Luxembourg remained more or less un

Luxembourg remained more or less under French rule until the defeat of Napoleon in 1815. When the French had departed, a provisional administration by the Allies was installed. Luxembourg initially came under the Generalgouvernement Mittelrhein in mid-1814, then from June 1814 under the Generalgouvernement Nieder- und Mittelrhein (General Government Lower and Middle Rhine).

The Congress of Vienna of 1815 gave formal autonomy to Luxembourg. The Prussians had already in 1813 managed to wrest lands from Luxembourg, to strengthen the Prussian-possessed Duchy of Julich. The Bourbons of France held a strong claim to Luxembourg, the Emperor of Austria on the other hand had controlled the duchy until the revolutionary forces had joined it to the French republic (he reportedly was not enthusiastic about regaining Luxembourg and the Low Countries, being more interested in the Balkans).

The King of Prussia held the claim of the senior heiress, Anna. An additional claimant emerged, William I of the Netherlands who now ruled the Netherlands, and whose mother and wife were descendants of the Prussian royal family and thus also descendants of both daughters of the last Luxembourg heiress. Prussia and Orange-Nassau made the following exchange deal: Prussia received the Principality of Orange-Nassau, which included the ancestral lands of Nassau in Central Germany; the Prince of Orange in turn received Luxembourg.

