He starts with her hair.Gilgamesh c

He starts with her hair.

Gilgamesh could start closer, force it down on her, but he disdains the way she would try to shield herself from his advance. So lips pressed as slowly as he could manage to those gold locks she leaves teasing by her cheeks is where it all begins. It’s almost a dance at this point, one where he invites with a smirk, and she answers with a close-eyed blush. He doesn’t feel her skin until she starts trembling, and he trails his kisses down to her ear. That’s the cue for her to start drawing away, to try pushing him away with hesitant arms.

He reaches out to arrest her by the wrists, and this is the point where his tongue finds her earlobe.

Saber gasps sharply, as though she does not expect the move. It’s too harsh a breath, too sudden a cry in response to his advances. However gentle he tries to be, however many times they’ve met till this point is not enough to render centuries worth of self preservation useless, not when it is so deeply embedded into her very character. Saber does not accept this, does not accept Gilgamesh. Maybe, but she cannot. Yet desperation is clear in her steps as she brings herself before his gaze, and Saber has still not managed to grasp any of his mocking cautions by heart.

Gilgamesh smiles often into his kisses, and pins her arms above her head. Not rough enough to hurt, but it leaves her little space to struggle against his pressing frame. With every step he takes towards her, she tries to compensate with a step backwards in vain. Left with nowhere left to run, Saber all but flattens herself against the wall and eyes him like a cornered lion.

The sparkle of tears in her eyes catches his gaze, and he brings his lips up to catch them as they fall.

Saber’s pulse races beneath his grip when he finds her parted lips in a passionate kiss; her desperation is evident, proof of her desire for this from a long, long time ago. The urge to smirk into his kisses arises, but he suppresses it in fear she might be angered, or push him away if she sees. Gilgamesh feels the burn of her forehead against his own, and his free hand glides down to rest on her waist. He is more interested in the way her chest heaves against his body with every sharp intake of breath, in those full, pink lips that quiver with unspoken delight. Then, she draws him closer with the quietest moan she could not hide, and he suckles on her lower lip, devouring that little helpless sound.

Saber’s cry of surprise is worth it.

As though realizing this is a mistake, she turns her head away sharply, almost knocking his head away. The exposed length of her throat he is allowed access to is where his next kisses find - Nipping, he thinks it’s called, when he only tugs at the skin just hard enough that it blooms in a tiny patch, like rose petals on her ivory skin. He feels her holding back cries that trembles down her neck, and he smirks out of her sight. The pulse pounds almost painfully against her skin at this point, and Saber begins to sink against the wall, gasping as if she is afraid Gilgamesh would devour her whole. Which is ridiculous in the ancient king’s opinion, because she is his pet and nothing else. He would much prefer to watch her emerald eyes water when he tugs at her pinned hands, and licks painfully slowly up her neck.

She would tremble, and he would break his grasp when she loses the strength in her legs.

Somehow, the loss of balance is an accident.

Every time.

And this is where the dance changes.

Most nights, his little lion is too tired to fight back. She struggles, only minimally, then allows him to wash away her tears and nightmares in his warm embrace. He holds her against his seated form, pushing her down on his lap, and she wrestles his hold without a fight. These are nights where she was hurt, pierced by the love not reciprocated to her, and she comes to him begging for some form, any form of attention. She clings her trembling frame to his bare chest, and he feels the tears running down his back when he cannot see her face. These are the nights he allows her to call him by a name that he cannot answer to, the name of a man he wished he could destroy a million times over for scarring his little pet. Even orgasm is a battle sometimes, because she would just suddenly crumble, crying, powerless and draped over his shoulders. These nights, he holds her tightly, and secretly wishes she would never let go.

Other nights, she moans and twists, earnestly trying to break away before she loses the battle to his skillful hands. The struggling peaks when he runs his touch teasingly up her thighs, but ceases almost immediately if he nibbles across the sensitive skin of her shoulders. If he gives her the right amount of space, she would take him all the way in without his coaxing; then it’s just a matter of pushing and sliding against her gleaming, sweat covered frame, and he enjoys watching her loses herself in his lust-filled scarlet gaze. Her breath rings moans sweetly by his ear, blurring cries with words he can never make out and sometimes, he might thrust his free fingers into Saber’s mouth to keep her busy. There is nothing quite like the wild way his feline would lick and suck at them when she is losing her mind. Grip marks, sometimes clawed, would colour his neck, his shoulders, his arms, his back.. Saber screams if he shoves just right at the end, body rigid in her trembles and head thrown back in a wide-eyed gasp. The world goes bright and Saber falls apart in his arms, tamed.

Tonight is his favorite kind of night, though.

The nights when Saber speaks, or try to, eyes misty but struggling to focus. Her voice quivers on every word, barely louder than a whisper, incoherent as Gilgamesh nibbles his way down to her chest. Her hips try to move, to buckle, but her legs do nothing to aid her; and instead, Gilgamesh is able to lay her slackened form soft against the floor, take her by her heavily bun-up hair and kiss her so deeply that for a moment, Saber lets go of everything. The war, the grail, her home country, her useful fool of a master.. Everything. Everything becomes meaningless, and Gilgamesh loves it when she gradually dances her tongue against his own.

