For some years Australians have bee

For some years Australians have been at the cutting edge of the New World of wine as the country has dramatically increased the extent to which it exports both its wines and its winemakers. After dazzling export growth in the 1990s and early 2000s, especially in the good-value, large-volume sector of the market, Australian growers are under increasing pressure from limited water supplies (it’s irrigation that has enabled them to produce such large and consistent crops in hot inland regions) and the industry is at pains to show the world that it can also excel in regionally specific mid-range and fine wines using a broader palette of grape varieties. Plantings of Pinot Gris/Grigio, Viognier and Sauvignon Blanc have all grown as these grapes find increasing favour nationally and internationally, while Italian and Iberian varieties (principally Sangiovese, Nebbiolo and Tempranillo) are proving successful on a much smaller scale. Pinot Noir is also starting to show promise, particularly across the water inTasmania and on Victoria’s Mornington Peninsula.The wine industry is not fundamentally distinguished by history (Australia was one of the vine's later conquests), and certainly not by geography (Australian wine producers are congenital truckers of grapes and blenders of wines), but by its philosophy. ‘Can do’, perhaps best sums up the Australian attitude to wine production.

The wine regions of Australia constitute different departments in one huge wine factory, any one of which may be called upon to deliver a spare part as and when required. Part of the explanation for this lies in the division between winemaking and grape growing as commercial activities - a division even more marked than in California. Typical Australian wine producers buy in most of their grapes and, thanks to the refrigerated transport systems needed in a country as big and as hot as this, may well buy them from several hundred, or even thousand, miles away.

This pragmatism continues through the business of grape processing, as an Australian would call what the French might call vinification. If the winery hasn't enough fermentation tanks, the fruit or juice will simply be stored at low temperatures until there is enough space for the winemaker's carefully controlled fermentation. If the typical French winemaker sees Nature as the driving force and the typical American sees it as a demon to be tamed, their Australian counterparts see themselves as simple processors of farm output. The Australian Wine Research Institute is one of the most admired centres of wine academe in the world and the graduates who use the results of its intensely industry-linked work are taught a healthy respect for science, technology and for what man can achieve when given a free hand. Australians revel in their lack of the sort of restrictions which dictate what a traditional European vine grower must grow and how he or she must do so. They can establish a vineyard anywhere they like (although the availability of water is usually an important determining factor) and indeed the current distribution of vineyards old and new suggests there are undiscovered pockets of suitable vineyard land all over the southern quarter of this vast country.

A few higher tracts of Queensland such as the Granite Belt notwithstanding, viticulture is a southern Australian phenomenon. Most of Australia's vines grow where summers are cool enough to allow some flavour to build up in the grapes before they are so embarrassingly high in sugar that they must be picked lest acids plummet to uncorrectable levels. (Most Australian wines will have some acidification.)

More than 40% of all vines grow in the state of South Australia, a quarter in the state of Victoria and most of the rest in New South Wales - although a disproportionate number of the country’s finest wines are grown in the south-western corner of Western Australia. Australian wine is conventionally divided by these state boundaries (across which strict quarantines may apply such as those designed to keep the phylloxera louse crossing from Victoria into South Australia) but there is a more fundamental divide than this.

A high proportion of Australia's vines are farmed, intensively, on the green oases of the heavily irrigated vineyards of the parched, dusty interior. These districts – Riverland, Murray Darling and Riverina – straddle the boundaries between the three most important wine-producing states. Here Sultana and Muscat Gordo Blanco (the less fine Muscat, of Alexandria, known sometimes as Lexia here) are cultivated in profusion and have been used alternately by the wine and dried fruit industries according to the vagaries of supply and demand. These less distinguished grapes can make useful bulk filler for the wine boxes, or 'casks' as they are known, that have made up the bottom end of the Australian wine market since the 1970s, but considerable acreages of the irrigated areas are also devoted to so-called premium varieties, Chardonnay, Cabernet and Shiraz particularly but by no means exclusively. Australians are adept at transforming this fairly humdrum raw material into a palatable and completely dependable drink, often with the help of oak chips.

