“It’s definitely that guy who’s jea

“It’s definitely that guy who’s jealous of your good acting skills.” On the way back, Xiao Yu’s tears flowed uncontrollably. She suddenly felt powerless and weak. In the entertainment circle, it was common for bullying to take place. It was also normal for people to deviate from the script and change the intended storyline just because they disliked someone.

But when these things actually happened to the people one was close to, how many would be able to accept it silently?

Xiao Yu and Tang Feng didn’t come from the necessary background, nor did they have the necessary status. They didn’t even have the right to speak or protest.

So what could they do? China didn’t have an organization made for the purpose of protecting actors and actresses. No matter how angry they became, they could only suffer in their anger alone. If they rose up against their opponent right now, the only ones who’d get hurt would be themselves.

The two actors who had played as the punishers left without receiving their pay, so there was no way of knowing who was ordering them around in the background. The filming crew wouldn’t drop all of their work to help them investigate something this small. The most they got for now were some comforting words from the producer of the drama.

“Just think of it as an act of self-sacrifice for the show.” Tang Feng smiled and placated Xiao Yu. Sometimes, injuries were inevitable while filming. But for something like this, there was still a difference between getting hurt for the sake of filming and being intentionally set up by someone.

Exactly who was it that wanted to make things difficult for him? After the incident, Xiao Yu had especially asked around, but she had received nothing more than a rhetorical question.

Who told you to provoke a big shot?

A big shot? Tang Feng couldn’t remember provoking any big shots, much less aggravating them enough to make them resort to those sorts of dirty tricks to deal with him.

After consoling Xiao Yu, Tang Feng returned to Charles’ mansion. Today was his last day there. When he returned to his room, he found that his luggage had already been organized. Charles truly was a thorough “one month lover,” at the end of their business deal, he’d even packed his luggage for him.

Lu Tian Chen had said that he would pick him up tonight. Since that was the case, Tang Feng didn’t need to walk around carrying his suitcases. Besides, he didn’t even have a place to go at the moment.

Charles wasn’t home. Maybe it was better to say that Tang Feng hadn’t seen the man since the morning. He didn’t know whether it was because Charles had lost interest in him, or if it was something else, but Tang Feng was quite happy with the result. The thing he disliked the most was awkward partings. In the past when he had to say goodbye to his friends, he’d refused to let them come to the airport and send him off. So the kind of goodbye where they didn’t have to see each other at all was great.

There wasn’t anything he couldn’t let go of, and there wasn’t anything he couldn’t take away.

After coming back from the film set, Tang Feng felt a bit tired. He shoved Xiao Yu’s warning of going to the hospital for a check up to the back of his mind. He had merely been hit by two wooden staffs, and though it hurt, it wasn’t a heavy injury. All he had to do was put some salve on it later. Lying on the bed, Tang Feng soon fell asleep.

He had a dream. In it, his heart suddenly acted up, sending an intense pain through his body. Staggering, he fell to the ground. The crowd that surrounded him let out an alarmed cry. Someone was rushing around, attending to him, but he didn’t know who. There were people talking on their phones, taking pictures of him, and yelling out his name.

“Tang Feng… Tang Feng… Wake up…” The fuzzy voice gradually became clearer, drifting from the dream to beside his ear. Tang Feng woke up from his dream. He opened his eyes and made out a vague shadow looming above him in the dark.

“Charles?” He called out of habit. As only Charles and he lived here, he didn’t think of the possibility of the shadow being someone else.

“Pa—” With the soft click of the light switch, the room instantly flooded with light. The sudden brightness hard on his eyes, Tang Feng shielded them with his hand. As he had just woken up, his tone of voice was quite ill-humored. “Charles, you idiot! Couldn’t you just turn on the bedside lamp instead?”

“I see you have quite a short fuse, though you hide it pretty well normally.” This sort of banter like dialogue was definitely something Charles wouldn’t say.

Tang Feng removed his hand from his eyes. Standing under the light was a man dressed in a suit, his back straight and his face stern. Lu Tian Chen put his hands in his pockets and bent down, his eyes bright and piercing. “Finally awake?”

“Haha, President Lu.” Tang Feng looked at the other, and then pointed to the suitcases on the floor. “Mind giving me a hand?”

