Momoi had known Seijirou since pres

Momoi had known Seijirou since preschool.
She remembered the first day she’d met him like it was yesterday.
It had been recess. She was with Daiki, who seemed to hate it. Suddenly a boy came up to them.
“Come play with me.”
Both Satsuki and Daiki had obeyed the order.
He had already begun a game of King and Queen with himself as the King. He was ruling from the top of the double slides. He grabbed Satsuki’s wrist. “Be my Queen.”
“Why?” She asked, staying back with Daiki, though he had already started talking to a few of the other boys.
He looked at her. “Please be my Queen?”
She looked back at Daiki, already thoroughly distracted. Then she turned back to him. “I’ll be your Queen. But Dai-chan is a knight, ‘kay?”
“Okay.”
Years passed. In grade school, Daiki was still the loyal knight to Satsuki and Seijirou’s Queen and King.
When the two were playing basketball, Satsuki began her data collecting skills.
One day while they were waiting for Seijirou, Daiki started screaming at her. Something had upset him, and since she was at fault, he would take out his rage on her.
She started crying when suddenly she felt hands on her shoulders. “Leave her alone, Daiki.”
“This isn’t your business, Akashi.”
“It is now.” He grabbed Satsuki’s shoulder and steered her away. Daiki shouted at them, but Seijirou guided her away from the place as fast as he could.
Once they were far away, he handed her some tissues. She wiped at her tears as quickly as she could.
He sat next to her and it was comforting.
Teikou was a good school with an excellent basketball team.
It was hard to believe she had almost not become a part of it.
Seijirou had fought for a long time with the coach until he let Satsuki sit through a few practices. Seijirou was already ahead of so many of the players, and even reckless Daiki was as well. Within a few weeks, they both found their way into the first string. Seijirou quickly became captain and began implementing Satsuki’s strategies in the game, until the coach agreed that Satsuki should be the manager for the first string.
They worked their way to victory constantly after that. Akashi-kun, Dai-chan, Tetsu-kun, Midorin, Mukkun, and Ki-chan all worked so hard.
She noticed that as Junior High continued on, Dai-chan began to pay her a bit more attention, especially in certain areas, as did many of the other boys. Because of that, she began spending a bit more of her free time with Akashi. At least he didn’t oogle her and he was very helpful when it came to spying on the other teams to collect data.
It wasn’t until the end of their third and final year at Teikou that Akashi said something.
“Will you come with me to Rakuzan?”
“What?”
Akashi sighed, setting down the shogi piece he’d been holding. “I want you to come to Rakuzan with me.”
She turned away from him. “I don’t know. Dai-chan’s already enrolled in Touou, and…”
Suddenly Akashi grabbed her wrists and made her look at him. “You’re going with Daiki?!”
“I thought I should. We’ve known each other since we were babies, and…”
Akashi dropped her wrists and stood up. “I should have known. I should have fucking known.”
“Akashi-kun…”
He stormed out of the room.
Satsuki didn’t understand. What had she done wrong?
Midorima came in as she was clearing up the shogi pieces. “Where’s Akashi?”
“How should I know?” She meant to say it calmly, but it came out raw and ragged, and much louder than she meant it too.
There was a pause.
“He asked you to come with him, didn’t he?”
“Yes. Not that it’s any of your business.”
“He doesn’t want to see you get hurt.”
That threw her off. “What do you mean by that?”
“Satsuki, the Generation of Miracles is splintering. None of us will be enrolled at the same school next year, with the possible exception of you and Daiki. However, Akashi’s at Rakuzan. Not only does Rakuzan have reputation, but they have three of the Uncrowned Kings. Who do you think Akashi expects to win the Inter-High?”
“You could enroll him at the worst school ever and he’d still expect they’d win.” She retorted. Where was all this anger coming from suddenly? She had almost never had any reason to be angry at Midorin, and it was an even rarer occasion she was angry at Akashi.
“He doesn’t want to see you get hurt.”
Satsuki glared. “Him being enrolled at Rakuzan does nothing to me.”
“Not if Touou and Rakuzan go against each other at the Inter-High, Satsuki. Then bad feelings could very much be exchanged with each other. He was hoping to protect you from that.”
“Yeah right. By throwing a fit even though I haven’t enrolled at Touou yet. And why would I need protection? I’m not some pitiful damsel in distress.”
“He loves you.” Midorin said.
Satsuki froze.
“I’d say he was hoping you’d feel the same. Enough to go with him instead of Daiki.”
Suddenly it was like a dam had been broken. She cried with all the tears she had held back all these years. Midorin seemed uncomfortable, but he didn’t leave.
Finally she stood. “I can’t leave Daiki. He’s changed, and if he returns to his normal self, he’ll need someone to help him fix his mistakes.”
