So, you may feel that some of the w

So, you may feel that some of the words offered in the earlier lists as examples don’t seem to be pronounced with the vowel sounds exactly as listed. Also, some of the sound distinctions shown here may not even be used regularly in your own speech. It may be, for example, that you make no distinction between the vowels in the words caught and cot and use [ɑ] in both. You may also be used to seeing the vowel sound of pet represented as [e] in dictionaries rather than with [ɛ] as used here. You may not make a significant distinction between the central vowels [ə], called “schwa,” and [ʌ], called “wedge.” If you’re trying to transcribe, just use schwa [ə]. In fact, in casual speech, we all use schwa more than any other single sound. It is the unstressed vowel (underlined) in the everyday use of words such as afford, collapse, photograph, wanted, and in those very common words a and the. There are many other variations in the actual physical articulation of the sounds we have considered here. The more we focus on the subtle differences in the actual articulation of each sound, the more likely we are to find ourselves describing the pronunciation of small groups or even individual speakers. Such subtle differences enable us to identify individual voices and recognize people we know as soon as they speak. But those differences don’t help us understand how we are able to work out what total strangers with unfamiliar voices are saying. We are clearly able to disregard all the subtle individual variation in the phonetic detail of voices and recognize each underlying sound type as part of a word with a particular meaning. To make sense of how we do that, we need to look at the more general sound patterns, or the phonology, of a language.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ดังนั้น คุณอาจรู้สึกว่า คำนำเสนอในรายการก่อนหน้านี้เป็นตัวอย่างไม่ดูเหมือนจะเป็นการออกเสียง มีเสียงสระตรงตามที่ระบุไว้ ยัง บางส่วนของความแตกต่างของเสียงที่แสดงที่นี่อาจไม่ได้ใช้เป็นประจำในคำพูดของคุณเอง มันอาจจะ เช่น ให้ไม่แบ่งแยกระหว่างเสียงสระในคำที่จับได้ และเปล และใช้ [ɑ] ในทั้งสอง คุณอาจจะใช้เสียงสระของสัตว์ที่แสดงเป็น [e] ในพจนานุกรม แทน ด้วย [ɛ] เป็นใช้ที่นี่ดู คุณไม่อาจทำให้แตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างกลางสระ [ə], เรียกว่า "schwa" และ [ʌ], เรียกว่า "ลิ่ม" ถ้าคุณกำลังพยายามถอด เพียงแค่ใช้ schwa [ə] ในความเป็นจริง พูดสบาย ๆ เราใช้ schwa เสียงเดียวกว่าใด ๆ อื่น ๆ มันเป็นสระอไม่ลงเสียงหนัก (ขีดเส้นใต้) ในการใช้ชีวิตประจำวัน ของคำดังกล่าวตามจ่าย ยุบ ถ่ายภาพ อยาก และคำที่พบบ่อยมาก และการ มีรูปแบบอื่น ๆ ในการควบคุมทางกายภาพจริงของเสียงที่เราได้พิจารณาที่นี่ ยิ่งเราเน้นต่างในการควบคุมที่แท้จริงของแต่ละเสียง มีแนวโน้มที่เราจะพบว่าตัวเองอธิบายการออกเสียงของกลุ่มขนาดเล็กหรือแม้แต่ละลำโพง แตกต่างกันดังกล่าวทำให้เราสามารถระบุแต่ละเสียง และจำคนที่เรารู้เร็วที่สุดเท่าที่พวกเขาพูด แต่ความแตกต่างเหล่านั้นไม่ช่วยให้เราเข้าใจว่าเราจะสามารถออกสิ่งที่คนแปลกหน้ารวมกับเสียงที่คุ้นเคยพูด เราจะชัดเจนไม่สนใจทั้งหมดความละเอียดเปลี่ยนแปลงบุคคลในรายละเอียดเสียงการออกเสียง และจดจำชนิดเสียงแต่ละต้นแบบเป็นส่วนหนึ่งของคำกับความหมาย การทำความเข้าใจในวิธีเราทำ เราต้องดูรูปแบบเสียงทั่วไป หรือกับภาษา ภาษา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ดังนั้นคุณอาจจะรู้สึกว่าบางส่วนของคำที่นำเสนอในรายการก่อนหน้านี้เป็นตัวอย่างที่ดูเหมือนจะไม่ได้รับการประกาศกับสระเสียงตรงตามที่ระบุไว้ นอกจากนี้บางส่วนของความแตกต่างของเสียงที่แสดงที่นี่อาจไม่ได้ใช้เป็นประจำในการพูดของคุณเอง มันอาจจะเป็นตัวอย่างเช่นที่คุณทำไม่มีความแตกต่างระหว่างสระในคำพูดจับและเปลและใช้ [ɑ] ทั้งใน นอกจากนี้คุณยังอาจจะใช้ในการมองเห็นสระเสียงของสัตว์เลี้ยงแสดงเป็น [E] ในพจนานุกรมที่มากกว่ากับ [ɛ] เช่นใช้ที่นี่ คุณอาจจะไม่ได้ทำให้ความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างสระกลาง [ə] เรียกว่า "ปานกลาง" และ [ʌ] เรียกว่า "ลิ่ม." ถ้าคุณกำลังพยายามที่จะคัดลอกเพียงใช้ปานกลาง [ə] ในความเป็นจริงในการพูดสบาย ๆ เราจะใช้ทุกปานกลางมากกว่าเสียงอื่น ๆ เดียว มันเป็นสระเสียงหนัก (ขีดเส้นใต้) ในการใช้งานในชีวิตประจำวันของคำเช่นจ่ายยุบถ่าย, ต้องการและในคำพูดที่พบบ่อยมากเหล่านั้นและ มีรูปแบบอื่น ๆ อีกมากมายในการประกบทางกายภาพที่เกิดขึ้นจริงของเสียงที่เราได้มีการพิจารณาที่นี่ ยิ่งเรามุ่งเน้นไปที่ความแตกต่างในการประกบจริงของแต่ละเสียงมีแนวโน้มที่เราจะพบว่าตัวเองอธิบายการออกเสียงของกลุ่มเล็ก ๆ หรือแม้กระทั่งลำโพงแต่ละบุคคล ความแตกต่างดังกล่าวทำให้เราสามารถระบุเสียงของแต่ละบุคคลและรู้จักคนที่เรารู้ว่าเร็วที่สุดเท่าที่พวกเขาพูด แต่ความแตกต่างเหล่านั้นไม่ได้ช่วยให้เราเข้าใจวิธีการที่เราสามารถที่จะทำงานออกว่าคนแปลกหน้าไม่คุ้นเคยกับเสียงพูด เราเห็นได้ชัดว่าสามารถที่จะมองข้ามทุกรูปแบบของแต่ละบุคคลที่ลึกซึ้งในรายละเอียดการออกเสียงของเสียงและรับรู้แต่ละประเภทเสียงพื้นฐานเป็นส่วนหนึ่งของคำที่มีความหมายโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เพื่อให้ความรู้สึกของการที่เราทำอย่างนั้นเราต้องมองไปที่รูปแบบเสียงที่กว้างขึ้นหรือ phonology ที่ของภาษา