Heng Yue Mountain.The Xuan Dao Sect

Heng Yue Mountain.

The Xuan Dao Sect was shrouded in rain and fog with bolts of lightning flashing down accompanied by the roar of thunder. The foliage made popping sounds as the rain poured down.

On this rainy night, a white haired youth walked slowly through the forest. Every step he took in the soaked foliage created a rustling sound.

From a distance, this person looked at the Xuan Dao Sect on top of Heng Yue Mountain. After a long time, he withdrew his gaze. His target this time was a small village hundreds of kilometers away.

In the middle of the night at the mountain village, besides the roaring thunder, there was only the sound of rain hitting the ground. Of course, there would be a few howls from some of the dogs raised by the villagers. It was as if they wanted to defy this weather. However, the only response was even louder thunder.

The entire village was dark as the white haired youth walked along the main road, looking at the familiar scene mixed with unfamiliar elements. His eyes were no longer filled with coldness, but with melancholy. This melancholy could even melt ice as it was filled with an unimaginable amount of familial love.

400 years had passed in an instant. Although it didn’t seem long for cultivators, it had been many generations for ordinary people. All of the houses in the village had been rebuilt by their descendents and now looked different from before.

This person was Wang Lin.

He looked around at the houses in the village. His gazed stopped at one house, remembering that there used to be a large tree there. He often read books and played with his friends under that tree.

In the blink of an eye, all of that had disappeared.

Wang Lin secretly sighed and slowly walked forward. After a short period of time, he stopped as he stared at a very familiar house. His body started to shake as he looked at the house. All of the other houses in the village had changed, but this house was still exactly the same as it was back then.

Wang Lin bit his lower lip and opened the main gate. The gate creaked as it opened. He closed it after he entered.

In the yard was a wooden table with several small wooden chairs under an overhang. Wang Lin silently watched the scene as tears fell from his eyes.

After a long time, Wang Lin walked to the house, opened the door, and stepped inside. Everything was left as he remembered, as if nothing had changed.

At the moment, Wang Lin felt like everything that had happened in the past 400 years was a dream and that he had just woken up. His parents were no longer dead and their souls weren’t inside the heaven defying bead. They were inside his house and they had gone to bed in this rainy night.

