้ของเขาและดึงออกมาหนังสือที่ดี เวทมนตร์เขาได้ขโมยมาจาก Haot ทราย เปลี่ยนหน้าอย่างช้า ๆ เขามาถึงทางเดินที่อธิบายถึง "วิธีการเข้าใจภาษาของผีเสื้อ." นี้เขาอ่านอย่างละเอียดแล้วผสมสูตรวิเศษในถ้วยดีบุกและดื่มมันลงด้วยใบหน้าเบี้ยว ทันทีหลังจากนั้นเขาพูดกับผีเสื้อในภาษาของตัวเองว่า"ทำไมคุณไม่เข้ามาในห้องนี้" "ผมได้กลิ่นผึ้งขี้ผึ้ง" ตอบผีเสื้อ; "ดังนั้นผมคิดว่าผมอาจพบน้ำผึ้งที่นี่." "แต่คุณเป็นนักโทษของฉัน" แมนดารินกล่าวว่า "ถ้าฉันโปรดฉันจะฆ่าคุณหรือทำให้คุณบนผนังเพื่ออดตาย." "ผมคาดหวังว่า" ตอบผีเสื้อกับถอนหายใจ "แต่การแข่งขันของฉันคือ shortlived แล้วมันไม่สำคัญว่าเสียชีวิตมาไม่ช้าก็เร็ว." "แต่คุณชอบที่จะอยู่ที่คุณทำไม่ได้"? ถามแมนดาริน. "แต่; ชีวิตเป็นที่พอใจและทั่วโลกที่มีความสวยงามผมไม่แสวงหาความตาย.." ​​"จากนั้นกล่าวว่า" แมนดาริน "ฉันจะทำให้ชีวิตของคุณ - ชีวิตที่ยาวนานและมีความสุข - ถ้าคุณจะสัญญาว่า ที่จะเชื่อฟังฉันเป็นเวลาและดำเนินการคำแนะนำของฉัน. "" วิธีผีเสื้อสามารถให้บริการคน? " ถามสิ่งมีชีวิตในความประหลาดใจ. "พวกเขามักจะไม่สามารถ" เป็นคำตอบ "แต่ผมมีหนังสือของเวทมนตร์ที่สอนฉันสิ่งที่แปลกคุณสัญญาว่า.?" "โอ้ใช่ฉันสัญญา" ตอบผีเสื้อ; "แม้เป็นทาสของคุณจะได้รับความเพลิดเพลินบางส่วนออกจากชีวิตในขณะที่คุณควรจะฆ่าฉัน - ที่เป็นจุดสิ้นสุดของทุกอย่าง" "อย่างแท้จริง" กล่าวว่าแมนดาริน "ผีเสื้อไม่มีจิตวิญญาณและดังนั้นจึงไม่สามารถมีชีวิตอยู่อีกครั้ง "" แต่ผมมีความสุขสามชีวิตแล้ว "กลับผีเสื้อบางด้วยความภาคภูมิใจ "ฉันได้รับหนอนและดักแด้ก่อนที่ผมจะกลายเป็นผีเสื้อ. คุณไม่เคยอะไร แต่จีนถึงแม้ว่าผมยอมรับว่าชีวิตของคุณมีความยาวกว่าฉัน." "ฉันจะยืดอายุของคุณเป็นเวลาหลายวันถ้าคุณจะเชื่อฟังฉัน "จีนประกาศ "ผมสามารถทำได้โดยวิธีการของความมหัศจรรย์ของฉัน." "แน่นอนผมจะเชื่อฟังคุณ" ผีเสื้อกล่าวว่าลวก. "จากนั้นฟังคุณจะรู้ว่าเด็กที่คุณทำไม่ได้? - เด็กชายและเด็กหญิง"? "ใช่ ผมรู้ว่าพวกเขา. พวกเขาไล่ฉันและพยายามที่จะจับฉันเป็นคุณได้ทำ "ตอบผีเสื้อ." และพวกเขาเยาะเย้ยฉันและหัวเราะเยาะที่ผมผ่านหน้าต่าง "ยังคงส้มแมนดารินที่ขมขื่น "ดังนั้นพวกเขาเป็นศัตรูของคุณและฉัน! แต่ด้วยความช่วยเหลือและความช่วยเหลือของหนังสือมายากลของเราจะมีการแก้แค้นที่ดีสำหรับการด่าพวกเขา." "ฉันไม่สนใจมากสำหรับการแก้แค้น" ผีเสื้อกล่าวว่า "พวกเขาเป็น แต่เด็กและ 'tis ธรรมชาติพวกเขาควรจะต้องการที่จะจับดังกล่าวเป็นสิ่งมีชีวิตที่สวยงามเป็นฉัน." "แต่ฉันดูแล! และคุณต้องเชื่อฟังฉัน" โต้แมนดารินที่รุนแรง "ผมอย่างน้อยจะมีการแก้แค้นของฉัน." จากนั้นเขาก็ติดอยู่ลดลงจากกากน้ำตาลบนกำแพงข้างหัวผีเสื้อและกล่าวว่า: "กินในขณะที่ผมอ่านหนังสือของฉันและเตรียมความพร้อมสูตรวิเศษของฉัน." ดังนั้นผีเสื้อเลี้ยงเมื่อ กากน้ำตาลและส้มแมนดารินศึกษาหนังสือของเขาหลังจากที่เขาเริ่มที่จะผสมสารมายากลในถ้วยดีบุก. เมื่อผสมก็พร้อมที่เขาปล่อยผีเสื้อจากผนังและกล่าวว่ามัน: "ผมสั่งให้คุณจุ่มสองเท้าหน้าของคุณ เข้าสารมหัศจรรย์นี้แล้วบินหนีไปจนกว่าคุณจะได้พบกับเด็ก. บินอย่างใกล้ชิดไม่ว่าจะเป็นเด็กชายหรือเด็กหญิงและสัมผัสเด็กที่หน้าผากกับเท้าของคุณ. ผู้ใดสัมผัสดังนั้นหนังสือเล่มนี้บอกจะกลายเป็นในครั้งเดียว หมูและจะยังคงอยู่ดังกล่าวตลอดไปหลังจาก. แล้วกลับมาหาเราและจุ่มคุณขาอีกครั้งในเนื้อหาของถ้วยนี้. ดังนั้นจะศัตรูทั้งหมดของฉันเด็กกลายเป็นหมูมีความสุขในขณะที่ไม่มีใครจะคิดว่าการกล่าวหาว่าผมเวทมนตร์ . "" ดีมากเนื่องจากดังกล่าวเป็นคำสั่งของคุณผมเชื่อฟัง "ผีเสื้อกล่าวว่า จากนั้นก็จะจุ่มขาหน้าของมันซึ่งเป็นที่สั้นที่สุดในหกลงไปในเนื้อหาของถ้วยดีบุกและบินออกจากประตูและอยู่ห่างมากกว่าบ้านไปที่ขอบของเมือง มีมันก็ลงในสวนดอกไม้และเร็ว ๆ นี้ลืมทุกอย่างเกี่ยวกับภารกิจที่จะเปิดให้เด็กเข้าสุกร. ในการไปจากดอกไม้ดอกไม้มันเร็ว ๆ นี้แปรงผสมมายากลจากขาเพื่อที่ว่าเมื่อดวงอาทิตย์เริ่มที่จะตั้งค่าและผีเสื้อจำที่สุดของ นายแมนดารินก็อาจจะไม่ได้รับบาดเจ็บเป็นเด็กที่มีความพยายาม. แต่มันก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะลอง. "นั่นจีนเก่าน่าเกลียดน่ากลัว" ก็คิดว่า "เกลียดเด็กและมีความประสงค์ที่จะทำลายพวกเขา. แต่ผมค่อนข้างเหมือนเด็กตัวเองและ . จะไม่เป็นอันตรายต่อพวกเขาแน่นอนผมต้องกลับไปที่นายของเราเพราะเขาเป็นนักมายากลและจะแสวงหาเราออกมาและฆ่าฉัน แต่ฉันสามารถหลอกลวงเขาเรื่องนี้ได้อย่างง่ายดายพอ ". เมื่อผีเสื้อบินอยู่ที่ประตูของ ซักรีดแมนดารินที่เขาถามกระหาย: "ดีคุณไม่ตอบสนองเด็ก?" "ฉันไม่ได้" ตอบผีเสื้อใจเย็น "มันเป็นสวย, สาวผมสีทอง - แต่ตอนนี้ 'tis หมูคำราม!" "ดีดีดี"! ร้องไห้ส้มแมนดาริน, การเต้นรำอย่างสนุกสนานเกี่ยวกับห้องพัก "คุณจะต้องมีกากน้ำตาลสำหรับอาหารมื้อเย็นของคุณและพรุ่งนี้คุณต้องเปลี่ยนลูกสองคนเข้าไปในสุกร." ผีเสื้อไม่ได้ตอบ แต่กินกากน้ำตาลอยู่ในความเงียบ มีจิตวิญญาณไม่มีมันมีจิตสำนึกที่ไม่มีและมีจิตสำนึกที่ไม่มีมันก็สามารถที่จะอยู่กับแมนดารินที่มีการเตรียมความพร้อมที่ดีและมีจำนวนหนึ่งของความบันเทิง. เช้าวันรุ่งขึ้นโดยคำสั่งส้มแมนดารินของผีเสื้อจุ่มขาในส่วนผสมและบินไปใน