But the reputation of Australian wine depends on much more exciting fruit produced in one of the country's more distinguished wine regions (even if that fruit is still often blended between regions so that its provenance can be difficult to determine from the wine label). Britons, who fell deeply in love with Australian wine in the 1990s, became used to seeing on labels the catch-all appellation 'South Eastern Australia' (which conveniently encompasses all wine regions except the relatively limited ones of Western Australia, including the irrigated areas).

These regions are examined in detail separately, but the importance of trucking should not be underestimated. The typical large winery is probably based in South Australia, often in the Barossa, but will buy in grapes from as far afield as Coonawarra, the irrigated interior and possibly even the Hunter Valley in New South Wales. (Conversely, it has been a source of persistent irritation to South Australians that they have long provided so much fruit to bolster the reputations of wineries based in New South Wales.) At the time of writing, the Australian wine industry is dominated by five companies – Accolade Wines (Hardy’s, Banrock Station, Echo Falls, Kumala), Treasury Wine Estates (Lindeman’s, Wolf Blass, Penfolds, Rosemount Estate, Wynns Coonawarra Estate), Australian Vintage (formerly McGuigan Wines), Pernod Ricard (Jacob’s Creek) and Casella Wines (Yellow Tail). Together they account for almost two-thirds of the total Australian wine production and three-quarters of exports.

Australians are not short of energy or sunshine but they are short of water and, in most wine regions, labour. California can at least rely on a substantial Mexican workforce, but the Australian wine industry is thoroughly mechanised, and hand-picking is now relatively rare. Many vineyards are deliberately picked by machine at night in the relentless battle against heat in most areas at harvest time. The campaign tends to continue with deliberate chilling of grapes and must. (Water consumption can be as high in the cellar as in the vineyard.) Oxygen is seen as the other great enemy and protective winemaking has been the norm.

Australians have been avid users of American oak, for ageing whites as well as reds, and the wines' flavours can be so full and exuberant that they stand up well even to less-than-perfectly seasoned wood. The use of French oak has increased considerably in recent years, however, particularly for the more ambitious reds, and Chardonnays are much more refined than they were ten years ago. (Though chips and staves are still common, cheaper alternatives.)

Indeed, it is Australian Chardonnay that has undergone the most dramatic change of late as winemakers have sought to move away from the heavily-oaked , fruit-driven style which fuelled the export boom in the late 1990s, to leaner and fresher wines which can have more in common with white burgundy than any New World stereotype (outdated though that concept is). This enthusiastic response to changing consumer trends in Australia’s largest export markets is testament to the adaptability and open-mindedness that characterises the Australian approach to making wine. It perhaps follows that while the aim of most Australian winemakers so far has been to exhibit the flavour of the fruit from which the wine was made rather than the characteristics of the place (usually places) where it was grown, changes are afoot as consumers seek out wines with more personality. Australia has remarkable geological and climatic diversity which can deliver as broad a spectrum of aromas and flavours as anywhere else in the wine-producing world. It comes as no surprise therefore that small-volume, terroir-focussed wines are increasingly championed.

One final particularly Australian phenomenon is the wine show, effectively an agricultural exhibition held annually in the state capitals and more locally in which panels of carefully chosen, extremely professional judges award medals and trophies to wines entered from all over the country. It is all taken extremely seriously.

