This is all my mistake,” he said. “

This is all my mistake,” he said. “Earlier I was inside, and when I sensed that something big was going on, I came out. However, I didn’t recognize you! Aiya! I have only myself to blame!” With that the old man laughed emotionally. From his expression, he seemed to be thinking about past times.

“I’ll never forget how your Zhang Clan Patriarch showed me such kindness that year. He even saved my life six times! If it weren’t for him, I would not be alive today. The descendant of an old friend is here. Ah, the descendant of an old friend is here.” He sighed again as his words echoed about. Everyone was instantly stunned.

That was most true of the Xu Clan, who watched on with wide eyes, breathing heavily, their minds trembling. They truly could never have imagined that the Zhang Clan would have such deep relationships, to the extent that one of the nine Valley Lords of the Footloose Sect owed them a great favor.

“Now that his descendant has come to the Footloose Sect, even if we have to bend the rules a bit, I will assume all the responsibility,” said the old man resolutely. “I will not allow a descendant of the Zhang Clan to suffer any shame here!” His gaze swept about, and all of the Outer Sea Clan members had no choice other than to bow their heads. Inwardly, they were completely shaken.

Meng Hao’s eyes narrowed, and a slight smile had appeared on his face. Although he could sense no familiar aura, considering his past experiences, how could he not see through the bizarreness of the goings on?

“Interesting,” he thought. “As far as I can recall, there’s only one old bastard who likes to handle things in such an unreliable fashion.”

Zhang Wenfang was currently trembling. The joy and surprise that had come her way was almost too much to handle. Currently, her blankness and confusion were almost at the pinnacle. She was just about to say something when suddenly, the Third Valley Lord took a few steps forward and then picked Nan’er up into his arms.

“They look alike!” he said. “They really look completely alike! A single glance at this child and I can’t help but think of the Zhang Clan Patriarch.

“Child, are you willing to accept me as your Master?”

At the moment, most nervous of all was Patriarch Reliance, who panted in his palace as he watched the scene down below. He was dying to hear Nan’er voicing his acceptance.

“Hurry up and agree, child!” he murmured. “Come on, hurry up! I beg you, just agree…. The Patriarch promises you, if you agree, then from now on, I will watch over you in the Reliance Sect, er, no, I mean the Footloose Sect!” However, he didn’t dare to do anything to obvious, lest Meng Hao sense something amiss.

Nan’er was extremely nervous, and even scared. His face was pale, and without even thinking about it, he turned to look back at his mother, and then for some reason, Meng Hao.

Had he not looked at Meng Hao, then Meng Hao wouldn’t have inserted himself into the matter. However, considering how helpless the child looked in his inability to make a decision, Meng Hao couldn’t help but smile and then casually say, “No need to rush into things. Considering the child’s latent talent, I think he should have a bit better standing in the Sect.”

When Patriarch Reliance heard this, blood sprayed out of his mouth like a geyser. He lifted his head back and let out a howl of indignation.

