The fantasy of city planning Sarit'

The fantasy of city planning
Sarit's understanding of national development was basic and unsophisti-
cated. Phatthana was expressed in terms of his paternalistic concern for
social happiness and the promotion of modern ways (Thak 1974: 327).
Direct intervention in the urban process included his decree of 1959
banning the three-wheeled samlor (pedicabs) from the streets of Bangkok
(because they were 'unsightly' and unfit to be seen in a modern city), the
clearance of some major slums, a welfare programme aiming to reduce
street begging, and a vain effort to send an increasing flood of rural-urban
migrants back to the countryside (Thak 1979: 164). Aside from these
heavy-handed efforts, policy formulation as such was left to overseas
consultants and the Thai technocrats. These included a development plan
for the metropolis. The Greater Bangkok Plan 2533, developed by the
American consultant team Litchfield and Associates in 1960, aimed to
establish land-use zoning and directions for urban growth for the next three
decades (Sternstein 1982: 109).
By the time of the commencement of the Litchfield study, Bangkok had
already made the transition to an automobile and road-based city in place
of its old canal-based infrastructure. Certainly the two transport modes
coexisted at that time and across the river in Thonburi, the canals were to
remain principal arteries of transport for at least another two decades. By
1960 a large number of both minor and major canals had already been
filled in and roads constructed in their place. While the Litchfield consul-
tants acknowledged the significance of the khlong as drains for storm water,
fire protection, disposal of sewage and even bathing, their plan was pred-
icated on the model of a modern Western city (Litchfield et al. 1960: 21-2).
Despite its growing redundancy, the canal system would determine much
of the pattern of future urban development, with ribbon-type growth
extending parallel to older water routes. In 1960 land values tended to be
high along the major east-west canals, a reflection of anticipated road
development and older high-status residential concentrations.
In the late 1950s Bangkok was still a relatively compact city. In 1947
the Bangkok and Thonburi municipalities (formed in 1936) housed well
under a million people in an area of between 60 to 67 square kilometres
(Donner 1978: 792). By 1960, under the impact of population and settle-
ment growth, Bangkok's built-up area had increased to some 90 square
kilometres. By that year the population of Bangkok-Thonburi had reached
over 2 million (Donner 1978: 791). As was typical of Western observa-
tions of Bangkok and other cities of Southeast Asia, Litchfield's report
emphasised the lack of clear zonal organisation, with minimal separation
of industrial, commercial and residential uses. The most noticeable
departure from this predominantly pre-war configuration was the cluster
of industries that had located close to the newly excavated river-port of
Khlong Toei and a predominantly middle-class suburban strip which had
developed along Sukhumvit Road.
The Greater Bangkok Plan 2533 produced by the Litchfield team in
1960 was never implemented. In 1963 Cyrus Nims, the USOM (United
States Overseas Mission) city planning adviser to the Thai government,
noted that effective implementation of the plan required adequate enforce-
ment powers and an effective planning authority for a capital district