Midorin nods.
Satsuki walks away from that room.
She won’t see Akashi face to face again until the Inter-High.
Rakuzan wins.
The words were heard but not processed in her head.
Dai-chan gave her the most evil look. She had kept him from playing. He felt she was the reason they had lost.
She ran.
She was standing outside, trying to enjoy a few moments of the day. They had all been hit hard by this loss. They had expected it would be a hard battle, but they hadn’t expected to be playing without their ace, and they hadn’t expected that the enemy would have come up with as many tricks as they did.
A hand was set on her shoulder. She expected any number of people. Harasawa to tell her it wasn’t her fault. Imayoshi to ask if she’d gotten any good notes they could study. Daiki to scream at her.
Instead, he stood there. His red hair was not even ruffled with the slightest bit of exercise. His eyes, one red, and one orange, looked at her as though she were an interesting puzzle to solve.
“What do you want?” She managed to say, sounding almost the same as she had when she and Midorin had talked, except there was less anger in her voice now than there was then.
“To see you,” He replied. “But if you want me to go away, I will.”
She looked at him, and he looked back at her. The gaze was even. They were equals.
Finally she spoke. “I always knew I was going to go with Daiki. But that didn’t mean you had to act the way you did.”
“I didn’t want you to get hurt.”
“Just because it happened today doesn’t mean it’ll happen tomorrow. Who knows? Maybe we’ll beat you and the rest of Rakuzan into the ground during the Winter Cup.”
“You honestly believe that?” He asked, his voice expressing his serious doubt of her statement.
“I do, and you know it.”
There was a pause, and then he smiled. “Then I look forward to seeing you in the Winter Cup, Satsuki.”
He turned to walk away.
“Wait.”
He stopped.
“I have to ask you this, Seijirou.”
He turned to her and nodded.
“Do you love me?”
And for a second she saw something she had never seen in him before. A flash of fear of the unknown, and of a great inner turmoil.
Then his eyes became steely again.
“No.”
But it was a lie. A convincing lie, but a lie all the same.
“I love you.” She said, just loud enough so he could hear it.
He stared at her. She turned to walk away.
“Wait.”
She turned back towards him.
“I’m sorry. For what happened during the last few days at Teikou.”
“You were already forgiven, Seijirou.”
Then he turned and walked away.
It was only when she got home that she saw the piece of paper in her bag.
You did well today, my Queen.
I miss you.
