Your words from long ago rapidly re

Your words from long ago rapidly revived in my mind.

Your voice. Your face. I soon became able to clearly recall them.



――I am both your older and younger brother. No matter what happens, I will always be your family.



The person who resided in that world, my one and only family.



――Seeking salvation. Seeking help. There is no shame in that.



(But you aren’t in this world. How am I supposed to ask for your help?)



Leaving behind my one and only family, I returned to this world.

That sin continues to weigh heavily on my heart.



――now, let us depart. What lies before us may be countless difficulties, Yet, there is none who can break our bond.



As the figure of an adolescent appeared, Hiro lost consciousness.



※※※※※ ※※※※※



A dazzling glare penetrated the boy’s eyelids, stimulating his pupils.

Using his hand to create a shadow, the boy’s eyes slowly opened.

What first jumped into Hiro’s eyes was a large tree, from which a grand and ancient presence could be felt.

Halfway up the tree, which extended up to the heavens, were countless branches that grew casually to the side. At the tips of these branches were an infinite number of leaves. These leaves, which seemed to crown the branches, made it so that neither the tree’s summit, nor the sky, could be seen through the dense foliage.

What reached his ears was the gentle sound of leaves dancing as they were rocked about by the wind.

The light of day spilled through the gaps between the trees, causing a faint glow to surround the forest.

Looking further in, one could see the darkness spreading about, making it impossible to see any further than that.



「……..haha, this is a dream, right?」



Until just a moment ago, he should’ve been at school.

At that time, it felt like he had met a nostalgic someone, but he couldn’t remember.



The feeling of touching grass.

The pleasantly cool feeling of the earth.

The wind blowing against his face.

The smell of nature that tickled his nostrils.

All of these sensations had a feeling of realness that one couldn’t possibly mistake for being a dream.



「If it’s a dream, then I’ll wake up eventually…」



Hiro muttered, as though he were trying to comfort himself.

That like always, he’d wake up in his usual room.

He’d likely remember how fearful he was within his dream and end up rolling around in embarrassment.

After forcefully convincing himself with that, he left the big tree and went forward into the forest.



But no matter how far he went, he couldn’t get out of the forest.

The scenery didn’t change.

As always, he was unable to look into its depths.

The trees simply continued endlessly into his surroundings

Just as walking began to become troublesome, and Hiro’s heart was about to crumble, that appeared from the within the lush grass.



『Gurururururururu-!』



Rising from the darkness were two golden eyes, as drool dripped from the long, bared fangs.

It was about as big as a medium-sized dog, and as the claws on its four muscular legs gouged at the ground, Hiro backed away.

As the sunlight illuminated the beast, he came to see the beautiful white fur that it possessed.