Lu Tian Chen’s eyes seemingly twitched and he gave Tang Feng a stare. He then picked up the suitcases and walked out the door.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ได้แน่นอนคนที่เป็นที่อิจฉาของทักษะการทำหน้าที่ที่ดี" ขากลับ เสี่ยวหยูน้ำตาไหลเขา เธอก็รู้สึกอ่อนแอ และอำนาจ ในวงการบันเทิง มันเป็นปกติสำหรับ bullying ขึ้น มันเป็นปกติสำหรับคนที่จะแตกต่างจากสคริปต์ และการเปลี่ยนแปลงเรื่องราวที่ตั้งใจเพียง เพราะพวก disliked คนแต่เมื่อสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นจริงกับ คนที่หนึ่งได้ใกล้ จำนวนจะสามารถยอมรับเงียบ ๆเสี่ยวหยูและถังเฟิงไม่ได้มาจากพื้นหลังที่จำเป็น หรือพวกเขาไม่ได้มีสถานะจำเป็น แม้ไม่มีสิทธิที่จะพูด หรือปฏิเสธดังนั้น อาจจะทำอะไรได้บ้าง จีนไม่มีองค์กรที่ทำเพื่อปกป้องนักแสดงและนักแสดง ไม่โกรธว่าพวกเขาเป็น พวกเขาเพียงสามารถประสบในความโกรธของพวกเขาคนเดียว ถ้าพวกเขากุหลาบขึ้นกับฝ่ายตรงข้ามขณะนี้ คนเท่านั้นที่จะได้รับบาดเจ็บจะเป็นตัวเองนักแสดงสองคนมาเล่นเป็น punishers ที่เหลือโดยไม่ได้รับค่าจ้างของพวกเขา ดังนั้นไม่มีทางรู้เลยที่ถูกสั่งให้สถานประกอบ ลูกเรือ filming ไม่ปล่อยทั้งหมดของงานเพื่อช่วยในการตรวจสอบสิ่งเล็ก ๆ นี้ ที่สุดพวกเขาได้ในขณะนี้ มีบางคำที่พบจากโปรดิวเซอร์ของละครเรื่องนี้"เพียงคิดว่า มันเป็นของ self-sacrifice สำหรับการแสดงนั้น" เฟิงต่างยิ้ม และ placated เสี่ยวหยู บางครั้ง การบาดเจ็บได้หลีกเลี่ยงไม่ได้ในขณะถ่ายทำ แต่บางสิ่งบางอย่างเช่นนี้ มียังคงความแตกต่างระหว่างการบาดเจ็บเพื่อถ่ายทำและกำลังตั้งใจตั้งบุคคลตรงที่เป็นที่ต้องการทำสิ่งที่ยากสำหรับเขา หลังจากเหตุการณ์ เสี่ยวหยูโดยเฉพาะถามสถาน แต่เธอก็ได้รับอะไรมากกว่าคำถามไม่ใครบอกคุณเย้าพี่ใหญ่พี่ใหญ่ ถังเฟิงไม่จำ provoking ภาพใด ๆ ใหญ่ มากน้อย aggravating พวกเขาพอจะทำให้พวกเขาหันไปที่ประเภทของสกปรก...เทคนิคการจัดการกับเขาหลังจาก consoling เสี่ยวหยู เฟิงแทงกลับไปแมนชั่นของชาร์ลส์ วันนี้เป็นวันสุดท้ายของเขามี เมื่อเขากลับไปที่ห้องของเขา เขาพบว่า มีขบวนการกระเป๋าของเขาแล้ว ชาร์ลส์อย่างแท้จริงเป็นตัวอย่าง "หนึ่งเดือนคนรัก ที่สุดของการจัดการธุรกิจ เขามีแม้บรรจุกระเป๋าของเขาให้เขาลูเทียนเฉินก็กล่าวว่า เขาจะรับเขาคืนนี้ ตั้งแต่ที่คน ถังเฟิงไม่ได้ต้องเดินแบกสัมภาระหนัก ๆ ของเขา สำรอง เขาไม่ได้มีที่ไปในขณะนี้Charles wasn’t home. Maybe it was better to say that Tang Feng hadn’t seen the man since the morning. He didn’t know whether it was because Charles had lost interest in him, or if it was something else, but Tang Feng was quite happy with the result. The thing he disliked the most was awkward partings. In the past when he had to say goodbye to his friends, he’d refused to let them come to the airport and send him off. So the kind of goodbye where they didn’t have to see each other at all was great.There wasn’t anything he couldn’t let go of, and there wasn’t anything he couldn’t take away.After coming back from the film set, Tang Feng felt a bit tired. He shoved Xiao Yu’s warning of going to the hospital for a check up to the back of his mind. He had merely been hit by two wooden staffs, and though it hurt, it wasn’t a heavy injury. All he had to do was put some salve on it later. Lying on the bed, Tang Feng soon fell asleep.He had a dream. In it, his heart suddenly acted up, sending an intense pain through his body. Staggering, he fell to the ground. The crowd that surrounded him let out an alarmed cry. Someone was rushing around, attending to him, but he didn’t know who. There were people talking on their phones, taking pictures of him, and yelling out his name.