However, with his divine sense, he knew without even spreading it out that there was no one inside this room.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เขาหยูเฮงนิกาย Dao ซวนออกไปฝนตก และหมอกกับน็อตสายฟ้ากระพริบลงมาพร้อมกับเสียงคำรามของฟ้าร้อง ใบทำเสียง popping เป็นฝนที่เทลงในคืนฝนตก เยาวชนผมขาวเดินช้า ๆ ผ่านป่า ทุกขั้นตอนเขาเอาในใบแช่สร้างเฉกเช่นความเป็นเสียงจากระยะไกล คนนี้มองไปที่นิกาย Dao ซวนด้านบนของภูเขาเฮงหยู หลังจากเวลานาน เขาถอนตัวออกสายตาของเขา เป้าหมายของเขาเวลานี้มีหมู่บ้านเล็ก ๆ หลายร้อยกิโลเมตรในตอนกลางคืนที่หมู่บ้านภูเขา นอกจากฟ้าคำราม มีเพียงเสียงฝนที่ตีพื้นดิน แน่นอน จะมีกี่คณะจากสุนัขขึ้น โดยชาวบ้าน ว่า พวกเขาต้องการต่อต้านนี้สภาพอากาศได้ อย่างไรก็ตาม การตอบสนองเพียงถูกฟ้าร้องดังยิ่งทั้งหมู่บ้านเป็นสีเข้มเป็นเยาวชนผมขาวเดินถนน กำลังดูฉากคุ้นเคยกับองค์ประกอบที่ไม่คุ้นเคย ตาของเขาไม่เต็มไป ด้วยความหนาวเย็น แต่ กับความเศร้าโศก ความเศร้าโศกนี้แม้สามารถละลายน้ำแข็งเป็นมันเต็มไป ด้วยความรักครอบครัวมีเกียรติ400 ปีได้ผ่านในทันที ถึงแม้ว่ามันไม่ได้ดูเหมือนยาวนานสำหรับเครื่องพรวนดิน ได้หลายต่อหลายรุ่นสำหรับคนธรรมดา ทุกบ้านในหมู่บ้านได้รับสร้าง โดยลูกหลานของพวกเขา และตอนนี้ ดูแตกต่างจากก่อนผู้นี้คือ Lin วังเขามองไปรอบ ๆ ที่บ้านในหมู่บ้าน เขาจ้องหยุดที่บ้านหนึ่ง จำได้ว่า เคย มีต้นไม้ขนาดใหญ่ เขามักจะอ่านหนังสือ และเล่นกับเพื่อนของเขาใต้ต้นไม้ต้นนั้นในพริบตา ทั้งหมดที่หายไปLin วังแอบถอนหายใจ และค่อย ๆ เดินไปข้างหน้า หลังจากช่วงเวลาสั้น ๆ เขาหยุดเขาจ้องไปที่บ้านคุ้นเคย ร่างกายของเขาเริ่มสั่นเป็นเขาดูที่บ้าน ทั้งหมดของบ้านอื่น ๆ ในหมู่บ้านเปลี่ยน แต่บ้านนี้ก็ยังคงเหมือนเดียวกันมันเป็นไปแล้วLin วังบิตริมฝีปากล่างของเขา และเปิดประตูหลัก ประตู creaked เป็นเปิด เขาปิดมันหลังจากที่เขาป้อนในบ้านมีโต๊ะไม้พร้อมเก้าอี้ไม้ขนาดเล็กต่าง ๆ ภายใต้สิ่งที่แขวนอยู่ได้ Lin วังดูเหมือนฉากเบื้องหลังเป็นน้ำตาตกจากตาของเขาหลังจากเวลานาน Lin วังเดินเข้าบ้าน เปิดประตู และก้าวภายใน ทุกอย่างถูกทิ้งเป็น เขาจำได้ว่า ไม่มีอะไรเปลี่ยนในขณะที่ Lin วังรู้สึกเหมือนทุกอย่างที่เกิดในอดีต 400 ปีมีความฝัน และการที่เขามีเพียงแค่ตื่นขึ้น พ่อแม่เขาไม่ตาย และวิญญาณของพวกเขาไม่ได้อยู่ภายในสวรรค์ที่ท้าทายลูกปัด พวกเขาได้ภายในบ้านของเขา และพวกเขาไปนอนในคืนนี้ฝนตกอย่างไรก็ตาม กับความรู้สึกของเขาพระเจ้า เขารู้ไม่ได้แพร่กระจายออกว่า มีใครห้องนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เฮง Yue ภูเขา

ซวนดาวนิกายถูกปกคลุมไปด้วยสายฝนและหมอกกับ bolts ของฟ้าผ่ากระพริบพร้อมลงเสียงคำรามของสายฟ้า ใบไม้ทำเสียง popping เป็นฝนเทลงมา

ในคืนวันฝนนี้เยาวชนที่มีผมสีขาวเดินช้า ๆ ผ่านป่า ทุกขั้นตอนในการที่เขาเอาใบไม้แช่สร้างเสียงทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบ

จากระยะไกลคนนี้มองไปที่เชียงดาว Xuan นิกายด้านบนของเฮง Yue ภูเขา หลังจากเป็นเวลานานเขาถอนตัวออกจ้องมองของเขา เป้าหมายของเขาเวลานี้คือมีขนาดเล็กหลายร้อยหมู่บ้านกิโลเมตรห่าง

ในช่วงกลางของคืนที่หมู่บ้านบนภูเขาที่นอกเหนือจากฟ้าร้องคำรามมีเพียงเสียงฝนตกกระแทกพื้นที่ แน่นอนว่าจะมีไม่กี่โหยหวนจากบางส่วนของสุนัขที่เกิดขึ้นโดยชาวบ้าน มันเป็นเหมือนกับว่าพวกเขาต้องการที่จะท้าทายสภาพอากาศนี้ อย่างไรก็ตาม การตอบสนองเพียงแม้แต่ฟ้าร้องดัง

