s there any hope for Venice? Popula

s there any hope for Venice? Popular wisdom currently seems to think not. To the looming environmental disaster created among the islands of the northern Adriatic lagoon by global warming is added a more visibly man-made menace in the shape of giant cruise ships. The complement of passengers and crew adds up, on the biggest vessels, to some 4,000 souls and the standard height above the waterline dwarfs the grandest Venetian buildings such as the Palazzo Ducale, St Mark’s Basilica and the incomparable eyecatcher formed by Santa Maria della Salute. A skyline sublimely punctuated by the campanili of the city churches, with a backdrop of snow-covered Dolomites visible behind them at certain seasons, is thus arrogantly reduced to a footnote by these floating ziggurats, whose backwash troubles both the frail substructure of the built environment and the broader ecosystem of the surrounding lagoon.

The situation is scarcely improved by prolonged delays in completing the installation of flood defences designed to rescue Venice from those very same waters its doges used symbolically to wed on Ascension Day. A wider economic crisis in Italy has added to the sense of imminent catastrophe, but so too has the bureaucratic obstructiveness endemic in Italian public life. Not a little is contributed to the brew by the Venetians themselves, loudly complaining of the impact of that very same mass tourism which they have so recklessly encouraged.

Some sort of salvation might yet be guaranteed by the simple expedient of encouraging people to settle – or re-settle – within the city’s confines. Most of its working life is carried on by commuters living on the mainland and too much of the housing stock is passing into the hands of absentee landlords and the holiday rental market. The number of useful shops, butcher, baker, ironmonger, confectioner, etc, on which the survival of small urban communities depends has fallen drastically during recent decades, and there are far fewer of those small businesses dealing in different kinds of gadgetry, light domestic technology or mechanical repairs which were once such a notable feature of an Italian city.

A resident population nevertheless contrives to endure in theme-park Venice. There are still schools, hospitals, newsagents, supermarkets and bars. A public space like Campo Santa Margherita boasts a café culture which is not exclusively made up of foreign visitors, while a working echelon still finds a home in Cannaregio and the northern fringes of the city. In The Politics of Washing Polly Coles evokes the dogged practicalities and quotidian rhythms of existence among this dedicated minority. An English teacher with an Italian violin-maker as her partner, she spent a year living in Venice, a short enough spell but one in which she and her surroundings developed a significant mutual sympathy. Her book’s title reflects the impact of that forced intimacy characterizing Venetian domestic arrangements. “Windows are bringing out the worst in me”, she concludes after several weeks of pegging out laundry on a perilous fourth-floor clothes line have broken down her instinctive discretion. Whether watched or ignored by her neighbours – the “ancient tortoise” drying a single sock, saturnine Signora Zambon nursing a passion for the David Austin roses she will never grow, the young man in shorts in the opposite bedroom or the notional lurker behind net curtains of wondrous opacity – Coles is gradually absorbed by that peculiar Venetian dynamic whose tensions are sprung by an unassuaged need for space and separation.

Coles’s Venice is emphatically unromantic, its beauties accidental. In the Venetian religious calendar she clutches eagerly at the deeper significance of the November pilgrimage across the pontoon bridge to the Salute to commemorate the plague of 1630. During the same month, however, on the feast of San Martino, when cake shops traditionally sell little pastry cut-outs of the soldier saint and children roam the streets banging tins and saucepans in quest of sweets or fruit, she detects the ominous intrusion of American-style Halloween trick-or-treating. Venice, as she rightly notes elsewhere, has always been a frontier town, a first port of call for exotic incomers. Is this festive culture clash merely an indication of the Adriatic cosmopolis sloughing yet another skin or should we be genuinely alarmed?