“Tang Feng… Tang Feng… Wake up…” The fuzzy voice gradually became clearer, drifting from the dream to beside his ear. Tang Feng woke up from his dream. He opened his eyes and made out a vague shadow looming above him in the dark.“Charles?” He called out of habit. As only Charles and he lived here, he didn’t think of the possibility of the shadow being someone else.“Pa—” With the soft click of the light switch, the room instantly flooded with light. The sudden brightness hard on his eyes, Tang Feng shielded them with his hand. As he had just woken up, his tone of voice was quite ill-humored. “Charles, you idiot! Couldn’t you just turn on the bedside lamp instead?”“I see you have quite a short fuse, though you hide it pretty well normally.” This sort of banter like dialogue was definitely something Charles wouldn’t say.Tang Feng removed his hand from his eyes. Standing under the light was a man dressed in a suit, his back straight and his face stern. Lu Tian Chen put his hands in his pockets and bent down, his eyes bright and piercing. “Finally awake?”“Haha, President Lu.” Tang Feng looked at the other, and then pointed to the suitcases on the floor. “Mind giving me a hand?”Lu Tian Chen’s eyes seemingly twitched and he gave Tang Feng a stare. He then picked up the suitcases and walked out the door.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"มันแน่นอนผู้ชายที่เป็นที่อิจฉาของทักษะการแสดงที่ดีของคุณ." ในทางกลับน้ำตา Xiao อยู่ดีไหลอย่างบ้าคลั่ง ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าไม่มีอำนาจและอ่อนแอ ในวงการบันเทิงมันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับการข่มขู่จะใช้สถานที่ มันก็เป็นเรื่องปกติสำหรับคนที่จะเบี่ยงเบนไปจากสคริปต์และเปลี่ยนเค้าตั้งใจเพียงเพราะพวกเขาไม่ชอบคน. แต่เมื่อสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นจริงกับคนที่หนึ่งได้ใกล้เคียงกับหลายวิธีที่จะสามารถที่จะยอมรับมันอย่างเงียบ ๆ ? เสี่ยวหยูและถัง ฮไม่ได้มาจากพื้นหลังที่จำเป็นหรือไม่พวกเขามีสถานะที่จำเป็น พวกเขาไม่ได้มีสิทธิที่จะพูดหรือประท้วง. ดังนั้นสิ่งที่พวกเขาจะทำอย่างไร จีนไม่ได้มีองค์กรที่ทำเพื่อวัตถุประสงค์ในการปกป้องนักแสดงและนักแสดงที่ ไม่ว่าพวกเขากลายเป็นโกรธพวกเขาเท่านั้นที่จะประสบความโกรธของพวกเขาเพียงอย่างเดียว ถ้าพวกเขาลุกขึ้นกับฝ่ายตรงข้ามของพวกเขาในขณะนี้คนเดียวที่จะได้รับความเจ็บปวดจะเป็นตัวเอง. ทั้งสองนักแสดงที่เคยเล่นเป็น punishers ซ้ายโดยไม่ได้รับการจ่ายเงินของพวกเขาจึงมีวิธีการรู้ที่ถูกสั่งให้พวกเขาไปรอบ ๆ ในไม่มี พื้นหลัง. ลูกเรือถ่ายทำจะไม่ลดลงทั้งหมดของการทำงานของพวกเขาเพื่อช่วยให้พวกเขาตรวจสอบบางสิ่งบางอย่างเล็ก ๆ นี้ ส่วนใหญ่พวกเขาได้สำหรับตอนนี้มีบางคำปลอบโยนจากโปรดิวเซอร์ของละคร. "เพียงแค่คิดว่ามันเป็นหน้าที่ของการเสียสละตัวเองสำหรับการแสดงที่." ถังฮยิ้มและจบลงเสี่ยวหยู บางครั้งเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงการบาดเจ็บขณะถ่ายทำ แต่สำหรับบางสิ่งบางอย่างเช่นนี้ยังคงมีความแตกต่างระหว่างได้รับบาดเจ็บเพื่อประโยชน์ในการถ่ายทำและการตั้งเจตนาโดยใครบางคน. ว่าใครจะเป็นคนนั้นที่อยากจะทำในสิ่งที่ยากสำหรับเขา? หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น