See Wine Australia for more information on this region.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บางปี ออสเตรเลียได้ที่ขอบตัดของไวน์โลกใหม่เป็นประเทศได้เพิ่มขอบเขตที่มันส่งออกไวน์ของและ winemakers เป็นอย่างมาก หลังจากการส่งออกเติบโตที่นี่ในปี 1990 และช่วงต้น 2000s โดยเฉพาะอย่างยิ่งในภาคดีค่า ไดรฟ์ ข้อมูลขนาดใหญ่ของตลาด เกษตรกรออสเตรเลียได้ภายใต้การเพิ่มแรงดันจากน้ำจำกัด (ของชลประทานที่ได้เปิดใช้งานการผลิตพืชดังกล่าวมีขนาดใหญ่ และสม่ำเสมอในบริเวณภูมิภาคร้อน) และอุตสาหกรรมที่ปวดเพื่อแสดงโลกที่มันสามารถ excel ในเฉพาะเรื่องเล็ก ๆ และไวน์ที่ใช้องุ่นพันธุ์จานกว้าง Plantings ของไพนอท Gris/Grigio, Viognier และ บลองปกติได้ทั้งหมดเติบโตเป็นองุ่นเหล่านี้หาเพิ่มโปรดปราน ถิ่น อิตาลีและ Iberian พันธุ์ (หลัก Sangiovese, Nebbiolo และ Tempranillo) จะพิสูจน์ให้ประสบความสำเร็จในระดับเล็กมาก Noir ไพนอทยังได้เริ่มต้นการแสดงสัญญา โดยเฉพาะอย่างยิ่งใน inTasmania น้ำ และบนของวิคตอเรียมอร์ Peninsula.The อุตสาหกรรมไวน์จะไม่ความโดดเด่น ด้วยประวัติ (ออสเตรเลียเป็นหนึ่งในของเถาวัลย์ต่อพ่วง), และไม่แน่นอน ตามภูมิศาสตร์ (ผู้ผลิตไวน์ออสเตรเลียเป็น truckers แต่กำเนิดขององุ่นและไวน์ blenders), แต่ โดยปรัชญาของ บางทีส่วน 'ทำได้' ผลรวมค่าทัศนคติที่ออสเตรเลียเพื่อผลิตไวน์ภูมิภาคไวน์ของออสเตรเลียเป็นแผนกหนึ่งใหญ่ไวน์โรงงานผลิต ใดซึ่งอาจจะเรียกการส่งอะไหล่เป็น และ เมื่อจำเป็น ส่วนหนึ่งของคำอธิบายนี้อยู่ในส่วนระหว่าง winemaking และองุ่นเติบโตเป็นกิจกรรมเชิงพาณิชย์ - ส่วนเพิ่มเติมทำเครื่องหมายมากกว่าในแคลิฟอร์เนีย โดยทั่วไปผู้ผลิตไวน์ของออสเตรเลียซื้อเป็นองุ่นของพวกเขา แล้ว ด้วยระบบขนส่งควบคุมอุณหภูมิที่ต้องการในประเทศขนาดใหญ่ และร้อนเช่นนี้ อาจดีซื้อจากหลายร้อย หรือแม้แต่ พัน ห่างPragmatism นี้ยังคงผ่านธุรกิจประมวลผลองุ่น เป็นที่ออสเตรเลียจะเรียกว่าฝรั่งเศสอาจโทร vinification ถ้าไวน์ที่ไม่เพียงพอถังหมัก ผลไม้หรือน้ำผลไม้จะเพียงเก็บที่อุณหภูมิต่ำจนกว่าจะมีเนื้อที่เพียงพอสำหรับของ winemaker หมักควบคุมอย่างระมัดระวัง ถ้า winemaker ฝรั่งเศสทั่วไปเห็นธรรมชาติเป็นแรงผลักดัน และอเมริกันทั่วไปเห็นเป็นปีศาจไปถูก tamed ปราบปรามออสเตรเลียนั้นเองเป็นตัวประมวลผลเรื่องของผลผลิตฟาร์ม สถาบันวิจัยไวน์ออสเตรเลียเป็นหนึ่งในศูนย์ที่ชื่นชมมากที่สุดของ academe ไวน์ในโลก และบัณฑิตที่ใช้ผลลัพธ์ของงานเจี๊ยบอุตสาหกรรมลิงค์ ที่สอนเคารพสุขภาพ วิทยาศาสตร์ เทคโนโลยี และสิ่งที่มนุษย์สามารถบรรลุเมื่อมือฟรี ออสเตรเลียเฮฮาในการขาดของการเรียงลำดับของข้อจำกัดที่บอกว่า เครื่องปลูกเถาวัลย์แบบยุโรปต้องเติบโตและว่าเขาหรือเธอต้องทำ พวกเขาสามารถสร้างองุ่นทุกคน (แม้ว่าการมีอยู่ของน้ำมักจะ เป็นปัจจัยชี้ขาดที่สำคัญ) และแน่นอนการกระจายปัจจุบันของไร่องุ่นเก่า และใหม่แนะนำมีเงินในกระเป๋าไม่เคยค้นพบองุ่นเหมาะสมที่ดินทั่วภาคใต้ไตรมาสของประเทศนี้มากมายรามิดสูงกี่รัฐควีนส์แลนด์เช่นสายพานหินแกรนิตอย่างไรก็ตาม viticulture เป็นปรากฏการณ์ออสเตรเลียใต้ ส่วนใหญ่ของออสเตรเลียนำปลูกที่ฤดูร้อนจะเย็นพอให้กลิ่นบางอย่างสร้างขึ้นในองุ่นเป็นน้ำตาลที่พวกเขาต้องรับเกรงว่ากรดดิ่งระดับซึ่งไม่สามารถแก้ไข ให้สูง embarrassingly (ไวน์ออสเตรเลียส่วนใหญ่จะมีบางยู)กว่า 