“Oh Seijirou, you fool. I miss you too.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โมะโมะอิรู้จัก Seijirou ตั้งแต่หอศิลป์เธอจำวันแรกที่เธอได้พบเขาเหมือนมันเป็นเมื่อวานนี้จะมีการย่อมุม เธอกับไดกิ ที่เกลียดมัน ทันใดนั้นเด็กผู้ชายมาขึ้นไป"มาเล่นกับฉัน"ซัตสึกิและไดกิก็เชื่อฟังใบสั่งเขาได้เริ่มเกมของในหลวงและราชินีกับตัวเองเป็นกษัตริย์ เขาถูกปกครองจากด้านบนของภาพนิ่งที่สอง เขาคว้าข้อมือของซัตสึกิ "เป็นราชินีของฉัน""ทำไม" เธอถาม พักกลับมาพร้อมกับไดกิ แม้ว่าเขาได้เริ่มต้นแล้วพูดคุยของชายอื่นเขามองดูที่เธอ "กรุณาเป็นพระราชินีของฉัน"เธอมองไปที่ไดกิ ต้องคอยกังวลอย่างถี่ถ้วนแล้ว จาก นั้นเธอหันกลับไปให้เขา "ฉันจะเป็นราชินีของคุณ แต่ไดจังเป็นอัศวิน , ' เคย์? ""ดี"ปีที่ผ่านไป ในโรงเรียน ไดกินั้นยังอัศวินภักดีซัตสึกิและ Seijirou ของควีนและคิงเมื่อทั้งสองได้เล่นบาสเกตบอล ซัตสึกิเริ่มทักษะการเก็บรวบรวมข้อมูลของเธอวันหนึ่งขณะที่พวกเขาได้รอ Seijirou ไดกิเริ่มกรีดร้องที่เธอ บางสิ่งบางอย่างได้อารมณ์เสียเขา และเนื่องจากเธอผิด เขาจะแกะความโกรธของเขากับเธอเธอเริ่มร้องไห้เมื่อจู่ ๆ เธอรู้สึกมือบนไหล่ของเธอ "ปล่อยเธอคนเดียว ไดกิ""นี้ไม่ใช่ธุรกิจของคุณ Akashi""ได้เดี๋ยวนี้" เขาคว้าไหล่ของซัตสึกิ และ steered เธอไป ไดกิตะโกนที่พวกเขา แต่ Seijirou ตัวเธอจากเป็นอย่างที่เขาสามารถเมื่อพวกเขาอยู่ห่างไกล เขามอบเธอบางเนื้อเยื่อ เธอเช็ดน้ำตาของเธอที่เป็นอย่างที่เธอไม่เขานั่งข้างเธอ และก็พบTeikou เป็นโรงเรียนที่ดีกับทีมบาสเกตบอลแห่งการมันยากที่จะเชื่อเธอเกือบไม่ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของมันSeijirou มีสู้กันมานานกับโค้ชจนเขาให้นั่งผ่านปฏิบัติกี่ซัตสึกิ Seijirou อยู่ก่อนดังนั้นจำนวนมากของผู้เล่น และไดกิยังเสี่ยงถูกเช่นกัน ภายในไม่กี่สัปดาห์ พวกเขาทั้งสองพบพวกเขาลงในสายอักขระแรก Seijirou เป็น กัปตันอย่างรวดเร็ว และเริ่มใช้กลยุทธ์ของซัตสึกิในเกม จนโค้ชที่ตกลงว่า ซัตสึกิควรจัดการสำหรับสายอักขระแรกพวกเขาทำทางของพวกเขาไปสู่ชัยชนะอย่างต่อเนื่องหลังจากนั้น Akashi-kun จันได Tetsu kun, Midorin, Mukkun และกี่จานทั้งหมดทำงานอย่างหนักเพื่อให้เธอสังเกตเห็นว่า เป็นจูเนียร์สูงต่อบน ไดจังเริ่มสนใจเธอเล็กน้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในบางพื้นที่ เป็นได้เด็กผู้ชายอื่น ๆ มากมาย เนื่องจากว่า เธอเริ่มใช้จ่ายเล็กน้อยเวลา Akashi เธอฟรี น้อย เขาไม่ oogle เธอและเขามากไปสอดแนมในทีมอื่น ๆ ที่จะเก็บรวบรวมข้อมูลมันไม่ได้จนกว่าสิ้นปีของพวกเขาที่สาม และสุดท้ายที่ Teikou Akashi ที่กล่าวว่า สิ่งที่"จะมากับฉัน Rakuzan""อะไร"Akashi ถอนหายใจ การวางชิ้น shogi เขาก็ถูกจับ "ผมอยากให้คุณมา Rakuzan กับฉัน"เธอเปิดให้กับพระองค์ "ฉันไม่ทราบ ไดจังของลงทะเบียนใน Touou และ... "ทันใดนั้น Akashi คว้าข้อของเธอ และทำให้เธอมองเขา "คุณกำลังกับไดกิ!""ฉันคิดว่า ฉันควร เราได้ทราบกันเนื่องจากเรามีทารก และ... "Akashi หลุดข้อของเธอ และลุกขึ้นยืน "ฉันควรได้ทราบ ควรแล้วเป็นร่วมเพศรู้จักกัน""Akashi-kun..."เขา stormed ออกไปนอกห้องซัตสึกิไม่เข้าใจ มีเธอทำอะไรไม่ถูกต้องหรือไม่Midorima มาในขณะที่เธอถูกล้างชิ้นส่วน shogi ความที่คือ Akashi"ว่าฉันควรรู้หรือไม่" เธอตั้งใจ จะพูดเบา ๆ แต่มันออกมาดิบ และลอง และดังมากกว่าเธอหมายถึง มันเกินไปหยุดชั่วคราวได้"เขาถามคุณมา ด้วย เขาไม่ได้เขา""ใช่ ไม่ว่า จะเป็นของธุรกิจของคุณ""ไม่อยากดูคุณได้รับบาดเจ็บ"ที่โยนเธอออก "ไม่คุณหมายถึงอะไร โดยที่""ซัตสึกิ รุ่นปาฏิหาริย์แห่งเป็น splintering ไม่มีเราจะลงทะเบียนที่โรงเรียนเดียวกันปีหน้า ยกเว้นเป็นไปได้ของคุณและไดกิ อย่างไรก็ตาม Akashi ของที่ Rakuzan ไม่เพียงแต่ Rakuzan มีชื่อเสียง แต่พวกเขามีสามกษัตริย์ Uncrowned ที่คุณคิด Akashi ที่คาดว่าจะชนะสูงระหว่าง""คุณสามารถลงทะเบียนเขาที่โรงเรียนเคยเลว และเขายังคาดหวังว่าจะชนะ" เธอโต้ว่า ที่ถูกโกรธนี้มาทันที เธอเกือบจะไม่เคยมีเหตุผลใด ๆ ที่จะโกรธที่ Midorin และมีโอกาสได้ยากเธอโกรธที่ Akashi"ไม่อยากดูคุณได้รับบาดเจ็บ"ซัตสึกิ glared "เขาถูกลงทะเบียนที่ Rakuzan ทำอะไรผม""ไม่หาก Touou และ Rakuzan ไปต่อกันที่สูงระหว่าง ซัตสึกิ แล้วได้ความรู้สึกดีมากมากสามารถแลกเปลี่ยนกัน เขาหวังที่จะป้องกันคุณจากการที่""ใช่ขวา โดยการขว้างปาพอดีถึงแม้ว่า ผมยังไม่ได้ลงทะเบียนที่ Touou ยัง และทำไมจะต้องป้องกัน ฉันไม่เอ๊าะบางน่าสงสาร""รักคุณ" Midorin กล่าวว่าซัตสึกิ froze"ผมจะบอกว่า เขาหวังคุณจะรู้สึกเหมือนกัน พอไปแทนไดกิกับเขา"ก็มันเป็นเหมือนเขื่อนแตกได้ เธอร้อง ด้วยน้ำตาที่เธอมีเดิมทุกปีเหล่านี้ Midorin ดูเหมือนอึดอัด แต่เขาไม่ปล่อยให้สุดท้าย เธอยืน "ฉันไม่สามารถปล่อยไดกิ เขามีการเปลี่ยนแปลง และถ้าเขากลับไปปกติของตนเอง เขาจะต้องการคนช่วยเขาแก้ไขข้อผิดพลาดของเขา"Midorin nodsซัตสึกิเดินจากห้องนั้นเธอจะไม่เห็น Akashi เผชิญหน้าอีกครั้งจนสูงระหว่างRakuzan ชนะคำได้ยิน แต่ไม่ดำเนินการในหัวของเธอจันไดให้เธอดูชั่วร้ายมากที่สุด เธอก็เก็บเขาเล่น เขารู้สึกว่า เธอเป็นเหตุผลที่พวกเขาได้หายไปเธอวิ่งเธอได้ยืนอยู่นอก พยายามเพลิดเพลินไปกับช่วงเวลาไม่กี่วัน จะมีทั้งหมดถูกตีอย่างหนัก โดยสูญเสียนี้ พวกเขาก็คาดว่า มันจะต่อสู้อย่างหนัก แต่พวกเขาไม่ได้ต้องเล่น โดยเอของพวกเขา และพวกเขาไม่ได้คาดว่า ข้าศึกจะมีมากับเทคนิคมากเหมือนมือที่ตั้งอยู่บนไหล่ของเธอ เธอคาดว่าจำนวนคน Harasawa จะบอกเธอได้ไม่บกพร่องของเธอ Imayoshi ถามถ้า เธอได้รับบันทึกดีใด ๆ ที่พวกเขาสามารถเรียน ไดกิร้องที่เธอแทน เขายืนมีการ ผมของเขาสีแดงแม้ ruffled บิตน้อยออกกำลังกายไม่ได้ ตา หนึ่งสีแดง และสี ส้มหนึ่ง มองดูที่เธอว่าเธอมีปริศนาน่าสนใจในการแก้"อะไรหา" เธอจัดการพูด ออกเสียงเกือบเหมือนกันกับเธอได้เมื่อเธอและ Midorin มาคุยกัน แต่มีน้อยโกรธในเสียงของเธอตอนนี้กว่ามีแล้ว"หาคุณ, " เขาตอบกลับ "แต่ถ้าคุณต้องการให้ฉันไป ฉันจะ"เธอมองเขา และเขามองไปที่เธอ สายตาไม่ได้ พวกเท่ากับสุดท้าย เธอพูด "ฉันมักจะรู้ว่า ฉันจะไปกับไดกิ แต่ไม่ได้หมายความ ก็ต้องทำแบบที่คุณไม่""ฉันไม่ต้องการให้คุณได้รับบาดเจ็บ""เพียง เพราะมันเกิดขึ้นเมื่อ ไร มันจะเกิดขึ้นพรุ่งนี้ ใครไปรู้ บางทีเราจะชนะและส่วนเหลือของ Rakuzan ลงในพื้นดินระหว่างถ้วยหนาว""คุณสุจริตอย่างเชื่อว่า" เขาถาม เสียงของเขากำลังสงสัยเขารุนแรงงบของเธอ"ฉันทำ และคุณรู้ว่า"มีการหยุดชั่วคราว แล้ว ยิ้ม "แล้วฉันหวังที่จะเห็นคุณในฟุตบอลหนาว ซัตสึกิ"เขาก็หันไปเดิน"รอ"เขาหยุดทำงาน"แล้วจะขอให้คุณ Seijirou นี้เขาเปิดให้เธอ แล้วพยักหน้า"คุณรักฉัน"และในวินาทีที่เธอเห็นสิ่งที่ เธอไม่เคยเห็นในพระองค์ก่อน แฟลชของความกลัว ของไม่รู้จัก และความวุ่นวายภายในดีแล้วตาเป็น steely อีก"หมายเลข"แต่มันเป็นการโกหก การหลอกลวงโกหก แต่การโกหกเหมือนกัน"ผมรักคุณ" เธอกล่าว เพียงดังพอให้เขาสามารถได้ยินเขาจ้องไปที่เธอ เธอหันไปเดิน"รอ"เธอหันกลับไปยังเขา"ขอโทษ สำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาที่ Teikou ""คุณได้แล้วจึง Seijirou"แล้วเขาเปิด และเดินไปมันเป็นเพียง เมื่อเธอกลับมาถึงบ้านเธอเห็นชิ้นส่วนของกระดาษในกระเป๋าของเธอคุณทำดีวันนี้ ราชินีของฉันฉันคิดถึงเธอ"โอ้ Seijirou คุณหลอก คิดถึงคุณมากเกินไป"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Momoi เคยรู้จัก Seijirou ตั้งแต่ก่อนวัยเรียน
เธอจำได้ว่าวันแรกที่เธอได้พบกับเขาเหมือนมันเป็นเมื่อวานนี้
จะได้รับการพักผ่อน เธออยู่กับไดกิที่ดูเหมือนจะเกลียดมัน ทันใดนั้นเด็กผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาพวกเขา
"มาเล่นกับฉัน."