No book as thoughtful, perceptive and humane on Venice considered simply in terms of a living community has appeared since William Dean Howells wrote his Venetian Life in 1866. The place, Coles reminds us, is not merely part of contemporary Italy, with its sclerotic institutions and burgeoning xenophobia, but must also absorb the impacted anxieties and frustrations of a wider Europe. Between learning to row the type of Venetian boat called a sandalo and the rather easier business of crossing the chasm of intimacy between tu and lei, the Italian second-person modes of address, she herself acquires something of the courage and passion of those who continue to uphold the authenticity of the living city. “Taking the lived-in, day-to-day Venice as a model”, she asks, “might it be possible to refigure the way our culture thinks about both the trajectories of individual lives and of society as a whole?” This closing vision of the place as a redemptive modern paradigm is distinctly persuasive. Polly Coles’s news on the Rialto offers us a practical course in the art of urban survival.

Jonathan Keates’s books include Handel, 2008, The Siege of Venice, 2005, and the novel, Smile Please, 2000. Most recently, he is the author of The Portable Paradise, 2010, and Robert Browning, 2012.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มี s ใด ๆ หวังในเวนิส ภูมิปัญญานิยมดูเหมือนจะ คิดว่า ไม่อยู่ เพื่อสร้างหมู่เกาะของลากูนยติเหนือภาวะภัยสิ่งแวดล้อมปรากฏว่า เป็นภัยคุกคามต่อมนุษย์สร้างขึ้นมากกว่าระยะในรูปร่างของเรือล่องเรือยักษ์ เพิ่ม ส่วนเติมเต็มของผู้โดยสารและลูกเรือบนเรือที่ใหญ่ที่สุด 4 บาง000 วิญญาณและความสูงมาตรฐานข้างต้นแคระ waterline อาคาร Venetian บรรยากาศ Ducale พาลาซโซ เซนต์มาร์ และ eyecatcher ไม่เกิดโดยซานตามาเรียเดลลาซาลูท ฟ้า sublimely punctuated โดย campanili ของโบสถ์เมือง กับฉากหลังของหิมะที่ปกคลุม Dolomites เห็นเบื้องหลังในบางฤดูกาล จะทำ arrogantly ลดลงเป็นเชิงอรรถ โดยเหล่านี้ลอย ziggurats, backwash troubles substructure frail สร้างสภาพแวดล้อมและระบบนิเวศของทะเลสาบบริเวณกว้างทั้งนั้น

สถานการณ์จะดีขึ้น โดยความล่าช้านานดำเนิน doges ที่ใช้แต่งในวันเสด็จขึ้นสู่สวรรค์โดยการติดตั้ง defences น้ำท่วมที่ออกแบบมาเพื่อช่วยเหลือเวนิสจากน้ำนั้นเหมือนกันมากแทบ กว้างกว่าเศรษฐกิจวิกฤตในอิตาลีได้เพิ่มความรู้สึกแผ่นดินไหวพายุฝนฟ้าคะนอง แต่เพื่อให้มี obstructiveness ราชการยุงในอิตาลีเกินไป ไม่น้อยเป็นส่วน brew โดย Venetians เอง บ่นดังผลกระทบของการท่องเที่ยวโดยรวมที่เดียวกันมากซึ่งพวกเขาดังนั้น recklessly ได้สนับสนุนให้ได้

ยังอาจรับประกันบางจัดเรียงของความรอด โดยสะดวกง่ายคนรอบ ชำระ – หรือตั้งถิ่น ฐานใหม่ – ภายในขอบเขตของเมืองได้ ส่วนใหญ่ของชีวิตการทำงานจะดำเนิน โดยผู้ที่อาศัยอยู่บนแผ่นดินใหญ่ และมากเกินไปของหุ้นที่อยู่อาศัยที่จะผ่านไปมัดผู้ออกเสียงเลือกและตลาดให้เช่าวันหยุด จำนวนร้านอาหารที่มีประโยชน์ เขียง เบเกอร์ ironmonger, confectioner ฯลฯ ความอยู่รอดของชุมชนเมืองขนาดเล็กขึ้นอยู่ได้ลดลงอย่างรวดเร็วในช่วงทศวรรษที่ผ่านมาล่าสุด และมีน้อยมากของธุรกิจขนาดเล็กผู้จัดการชนิดต่าง ๆ ของเครื่องมือมาร์ทโฟน เทคโนโลยีภายในประเทศอ่อน หรือซ่อมแซมเครื่องจักรกลซึ่งมีคุณลักษณะดังกล่าวโดดเด่นการเมืองอิตาลีครั้ง