He likes to release her bun, and watch her rest her head on a pillow of her golden locks. They are always longer than he remembers them, longer than he could imagine, and he treasures the way his little lion trembles should he pick up a lock to inhale her sweet, innocent scent before her watery eyes. Quick fingers dances across her chest, squeezing and rubbing at the very tips of her breasts and she moans despite herself. Her dress slips off at her shoulders, coming undone with his clever fingertips; they fall noiselessly onto the ground, and by then she starts mumbling about other things. Needy, personal things that only a lonely king would know; how strange it feels to have someone love her, need her, touch her; tame her.. Like this. Gilgamesh rests a silencing finger on her lips as he licks at her navel, and if he’s lucky, she would tug at his hair in request for another one of those kisses.

Deeply, slowly and lovingly, and Gilgamesh likes this part most, because he gets to hear Saber moan his name up close.

Gilgamesh has to start slow, preparing her with swirling fingers that leaves her gripping at nothing by her sides. Then the long, careful strokes of his invading member, and Saber would stutter on her whisperings despite herself. He loses focus at the delicious sound of his name on her lips, but is brought back by her tight, familiar squeezing; and he likes this position the most, seeing her spread helplessly and pinned beneath his frame.

And no one, Gilgamesh knew, no one would deny her beauty in this very moment.

“Please,” Saber’s arms find themselves delicately around his neck, and she struggles against her need to pull him down against her chest. “Please,” she cries, her head falling back in pure pleasure.

“Please..”

He enjoys when the blabbering starts. Saber asks, requests for any answer from him, almost as if she knows that she could demand everything, anything from the ancient king in heat. Sometimes, she begs him to hurry, to hold her less tightly. Some other times, another kiss, or the gentle touch of his fingertips down her cheeks. If she seems too in control, Gilgamesh would take special measures: stroking teasingly up her waist until his fingers find her erected nipples, biting at her shoulders hard enough he can draw blood from her thin, pale skin, and pulling away to blow warm air over her. The way it makes Saber break is exquisite.

He wouldn’t have her any other way.

The tension he builds in her is evident towards the end; he takes her slow, so painfully slow, and Saber shudders without anything but him to hold onto. Her grip tightens around his neck desperately, and at times she can barely hold onto his thrusting frame properly for her hands had gone too slick with sweat. Her mumblings turn to cries, and for a king she is deliriously happy to serve another; to beg for Gilgamesh to not hold her so tightly, to make the maddening build finally end. Gilgamesh will steadily slow, until there is not but tears lining her broken voice, and there are no words left for her, no words but:

“… Gil..”

If he’s lucky, really lucky, he would hear her desperately whispering for him to call her name. The way her voice quakes at the shape of his name is almost excruciating, and he wishes he could hold it forever close to his heart. Gilgamesh leaves her hanging for a few moments, teasing her with a slow silence that always builds an unbearable heat deep within her. As her eyes roll and her head falls, he slips a hand into the shower of golden locks, and holds her as he mouths her name in her ear.

“Gil..”

A sob, needy and almost afraid, and she has to reach up a hand to cover her mouth despite herself. Gilgamesh nibbles at that hand until it feels the need to jerk away, and it sl