encompassing Bangkok, Thonburi and surrounding provinces. Above all,
the task required coordination between numerous agencies in national
government. Nim's evaluation was pessimistic - coordination among


agencies was not evident, a new city planning office languished as a minor

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จินตนาการการวางแผนเมือง ความเข้าใจของ Sarit พัฒนาชาติเป็นพื้นฐานและ unsophisti- ผลิต พัฒนาได้แสดงออกในแง่ของความกังวลของเขา paternalistic สำหรับ ความสุขของสังคมและส่งเสริมวิธีทันสมัย (Thak 1974:327) แทรกแซงโดยตรงในกระบวนการเมืองที่รวมของพระราชกฤษฎีกาปี 1959 ห้ามการสามล้อสามล้อเรียบ ๆ) จากถนนของกรุงเทพฯ (เพราะ 'น่าเกลียด' และไม่เหมาะที่จะเห็นในเมือง), กวาดล้างสลัมบางใหญ่ โครงการสวัสดิการเล็งลด ขอทานถนน และความพยายามที่ไร้สาระจะส่ง flood เพิ่มขึ้นของชนบทในเมือง อพยพกลับไปชนบท (Thak 1979:164) นอกจากนี้ ความพยายาม heavy-handed กำหนดนโยบายดังกล่าวก็คือในต่างประเทศ ปรึกษาและ technocrats ไทย ซึ่งประกอบด้วยแผนการพัฒนา สำหรับมหานคร มากกว่ากรุงเทพฯ แผน 2533 พัฒนาโดยการ ทีมงานที่ปรึกษาอเมริกันลิตช์ฟิลด์และบริษัทร่วมในปี 1960 มีวัตถุประสงค์เพื่อ สร้างการใช้ที่ดินจัดสรรพื้นที่และทิศทางการเติบโตของเมืองสำหรับถัดไปสาม ทศวรรษ (Sternstein 1982:109) ช่วงเวลาของการเริ่มต้นของการศึกษาลิตช์ฟิลด์ กรุงเทพมหานครมี แล้วทำการเปลี่ยนรถยนต์และถนนตามเมืองในสถาน ของเก่าคลองตามโครงสร้างพื้นฐาน แน่นอนสองการขนส่ง พึ่งได้ ในเวลานั้น และ ข้ามแม่น้ำในธนบุรี คลองได้ หลอดเลือดหลักของการขนส่งน้อยอีกสองทศวรรษครั้ง โดย 1960 คลองทั้งเล็ก และใหญ่จำนวนมากมาแล้ว กรอก และถนนที่สร้างขึ้นในสถานที่ของพวกเขา ขณะที่กงสุลลิตช์ฟิลด์ - ยอมรับความสำคัญของคลองที่เป็นท่อระบายน้ำน้ำพายุ tants ถังดับเพลิง การกำจัดสิ่งปฏิกูลและการอาบน้ำแม้ แผนของพวกเขาถูก pred - icated แบบเมืองตะวันตกสมัยใหม่ (ลิตช์ฟิลด์ et al. 1960:21-2) แม้ มีความซ้ำซ้อนการเติบโต ระบบคลองจะตรวจสอบมาก ของรูปแบบการพัฒนาเมืองในอนาคต มีการเติบโตชนิด ribbon ขยายขนานเส้นทางน้ำเก่า ในปี 1960 มูลค่าที่ดินมีแนวโน้มจะ สูงตามหลักตะวันออกตะวันตกคลอง reflection ถนนที่คาดไว้ การพัฒนาและความเข้มข้นอยู่อาศัยสถานะสูงเก่า ในปลายปี 1950 กรุงเทพยังเป็นเมืองเล็ก ในปี 1947 กรุงเทพและธนบุรีเขตเทศบาล (ที่เกิดขึ้นในปี 1936) ตั้งอยู่ด้วย ต่ำกว่าล้านคนในพื้นที่ระหว่าง 60 67 ตารางกิโลเมตร (Donner 1978:792) โดย 1960 ภายใต้ผลกระทบของประชากรและชำระ ment เจริญเติบโต เพิ่มขึ้นไปสแควร์ 90 บางพื้นที่ก่อสร้างของกรุงเทพมหานคร กิโลเมตร โดยปีที่ ประชากรของกรุงเทพธนบุรีได้มาถึง มากกว่า 2 ล้าน (Donner 1978:791) เป็นของตะวันตก observa- ทุกระดับของกรุงเทพฯ และเมืองอื่น ๆ ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ลิตช์ฟิลด์ของรายงาน เน้นการขาดองค์กรที่อัตราชัดเจน มีแยกน้อยที่สุด อุตสาหกรรม พาณิชย์ และที่อยู่อาศัยใช้ที่สุด เห็นได้ชัดมากที่สุด ออกจากการกำหนดค่านี้ส่วนใหญ่ก่อนสงครามคือ คลัสเตอร์ อุตสาหกรรมที่มีอยู่ใกล้กับท่าเรือขุดใหม่ของ คลองเตยและแถบชานเมืองชั้นกลางส่วนใหญ่ซึ่งมี พัฒนาบนถนนสุขุมวิท มากกว่ากรุงเทพฯ แผน 2533 ผลิต โดยทีมลิตช์ฟิลด์ใน ไม่มีดำเนินการ 1960 ในปี 1963 Cyrus Nims, USOM (สห การวางแผนที่ปรึกษารัฐบาลไทย เมืองภารกิจต่างประเทศอเมริกา) สังเกตการใช้งานที่มีประสิทธิภาพของแผนต้องพอบังคับ- ment อำนาจและเป็นผู้วางแผนมีประสิทธิภาพสำหรับเขตเมืองหลวง ครอบคลุมกรุงเทพมหานคร ธนบุรีและจังหวัดโดยรอบ ข้างต้นทั้งหมด งานที่ต้องประสานงานระหว่างหน่วยงานจำนวนมากในชาติ รัฐบาล การประเมินของนิ่มเป็นในเชิงลบ - ประสานงานระหว่าง หน่วยงานไม่ชัดเจน การวางแผนสำนักงานเมืองใหม่ languished เป็นผู้เยาว์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จินตนาการของการวางแผนเมืองที่
เข้าใจสฤษดิ์ของการพัฒนาแห่งชาติขั้นพื้นฐานและ unsophisti-
cated พัฒนาได้แสดงออกในแง่ของความกังวลบิดาของเขาสำหรับ
ความสุขของสังคมและโปรโมชั่นของวิธีการที่ทันสมัย ​​(Thak 1974: 327).