การค้นหาของเด็ก. เมื่อมันมาถึงขอบของเมืองก็สังเกตเห็นหมูในคอกหมูหนึ่งและการลงเมื่อรถไฟของกุ้งยิงมันมองลงไปที่สิ่งมีชีวิตและคิดว่า. "ถ้าผมสามารถเปลี่ยนเด็กเข้าไปในสุกรโดยการสัมผัสได้ ด้วยสารมหัศจรรย์สิ่งที่ฉันสามารถเปลี่ยนหมูเป็นผมสงสัย? "ความอยากรู้อยากเห็นในการกำหนดจุดที่ดีนี้ในการใช้เวทมนตร์ผีเสื้อเบาโผบินลงและสัมผัสเท้าด้านหน้าจมูกหมู ทันทีสัตว์หายไปและในสถานที่ที่เป็นช็อตหัวเด็กมองสกปรกที่ผุดจากกุ้งยิงและวิ่งลงถนนเปล่งขออภัยโหลด. "นั่นเป็นเรื่องที่ตลก" ผีเสื้อตัวเองกล่าวว่า "แมนดารินจะโกรธมากกับฉันถ้าเขารู้เรื่องนี้เพราะเราได้ปลดปล่อยอีกหนึ่งของสิ่งมีชีวิตที่รำคาญเขา." มันเบาโผบินไปหลังจากที่เด็กที่ได้หยุดชั่วคราวที่จะโยนก้อนหินใส่แมว แต่หีหนีวิ่งขึ้นต้นไม้ที่หนาสาขาการป้องกันเธอจากหิน จากนั้นเด็กค้นพบสวนที่เพิ่งปลูกและเหยียบย่ำอยู่บนที่นอนจนเมล็ดกระจัดกระจายและกว้างไกลและสวนถูกทำลาย ต่อมาเขาจมสวิทช์และหลงกับมันลูกวัวหนุ่มที่ยืนเงียบ ๆ แทะเล็มในทุ่งนา สิ่งมีชีวิตที่น่าสงสารวิ่งหนีไปกับ bleats น่าสังเวชและเด็กหัวเราะและตามหลังจากที่มันโดดเด่นสัตว์กลัวอีกครั้งและอีกครั้ง. "จริงเหรอ" คิดว่าผีเสื้อ "ผมไม่สงสัยแมนดารินเกลียดเด็กถ้าพวกเขาทั้งหมดที่โหดร้าย และความชั่วร้ายเป็นหนึ่งในนี้ ". ลูกวัวหนีเขาเด็กกลับมาที่ถนนที่เขาได้พบกับสองสาวน้อยในทางของพวกเขาไปโรงเรียน หนึ่งในนั้นมีแอปเปิ้ลสีแดงในมือของเธอและเด็กคว้ามันออกไปและเริ่มรับประทานอาหารมัน สาวน้อยเริ่มที่จะร้องไห้ แต่สหายของเธอที่กล้าหาญมากขึ้นและมีความทนทานร้อง: "คุณควรจะละอายใจของตัวคุณเองคุณเด็กที่น่ารังเกียจ!" ตอนนี้เด็กเอื้อมมือออกและตบใบหน้าสวยของเธอหลังจากนั้นเธอก็เริ่ม ร้องไห้. แม้ว่าจะมีของทั้งจิตวิญญาณหรือมโนธรรมผีเสื้อมีหัวใจอ่อนโยนมากและตอนนี้ตัดสินใจว่ามันสามารถทนเด็กคนนี้อีกต่อไป. "ถ้าผมได้รับอนุญาตให้เขาอยู่" มันสะท้อนให้เห็นว่า "ผมไม่ควรให้อภัยตัวเองสำหรับ มอนสเตอร์ที่จะทำอะไร แต่ความชั่วร้ายตั้งแต่เช้าคืน til. "ดังนั้นมันบินตรงเข้าไปในใบหน้าของเขาและสัมผัสหน้าผากของเขาด้วยเท้าด้านหน้าเหนียว. ทันทีต่อไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นภาษาจีนกลาง เคยอยู่เคียงโฮที่ถูกเหลือเกินข้าม และไม่เห็นด้วยที่ทุกคนเกลียดเขา เขาและวิ่งที่ snarled คนทุกๆคนที่เขาพบ และก็ไม่เคยหัวเราะหรือมีความสุขภายใต้สถานการณ์ใด ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขาเกลียดเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิง สำหรับเด็กผู้ชายหัวเราะเยาะใส่เขา ซึ่งกระตุ้นโทสะของเขา และหญิงสาวที่เขาเป็นตัวตลก ที่ทำร้ายความภาคภูมิใจของเขา

