ART iT: I've been thinking about ph

ART iT: I've been thinking about photography recently, so in preparing to meet you I was struck by your use of sculpture as a reproductive medium, both in the way that you replicate existing spaces such as your New York apartment, and in the way that you revisit works serially across a number of years or different situations. How do you understand your use of sculpture, and do you ever think of what you do as something like working with images?

RT: Actually, when I started making art I was more of a photographer, and then I gradually moved away from photography. In terms of how I approach images, or the lack of images, I want for the image to always be changing. Many of my colleagues and I talk about art in terms of cinema, and in a similar sense the discussion of Relational Aesthetics has to do with the idea that images are always present even if they are not apparent. So when we work, we think cinematically: we think about scenarios and certain moments - not about narrative.
I am wary about fixing the image partly because then the experience of the work also becomes fixed, and I always want the experience to be continuous and evolving based on the positions of the viewers, so that the viewers always bring their own constructions into the work. Each viewer approaches it differently and each walks away with a different memory.
But because the scenario is a kind of moving scene, there has to be some kind of frame, and so I use space, or architecture, or even just a piece of wood, as a kind of frame or platform for the scenario to happen. Now of course if you stood somewhere within that spatial relationship you could frame things and see pictures, but ideally I try not to fix things, and that has to do again with the relationship of the viewers to time and space and all these other questions which I think have been quite important and constantly recur in my work.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ศิลปะมัน: ฉันได้คิดเกี่ยวกับการถ่ายภาพล่าสุด ดังนั้นในการเตรียมการเพื่อตอบสนองคุณ ฉันหลงการใช้ประติมากรรมเป็นสื่อสืบพันธุ์ ทั้งในแบบ ที่คุณจำลองอยู่ปลอดเช่นอพาร์ทเมนท์นิวยอร์กของคุณ และแบบ ว่า บราว์ทำงาน serially ข้ามจำนวนปีหรือสถานการณ์ต่าง ๆ วิธีทำความเข้าใจการใช้ประติมากรรม และคุณเคยคิดว่าสิ่งที่คุณทำเป็นสิ่งที่ต้องทำงานกับรูปภาพRT: จริง เมื่อผมเริ่มทำงานศิลปะ ผมเป็นช่างภาพขึ้นไป แล้วจากนั้น ผมค่อย ๆ ย้ายจากการถ่ายภาพ ในวิธีฉันเข้ารูป หรือไม่มีภาพ ฉันต้องสำหรับรูปภาพจะเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ของเพื่อนร่วมงานของฉันฉันพูดคุยเกี่ยวกับศิลปะในโรงภาพยนตร์ และในความรู้สึกคล้าย การสนทนาเชิงสุนทรียศาสตร์ได้กับความคิดที่มักมีภาพนำเสนอแม้ว่าจะไม่ชัด ดังนั้นเมื่อเราทำงาน เราคิดว่า cinematically: เราคิดเกี่ยวกับสถานการณ์และบางช่วงเวลา - ไม่เกี่ยวกับเล่าเรื่อง ผมระมัดระวังเกี่ยวกับการแก้ไขรูปภาพเพียงบางส่วนเพราะ แล้วประสบการณ์ของงานยังกลายเป็น ถาวร และเสมอต้องประสบการณ์ต่อเนื่อง และพัฒนาขึ้นอยู่กับตำแหน่งของผู้ชม เพื่อให้ผู้ชมที่นำมาก่อสร้างของตนเองในการทำงาน ตัวแสดงแต่ละใกล้จะแตกต่างกัน และแต่ละเดินเก็บความจำอื่น แต่เนื่องจากสถานการณ์ ของฉากเคลื่อนไหว จะต้องบางชนิดของเฟรมมี และเพื่อให้ ใช้ พื้นที่ หรือสถาปัตยกรรม หรือแม้แต่เพียงชิ้นส่วนของไม้ เป็นแบบกรอบหรือแพลตฟอร์มสำหรับสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้น ตอนนี้แน่นอนถ้าคุณยืนอยู่ภายในความสัมพันธ์นั้นพื้นที่ คุณสามารถกรอบกิจกรรม และดูรูปภาพ แต่ดาวพยายามไม่แก้ไขสิ่ง และที่มีการทำอีกครั้งกับความสัมพันธ์ของผู้ชมกับเวลา และพื้นที่ทั้งหมดอื่น ๆ คำถามเหล่านี้ ซึ่งคิดว่า มีความสำคัญมาก และเกิดขึ้นตลอดเวลาในการทำงานของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ศิลปะ : ฉันคิดเกี่ยวกับการถ่ายภาพเมื่อเร็ว ๆนี้ดังนั้นในการเตรียมเพื่อตอบสนองคุณ ฉันได้รับการหลงโดยการใช้ประติมากรรมเป็นสื่อการสืบพันธุ์ทั้งในทางที่คุณทำซ้ำที่มีอยู่เป็นเช่นอพาร์ทเม้นนิวยอร์กของคุณและในทางที่คุณได้กลับมาทำงานเป็นจำนวนปี หรือในสถานการณ์ที่แตกต่างกัน แล้วคุณเข้าใจการใช้งานของประติมากรรมและคุณเคยคิดว่าคุณเป็นบางอย่างเช่นการทำงานกับรูปภาพ