「A wolf……?」

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คำพูดของคุณจากฟื้นขึ้นมาในใจของฉันมานานอย่างรวดเร็วเสียงของคุณ ใบหน้าของคุณ ฉันก็สามารถจำได้อย่างชัดเจน ――I am ทั้งเก่า และอายุน้อยกว่าพี่ชายของคุณ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมเสมอจะครอบครัวของคุณ บุคคลที่อยู่ในโลกที่ หนึ่งของฉัน และครอบครัวเท่านั้น ――Seeking รอด ค้นหาความช่วยเหลือ ไม่อับอายในที่นั้น (แต่คุณไม่ได้ในโลกนี้ ฉันควรขอความช่วยเหลือของคุณ) เหลืออยู่หนึ่งเดียวและครอบครัวเท่านั้น กลับมาที่โลกนี้บาปที่ยังคงมีน้ำหนักมากบนหัวใจของฉัน ――now ให้เราออก สิ่งที่อยู่ก่อนเราอาจเป็นความยากลำบากนับไม่ถ้วน ยัง ไม่มีใครที่สามารถทำลายพันธะสัญญาของเรา เป็นตัวเลขของวัยรุ่นที่ปรากฏ สามารถสูญเสียสติ ※※※※※ ※※※※※ มีจ้าพราวทะลุเปลือกของเด็กผู้ชาย กระตุ้นนักเรียนของเขาใช้มือของเขาเพื่อสร้างเงา ดวงตาของเด็กผู้ชายค่อย ๆ เปิดสิ่งแรกกระโดดเข้าตาสามารถของต้นไม้ขนาดใหญ่ ที่ปรากฏตัวแกรนด์ และโบราณสามารถรู้สึกได้ขึ้นต้นไม้ ซึ่งขยายได้ถึงสวรรค์ สาขานับไม่ถ้วนที่เติบโตมาแบบสบาย ๆ ด้านข้างได้ ที่สาขาเหล่านี้มีจำนวนอนันต์ของใบ ใบไม้เหล่านี้ ซึ่งดูเหมือนจะคราวน์สาขา ทำมันเพื่อให้ยอดของต้นไม้ ไม่ท้องฟ้า เห็นผ่านใบหนาแน่นอะไรไปถึงหูของเขาถูกเสียงอ่อนโยนของใบไม้เต้นรำพวกเขาถูกโยกเกี่ยวกับตามลมThe light of day spilled through the gaps between the trees, causing a faint glow to surround the forest.Looking further in, one could see the darkness spreading about, making it impossible to see any further than that. 「……..haha, this is a dream, right?」 Until just a moment ago, he should’ve been at school.At that time, it felt like he had met a nostalgic someone, but he couldn’t remember. The feeling of touching grass.The pleasantly cool feeling of the earth.The wind blowing against his face.The smell of nature that tickled his nostrils.All of these sensations had a feeling of realness that one couldn’t possibly mistake for being a dream. 「If it’s a dream, then I’ll wake up eventually…」 Hiro muttered, as though he were trying to comfort himself.That like always, he’d wake up in his usual room.He’d likely remember how fearful he was within his dream and end up rolling around in embarrassment.After forcefully convincing himself with that, he left the big tree and went forward into the forest. But no matter how far he went, he couldn’t get out of the forest.The scenery didn’t change.As always, he was unable to look into its depths.The trees simply continued endlessly into his surroundingsJust as walking began to become troublesome, and Hiro’s heart was about to crumble, that appeared from the within the lush grass. 『Gurururururururu-!』 Rising from the darkness were two golden eyes, as drool dripped from the long, bared fangs.It was about as big as a medium-sized dog, and as the claws on its four muscular legs gouged at the ground, Hiro backed away.As the sunlight illuminated the beast, he came to see the beautiful white fur that it possessed. 「A wolf……?」