40% ของทั้งหมดนำเติบโตในรัฐออสเตรเลียใต้ ไตรมาสในรัฐวิคตอเรียและส่วนใหญ่เหลือในนิวเซาธ์เวลส์ - แม้ว่าจำนวนไวน์ที่ดีที่สุดของประเทศซึ่งนำปลูกในมุมใต้ตะวันตกของออสเตรเลียตะวันตก ไวน์ออสเตรเลียดีแบ่งออกตามขอบเขตรัฐเหล่านี้ (ทั้งที่ quarantines เข้มงวดอาจใช้เช่นออกแบบมาเพื่อให้ข้าม louse phylloxera วิคตอเรียในออสเตรเลียใต้) แต่มีการแบ่งขั้นพื้นฐานมากขึ้นกว่านี้สัดส่วนที่สูงของนำของออสเตรเลียเป็น farmed, intensively ใน oases แห่งสีเขียวของไร่องุ่นมากยามภาย parched ฝุ่น เขตเหล่านี้ – Riverland เมอร์เรย์ดาร์ลิง และ Riverina – คร่อมรอยต่อระหว่างสามสำคัญผลิตไวน์อเมริกา นี่หญิงและมัสกัต Gordo เต้บลังโก้ (น้อยดีมัสแค็ท เล็กซานเดีย รู้จักกันบางครั้งเป็น Lexia นี่) ที่ปลูกในเขา และมีการใช้สลับ ด้วยไวน์ และขนมผลไม้อุตสาหกรรมตามทุกข์ของอุปสงค์และอุปทาน องุ่นเหล่านี้แตกต่างน้อยสามารถทำให้ฟิลเลอร์จำนวนมากมีประโยชน์สำหรับกล่องไวน์ หรือ 'casks' เป็นพวกเขาเป็นที่รู้จัก ที่ทำขึ้นไปจนสุดตลาดไวน์ออสเตรเลียตั้งแต่ทศวรรษ 1970, acreages มากพื้นที่ยามจะยังทุ่มเทเพื่อสายพันธุ์พิเศษที่เรียกว่า ชาดอนเนย์ Cabernet และชีราซโดยเฉพาะอย่างยิ่ง แต่ไม่เฉพาะ ออสเตรเลียได้เปลี่ยนวัตถุดิบนี้ humdrum ค่อนข้างพอใจ และเชื่อถือได้ทั้งเครื่องดื่ม มักจะมีความช่วยเหลือของชิโอ๊คคุณหญิงBut the reputation of Australian wine depends on much more exciting fruit produced in one of the country's more distinguished wine regions (even if that fruit is still often blended between regions so that its provenance can be difficult to determine from the wine label). Britons, who fell deeply in love with Australian wine in the 1990s, became used to seeing on labels the catch-all appellation 'South Eastern Australia' (which conveniently encompasses all wine regions except the relatively limited ones of Western Australia, including the irrigated areas).These regions are examined in detail separately, but the importance of trucking should not be underestimated. The typical large winery is probably based in South Australia, often in the Barossa, but will buy in grapes from as far afield as Coonawarra, the irrigated interior and possibly even the Hunter Valley in New South Wales. (Conversely, it has been a source of persistent irritation to South Australians that they have long provided so much fruit to bolster the reputations of wineries based in New South Wales.) At the time of writing, the Australian wine industry is dominated by five companies – Accolade Wines (Hardy’s, Banrock Station, Echo Falls, Kumala), Treasury Wine Estates (Lindeman’s, Wolf Blass, Penfolds, Rosemount Estate, Wynns Coonawarra Estate), Australian Vintage (formerly McGuigan Wines), Pernod Ricard (Jacob’s Creek) and Casella Wines (Yellow Tail). Together they account for almost two-thirds of the total Australian wine production and three-quarters of exports.Australians are not short of energy or sunshine but they are short of water and, in most