—–

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เขากล่าวว่า เป็นความผิดพลาดทั้งหมดของฉัน "ก่อนหน้านี้ผมภายใน และเมื่อข้าพเจ้ารู้สึกว่าว่า สิ่งที่ใหญ่ที่เกิดขึ้น ฉันออกมา อย่างไรก็ตาม ฉันไม่ได้รู้จักคุณ ไอยะ มีเพียงตนเองติเตียน" กับที่ เฒ่าหัวเราะอารมณ์ จากการแสดงออกของเขา เขาดูเหมือนจะคิดเกี่ยวกับครั้งที่ผ่านมา"ฉันจะไม่ลืมวิธีพระตระกูลจางของคุณแสดงให้ฉันเห็นความเมตตาดังกล่าวปี เขาได้ช่วยชีวิตฉันไว้หกเท่า หากไม่เขา ฉันจะไม่มีชีวิตวันนี้ เป็นลูกหลานของเพื่อนเก่าที่นี่ อา ลูกหลานของเพื่อนเก่าได้ที่นี่" เขาถอนหายใจอีกเป็นคำพูดของเขาสะท้อนถึงเกี่ยวกับ ทุกคนก็ได้ทันทีตะลึงที่เป็นจริงมากที่สุดในกองทัพ Xu ที่ดูบนกว้างตา หายใจหนัก ใจสั่น พวกเขาอย่างแท้จริงสามารถไม่เคยมีจินตนาการว่า เตียวกองทัพจะมีความสัมพันธ์ดังกล่าวลึก กรณีที่ลอร์ดวัลเก้า Footloose นิกายหนึ่งหนี้โปรดปรานดี"ขณะที่ลูกหลานของเขาได้มาถึงนิกาย Footloose แม้ว่าเรามีการงอกฎบิต ผมจะถือว่าหมดความรับผิดชอบ กล่าวว่า คนเก่าสะท้อน "ผมไม่ให้ลูกหลานของตระกูลจางจะได้รับความอับอายใด ๆ นี่" กวาดสายตาของเขาเกี่ยวกับ และสมาชิกกองทัพทะเลภายนอกมีไม่มีทางเลือกอื่นการน้อมศีรษะ อย่างภายใน พวกเขาได้อย่างสมบูรณ์เขย่าตาเมงเฮา narrowed และได้ปรากฏรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าของเขา แม้ว่าเขาอาจรู้สึกออร่าไม่คุ้นเคย พิจารณาเขาประสบการณ์ วิธีเขาไม่เห็นได้ผ่าน bizarreness ของพฤติกรรมเขาคิดว่า "น่าสนใจ "เท่าที่ผมสามารถจำ มีเป็นลูกครึ่งอายุเดียวที่ชอบจัดการสิ่งต่าง ๆ ในแฟชั่นที่ไม่น่าเชื่อถือ"ในปัจจุบันถูกสั่น Wenfang เตียว ความสุขและน่าแปลกใจที่ได้มาทางเธอมากเกือบเกินไปจัดการ ในปัจจุบัน blankness และความสับสนของเธอได้เกือบที่สุดยอด เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่างเมื่อจู่ ๆ พระเจ้าหุบเขาสามเอากี่ก้าวไปข้างหน้า และจากนั้น เลือก Nan'er ขึ้นเป็นแขนของเขาเขากล่าวว่า "พวกเขาดูเหมือนกัน" "พวกเขาจริง ๆ เหมือนอย่างสมบูรณ์ เด็กคนนี้อย่างคร่าว ๆ เดี่ยว และฉันไม่สามารถช่วย แต่คิดว่า พระกองทัพเตียว"เด็ก ท่านยินดีที่ยอมรับฉันเป็นอาจารย์ของคุณ"ในขณะที่ ประสาทมากที่สุดของทั้งหมดถูกพระความเชื่อมั่น ที่ panted ในพระราชวัง ตามที่เขาได้ดูฉากลงด้านล่าง เขากำลังตายฟัง Nan'er พิสูจน์การยอมรับของเขา"รีบขึ้น และ ตกลง เด็ก" เขา murmured "โธ่ รีบขึ้น ฉันขอให้คุณ เพียงแค่ยอมรับ... พระสัญญาคุณ หากคุณยอมรับ แล้วจากนี้ ฉันจะดูมากกว่าคุณในนิกายพึ่ง เอ้อ ไม่ ฉันหมายถึง นิกาย Footloose " อย่างไรก็ตาม เขาไม่กล้าจะทำอะไรให้ชัดเจน เกรงว่าเฮาเมงรู้สึกบางอย่างเหมาะสมNan'er เป็นรัก และแม้กระทั่งกลัว ใบหน้าของเขาซีด และโดยไม่คิดเกี่ยวกับมัน เขาหันมองย้อนกลับไป ที่แม่ของเขา แล้ว เหตุผลบางอย่าง เมงเฮาเขาไม่ได้ดูเมงเฮา เฮาเมงจะไม่มีแทรกตัวเองลงในเรื่อง อย่างไรก็ตาม พิจารณาวิธีกำพร้าเด็กดูเขาไม่สามารถทำการตัดสินใจ เมงเฮาไม่สามารถช่วย แต่ยิ้มแล้ว ตั้งใจพูด ว่า "ไม่ต้องรีบเร่งในสิ่งนั้น พิจารณาความสามารถของเด็กแฝงอยู่ ผมคิดว่า ควรมียืนพักในนิกายนี้"เมื่อพระพึ่งได้ยินนี่ เลือดพ่นออกจากปากของเขาเช่นพวยน้ำ เขายกหัวของเขากลับ และให้ออกหอนของพอใจ—–