Xiao Yu ถามโดยเฉพาะอย่างยิ่งรอบ แต่เธอได้รับอะไรมากไปกว่าเป็นคำถามเชิงโวหาร. ใครบอกให้คุณกระตุ้นยิงใหญ่? ยิงใหญ่? ถังฮจำไม่ได้กระตุ้นภาพใหญ่ ๆ มากน้อย aggravating พวกเขามากพอที่จะทำให้พวกเขาหันไปทุกประเภทบรรดาเทคนิคสกปรกที่จะจัดการกับเขา. หลังจากปลอบเสี่ยวหยูฮถังกลับไปยังคฤหาสน์ของชาร์ลส์ วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เขามี เมื่อเขากลับไปที่ห้องของเขาเขาพบว่ากระเป๋าเดินทางของเขาได้รับการจัดอยู่แล้ว ชาร์ลส์อย่างแท้จริงอย่างละเอียดเป็น "คนรักหนึ่งเดือน" ในตอนท้ายของการจัดการธุรกิจของพวกเขาเขาต้องการแม้บรรจุกระเป๋าเดินทางของเขาสำหรับเขา. ลูเทียนเฉินได้กล่าวว่าเขาจะเลือกเขาขึ้นในคืนนี้ นับได้ว่าเป็นกรณีที่ถังฮไม่จำเป็นต้องเดินไปรอบ ๆ แบกกระเป๋าเดินทางของเขา นอกจากนี้เขาไม่ได้มีสถานที่ที่จะไปในขณะนี้. ชาร์ลส์ไม่ได้บ้าน บางทีมันอาจจะเป็นเรื่องที่ดีที่จะบอกว่าฮถังไม่เคยเห็นผู้ชายคนนั้นตั้งแต่ตอนเช้า เขาไม่ทราบว่ามันเป็นเพราะชาร์ลส์ที่หายไปมีความสนใจในตัวเขาหรือถ้ามันเป็นอย่างอื่น แต่ถังฮค่อนข้างมีความสุขกับผลที่ตามมา สิ่งที่เขาไม่ชอบมากที่สุดคือ partings ที่น่าอึดอัดใจ ในอดีตที่ผ่านมาเมื่อเขาต้องกล่าวคำอำลากับเพื่อน ๆ ของเขาที่เขาปฏิเสธที่จะให้พวกเขามาถึงสนามบินและส่งเขาออก ดังนั้นชนิดของการลาที่พวกเขาไม่ได้มีให้เห็นกันที่ทุกคนได้ดี. มีสิ่งที่ไม่เป็นเขาไม่สามารถปล่อยให้ไปของและไม่มีสิ่งใดที่เขาไม่สามารถนำมาใช้. หลังจากกลับมาจากการ ชุดฟิล์มถังฮบิตรู้สึกเหนื่อย เขาผลักเตือนเสี่ยวหยูของการไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจสอบถึงการกลับใจของเขา เขาได้รับการตีเพียงสองบุคคลากรที่ทำด้วยไม้และแม้ว่ามันเจ็บมันก็ไม่ได้รับบาดเจ็บหนัก ทั้งหมดที่เขาต้องทำคือใส่บรรเทาบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ในภายหลัง นอนอยู่บนเตียง, ถังฮผล็อยหลับไปในเร็ว ๆ นี้. เขามีความฝัน ในนั้นหัวใจของเขาอยู่ ๆ ก็ทำหน้าที่ขึ้นการส่งผ่านความเจ็บปวดร่างกายของเขา ส่ายเขาล้มลงกับพื้น ฝูงชนที่อยู่รอบตัวเขาให้ออกมาร้องไห้ตกใจ ใครบางคนกำลังวิ่งไปรอบ ๆ เข้าร่วมกับเขา แต่เขาไม่ได้รู้ว่าใคร มีคนพูดคุยทางโทรศัพท์ของพวกเขาถ่ายภาพของเขาและตะโกนชื่อของเขา. "ถังถัง ... ฮฮ ... ตื่นขึ้นมา ... " เสียงเลือนค่อย ๆ กลายเป็นที่ชัดเจนลอยจากความฝันที่จะอยู่ข้างหูของเขา ถังฮตื่นขึ้นมาจากความฝันของเขา เขาเปิดตาของเขาและทำออกมาจากเงาที่คลุมเครือปรากฏข้างต้นเขาในที่มืด. "ชาร์ลส์?" เขาเรียกว่าออกมาจากนิสัย ในฐานะที่เป็นเพียงชาร์ลส์และเขาอาศัยอยู่ที่นี่เขาไม่ได้คิดว่าเป็นไปได้ของการเป็นเงาคนอื่น. "Pa-" ด้วยการคลิกอ่อนของสวิตช์ไฟ, ห้องพักที่ถูกน้ำท่วมได้ทันทีด้วยแสง ความสว่างฉับพลันยากในสายตาของเขาถังฮป้องกันพวกเขาด้วยมือของเขา ในขณะที่เขาตื่นขึ้นเพียงเสียงของเสียงของเขาก็ค่อนข้างไม่ดีอารมณ์ "ชาร์ลส์, คุณโง่! คุณไม่สามารถเพียงแค่เปิดไฟข้างเตียงแทน? "" ผมเห็นคุณมีค่อนข้างฟิวส์สั้น แต่คุณซ่อนมันสวยดีตามปกติ. "เรียงลำดับของการล้อเล่นเช่นการเจรจาเป็นสิ่งที่แน่นอนชาร์ลส์จะไม่พูด. นี้Tang ฮลบออก มือของเขาออกมาจากดวงตาของเขา ยืนอยู่ภายใต้แสงไฟที่ถูกชายคนหนึ่งในชุดสูทของเขากลับตรงและท้ายใบหน้าของเขา ลูเทียนเฉินเอามือของเขาในกระเป๋าของเขาและก้มลงดวงตาของเขาสดใสและเจาะ "ตื่นขึ้นมาในที่สุด?" "ฮ่าฮ่าประธาน Lu." ถังฮมองที่อื่น ๆ และจากนั้นชี้ไปที่กระเป๋าบนพื้น "ใจให้ฉันมือ?" ตาลูเทียนเฉินที่ดูเหมือนจะกระตุกและเขาให้ถังฮจ้อง จากนั้นเขาก็หยิบกระเป๋าและเดินออกจากประตู