ทั้งสอง Satsuki และ Daiki ได้เชื่อฟังคำสั่งของ
เขาได้เริ่มขึ้นแล้วเกมของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวและสมเด็จพระราชินีกับตัวเองเป็นกษัตริย์ เขาได้รับการพิจารณาคดีจากด้านบนของสไลด์สอง เขาคว้าข้อมือของซัตสึกิ "เป็นราชินีของฉัน".
"ทำไม?" เธอถามว่าการเข้าพักกลับมาพร้อมกับ Daiki แม้ว่าเขาจะได้เริ่มต้นแล้วพูดคุยกับบางส่วนของเด็กคนอื่น ๆ
เขามองไปที่เธอ "สมเด็จพระราชินีโปรดของฉัน"
เธอมองกลับมาที่ Daiki แล้วฟุ้งซ่านอย่างทั่วถึง จากนั้นเธอก็หันกลับไปให้เขา "ฉันจะเป็นราชินีของคุณ แต่ไดจังเป็นอัศวิน 'เคย์? "
"โอเค."
ปีที่ผ่าน ในโรงเรียนเกรด Daiki ยังคงเป็นอัศวินภักดี Satsuki และ Seijirou ของสมเด็จพระราชินีและพระมหากษัตริย์
เมื่อทั้งสองกำลังเล่นบาสเก็ตซัตสึกิเริ่มเก็บข้อมูลทักษะของเธอ
วันหนึ่งขณะที่พวกเขากำลังรอ Seijirou, Daiki เริ่มกรีดร้องที่เธอ บางสิ่งบางอย่างได้ไม่พอใจเขาและตั้งแต่เธอยังเป็นที่ผิดเขาจะนำออกความโกรธของเขากับเธอ
เธอเริ่มร้องไห้เมื่อจู่ ๆ เธอรู้สึกว่ามือที่ไหล่ของเธอ "ปล่อยเธอคนเดียว, Daiki."
"นี่ไม่ใช่ธุรกิจของคุณ Akashi."
"ตอนนี้มันเป็น." เขาคว้าไหล่ซัตสึกิและพาเธอออกไป Daiki ตะโกนใส่พวกเขา แต่ Seijirou นำเธอออกไปจากสถานที่ให้เร็วที่สุดเท่าที่เขาจะได้
เมื่อพวกเขาอยู่ไกลออกไปเขาส่งเธอเนื้อเยื่อบางส่วน เธอเช็ดน้ำตาที่เธอเป็นอย่างที่เธอได้
เขานั่งอยู่ข้าง ๆ เธอและมันก็ปลอบโยน
Teikou เป็นโรงเรียนที่ดีกับทีมบาสเกตบอลที่ยอดเยี่ยม
มันเป็นเรื่องยากที่จะเชื่อว่าเธอเกือบจะไม่ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของมัน
Seijirou เคยต่อสู้ เป็นเวลานานกับโค้ชจนกว่าเขาจะปล่อยให้ซัตสึกินั่งผ่านการปฏิบัติที่ไม่กี่ Seijirou อยู่แล้วก่อนเพื่อให้ผู้เล่นหลายคนและแม้กระทั่งเสี่ยง Daiki เป็นอย่างดี ภายในไม่กี่สัปดาห์พวกเขาทั้งสองหาทางเข้าไปในสายแรก Seijirou ได้อย่างรวดเร็วกลายเป็นกัปตันและเริ่มใช้กลยุทธ์ Satsuki ในเกมจนกระทั่งโค้ชเห็นว่าซัตสึกิควรจะจัดการสำหรับสายแรก
พวกเขาทำงานทางของพวกเขาไปสู่ชัยชนะอย่างต่อเนื่องหลังจากนั้น Akashi คุง Dai-จัง Tetsu คุง Midorin, Mukkun และ Ki จังทั้งหมดทำงานอย่างหนัก
เธอสังเกตเห็นว่าเป็นมัธยมต่อไดจังเริ่มที่จะจ่ายเงินให้เธอให้ความสนใจน้อยมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งในบางพื้นที่ ขณะที่หลายคนเด็กคนอื่น ๆ เพราะการที่เธอเริ่มใช้จ่ายมากขึ้นอีกนิดเวลาว่างของเธอกับ Akashi อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ oogle ของเธอและเขาก็มีประโยชน์มากเมื่อมันมาถึงสอดแนมทีมอื่น ๆ ในการเก็บข้อมูล
มันไม่ได้จนถึงสิ้นปีที่สามและครั้งสุดท้ายของพวกเขาที่ Teikou ที่ Akashi พูดอะไรบางอย่าง
"คุณจะมา กับฉันไป Rakuzan? "
"คืออะไร?"
