I cried during this. I rarely cry,

I cried during this. I rarely cry, because everyone knows me as the "tough one" but honestly, I'm not as tough as it may seem. I'm only 11 years old, so I may seem careless but I'm really not. When my Nana passed away, I acted like I didn't care, but when I was alone I burst into tears. I think I'm just afraid to cry in front of people because I'm embarrassed. But, really there is no need to be embarrassed for crying. Everyone gets sad, and it's just what humans do

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ข้าในระหว่างนี้ ฉันไม่ค่อยร้องไห้ เนื่องจากทุกคนรู้ว่าฉัน เป็น "คนยาก" แต่เถรตรง ฉันไม่ยากเพราะอาจดูเหมือน ฉันเพียง 11 ปี ฉันอาจดูเหมือนสะเพร่า แต่ฉันจริง ๆ ไม่ นานาของฉันผ่านไป ฉันดำเนินเหมือนฉันไม่ดูแล แต่เมื่อผม คนเดียวผมออกมาเป็นน้ำตา ฉันคิดว่า ฉันกลัวน้ำตาหน้าคน เพราะฉันอาย แต่ จริง ๆ ไม่จำเป็นต้องอายสำหรับร้องไห้ ทุกคนจะเศร้า และเป็นเพียงสิ่งมนุษย์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันร้องไห้ในช่วงนี้ ผมไม่ค่อยร้องไห้เพราะทุกคนรู้จักผมในฐานะ "หนึ่งยาก" แต่อย่างสุจริตฉันไม่ได้ยากอย่างที่มันอาจจะดูเหมือน ฉันก็แค่ 11 ปีดังนั้นฉันอาจจะดูเหมือนเป็นความประมาท แต่ฉันมันไม่ เมื่อนานาของฉันผ่านไปผมทำหน้าที่เหมือนที่ผมไม่ได้ดูแล แต่เมื่อผมเป็นคนเดียวที่ฉันออกมาเป็นน้ำตา ฉันคิดว่าฉันแค่กลัวที่จะร้องไห้ต่อหน้าคนเพราะผมอาย แต่จริงๆมีความจำเป็นที่จะต้องอายร้องไห้ไม่มี ทุกคนได้รับเศร้าและมันเป็นเพียงสิ่งที่มนุษย์ทำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมร้องไห้ในช่วงนี้ ผมแทบร้องไห้ เพราะทุกคนรู้ว่าฉันเป็น " เหนียว " จริงๆแล้ว ผมไม่ได้เป็นยากอย่างที่มันอาจจะดูเหมือน ผมอายุ 11 ปี ฉันอาจจะดูเหมือนประมาทแต่ผมไม่ได้จริงๆ เมื่อนานะของฉันจากไป ฉันทำเป็นไม่แคร์ แต่เมื่อผมอยู่คนเดียวผมน้ำตาร่วงเผาะ ฉันคิดว่า ฉันกำลังกลัวที่จะร้องไห้ต่อหน้าคนอื่น เพราะผมอาย แต่ จริงๆไม่ต้องอายที่ร้องไห้ ทุกคนเสียใจ และมันก็แค่สิ่งที่มนุษย์ทำ