เมื่อเขาได้กลายเป็นดังนั้นมากว่า ไม่มีใครพูดกับเขา พระราชาได้ยินเกี่ยวกับมัน และทรงบัญชาให้เขาอพยพไปอยู่อเมริกา นี้เหมาะกับภาษาจีนกลางได้เป็นอย่างดี แต่ก่อนไปจีน เขาขโมยหนังสือเล่มใหญ่ของเวทมนตร์ของผู้วิเศษที่ฉลาด haot ไทร แล้วรวบรวมเงินเก็บน้อยของเขา เขาเอาเรืออเมริกา

เขาตัดสินในเมืองตะวันตกกลางและแน่นอนเริ่มซักผ้า เพราะดูเหมือนว่าจะเป็นอาชีพที่เป็นธรรมชาติของทุกๆ คนจีน เป็นเขา กุลี หรือส้มแมนดาริน

เขาไม่ได้รู้จักกับ chinamen อื่น ๆของเมืองที่เมื่อพวกเขาพบเขา เห็นปุ่มสีแดงในหมวกของเขารู้จัก เขาเป็นฟรีจริงและโค้ง ก่อนเขาเขาติดป้ายแดง ขาว และผู้ที่นำเสื้อผ้าของพระองค์ และได้ตรวจสอบกระดาษ มีตัวอักษรภาษาจีนบนพวกเขา ในการแลกเปลี่ยน , การจัดเรียงเพียงของอักขระภาษาจีนมีแล้ว

วันนึงเป็นหนึ่งในร้านที่น่าเกลียดดของเขาในชั้นใต้ดินของ 263 1 / 2 ถนน เมน เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นฝูงชนของเด็กใบหน้ากดกับหน้าต่างchinamen ส่วนใหญ่ให้เพื่อนกับเด็ก อันนี้เกลียดพวกเขา และพยายามที่จะขับไล่พวกเขาออกไป แต่ทันทีที่เขากลับมาทำงานของเขาเขากลับไปที่หน้าต่างอีกครั้ง ความเสียใจยิ้มลงเมื่อเขา