Akashi ถอนหายใจ, การตั้งค่าลงชิ้น Shogi เขาได้รับการถือครอง "ฉันต้องการให้คุณมา Rakuzan กับฉัน."
เธอหันหน้าหนีไปจากเขา "ผมไม่ทราบว่า Dai-จังลงทะเบียนเรียนแล้วใน Touou และ ... "
ทันใดนั้น Akashi คว้าข้อมือของเธอและทำให้เธอดูเขา "คุณกำลังจะมี Daiki ?!"
"ฉันคิดว่าฉันควร เราได้รู้จักกันมาตั้งแต่เรายังเป็นเด็กทารกและ ... "
Akashi ลดลงข้อมือของเธอและลุกขึ้นยืน "ฉันควรจะได้รู้จักกัน ฉันควรจะได้ร่วมเพศที่รู้จักกัน. "
"ชิคุง ... "
เขาเดินออกไปจากห้อง
Satsuki ไม่เข้าใจ เธอได้ทำในสิ่งที่ผิดหรือเปล่า?
มิโดริมะเข้ามาในขณะที่เธอกำลังล้างชิ้น Shogi "ที่ไหนอะ?"
"ฉันควรจะรู้?" เธอหมายถึงการบอกว่ามันสงบ แต่มันออกมาดิบและขาดและมากดังกว่าเธอหมายความว่ามันเกินไป
มีหยุดเป็น
"เขาถามว่าคุณมากับเขา เขาไม่ได้? "
"ใช่ ไม่ว่าจะเป็นที่ใด ๆ ของธุรกิจของคุณ. "
"เขาไม่ต้องการที่จะเห็นคุณได้รับบาดเจ็บ."
นั่นโยนเธอออก "คุณหมายถึงอะไรโดยที่?"
"ซัตสึกิ, รุ่นปาฏิหาริย์เป็นแตก พวกเราไม่มีใครจะได้รับการลงทะเบียนเรียนที่โรงเรียนเดียวกันในปีถัดไปมีข้อยกเว้นเป็นไปได้ของคุณและ Daiki อย่างไรก็ตาม Akashi ที่ Rakuzan ไม่เพียง แต่ Rakuzan มีชื่อเสียง แต่พวกเขามีสามมิได้ราชาภิเษกกษัตริย์ คุณคิดว่าใคร Akashi คาดว่าจะชนะอินเตอร์สูง? "
"คุณสามารถลงทะเบียนเรียนเขาที่โรงเรียนแย่ที่สุดที่เคยและเขาจะยังคงคาดหวังว่าพวกเขาจะชนะ." เธอโต้กลับ ที่ถูกความโกรธทั้งหมดนี้ก็มาจาก? เธอแทบจะไม่เคยมีเหตุผลที่จะโกรธที่ Midorin ใด ๆ และมันเป็นโอกาสที่หายากแม้เธอโกรธที่ Akashi
"เขาไม่ต้องการที่จะเห็นคุณได้รับบาดเจ็บ."
ซัตสึกิจ้อง "เขาเป็นลงทะเบียนเรียนที่ Rakuzan ไม่ได้ทำอะไรให้ฉัน."