Luxembourg, somewhat diminished in size (as the medieval lands had been slightly reduced by the French and Prussian heirs), was augmented in another way through the elevation to the status of grand duchy and placed under the rule of William I of the Netherlands. This was the first time that the duchy had a monarch who had no claim to inheritance of the medieval patrimony (as lineages through his mother and wife had a better entitled claimant, the Prussian king himself). However, Luxembourg's military value to Prussia prevented it from becoming a part of the Dutch kingdom. The fortress, ancestral seat of the medieval Luxembourgers, was taken over by Prussian forces, following Napoleon's defeat, and Luxembourg became a member of the German Confederation with Prussia responsible for its defense.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ลักเซมเบิร์กยังคงน้อยภายใต้ปกครองของฝรั่งเศสจนถึงความพ่ายแพ้ของนโปเลียนใน 1815 เมื่อเดินออกไปที่ฝรั่งเศส มีการติดตั้งดูแลระบบสำรอง โดยพันธมิตร ลักเซมเบิร์กเริ่มมาภายใต้ Generalgouvernement Mittelrhein ในกลาง ๑๙๕๗ แล้ว จาก ๑๙๕๗ มิถุนายนภายใต้ Mittelrhein Generalgouvernement Nieder-แดน (ต่ำกว่ารัฐบาลทั่วไปและกลางแม่น้ำไรน์)สภาเวียนนา 1815 ให้อิสระทางลักเซมเบิร์ก ชนปรัสเซียที่มีอยู่แล้วใน 1813 จัดการ wrest ที่ดินจากลักเซมเบิร์ก หนุนที่ต้อง Prussian ดัชชีของ Julich Bourbons ฝรั่งเศสจัดคำร้องที่แข็งแกร่งกับลักเซมเบิร์ก จักรพรรดิออสเตรียคงได้ควบคุมอาณาจนกว่ากองกำลังปฏิวัติได้เข้าร่วมมันกับสาธารณรัฐฝรั่งเศส (เขารายงานไม่กระตือรือร้นเกี่ยวกับลักเซมเบิร์กและประเทศต่ำ ถูกมากสนใจในบอลข่านในการกลับคืน)ปรัสเซียของกษัตริย์ขึ้นเรียกร้องของทายาทอาวุโส แอนนา เกิดมีผู้อ้างเพิ่มเติม William ฉันของเนเธอร์แลนด์ซึ่งขณะนี้ปกครองประเทศเนเธอร์แลนด์ และแม่และภรรยามีลูกหลานของพระบรมวงศานุวงศ์ Prussian จึงยังลูกหลานของทั้งสองสาวทายาทลักเซมเบิร์กล่าสุด ปรัสเซียและออเรนจ์-นัสเซาทำแจกแลกเปลี่ยนต่อไปนี้: ปรัสเซียได้รับการราชของเรนจ์-นัสเซา ซึ่งรวมดินแดนโบราณแห่งนอสซอกลางเยอรมนี ในเจ้าชายแห่งออเรนจ์ได้รับราชรัฐลักเซมเบิร์กลักเซมเบิร์ก ค่อนข้างลดลงในขนาด (เป็นดินแดนยุคกลางมีเล็กน้อยลดลง โดยมรดกฝรั่งเศส และ Prussian), ถูกออกเมนต์ในอีกทางหนึ่งผ่านการยกระดับสถานะของแกรนด์ดัชชี และอยู่ภายใต้การปกครองของ William ฉันของเนเธอร์แลนด์ นี้เป็นครั้งแรกว่า ดัชชีที่มีพระมหากษัตริย์ที่มีการเรียกร้องไม่รับมรดกของ patrimony ยุคกลาง (เป็นเชื้อชาติผ่านทางพระราชมารดาและภรรยามีความดีสิทธิผู้อ้าง Prussian ที่คิงเอง) อย่างไรก็ตาม ค่าของลักเซมเบิร์กทหารปรัสเซียทำกลายเป็น ส่วนหนึ่งของราชอาณาจักรเนเธอร์แลนด์ ป้อมปราการ นั่งโบราณของ Luxembourgers ยุคกลาง ถูกนำ โดยกองกำลัง Prussian ต่อความพ่ายแพ้ของนโปเลียน และลักเซมเบิร์กเป็น สมาชิกของสมาพันธรัฐเยอรมันกับปรัสเซียที่รับผิดชอบในการป้องกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ลักเซมเบิร์กยังคงอยู่มากหรือน้อยอยู่ภายใต้การปกครองของฝรั่งเศสจนพ่ายแพ้ของนโปเลียนใน 1815 เมื่อฝรั่งเศสได้ออกเดินทาง, การบริหารงานชั่วคราวโดยพันธมิตรถูกติดตั้ง ลักเซมเบิร์กในขั้นต้นมาภายใต้ Generalgouvernement Mittelrhein ในช่วงกลางเดือน 1814 แล้วจากมิถุนายน 1814 ภายใต้ Generalgouvernement Nieder- คาดไม่ถึง Mittelrhein (ทั่วไปรัฐบาลล่างและกลางแม่น้ำไรน์). คองเกรสแห่งเวียนนา 1815 ให้เอกราชอย่างเป็นทางการเพื่อลักเซมเบิร์ก ปรัสเซียมีอยู่แล้วใน 1813 ที่มีการจัดการที่จะแย่งชิงดินแดนจากลักเซมเบิร์กเพื่อเสริมสร้างขุนนางปรัสเซียน-ครอบครองของ Julich บูร์บองของฝรั่งเศสจัดขึ้นเรียกร้องที่แข็งแกร่งในลักเซมเบิร์กจักรพรรดิออสเตรียในมืออื่น ๆ ได้ควบคุมขุนนางจนกระทั่งกองกำลังปฏิวัติได้เข้าร่วมไปยังสาธารณรัฐฝรั่งเศส (ข่าวเขาไม่ได้กระตือรือร้นเกี่ยวกับการฟื้นลักเซมเบิร์กและประเทศต่ำเป็นมากขึ้น สนใจในคาบสมุทรบอลข่าน). พระมหากษัตริย์ของปรัสเซียจัดขึ้นเรียกร้องของหญิงอาวุโสแอนนา เรียกร้องเพิ่มเติมโผล่ออกมาวิลเลี่ยมผมของเนเธอร์แลนด์ซึ่งตอนนี้การปกครองประเทศเนเธอร์แลนด์และมารดาและภรรยาเป็นลูกหลานของพระราชวงศ์ปรัสเซียและจึงยังลูกหลานของลูกสาวทั้งสองของสุดท้ายหญิงลักเซมเบิร์ก ปรัสเซียและส้มนัสเซาทำข้อตกลงแลกเปลี่ยนต่อไปนี้: ปรัสเซียได้รับอาณาเขตของส้มนัสเซาซึ่งรวมถึงดินแดนของบรรพบุรุษของนัสเซาในภาคกลางของเยอรมนี เจ้าชายแห่งออเรนจ์ในการเปิดรับลักเซมเบิร์ก. ลักเซมเบิร์กลดลงบ้างในขนาด (เป็นดินแดนในยุคกลางที่ได้รับการลดลงเล็กน้อยโดยทายาทฝรั่งเศสและปรัสเซีย) ยิ่งในอีกทางหนึ่งที่จะผ่านการยกระดับสถานะของขุนนางที่ยิ่งใหญ่และอยู่ภายใต้ กฎของวิลเลี่ยมผมของประเทศเนเธอร์แลนด์ นี่เป็นครั้งแรกที่ขุนนางมีพระมหากษัตริย์ที่มีการเรียกร้องในการรับมรดกของมรดกยุคไม่มี (ตาม lineages ผ่านแม่และภรรยาของเขามีสิทธิเรียกร้องที่ดีกว่ากษัตริย์ปรัสเซียเอง) อย่างไรก็ตามค่าทหารลักเซมเบิร์กของปรัสเซียป้องกันไม่ให้มันจากการเป็นส่วนหนึ่งของราชอาณาจักรดัตช์ ป้อมปราการที่นั่งของบรรพบุรุษยุค Luxembourgers ถูกยึดครองโดยกองกำลังปรัสเซียนหลังความพ่ายแพ้ของนโปเลียนและลักเซมเบิร์กกลายเป็นสมาชิกของสมาพันธ์เยอรมันกับปรัสเซียที่รับผิดชอบในการป้องกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ลักเซมเบิร์กยังคงมากขึ้นหรือน้อยลงภายใต้การปกครองของฝรั่งเศส จนถึงความพ่ายแพ้ของนโปเลียนในปี ค . เมื่อฝรั่งเศสได้ออกเดินทาง , การบริหารชั่วคราว โดยพันธมิตรที่ถูกติดตั้งไว้ ลักเซมเบิร์กเริ่มต้นมาภายใต้ mittelrhein generalgouvernement ใน mid-1814 แล้วตั้งแต่เดือนมิถุนายน 1814 ภายใต้ generalgouvernement nieder และ mittelrhein ( รัฐบาลทั่วไปด้านล่างและกลาง