การแทรกแซงโดยตรงในกระบวนการเมืองรวมพระราชกฤษฎีกาของเขา 1959
ห้ามสามล้อสามล้อ (pedicabs) จากถนนในกรุงเทพฯ
(เพราะพวกเขา 'น่าเกลียดและไม่เหมาะที่จะมองเห็นได้ในเมืองที่ทันสมัย) ที่
การกวาดล้างของชุมชนแออัดที่สำคัญบางอย่างซึ่งเป็นโปรแกรมสวัสดิการเป้าหมายที่จะลด
การขอทานและเป็นความพยายามที่ไร้สาระที่จะส่งอู๊ดฟลอริด้าที่เพิ่มขึ้นของเมืองชนบท
แรงงานข้ามชาติกลับไป ชนบท (Thak 1979: 164) นอกเหนือจากนี้
ความพยายามหนัก, การกำหนดนโยบายดังกล่าวถูกทิ้งไปยังต่างประเทศ
ที่ปรึกษาและนักวิชาการไทย เหล่านี้รวมถึงแผนพัฒนา
สำหรับมหานคร แผนเขตกรุงเทพฯและปริมณฑล 2533 พัฒนาโดย
ทีมงานที่ปรึกษาอเมริกัน Litchfield และผู้ร่วมงานในปี 1960 มีวัตถุประสงค์เพื่อ
สร้างการใช้ประโยชน์ที่ดินแบ่งเขตและทิศทางการเมืองการเจริญเติบโตสำหรับสามต่อไป
ทศวรรษที่ผ่านมา (Sternstein 1982: 109).
โดยเวลาของการเริ่มที่ การศึกษา Litchfield กรุงเทพมหานครได้
ทำแล้วการเปลี่ยนแปลงไปเป็นเมืองรถยนต์และถนนที่ใช้ในสถานที่
ของโครงสร้างพื้นฐานคลองตามเดิม แน่นอนว่าทั้งสองโหมดการขนส่ง
พึ่งในเวลานั้นและข้ามแม่น้ำในธนบุรี, คลองเขาจะ
ยังคงอยู่ในหลอดเลือดแดงหลักของการขนส่งเป็นเวลาอย่างน้อยอีกสองทศวรรษที่ผ่านมา โดย
1960 เป็นจำนวนมากของทั้งสองคลองเล็ก ๆ น้อย ๆ และที่สำคัญได้รับการ
เติมเต็มในและถนนที่สร้างขึ้นในสถานที่ของพวกเขา ในขณะที่ลิชฟิลด์ปรึกษา
ทันต์ได้รับการยอมรับความสำคัญของคลองเป็นท่อระบายน้ำพายุที่
ป้องกันอัคคีภัย, การกำจัดสิ่งปฏิกูลและแม้กระทั่งการอาบน้ำแผนของพวกเขาได้รับการ pred-
icated ในรูปแบบของเมืองตะวันตกสมัยใหม่ (Litchfield et al, 1960:. 21 -2).
แม้จะมีความซ้ำซ้อนของการเจริญเติบโตของระบบคลองมากจะกำหนด
รูปแบบของการพัฒนาเมืองในอนาคตกับการเจริญเติบโตริบบิ้นประเภท
ขยายขนานไปกับเส้นทางน้ำเก่า ในปี 1960 มูลค่าที่ดินมีแนวโน้มที่จะ
สูงตามแนวคลอง East-West ที่สำคัญเรื่อง A FL สะท้อนของถนนที่คาดว่าจะ
พัฒนาและผู้สูงอายุสูงสถานะความเข้มข้นที่อยู่อาศัย.