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" มันแน่นอนคนที่อิจฉาของคุณทักษะการแสดงที่ดี " ในทางกลับ น้ำตาของเสี่ยวอวี้ไหลตลอดทาง เธอรู้สึกอ่อนแอและอ่อนแอ ในวงการบันเทิง มันเป็นเรื่องปกติสำหรับการใช้สถานที่ มันเป็นปกติสำหรับคนที่จะผิดเพี้ยนจากสคริปต์ และเปลี่ยนความตั้งใจเค้าเพียงเพราะพวกเขาไม่ชอบใครบางคน

" มันแน่นอนคนที่อิจฉาของคุณทักษะการแสดงที่ดี " ในทางกลับ น้ำตาของเสี่ยวอวี้ไหลตลอดทาง เธอรู้สึกอ่อนแอและอ่อนแอ ในวงการบันเทิง มันเป็นเรื่องปกติสำหรับการใช้สถานที่ มันเป็นปกติสำหรับคนที่จะผิดเพี้ยนจากสคริปต์ และเปลี่ยนความตั้งใจเค้าเพียงเพราะพวกเขาไม่ชอบใครบางคน

แต่เมื่อสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นจริงกับคนหนึ่งอยู่ใกล้ๆ กี่คนจะได้ทำใจเงียบๆ ?

เสี่ยวยูและตังฟงไม่ได้มาจากพื้นหลังที่จำเป็น , หรือพวกเขามีสถานะเป็น พวกเขาไม่ได้มีสิทธิที่จะพูด หรือประท้วง

ดังนั้นพวกเขาจะทำอะไร ? จีนไม่ได้มีองค์กรเพื่อวัตถุประสงค์ในการปกป้องนักแสดงและนักแสดงทีมงานถ่ายทำจะไม่ทิ้งงานทั้งหมดของพวกเขาเพื่อช่วยให้พวกเขาตรวจสอบ เรื่องเล็ก ๆนี้ มากที่สุดที่พวกเขาได้ในขณะนี้ถูกปลอบโยนจากโปรดิวเซอร์ของละครเรื่องนี้

" คิดซะว่ามันเป็นการกระทำที่เสียสละตนเองเพื่อการแสดง " ตังฟงยิ้มและ placated เสี่ยวยู บางครั้งการบาดเจ็บที่ถูกหลีกเลี่ยงไม่ได้ในขณะที่ถ่ายทำ แต่สำหรับเรื่องอะไรแบบนี้มีความแตกต่างระหว่างการเจ็บเพื่อถ่ายทำ และการจงใจตั้งโดยใครบางคน

จริงๆ ใครที่อยากทำให้เค้าลำบาก หลังจากเหตุการณ์นั้น เสี่ยว ยู ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถามไปเรื่อยๆ แต่เธอได้รับอะไรมากกว่าประโยคบอกเล่า

ใครบอกให้เธอยั่วใหญ่ ?

พี่ใหญ่ ?