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เขาเริ่มต้น ด้วยผมของเธอกิลกาเมชสามารถเริ่มใกล้ชิด บังคับลงในเธอ แต่เขา disdains วิธีเธอจะพยายามป้องกันตัวเองจากการล่วงหน้าของเขา เพื่อ ริมฝีปากที่กดเป็นช้าที่เขาสามารถจัดการล็อคทองเหล่านั้นเธอออกจากล้อเล่น โดยแก้มของเธอเป็นที่มันเริ่มต้น เกือบเป็นเต้นณจุดนี้ ซึ่งเขาเชิญเกเร และเธอตอบกับอายที่ตาปิดได้ เขาไม่รู้สึกว่าผิวของเธอจนเธอเริ่มทำงานงก ๆ และเขา trails เขาจูบลงไปที่หูของเธอ ที่เป็นสัญลักษณ์ของเธอเริ่มวาดออกไป พยายามผลักดันเขาออกไปกับแผ่นดินบว่าเขาถึงออกไปจับกุมเธอตามข้อนี้ และนี้คือจุดที่ลิ้นของเขาพบเธอ earlobeกระบี่ gasps อย่างรวดเร็ว ว่าเธอคาดหวังไป รุนแรงเกินไปลม ฉับพลันเกินไปร้องไห้ในความก้าวหน้าของเขาได้ อ่อนโยนแต่เขาพยายามที่จะ อย่างไรก็ตามหลายครั้งที่ได้พบจนถึงจุดนี้ไม่เพียงพอที่จะทำให้ศตวรรษมูลค่าของตนเองรักษาประโยชน์ ไม่เมื่อมันเป็นดังนั้นฝังลึกอยู่ในอักขระของเธอมากขึ้น กระบี่ยอมรับนี้ ไม่ยอมรับกิลกาเมช อาจจะ แต่เธอไม่ได้ สิ้นหวังยัง ไม่ชัดเจนในขั้นตอนของเธอเท่าที่เธอนำตัวเองก่อนสายตาของเขา และกระบี่มียังไม่ได้เข้าใจถึงข้อควรระวังของเขา mocking ใจกิลกาเมชยิ้มมักจะเป็นจูบของเขา และยึดหมุดแขนเหนือศีรษะของเธอ ไม่คายพอที่จะทำร้าย แต่ออกจากพื้นที่เล็ก ๆ เธอฝ่าฟันเฟรมเขากด ขั้นตอนทุกที่เขาจะต่อเธอ เธอพยายามชดเชย ด้วยขั้นตอนย้อนหลังใน vain ซ้ายกับไหนซ้ายไปรัน กระบี่ทั้งหมด แต่ flattens ตัวกำแพง และดวงตาเขาเช่นสิงห์ corneredประกายของน้ำตาในดวงตาของเธอจับสายตาของเขา และเขาริมฝีปากของเขาเปิดขึ้นมาจะจับพวกเขาเป็นพวกเขาตกแข่งขันชีพจรของกระบี่ภายใต้การจับของเขาเมื่อเขาพบเธอริมฝีปาก parted ในจูบหลงใหล สิ้นหวังของเธอคือชัด หลักฐานของเธอความนี้จากยาวนาน ยาวนานเวลาผ่านมา เกิดกระตุ้นให้ smirk เป็นจูบของเขา แต่เขาไม่ใส่ในกลัวเธออาจจะ angered หรือผลักดันให้เขาไปถ้าเธอเห็น กิลกาเมชรู้สึกเขียนของหน้าผากของเธอกับเขาเอง และมือฟรี glides ลงเหลือบนเอวของเธอ เขามีความสนใจในลักษณะหน้าอกของเธอ heaves กับร่างกายของเขากับบริโภคทุกคมของลมหายใจ ผู้เต็ม ริมฝีปากสีชมพูที่ quiver unspoken อย่างยินดีปรีดา แล้ว เธอวาดเขาใกล้ชิดกับคร่ำเงียบสงบที่สุดที่เธอสามารถซ่อน และเขา suckles ในลิเธอต่ำ devouring ที่เสียงน้อยกำพร้าร้องของกระบี่ประหลาดมีมูลค่ามันAs though realizing this is a mistake, she turns her head away sharply, almost knocking his head away. The exposed length of her throat he is allowed access to is where his next kisses find - Nipping, he thinks it’s called, when he only tugs at the skin just hard enough that it blooms in a tiny patch, like rose petals on her ivory skin. He feels her holding back cries that trembles down her neck, and he smirks out of her sight. The pulse pounds almost painfully against her skin at this point, and Saber begins to sink against the wall, gasping as if she is afraid Gilgamesh would devour her whole. Which is ridiculous in the ancient king’s opinion, because she is his pet and nothing else. He would much prefer to watch her emerald eyes water when he tugs at her pinned hands, and licks painfully slowly up her neck.She would tremble, and he would break his grasp when she loses the strength in her legs.Somehow, the loss of balance is an accident.Every time.And this is where the dance changes.Most nights, his little lion is too tired to fight back. She struggles, only minimally, then allows him to wash away her tears and nightmares in his warm embrace. He holds her against his seated form, pushing her down on his lap, and she wrestles his hold without a fight. These are nights where she was hurt, pierced by the love not reciprocated to her, and she comes to him begging for some form, any form of attention. She clings her trembling frame to his bare chest, and he feels the tears running down his back when he cannot see her face. These are the nights he allows her to call him by a name that he cannot answer to, the name of a man he wished he could destroy a million times over for scarring his little pet. Even orgasm is a battle sometimes, because she would just suddenly crumble, crying, powerless and draped over his shoulders. These nights, he holds her tightly, and secretly wishes she would never let go.Other nights, she moans and twists, earnestly trying to break away before she loses the battle to his skillful hands. The struggling peaks when he runs his touch teasingly up her thighs, but ceases almost immediately if he nibbles across the sensitive skin of her shoulders. If he gives her the right amount of space, she would take him all the way in without his coaxing; then it’s just a matter of pushing and sliding against her gleaming, sweat covered frame, and he enjoys watching her loses herself in his lust-filled scarlet gaze. Her breath rings moans sweetly by his ear, blurring cries with words he can never make out and sometimes, he might thrust his free fingers into Saber’s mouth to keep her busy. There is nothing quite like the wild way his feline would lick and suck at them when she is losing her mind. Grip marks, sometimes clawed, would colour his neck, his shoulders, his arms, his back.. Saber screams if he shoves just right at the end, body rigid in her trembles and head thrown back in a wide-eyed gasp. The world goes bright and Saber falls apart in his arms, tamed.Tonight is his favorite kind of night, though.The nights when Saber speaks, or try to, eyes misty but struggling to focus. Her voice quivers on every word, barely louder than a whisper, incoherent as Gilgamesh nibbles his way down to her chest. Her hips try to move, to buckle, but her legs do nothing to aid her; and instead, Gilgamesh is able to lay her slackened form soft against the floor, take her by her heavily bun-up hair and kiss her so deeply that for a moment, Saber lets go of everything. The war, the grail, her home country, her useful fool of a master.. Everything. Everything becomes meaningless, and Gilgamesh loves it when she gradually dances her tongue against his own.
He likes to release her bun, and watch her rest her head on a pillow of her golden locks. They are always longer than he remembers them, longer than he could imagine, and he treasures the way his little lion trembles should he pick up a lock to inhale her sweet, innocent scent before her watery eyes. Quick fingers dances across her chest, squeezing and rubbing at the very tips of her breasts and she moans despite herself. Her dress slips off at her shoulders, coming undone with his clever fingertips; they fall noiselessly onto the ground, and by then she starts mumbling about other things. Needy, personal things that only a lonely king would know; how strange it feels to have someone love her, need her, touch her; tame her.. Like this. Gilgamesh rests a silencing finger on her lips as he licks at her navel, and if he’s lucky, she would tug at his hair in request for another one of those kisses.