ทั้งหมู่บ้านมืดเป็นเยาวชนที่มีผมสีขาวเดินไปตามถนนสายหลักที่กำลังมองหาที่ฉากที่คุ้นเคยผสมกับองค์ประกอบที่ไม่คุ้นเคย ดวงตาของเขาจะไม่เต็มไปด้วยความหนาวเย็น แต่ด้วยความเศร้าโศก ความเศร้าโศกนี้ยังสามารถละลายน้ำแข็งในขณะที่มันก็เต็มไปด้วยจำนวนเงินที่เป็นไปไม่ได้ของความรักในครอบครัว

400 ปีที่ผ่านมาในทันที แม้ว่ามันจะไม่ได้ดูเหมือนนานสำหรับเครื่องคราดพรวน, มันเคยเป็นมาหลายชั่วอายุสำหรับคนสามัญ ทั้งหมดของบ้านในหมู่บ้านที่ได้รับการสร้างขึ้นมาใหม่โดยลูกหลานของพวกเขาและมองที่แตกต่างจากก่อนหน้านี้

คนนี้เป็นวังหลิน

เขามองไปรอบ ๆ ที่บ้านในหมู่บ้าน เขาจ้องไปหยุดอยู่ที่บ้านหลังหนึ่งจำได้ว่ามีการใช้เป็นต้นไม้ที่มีขนาดใหญ่ เขามักจะอ่านหนังสือและเล่นกับเพื่อน ๆ ของเขาภายใต้ต้นไม้ที่

ในพริบตาทั้งหมดที่ได้หายไป

วังหลินแอบถอนหายใจและค่อยๆเดินไปข้างหน้า หลังจากช่วงเวลาสั้นของเวลาเขาหยุดในขณะที่เขาจ้องมองมาที่บ้านที่คุ้นเคยมาก ร่างกายของเขาเริ่มที่จะจับในขณะที่เขามองไปที่บ้าน ทั้งหมดของบ้านหลังอื่น ๆ ในหมู่บ้านมีการเปลี่ยนแปลง แต่บ้านหลังนี้ก็ยังคงเหมือนกับมันก็กลับมาแล้ว

วังหลินกัดริมฝีปากล่างของเขาและเปิดประตูหลัก ประตู creaked ขณะที่มันเปิด เขาปิดมันหลังจากที่เขาเข้า

ในบ้านเป็นโต๊ะไม้พร้อมเก้าอี้ไม้เล็ก ๆ ภายใต้แขวน วังหลินเงียบดูฉากที่น้ำตาตกจากตาของเขา

หลังจากที่เวลานานวังหลินเดินไปที่บ้านที่เปิดประตูและก้าวภายใน ทุกสิ่งที่ถูกทิ้งไว้ในขณะที่เขาจำได้เช่นถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

ในขณะที่ วังหลินรู้สึกเหมือนทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นในอดีตที่ผ่านมา 400 ปีเป็นความฝันและว่าเขาได้ตื่นขึ้นเพียง พ่อแม่ของเขาไม่ตายอีกต่อไปและจิตวิญญาณของพวกเขาไม่ได้อยู่ในลูกปัดสวรรค์ท้าทาย พวกเขาอยู่ในบ้านของเขาและพวกเขาได้ไปนอนในเวลากลางคืนฝนนี้