RT : จริงๆแล้ว เมื่อผมเริ่มทำงานศิลปะผมเป็นช่างภาพ แล้วผมก็ค่อย ๆห่างจากการถ่ายภาพ ในแง่ของวิธีที่ผมใช้ภาพหรือขาดของภาพที่ฉันต้องการสำหรับภาพที่จะเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา หลายเพื่อนของฉันและฉันพูดคุยเกี่ยวกับศิลปะในแง่ของหนังและในความรู้สึกที่คล้ายกัน การสนทนาของสุนทรียศาสตร์สัมพันธ์ได้จะทำอย่างไรกับความคิดว่าภาพอยู่เสมอ แม้ว่าพวกเขาจะไม่แจ่มแจ้ง ดังนั้น เมื่อเราทำงาน เราก็คิดว่า cinematically : เราคิดเกี่ยวกับสถานการณ์และช่วงเวลาบางอย่าง - ไม่ใช่นิยาย
ผมระมัดระวังเกี่ยวกับการแก้ไขภาพบางส่วน เพราะประสบการณ์ของงานก็จะกลายเป็นถาวรและฉันก็ต้องการประสบการณ์อย่างต่อเนื่อง ซึ่งขึ้นอยู่กับตำแหน่งของผู้ชม เพื่อให้ผู้ชมได้เสมอ เอาที่ดินของตนเองลงไปในงาน ดูแต่ละวิธีก็แตกต่างกัน และแต่ละเดินจากไปพร้อมกับความทรงจำที่แตกต่างกัน
แต่เพราะฉาก เป็นฉากที่เคลื่อนไหว มันต้องมีบางชนิดของเฟรมและดังนั้นผมจึงใช้ช่องว่าง หรือสถาปัตยกรรมหรือแม้แต่เพียงเศษไม้ เป็นชนิดของเฟรมหรือแพลตฟอร์มสำหรับสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้น แน่นอนถ้าคุณยืนอยู่ตรงไหนในความสัมพันธ์เชิงพื้นที่คุณสามารถกรอบๆและเห็นภาพแต่ความนึกคิดฉันพยายามที่จะแก้ไขทุกอย่างและที่ต้องทำอีกครั้งกับความสัมพันธ์ของผู้ชมในเวลาและพื้นที่และคำถามอื่น ๆทั้งหมดที่ฉันคิดว่าเป็นสิ่งสำคัญอย่างต่อเนื่องและเกิดขึ้นในงานของฉัน