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คำพูดของคุณจากนานมาแล้วฟื้นขึ้นมาอย่างรวดเร็วในใจของฉัน. เสียงของคุณ ใบหน้าของคุณ. ฉันเร็ว ๆ นี้กลายเป็นความสามารถที่จะเห็นได้ชัดว่าพวกเขาจำ. --I am ทั้งพี่ชายที่อายุของคุณ ไม่ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นผมจะเป็นครอบครัวของคุณ. คนที่อาศัยอยู่ในโลกที่หนึ่งและมีเพียงครอบครัวของฉัน. รอด --Seeking ขอความช่วยเหลือ ไม่มีความละอายอยู่ในนั้น. ( แต่คุณไม่ได้อยู่ในโลกนี้. ฉันควรวิธีการขอความช่วยเหลือของคุณ?) หลังออกจากครอบครัวหนึ่งเดียวของฉันฉันจะกลับไปโลกนี้. บาปที่ยังคงมีน้ำหนักหนักในของฉัน หัวใจ. --now ให้เราออก สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเราอาจจะมีความยากลำบากนับไม่ถ้วน แต่ก็ไม่มีใครที่สามารถทำลายความผูกพันของเรา. ในฐานะที่เป็นร่างของวัยรุ่นปรากฏ Hiro หมดสติ. ※※※※※※※※※※ แสงจ้าพราวเจาะเปลือกตาของเด็ก กระตุ้นนักเรียนของเขา. ใช้มือของเขาในการสร้างเงาตาของเด็กเปิดช้า. สิ่งแรกที่กระโดดลงไปในดวงตาของ Hiro เป็นต้นไม้ขนาดใหญ่จากการที่การแสดงตนที่ยิ่งใหญ่และเก่าแก่อาจจะรู้สึก. ครึ่งทางขึ้นต้นไม้ที่ยื่นขึ้นไป สวรรค์มีสาขามากมายที่เติบโตลวกไปด้านข้าง เคล็ดลับของสาขาเหล่านี้เป็นจำนวนอนันต์ของใบ ใบเหล่านี้ซึ่งดูเหมือนจะสวมมงกุฎสาขาที่ทำมันเพื่อให้ค่าการประชุมสุดยอดของต้นไม้หรือท้องฟ้าอาจจะเห็นผ่านป่าดิบ. อะไรถึงหูของเขาเป็นเสียงอ่อนโยนของใบเต้นที่พวกเขาโยกเกี่ยวกับการไปตามลม . แสงของวันที่หกรั่วไหลผ่านช่องว่างระหว่างต้นไม้ที่ก่อให้เกิดการเรืองแสงจาง ๆ ที่จะล้อมรอบป่า. มองต่อไปในหนึ่งจะได้เห็นความมืดเกี่ยวกับการแพร่กระจายทำให้มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเห็นเพิ่มเติมใด ๆ กว่านั้น. 「 ...... ..haha นี้เป็นความฝันใช่มั้ย? 」จนกระทั่งช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาควรจะได้รับที่โรงเรียน. ในเวลานั้นมันรู้สึกเหมือนที่เขาเคยพบใครบางคนคิดถึง แต่เขาจำไม่ได้ว่า. ความรู้สึกของหญ้าสัมผัสความรู้สึกเย็นสบายของแผ่นดิน. ลมพัดกับใบหน้าของเขา. กลิ่นของธรรมชาติว่า tickled จมูกของเขา. ทั้งหมดของความรู้สึกเหล่านี้มีความรู้สึกของแก่นที่หนึ่งไม่อาจเข้าใจผิดว่าเป็นคนในฝัน. 「ถ้ามันเป็นความฝัน แล้วฉันจะตื่นขึ้นมาในที่สุด ... 」Hiro พึมพำราวกับว่าเขากำลังพยายามที่จะปลอบใจตัวเอง. นั่นเช่นเคยเขาจะตื่นขึ้นมาในห้องตามปกติของเขา. เขามีแนวโน้มที่จะจำได้ว่ากลัวเขาอยู่ในความฝันและจุดสิ้นสุดของเขา กลิ้งไปรอบ ๆ ในความลำบากใจ. หลังจากที่เข้มแข็งน่าเชื่อตัวเองด้วยที่เขาออกจากต้นไม้ใหญ่และเดินไปข้างหน้าเข้าไปในป่า. แต่ไม่ว่าไกลแค่ไหนเขาไปเขาไม่สามารถได้รับมาจากป่า. ทิวทัศน์ที่ไม่ได้เปลี่ยนและเช่นเคยเขาก็ไม่สามารถที่จะมองเข้าไปในส่วนลึกของมัน. ต้นไม้ก็ยังคงไม่มีที่สิ้นสุดลงในสภาพแวดล้อมของเขาเช่นเดียวกับที่สามารถเดินได้เริ่มกลายเป็นที่ลำบากและหัวใจ Hiro เป็นเรื่องเกี่ยวกับการสลายที่ปรากฏจากภายในหญ้าเขียวชอุ่ม. 「 Gurururururururu-! 」ที่เพิ่มขึ้นจากความมืดมีดวงตาทั้งสองข้างสีทองเป็น drool หยดจากยาวเขี้ยวแยกเขี้ยว. มันเป็นเรื่องใหญ่เป็นสุนัขขนาดกลางและเป็นกรงเล็บสี่ขากล้ามเนื้อของมันควักที่พื้นดินไฮโรถอยห่าง. ในฐานะที่เป็น แสงแดดส่องสว่างสัตว์ที่เขามาถึงเห็นขนสีขาวที่สวยงามที่มันมี. 「หมาป่า ...... ? 」