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของฉัน " เขากล่าว " ก่อนหน้านี้ฉันอยู่ข้างใน และเมื่อผมรู้สึกว่ามีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น ผมออกมา แต่ผมจำคุณไม่ได้ ! อัยยะ ผมได้แต่โทษตัวเอง ! " กับ ชายชราหัวเราะ อารมณ์ จากสีหน้าของเขา ดูเหมือนเขาจะคิดถึงอดีตครั้ง" ฉันไม่เคยลืมว่าประมุขตระกูลจางของคุณแสดงความเมตตากับฉันในปีนั้น เขาช่วยชีวิตฉันหกครั้ง ถ้าไม่มีเขา ผมคงไม่มีชีวิตอยู่ในวันนี้ ทายาทของเพื่อนเก่าที่นี่ อา ลูกหลาน เพื่อน เก่า มาแล้ว " เขาถอนหายใจอีกครั้งเมื่อคำพูดของเขาสะท้อนเกี่ยวกับ ทุกคนจึงต้องตะลึงที่เป็นจริงมากที่สุดของเผ่าซู ที่เห็นกับตา กว้างหายใจหนัก จิตใจสั่นไหวของพวกเขา พวกเขาอย่างแท้จริงไม่เคยคิดฝันว่า ตระกูลจาง จะได้ลึกความสัมพันธ์ จนหนึ่งในเก้าหุบเขาขุนนางของนิกาย Footloose เป็นหนี้พวกเขาโปรดปรานมาก" ตอนนี้ลูกของเขามาเข้าพรรคท่องเที่ยว แม้ว่าเราต้องทำกติกานิดหน่อย ผมจะถือว่าความรับผิดชอบทั้งหมด , " กล่าวว่าชายชราอย่างกล้าหาญ . " ผมจะไม่อนุญาตให้ เป็นทายาทของตระกูลจางประสบความอับอายมา " สายตาของเขากวาดเกี่ยวกับ และทั้งหมดของนอกทะเลวงศ์ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องก้มศีรษะของพวกเขา เข้ามา พวกเขาก็หวั่นไหวเหม็ง เฮาตาแคบ และยิ้มเล็กน้อย ก็ปรากฏบนใบหน้าของเขา แม้ว่าเขาจะรู้สึกไม่คุ้นเคย ร่า เมื่อพิจารณาจากประสบการณ์ที่ผ่านมาของเขา ทำไมเขาไม่เห็นผ่าน bizarreness ของ goings บน ?" น่าสนใจ " เขาคิด " เท่าที่ผมจำได้ มีเพียงหนึ่งเก่า ไอ้ที่ชอบจัดการสิ่งต่าง ๆ ในเรื่องของแฟชั่น”จาง Wenfang เป็นปัจจุบันแล้ว ยินดีและประหลาดใจที่ได้มาระหว่างทางก็เกือบจะมากเกินไปที่จะจัดการกับ ปัจจุบันถึงแม้ว่าเธอและสับสนอยู่เกือบทุกจุด เธอกำลังจะพูดอะไร จู่ๆ หุบเขาสามองค์ได้ไม่กี่ก้าว ไปข้างหน้าและเลือก nan"er ขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขนของเขา" มันเหมือนกัน ! " เขากล่าวว่า " พวกเขาดูสมบูรณ์เหมือนกัน ! เดี่ยวมองเด็กคนนี้และฉันไม่สามารถช่วย แต่คิดว่าของเตียตระกูล พระสังฆราช" ลูก คุณยินดีที่จะยอมรับฉันเป็นอาจารย์ของเธอ "ตอนนี้กังวลมากที่สุดของทั้งหมดคือประมุขหรือที่ออกมาสั่นแฮกๆในพระราชวังของเขาขณะที่เขาเฝ้าดูฉากลงด้านล่าง เขากำลังจะตาย ได้ยินเสียง nan"er ยอมรับเขา" รีบๆ เห็นด้วย เด็ก ! ! ! " เขาพึมพำ " ไปกันเถอะ เร็วเข้า ขอร้องละ แค่เห็นด้วย . . . . . . . ประมุข สัญญา คุณ ถ้าคุณเห็นด้วย แล้วจากนี้ไปผมจะดูแลคุณในการพึ่งพาพรรค เอ่อ ไม่ ผมหมายถึงนิกายท่องเที่ยว ! " แต่เขาก็ไม่กล้าทำอะไรชัดเจน เกรงว่า เมิ่งฮ่าวมีความรู้สึกบางอย่างผิดปกติnan"er ก็ตื่นเต้นมาก และก็กลัว ใบหน้าของเขาซีด และไม่มีแม้แต่คิดเกี่ยวกับมัน เขาหันกลับไปมองที่แม่ และก็ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมิ่งฮ่าวเขาไม่ได้มองเมิงเฮา แล้วเมิงเฮาคงไม่ต้องแทรกตัวเข้าไปในเรื่อง อย่างไรก็ตาม การพิจารณาว่าฆาตกรรมเด็กหน้าตาในการไร้ความสามารถของเขาที่จะตัดสินใจ เมิ่งฮ่าวไม่สามารถช่วย แต่รอยยิ้มแล้วมาพูด " ไม่ต้องรีบร้อนน่ะ พิจารณาความสามารถแฝงของเด็ก ฉันคิดว่าเขาน่าจะยืนดีกว่านิดหน่อยในนิกาย . "เมื่อประมุขพึ่งได้ยิน เลือดที่พุ่งออกมาปากเหมือนน้ำพุร้อน เขายกศีรษะของเขากลับ และปล่อยออกมาเป็นเสียงหอนของความโกรธเคือง- จำกัด