The whole idea of it makes me feell

The whole idea of it makes me feel
like I'm coming down with something,
something worse than any stomach ache
or the headaches I get from reading in bad light--
a kind of measles of the spirit,
a mumps of the psyche,
a disfiguring chicken pox of the soul.

You tell me it is too early to be looking back,
but that is because you have forgotten
the perfect simplicity of being one
and the beautiful complexity introduced by two.
But I can lie on my bed and remember every digit.
At four I was an Arabian wizard.
I could make myself invisible
by drinking a glass of milk a certain way.
At seven I was a soldier, at nine a prince.

But now I am mostly at the window
watching the late afternoon light.
Back then it never fell so solemnly
against the side of my tree house,
and my bicycle never leaned against the garage
as it does today,
all the dark blue speed drained out of it.

This is the beginning of sadness, I say to myself,
as I walk through the universe in my sneakers.
It is time to say good-bye to my imaginary friends,
time to turn the first big number.

It seems only yesterday I used to believe
there was nothing under my skin but light.
If you cut me I could shine.
But now when I fall upon the sidewalks of life,
I skin my knees. I bleed.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความคิดทั้งหมดของมันทำให้ผมรู้สึกเหมือนฉันกำลังลงมากับบางสิ่งบางอย่างสิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่าปวดท้องใด ๆหรืออาการปวดหัวที่ได้รับจากการอ่านในดีแสงชนิดของโรคหัดของวิญญาณคางทูมของกำลังใจการ disfiguring อีสุกอีใสของวิญญาณคุณบอกเป็นช่วงเกินไปต้องมองย้อนกลับแต่เนื่องจากคุณลืมความเรียบง่ายที่สมบูรณ์เป็นหนึ่งเดียวและความซับซ้อนสวยงามนำ โดยสองแต่ฉันสามารถนอนบนเตียงของฉัน และจำได้ทุกตัวที่สี่ ผมตัวช่วยสร้างการอาหรับฉันสามารถทำให้ตัวเองมองไม่เห็นโดยแก้วนมการที่เจ็ด ก็ทหาร เก้าเป็นเจ้าการแต่ตอนนี้ ที่หน้าต่างส่วนใหญ่ดูแสงยามบ่ายดึกกลับมาแล้ว มันไม่ตกดังนั้นเคร่งขรึมกับด้านข้างของบ้านต้นไม้และจักรยานของฉันไม่เคยพิงกับโรงรถเป็นวันนี้เร็วฟ้าที่มืดทั้งหมดไหลออกได้นี้เป็นจุดเริ่มต้นของความโศกเศร้า ฉันพูดกับตัวเองขณะที่ฉันเดินผ่านจักรวาลในรองเท้าของฉันถึงเวลาบอกลาเพื่อนจินตภาพเวลาพลิกตัวเลขใหญ่แรกดูเหมือนว่าเมื่อวานนี้เท่านั้นที่เคยเชื่อไม่มีอะไรภายใต้ผิวของฉันแต่แสงถ้าคุณตัดฉันฉันสามารถส่องแสงแต่ตอนนี้ เมื่อตกตามกรณีของชีวิตผมผิวเข่าของฉัน ฉันมีเลือดออก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความคิดทั้งหมดของมันทำให้ฉันรู้สึก
เหมือนฉันลงมามีบางสิ่งบางอย่าง
สิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่าใด ๆ อาการปวดท้อง
หรือปวดหัวที่ฉันได้รับจากการอ่านในที่ไม่ดี light--
ชนิดของโรคหัดของจิตวิญญาณ,
คางทูมของจิตใจ,
อีสุกอีใสทำให้เสียโฉมของจิตวิญญาณ. คุณบอกผมว่ามันเร็วเกินไปที่จะมองกลับมาแต่เป็นเพราะคุณลืมความเรียบง่ายที่สมบูรณ์แบบของการเป็นหนึ่งและความซับซ้อนที่สวยงามนำโดยสอง. แต่ฉันสามารถนอนบนเตียงของฉันและจำทุก หลัก. ที่สี่ผมเป็นตัวช่วยสร้างอาหรับ. ฉันจะทำให้มองไม่เห็นตัวเองด้วยการดื่มแก้วนมวิธีการบางอย่าง. ที่เจ็ดผมเป็นทหารที่เก้าเจ้าชาย. แต่ตอนนี้ผมส่วนใหญ่ที่หน้าต่างดูแสงช่วงบ่าย . กลับมาแล้วมันไม่เคยลดลงดังนั้นเคร่งขรึมกับด้านข้างของบ้านต้นไม้ของฉันและฉันไม่เคยจักรยานพิงโรงรถที่มันไม่วันนี้ทุกความเร็วสีน้ำเงินเข้มระบายน้ำออกจากมัน. นี่คือจุดเริ่มต้นของความโศกเศร้าที่ผมพูดกับตัวเอง , ขณะที่ผมเดินผ่านจักรวาลในรองเท้าของฉัน. มันเป็นเวลาที่จะพูดดีลาก่อนเพื่อนในจินตนาการของฉันเวลาที่จะเปิดจำนวนมากครั้งแรก. ดูเหมือนว่าเพียงเมื่อวานนี้ผมเคยเชื่อว่ามีอะไรอยู่ใต้ผิวหนังของฉัน แต่แสง. ถ้า คุณตัดฉันฉันจะส่องแสง. แต่ตอนนี้เมื่อฉันตกทางเท้าของชีวิตผมผิวหัวเข่าของฉัน ฉันมีเลือดออก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความคิดทั้งหมดของมันทำให้ผมรู้สึกเหมือนผมกำลังจะลงไป