Deeply, slowly and lovingly, and Gilgamesh likes this part most, because he gets to hear Saber moan his name up close.

Gilgamesh has to start slow, preparing her with swirling fingers that leaves her gripping at nothing by her sides. Then the long, careful strokes of his invading member, and Saber would stutter on her whisperings despite herself. He loses focus at the delicious sound of his name on her lips, but is brought back by her tight, familiar squeezing; and he likes this position the most, seeing her spread helplessly and pinned beneath his frame.

And no one, Gilgamesh knew, no one would deny her beauty in this very moment.

“Please,” Saber’s arms find themselves delicately around his neck, and she struggles against her need to pull him down against her chest. “Please,” she cries, her head falling back in pure pleasure.

“Please..”

He enjoys when the blabbering starts. Saber asks, requests for any answer from him, almost as if she knows that she could demand everything, anything from the ancient king in heat. Sometimes, she begs him to hurry, to hold her less tightly. Some other times, another kiss, or the gentle touch of his fingertips down her cheeks. If she seems too in control, Gilgamesh would take special measures: stroking teasingly up her waist until his fingers find her erected nipples, biting at her shoulders hard enough he can draw blood from her thin, pale skin, and pulling away to blow warm air over her. The way it makes Saber break is exquisite.

He wouldn’t have her any other way.

The tension he builds in her is evident towards the end; he takes her slow, so painfully slow, and Saber shudders without anything but him to hold onto. Her grip tightens around his neck desperately, and at times she can barely hold onto his thrusting frame properly for her hands had gone too slick with sweat. Her mumblings turn to cries, and for a king she is deliriously happy to serve another; to beg for Gilgamesh to not hold her so tightly, to make the maddening build finally end. Gilgamesh will steadily slow, until there is not but tears lining her broken voice, and there are no words left for her, no words but:

“… Gil..”

If he’s lucky, really lucky, he would hear her desperately whispering for him to call her name. The way her voice quakes at the shape of his name is almost excruciating, and he wishes he could hold it forever close to his heart. Gilgamesh leaves her hanging for a few moments, teasing her with a slow silence that always builds an unbearable heat deep within her. As her eyes roll and her head falls, he slips a hand into the shower of golden locks, and holds her as he mouths her name in her ear.

“Gil..”

A sob, needy and almost afraid, and she has to reach up a hand to cover her mouth despite herself. Gilgamesh nibbles at that hand until it feels the need to jerk away, and it sl