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คำพูดจากนานอย่างรวดเร็ว ฟื้นฟูจิตใจเสียงของคุณ ใบหน้าของคุณ ฉันเร็ว ๆ นี้กลายเป็นที่สามารถเห็นได้ชัดว่าพวกเขา――ผมทั้งพี่สาวและน้องชาย ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมจะเป็นครอบครัวเสมอคนที่อาศัยอยู่ในโลกที่คนหนึ่งของฉันและครอบครัวเท่านั้น――แสวงหาความรอด ค้นหาวิธีใช้ มันไม่น่าอายหรอก( แต่ไม่ใช่ในโลกนี้ แล้วผมจะขอร้องให้คุณช่วย ?ทิ้งคนในครอบครัวคนเดียวของผม ผมกลับมายังโลกนี้บาปนั้นยังคงหนักมากบนหัวใจของฉัน――ตอนนี้เราออกเดินทาง สิ่งที่อยู่ก่อนเราอาจจะลำบากมากมาย แต่ไม่มีผู้ใดที่สามารถตัดสายสัมพันธ์ของเราเป็นรูปของวัยรุ่นที่ปรากฏ ฮิโระก็หมดสติ※※※※※※※※※※เป็นแสงเจิดจ้าทะลุเปลือกตาของเด็ก กระตุ้นนักเรียนของเขาโดยใช้มือของเขาเพื่อสร้างเงา ดวงตาค่อยๆ เปิดสิ่งแรกที่กระโดดเข้าไปในดวงตาของฮิโระ ต้นไม้ขนาดใหญ่ ซึ่งเป็น แกรนด์ และโบราณ ตนอาจจะรู้สึกระหว่างทางขึ้น ต้นไม้ที่ขยายได้ถึงสวรรค์ ก็นับไม่ถ้วนสาขาที่เติบโตอย่างไม่เป็นทางการกับด้านข้าง ที่เคล็ดลับของสาขาเหล่านี้มีจำนวนของใบ ใบนี้ซึ่งดูเหมือนมงกุฎสาขา ทำให้ไม่มีต้นไม้สุดยอด หรือ ฟ้า อาจจะเห็นผ่านใบไม้ที่หนาทึบเรื่องถึงหูเป็นเสียงที่อ่อนโยนของใบไม้เต้นรำตามที่พวกเขาทำเกี่ยวกับลมแสงของวันสาดผ่านช่องว่างระหว่างต้นไม้ ทำให้เกิดการเรืองแสงจางๆล้อมรอบป่าดูเพิ่มเติมใน หนึ่งสามารถเห็นความมืดแผ่กระจาย เกี่ยวกับ ทำให้มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเห็นอะไรมากไปกว่านั้น「 . . ฮ่า ฮ่า นี่เป็นความฝันใช่มั้ย 」จนกระทั่งเมื่อสักครู่ เขาน่าจะอยู่ที่โรงเรียนตอนนั้น มันรู้สึกเหมือนเขาได้พบกับใครบางคนคิดถึง แต่เขาจำไม่ได้ความรู้สึกสัมผัสหญ้าความรู้สึกเย็นสบายของโลกลมพัดกับใบหน้าของเขากลิ่นของธรรมชาติที่จั๊กจี้จมูกของเขาทั้งหมดของความรู้สึกเหล่านี้มีความรู้สึกที่ไม่อาจพลาด realness เป็นฝัน「ถ้ามันเป็นความฝัน แล้วจะตื่น」ในที่สุด . . . . . . .ฮิโร่พึมพำ ราวกับว่าเขาพยายามปลอบใจตัวเองที่ชอบเสมอ เขาตื่นขึ้นมาในห้องปกติของเขาเขาอาจจำได้ว่าหวาดกลัวเขาในความฝันของเขา และจบลงที่กลิ้งหน้าหลังจากที่บังคับให้ตัวเองด้วย เขายังเหลือต้นไม้ใหญ่และเดินเข้าไปในป่าแต่ไม่ว่าไกลแค่ไหนเขาไป เขาก็ไม่สามารถออกไปจากป่าทิวทัศน์ที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเช่นเคย เขาไม่สามารถที่จะมองลึกเข้าไปข้างในต้นไม้ก็ดำเนินต่อไปอย่างไม่สิ้นสุดในสภาพแวดล้อมของเขาแค่เดินก็เริ่มยุ่งยาก และหัวใจของฮิโระกำลังจะพังทลาย ที่ปรากฏจากภายใน หญ้าเขียวชอุ่ม『 gurururururururu - ! 』ขึ้นจากความมืด ทองสอง ตา เป็น น้ำลายไหลหยดจากนาน เก็บเขี้ยวมันเกี่ยวกับการเป็นใหญ่เป็นสุนัขขนาดกลาง เช่น กรงเล็บของมันสี่ขาที่มีกล้ามเนื้อถูกประณามที่พื้นดิน ฮิโระ ถอยออกไปเป็นแสงแดดส่องสัตว์ เขามาเห็นความสวยงามของขนสีขาวที่สิง「หมาป่า . . . . . . . ? 」