"ไม่ถ้า Touou และ Rakuzan ไปต่อกันที่อินเตอร์สูง, ซัตสึกิ แล้วความรู้สึกที่ไม่ดีอาจจะมากจะมีการแลกเปลี่ยนซึ่งกันและกัน เขาก็หวังที่จะปกป้องคุณจากการที่. "
"ใช่ขวา โดยการขว้างปาพอดีแม้ว่าผมยังไม่ได้ลงทะเบียนเรียนที่ Touou ยัง และทำไมผมจะต้องปกป้อง? ฉันไม่ได้เป็นบางส่วนหญิงสาวน่าสงสารในความทุกข์. "
"เขารักคุณ." Midorin กล่าว
Satsuki แช่แข็ง
"ฉันบอกว่าเขาหวังว่าคุณจะรู้สึกเหมือนกัน พอที่จะไปกับเขาแทน Daiki. "
ทันใดนั้นมันเป็นเหมือนเขื่อนได้ถูกทำลายลง เธอร้องไห้ด้วยน้ำตาทั้งหมดที่เธอได้จัดขึ้นกลับมาทุกปีเหล่านี้ Midorin ดูเหมือนอึดอัด แต่เขาไม่ได้ออก
ในที่สุดเธอยืนอยู่ "ผมไม่สามารถออกจาก Daiki เขาเปลี่ยนไปและถ้าเขากลับไปที่ตัวเองตามปกติของเขาเขาจะต้องมีคนที่จะช่วยเขาแก้ไขความผิดพลาดของเขา. "
Midorin พยักหน้า
Satsuki เดินออกไปจากห้องที่
เธอจะไม่ได้เห็นหน้า Akashi จะเผชิญอีกจนกระทั่งอินเตอร์สูง .
Rakuzan ชนะ
คำก็ได้ยินเสียง แต่ไม่ได้ดำเนินการในหัวของเธอ
ไดจังทำให้เธอดูชั่วร้ายมากที่สุด เธอได้ทำให้เขาจากการเล่น เขารู้สึกว่าเธอเป็นเหตุผลที่พวกเขาต้องสูญเสีย
เธอวิ่ง
เธอก็ยืนอยู่ข้างนอกพยายามที่จะสนุกกับช่วงเวลาไม่กี่วัน พวกเขาทุกคนได้รับผลกระทบอย่างหนักจากการสูญเสียนี้ พวกเขาคาดหวังว่ามันจะเป็นศึกหนัก แต่พวกเขาไม่ได้คาดหวังที่จะเล่นโดยไม่ต้องเก่งของพวกเขาและพวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าศัตรูจะได้มาด้วยเทคนิคให้มากที่สุดเท่าที่พวกเขาทำ
มือตั้งอยู่บนของเธอ ไหล่ เธอคาดว่าจำนวนของคนใด ๆ Harasawa จะบอกเธอว่ามันไม่ใช่ความผิดของเธอ Imayoshi จะถามว่าเธอต้องการอากาศบันทึกดีใด ๆ ที่พวกเขาสามารถศึกษา Daiki ที่จะกรีดร้องที่เธอ
แทนเขายืนอยู่ที่นั่น ผมสีแดงของเขาไม่ได้น่าระทึกใจแม้จะมีบิตน้อยที่สุดของการออกกำลังกาย ดวงตาของเขาสีแดงและเป็นหนึ่งในสีส้มมองเธอราวกับว่าเธอเป็นปริศนาที่น่าสนใจที่จะแก้ปัญหา
"สิ่งที่คุณต้องการ?" เธอพยายามที่จะบอกว่าเสียงเกือบจะเหมือนกันในขณะที่เธอได้เมื่อเธอและ Midorin ได้คุยยกเว้น มีความโกรธน้อยลงในเสียงของเธอในขณะนี้กว่ามีแล้ว
"จะเห็นคุณ" เขาตอบ "แต่ถ้าคุณต้องการให้ฉันไปฉันจะ."
เธอมองที่เขาและเขามองกลับมาที่เธอ สายตาก็ยิ่ง พวกเขาเท่ากับ
สุดท้ายที่เธอพูด "ฉันมักจะรู้ว่าผมกำลังจะไปกับไดกิ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าคุณต้องทำแบบที่คุณคิดว่า. "
"ผมไม่ได้ต้องการให้คุณได้รับบาดเจ็บ."
"เพียงเพราะมันเกิดขึ้นในวันนี้ไม่ได้หมายความว่ามันจะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ ใครจะรู้? บางทีเราจะชนะคุณและส่วนที่เหลือของ Rakuzan ลงในพื้นดินในช่วงการแข่งขันฟุตบอลฤดูหนาว. "
"คุณสุจริตเชื่อว่า?" เขาถามว่าเสียงของเขาแสดงความสงสัยอย่างจริงจังของเขาคำพูดของเธอ
"ฉันทำและคุณจะรู้ว่า."
มีหยุดได้และแล้วเขาก็ยิ้ม "แล้วฉันหวังว่าจะได้พบคุณในฤดูหนาวถ้วย Satsuki."