มีอะไรเลวร้ายยิ่งกว่าใด ๆหรือปวดศีรษะปวดท้อง
ฉันได้รับจากการอ่านในแสงไม่ดี --
ชนิดของโรคหัดของจิตวิญญาณ
เป็นคางทูมของจิตใจ : disfiguring โรคอีสุกอีใสของวิญญาณ .

คุณบอกว่ามันเป็นเร็วเกินไปที่จะมองกลับ
แต่นั่นเป็นเพราะคุณลืม

เป็นหนึ่งเรียบง่ายที่สมบูรณ์แบบที่สวยงามและซับซ้อนแนะนำ 2 .
แต่ฉันก็นอนบนเตียงของฉัน และจำทุกหลัก .
4 ผมเป็นอาหรับพ่อมด ฉันจะทำให้ตัวเองมองไม่เห็น

ด้วยการดื่มนมเป็นวิธีหนึ่งที่แก้ว .
ที่ 7 ผมเป็นทหาร , เก้าเจ้าชาย

แต่ตอนนี้ ผมส่วนใหญ่ที่หน้าต่าง

ดูแสงยามบ่าย หลังจากนั้นมันไม่เคยมาทาบกับด้านข้างของบ้าน

ต้นไม้ของฉันและจักรยานของฉันไม่เคยวางพิงโรงรถ

ทั้งหมดดังเช่นทุกวันนี้ สีน้ำเงินเข้มความเร็วระบายออกมา

นี่เป็นจุดเริ่มต้นของความเศร้า ฉันพูดกับตัวเอง ,
ฉันเดินผ่านจักรวาลในรองเท้าของฉัน .
ได้เวลาบอกลาเพื่อนในจินตนาการของฉัน
เวลา เปิดเบอร์ใหญ่ครั้งแรก

ดูเหมือนว่าเมื่อวานนี้เท่านั้น ผมเคยเชื่อ
ไม่มีอะไรภายใต้ผิวของฉัน
แต่แสงถ้าคุณตัดผมได้ท้า .
แต่ตอนนี้เมื่อฉันล้มลงบนทางเท้าของชีวิต
ชั้นผิวที่หัวเข่า ฉันเลือดออก