แต่ contrives ประชากรอยู่ทนในเวนิสสวน ยังมีโรงเรียน โรงพยาบาล ต็ว ซูเปอร์มาร์เก็ต และบาร์ พื้นที่สาธารณะเช่นบรรดาซานตามาร์เกริตาแห่งวัฒนธรรม café ซึ่งไม่เฉพาะทำค่าของเงินตรา ขณะ echelon ทำงานยังพบบ้านในกานนาเรจีและชานเมืองเหนือ ในเมืองของซักผ้าพอลลี่ท่อง evokes dogged practicalities และแบบของการดำรงอยู่ในหมู่ชนกลุ่มน้อยนี้ทุ่มเท quotidian เป็นภาษาอังกฤษครูกับไวโอลิน-maker ที่อิตาลีเป็นพันธมิตรของเธอ เธอใช้เวลาหนึ่งปีที่อาศัยอยู่ในเวนิส สะกดสั้น ๆ พอ แต่หนึ่งที่เธอและสภาพแวดล้อมของเธอพัฒนาความเห็นใจซึ่งกันและกันอย่างมีนัยสำคัญ ชื่อเรื่องของหนังสือของเธอสะท้อนให้เห็นถึงผลกระทบของที่บังคับการกำหนดลักษณะการจัดเรียงในประเทศเวเนเชียนเป็นกันเอง "Windows จะนำออกร้ายในตัวฉัน" เธอสรุปหลังจากหลายสัปดาห์ของโยงออกซักบรรทัดเสื้อผ้าสี่ชั้นว่ามีแบ่งพิจารณาภาวะบอบบางของเธอ ดู หรือละเว้น โดยเพื่อนของเธอ – "โบราณเต่า" แห้งถุงเท้าแบบเดียว Signora Zambon saturnine พยาบาลหลงกุหลาบ David Austin เธอจะไม่เจริญเติบโต หนุ่มในกางเกงขาสั้นในห้องนอนตรงกันข้ามหรือ lurker ประจำชาติอยู่เบื้องหลังม่านสุทธิของอันตระการตาทึบ – ท่องจะค่อย ๆ ดูดซึม โดยไดนามิกเวเนเชี่ยนที่แปลกประหลาดที่ตึงเครียดจะผุดตามต้องการ unassuaged และการแยก

ท่องของเวนิสเป็นกึกก้อง unromantic ความสวยงามโดยไม่ตั้งใจ ในปฏิทินศาสนาเวเนเชี่ยน เธอ clutches กระหายที่สำคัญลึกซึ้งของแสวงบุญพฤศจิกายนข้ามสะพานโป๊ะพนมที่ระลึกกาฬโรค 1630 ในช่วงเดือนเดียวกัน อย่างไรก็ตาม ในงานเลี้ยงของซานมาร์ติโน เมื่อเค้กร้านขายขนมเล็ก ๆ ซึ่ง ตัดลึกหนาบางของเซนต์ทหารและเด็กเดินเตร่ถนนพวกกระป๋องและ saucepans in quest of ขนมหรือผลไม้ เธอตรวจพบบุกรุกดคิลของทริกออร์ทรีตอเมริกันสไตล์ฮาโลวีน เวนิส เป็นเธอบันทึกเรื่องอื่น เสมอแล้วเมืองชายแดน การโทรของพอร์ตแรกสำหรับ incomers ที่แปลกใหม่ ปะทะวัฒนธรรมเทศกาลนี้เป็นเพียงการบ่งชี้ cosmopolis ยติ sloughing ผิวอีก หรือเราควรจะจริงใจตื่นตระหนก