ซนพูดภาษาจีนกลางน่าเกลียดน่ากลัวคำพูดในภาษาแมนจูและทำให้ท่าทางดุร้าย แต่ไม่ได้ดีทั้งหมด เด็กอยู่ตราบเท่าที่พวกเขาต้องการและพวกเขามาอีกครั้งในวันถัดไปมากทันทีที่เลิกเรียน และในวันถัดไปและถัดไป ให้พวกเขาได้เห็นการแสดงที่หน้าต่างรบกวนคนจีนนี่ และมีความสุขตาม

วันเป็นอาทิตย์ๆไม่ปรากฏต่อไปนี้ แต่เป็นภาษาจีน เป็นคนต่างชาติ ทำงานในร้านเล็ก ๆผีเสื้อใหญ่บินที่ประตูเปิดขึ้นเกี่ยวกับห้อง

ภาษาจีนกลางปิดประตู และไล่ตามผีเสื้อจนเขาจับได้ เมื่อเขาตรึงไว้กับผนัง โดยผสานสองขาผ่านปีกที่สวยงาม นี้ไม่ได้ทำร้ายผีเสื้อ , มีการไม่มีความรู้สึกของมัน แต่มันก็ทำให้เขาเป็นนักโทษปลอดภัย

ผีเสื้อตัวนี้มีขนาดใหญ่และปีกของมันถูกทำเครื่องหมายโดยอย่างประณีตงดงาม สีออกมาวางในรูปแบบปกติ เช่น หน้าต่างกระจกสีในโบสถ์

ภาษาจีนกลางตอนนี้เปิดหีบไม้ของเขาและดึงออกมา หนังสือเล่มใหญ่ของเวทมนตร์ที่เขาขโมยไปจาก haot ไทร เปิดหน้าเว็บช้า เขามาเดินอธิบาย " วิธีการที่จะเข้าใจภาษาของผีเสื้อ" นี่ เขาอ่านอย่างรอบคอบและก็ผสมสูตรวิเศษในถ้วยดีบุกและดื่มมันลงด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับ . ทันทีหลังจากนั้นเขาคุยกับผีเสื้อในภาษาของตัวเอง พูด :

" ทำไมถึงเข้ามาในห้องนี้

" ฉันได้กลิ่นผึ้งขี้ผึ้ง " ตอบผีเสื้อ ; " ดังนั้นฉันคิดว่าฉันอาจจะหาที่รักเลย "

" แต่เจ้าเป็นนักโทษของข้า " ภาษาจีนกลาง " . ถ้าผมจะฆ่าคุณหรือไปบนผนังอดตาย "

" ผมคาดหวังว่า " ตอบผีเสื้อพร้อมถอนหายใจ " . แต่การแข่งของฉัน shortlived หรอก มันไม่สำคัญหรอกว่า ความตายมาถึงไม่ช้าก็เร็ว "

" แต่คุณชอบอยู่ใช่มั้ย ? " ขอให้จีน

" เลย ชีวิตจะสวยงาม และโลกให้สวยงาม ผมไม่ขอตาย "

" แล้ว " พูดจีนกลาง" ผมจะให้ชีวิต - ชีวิตที่ยืนยาวและมีความสุข . . . ถ้าคุณจะสัญญาว่าจะเชื่อฟังฉันสำหรับเวลาและทำตามคำสั่งของฉัน . "

" ทำไมผีเสื้อให้ผู้ชาย ? ถาม สัตว์ ประหลาด ใจ

" พวกเขามักจะไม่สามารถ " เป็นคําตอบ . แต่ฉันมีหนังสือเวทมนตร์ที่สอนให้ฉันสิ่งที่แปลก คุณสัญญา ?

" โอ้ ใช่ ฉันสัญญา " ตอบผีเสื้อ ;" แม้เป็นทาสของคุณจะได้รับความสุขจากชีวิต ในขณะที่คุณควรฆ่าผม นั่นคือจุดสิ้นสุดของทุกสิ่ง "

" อย่างแท้จริง " ภาษาจีนกลาง " ผีเสื้อไม่มีวิญญาณ ดังนั้นจึงไม่สามารถอยู่อีก . . .

" แต่ผมมีความสุขกับ 3 ชีวิตแล้ว " กลับผีเสื้อ ด้วยศักดิ์ศรีของบาง . ผมมีหนอนและดักแด้ ก่อนที่จะมาเป็นผีเสื้อ