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เขาเริ่มต้นด้วยผมของเธอ. Gilgamesh สามารถเริ่มทำงานได้ใกล้ชิดและบังคับให้มันลงบนของเธอ แต่เขา disdains วิธีที่เธอจะพยายามที่จะป้องกันตัวเองจากการล่วงหน้าของเขา ดังนั้นริมฝีปากกดเป็นอย่างช้า ๆ ในขณะที่เขาสามารถจัดการล็อคทองเหล่านั้นเธอล้อเล่นโดยใบแก้มของเธอเป็นที่ที่มันทั้งหมดเริ่มต้น มันเกือบจะเต้นรำที่จุดนี้อย่างใดอย่างหนึ่งที่เขาเชิญด้วยรอยยิ้มและเธอตอบด้วยบลัชออใกล้ตา เขาไม่ได้รู้สึกว่าผิวของเธอจนเธอเริ่มสั่นและเขาจูบเส้นทางของเขาลงไปหูของเธอ นั่นเป็นคิวสำหรับเธอที่จะเริ่มต้นการวาดภาพออกไปเพื่อพยายามผลักดันเขาออกไปด้วยอาวุธลังเล. เขาเอื้อมมือออกไปจับกุมของเธอโดยข้อมือและนี่คือจุดที่ลิ้นของเขาพบว่าใบหูส่วนล่างของเธอ. กระบี่อ้าปากค้างอย่างรวดเร็วราวกับว่าเธอไม่ได้ คาดว่าการย้าย มันรุนแรงเกินไปลมหายใจอย่างฉับพลันเกินไปหนทางในการตอบสนองต่อความก้าวหน้าของเขา แต่อ่อนโยนเขาพยายามที่จะเป็น แต่หลายครั้งที่พวกเขาได้พบกันจนถึงจุดนี้ไม่เพียงพอที่จะทำให้ศตวรรษที่คุ้มค่าของการเก็บรักษาตัวเองที่ไร้ประโยชน์ไม่ได้เมื่อมันถูกฝังลึกลงไปในตัวละครของเธอ ดาบไม่ยอมรับเรื่องนี้ไม่ยอมรับ Gilgamesh บางที แต่เธอก็ไม่สามารถ แต่ความสิ้นหวังมีความชัดเจนในขั้นตอนที่เธอขณะที่เธอนำตัวเองก่อนที่จะจ้องมองของเขาและเซเบอร์ยังไม่ได้รับการจัดการที่จะเข้าใจใด ๆ ของข้อควรระวังเยาะเย้ยเขาด้วยหัวใจ. Gilgamesh ยิ้มมักจะเป็นจูบของเขาและหมุดแขนของเธอเหนือหัวของเธอ ไม่หยาบกร้านมากพอที่จะเจ็บ แต่จะออกจากพื้นที่เล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอที่จะต่อสู้กับกรอบเร่งด่วนของเขา ด้วยขั้นตอนที่เขาจะใช้เวลาที่มีต่อเธอทุกเธอพยายามที่จะชดเชยด้วยขั้นตอนหลังในไร้สาระ ทิ้งให้อยู่กับที่เหลือที่ไหนเลยที่จะเรียกใช้ดาบ แต่ flattens ตัวเองกับผนังและตาเขาเหมือนสิงโตมุม. ประกายของน้ำตาในดวงตาของเธอจับจ้องมองของเขาและเขานำริมฝีปากของเขาขึ้นไปจับพวกเขาที่พวกเขาตก. ดาบของการแข่งขันการเต้นของชีพจร ภายใต้การยึดเกาะของเขาเมื่อเขาพบว่าริมฝีปากของเธอในการแยกจูบ; ความสิ้นหวังของเธอจะเห็นหลักฐานของความปรารถนาของเธอสำหรับการนี้จากระยะเวลานานที่ผ่านมา กระตุ้นให้ยิ้มเข้าจูบของเขาที่เกิดขึ้น แต่เขาใส่มันในความหวาดกลัวเธออาจจะโกรธหรือผลักดันให้เขาไปถ้าเธอเห็น Gilgamesh รู้สึกการเผาไหม้หน้าผากของเธอกับเขาเองและมือข้างที่ว่างของเขาเคลื่อนตัวลงไปที่ส่วนที่เหลือที่เอวของเธอ เขาเป็นที่สนใจมากขึ้นในทางที่หน้าอกของเธอ heaves ต่อร่างกายของทุกไอดีคมชัดของลมหายใจในผู้ที่เต็มริมฝีปากสีชมพูที่สั่นด้วยความดีใจไม่ได้พูด จากนั้นเธอดึงเขาใกล้ชิดกับครางเงียบเธอไม่สามารถซ่อนและเขา suckles บนริมฝีปากล่างของเธอกลืนเสียงกำพร้าที่เล็ก ๆ น้อย ๆ . เสียงร้องของดาบของความประหลาดใจเป็นมูลค่ามัน. ในฐานะที่เป็น แต่ตระหนักถึงนี้เป็นความผิดพลาดเธอหันหัวของเธอออกไป อย่างรวดเร็วเกือบเคาะหัวของเขาออกไป ระยะเวลาในการสัมผัสของลำคอของเธอที่เขาจะได้รับอนุญาตให้เข้าถึงคือที่จูบของเขาต่อไปพบ - nipping เขาคิดว่ามันเรียกว่าเมื่อเขาเพียง tugs ที่ผิวเพียงอย่างหนักพอที่จะบุปผาในแพทช์เล็ก ๆ เช่นกลีบกุหลาบบนผิวงาช้างของเธอ . เขารู้สึกของเธอถือกลับเสียงร้องที่สั่นลงลำคอของเธอและเขา smirks ออกไปจากสายตาของเธอ ชีพจรปอนด์เกือบเจ็บปวดกับผิวของเธอที่จุดนี้และดาบเริ่มที่จะจมกับผนังหอบราวกับว่าเธอกลัว Gilgamesh จะกินของเธอ ซึ่งเป็นเรื่องน่าขันในความคิดของกษัตริย์โบราณเพราะเธอเป็นสัตว์เลี้ยงของเขาและไม่มีอะไรอื่น