ไม่หนังสือเด่น ตาต่ำ และมนุษยธรรมในเวนิสที่ถือว่าในชุมชนอยู่อาศัยก็ได้ปรากฏตั้งแต่ William Dean Howells เขียนชีวิต Venetian 1866 สถานที่ ท่องนึก ไม่ใช่เพียงส่วนของอิตาลีร่วมสมัย สถาบัน sclerotic และลัทธิ xenophobia แต่ต้องดูดซับยังวิตกกังวลในช่วงคุดและอธิบายของยุโรปกว้าง ระหว่างเรียนแถวชนิดของเรือที่เวเนเชียนเรียกว่าเป็น sandalo และข้าม chasm โรแมนติคระหว่าง tu และช็อปลี โหมดสองคนอิตาลีที่อยู่ ธุรกิจค่อนข้างง่าย ตัวเขาเองได้ฝึกฝนความกล้าบางอย่างและความรักที่ยังคงจรรโลงความถูกต้องของอยู่อาศัย "เวนิสอาศัยอยู่ใน แต่ละวันเป็นรูปแบบการ" เธอถาม "อาจสามารถ refigure ทางวัฒนธรรมของเราคิดว่า เกี่ยวกับทั้งสอง trajectories ของแต่ละชีวิต และสังคมโดยรวม"วิสัยทัศน์ของสถานที่เป็นกระบวนทัศน์แห่งการไถ่ถอนปิดบัญชีนี้ได้ persuasive อย่างเห็นได้ชัด ข่าวพอลลีท่องเรียลโทมีเราหลักสูตรปฏิบัติในศิลปะของการอยู่รอดเมือง

Jonathan Keates หนังสือรวมด้วย ปี 2008 การปิดล้อมของเวนิส ปี 2005 นวนิยาย ยิ้มโปรด 2000 ล่าสุด เขาเป็นผู้พกพาราไดซ์ 2010 และโรเบิร์ตเกิดสีน้ำตาล 2012

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

s ยังมีความหวังสำหรับเวนิส ภูมิปัญญาชาวบ้าน ในขณะนี้ดูเหมือนจะไม่คิด เพื่อสร้างสิ่งแวดล้อมภัยพิบัติ looming ในหมู่เกาะของทะเลสาบเวนิสทางตอนเหนือของภาวะโลกร้อนที่มนุษย์สร้างขึ้นเพิ่มมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ตัวในรูปของเรือสำราญขนาดยักษ์ ส่วนเติมเต็มของผู้โดยสารและลูกเรือเพิ่มขึ้นบนเรือใหญ่ บาง 4000 คนและมาตรฐานความสูงเหนือตลิ่งดาวแคระยิ่งใหญ่เวเนเชียนอาคารเช่น Palazzo Ducale , มหาวิหารเซนต์มาร์กและ eyecatcher หาที่เปรียบมิได้ที่เกิดจาก ซานตา มาเรีย เดลลา ทำความเคารพ สกายไลน์ยิ่งยวด punctuated โดย campanili ของโบสถ์ในเมืองที่มีฉากหลังของหิมะครอบคลุม Dolomites ที่มองเห็นด้านหลังในบางฤดูกาลจึงเต๊ะลดลงเชิงอรรถโดยเหล่านี้ลอยซิกกูแรตซึ่งการล้างย้อนปัญหาทั้งเปราะบางของของสภาพแวดล้อมที่สร้างขึ้นและกว้างขึ้น ระบบนิเวศของทะเลสาบรอบๆ