เขาหันจะเดินออกไป
"รอ."
เขาหยุด
"ผมต้องถามคุณนี้ Seijirou."
เขาหันไปหาเธอและพยักหน้า
"คุณ รักฉัน? "
และครั้งที่สองที่เธอเห็นอะไรบางอย่างที่เธอไม่เคยเห็นในตัวเขาก่อน แฟลชจากความกลัวที่ไม่รู้จักและความวุ่นวายภายในที่ดี
จากนั้นสายตาของเขากลายเป็นแข็งอีกครั้ง
"ไม่ใช่"
แต่มันเป็นเรื่องโกหก โกหกเชื่อ แต่เรื่องโกหกทั้งหมดเดียวกัน
"ผมรักคุณ." เธอกล่าวว่าดังพอเพียงเพื่อให้เขาสามารถได้ยินมัน
เขาจ้องที่เธอ เธอหันจะเดินออกไป
"รอ."
เธอหันกลับไปหาเขา
"ฉันขอโทษ สำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาที่ Teikou. "
"คุณได้รับการอภัยโทษแล้ว Seijirou."
จากนั้นเขาก็หันหลังกลับและเดินออกไป
มันเป็นเพียงเมื่อเธอกลับมาถึงบ้านที่เธอเห็นชิ้นส่วนของกระดาษในกระเป๋าของเธอ
คุณได้เป็นอย่างดีวันนี้ สมเด็จพระราชินีของฉัน
ฉันคิดถึงเธอ
"โอ้ Seijirou คุณหลอก ฉันคิดถึงคุณมากเกินไป. "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โมโมอิ ได้รู้จัก seijirou ตั้งแต่ปฐมวัย
เธอ จำวันแรกที่เธอเจอเขา เหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
มันได้พัก เธอกับไดกิที่ดูเหมือนจะไม่ชอบมัน ทันใดนั้นก็มีเด็กมาเพื่อพวกเขา .
" มาเล่นกับฉัน "
ทั้งซัทสึกิไดกิได้เชื่อฟังคำสั่งและ .
เขาได้เริ่มเกมพระราชาและพระราชินีกับตัวเองเป็นกษัตริย์ เขาปกครองจากด้านบนของภาพนิ่งคู่เขาคว้าข้อมือซัตสึกิ . " ราชินี "
" ทำไม ? " เธอถามอยู่ข้างหลัง กับ ไดกิ แต่เขาก็เริ่มคุยไม่กี่ของเด็กคนอื่น ๆ .
เค้ามองเธอ " มาเป็นราชินีของข้า ? "
เธอหันมามองไดกิ แล้วให้ฟุ้งซ่าน แล้วเธอก็หันหลังให้เขา " ฉันจะเป็นราชินีของท่าน แต่ไดจังเป็นอัศวิน โอเค ? "

" ตกลง ปีผ่าน ในโรงเรียนเกรดไดกิยังอัศวินและซื่อสัตย์กับ ซัตสึกิ seijirou ของราชินี และ กษัตริย์
เมื่อทั้งสองได้เล่นบาส ซาซึกิเริ่มของเธอทักษะการรวบรวมข้อมูล .
วันหนึ่งขณะรอ seijirou ไดกิตะโกนใส่เธอ มีบางอย่างกวนใจเขา และในเมื่อเธอผิด เขาจะเอาความโกรธของเขากับเธอ เธอเริ่มร้องไห้เมื่อ
จู่ๆก็รู้สึกมือบนบ่าของเธอ" ปล่อยเธอไว้คนเดียว ไดกิ "
" นี่ไม่ใช่ธุรกิจของคุณ Akashi "
" ตอนนี้ " เขาคว้าซัตสึกิบ่าและ steered ของเธอทันที ไดกิตะโกนใส่พวกเขา แต่ seijirou แนะนำเธอหนีไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่เขาสามารถ
เมื่อพวกเขาอยู่ไกล เขายื่นทิชชู . เธอเช็ดที่ตาของเธอให้เร็วที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ เขานั่งข้างๆเธอ

และมันเป็นการปลอบใจteikou เป็นโรงเรียนที่ดีมีทีมบาสเกตบอลยอดเยี่ยม .
มันก็ยากที่จะเชื่อว่าเธอเกือบจะไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของมัน .
seijirou ได้ต่อสู้มาเป็นเวลานานกับโค้ชจนเขาให้ซัทซึกินั่งผ่านกี่มาตรฐาน seijirou อยู่ข้างหน้าของมากของผู้เล่น และเสี่ยง ไดกิก็เช่นกัน ภายในไม่กี่สัปดาห์ พวกเขาทั้งสองได้พบวิธีการของพวกเขาลงในข้อความแรก