ในช่วงปลายปี 1950 กรุงเทพฯยังคงเป็นเมืองที่ค่อนข้างมีขนาดกะทัดรัด ในปี 1947
เทศบาลในเขตกรุงเทพฯและธนบุรี (ที่เกิดขึ้นในปี 1936) ตั้งอยู่ที่ดี
ภายใต้หนึ่งล้านคนในพื้นที่ระหว่าง 60-67 ตารางกิโลเมตร
(เนอร์ 1978: 792) 1960 โดยภายใต้ผลกระทบของประชากรและการตั้งถิ่นฐาน
การเจริญเติบโต ment พื้นที่ที่สร้างขึ้นในกรุงเทพฯเพิ่มขึ้นถึง 90 ตาราง
กิโลเมตร โดยในปีที่ประชากรกรุงเทพธนบุรีได้ถึง
กว่า 2 ล้าน (เนอร์ 1978: 791) ในฐานะที่เป็นปกติของ observa- ตะวันตก
tions กรุงเทพมหานครและเมืองอื่น ๆ ของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้, รายงานของ Litchfield
เน้นการขาดขององค์กรที่ชัดเจนเป็นวงที่มีการแยกน้อยที่สุด
ของอุตสาหกรรมพาณิชยกรรมและที่อยู่อาศัยการใช้งาน เห็นได้ชัดที่สุด
ในการออกจากการกำหนดค่านี้ส่วนใหญ่ก่อนสงครามเป็นคลัสเตอร์
ของอุตสาหกรรมที่ตั้งอยู่ใกล้กับที่ขุดขึ้นใหม่แม่น้ำท่าเรือ
คลองเตยและแถบชานเมืองเด่นชนชั้นกลางซึ่งได้
พัฒนาไปตามถนนสุขุมวิท.
แผนเขตกรุงเทพฯและปริมณฑล 2533 ผลิตโดยทีม Litchfield ใน
1960 ก็ไม่เคยดำเนินการ ในปี 1963 ไซรัส Nims ที่ USOM (United
States ต่างประเทศ Mission) การวางผังเมืองให้คำปรึกษากับรัฐบาลไทย
ตั้งข้อสังเกตว่าการดำเนินงานที่มีประสิทธิภาพของแผนที่จำเป็นเพียงพอบังคับใช้
อำนาจ ment และผู้มีอำนาจในการวางแผนที่มีประสิทธิภาพสำหรับอำเภอทุน
ครอบคลุมกรุงเทพธนบุรีและปริมณฑล . เหนือสิ่งอื่นใด
งานที่จำเป็นในการประสานงานระหว่างหน่วยงานจำนวนมากในชาติ
ของรัฐบาล การประเมินผลสะเดาเป็นในแง่ร้าย - การประสานงานระหว่าง


หน่วยงานที่ไม่ได้เห็นได้ชัดสำนักงานผังเมืองใหม่ดองเป็นผู้เยาว์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จินตนาการของการวางแผนเมืองสฤษดิ์ ในความเข้าใจของการพัฒนาประเทศ และ unsophisti - พื้นฐานตั้งอยู่ . พัฒนาได้แสดงความกังวลในแง่ของบิดาของเขาความสุขทางสังคม และส่งเสริมวิธีการสมัยใหม่ ( ทาก 1974 : 327 )โดยตรงในการแทรกแซงกระบวนการเมืองรวมพระบัญชาของ 1959ห้ามสามล้อสามล้อ ( pedicabs ) จากถนนของกรุงเทพฯ( เพราะพวกเขา " น่าดู " และไม่เหมาะสมที่จะเห็นในเมืองที่ทันสมัย )พิธีการของบางสาขาสลัม เป็นโครงการเพื่อลดสวัสดิการถนนขอร้อง และความพยายามที่ไร้ประโยชน์ที่จะส่งเพิ่มflอู๊ดของชนบทเมืองผู้อพยพกลับสู่ชนบท ( ทาก 1979 : 164 ) นอกเหนือจากการเหล่านี้มือหนัก ความพยายาม การกำหนดนโยบาย เช่น ถูกทิ้งให้ต่างประเทศที่ปรึกษาและเทคโนแครตไทย . เหล่านี้รวมถึงแผนการพัฒนาสำหรับกรุงเทพมหานคร กรุงเทพวางแผน 2533 , พัฒนาโดยชาวอเมริกันและสมาคม