เขามากชอบที่จะดูตามรกตน้ำของเธอเมื่อเขา tugs ตรึงอยู่ในมือของเธอและเลียเจ็บปวดช้าขึ้นคอของเธอ. เธอจะสั่นและเขาจะทำให้ความเข้าใจของเขาเมื่อเธอสูญเสียความแข็งแรงในขาของเธอ. อย่างใดการสูญเสีย ความสมดุลเป็นอุบัติเหตุ. ทุกครั้ง. และนี่คือที่เปลี่ยนแปลงเต้นรำ. คืนส่วนใหญ่สิงโตน้อยของเขาจะเหนื่อยเกินไปที่จะต่อสู้กลับ เธอต้องดิ้นรนเพียงน้อยที่สุดแล้วจะช่วยให้เขาล้างน้ำตาและฝันร้ายของเธอในอ้อมกอดที่อบอุ่นของเขา เขาถือของเธอกับรูปแบบนั่งของเขาผลักเธอลงบนตักของเขาและเธอแมทีเรียถือของเขาโดยไม่มีการต่อสู้ เหล่านี้เป็นคืนที่เธอได้รับบาดเจ็บถูกแทงด้วยความรักไม่ได้เป็นการให้เธอและเธอก็มาถึงเขาขอทานสำหรับรูปแบบบางรูปแบบของการให้ความสนใจใด ๆ เธอยึดติดกรอบสั่นของเธอที่หน้าอกเปลือยเปล่าของเขาและเขารู้สึกน้ำตาไหลลงมาด้านหลังของเขาเมื่อเขาไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเธอ เหล่านี้เป็นคืนที่เขาช่วยให้เธอเรียกเขาด้วยชื่อที่เขาไม่สามารถตอบให้ชื่อของคนที่เขาอยากจะทำลายล้านครั้งมากกว่าสำหรับสัตว์เลี้ยงแผลเป็นเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขา การสำเร็จความใคร่แม้การต่อสู้บางครั้งเพราะเธอเพิ่งจะพังก็ร้องไห้ไม่มีอำนาจและพาดอยู่บนไหล่ของเขา คืนนี้เขาถือของเธอแน่นและแอบมีความประสงค์ที่เธอจะไม่ปล่อยให้ไป. คืนอื่น ๆ เธอ moans และบิดอย่างจริงจังพยายามที่จะหนีออกไปก่อนที่เธอจะสูญเสียการต่อสู้กับมือฝีมือของเขา ยอดเขาดิ้นรนเมื่อเขาวิ่งสัมผัสของเขา teasingly ขึ้นต้นขาของเธอ แต่สิ้นสุดลงเกือบจะในทันทีถ้าเขา Nibbles ทั่วผิวที่บอบบางของไหล่ของเธอ ถ้าเขาทำให้เธอในปริมาณที่เหมาะสมของพื้นที่ที่เธอจะพาเขาไปตลอดทางโดยไม่ต้องซึ่งหลอกลวงของเขา แล้วมันเป็นเพียงเรื่องของการผลักดันและเลื่อนกับแพรวเธอเหงื่อครอบคลุมกรอบและเขาสนุกกับการดูเธอสูญเสียตัวเองในที่เต็มไปด้วยความปรารถนาของเขาจ้องมองสีแดงเข้ม แหวนลมหายใจของเธอ moans หวานด้วยหูของเขาเบลอเสียงร้องด้วยคำพูดที่เขาไม่เคยสามารถออกและบางครั้งเขาอาจจะผลักดันนิ้วมือว่างของเขาเข้าไปในปากเซเบอร์ที่จะให้เธอยุ่ง ไม่มีอะไรที่ค่อนข้างชอบวิธีที่ป่าแมวของเขาจะเลียและดูดที่พวกเขาเมื่อเธอจะสูญเสียความคิดของเธอ เครื่องหมาย Grip บางครั้งเล็บจะสีคอไหล่ของเขาอ้อมแขนของเขาหลังของเขา .. ดาบกรีดร้องว่าเขาผลักเพียงขวาที่ปลายวัตถุเกร็งที่สั่นหัวของเธอและโยนกลับมาอยู่ในหอบกว้างตา โลกไปสดใสและดาบตกออกจากกันในอ้อมแขนของเขาเชื่อง. คืนนี้เป็นชนิดที่เขาชื่นชอบของคืน แต่. เมื่อคืนดาบพูดหรือพยายามที่จะตาหมอก แต่ดิ้นรนที่จะมุ่งเน้น เสียงของเธอ quivers ในทุกคำพูดแทบจะดังกว่าเสียงกระซิบที่ไม่ต่อเนื่องกันเป็น Gilgamesh Nibbles ทางของเขาลงไปที่หน้าอกของเธอ สะโพกของเธอพยายามที่จะย้ายไปยังหัวเข็มขัด แต่ขาของเธอทำอะไรที่จะช่วยเธอ แทน Gilgamesh สามารถที่จะวางรูปแบบของเธอผละอ่อนกับพื้นใช้เวลาของเธอโดยผมบุญขึ้นอย่างหนักของเธอและจูบเธอให้ลึกว่าสำหรับช่วงเวลาที่ดาบให้ไปทุกอย่าง สงครามจอกประเทศบ้านของเธอเป็นคนโง่ที่มีประโยชน์ของเธอเป็นหลัก .. ทุกอย่าง ทุกอย่างจะกลายเป็นความหมายและ Gilgamesh รักมันเมื่อเธอค่อยๆเต้นลิ้นของเธอกับเขาเอง. เขาชอบที่จะปล่อยขนมปังของเธอและเธอดูส่วนที่เหลือหัวของเธอบนหมอนของล็อคสีทองของเธอ พวกเขามักจะนานกว่าที่เขาจำได้ว่าพวกเขาอีกต่อไปกว่าที่เขาจะคิดและเขาสมบัติทางสิงโตสั่นเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขาที่เขาควรจะรับล็อคจะสูดดมหวานกลิ่นหอมบริสุทธิ์ของเธอก่อนที่เธอน้ำตาไหล