แต่ด้วยความรู้สึกอันศักดิ์สิทธิ์ของเขารู้โดยไม่ได้แพร่กระจายออกมาว่าไม่มีใครในห้องนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เเย่ ภูเขาดาวที่ซวนนิกายถูกปกคลุมไปด้วยฝนและหมอกกับ bolts ฟ้าผ่ากระพริบลงพร้อมกับเสียงฟ้าร้อง ใบไม้ทำให้ popping เสียงฝนเทลงมาในคืนที่ฝนตกเช่นนี้ ชายหนุ่มผมขาวเดินช้าๆ ผ่านป่า ทุกก้าวที่เขาแช่ใบสร้างเสียงเสียงจากระยะไกล คนนี้มองพรรคดาว ซวน ด้านบนของเฮงหยูภูเขา หลังจากที่เวลานาน เขาถอนสายตาของเขา เป้าหมายของเขาคราวนี้ เป็นหมู่บ้านเล็กๆ หลายร้อยกิโลเมตรห่างกลางดึกที่หมู่บ้านภูเขา นอกจากเสียงคำรามฟ้าร้อง มีเพียงเสียงฝนกระทบพื้น แน่นอนมีไม่กี่เสียงหอนจากบางส่วนของสุนัขที่เลี้ยง โดยชาวบ้าน มันเป็นถ้าพวกเขาต้องการที่จะต่อต้าน สภาพอากาศแบบนี้ อย่างไรก็ตาม คำตอบเดียวคือแม้แต่ดังสายฟ้าทั้งหมู่บ้านถูกความมืดเป็นเยาวชนที่มีขนสีขาว เดินตามถนน มองฉากที่คุ้นเคย ผสมกับองค์ประกอบที่ไม่คุ้นเคย ดวงตาของเขาไม่เต็มไปด้วยความเย็นชา แต่ด้วยความเศร้าสร้อย ความเศร้าโศกนี้สามารถละลายน้ำแข็งที่เต็มไปด้วยเงินพัฒนาความรักของครอบครัว .400 ปี เสียชีวิตทันที แม้ว่ามันจะดูไม่ยาวสำหรับเกษตรกร มันมีหลายรุ่น สำหรับบุคคลทั่วไป บ้านทั้งหมดในหมู่บ้านได้รับการสร้างใหม่โดยลูกหลานของพวกเขาและตอนนี้ดูแตกต่างจากเมื่อก่อนคนๆ นี้ คือ หวังหลินเขามองไปรอบ ๆในบ้าน ในบ้าน เขาจ้องมองหยุดที่บ้านหลังหนึ่ง จำได้ว่าเคยมีต้นไม้ใหญ่มี เขาชอบอ่านหนังสือ และเล่นกับเพื่อนใต้ต้นไม้นั้นในชั่วพริบตา ทั้งหมดที่หายตัวไปหวังหลินแอบถอนหายใจและค่อยๆเดินไป หลังจากช่วงเวลาสั้น ๆของเวลา เขาหยุด เขาจ้องมองบ้านคุ้นเคยมาก ร่างกายของเขาเริ่มสั่น เมื่อมองไปที่บ้าน ทั้งหมดของบ้านอื่น ๆในหมู่บ้าน ได้เปลี่ยนไป แต่บ้านหลังนี้ก็ยังเหมือนกันเลยหวังหลินกัดริมฝีปากล่างของเขาและเปิดประตูหลัก ประตู creaked เป็นเปิด เขาปิดมันหลังจากที่เขาเข้าไปในบ้านมีโต๊ะไม้กับเก้าอี้ไม้เล็ก ๆหลาย ๆภายใต้การยื่นออกมา หวังหลินเงียบๆดูที่เกิดเหตุน้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาของเขาหลังจากที่เวลานาน หวังหลินเดินถึงบ้าน เปิดประตู และก้าวเข้าไป ทุกอย่างเป็นอย่างที่เขานึกขึ้นได้ ถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงในขณะนี้ หวังหลินรู้สึกเหมือนทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในรอบ 400 ปีคือความฝันและเขาเพิ่งตื่น พ่อแม่ของเขาไม่ได้ตายและวิญญาณของพวกเขาไม่ได้อยู่ใน สวรรค์ ขัดใจ ลูกปัด เขาเข้าไปในบ้านเขาและพวกเขาเข้านอนในคืนที่ฝนตกแบบนี้อย่างไรก็ตาม กับความรู้สึกของเขา ทั้งที่เขารู้โดยไม่แพร่กระจายออกไปว่าไม่มีใครอยู่ในห้องนี้