wine regions, labour. California can at least rely on a substantial Mexican workforce, but the Australian wine industry is thoroughly mechanised, and hand-picking is now relatively rare. Many vineyards are deliberately picked by machine at night in the relentless battle against heat in most areas at harvest time. The campaign tends to continue with deliberate chilling of grapes and must. (Water consumption can be as high in the cellar as in the vineyard.) Oxygen is seen as the other great enemy and protective winemaking has been the norm.Australians have been avid users of American oak, for ageing whites as well as reds, and the wines' flavours can be so full and exuberant that they stand up well even to less-than-perfectly seasoned wood. The use of French oak has increased considerably in recent years, however, particularly for the more ambitious reds, and Chardonnays are much more refined than they were ten years ago. (Though chips and staves are still common, cheaper alternatives.)Indeed, it is Australian Chardonnay that has undergone the most dramatic change of late as winemakers have sought to move away from the heavily-oaked , fruit-driven style which fuelled the export boom in the late 1990s, to leaner and fresher wines which can have more in common with white burgundy than any New World stereotype (outdated though that concept is). This enthusiastic response to changing consumer trends in Australia’s largest export markets is testament to the adaptability and open-mindedness that characterises the Australian approach to making wine. It perhaps follows that while the aim of most Australian winemakers so far has been to exhibit the flavour of the fruit from which the wine was made rather than the characteristics of the place (usually places) where it was grown, changes are afoot as consumers seek out wines with more personality. Australia has remarkable geological and climatic diversity which can deliver as broad a spectrum of aromas and flavours as anywhere else in the wine-producing world. It comes as no surprise therefore that small-volume, terroir-focussed wines are increasingly championed.One final particularly Australian phenomenon is the wine show, effectively an agricultural exhibition held annually in the state capitals and more locally in which panels of carefully chosen, extremely professional judges award medals and trophies to wines entered from all over the country. It is all taken extremely seriously.
See Wine Australia for more information on this region.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บางปี ชาวออสเตรเลีย ได้รับที่ขอบตัดของโลกใหม่ของไวน์เป็นประเทศได้เพิ่มขึ้นอย่างมากของขอบเขตที่ส่งออกทั้งไวน์และทนายความ . หลังจากการเติบโตการส่งออกพราวในทศวรรษที่ 1990 และยุค 2000 , โดยเฉพาะอย่างยิ่งในค่าที่ดี ภาคปริมาณขนาดใหญ่ของตลาด