กุนซือทีม เขามีใน 1960สร้างการแบ่งเขตและทิศทางการเจริญเติบโตของเมือง ทั้งสามคนต่อไปทศวรรษ ( sternstein 1982 : 109 )โดยเวลาของการเริ่มต้นของเขาได้ศึกษา กรุงเทพมหานครได้เปลี่ยนเป็นรถยนต์และถนนตามเมืองในสถานที่ของเดิม ตามคลองต่างๆ แน่นอนสองโหมดการขนส่งcoexisted ในเวลานั้น และข้ามแม่น้ำในฝั่งธนบุรี คลองคือเป็นหลอดเลือดแดงหลักของการขนส่งอีกอย่างน้อยสองทศวรรษ โดย1960 เป็นจำนวนมากทั้งรายย่อยและรายใหญ่ได้ คลองกรอกและถนนที่สร้างขึ้นในสถานที่ของพวกเขา ขณะที่กงสุล - ลิชฟีลด์tants ยอมรับความสำคัญของคลองเป็นระบายสำหรับพายุน้ำการป้องกันไฟ การกำจัดสิ่งปฏิกูล และแม้กระทั่งอาบน้ำ แผนการของพวกเขาคือเปรต -icated ในรูปแบบของเมืองตะวันตกสมัยใหม่ ( Litchfield et al . 1960 : 21-2 )แม้จะมีความซ้ำซ้อนของเติบโต ระบบคลองจะตัดสินมากของรูปแบบของการพัฒนาเมืองในอนาคต ด้วยริบบิ้นชนิดการเจริญเติบโตการขนานกับเส้นทางน้ำเก่า ใน 1960 ราคาที่ดินมีแนวโน้มที่จะเป็นสูง - คลองใหญ่ อีกครั้งflคาด ection ของถนนการพัฒนาที่อยู่อาศัยเก่าระดับความเข้มข้นในช่วงปลายยุค 50 กรุงเทพฯ ยังเป็นเมืองที่ค่อนข้างกะทัดรัด ในปี 1947กรุงเทพและธนบุรี เทศบาล ( ก่อตั้งขึ้นในปี 1936 ) ตั้งอยู่ดีภายใต้ล้านคนในพื้นที่ระหว่าง 60 - 67 ตารางกิโลเมตร( ดอนเนอร์ 1978 : 792 ) โดย 1960 ภายใต้ผลกระทบของประชากรและจัดการ -การเจริญเติบโต ment กรุงเทพมหานครสร้างขึ้นบริเวณได้เพิ่มบาง 90 ตร.กิโลเมตร โดยในปีนั้นประชากรของกรุงเทพฯ ฝั่งธนบุรี มีถึงกว่า 2 ล้าน ( ดอนเนอร์ 1978 : 40 ) เป็นปกติของ observa - ตะวันตกใช้งานของกรุงเทพมหานครและเมืองอื่น ๆของเอเชีย รายงานของ ลิชฟิลด์เน้นการขาดองค์กรแบบชัดเจนด้วยการแยกน้อยของอุตสาหกรรมที่ใช้ในเชิงพาณิชย์และที่อยู่อาศัย ที่เห็นได้ชัดที่สุดออกเดินทางจากก่อนสงครามการตั้งค่ากลุ่มเด่นคือของอุตสาหกรรมที่เคยตั้งอยู่ใกล้กับแม่น้ำที่ขุดใหม่ท่าเรือคลองเตย และส่วนใหญ่ชนชั้นกลางชานเมืองซึ่งมีแถบได้รับการพัฒนาตามแนวถนนสุขุมวิทกรุงเทพวางแผน 2533 ผลิตโดยทีมในลิชฟิลด์1960 คือ ไม่เคยใช้ ในปี 1963 ไซรัส นิมส์ , usom ( สหรัฐต่างประเทศภารกิจ ) เมืองวางแผนที่ปรึกษารัฐบาลระบุว่า การใช้งานที่มีประสิทธิภาพของแผนต้องบังคับใช้ - เพียงพอพลังติดขัดและอำนาจการวางแผนที่มีประสิทธิภาพสำหรับทุนอำเภอธนบุรี ครอบคลุมกรุงเทพฯ และปริมณฑล ข้างต้นทั้งหมดงานที่ต้องประสานงานระหว่างหน่วยงานในระดับชาติมากมายรัฐบาล การประเมินผลของนิมคือมองโลกในแง่ร้าย - ประสานงานระหว่างหน่วยงานที่ไม่ได้เห็นใหม่ , ผังเมืองสำนักงาน languished เป็นผู้เยาว์