เต้นรำนิ้วมือได้อย่างรวดเร็วบนหน้าอกของเธอบีบและถูที่เคล็ดลับมากของหน้าอกของเธอและเธอ moans แม้ตัวเอง การแต่งกายของเธอหลุดออกจากไหล่ของเธอที่มายกเลิกได้ด้วยปลายนิ้วฉลาดของเขา พวกเขาตกอยู่บนพื้นดินไม่มีเสียงและแล้วเธอก็เริ่มพึมพำเกี่ยวกับสิ่งอื่น ๆ ยากจนสิ่งที่บุคคลที่มีเพียงพระมหากษัตริย์จะได้รู้ว่าเหงา; วิธีการที่มันให้ความรู้สึกแปลกที่จะมีคนรักของเธอต้องเธอสัมผัสเธอ; เธอเชื่อเช่นนี้ .. Gilgamesh วางนิ้วสมรบนริมฝีปากของเธอในขณะที่เขาเลียที่สะดือของเธอและว่าเขาโชคดีที่เธอจะดึงผมของเขาในคำขออีกหนึ่งจูบเหล่านั้น. ลึกอย่างช้า ๆ และด้วยความรักและ Gilgamesh ชอบส่วนนี้มากที่สุดเพราะเขา ได้รับที่จะได้ยินดาบครางชื่อของเขาอย่างใกล้ชิด. Gilgamesh มีการเริ่มต้นช้าเตรียมความพร้อมของเธอด้วยมือหมุนที่ใบของเธอจับที่ใดฝ่ายของเธอ จากนั้นยาวจังหวะระมัดระวังของสมาชิกบุกรุกของเขาและดาบจะพูดติดอ่างในเสียงกระซิบของเธอแม้จะตัวเอง เขาสูญเสียการมุ่งเน้นไปที่เสียงอร่อยของชื่อของเขาบนริมฝีปากของเธอ แต่ถูกนำกลับมาแน่นของเธอบีบคุ้นเคย; และเขาชอบตำแหน่งนี้มากที่สุดเห็นเธอแพร่กระจายอย่างช่วยไม่ได้และตรึงอยู่ภายใต้กรอบของเขา. และไม่มีใคร, Gilgamesh รู้ว่าไม่มีใครจะปฏิเสธความงามของเธอในขณะนี้มาก. "กรุณา" แขนดาบพบว่าตัวเองประณีตรอบคอของเขาและ เธอต้องต่อสู้กับความต้องการที่จะดึงเขาลงมาที่หน้าอกของเธอ "ได้โปรด" เธอร้องไห้หัวของเธอตกกลับมาอยู่ในความสุขที่บริสุทธิ์. "ได้โปรด .. " เมื่อเขาสนุกกับการเริ่มต้น blabbering ดาบถามขอคำตอบใด ๆ จากเขาเกือบจะเป็นถ้าเธอรู้ว่าเธอจะสามารถเรียกร้องทุกอย่างอะไรจากกษัตริย์โบราณในความร้อน บางครั้งเธอขอให้เขารีบที่จะถือของเธอแน่นน้อย บางครั้งอื่น ๆ จูบอื่นหรือสัมผัสอ่อนโยนของปลายนิ้วของเขาลงแก้มของเธอ ถ้าเธอดูเหมือนมากเกินไปในการควบคุม Gilgamesh จะใช้มาตรการพิเศษ: ลูบ teasingly ขึ้นเอวของเธอจนนิ้วมือของเขาพบว่าหัวนมสร้างเธอกัดที่ไหล่ของเธออย่างหนักพอที่เขาจะกรีดเลือดจากเธอผอมผิวสีซีดและดึงออกไปเป่าอากาศอบอุ่น เธอ วิธีการที่จะทำให้การแบ่งเซเบอร์เป็นประณีต. เขาจะไม่มีเธอมีวิธีอื่น ๆ . เขาสร้างความตึงเครียดในตัวเธอที่เห็นได้ชัดในช่วงปลาย; เขาจะใช้เวลาช้าเธอเพื่อให้ช้าเจ็บปวดและดาบสั่นโดยไม่มีอะไร แต่เขาจะถือเข้า เธอจับกระชับรอบคอของเขาหมดและเวลาที่เธอแทบจะไม่สามารถถือเข้ากรอบดันของเขาอย่างถูกต้องสำหรับมือของเธอได้ไปเรียบเกินไปกับเหงื่อ mumblings เธอหันไปร้องและพระมหากษัตริย์ที่เธอมีความสุขปลาบปลื้มที่จะให้บริการอื่น ขอ Gilgamesh จะไม่ถือของเธอเพื่อให้แน่นเพื่อให้การสร้างคลั่งในที่สุดก็จบ Gilgamesh จะช้าอย่างต่อเนื่องจนกว่าจะมีไม่ได้ แต่น้ำตาซับเสียงของเธอเสียและมีคำพูดที่ไม่เหลือสำหรับเธอ แต่ไม่มีคำ: "... กิ .. " ถ้าเขาโชคดีโชคดีจริงๆเขาจะได้ยินเสียงกระซิบของเธอหมดสำหรับเขา จะเรียกชื่อของเธอ วิธีที่เสียงของเธอไหวที่รูปร่างของชื่อของเขาเป็นระทมทุกข์เกือบและเขาปรารถนาที่เขาจะถือไว้ตลอดไปใกล้กับหัวใจของเขา Gilgamesh ใบของเธอแขวนสำหรับช่วงเวลาไม่กี่ล้อเล่นของเธอกับความเงียบช้าที่มักจะสร้างความร้อนเหลือทนลึกภายในของเธอ ดวงตาของเธอในฐานะที่เป็นม้วนและหัวของเธอตกเขาแอบเข้าไปในห้องอาบน้ำฝักบัวมือของล็อคสีทองและถือของเธอเป็นปากเขาชื่อของเธอในหูของเธอ. "กิ .. " ร้องไห้, ยากจนและกลัวเกือบและเธอมีที่จะไปถึง มือขึ้นเพื่อให้ครอบคลุมปากของเธอแม้จะตัวเอง nibbles Gilgamesh ที่อยู่ในมือจนมันให้ความรู้สึกความต้องการที่จะเหวี่ยงออกไปและมัน SL