สถานการณ์จะดีขึ้น โดยจากความล่าช้าในการติดตั้งที่ออกแบบมาเพื่อช่วยป้องกันน้ำท่วมที่เวนิสจากเดียวกันมากของน้ำ doges ใช้สัญลักษณ์ที่จะแต่งงานบนสวรรค์ วัน ประเด็นวิกฤตเศรษฐกิจอิตาลีได้เพิ่มความรู้สึกของหายนะครับ แต่ก็มีข้าราชการการกีดขวางถิ่นในชีวิตสาธารณะของอิตาลีไม่ใช่น้อย ส่วนการชงโดย venetians ตัวเองเสียงดัง บ่น ของผลกระทบของมวลเดียวกันมากว่า การท่องเที่ยว ซึ่งพวกเขาได้อย่างใจ

บางจัดเรียงของความรอด อาจยัง จะรับประกัน โดยสมควรให้ประชาชนตัดสินใจง่ายและจ่ายหรือ re –ภายในขอบเขตของเมืองที่สุดของชีวิตการทำงานของมันเป็นดำเนินการโดยผู้โดยสารที่อยู่บนแผ่นดินใหญ่และมากเกินไปของหุ้นที่อยู่อาศัยผ่านเข้าไปในมือของเจ้าของบ้านที่ขาดและวันหยุดเช่าตลาด จำนวนร้านค้า , เขียง , Baker , พ่อค้าขายเครื่องเหล็กที่ใช้ในบ้านและสวนลูกกวาด ฯลฯ ประโยชน์ , ซึ่งการอยู่รอดของชุมชนเมืองขนาดเล็กขึ้นอยู่ได้ลดลงอย่างรวดเร็วในช่วงทศวรรษที่ผ่านมาและมีไกลน้อยกว่าบรรดาธุรกิจขนาดเล็กจัดการในประเภทที่แตกต่างกันของแสงประดิษฐ์ , เทคโนโลยีภายในประเทศ หรือซ่อมแซมเครื่องจักรกล ซึ่งเคยเป็นคุณสมบัติเด่นของเมืองอิตาลี

มีประชากรอาศัยอยู่แต่วางแผนที่จะอดทนในสวนสาธารณะเมืองเวนิส ยังมีโรงเรียน โรงพยาบาล newsagents ซุปเปอร์มาร์เก็ต และบาร์พื้นที่สาธารณะเช่น Campo Santa Margherita มีคาเฟ่วัฒนธรรม ซึ่งไม่ใช่เฉพาะขึ้นของนักท่องเที่ยวต่างชาติ ในขณะที่ยังคงสามารถทำงานได้อยู่ในขอบคันนาเรจิโอ และทางตอนเหนือของเมือง ในการเมืองของการซักผ้า พอลลี่ โคล ความพากเพียรและจังหวะของชีวิตมากกว่าเป็นประจำโดยเฉพาะชนกลุ่มน้อยครูภาษาอังกฤษกับไวโอลินอิตาเลียนเป็นคู่หูของเธอ เธอใช้เวลาหนึ่งปีที่อาศัยอยู่ในเวนิส , สั้น ๆพอสะกด แต่หนึ่งในสิ่งที่เธอและสภาพแวดล้อมการพัฒนาที่สำคัญร่วมกันอย่างเห็นใจ ชื่อหนังสือของเธอก็สะท้อนผลกระทบของลักษณะที่บังคับให้ความใกล้ชิด Venetian ภายในประเทศการจัดเรียง " หน้าต่างจะนำออกที่เลวร้ายที่สุดในตัวผม "เธอจบหลังจากหลายสัปดาห์ของอรชรออกไปซักผ้าในพื้นอันตรายที่สี่ราวตากผ้าได้หักลงดุลยพินิจของเธอเป็นไปตามสัญชาตญาณ ไม่ว่าจะดูหนังหรือละเว้นโดยเพื่อนบ้านของเธอและ " โบราณเต่า " ถุงเท้าเดียวแห้ง เซื่องซึมมาดาม zambon พยาบาลความชื่นชอบเดวิดออสตินกุหลาบ เธอจะไม่มีวันเติบโตชายหนุ่มในกางเกงขาสั้นในห้องนอนตรงข้ามหรือสัญญา lurker หลังม่านทึบ –สุทธิมหัศจรรย์โคล จะค่อย ๆดูดซึมโดยเฉพาะเวนิสแบบไดนามิกที่มีความตึงเครียดจะเกิดขึ้นโดยต้อง unassuaged สำหรับพื้นที่และการแยก

