Hulme (1997; 1999) also argues that

Hulme (1997; 1999) also argues that microfinance institutions virtually never work with the poorest people – i.e., people with mental and physical disabilities, elderly people, street children, destitute people and refugees – and many microfinance institutions have a high proportion of clients who are non-poor, if one takes the official national poverty line as the criterion.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Hulme (1997, 1999) จนที่ สถาบันไมโครไฟแนนซ์ในแทบไม่เคยทำงานกับ คนยากจนที่สุด – เช่น คนพิการทางจิต และทางกายภาพ ผู้สูงอายุ เด็กถนน คนอนาถา และผู้ลี้ ภัย – และไมโครไฟแนนซ์ในหลายสถาบันมีสัดส่วนสูงของลูกค้าที่ไม่ใช่คนจน ถ้าเรานำเส้นความยากจนแห่งชาติอย่างเป็นทางการเป็นเงื่อนไข

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฮัล์ม (1997; 1999) ยังระบุว่าสถาบันการเงินรายย่อยแทบไม่เคยทำงานร่วมกับคนที่ยากจนที่สุด - คือคนที่มีความพิการทางร่างกายและจิตใจ, ผู้สูงอายุ, เด็กข้างถนนคนยากจนและผู้ลี้ภัย - และสถาบันการเงินรายย่อยจำนวนมากมีสัดส่วนที่สูงของลูกค้าที่ จะไม่ยากจนถ้าใครใช้เส้นความยากจนแห่งชาติอย่างเป็นทางการเป็นเกณฑ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฮูล์ม ( 1997 ; 1999 ) ยังระบุว่า สถาบันการเงินแทบไม่เคยทำงานกับคนยากจน ( เช่น คนที่มีจิตใจและร่างกายพิการ ผู้สูงอายุ เด็กเร่ร่อน คนอนาถา และผู้ลี้ภัย ) และสถาบันไมโครไฟแนนซ์มากมีสัดส่วนของลูกค้าที่ไม่ใช่ไม่ดี ถ้าใช้อย่างเป็นทางการเส้นความยากจนแห่งชาติเป็น เกณฑ์