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขาเริ่มด้วยผมของเธอ

กิลกาเมซจะเริ่มใกล้ บังคับมันดูถูกเธอ แต่เขาก็ไม่ชอบวิธีที่เธอพยายามที่จะป้องกันตัวเองจากล่วงหน้าของเขา แล้วกดริมฝีปากอย่างช้าๆ เขาสามารถจัดการกับทองล็อคเธอไปแกล้งโดยแก้มของเธอเป็นที่ที่มันทั้งหมดเริ่มต้นขึ้น มันเกือบจะเป็นเต้นที่จุดนี้ , หนึ่งที่เขาชวนด้วยรอยยิ้ม เธอตอบพร้อมกับปิดตาหน้าแดงเขาไม่ได้รู้สึกผิวของเธอจนเธอเริ่มสั่น เขาตามรอยจูบของเขาลงไปข้างหูเธอ ที่คิวเธอเริ่มวาดไป พยายามผลักเขาออกไป ด้วยแขนลังเล

เขายื่นมือไปจับข้อมือของเธอด้วย และนี่คือจุดที่ลิ้นของเขาพบว่าแก้มของเธอ

หยกอ้าปากค้างอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเธอไม่คิดย้าย มันรุนแรงเกินไปๆฉับพลันด้วยเสียงร้องในการตอบสนองต่อความก้าวหน้าของเขา แต่เขาพยายามที่จะอ่อนโยน แต่หลายครั้งที่พวกเขาได้เจอกันจนถึงจุดนี้ไม่เพียงพอที่จะให้ความคุ้มค่าของศตวรรษตนเองรักษาไม่ได้ผลเมื่อมันฝังลึกเข้าไปในตัวเธอมาก . เซเบอร์ไม่ยอมรับ , ไม่รับคอลลาเจน . แต่เธอไม่ได้แต่ความชัดเจนในขั้นตอนของเธอขณะที่เธอนำตัวเองก่อนที่สายตาของเขาและดาบยังไม่จัดการจับใดๆของเขาเยาะเย้ยข้อควรระวังโดยหัวใจ

กิลกาเมศมักจะยิ้มเข้าจูบ และหมุดแขนเหนือหัว ไม่หยาบพอเจ็บ แต่มันเหลือพื้นที่น้อยของเธอเพื่อต่อสู้กับเขา อัดกรอบ ทุกก้าวที่เขาใช้เวลากับเธอเธอพยายามที่จะชดเชยกับการก้าวถอยหลังในการเรียน ทิ้งหนีไปไหนไม่ได้แล้ว เซเบอร์ แต่ทั้งหมดมีความแบนตัวเองกับผนัง และสายตาเขาเหมือนถามสิงโต

ประกายน้ำตาในดวงตาของเธอจับสายตาของเขา และเขาเอาริมฝีปากของเขาไปจับพวกเขาเป็นพวกเขาตก

ไม่แข่งภายใต้การจับชีพจรของเขา เมื่อเขาเจอเธอเผยอริมฝีปากในหลงใหลจูบ ; ความสิ้นหวังของเธออย่างเห็นได้ชัดหลักฐานแห่งความปรารถนาของเธอนี้จากนานมาแล้ว . อยากยิ้ม เป็นจูบของเขาเกิดขึ้น แต่เขาไม่ใส่มัน กลัวเธอจะโกรธ หรือ ผลักเขาออกไป ถ้าเธอเห็น กิลกาเมชรู้สึกเขียนหน้าผากของเธอกับของเขา มือของเขาฟรีปุ่มลงพักผ่อนบนเอวของเธอ เขาเป็นที่สนใจมากขึ้นในวิธีการที่หน้าอกเธออาเจียนกับร่างกายของเขาทุกคมปริมาณของลมหายใจในนั้นเต็ม ริมฝีปากอมชมพูที่กันสั่นกับความสุข งั้น เธอดึงเขาเข้ามาใกล้กับเสียงครางเงียบ เธอไม่อาจปิดบัง และเขา suckles บนริมฝีปากล่างของเธอ กลืนกิน ไอ้ไร้เสียง เซเบอร์ก็ร้องไห้

แปลกเป็นคุ้ม

เหมือนรู้ตัว นี้เป็นความผิดพลาดที่เธอหันหัวของเธอออกไปอย่างรวดเร็ว เกือบจะเคาะหัวเขาไป