ไรน์ )รัฐสภาแห่งเวียนนาของ 1815 ให้อย่างเป็นทางการมีอิสระในการลักเซมเบิร์ก โดยปรัสเซียนได้ใน 1813 จัดการเพื่อแย่งชิงดินแดนจากลักเซมเบิร์ก เพื่อเสริมสร้างปรัสเซียยึดครองดัชชี Julich . ที่เบอร์บอนฝรั่งเศสจัดเรียกร้องที่แข็งแกร่งเพื่อลักเซมเบิร์กจักรพรรดิของออสเตรียในมืออื่น ๆมีควบคุมอาณาจักรดยุคจนกว่ากองกำลังปฏิวัติได้เข้าร่วมกับสาธารณรัฐฝรั่งเศส ( เขาบอกว่าไม่กระตือรือร้นเกี่ยวกับการฟื้นประเทศลักเซมเบิร์ก และประเทศต่ำถูกสนใจมากขึ้นในประเทศแถบบอลข่าน ) .

กษัตริย์ปรัสเซียถือเรียกร้องของทายาท รุ่นพี่แอนนา เป็นโจทก์เพิ่มเติมออกมาวิลเลี่ยมฉันของเนเธอร์แลนด์ ที่ตอนนี้ได้ปกครองเนเธอร์แลนด์และมารดาและภรรยาลูกหลานของราชวงศ์ปรัสเซียจึงยังลูกหลานของลูกสาวทั้งสองคนของสุดท้าย ลักเซมเบิร์ก ทายาท ปรัสเซียและสีส้มแนสซอทำข้อตกลงแลกเปลี่ยนดังต่อไปนี้ : ปรัสเซียได้รับราชรัฐออเรนจ์แนสซอ ซึ่งรวมดินแดนบรรพบุรุษของ Nassau ในภาคกลางของเยอรมนีเจ้าชายส้ม

เปิดได้รับลักเซมเบิร์ก ลักเซมเบิร์ก ลดลงบ้างในขนาด ( เป็นดินแดนในยุคกลางที่ได้รับการลดลงโดยฝรั่งเศสและปรัสเซียทายาท ) เพิ่มในทางอื่นผ่านการให้สถานะของราชรัฐและอยู่ภายใต้การปกครองของ วิลเลี่ยม ฉันของเนเธอร์แลนด์นี้เป็นครั้งแรกที่ขุนนางมีพระมหากษัตริย์ที่ไม่มีการเรียกร้องมรดกของมรดกยุคกลาง ( เมื่อผ่านแม่และภรรยามีสิทธิดีกว่าผู้ที่กษัตริย์ปรัสเซียเอง ) อย่างไรก็ตาม , ลักเซมเบิร์กทหารปรัสเซีย ค่าป้องกันมันจากการเป็นส่วนหนึ่งของราชอาณาจักรฮอลแลนด์ ป้อมปราการที่นั่งบรรพบุรุษของลักเซมเบิร์กในยุคกลางถูกยึดโดยกองทัพปรัสเซีย ต่อไปนี้นโปเลียนพ่ายแพ้และลักเซมเบิร์กเข้าเป็นสมาชิกของสมาพันธ์เยอรมันกับปรัสเซียรับผิดชอบการป้องกันของมัน