โคลของเวนิสกึกก้องเฉื่อยชาของความงามจากอุบัติเหตุในเวนิส เธอกำมือศาสนาปฏิทิน สุดที่ลึกความสำคัญของเดือนพฤศจิกายน ธุดงค์ข้ามโป๊ะสะพานไปไหว้เพื่อระลึกถึงโรค 1630 . ในช่วงเดือนเดียวกัน อย่างไรก็ตาม ในงานเลี้ยงของ San Martino ,เมื่อร้านเค้กผ้าขายตัดขนมเล็ก ๆลึกหนาบางของทหาร และเด็กเร่ร่อนข้างถนน กับ นักบุญ และกระป๋อง saucepans ในการแสวงหาของขนมหรือผลไม้ ก็สามารถตรวจจับการบุกรุกลางร้ายของฮาโลวีนสไตล์อเมริกันเคล็ดลับหรือรักษา เวนิส เป็นเธอได้บันทึกอื่น ๆ ได้เสมอ ชายแดนเมืองพอร์ตแรกของการโทรสำหรับ incomers ที่แปลกใหม่นี่เป็นเทศกาลวัฒนธรรมการปะทะเพียงข้อบ่งชี้ของเวนิสคอ มโพลิสลอกคราบอีก ผิวหนัง หรือ เราควรจะตกใจอย่างแท้จริง ?

ไม่มีหนังสืออย่างสุขุม ฉลาดเฉลียวและมนุษยธรรมในเวนิสถือเป็นเพียงแค่ในแง่ของการใช้ชีวิตของชุมชนมาแล้วตั้งแต่คณบดี Howells วิลเลียมเขียนชีวิตของเขาในเมืองเวนิส 1866 . สถานที่ โคล เตือนเรา , ไม่ได้เป็นเพียงส่วนหนึ่งของอิตาลีในปัจจุบันของสถาบันและ burgeoning : แผลเป็นเด็นตีนอาการกลัวคนแปลกหน้า แต่ยังต้องรับผลกระทบความกังวลและผิดหวังของยุโรปในวงกว้าง ระหว่างเรียน แถวประเภทของเวนิสเรือเรียกว่า sandalo และค่อนข้างง่ายธุรกิจข้ามเหวของความใกล้ชิดระหว่างเฉิงตู เล่ย คนที่สองชาวอิตาลีโหมดที่อยู่เธอมีบางอย่างของความกล้าหาญและความรักของผู้ที่ยังคงรักษาความถูกต้องของชีวิตเมือง " การใช้ชีวิตในแต่ละวันของเวนิสเป็นนางแบบ " เธอถาม " มันอาจเป็นไปได้ที่จะ refigure ทางวัฒนธรรมของเราคิดเกี่ยวกับทั้งวิถีชีวิตของบุคคลและของสังคมโดยรวม ?" นี่ปิดวิสัยทัศน์ของสถานที่เป็น redemptive ทันสมัยกระบวนทัศน์เป็นอย่างชัดเจนประทับ คือ พอลลี่ โคล ข่าวเกี่ยวกับ Rialto ให้เราปฏิบัติในหลักสูตรศิลปะของการอยู่รอดในเมือง . หนังสือ

โจนาธาน คีเทสรวมถึงแฮนเดิล , 2008 , การล้อมเมืองเวนิส , 2005 , นวนิยาย , กรุณา , 2000 เมื่อเร็วๆ นี้ เขาเป็นผู้เขียนของพกพา พาราไดซ์ 2010 , โรเบิร์ตบราวนิ่ง , 2012 .